Hallo, ik wil even het een en ander kwijt. Het betreft mijn thuissituatie op dit moment. Ik ben hier niet voor adviezen, maar ik wil dit enkel even van mij afschrijven.
Sinds ik met mijn ouders rond heb dat ik het huis uit ga over wellicht korte tijd, doen ze afstandelijk tegen me. Dit deden ze eerder ook al, op subtielere wijze, maar nu begint het echt op te vallen. Het is vooral mijn moeder die dit doet, mijn vader doet aardig tegen me en die vindt ook dat mijn moeder wel eens te ver gaat. Ik zal nu een aantal situaties omschrijven waarbij ik dit gevoel krijg:
Laatst was er familie van mijn moeder; een oom en tante. Het weer was niet super duper, maar net goed genoeg om buiten te zitten. Toen kwam mijn moeder met het idee om ook buiten te eten, mijn vader was hier geen voorstander van en ik ook niet. Ik niet vanwege mijn angst voor wespen en daar wemelde het van op het moment. Mijn moeder stond er hoe dan ook op dat ik ook buiten ging eten, wetende dat ik als de dood voor wespen ben waardoor ik strak van de stress en spanning mijn bord leeg moet eten en ik dan niet van mijn eten kan genieten. Mijn vriend was er ook en toen had ik zoiets van 'dan gaan mijn vriend en ik wil binnen eten.' Mijn moeder keek me aan alsof ik wat mij betreft dood neer kon vallen en vond het belachelijk en dergelijke. Mijn vader werd toen vervolgens best wel pissig, want hij wilde ook niet buiten eten. Helaas is het zo dat mijn moeder zegt hoe het thuis moet en mijn vader gaat daar altijd in mee.
Ook als we gewoon eten en ze vragen naar mijn dag, word ik gewoon onderbroken. Ze zijn dan niet eens geïnteresseerd in me. Mijn moeder vraagt eerst hoe mijn dag was en als ik zeg 'goed', kapt ze me zomaar af. Ik mag dan niet eens vertellen waarom mijn dag goed was, want nee, dan staat mijn broertje weer in de schijnwerpers. Hij mag wel zijn verhaal zonder afmaken vertellen. Hierdoor heb ik ook besloten dat het beter is als ik niet meer over mijn emoties praat, want als ik dat doe snappen ze het niet of worden ze boos op mij. Ik voel me hier opgesloten, want de enige met wie ik over dit soort dingen kan praten is mijn vriend. Ik kan een psycholoog zoeken, maar dat kan momenteel alleen bij Eleos (ook vanwege het uit huis gaan en het feit dat ik op die instantie die dat regelt waarschijnlijk wel een vertrouwenspersoon krijg) dus dat sla ik liever af. Dit komt door meerdere slechte ervaringen die ik met de mensen daar heb. Ik kan mijn vriend echter niet opzadelen met alles, want ik heb meerdere keren ervaren dat mensen bezweken onder mijn negatieve gemoedstoestand en problemen. Ik wil hem niet kwijt, dus ik deel vaak wel wat kleine dingen, maar ja dus niet alles.
Laatst was mijn moeder naar de stad geweest. Uiteraard had ze iets voor mijn broertje mee, maar ook voor mijn zus. En ik dan? Niks, na-da. Toen ik vroeg waarom gaf ze maar een vaag antwoord. Ze zei dat ik het nooit waardeerde als ze wat voor meenam, maar dat is niet waar! Ik waardeerde het altijd enorm dat ze dingen voor me meenam, dat ze überhaupt aan me dacht, maar kennelijk boeide dat niet. Vervolgens probeerde ik uit te leggen hoe ik me daarbij voelde en toen was ze ineens beledigd en boos. Dat schiet mij in het verkeerde keelgat, want als mijn broertje wat heeft kan hij altijd bij mijn ouders terecht. Ik niet. Als ik dingen deel snappen ze het niet, worden ze boos, gaan ze mij rot gevoelens aanpraten, hebben ze kritiek op me enzovoorts.
Vandaag was er zo'n man om een nieuwe vloer aan te bevelen en dergelijke. Toen mocht ik eerst ophoepelen, omdat ik toch alleen maar in de weg liep en ik werd afgesnauwd omdat ik niet direct mijn tas boven had gezet. Later moest ik echter terugkomen om te zeggen welke vloer ik mooier vond. Dat werd vervolgens genegeerd en toen wuifden ze me zomaar weer weg. Sorry hoor, maar dit vond ik nergens op slaan.
Dit alles tezamen; het ongeïnteresseerd afkappen van mijn gesprekken, nooit kleding of wat dan ook voor me meenemen en bovenal het feit dat ik eigenlijk nooit wat bij haar kwijt kan maakt dat ik doodongelukkig en verdrietig op mijn kamer zit. Ik ben hier niet voor advies, want het enige wat ik kan doen is wachten en hopen dat ik volgende week iets hoor dat mijn situatie kan verbeteren.
Ugh. Sorry )':
26 - 02 - '16
