• Ghost City; een heel symbolische naam voor het verlaten dorp in Canada. Er zijn slechts een paar inwoners, die zeker de normaalste niet zijn. Het dorp is volledig afgesloten van de buitenwereld, al hebben ze wel de middelen om te communiceren met de buitenwereld via internet, telefoon, etc.
          De bewoners van het dorp hebben allemaal een stoornis, of zijn er heen gestuurd omdat ze niet mee konden in de normale maatschappij. Er gebeuren echter vreemde dingen in het dorp, waardoor de oorspronkelijke bewoners van het dorp vertrokken zijn. Nu zit het dorp vol met probleemjongeren, getraumatiseerde militairen en ga zo maar door. Het dorp telt niet een echte wet, maar de eerste bewoner bedacht bepaalde regels.

    Regel 3 - Stelen, moorden en andere misdaden worden niet getolereerd, en er wordt een passende (meestal lichamelijke) straf bij bedacht, waarvan de doodstraf de hoogste straf is.
    Regel 2 - Mocht iemand middelen tekort hebben en de maandelijkse vracht is nog niet langs geweest, wordt er gedeeld.
    Regel 1 - Je beantwoord altijd een berichtje en je neemt altijd de telefoon op als je gebeld wordt.


    De eerste regel is van groot belang, want als je gebeld wordt krijg je een opdracht die je moet uitvoeren. Mocht je deze opdracht missen, krijg je geen middelen en geld de tweede regel niet voor het betreffende persoon.
          Al jaren is het onbekend wie de beller is, slechts weinig mensen hebben de beller in het echt gezien - en ze zijn nooit meer teruggevonden. Het is nog maar de vraag of je je buurman, vriendin, leraar of zelfs maar je ouders kan vertrouwen, want misschien zijn zij de beller. En dat kan de nodige problemen opleveren. Weggaan uit het dorp is geen optie, want de meeste mensen die hebben geen thuis meer in de normale beschaving, en bovendien zal de Beller ervoor zorgen dat je je huis nooit zal bereiken.

    Invullijstje:
    Naam:
    Leeftijd: Minimaal achttien jaar, maximaal 99 jaar.
    Nationaliteit:
    Reden verblijf in het dorp:
    Rol in het dorp:Wat doet je personage in het dorp? Gaat hij/zij nog naar school?
    Innerlijk:
    Uiterlijk:
    Geschiedenis:
    Relaties:
    Extra:



    RollenStop op personages, tenzij er van beide geslachten nog iemand bij wilt komen.:
    Meisjes:
    - Amalia Annabelle Aikna // Meje 1.1
    - Eleanore Isabella Montague // EgoTerreo 1.2
    - Gereserveerd // Johanna Sophie McLean // Aranyhid 1.2
    - Nienke Athanasiadis // Lypophrenia 1.2
    - Gereserveerd // Elena Lee // Dotan

    Jongens:
    - Bryce Erich Byrnes // Lensherr 1.2
    - Gereserveerd // Crucifix
    - Dylan Hewitt // Hecuba 1.4
    - Gereserveerd // Sadist


    Het Begin.
    Het begint met een normale dag. De mensen ontwaken en de vrachtwagen met middelen komt weer langs met nieuwe mensen dit keer.
    Faceclaims:
    - Sasha Pieterse // Meje
    - Troian Bellisario // Lypophrenia
    - Torrey DeVitto // Aranyhid
    - Daveigh Chase // EgoTerreo
    - Jamie Dornan // Sadist
    - Colin Donnell // Lensherr


    Topics:


    Het dorp:
    Ghost City is gelegen tussen de bomen, in een vallei. Een paar kilometer verderop liggen de muren van het dorp. Dikke muren, van ijzer en steen. Alleen mensen met een pasje mogen binnen komen. De huizen zijn niet heel erg groot, en elk geverfd in een kleur naar keus.
    Er is geen apart schoolgebouw omdat er niet veel mensen wonen op de negen inwoners na, de jongeren hebben school in een garage, en gym is in de kleine sportschool. De docenten zullen de oudere inwoners van Ghost City zijn. Er is een marktplein waar de weinige winkeltjes zitten, en in het midden staat er een grote oude boom, die door de jongeren ook wel The Tree wordt genoemd. Verder is er ook een opslagplaats voor alle middelen die eens in de maand worden gebracht.


    De Middelen:
    Eens in de maand komt een grote witte vrachtwagen het dorp binnen gereden. Deze zit vol met tijdschriften, eten en drinken, en dingen die winkels nodig hebben. De vracht wordt opgeslagen in de opslagplaats, een soort schuur waar een sterk slot op zit. Alleen de leveranciers hebben een sleutel.


    De beller:
    1. De beller mag relaties verpesten door middel van een opdracht.
    2. De beller mag mensen iets laten stelen, zolang de straf niet heel erg is. Kruimeldiefstal mag bijvoorbeeld wel.
    3. De beller mag zichzelf niet bekent maken, en mensen die uitvinden wie de beller is, moeten het aan mij (de TS) sturen via een PB.
    4. De beller mag de drie regels overtreden, zolang dit maar met maten gaat en het niet opvalt.


    Regels:
    ¤ Minimaal 150 woorden per post.
    ¤ Maximaal één personage per persoon.
    ¤ Reserveer pas een rol als je zeker weet dat je kan, ik wil dit niet laten doodlopen.
    ¤ Ik zal met een randomizer de Beller kiezen, vermeld het bij je rol als je niet wilt dat je de Beller wordt.
    ¤ De Beller stuurt de opdracht in een PB naar mij, met het personage dat de opdracht moet uitvoeren erbij.
    ¤ Geen Mary Stu's of Mary Sue's
    ¤ En dan de belangrijkste regel: Have fun! (:

    [ bericht aangepast op 26 maart 2015 - 22:18 ]


    "At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

    [MT. Post komt eraan. Is het goed als Eleanore op dit moment aankomt?]


    "A good book is always good, no matter how many times you've read it."

    EgoTerreo schreef:
    [MT. Post komt eraan. Is het goed als Eleanore op dit moment aankomt?]


    - Oh, wacht. Is goed, ik moet het begin er nog even in zetten. Sorry! -


    "At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

    Mt, even nadenken over de post c:


    Spinning around, I'm weightless.

    Eleanore "Leo" Isabella Montague
    » You don't need a reason to help someone «


    Daar zit ik dan, in een of andere onbekende vrachtwagen die mij het laatste stukje naar mijn bestemming zal brengen. Wat gespannen pluk ik aan mijn lange, bruine haar terwijl ik om me heen kijk. Veel zie ik niet, gezien ik achterin de vrachtwagen zit tussen een aantal kratten met allerlei levensmiddelen. De weg is hobbelig, waardoor ik om de aantal meter wel weer tegen de zijkant van het voertuig gesmeten wordt. Mijn arm begint onderhand wel wat pijn te doen en ik gok dat hij morgen wel aardig blauw zal zijn van de rit. Maar dat is niet hetgeen waar ik me zorgen om maak. Nee, ik maak me zorgen om wat er nu zal gaan komen. Het is niet mijn keuze geweest om naar dit dorp te komen, maar die van mijn moeder. Ik ben bang dat mijn moeder gewoon de eerste de beste plek uit heeft gezocht om me heen te sturen, gewoon zodat ze van me af is. Ik schudt de gedachte gelijk weer van me af. Zo mag ik niet denken, misschien geeft ze toch genoeg om me om me niet zomaar ergens te dumpen. Dan staat de vrachtwagen opeens stil en mijn hart maakt een sprongetje. Onbewust hou ik mijn adem in terwijl ik de chaffeur uit hoor stappen. Het volgende moment staat de chaffeur achter de vrachtwagen en maakt hij de klep open. Mijn ogen moeten even wennen aan het licht, maar de chaffeur trekt zich er weinig van aan en seint dat ik uit moet stappen. Ik besluit te doen wat me gevraagd wordt en klim vlug de wagen uit, waarna ik even wat wankel op mijn benen sta. Vervolgens kijk ik om me heen, nieuwsgierig naar waar ik ben beland.

    [Zo in orde? Gezien ik niet weet wat je in gedachte had betreft het afleveren van mensen e.d. :3]

    [ bericht aangepast op 26 maart 2015 - 22:35 ]


    "A good book is always good, no matter how many times you've read it."

    MT


    I don't want you to die, I want you to suffer.

    [Meum topicum]


    i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

    Lord forgive me for the things I've done.
    Dylan Hewitt
    "Te laat." "Geen vertrouwen meer." "Dood voor mij." De woorden van mijn vader spoken door mijn hoofd terwijl ik mijn koffer optil en met mijn gitaarkoffer om mijn rug de vrachtwagen in loop. Ik zoek een plekje op een doos, ergens in een hoekje, en knik naar de chauffeur. Hij doet het luik dicht, en ik word omsloten door het duister. "Je gaat toch niet weer weg? Hoe kunnen ze dat nou doen?" Klinkt de wanhopige stem van mijn zusje, terwijl ik met tranen in mijn ogen terugdenk aan de manier waarop ze zich aan me vastklampte. Ik schud verwoed mijn hoofd, ik moet sterk blijven nu. We pikken nog iemand op, en zodra de deur open gaat zie ik een meisje binnenkomen. Ik denk niet dat ze mij ziet en dus laat ik haar maar even met rust, ik heb het idee dat we hier allebei niet zitten omdat we er zo veel zin in hebben en ik voel me bovendien een beetje ongemakkelijk. De tranen prikken nog achter m'n ogen terwijl ik naar mijn knieën staar. Ik heb niets meer, niemand behalve Emily, en zij kan niets veranderen aan onze ouders. Ik ben zo diep in gedachten verzonken dat ik eerst niet doorheb dat de vrachtwagen is gestopt met rijden, tot ik me opeens bevind in een fel licht. Ik knijp even mijn ogen samen terwijl ik ze rustig laat wennen en pak dan mijn koffer en gitaarkoffer weer op, om voorzichtig naar de laadklep te lopen. Het meisje staat inmiddels ook al op de grond en kijkt om zich heen. Pas nu heb ik de gelegenheid om echt naar haar te kijken. Ze is best klein, heeft lang, bruin haar en mooie blauwe ogen. Ze oogt over het algemeen best vriendelijk. Omdat ik niet zo goed weet wat ik moet doen, stap ik maar op haar af. Ik glimlach vriendelijk naar haar en steek mijn vrije hand uit. "Hi." Zeg ik, met een klein glimlachje op mijn gezicht terwijl ik het meisje aankijk. Ze ziet er ietwat.. Schattig uit en lijkt me iets jonger dan ik, maar hey, wij newbies moeten elkaar steunen.

    [ bericht aangepast op 26 maart 2015 - 23:15 ]


    Spinning around, I'm weightless.


    BRYCE ERICH BYRNES
    ________________________________________
    "Listen, smile, agree. And then do whatever the fuck you were going to do anyway." - Robert Downey Jr.
    ________________________________________

    Een diepe zucht verlaat mijn lippen zodra ik mijn ogen open. Mijn wekker gaat af, en met een klap van mijn arm zet ik hem uit. Kreunend kom ik overeind en sla ik de dekens van me af. Ik sta op en pak mijn korte sportbroek, shirt, vest en hardloopschoenen en trek ze aan.
          Ik loop op mijn gemak naar beneden en schenk wat melk in, en ik neem een slok. Vanuit mijn raam zie ik de witte truck alweer naderen, en ik schud mijn hoofd. Als mijn melk op is, loop ik naar buiten. Ik wil net beginnen met rennen, als ik een groepje mensen zie staan. Ik loop naar het dichtstbijzijnde meisje toe, en steek mijn normale hand uit.
          "Hallo. Welkom in Ghost City." zeg ik kortaf, terwijl ik haar eens aandachtig opneem. Ik haal mijn handen door mijn haren en steek mijn rechter hand uit, en ik probeer mijn linkerarm te verbergen achter mijn rug. "Ik ben Bryce. Bryce Byrnes. Aangenaam." stel ik me voor, wachtend op haar antwoord. Dan komt ook Dylan erbij staan, en ik knik kort naar hem.

    [ bericht aangepast op 26 maart 2015 - 23:18 ]


    "At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

    Eleanore "Leo" Isabella Montague
    » You don't need a reason to help someone «


    Het valt me op dat ik erg slecht kan tegen zo'n lange en vrij oncomfortabele reis. Ik bedenk me dat dit waarschijnlijk komt doordat ik gewoonweg niets gewend ben, maar het is en blijft onprettig. Wanneer mijn ogen dan eindelijk gewend zijn aan het felle zonlicht zie ik een man voor me staan, die zijn hand naar mij uitgestoken houdt. 'Hallo. Welkom in Ghost City.' Ik schudt wat voorzichtig de hand en glimlach even vriendelijk, al is het wat zenuwachtig. Het valt me op dat hij zijn arm verbergt achter zijn rug, wat me niet bepaald op mijn gemak stelt. Ik doe mijn best dit gevoel te verbergen. 'Hi,' zegt een andere jongen vervolgens. Wanneer ik me naar hem toe wil draaien, struikel ik haast over mijn eigen benen. Ik pak zijn hand vast om overeind te blijven staan en begin dan wat zenuwachtig te lachen, waarna ik zijn hand vlug loslaat. Ai, de reis heeft me er echt niet handiger op gemaakt. Ik baal ervan dat ik direct zo'n onhandige indruk geef, gezien het naar mijn idee nog wel meevalt. Het is alleen maar omdat die hele reis me nogal duizelig heeft gemaakt. Volgens mij noemen ze het wagenziekte, maar daar ben ik niet zeker van. Ik bekijk beide mannen even kort en gok dat ik de jongste van het stel zal zijn. Zouden er hier ook meiden van mijn leeftijd zijn? Ik heb namelijk nog nooit echt met een man gesproken en dit maakt het niet makkelijker. Maarja, mannen zijn toch ook gewoon mensen? Misschien valt het nog mee.


    "A good book is always good, no matter how many times you've read it."

    (Dylan is ook nieuw)

    "We're all mad here."
    Dylan Hewitt
    Er komt iemand naar buiten gelopen. Een jongen, een man. Hij is ouder dan ik ben, en lijkt zijn ene arm achter zijn rug te verbergen. Hoewel ik haar uitdrukking niet goed kan zien, zie ik het meisje ietwat verstijven, de zenuwen schijnen door in haar lichaamstaal. De man stelt zich voor als Bryce Byrnes, maar het meisje draait zich inmiddels om, waarbij ze over haar eigen voeten struikelt. Ze pakt mijn hand en houdt zichzelf nog net overeind waarop ze zenuwachtig begint te lachen en mijn hand snel loslaat. "Je weet m'n naam nog niet eens en je valt al voor me?" Zeg ik met een klein glimlachje, waarna ik mijn hoofd schud. "Ik ben Dylan, ik was je reisgenoot in dit koekblik. Aangenaam kennis te maken." Ik kijk naar de man, en naar de manier waarop hij zijn arm verbergt. "Dylan, aangenaam." Zeg ik, en steek mijn hand naar hem uit.

    [ bericht aangepast op 26 maart 2015 - 23:45 ]


    Spinning around, I'm weightless.

    [MT, als ik weer thuis ben na school zal ik een post gaan schrijven]


    be gay do crimes

    [MT]


    all because i liked a girl


    BRYCE ERICH BYRNES
    ________________________________________
    "Listen, smile, agree. And then do whatever the fuck you were going to do anyway." - Robert Downey Jr.
    ________________________________________

    Ik zucht zodra het meisje wat onhandig bijna omvalt. "Je weet m'n naam nog niet eens en je valt al voor me?" zegt de andere jongen, en ik rol met mijn ogen. Dan steekt hij zijn hand naar me uit. "Dylan, aangenaam." zegt hij, en ik bied hem mijn rechter arm aan. Ik realiseer me net dat ik een jasje met lange mouwen draag, en steek mijn linkerhand in de zak van mijn vest. "Ik ben Bryce, zoals ik al eerder zei." zeg ik quasi vrolijk.
          Eerlijk gezegd heb ik niet heel erg veel zin in het begeleiden van newbies. Maar ja, het is iets wat moet gebeuren. "Ik was van plan te gaan hardlopen, maar aangezien jullie hier nu zijn zal ik jullie moeten helpen. Als jullie mij even naar mijn huis zouden kunnen volgen, dan kan ik me omkleden. Okay?" vraag ik aan het nieuwe duo, terwijl ik nu ook mijn andere hand in de zak van mijn vest stop.


    "At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

    Eleanore "Leo" Isabella Montague
    » You don't need a reason to help someone «


    'Je weet m'n naam nog niet eens en je valt al voor me?' Ik begin als reactie weer zenuwachtig te giechelen. 'Ik ben Dylan, ik was je reisgenoot in dit koekblik. Aangenaam kennis te maken.' Even frons ik, gezien ik hem niet heb zien zitten. 'Reisgenoot?' Vraag ik voor de zekerheid. Misschien maakt hij wel een grapje. 'Ik ben.. Leo,' zeg ik vervolgens tegen beide mannen. Ik hoor dat Bryce zich ook voorstelt aan Dylan. Het valt me vrijwel direct op dat hij zijn arm niet langer achter zijn rug verbergt, maar zijn hand in zijn zak heeft gestoken. 'Ik was van plan te gaan hardlopen, maar aangezien jullie hier nu zijn zal ik jullie moeten helpen. Als jullie mij even naar mijn huis zouden kunnen volgen, dan kan ik me omkleden, Okay?' Even bijt ik op mijn lip, gezien hij niet echt klinkt alsof hij veel zin heeft ons te helpen en ik eigenlijk niemand tot last wil zijn. Toch knik ik maar als antwoord.


    "A good book is always good, no matter how many times you've read it."

    Nienke Athanasiadis
    If you don't understand my silence, then you don't deserve my words



    Ik word wakker door het schelle gepiep van mijn wekker. Vermoeid sla ik op mijn wekker, tenminste, de plaats waar mijn wekker normaal gesproken staat als ik de volgende ochtend niet even wil sporten voor ik naar school moet. Ik sla de deken van me af en stap mijn bed uit, nadat ik mijn lenzen in gedaan heb en weer iets kan zien. Bij mijn kledingkastje reik ik omhoog om bij de wekker te kunnen. Ik pluk hem ervanaf en klik hem uit. Daarna zet ik de wekker op mijn nachtkastje en haal een effen shirtje en een comfortabele,grijze joggingbroek uit de kledingkast. Mijn gympen haal ik onder mijn bed vandaan en niet veel later sta ik beneden in mijn keuken brood te smeren. Ik prop een boterham met kaas in mijn mond en stap dan de straat op. Ik doe de deur van het blauwe huisje waar ik in woon dicht en kijk vervolgens even om me heen. Ik zie dat de witte vrachtwagen weer aangekomen is een eindje verderop en zie ook dat er drie mensen bij staan. Ik twijfel of ik direct naar de sportschool moet gaan of eerst bij de eagen moet gaan kijken of daar nog bekenden staan. Ik besluit na lang twijfelen toch maar naar de mensen toe te gaan, in de hoop dat Bryce er staat en hij misschien met me wil sporten. Ik praat niet graag met mensen, maar ben ook niet graag alleen en ach, advies krijgen is nooit verkeerd. Op een langzaam tempo jog ik naar de mensen toe en ik begroet ze met een klein glimlachje. Twee van de drie ken ik niet en de derde is Bryce. In mijn ogen staat de vraag of hij me wil helpen met mijn korfbal tacktieken, maar toch fluister ik de vraag zachtjes. Ik weet niet of mijn vraag wel gehoord werd, angezien er al een gesprek gevoerd werd, maar anders kan ik de vraag altijd nog een keer stellen.


    be gay do crimes