Waar ik me toch weer druk over kan maken... - Liefde, Vriendschap & Familie

Om het verhaal compleet te maken, verwijs ik even naar dit topic dat ik eerder geopend heb. Voor het geval je geen zin hebt om al die drama te lezen: ik was verliefd op de beste vriend van mijn broer, eigenlijk al jaren (met een soort verliefdloze pauze ertussen door). Uiteindelijk heb ik het hem verteld, maar heeft hij me op de liefst mogelijke manier afgewezen. Ik heb de beginpost weggehaald, omdat het erg veel details over mijn leven bevatte die ik eigenlijk liever niet online wilde hebben staan, maar dit is zo'n beetje de samenvatting .

In ieder geval is er veel gebeurd sinds toen. Ik ben nu volledig over die jongen heen (zijn afwijzing heeft me heel erg geholpen) en dat is dus heel erg fijn. Ik ben in die periode op kamers gegaan en ben een soort 'nieuw leven' gestart. Allemaal goede dingen.

Bij mij op de studie zit een jongen die dezelfde sport als ik blijkt te doen. Toen er een toernooi van die sport was (vier dagen lang), deden we allebei mee. Mijn zus wilde me graag aan hem koppelen en ik ging er wel wat in mee, want het was best een leuke jongen. Ik voelde me alleen niet vanaf het begin tot hem aangetrokken en ben hem pas met andere ogen gaan bekijken toen mijn zus me op hem wees.
Tijdens het toernooi heb ik hem wat leren kennen. Ik heb daarna mijn stoute schoenen aangetrokken en hem een berichtje via Facebook gestuurd, waar hij tot mijn grote verbazing op in ging. Plotseling waren we elke dag met elkaar aan het praten. Mijn zelfvertrouwen, die toch wel een deuk had gekregen na de afwijzing, ging er best wel op vooruit, zeker toen hij me vroeg om samen ergens iets te drinken. Doodeng! Ik heb dat een week uitgesteld en toen was toch zo ver: ik had mijn allereerste date.

Ik heb een hele leuke date gehad; na een kop koffie heb ik bij hem gegeten en daarna hebben we nog film gekeken. Ik voel me op zich best wel bij hem op mijn gemak en dat heb ik niet zo snel met jongens. Tijdens de film pakte hij op een gegeven moment plotseling mijn hand en daarna sloeg hij zijn armen om me heen. Het voelde allemaal zo vreemd en onnatuurlijk... Ik heb nog nooit een vriendje gehad, dus daar kon het ook wel aan liggen. In ieder geval, aan het eind van de avond gaf hij mij een kus (het mislukte om werkelijk te zoenen, hoe beschamend) en toen ging ik dus naar mijn eigen huis.

Sindsdien ben ik echt alles gaan overdenken. En met alles bedoel ik dan ook álles. De mislukte zoen, de vreemde gevoelens die alles bij me teweeg bracht... En ik wist echt niet meer wat ik moest denken en vinden en voelen.
Ik heb er ook veel met anderen over gesproken, vooral mensen die mij goed kennen. Dat zijn dus mijn beste vriendinnen, mijn ouders, mijn zus... Die zeiden dat ik niet zomaar met dit - wat 'dit' ook mocht zijn - moet stoppen. Ik ben het type dat heel snel mensen afsluit: ik heb een soort muur om me heen gebouwd die mensen afstoot als ze te dichtbij komen. Er zijn maar weinig mensen die ik binnenlaat en dat zijn mensen die ik écht goed ken. Ik ken deze jongen nog helemaal niet zo goed. Daarom zeggen mijn ouders en zus en vriendinnen allemaal dat ik gewoon door moet gaan, want het is waarschijnlijk angst om hem binnen te laten. Dat is logisch, zeggen ze, dat hoort erbij, zeker als je nog nooit een vriend hebt gehad of dit gevoel nog nooit hebt ervaren.

Ik denk dat ze daar aan de ene kant zeker gelijk in hebben, maar ik weet niet zeker of dat hetgeen is waar ik me druk om maak. Ik heb namelijk het gevoel dat hij mij leuker vindt dan ik hem: hij wil graag snel nog een keer afspreken, begint meestal de gesprekken, neemt al het initiatief. Ik laat het tot nu toe over me heen komen, maar ik kijk er op dit moment tegen op om opnieuw met z'n tweeën iets te doen. Ik wil namelijk niet zo snel: ik hoef hem niet direct te zoenen of te knuffelen, ik wil eerst graag een band opbouwen voor ik een stap verder ga. Ik ben ook zo bang dat ik niet voor hem voel (of ga voelen) wat ik eigenlijk graag wel voor hem wil voelen. Ik wil hem niet teleurstellen.
Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik hem graag wil zoenen en een 'gewone' kus deed me ook heel weinig. Bovendien baal ik er een klein beetje van dat ik binnenkort wel eens aan hem vast zou kunnen zitten. Ik heb sinds kort voor het eerst aandacht van jongens die me leuk vinden om mij (gewoon leuk, niks meer) en het is net alsof ik nu voor de eerste de beste ga die interesse in mij toont.

Ik ben best wel in de war en ik ben gewoon niet het type dat alles over zich heen laat komen zonder alles twintig keer te overdenken. Iets in mij zegt dat ik er gewoon mee moet stoppen, terug naar het oude vertrouwde, maar ik weet niet of dat ligt aan mijn gevoelens voor hem of dat het gewoon vluchtgedrag is. Ik praat vrijwel iedere dag even met hem en ik heb ook soms wel zoiets van: ik heb nu zin om met hem te appen. Het probleem is alleen dat het me dan weer weinig doet als ik eenmaal met hem praat.

Ik zit er nogal mee in de knoop, hoe dramatisch dat ook klinkt. Ik had verwacht dat het goed zou zijn als ik eenmaal iemand had gevonden die mij ook leuk vond. Dat het van beide kanten zou komen en dan zou alles wel op rolletjes lopen. Maar ik weet hoe het is om echt verliefd te zijn en dat ben ik (nog) niet. En ik zou hem beter moeten leren kennen om dat te worden, maar ik weet niet hoe ik dat doe zonder dat ik hem heel veel hoop geef. Het liefste wil ik dat onze band voorlopig vriendschappelijk blijft tot ik hem beter ken en ik misschien wel meer gevoelens voor hem heb ontwikkeld, maar helaas zijn we die stap al voorbij na de date...