250 | Alien Asylum! | Speeltopic 1 - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

21 feb 2015 - 12:49

Thunderfvck 54310

Alien Asylum!

Regels

° Minimum van 250 woorden.
° Bestuur enkel je eigen personage, tenzij
je toestemming hebt van een ander.
° Geen Gary-Stu's en Mary Sue's.
Ik lees alle rollen en zal er ook pietluttig
op reageren als het niet goed is!
° 16+ is toegestaan.
° Naamsveranderingen doorgeven.
° Alleen ik maak nieuwe topics.
° Maximaal 3 personage's, in variatie.
° Ruziemaken doe je maar ergens anders.
° Reserveringen blijven 5 dagen staan.
° Geef mensen de kans om rustig te reageren.
° Hou het realistisch!
° Ik waardeer het niet als mensen van te voren
dingen afspreken. Als je dit doet en ik het merk,
lig je er gelijk uit.

Topics

Rollentopics: 1
Praattopics: 1
Speeltopics: 1

Aliens zijn op de een of andere manier gefascineerd door mensen. Ze proberen hen door en door te leren kennen, hun gebruiken, hun gewoonten en zelfs alle abnormale dingen, zoals hun ziektes en gektes. Niet door ze mee te nemen naar hun ufo en te 'proben', maar door ze van dichtbij te bestuderen en na te doen terwijl ze alle informatie in zich opnemen. Ze zijn al een tiental jaren op aarde om de mens te bestuderen, maar hebben recent een nieuw project op gezet om ook de gekke kant van de mensen te onderzoeken. Zo hebben ze een inrichting voor mensen met psychische klachten overgenomen. De aliens die er zitten, zijn bekend met normale gebruiken van mensen, maar niet met dit.

Enkele regels voor de rollen:
° Ik wil dat elke aandoening maar éénmaal voorkomt, enkel een alien mag een dezelfde aandoening hebben als een mens, waardoor de aandoening dan twee keer mag voorkomen. Je mag aandoeningen claimen voor je je rol aanmaakt, maar deze mag je dan niet meer veranderen. Wees er dus zeker welke je wilt en kiest. Bij twijfel vragen.
° Verslavingen tellen niet als aandoening.
° Enkel 1 aandoening per persoon.
° Ik wil dat je het opgegeven lijstje gewoon precies zo invult, ik hoef er geen gedoe mee.
° De patiënten zitten in de inrichting omdat ze een gevaar vormen voor de samenleving, voor zichzelf of niet meer kunnen functioneren in de samenleving, hou daar rekening mee bij het schrijven van je rol.

Rollen

Patienten
° Molly Elise Montgomery | Assassin | Anorexia Nervosa | Mens
° Mariana Valentina Domínguez | Maseo | Theatrale persoonlijkheidsstoornis | Mens
° Ella Harroldson / "Lucy" |Wiarda | Dissociatieve identiteitsstoornis | Mens

° Shaun Hugh Springfield | Gonplei | Dwangstoornis | Mens
° Arthur Stark | Kaj | | Syndroom van Cotard | Mens
°

Werknemers
°
°
°

° Charles Patterson | Assassin | Psycholoog | Alien
°
°

Aliens

° De aliens lijken normaal gesproken niet op mensen, ze hebben waarnemingsfilter dat ervoor zorgt dat iedereen ze ziet als mensen. Ze hebben wel dezelfde 'maten', hoe groot ze zijn, hoe lang hun armen of benen zijn, is hetzelfde als bij mensen. Hun huid heeft echter een grauwe kleur en hun ogen zijn een stuk groter. Ze hebben echter niet dezelfde levensverwachting, ze kunnen veel ouder worden, 500 is de gemiddelde levensverwachting.
° De aliens komen als patiënten in de inrichting, maar ook als werknemers om de mensen zo goed mogelijk te bestuderen. Ze gedragen zich in eerste instantie als een stereotype, maar passen zich aan als ze leren.
° Ze weten veel van de mensen, maar dit is hun eerste keer op aarde en de eerste keer dat deze aliens echt contact hebben met mensen.
° Ze komen eens in de week bij elkaar om informatie uit te wisselen, wat op schijfjes gebrand wordt en verstuurd wordt naar hun thuiswereld, welke in een ander sterrenstelsel ligt.

Het gebouw

Het is een nieuwerwetse faciliteit met allerlei goede, high tech spullen. Het gebouw heeft twee verdiepingen en een kelder. De kelder is gewoon een opslag voor medicatie en andere spullen. Alleen medewerkers kunnen daar komen. Er zijn slaapplekken voor degene die er 's nachts slapen en een personeelskamer. Hier komen de aliens ook samen elke week.
Dan heb je de egane grond. Hier vind je de entree, de behandelkamers en vrijetijdsruimtes. Elke psychiater heeft een eigen kantoortje waar ze patiënten individueel in spreken.
Op de eerste verdieping heb je de slaapkamers voor patiënten. Ze zijn heel normaal met een bed, een bureau en wat persoonlijke spulletjes. Kan je echter niet omgaan ermee, dan krijg je een kamer zonder spullen en met alleen een matras, voor je eigen veiligheid. Ze slapen alleen op een kamer, maar delen een badkamer met dezelfde sekse.

De kat

De kat van iedereen
Naam:
Kira
Ras:
Abessijn
Geslacht:
Vrouwelijk
Karakter:
Speels, oplettend, vriendelijk, dapper.

[ bericht aangepast op 21 feb 2015 - 12:51 ]
Your make-up is terrible

21 feb 2015 - 12:51

Thunderfvck 54310

Laten we maar gewoon op een normale ochtend beginnen. Iedereen wordt wakker en gaat beneden eten.

Your make-up is terrible

21 feb 2015 - 13:23

reguluswife 37248

MT.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

21 feb 2015 - 15:11

Blaeu 6578

MT! Ik denk dat ik vanavond nog wel wat kan schrijven.

21 feb 2015 - 17:10

Thunderfvck 54310

Molly Elise Montgomery

Een hels geluid vult mijn kamer en mijn oren. Mijn wekker. Ik kreun, elke ochtend gaat hij af, maar ik heb hem nodig. Als de wekker niet gaat, verkloot ik mijn ritme en slaap ik tot minstens 12 uur door. Mijn lichaam en mijn geest zijn altijd moe. Met een zeker gekreun strek ik mijn blote arm uit naar de wekker en druk ik deze uit. Daarna trek ik mijn arm weer onder de warme dekens, erbuiten is het belachelijk koud. Ik klaag vaak genoeg dat ze de verwarming hoger moeten zeggen, maar dat ik het zo koud heb, ligt aan mij volgens hen.
Gelukkig leg ik elke avond mijn kleding klaar op de stoel naast mijn bed. Hierdoor moet ik toch weer mijn arm de onbehagelijke kou insteken. Onder de dekens wurm ik me uit mijn pyjama, die ik onder de dekens mijn bed uit schuif. Daarna trek ik de zwarte spijkerbroek aan, een zwart topje en een donkergrijze trui erover heen. Ik draag eigenlijk elk jaargetijde truien, waardoor ik er behoorlijk veel heb. Toch lijken ze allemaal op elkaar. Nog even mijn sokken en ik ben er klaar voor om onder de dekens uit te komen.
"Koud, koud, koud," mompel ik als mijn voeten de parketvloer raken. Ik pak de zwarte gympen en trek die snel aan, waarna ik mijn kamer verlaat om naar de badkamer te gaan, die we met z'n alle delen. De meisjes, in ieder geval. Daar ga ik voor de spiegel staan. Ik inspecteer mijn gezicht zorgvuldig. De spiegel is klein en ik heb op mijn kamer geen spiegels zodat ik mezelf verder niet kan bekijken. Hatelijk, maar nodig, schijnbaar. Ik controleer mijn ingevallen ogen en mijn uitstekende jukbeenderen, maar het heeft weinig zin.
Ik kam mijn dunne, maar lange haar en vlecht het daarna in een schuine vlecht die over mijn schouder valt. De meeste mensen zijn al voor mij wakker, omdat ik opstaan zo lang mogelijk uitstel. Sinds ik hier zit, neem ik niet meer de moeite om mezelf op te maken, zoals ik vroeger nog al eens deed. Mijn wimpers van zijn zichzelf al donker en lang, maar worden mooier met een laagje mascara. Iedereen is mooier met een likje verf en ik ben daar geen uitzondering op.
Het liefst blijf ik een eeuwigheid dralen in de badkamer, maar ik weet hoe vreselijk streng ze zijn als ik niet op kom dagen bij het ontbijt, dus verlaat ik de badkamer maar en loop ik naar beneden. Als ik de trap af ben, draai ik me nog eens om om de trap opnieuw op en af te lopen, als ik niemand zie. Een irritante tic die ik doe om te bewegen, maar niet iets wat ik perse moet doen. Er is iemand met tics hier die daar veel erger mee is dan ik. Tegen mijn wil in loop ik de eetzaal in, waar ik altijd te laat ben. De geur van eten maakt me misselijk, maar ik pak toch een dienblad en schuif ermee langs het beschikbare eten.
Ik lijk kieskeurig zoals ik alles bestudeer, maar eigenlijk wil ik gewoon niks. Het fruit laat ik zoals altijd staan, net zoals het brood. Mijn karige bord is aan het einde belegd met een stuk komkommer en een bakje gewone yoghurt. Met het dienblad in mijn hand schuifel ik naar een tafel en een stoel waar ik in mijn eentje aan ga zitten. Ik heb geen ochtendhumeur, maar 's morgens ben ik vaak wat duisterder dan anders, waarmee ik niemand lastig ga vallen.

Charles Patterson

Mijn humeur is zo lastig om kapot te maken en ook vandaag ben ik vrolijk. Ik ga naar mijn werk met de auto, vroeger dan iemand ook al op is gestaan in de kliniek, voor de wisseling van zusters. Als ik binnenkom, groet ik de vrouw in de lobby achter haar bureau vrolijk, waarna ik doorloop naar mijn kantoor. Ik werk hier pas twee weken en het is flink wennen, zeker omdat ik de enige alien ben in dit complex. Toch vind ik het niet erg en tot nu toe gaat het gelukkig allemaal erg goed.
In mijn kantoor neem ik plaats achter mijn bureau en order ik wat dossiers, die ik daarna opnieuw doorneem en aantekeningen maak. Ik ken de patiënten ondertussen al en heb een paar sessies met ze gehad, maar nog niet zoveel. Vandaag is het weer tijd voor nieuwe sessies met deze geesteszieken mensen. Het is werkelijk interessant allemaal en zeer leerzaam. In die twee weken heb ik al zoveel van ze geleerd en dan ook nog eens dingen die ik niet verwacht had.
De tijd vliegt voorbij en als ik op mijn horloge kijk, een vernuftig ding om de tijd bij te houden, merk ik dat het al laat is. De patiënten zitten zeker al aan hun ontbijt! Ik sta snel op en verlaat mijn kantoortje, waarna ik door de gangen heen loop naar de eetzaal. Ik stap naar binnen en laat mijn ogen over de mensen erin glijden. Het is wonderlijk hoe deze ziektes hun drang om te overleven, dat de meeste mensen in grote maten lijken te bezitten, omver kunnen werpen. Tot mijn genoegen zit Molly te eten, waar ik altijd op moet letten.
"Goedemorgen," begroet ik ze. "Een vrijwilliger voor een vroege sessie na het ontbijt?" stel ik voor.

Your make-up is terrible

21 feb 2015 - 19:17

Blaeu 6578

Arthur Stark
Mijn hart bonkt in mijn keel als ik plotseling wakker word na een nachtmerrie. Het was niets ongewoons, namelijk alweer een droom over de dood. Ik denk dat dat komt doordat ik me zoveel bezig houd met dat onderwerp. Het intrigeert me. Vooral omdat ik zoiets nooit mee zal maken, mijn toekomst bevat geen dood.
Mijn bed voelt nat aan van het zweet, dus ik maak dat ik er uit kom. Ik trek mijn dagelijkse kleding aan, een zwarte broek en een los t-shirt, en wandel richting de badkamer. De badkamer deel ik met alle andere jongens van de inrichting, waar ik zit vanwege mijn onsterfelijkheid. Er wordt wel eens gezegd dat ik het me inbeeld, maar eigenlijk denk ik dat de aliens mijn onsterfelijkheid willen onderzoeken om in de toekomst hetzelfde te worden. Begrijpelijk, want wie wil nou niet voor altijd leven? Als ik daar over nadenk, bedenk ik me helaas meteen dat er genoeg mensen in de instelling zitten die niets liever willen dan een einde maken aan hun leven.
De badkamer is vrij rustig, er staat iemand zijn tanden te poetsen en volgens mij zit er iemand op het toilet te stinken, maar er is genoeg ruimte voor mij om mijn haar te doen. Nadat ik dat heb gedaan, controleer ik even of mijn kin nog helemaal onbehaard is en tot mijn opluchting is dat zo. Gezichtsbeharing zorgt ervoor dat het lijkt alsof ik ouder word en dat plezier wil ik de psychiater niet aandoen.
Ik vervolg mijn weg naar de eetruimte. Er zitten al enkele mensen, waaronder Molly, een mooi maar extreem mager meisje, maar ik ga met mijn grote dienblad vol voedsel alleen aan een tafel zitten. Zo heb ik een goed overzicht over de ruimte en kan ik alles in de gaten houden zonder afleiding.
Één van de psychologen, meneer Patterson, komt binnen. Hij vraagt of iemand na het ontbijt een vroege sessie wil met hem. Zonder twijfel steek ik mijn hand op. Dan ben ik er ook maar van af, denk ik bij mezelf.

21 feb 2015 - 19:35

Linkle 45597

[MT!]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

21 feb 2015 - 22:45

Wiarda 9677

Ella Harroldson

Het was echt haar bedoeling geweest om een keer goed door te slapen. Gewoon eens een lang nachtje van niets anders dan slaap; geen plotselinge plaspauzes, geen spannende boeken die ze niet weg zou kunnen leggen en bovenal, geen eindeloze nare gedachtentrein. Tien volle uren in dromenland, dat was de afspraak.
Althans, dat was de afspraak die ze met zichzelf had gemaakt. Bruintje had er duidelijk nog nooit van gehoord. Het was amper half zes 's ochtends toen de kraalogen van de teddybeer met een doffe tik op de grond terechtkwamen en Ella wakker deden schrikken. Dat geluid hoorde er niet te zijn. In haar kamer hoorde een doodse stilte te heersen rond dit uur, want rond nu hoorde zij te slapen en had niemand anders hier wat te zoeken, zeker geen vreemden met rare schoenen die dat soort tikken konden veroorzaken. Even was ze zo bang dat ze amper durfde te ademen, laat staan het licht aan te zetten om te kijken wat er werkelijk aan de hand was. Pas een volle tien seconden later knipte ze razendsnel haar lampje aan.
"Rotbeest," mompelde ze, terwijl ze opgelucht weer uitademde. "En dat hoort me gerust te stellen."
Bruintje zei niets terug en werd enigszins hardhandig weer terug op het kussen gesmeten. Na een korte blik geworpen te hebben op haar wekker sleepte Ella zich maar helemaal uit bed, want erg veel zin had het niet meer om nu nog te blijven liggen. Met de nasleep van deze adrenaline was dromenland te ver weg om in zo'n korte tijd nog te kunnen bereiken.
Na een verfrissende (en gelukkig enigszins ontspannende) douche zat ze al vrij snel als een van de eersten aan haar ontbijt. Het laat opstaan plan was misschien dan mislukt, maar dat had wel weer als bijkomstigheid dat ze nog de meest uitgebreide keuze aan voedsel had en daarom nog net die ene banaan mee kon pakken die er tenminste niet compleet groen of half verrot uitzag. Pas toen er van die banaan niet veel meer over was dan een schil op de rand van haar bord en haar boterham met kaas ook al half achter de kiezen was geschoven, keek ze weer op van haar bord. Meneer Patterson was er. Iets over een vroege sessie; ze wilde bijna haar capuchon opdoen om ervoor te zorgen dat hij niet haar richting op zou kijken, maar gelukkig gooide Arthur zichzelf al vrijwillig voor de wolven. Mooi. Haar plannen voor de morgen waren dan misschien niet helemaal gelopen zoals ze wilde, maar de laatste tijd ging het tenminste wel goed. Vanochtend schrok ze zich zelfs dood en ging er niks fout, dus voelde ze er weinig voor om weer in zo'n situatie geplaatst te kunnen worden tijdens een therapiesessie.

Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.

26 feb 2015 - 21:04

Linkle 45597

Shaun Hugh Springfield - Dwangneurose
Vijf, zes, zeven, acht --, zo gaat het door mijn hoofd wanneer ik de stappen vanaf mijn bed naar de kledingkast. Ik haal er mijn kleding voor vandaag uit en loop naar de badkamer. Daar neem ik een vluchtige douche. Ik kleed me aan en ben er dan klaar voor om naar beneden te gaan. Ik tel de stappen naar de deur, open deze en stap de gang op. Ik sluit hem drie keer achter mij en loop dan naar de trappen toe. Ik zet mijn rechtervoet op de eerste trede en loop dan naar beneden. Bij het einde zet ik nog een extra stapje op de enalaatste trede zodat ik met mijn linkervoet eindig onderaan de trap. Met een glimlachje kijk ik even achterom, waarna ik richting de eetzaal loop. Ondertussen til ik Kira op en leg haar in mijn hals. Ik hield echt van deze kat. Ze spint in mijn oor waardoor ik even moet lachen. Zachtjes aai ik haar over haar kopje en ga door de deuren van de eetzaal. Ik haal Kira van mijn hals af, geef haar een kus op haar zachte kopje en zet haar op de grond neer. Rustig loop ik naar de tafel met al het eten en pak een dienblad. Ik pak een paar broodjes kaas, een peer en een glas melk. Rustig wandel ik naar een tafeltje en zie Molly zitten. Ik neem plek naast haar en zet het dienblad een beetje bij haar vandaan.
"Hé," zeg ik met een glimlachje en neem een slokje melk. "Goed geslapen?"

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

6 maart 2015 - 18:39

Thunderfvck 54310

Molly Elise Montgomery

Shaun, een jongen met dwangneuroses, gaat op de stoel naast de mijne zitten. Met een blik kijk ik naar zijn bord, waar een paar broodjes kaas op liggen, met een peer en een glas melk. Hij glimlacht en zet het een stukje bij me vandaag. Ik weet niet of het komt door zijn dwangneurose, of omdat hij het zielig vind om eten dichtbij mij te zetten. In feite vind ik het helemaal niet erg om dichtbij eten te zijn. Soms lees ik expres de etiketten achterop verpakkingen, of voel ik er gewoon aan. Eraan ruiken doe ik ook graag, des te beter voel ik me als ik het niet eet.
Vergeleken met mijn bord eet hij veel, wat ik niet erg vind. Zo blijf ik tenminste de dunste hier. Ik had bij binnenkomst wel een blik geworpen op het bord van het andere dunne meisje hier, op wie ik stinkend jaloers was. Ze at redelijk veel en leek toch altijd dunner dan ikzelf te zijn. Werkelijk idioot om jaloers op te zijn, want het ging me vooral om de controle van het niet-eten. Ik weet precies hoeveel calorieën ik eet, dus heb ik er weinig problemen mee om dit op te eten.
"Hé," begroet hij me. "Goed geslapen?"
"Goedemorgen," begroet ik hem terug en ik geef hem ook een kleine glimlach. "Heerlijk zelfs! Ik heb elke ochtend moeite om mijn warme bed te verlaten. Ik zou er het liefst in doodgaan. En jij?" vraag ik terug, nadat ik dat hem op een morbide toon verteld heb en er flink bij gegrijnsd heb.
Ondertussen scheur ik mijn yoghurt open en steek ik de lepel erin, waarna ik begin te eten. Ik eet niet veel, maar wel veel regelmatiger dan eerst, omdat ze bang zijn dat ik sterf aan ondervoeding. De psychiater die binnenkomt zegt er gelukkig niks over, want ze willen me nog wel eens meer opdringen dan ik aan wil nemen. Zo heb ik ze voor een keuze gesteld; ik wilde de beker vruchtensap niet drinken, want anders at ik gewoon niks. Met sondevoeding hebben ze nu al zo vaak dreigt dat ik het niet meer geloof en er niet bang voor ben.
"Je hebt nog niet op de tafel getikt," probeer ik zijn dwangneurose expres aan te wakkeren, hoewel ik een hekel aan heb tics.

Charles Patterson

Tot mijn verbazing is Arthur degene die zijn hand gelijk opsteekt. Meestal heeft niemand er veel zin in. Aan mijn gezicht is de verbazing dan ook af te lezen, maar die maakt al snel plaats voor een brede, goedkeurende glimlach naar hem toe. Hij zal vast weer willen bewijzen dat hij toch echt onsterfelijk is, zoals hij nu al een paar keer gedaan heeft, maar ik vind hem erg fascinerend. Het schijnt een zeldzaam voorkomen te zijn en ik wil er graag meer over leren, maar hem tegelijkertijd ook helpen.
"Goed, Arthur! Dan zie ik je straks in mijn kantoor. Ik verwacht je op tijd," deel ik hem mede, waarna ik de kantine weer verlaat.
Ik loop een rondje beneden en kijk na of iedereen wel zit te eten en alles ook nog goed gaat. Er zijn een paar zusters geweest die dienst hadden vannacht en ik check hun notities op bijzonderheden, maar het lijkt bijzonder stil geweest te zijn. Ik weet niet of dat goed of slecht is, het kan zijn dat alles gelijk weer in het honderd loopt ergens door. Sommige patiënten hebben nogal de neiging om elkaar te triggeren, bewust of onbewust. Daar is helaas niks aan te doen.
Als ik mijn ronde gelopen heb, begeef ik me terug naar mijn kantoor waar ik weer plaats neem achter mijn bureau en het dossier van Arthur voor me neem. Ik zorg voor een nieuwe pagina om notities op te maken en de lees de oude even terug.

Your make-up is terrible

6 maart 2015 - 19:46

Linkle 45597

[Molly, je bent gemeen ;')
Mijn post komt zo]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

6 maart 2015 - 20:01

Linkle 45597

Shaun Hugh Springfield - Dwangneurose

"Goedemorgen," begroette Molly mij met een glimlach terug. "Heerlijk zelfs! Ik heb elke ochtend moeite om mijn warme bed te verlaten. Ik zou er het liefst in doodgaan. En jij?" Vroeg ze en ik haalde mijn schouders wat op.
"Laat. Zoals gewoonlijk." gaf hij eerlijk toe. Een dwanggedrag hebben is zwaar en daardoor moest ik zo vaak naar de deur lopen, om te checken of hij wel goed in het slot viel. Ik dacht dat Molly het wel zou begrijpen, wat ik bedoelde. Terwijl ik een hapje van mijn broodje nam keek ik even naar Molly, die haar yoghurt openscheurde en haar lepel erin stopte. Ik keek even toe en richtte mijn aandacht toen weer op mijn eigen broodje. Het was een fijne stilte die niet ongemakkelijk was.
"Je hebt nog niet op de tafel getikt."
Ik keek op naar Molly en fronste even. "En jij eet," kaatste ik zachtjes terug en keek haar even schouderophalend aan. Ik nam nog een hapje van mijn eten. Toch voelde ik een gevoel van schuld opkomen en ik keek Molly aan. "Sorry," zei ik gemeend en keek naar mijn glas melk. Jeetje, wat een sukkel ben ik. Ik tikte een aantal keer met mijn voet op de grond. Zes keer, welgeteld en keek ietwat ongemakkelijk naar Molly. Ik wist nu niet of ik haar beledigd had of niet, maar het kwam op hetzelfde neer als haar opmerking, hoewel ik mij niet heel erg beledigd voelde. Ik zou er vanzelf wel achter komen, toch?

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

8 maart 2015 - 20:26

Thunderfvck 54310

Molly Elise Montgomery

Shaun haalt zijn schouders op."Laat. Zoals gewoonlijk," antwoordde hij.
Ik hoorde hem inderdaad wel eens 's avonds of 's nachts met zijn tic de deur in het slot te drukken. Het was geen luid geluid, maar wel iets dat je kon horen als de verdieping helemaal stil was. Dat gebeurde toch lang niet altijd, zijn stoornis gaf gelukkig niet de luidste geluiden, zoals die van mij soms, als ik een woede aanval kreeg omdat ik iets niet wilde eten. Nu probeer ik hem uit te lokken om tics te krijgen, waardoor hij naar mij opkijkt en fronst.
"En jij eet," kaatst hij dan weer terug naar mij. "Sorry," verontschuldigd hij zich daarna gelijk ongemakkelijk, maar gemeend.
"Ik eet toch het minst hier, minder dan Ella," mompel ik, mijn blik gericht op mijn bord. Misschien moet ik dat stuk komkommer toch maar weggooien, want ik was nog altijd niet dunner dan haar, naar mijn mening.
Dan hoor ik hoe zijn voet op de grond tikt en grijns ik een tikkeltje triomfantelijk. Hij verontschuldigde zich nog wel bij mij, terwijl ik begon, en ik voel me alleen maar goed dat ik iets bij hem kon uitlokken. Als ik om me heen kijk, zie ik dat de psychiater ook al weg is. Aan het begin zat er altijd iemand bij me aan tafel als ik at, maar nu niet meer. Ik at een tijdje gewoon alles wat ze me voorschotelden om er van af te zijn, maar nu is die tijd ook weer voorbij. Door hen ben ik toch dikker geworden dan ik wilde. Dan buig ik me plotseling iets dichterbij Shaun, met een onheilspellende blik in mijn ogen.
"Heb je ook wel eens de neiging om ongepaste dingen aan te raken?" vraag ik zacht fluisterend, zodat de rest ons niet hoort. "Of gevaarlijke dingen?"

Your make-up is terrible

21 maart 2015 - 15:22

Linkle 45597

[Ging dit nog verder of zijn Nikki en ik de enige nog? ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

21 maart 2015 - 15:49

Wiarda 9677

[Ik zou ook erg graag nog willen, maar ik wist niet zeker of ik mezelf nou gewoon af moest dwingen bij de enige twee actieve mensen hier, want jullie zijn al in gesprek. :x]

Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.

21 maart 2015 - 15:52

Linkle 45597

Wiarda schreef:
[Ik zou ook erg graag nog willen, maar ik wist niet zeker of ik mezelf nou gewoon af moest dwingen bij de enige twee actieve mensen hier, want jullie zijn al in gesprek. :x]

[Ik vind het goed als je je personage erbij laat komen. Als Nikki het ook goed vindt (: ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Index RPG Actieve Topics Zoek