Nou het is bijna 2 uur en ik lig in bed met mijn notitieboek en ineens overvalt me een huilbui en het gevoel om te schrijven.
Het origineel was anders maar na wissen en denken is dit het resultaat:
De deur gaat dicht, en ik sta hier met een koffer in mijn hand.
Ik kreeg nieteens een kans.
Ver weg van een dierbare plek,
Het gevoel van thuis in een klap weg.
De pijnlijkste woorden waren gezegd.
Oneens met mijn keuze, oneens met mijn geluk.
Ik kijk hem aan en zie in zijn ogen verdriet.
Waarom ziet hij mij wel hoe ik ben, maar zij niet?
De deur gaat dicht en ik stap naarbinnen.
Vanaf nu gaat ons leven samen beginnen.
Graag zou ik jullie mening willen, excuus voor eventuele fouten of dat het niet rijmt ik heb gewoon wat er in mijn hoofd zat opgeschreven en gehoopt op het beste.
[ bericht aangepast op 20 juli 2016 - 3:41 ]
