Oke ik ben dus absoluut niet uit op ''oh wat goed van je'' berichtjes, hulp bieden tijdens nood beschouw ik niet als iets heldhaftig oid. Ik moet het gewoon kwijt. Ik ben nu alleen thuis en het is inmiddels 5 uur later, de klap komt nu binnen. Ik wil het even van mij afschrijven en wie weet heeft iemand van jullie nog tips wat ik kan doen.
Slachtoffer hulp is nu niet meer bereikbaar helaas, anders had ik hen wel gebeld.
Ik werk op een dagcentrum voor jong dementerenden, aan het einde van de dag breng ik mijn mensen weer thuis met een speciaalbusje die word bestuurd door een chauffeur. Ik ben dus bij rijder.
Ik zag hoe een auto een scooter (25km scooter, dus geen helm) in zijn flank aanreed. De auto had moeten stoppen gezien er voor de auto haaientanden stonden en de man netjes op het fietspad reed. Ik zag het al fout gaan nog voor het gebeurde, de man had echt helemaal niets meer kunnen doen om uit te wijken.
Ik zag hoe de man gelanceerd werd en headfirst na een paar meter op het asfalt landde. De tijd stond even stil terwijl ik in een paar seconden moest beslissen wat ik ging doen en mijzelf door de schok heen moest breken. Ik ben verpleegkundige geweest en heb (helaas) meerdere zware ongelukken meegemaakt waarin ik hulp moest bieden. Dus ik ben bekwaam. Ik zag dat niemand voor mij reageerde en dus ben ik uit de bus gevlogen met de woorden ''ik ga nu helpen'' tegen mijn chauffeur. Heb dus de beslissing moeten maken om mijn mensen achter te laten en naar het slachtoffer toe te gaan.
Toen ik bij hem stond leek mijn hart serieus stil te staan. De man bloedde uit zijn oor, lag op zijn buik met zijn wang op het asfalt. Uit zijn mond kwam veel bloed. Zijn ogen bijna helemaal terug gedraaid in zijn oogkassen, ik dacht serieus dat hij dood was. Nou goed, ik herpakte mijzelf vrijwel meteen en hoorde een gorgelend geluid (ademhaling). Ik moest beslissen wat ik ging doen, dus heb ik het slachtoffer in stabiele zijligging gelegd met behulp van omstanders en zijn hoofd gefixeerd. Intussen een man gedelegeerd 112 te bellen en te vermelden dat het slachtoffer buiten bewustzijn was en ernstige bloedingen had uit zijn hoofd, oor en mond.
De man reageerde (maar was niet bij kennis) hij riep dat hij op wilde staan en zijn kreunen gingen echt door merg en been. Ik heb de man moeten fixeren op de grond met behulp van 2 andere mannen. Als hij zou op staan kon hij mogelijk direct overlijden als hij nek of rug trauma had. Ik was extreem rustig, ik had geen contact met de man, maar bleef op hem in praten. Echter, ik legde mijn hand los op zijn hoofd om hem zo stil te laten liggen en ik voelde de breuken in zijn schedel. Dat schokkeerde mij het meeste, dat ik zo'n ongelofelijk bizar gevoel.
Het leek wel alsof ik er al uren stond, maar de ambulance was met 7 minuten samen met 3 politie auto's ter plaatsen. Vanaf daar kon ik alles overdragen aan de ambulance verpleegkundige. Daarna kon ik door met een agent die mijn getuigenis opnam en mij desinfectant aanbood omdat ik dus toch het een en ander aan bloed aan mijn handen had.
Als klap op de vuurpijl ging een van mijn cliënten (die nog redelijk goed was) uit zijn plaat tegen mij, over dat ik mij niet had moeten bemoeien (ik ben wettelijk verplicht hulp te bieden als ik een dergelijk trauma zie), wat ik ook deed ik kon het niet aan mijn cliënt zijn verstand krijgen dat dit ook impact had op mij en dat hij toch echt even geduld moest hebben omdat ik eerst mijn verklaring moest afleggen aan de agent.
We hebben in totaal een half uur stil gestaan door dit gedoe.
Toen ik op mijn werk kwam om mijn spullen in te leveren en te overdragen wat er is gebeurd was er geen ruimte om te praten. Een collega zei letterlijk ''ga naar binnen je spullen wegleggen ik wil naar huis''.
Nou heb ik vele ongelukken meegemaakt, heftiger dan deze, normaal kan ik er goed mee omgaan. Maar nu sta ik strak van de adrenaline, emotie en stuiter ik door de kamer. Daarbij zie ik steeds dat gezicht van die man weer voor mij en voel ik zn hoofd op mn hand enzo. heel naar.
Bedankt voor het lezen, als iemand ook iets dergelijks heeft meegemaakt, aarzel niet om te delen als je dat wilt.
[ bericht aangepast op 22 april 2015 - 20:45 ]
Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.
Dubhaile
