[200] You're mine - Speeltopic - Speeltopics

©Feliana Naar het idee van Feliana.       Het is 3014, en de hele wereld is veranderd. De mannen hebben de wereld overgenomen en je kunt de vrouwen zeldzaam noemen in sommige streken. In de rijkste streken heeft elke man een vrouw die als slaaf dient. Niets meer. Vrouwen hebben geen rechten meer en moeten alles doen wat hun meester zegt. Congrulation is zo een rijke stad. Elke man heeft er zijn slaaf en doet ermee wat hij wilt. Meisjes en jongens moeten allemaal tussen hun 17-20 jaar oude leeftijd één keer naar de 'Lady Ceremony'. Daar mogen alle jongens een meisje kiezen waar ze normaal gezien de rest van hun leven mee door zullen leven. Voor de jongens is dit een speciale dag en is deze heel belangrijk. Maar voor de meisjes is dit meer een verschrikkelijke dag, met veel spanning. Dit jaar is het weer aan een nieuwe groep jongens om hun slaaf te kiezen. De jongens wonen toevallig allemaal in dezelfde grote villa en zijn heel zenuwachtig voor de grote dag, de dag dat ze eindelijk hun slaaf krijgen ! I N F O : - De meisjes worden bij hun geboorte in het vrouwenhuis geplaatst, dit is verplicht. Hun moeder is dus verkracht of echt verliefd geworden op hun meester. - Slaven hebben maar één naam. Dus geen achternaam. R U L E S      I N      T H E      N E W      W O R L D - Vrouwen mogen alleen maar doen wat hun meester accepteert. - Vrouwen moeten doen wat hun meester wenst. - De Lady Ceremony is van 17 tot 20 jaar oud voor beide geslachten. - De rijkste jongens (1ste klasse) mogen eerst hun meisje kiezen. Dan de tweede, en dan de derde. R U L E S Minimum 200 woorden, dit lijkt me makkelijk te behalen. Geen ruzie buiten de RPG, mag wel binnen de RPG. Hou er rekening mee dat de meeste jongens niet erg lief en aardig zullen zijn, want de soort is in de jaren erg veranderd. Alleen Feliana of Allirian maken nieuwe topics aan ! Geen perfecte personnages. Niemand buitensluiten ! Minimum drie keer per week reageren. 16+ is toegestaan. R O L E S Guys [6/6] VOL - Adam Lagrette [first class] - Sanjit - Alexis Lawrence Deveraux [first class] - Krueger - Ajax Joaquin Mephisto [third class] -Sonder - Nathaniel Gabriel Maximus Montgomery [first class] - Olympiodoris - Vanni Lorenzo D'Angelo [second class] - MikeGClifford - Torin Kane Markey [second class] - Whelve Girls [7/7] VOL - Caitlyn - Allirian - Ava - Eavan - Charlotte - Valeska - Indigo - Ascendant - Ead - RlNGO - Lexi - StolenWings - Penelope-Aphrodité - Olympiodoris Begin : Het is de grote avond van de Lady Ceremony. Alle meisjes hebben zich al klaargemaakt en gaan naar de zaal (de zaal bevindt zich in het vrouwenhuis). De jongen hebben zich ook al klaargemaakt en gaan ook naar de zaal. Eerst kunnen meiden en jongens kennis maken, daarna komt de verkiezing.

[ bericht aangepast op 11 dec 2015 - 19:11 ]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

Met lichtjes trillende vingers strijk ik een losse pluk van mijn haar naar achter en steek hem terug vast waar hij hoorde. In mijn lange, lichtblonde haren waren half opgestoken achter mijn hoofd terwijl de andere helft stijl naar beneden hing.
Mijn gezicht bevatte, voor mijn gevoel, teveel make-up. Het was niet eens zoveel, maar ik was het gewoon niet gewend om meer te dragen dan een simpele eyeliner met wat mascara.
Een ketting was om mijn hals gehangen, en ik moest eerlijk toegeven dat ik hem eigenlijk best leuk vond. Om het af te maken hadden ze er een paar oorbellen bij gedaan.
Verder droeg ik een donkergroen, strak, strapless jurkje dat net boven mijn knieën eindigde en mijn rondingen prima liet uitkomen.
Ik draai me weg van de spiegel en loop de enorme deuren door die naar de zaal leiden. Terwijl ik de zaal binnenloop kan ik het niet laten om even om mij heen te kijken. De zaal, die overigens een hele transformatie ondergaan was, stond vol met dames en heren. En eigenlijk kwam ook nu pas echt het besef dat ik met een van die heren mee zou moeten.
Dat dit het dan werkelijk was, hier had ik mijn jeugd beleefd, mijn vriendinnen gemaakt, ruzies gemaakt. Alles wat ik ooit gedaan had, had in dit gebouw afgespeeld.
Op de hoge, zwarte schoenen loop ik verder de zaal in om een glas wijn te pakken waarna ik weer naar de zijkant loop. Ik had de voorkeur aan wat meer achteraf staan nu, zo trok ik niet alle aandacht en kon ik zelf rustig iedereen in me opnemen. Ik neem rustig een slokje van mijn wijn terwijl ik nogmaals de zaal rondkijk.

[ bericht aangepast op 26 nov 2015 - 17:29 ]

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

      ”Een witte wijn, alsjeblieft.”
Leunend tegen de bar wierp ik een zoete glimlach naar de jonge man die er achter stond. Om zijn schouder hing een donkere theedoek, waar hij zijn handen aan afdroogde toen ik hem mijn wens voor drank doorgaf. Een korte knik was echter het enige wat ik van hem kreeg, waarna hij achter zich een wijnglas pakte en een fles uit de koelkast onder de bar vandaan haalde - om vervolgens de glas tot de helft te vullen en deze voor mijn neus op de bar te plaatsen. Zwakjes glimlachte ik nogmaals naar hem als in een kort bedankend gebaar, waarna ik het glas optilde en aan mijn lippen plaatsten om een klein slokje van het zoete spul nam. Ondertussen draaide ik me half om en keek opnieuw de zaal door.
      Hier en daar ving ik een glimp op van een van de meiden die hier samen jaren met me hadden gewoond - waarbij we allemaal van jongs af aan klaar werden gestoomd voor een dag zoals vandaag. Jarenlang werden we gedrild, werd er ons verteld hoe onze houdingen moesten zijn, welke blik absoluut niet kon en wat de meest nette manier van spreken was. Zelfs de manier van kleden werd ons tot op elk detail uitgelegd; wat kon wel, en wat kon niet. Het waren geen gemakkelijke jaren geweest, voor niemand voor ons, maar we waren verplicht precies dat te doen wat er van ons verlangd werd. Dat gold voor in het vrouwenhuis, en voor de plek waar we straks terecht zouden komen.
      Dat was nu mijn grootste zorg; waar zou ik terecht komen? Was het iemand die aardig was en respect had voor het andere geslacht, of zou het iemand zijn die je volledig kon uitbuiten en op verschillende manier misbruik van je maakte. Ik hoopte het eerste. Ik mocht dan gekneed zijn door degene hier, en er mochten me dan een hoop dingen opgedragen zijn - het aard van het beestje zelf viel door niemand te veranderen. Ik zou mijn best doen, maar of ik in staat was om over me heen te laten lopen was de vraag nog maar. Wat zou ik graag de keuze gehad te hebben om iemand uit te mogen kiezen. Het zou in ieder geval niet in één avond besloten zijn, daarvoor moest je toch echt meer tijd hebben met iemand - dat leek me althans.
      Zuchtend nam ik een nieuwe slokje van mijn wijn. De zenuwen bedaarde lichtjes wat voornamelijk kwam door de wijn en niet door het feit dat ik er geruster op raakte. Mijn ogen gleden subtiel rond, bekeken hier en daar een keer een voorbijganger, tot ze bleven hangen op een jongen die zich niet geheel gekleed had naar de dresscode van vanavond. Of je moest me wijsmaken dat een donkere jeansbroek, een hemd en een vest dat wel waren. Bedenkelijk volgde ik de stappen die hij maakte, waarbij het me opviel dat hij alles behalve geïnteresseerd keek. Sterker nog, hij leek zelfs eerder verveeld. Een kleine ondeugende glimlach verscheen op mijn lippen terwijl ik me iets afzette van de bar. Met mijn vingers stevig om de glas wijn geklemd, en met mijn andere hand mijn jurk iets optillende om zo te voorkomen dat ik op de zoom ging staan, deed ik een halve pas naar voren.
      ”Zit er niks bij wat je leuk vind? Je kijkt zo verveeld.”

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

---

Ik lig helemaal in de deken gewikkeld met een voet dat half uit het bed hangt. Wanneer Alexis het ruw uit mijn grip rukt en ik tevergeefs in het luchtledige graai om mijn warmtebron weer terug te krijgen, murmel ik protesterend. Het felle licht verblindt mijn ogen, wat voelt alsof ze uit mijn kassen branden. Ik wil gauw mijn kussen nemen om deze voor mijn gezicht te houden, maar voordat ik het weet is deze ook al in het bezit van de vijand.       'Alexis,' kreun ik vermoeid en ga op mijn buik liggen. Bij het horen dat het dé dag is, kan ik een volgende kreun niet meer onderdrukken. De ceremonie is niet bepaald een gebeurtenis die ik plaats in mijn favoriete levensgebeurtenissen.       'Ik probeer altijd met nieuwe dingen voor de dag te komen,' antwoord ik droog op zijn uiting van zij verbazing. 'Misschien is uitgaan in mijn boxershort wel een nieuw ideetje,' voeg ik er nog haarfijn aan toe. Uiteindelijk besluit ik me rechtop te zetten en zwaai ik mijn benen over het bed. Ik werp nog een wantrouwende blik op Alexis en fluit door mijn tanden wanneer ik zijn nette pak aanschouw.       'Ik hoop dat jullie niet alles binnengewerkt hebben, want mijn maag heeft wel zin in een stevig ontbijt.' WHAT ABOUT FOOD SEX?

[ bericht aangepast op 26 nov 2015 - 22:24 ]

---

she believed she could & so she did

Vanni Lorenzo D'Angelo
Het meisje bleef lang stil, wat mij weer tijd gaf om te haar nog iets beter in me op te nemen. Ik was beleefd tegen haar, dat had ik altijd geleerd. Mannen stonden boven vrouwen, maar we hadden ze wel degelijk nodig en je moest ze dan ook degelijk behandelen. Zij moesten zich natuurlijk ook goed gedragen en de taken van een vrouw vervullen, maar dat ze het eigendom van een man was, betekende niet dat ze als vuilnis behandeld mocht worden. Dat was in elk geval hoe ik was opgevoed: Zolang de vrouw deed wat ze moest doen, moest je haar ook waardig behandelen, net als je een hond waardig behandelde als hij zich netjes gedroeg. Ik glimlachte toen ze ging staan en zich aan me voorstelde. "Piacere di conoscerti" Ik had nogsteeds moeite met de taal, 'dus ik viel nog vaak terug op mijn moedertaal. Zij nam een slok van haar drinken en vroeg me naar mijn naam toen ik me net wilde voorstellen. "Vanni D'Angelo." Ik nam nog een slokje champagne en keek de zaal rond, die toch steeds voller werd. Ik was niet iemand uit de eerste klasse, wat volgens mij amper kon als je ergens anders was geboren, maar wel duidelijk van een betere afkomst dan een aantal van de mensen die niet eens een degelijk pak aan hadden. Ik duwde nog een plukje haar achter mijn oor. Zelf vond ik het vooral interessant om te zien wie straks mijn dame zou worden, wie er over zouden zijn aan dames uit wie ik kon kiezen, maar ik kon me zo bedenken dat het voor de dames best spannend was. Zelfs in ons huis merkte ik duidelijk dat verre van iedereen zo was opgevoed als ik tegenover dames. "Gaat het een beetje, of beginnen de zenuwen nu wel op te spelen?" vroeg ik aan haar voor ik mijn glas leegdronk en mijn glas wegzette, wachtend op een antwoord. Ik vond het moeilijk om rustig te blijven, maar ik moest wel, want ik kon mezelf nu echt niet belachelijk maken, zeker niet in zo'n situatie.

---

Bowties were never Cooler

Vanaf het plekje dat ik had uitgekozen achterin de zaal had ik een perfect zicht over wat er gebeurde. Ja, er stonden links en rechts wel mensen in beeld maar over het algemeen kon ik de boel redelijk in de gaten houden en de kat zo uit de boom kijken.
Met twee grote slokken gooi ik het laatste beetje van mijn witte wijn achterover. Een van de dingen die me was opgevallen was dat ik niet de enige was, veel van de meiden hadden gekozen voor alcoholische drankjes. We zouden allemaal wel onze behoefte hebben vandaag om er nog even van te kunnen genieten nu we nog konden. Want god wist waar we na vandaag terecht zouden komen.
Met het lege glas in mijn hand verplaats ik me richting te bar waar ik me naast Caitlyn op een kruk neerzet en het lege wijnglas op de bar neerzet.
“Een nieuwe witte wijn alsjeblieft.” De jongen achter de bar knikt kort en haalt een fles uit de koelkast waarna hij een nieuw glas vult met een koude goedje en het voor me neerzet. Ik schenk hem een dankbaar glimlachje waarna ik me tot het meisje naast me richt. Caitlynn was gekleed in een compleet wit jurkje.
“Hou je het nog een beetje vol?” Ik kon me voorstellen dat ik niet de enige was die benieuwd en zelfs wel een beetje bang was om bij de verkeerde jongen terecht te komen.
Deze dag bracht spanning met zich mee, een hoop spanning. Misschien was dat ook wel het excuus om aan de alcohol te gaan en te blijven, in de hoop dat het de spanning even weg zou nemen.

[ bericht aangepast op 28 nov 2015 - 13:55 ]

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

---

---

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Vanni Lorenzo D'Angelo
Ze glimlachte en schonk me een paar woorden waaran ik nu niet wist of ze gelogen waren, of de waarheid bevatten. Het was inderdaad de belangrijkste dag in haar leven, maar ook in die van mij, en eigenlijk in het leven van iedereen hier. Haar bijvoeging klonk namelijk heel anders, veel meer oprecht, alsof dit echt was waar ze in geloofde. Dan was ze trouwens niet de enige, want ik geloofde er ook in. Iedereen kwam op de plek terecht waar hij of zij thuis hoorde, of dat nu een bepaalde baan, een bepaalde huiselijke situatie, of een bepaalde relatie was. Toen er een ober langskwam keek ik even wat hij had: whisky. Dat was niet echt mijn smaak, dus ik liet het gaan en richtte me weer op het meisje voor me, wat een volgende vraag stelde. Ik dacht even na, maar eigenlijk kwam het niet eens in me op te liegen. Liegen was fout en dat deed je dus ook niet. "Het is wel spannend, want dit is toch een grote stap in het leven. Morgen ben ik geen kind meer, heb ik een baan, in plaats van dat ik naar school ga, en wordt er van me verwacht te voorzien in de behoeften van een gezin en dit gezin vooral ook zo groot mogelijk te laten zijn. Het is geen lichte avond, maar ik kijk er toch ook wel weer naar uit om een van jullie prachtige charmante signoras mi amore te mogen noemen na vanavond." Echt liefde was het natuurlijk niet, maar hopelijk zou het net als bij mijn ouders komen met de tijd. "Zoals je al zei, ik kom terecht waar ik hoor te zijn." Van de volgende ober, die met martini's rondliep, pakte ik er wel twee van het blad en stak er een van naar Indigo uit. "Saluti aan het volwassen vita dan maar?" zei ik met een glimlach. We konden er toch niets anders van maken, want volwassen werden we allemaal met deze ceremonie.

---

Bowties were never Cooler

---

20 — FIRST CLASS — THE PRESIDENT'S SON

---

      ”Ik probeer altijd met nieuwe dingen voor de dag te komen,” reageert mijn slaperige vriend – zoals ik niet minder van hem verwacht had, aangezien zijn enthousiasme voor deze dag altijd een tikkeltje meer onderdrukt was dan het mijne. “Misschien is uitgaan in mijn boxershort wel een nieuwe ideetje.” Een deel van me zou hem hierin nog geloven, maar tot mijn geluk besluit hij zijn warme bed alsnog te verlaten, al zet hij zijn zinnen eerst op een maaltijd alvorens de tijd te nemen zich klaar te maken.
      Na enige tijd zijn we beiden presentabel aan de wereld en beseffen dat velen onder ons reeds vertrokken zijn vanuit de villa, waarna wij ook hetzelfde doen en op luxueuze wijze naar de zaal van het vrouwenhuis gebracht worden – waar ons de prestigieuze Lady Ceremony te wachten staat. Onbewust begint mijn hart sneller te slaan iedere seconden we dichterbij één van de belangrijkste keuzes van ons leven komen en een zucht ontsnapt aan mijn lippen, terwijl mijn handen ontontkennelijk zweterig worden. In een vlotte beweging veeg ik ze af aan mijn gitzwarte broek en recht mijn rug. Ik heb geen reden me zo te voelen, spreek ik mezelf aan. Ik ben de zoon van de President, vader zou meer dan teleurgesteld zijn als ik me niet simpelweg kalm hou.
      ”Ik ben nerveus,” geef ik een mompelende zin toe aan de jongeman naast me wanneer we arriveren en we ongedwongen uit dienen te stappen. Vanaf ik de buitenlucht naar binnen adem, valt er echter een halve zelfzekerheid over me heen, die zich uit in een rechte houding en een kalme glimlach om mijn lippen, terwijl ik mijn pak nog een laatste maar gladstrijk. Ondanks mijn hart nog steeds bonkt in mijn keel, voel ik me klaar voor wat me te wachten staat achter de deuren.
      ”Klaar?” vraag ik half-grijnzend aan Torin en duw de deuren dan open, waarna ik meteen een blik rond de ruimte werp. Overal klinken de geluiden van aangename gesprekken en word ik geconfronteerd met de verschijning van de jongemannen met wie ik in de villa woon – van wie ik er veel reeds als vrienden beschouw – en onbeschrijfbaar prachtige jongedames, wiens zeemzoete stemmen als muziek in mijn oren klinken. En twee van hun - zullen van mij zijn.

---

A girl who wonders.

---

---

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Ajax Joaquin Mephisto       Verrast draaide ik me om bij het horen van een vaste, vrouwelijke stem. Dit klonk helemaal anders dan dat andere meisje dat me had aangesproken. Met opgetrokken wenkbrauwen bekeek ik de verschijning voor me. ze zag er prachtig uit, maar wat me het meeste opviel, was de vastberadenheid in haar ogen en de kleine glimlach om haar lippen. No way dat ik ooit de kans zou krijgen om haar uit te kiezen.       "Je bent verrassend opmerkzaam," zei ik uiteindelijk na haar even bestudeerd te hebben. "Ik vind het gewoon niet zo nuttig om nu al met meisjes kennis te maken terwijl ik meer dan drie vierde toch niet kan kiezen," vertelde ik vervolgens, op een niet onvriendelijke toon. Als vanzelf gleed ik weer in mijn rol die ik al jaren ophield voor anderen. Soms leek het zelfs geen rol meer te zijn, en voelde ik me echt vrolijk, charmant en sympathiek, maar dat ging altijd snel over. Uiteindelijk voelde hij altijd wel weer de irritatie die andere mensen bij hem veroorzaakten. Dat betekende niet dat hij niemand een kans zou geven. Wie weet werd hij nog wel eens aangenaam verrast.       "Ik zie dat je je het al gemakkelijk hebt gemaakt?" vroeg hij grijnzend en wijzend op het glas in haar handen.

[ bericht aangepast op 7 dec 2015 - 14:21 ]

---

Mhm?

      Een verrassende uitdrukking gleed kort over zijn gezicht heen, iets wat me opviel toen hij zich omdraaide, waarna zijn blik subtiel over me heen gleed - hetgeen wat ik op mijn beurt ook nog een keer bij hem deed.
      ”Je bent verrassend opmerkzaam,” bracht hij uit. “Ik vind het gewoon niet zo nuttig om nu al met meisjes kennis te maken terwijl ik meer dan drie vierde toch niet kan kiezen.”
Deze reactie deed mijn wenkbrauw iets omhoog gaan terwijl ik de jongen nogmaals bekeek - waarbij ik tot de conclusie kwam dat hij er totaal niet verkeerd uitzag, allesbehalve zelfs. Ik hield van types die niet alles op alles zetten om erbij te horen, of die juist niet deden overkomen alsof ze veel meer waren dan ze werkelijk zijn. Hoe dichter de persoon bij zichzelf bleef, hoe liever ik ze zag. De jongen voor me won alleen al punten op het feit dat hij zich waarschijnlijk precies zo kleedde als waar hij zichzelf fijn in vond, maar zijn woorden vertelde me dat zijn keuzes beperkt werden door de klasse waar elke man zich in bevond.
      Een kleine zucht rolde over mijn lippen heen. Het was ergens een waardeloos gegeven dat in feite haast niemand die hier kwam iets voor het zeggen had, mits degene van de eerste klasse al voorzien waren aangezien zij haast de enige leken die dat wel hadden. Ik kon hem ergens dan ook wel een klein beetje gelijk geven - al was ik het niet eens met het deel waarin hij eigenlijk vertelde beter geen kennis met ons te maken.
      ”Ik zie dat je je het al gemakkelijk hebt gemaakt?”
De grijns op zijn gezicht liet mijn mondhoeken als vanzelf omhoog krullen tot een warme glimlach, waarna ik een klein slokje nam van de wijn zonder mijn ogen van de jongen af te halen. “Nouja, gemakkelijk,” bracht ik vervolgens uit en sloot mijn vingers om de hals van het glas heen. “Eerder om de scherpe randjes van de zenuwen af te halen. Tenslotte hebben wij het niet voor het zeggen en moeten we het doen met degene die ons kiest.” Hoewel ik een glimlach op mijn lippen liet glijden, reikte deze mijn ogen niet. Het hele idee van wat er vanavond stond te gebeuren zat me grotendeels tegen en het feit dat ik waarschijnlijk bij iemand terecht kwam die allesbehalve aardig was, ofja zo lief was dat ik er van over mijn nek zou gaan, maakte het dat ik hoopte door niemand gekozen te worden. Mijn geluk zal echter wat dat betreft niet meezitten, dat heeft het namelijk bijna nooit gedaan.
      ”Zou je het niet zonde vinden uiteindelijk een meisje te moeten kiezen die je helemaal niet kent? We zijn met vele dus keuze genoeg, lijkt me."
De woorden - aangeroepen door mijn nieuwsgierigheid - rolde als vanzelf over mijn lippen heen, waarbij ik een oprecht geïnteresseerde klank aan hield. Ondertussen wenkte ik een ober nu ik nog kon genieten van deze kleine luxe voorziening en vroeg subtiel aan de jongen of hij iets wilde drinken zodat de ober deze kon meenemen samen met een glas water voor mezelf.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Ajax Joaquin Mephisto       Met een neutrale gezichtsuitdrukking luisterde ik aandachtig naar het meisje. Ik kon het niet laten om even mijn wenkbrauwen op te trekken toen ze me vertelde dat ze het toch maar moest doen met wie haar zou kiezen. Om heel eerlijk te zijn, zag ik niet meteen een verschil tussen de jongens en de meisjes, behalve dan dat de jongens iets meer vrijheid hadden. Maar hoeveel vrijheid was dat echt? Uiteindelijk konden we niet kiezen of we wilden kiezen, anders had ik hier nu niet gestaan. Ik had niet voor niets de boot al drie jaar afgehouden, maar uiteindelijk zou ik na vanavond ook vast zitten voor de rest van mijn leven. De gedachte alleen al deed mijn kaak ietwat verstrakken.       "Zou je het niet zonde vinden uiteindelijk een meisje te moeten kiezen dat je helemaal niet kent?" vroeg ze duidelijk geïnteresseerd in mijn mening, waarna ze een ober wenkte. Ik bestelde een pint bier, aangezien ik sowieso niet van dure bubbels hield, terwijl het meisje voor me een water bestelde. Blijkbaar waren de zenuwen genoeg bedaard.       "Ik zou het meer zonde vinden om iemand tegen te komen die ik aangenaam vind en ze dan met iemand anders te zien meegaan, maar ik denk dat je inderdaad wel een punt hebt. Niet dat deze avond daar verandering in zou kunnen brengen. Tenslotte kan je iemand na jaren nog steeds niet écht kennen, dus één avond lijkt mij nogal dwaas," antwoordde ik grotendeels naar waarheid en met een speelse grijns op mijn gezicht. Ondertussen kwam de ober weer terug. Ik gaf hem een korte knik en keek hem even na. Ikzelf had dat baantje ook al enkele keren gehad, dankzij mijn klasse, maar echt erg had ik het niet gevonden. Ik had het wel leuk gevonden om naar al die zenuwpieten te kijken en vond het eigenlijk vervelender om nu zelf in de andere groep te behoren.       "Ik ben Ajax," stelde ik me uiteindelijk voor, aangezien ik dat nog niet gedaan had.

[ bericht aangepast op 8 dec 2015 - 13:40 ]

---

Mhm?

C A I T L Y N Ik keek door de zaal naar wat er allemaal gebeurde. Sommige meisjes werden door enge mannen aangeraakt, andere maakten rustig een praatje met het andere geslacht. Je kon meteen aan elk meisje merken welk karakter ze had. Ik was één van de weinige die alleen aan de bar stond, en daar had ik geen enkel probleem mee. Ik keek naar het vrouwelijk figuur dat naast mij was gaan zitten, Lexi. Het was waarschijnlijk de laatste keer dat ik het meisje zou zien en die laatste keer wou ik zeker niet verprutsen. "Een witte wijn, alstublieft.", vroeg de jongedame beleefd aan de barman. "Geef mij maar hetzelfde.", vroeg ik op een onbeleefde toon. Het was niet mijn bedoeling geweest maar verder kon het me maar weinig schelen, vooral deze avond. Ik knikte wanneer ik het glas kreeg en keek dan weer naar Lexi. "Hou je het een beetje vol.", vroeg Lexi. "Ja, ik vind het altijd zo prettig om met een onbekende mee te gaan.", antwoordde ik sarcastisch. In mijn stem was wel te merken dat het niet gemeen bedoeld was tegen haar. "Heb je al een paar 'knappe' guys ontmoet ?", vroeg ik lachend aan het meisje. Al waren enkele jongens best aantrekkelijk zou ik nooit echt vriendelijk tegen hen doen. Weer keek ik door de zaal, ik vroeg me af welke deze avond mijn meester zou worden.

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

      Daar waar ik een watertje bestelde, besloot de jongen een glas bier te nemen. Ikzelf had voor nu besloten de alcohol voor op z’n minst twee glazen voorbij te laten gaan. Ik kende mezelf te goed en wist daarom als geen ander dat ik anders over een uur straal bezopen zou kunnen zijn, iets waar ikzelf misschien niets om kon geven maar de rest wel en ik wilde mezelf niet voor schut zetten. Daarbij was het beter om mijn hoofd helder te houden en was afwisselen met een glas water het beste wat je kon doen - althans dat was hetgeen wat me verteld werd.
      ”Ik zou het meer zonde vinden om iemand tegen te komen die ik aangenaam vind en ze dan met iemand anders te zien meegaan, maar ik denk dat je inderdaad wel een punt hebt. Niet dat deze avond daar verandering in zou kunnen brengen. Tenslotte kan je iemand na jaren nog steeds niet écht kennen, dus één avond lijkt mij nogal dwaas.”
      De speelse grijns bleef rondom zijn lippen spelen en ik kon niks anders doen dan hem op het gesproken vlak gelijk geven. “Wel, daar heb jij een punt,” reageerde ik daarom dan ook en sloeg het laatste beetje wijn schaamteloos achterover voordat ik het wijnglas verwisselde met de gevulde glas water die de ober was komen brengen, samen met de jongen zijn glas bier. Het deed me ergens goed om te horen dat er nog iemand was die er net zo over dacht als dat ik dat deed, vooral gezien dit een man betrof en je daarvan zou verwachten dat die juist totaal anders zouden denken. Van de meeste meiden wist ik hoe ze er over dachten, bij de mannen lag dat toch echt net iets anders. Dit was hun dag tenslotte.
      ”Ik ben Ajax,” stelde de jongen zich vervolgens voor, waarop ik zoetjes naar hem glimlachte.
“Mijn naam is Ava,,” reageerde ik en streek met mijn wijsvinger een keer over de rand van mijn glas water heen terwijl ik mijn blik een keer rond liet gaan. ”Het slaat eigenlijk nergens op,” bracht ik vervolgens uit. “Ik ben ook van mening dat je iemand niet echt leert kennen in een avond, je kunt er hooguit wat gezelschap aan hebben en er wat plezier mee beleven - precies hetgene wat er in feite nu van ons verwacht wordt - maar inhoudelijk weet je op deze manier nooit goed wat je aan iemand hebt.”
Heel even keek ik de jongen voor een paar tellen stil aan - mezelf afvragende of ik in zijn ogen nu een grens overschreden had door zo voluit te spreken. Het was een van mijn karaktertrekjes. Poeslief en netjes doen zat niet geheel in mijn aard, iets waar je van kon houden of niet.
      ”Misschien is het een schrale troost dat degene die jij aangenaam vind wellicht hetzelfde zo ook over jou denkt, en dat het voor haar net zo vervelend zal zijn als ze niet met je mee kan omdat een ander haar al gekozen heeft,” sprak ik uiteindelijk uit; precies een van de redenen waarom ik zo opzag tegen een avond zoals deze.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Vanni Lorenzo D'Angelo
Het meisje toostte met me mee, maar nam een duidelijk kleiner slokje dan ik. Ik nam een flinke slok en genoot van het brandende gevoel in mijn keel. Thuis dronken we vooral wijn, en af en toe rum-martini's, maar verre van regelmatig. Wat sterks ging er nu dan wel in met deze speciale gelegenheid, zeker ook om mijn opkomende zenuwen te onderdrukken. Het warme gevoel van de alcohol warmde me langzaam van binnenuit op en het liet mijn wangen iets rozig aandoen. Haar woorden kwamen best onverwacht en deden me glimlachen. Dat was echt lief van haar. "Grazie. Jij bent ook echt oprecht aardig. Ik hoop dat je bij iemand terechtkomt die je goed behandelt." Ik kende echt wel de verhalen van de mannen die hun vrouw helemaal bont en blauw sloegen en als vuilnis behandelden, zelfs als de dame alles deed wat ze vroegen. Ik haalde een hand door mijn donkere haren en zuchtte bij haar volgende woorden. Ik snapte dat ze dat zou zeggen, maar ik hield ergens diep van binnen nog heel stevig vast aan het kinderlijke idee dat zelfs in onze wereld liefde kon bestaan. Ik had het toch gezien tussen mijn ouders, een onbeschrijfbare glimmer tussen de twee. Ik wilde haar eigenlijk tegenspreken, maar ze ging alweer verder. Ze had wel een punt, maar over dat liefde niet bestond was ik het niet eens. "Dat klopt, net als het feit dat we over een aantal minuten degene moeten kiezen met wie we de rest van ons leven zullen doorbrengen, zelfs al kennen we elkaar helemaal niet. Toch geloof ik erin dat zelfs in deze oppervlakkige en vreemde wereld liefde wel degelijk bestaat. Als ik zie hoe mamma naar pappa kijkt en andersom. Nu is het er inderdaad niet, maar het kan groeien. Natuurlijk is het met eens stelsel als dit heel moeilijk, maar ik geloof er heilig in dat het nog wel bestaat." Ik goot de rest van mijn drankje naar binnen en keek even over mijn schouder om te zien of we al bijna zouden beginnen. Ik zag mijn huisgenoten verspreid door de zaal, ook pratend met dames. Hopelijk zou alles voor ons allen op hun pootjes terecht komen. Nu wist ik dat niet zeker, maar natuurlijk hoopte ik het wel, want andes werd het een heel naar leven voor iedereen in het schuitje. Ik zat gelukkig niet thuis voor de komende weken, terwijl ik op zoek was naar werk, want ik had al een baan, dus dat was in elk geval een positief puntje. "Wil je dansen? Of heb je liever dat ik ga en je kan kletsen met een andere heer?" vroeg ik aan Indigo, niet goed wetend hoe ik verder moest met het gesprek.

---

Bowties were never Cooler