[ bericht aangepast op 22 jan 2016 - 20:50 ]
I promise you I will learn from my mistakes.
Rpg} The New Americana. [200]Speeltopic - Speeltopics
-
21 dec 2015 - 15:50
27 dec 2015 - 13:58
'Dat geeft niks Legend, dat weet je best. Ga maar zitten.' Ze had richting de woonkamer geknikt, waardoor ik er rustig naartoe liep en plaatsnam op de comfortabele bank. Niet veel later kreeg ik een stomende beker thee toegereikt, die ik glimlachend aannam. Zelf had Juliette plaatsgenomen op de stoel aan haar bureau, terwijl ze haar stoel naar mij had gekeerd. 'Bedankt.' Ik nam een slokje van de thee. Ondanks dat ik er totaal niet van hield, moest ik zeggen dat dit wel een lekker smakende thee was. Of misschien was dat wel het gezelschap eerder.
'En, heb je de afstandsbediening van je televisie al gevonden? Of heeft Warrior hem te goed verstopt?' een grom had mijn mond verlaten nadat ze de vraag gesteld had. Ik schudde mijn hoofd terwijl ik mijn ogen op Warrior focuste, totdat deze weer wegkeek van me. Mijn ogen gleden naar die van Juliette toe. 'Nee, natuurlijk niet. Als hij het doet, doet hij het wel goed natuurlijk.' Ik kon het niet laten toch niet laten al te lang serieus te blijven, waardoor ik kort lachte. 'Heb jij hem toevallig misschien niet gevonden? Want volgens mij is hij hier ook vreselijk vaak te vinden.'
'Heb je de nieuwe bewoners al gezien? Volgens mij komt er ook een alleenstaande vader bij, of zijn vriendin komt later pas. Zijn spullen werden net uit de verhuiswagen geladen.' Even dacht ik na. Ik had vanmorgen kort uit het raam gekeken, er waren wel wat verhuiswagens te zien, maar ik kon me niet herinneren dat ik iemand met een kind had gezien. 'Ik heb we meerdere mannen voorbij zien lopen en dergelijke, maar ik heb er niet zozeer één met een kind gezien. Maar dat klinkt wel heftig?' Ik fronste kort, kinderen waren niet zozeer mijn ding. Wie wilde er trouwens een kind op deze fucked up wereld zetten?
De donkerbruine ogen van Juliette hadden zich kort in die van mij geboord, en ik zou al mijn geld ervoor willen geven om erachter te komen wat er door haar hoofd heen ging op dat moment. Zou zij mij zien zoals andere mij op straat zagen? Als een junk? Zou zij me zien als uitschot? Nodigde ze me telkens maar uit, puut om een goede daad te verrichten? Vreselijk had ik dat soort gedachten gevonden die door mijn hoofd gingen, net als dat ik het vreemd had gevonden. Ik maakte me niet snel zorgen over wat anderen van mij vonden, dat waren maar een handje vol mensen.
Juliette was zelf een prachtige vrouw om te zien, met haar speels vallend bruin haar en charmante glimlach. Dat ze te ver gegrepen voor me was, dat was één ding waar iedereen het mee eens kon zijn. Ik had haar daarom al een tijd als goede vriendin gezien, en dat vond ik ook wel prima — denk ik tenminste. Het was een schat van een meid, en ze leek een van de weinige personen te zijn die geen angstkreten uitsloeg bij het zien van Xena. Vleerhonden waren de meeste personen geen fan van geweest.
'En hoe is het met Lucifer en Xena? Lopen ze al los rond?' haar interesse leek geheel oprecht. 'De kooien staan open, maar ik stel me voor dat Lucifer nog rustig aan het eten is — zo traag dat hij is. En ik denk dat het te licht is voor Xena om uit haar kooi te komen, al kan die me soms ook wel verassen.'
Ik nam een slokje thee. 'Juuls, je weet dat ik geen theedrinker ben, maar deze is wel lekker. Wat is dit voor smaakje?' Ik rook even aan de mok, waardoor Warrior me een vreemd blikje gaf. Ik kon zowel de geur als smaak niet plaatsen, dat kreeg je als je smaakpapillen niets anders gewend waren dan cola en koffie zowat. Junkfood hielp er ook alles behalve bij, trouwens. Ik had weer naar haar gekeken met een oprechte glimlach op mijn gezicht.Legend Nixon.
Oude bewoner.
I'm your little ray of pitch black.
27 dec 2015 - 15:03
Juliette Rose Bradshaw
Ik moest zachtjes lachen om zijn antwoord, om vervolgens mijn hoofd te schudden als antwoord op zijn vraag of ik de afstandsbediening niet gevonden had. Warrior was hier vaak ja, maar ik had hem nog nooit met een afstandsbediening in zijn bek rond zien lopen. Al was Warrior volgens mij wel zo slim om, als hij iets had, het zo te verbergen dat jij er niks van merkte - al zat je ernaast. En dat was ook wel gelijk het leukste aan Warrior.
'Ik heb wel meerdere mannen voorbij zien lopen en dergelijke, maar ik heb er niet zozeer één met een kind gezien. Maar dat klinkt wel heftig?' Ik knikte kort. Ik was dol op kinderen hoor, dat was het probleem niet, maar als de wereld nu al zo verknipt in elkaar zat.. Hoe zou dat dan wel niet zijn over 20 jaar? Als de kleintjes van nu, onze leeftijd hadden? Ik wilde er niet teveel over nadenken, maar onbewust deed ik dat toch. Ik merkte het vaak tijdens mijn stages. Items over kinderen in oorlogsgebieden, die helemaal niets meer hadden en zichzelf maar moesten zien te redden.. Het brak mijn hart, en ik kon er niets aan doen. Ik wilde wel iets doen, maar het kon en mocht niet. Het was daar levensgevaarlijk. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door Legend die antwoordde op mijn vraag over Lucifer en Xena, en ik knikte met een glimlach. Lucifer was niet de snelste nee, en zeker niet met eten.
'Dat is thee met passievrucht, mango en sinaasappel. Een van mijn persoonlijke favorieten van Twinings. En ik weet dat je geen theedrinker bent, maar aangezien je toch thee wilde, wilde ik je hiermee kennis laten maken. Bevalt dus wel?' Er verscheen een oprechte glimlach op mijn gezicht, en ik nam zelf een slok van mijn eigen beker thee. Ik was zelf gek op thee, en ik had ook aardig wat smaakjes van Twinings in de kast staan. Ik hield ook wel van koffie hoor, maar soms had ik gewoon meer trek in thee. Mijn blik gleed weer naar Legend. Ik was zeker gek op Legend - als vrienden, vooral omdat ik wist dat ik iemand zoals hij nooit voor zou kunnen stellen aan mijn familie, maar ik kon soms geen hoogte van hem krijgen. Waarom was hij bijvoorbeeld in de business terecht gekomen waar hij zich nu in bevond? Ik had hem er vaak naar willen vragen, maar ik durfde niet, misschien zou hij er boos om worden. Je wist het immers maar nooit, maar ik had ontzettend veel vragen.Faith is everything.
27 dec 2015 - 20:17
Neves-Noïva Mieczyslawa San Martín || Fuego
Ze was wakker geworden op de grond, haar spieren waren een beetje stijf en ze had een kater, maar ze was het gewend. Het eerste wat ze deed was het innemen van aspirine, daarna was ze onder de douche gestapt. Heet, om haar spieren even te ontspannen, daarna draaide ze hem een stuk kouder. Misschien niet het meest handige of logische, maar ze hield niet zo van stomende douches, daarbij was koud water goedkoper. Ze waste haarzelf goed, met een stuk kruidig ruikende handzeep, vooral haar lagere regionen ging ze nog een keer extra na. Ze kon leven met haar baan, maar dat betekende niet dat ze het schoon vond. Haar voeten tikten op de grond, al haar hoofd niet had gebonsd had ze harde muziek aangezet. Ze waste haar knalrode haar en stapte daarna onder het water vandaan, om zich af te drogen en haar woonkamer naakt in te lopen. Ze plukte een beha van de grond, pakte boxers uit de kast en trok random een paar zwarte leggings en AC/DC shirt uit het rek. Ze deed deoderant op, haalde een borstel door haar-haar en bracht een dun laagje mascara aan op haar wimpers. Vanavond moest ze weer werken, dus moest ze er enigszins vertoonbaar uitzien. Natuurlijk kwamen er ook nieuwelingen, maar dat kon haar worst spelen, zolang ze maar liet weten dat ze met haar niet moesten fucken. Als laatste schoot ze nog in twee compleet verschillende sokken en een paar kapotte combat boots. Met een zucht pakte de zak vuil, die er sinds gister stond om opgeruimd te worden. Ze wou niet dat het ging stinken, in ieder geval niet naar iets anders als rook, dan kon ze daarna meteen een sigaret opsteken buiten, om nog een beetje lucht in het kleine appartementje over te houden. Met enige tegenzin, haar brakke zelf had het liefst weer het bed ingedoken, ging ze de deur uit. Ze was niet zo goed in op haarzelf wonen en koken en opruimen waren niet zo haar ding, maar soms moest het nou eenmaal. Je vuil laten staan ging haar toch net even te ver.[ bericht aangepast op 27 dec 2015 - 20:17 ]
Reality's overrated.
27 dec 2015 - 21:25
Anya Marlen Petrova
Nog steeds moe stond ze op uit haar bed. Ze hoefde vandaag niet heel vroeg te beginnen met werken en dus had ze gisteravond besloten dat ze nog wel uit kon gaan, maar dit was iets later geworden dan eigenlijk de bedoeling was. Vlug trok ze een zwarte skinny jeans aan en een effen hemdje met hierover heen haar werkshirt. Als ontbijt dronk ze een glas melk en propte ze snel een broodje naar binnen, ze was al wat aan de late kant. Vervolgens schoot ze in haar versleten sneakers. Deze schoenen trok ze normaal niet aan vanwege de afgetrapte staat waarin ze waren, maar voor werk waren ze perfect. Ze pakte haar tas, verliet haar appartement en nam de lift naar beneden, om het appartementencomplex te verlaten. Lopend naar haar werk - het boetiekje waar ze werkte was vlakbij het appartementencomplex - viste ze haar telefoon uit haar kontzak en zag dat ze een mail binnen had gekregen. Ze openden hem en begon te lezen. Het was van haar pleegouders, zoals ze al had verwacht. Zij mailden haar iedere week en brachten verslag uit over wat ze die week hadden meegemaakt of wat ze gingen doen. Zij mailden vervolgens zo'n zelfde soort mailtje terug. Zo bleven ze in contact. Ze las hoe haar pleegouders eindelijk genoeg geld hadden gespaard om een vakantie te kunnen plannen en glimlachte. Ze was blij voor hen. Al leek op vakantie gaan voor de meeste mensen heel normaal, haar pleegouders hadden niet veel geld en waren, voor zover zij wist, nog nooit eerder op vakantie geweest, of in ieder geval niet in de afgelopen tien jaar. Ze klikte op 'beantwoorden' en begon net een mailtje terug te typen, toen ze een harde klap voelde. Ze keek verbaasd o[ en herkende toen meteen het rode haar van Fuego, waar ze blijkbaar tegenaan was gebotst. Zo heette het meisje niet echt, maar haar echte naam was lang en ingewikkeld en wist ze niet, bovendien interesseerde het haar ook niet heel veel. Het ging erom dat zij haar iedere keer weer ongelooflijk irriteerde. Niet alleen Fuego's acties zelf, maar ook het feit dat irritante buur niet de enige manier was waarop zij Fuego zag.
[ bericht aangepast op 27 dec 2015 - 21:26 ]
"Family don’t end in blood”
28 dec 2015 - 11:24
Neves-Noïva Mieczyslawa San Martín || Fuego
"Mirar hacia fuera," snauwde ze geïrriteerd toen er iemand tegen haar oploopte. Nadat het buurvrouw Anya bleek te zijn trok ze een volle wenkbrauw op, natuurlijk. "Blondie," haar zware accent maakte ieder Engels woord dat uit haar mond kwam lastig verstaanbaar. "Kijk uit zeg, je zou niet willen dat je contra het zly mensen heenloopt." Nee, haar Engels was duidelijk niet perfect, verre van zelfs. Ze hield de zak vuilnis omhoog. "Of dat je haar sucio worden."
Ze zag er moe uit, meer vermoeid als normaal in ieder geval. Ze gaf het niet graag toe, maar ze hield de blondine in de gaten. De kleinste dingetjes vielen haar zo op, als een stalker wist ze zelfs hoe ze haar drinken het liefst had en wat de kleine trekjes in haar gezicht betekende. Nou hield ze dit bij iedereen in de gaten, maar bij Anya alleen nog meer. Het waren de gevoelens die ze had voor haar. En al was Anya misschien nog wel meer gay dan zij zelf was en al was Fuego een zelfverzekerde jonge vrouw - over het algemeen gesproken - dit was hopeloos. Oh, en ook een beetje zielig.
Haar mondhoeken trokken zich lichtjes omhoog, in een afwachtende glimlach. Zij had alle tijd om te ruziën, ze had dan geen zin in het snijdende gegil, maar ze had een baan die in de late uren speelde en iedere kans die ze had om het blondje te irriteren pakte ze graag aan. Ze wist niet precies hoe het begonnen was. Oké, dat wist ze wel een beetje; ze was gewend dat het geen probleem was om nachten door te drummen, ze had immers geen buren. Maar toen stond de schone dame voor haar deur en iets was er aan de manier waarop ze haar vroeg stil te zijn, iets glinsterde er. En Fuego had met een uitdagende nee geantwoord, als ze stilte wou dan moest ze maar bij haar vriendje slapen. Want zo'n knappe meid was niet single.[ bericht aangepast op 28 dec 2015 - 11:29 ]
Reality's overrated.
28 dec 2015 - 13:23
'Aangenaam.' Jess had vrolijk naar de jongeman gelachen, waarna ze met een hand door haar
kleurrijke haren heen ging. Het kleintje leek elke beweging gefascineerd te volgen, wat haar alleen nog maar vrolijker maakte. Ze had gewoon een zwak voor kinderen, en niet op een verkeerde manier, maar ook de jongeman, Emerson, leek haar erg aardig. Hij had een soort nonchalance, maar toch had hij ook een bezorgde uitstraling bij Haven.
Jess Rae Adams
Ze keek naar hoe hij knikte op haar vraag, en glimlachte klein. 'Ja, dit is inderdaad mijn dochtertje.' Alsof zijn dochtertje het wou bewijzen, maakte ze een vrolijk geluid en greep met haar kleine handjes naar haar vader, die redelijk diep in gedachten leek. Misschien was haar vraag wat te persoonlijk voor hem geweest. 'Ja, het is Haven en ik,' Hoorde ze hem zeggen en ze opende haar mond om wat te vragen, maar sloot die al snel weer. Ze had in eerste instantie willen vragen wat er met de moeder was, maar besloot dat het beter was om gewoon haar mond te houden. Hij zou het misschien ooit nog wel eens vertellen, en anders was het maar zo.
'En hoe zit het met jou? Woon je lekker alleen?' Jess knikte vrolijk. "Jep, ik woon hier helemaal op m'n eentje," knikte ze glimlachend. Het was natuurlijk niet altijd even gezellig maar als het er op neer kwam was ze toch vaker weg dan dat ze thuis was. 'Ik beloof je dat ik geen moordenaar ben of iets degelijks.' Een lach kwam uit haar mond terwijl ze haar hoofd schudde. "Dat dacht ik ook niet hoor," lachte ze en keek even naar Haven, die vrolijk wat brabbelde. "Ik moest maar eens gaan, als jullie me nodig hebben weten jullie me wel te vinden," zei ze en glimlachte nog eens naar het tweetal, waarna ze zich omdraaide en weer haar eigen appartement in wandelde.I promise you I will learn from my mistakes.
28 dec 2015 - 14:37
Anya Marlen Petrova
Fuego begon op een geïrriteerde toon wat Spaanse worden te brabbelen waarvan zij geen idee had wat ze betekende, maar het kon niet veel aardigs zijn. Toen ze mij herkende, trok ze één wenkbrauw op en begon weer te praten, ditmaal in het Engels, maar wel met een sterk accent. "Blondie, kijk uit zeg, je zou niet willen dat je contra het zly mensen heenloopt." Het Engels was nog altijd niet goed, maar hier was Anya inmiddels wel aan gewend, net als het feit dat Fuego soms Spaanse of Poolse woorden tussen haar zinnen door gooide. "Of dat je haar sucio worden," ging ze nog door, terwijl ze de vuilniszak omhoog hield. Een afwachtende glimlach verscheen op haar gezicht. Het was duidelijk dat Fuego alle tijd en zin had om ruzie te maken. Zelf liet ze de kans om Fuego te kunnen irriteren meestal ook niet aan zich voorbijgaan, maar nu was ze laat voor haar werk en moest ze echt weg. Ze kon niet afgeleid worden door irritaties en ruzies nu, net zo min door Fuego's prachtige rode haar of haar mooie gezicht. En dus draaide ze zich om en maakte aanstalten om zo snel mogelijk weer door te lopen, zonder er ook maar een woord aan vuil gemaakt te hebben.
[ bericht aangepast op 28 dec 2015 - 14:37 ]
"Family don’t end in blood”
28 dec 2015 - 16:08
Neves-Noïva Mieczyslawa San Martín || Fuego
Anya negeerde haar, wat Fuego alleen maar ergerde. Als ze ergens niet tegen kon was het negeert worden, vooral omdat het haar eenzaamheid benadrukte. En toen blondie zich omdraaide en weg wou lopen brande Fuego's vuur even op, net zo knalrood als haar haren, en voor ze het wist had ze de zak vuilnis over de halve Russische heengegooid. Het was jammer dat ze geen Russich sprak en dus geen accent had, er was haar verteld dat accenten sexy waren, maar dat heeft ze nog niet echt gemerkt, misschien door haar vreemde mix? Ze had het Oost-Europese en Zuidelijke accent al. Dan zou het bij een ander vast ook een stuk minder aantrekkelijk zijn. "Oops," zei ze met een grijns. Waarna ze zag wat ze nou over blondie heen had gegooid. Het waren niet wat lege verpakkingen, ja, dat zat er ook in, maar deze waren verre van schoon. Er zat oude kots in en ze dacht dat ze, druipend van haar kaaklijn, een gebruikte condoom zag. Misschien een beetje vreemd voor een lesbiënne, het was haar baan, al deed ze dat nooit thuis, maar dit was om een lid van een bandje te overtuigen om haar als zijn nieuwe drummer te nemen. Fuego zou nu een keer kunnen klagen, niet over herrie, maar over de stank. Alleen was dit niet helemaal de bedoeling. "Mierda," mompelde ze. Oh, oh.Reality's overrated.
28 dec 2015 - 16:32
De brunette had kort gelachen, waardoor ik mee moest doen. Het was een aanstekelijke dag, zo één die iedereen zou kunnen laten lachen. Het was duidelijk dat Juliette even in haar eigen gedachte had gezeten. Het was niet al te opmerkelijk lang geweest, waarschijnlijk was het vooral op te merken gezien ik me erg bewust was van haar aanwezigheid, en me dan ook op haar focuste. In mijn ogen was het niet iets dat ik enkel bij haar deed, maar bij iedereen. Of misschien drong het enkel bij me door op dit moment.
'Dat is thee met passievrucht, mango en sinaasappel. Een van mijn persoonlijke favorieten van Twinings. En ik weet dat je geen theedrinker bent, maar aangezien je toch thee wilde, wilde ik je hiermee kennis laten maken. Bevalt dus wel?' ze had me met een glimlach aangekeken. Ik knikte oprecht, waarna ik nog eens aan de thee snoof, en alsof het magie was rook ik inderdaad wel wat zoets, of misschien was het zelfs wel sinaasappel. Hoe je hersenen eigenlijk alles makkelijker maakte. Ik nam een kleine slok om het nogmaals te proeven. Nu ik wist wat de smaak was leek mijn tong dat ook te weten. Vreemd. 'Het is echt lekker. Oh, ik ken Twinings echt niet. Nooit van gehoord eigenlijk.' Ik maakte er een mentale notitie van, zodat ik het in huis had mocht zij een keer langskomen bij mij — al zat ik wel vaker hier dan zij daar.
Juliette had me aan lopen staren, wat me weer even aan het denken zette. Waar dacht ze aan wanneer ze mij zag? Het leek alsof ik die gedachte haast altijd in mijn hoofd had. Een handje vol mensen wist mij zo te laten denken, en zij was er één van.
Ik liet mijn ogen maar weer naar Warrior glijden, puur om mijn eigen gedachten te ontvluchten. De vos lag rustig op zijn stoel, maar hield overduidelijk goed in de gaten wat er hier gaande was. Zijn oren stonden gespitst terwijl zijn ogen doorhadden dat ik naar hem aan het kijken was. Hij krabbelde overeind, waarschijnlijk dacht hij dat ik zou gaan, want hij sprong van de stoel af en rende er vandoor. Fronsend staarde ik het beest na. Hij was ergens in een hoekje gaan staan en snuffelde. Ik knipte eens in mijn vingers, waardoor hij opkeek.
Langzaam gleden mijn ogen weer richting Juliette. 'Heb je trouwens leuke plannen voor vandaag? Hoe gaat het eigenlijk met je studie?' Er was een glimlach op mijn gezicht te vinden, ze kon zo vol passie praten over dat soort dingen. Als ik het allemaal nog correct had was ze met een studie journalistiek bezig, en zo zie je maar weer hoe onwetend ik eigenlijk was, want ik wist dus niet eens dat daar een studie voor nodig was. Juliette was geloof ik in haar derde jaar beland, en ergens vond ik het erg goed, maar aan de andere kant snapte ik niet hoe mensen nog naar school gingen. De wereld ging naar de klote, wat had het allemaal nog voor nut?
Legend Nixon.
Oude bewoner.I'm your little ray of pitch black.
28 dec 2015 - 16:58
'Jep, ik woon hier helemaal op m'n eentje,' had ze vrolijk geantwoord, waardoor ik glimlachte. 'Volgens mij wonen er hier veel mensen alleen.' Misschien was het ook een beetje om te peilen hoe de anderen hier zaten, of ik echt de enige was met een kind, want dat was wel fijn om te weten. En wat voor types hier woonde was ook iets dat ik wel belangrijk vond. Toen ik hier eerder was gekomen voor enkele dingen te regelen had er veel jeugd omheen gehangen, veel mensen van rond mijn leeftijd.
'Dat dacht ik ook niet hoor,' ze lachte, waardoor ik mee moest doen. 'Je weet maar nooit hoe anderen denken.' Haren ogen waren alweer naar Haven gegaan, die 'woef' bleef brabbelen. Ze gedroeg zich nu als een schatje, maar ze zou er gauw achter komen wat voor een duiveltje het zo nu en dan kon zijn. Ik hoopte maar dat de muren war geluidsdichter waren geweest als waar ik eerder woonde, want anders zou ik vaak klagen krijgen.
'Ik moest maar eens gaan, als jullie me nodig hebben weten jullie me wel te vinden,' ze had ons aangekeken. 'Maar natuurlijk, bedankt dat je je voor kwam stellen. Wanneer het te luidruchtig was moet je het ook maar melden.'
Met een glimlach op mijn gezicht keerde ik me weer tot Haven. 'Honger?' Op een rustig tempo liepen we naar de keuken. De deur zou ik voor nu maar open laten, vooral met het rekje ervoor zou het niet al teveel kwaad moeten kunnen. Als anderen zich voor wilden stellen konden ze dat gerust doen, al zag ik niet snel voor me dat anderen dat zouden doen. Haven schrok de meeste personen van mijn leeftijd af, Jess was een goede afwisseling ervan geweest. Ook leek ze me niet zo'n zeurpiet, dus daar hadden we geloof ik wel geluk mee.
De spullen die ik uit had weten te pakken schoof ik aan de kant, terwijl ik Haven op het aanrecht zette. Ondertussen pakte ik wat voor haar, en zette ik haar aan het eten. Vlak naast haar ging ik verder met de kleinere spullen uitpakken, terwijl ik mijn ogen constant op haar richtte. Ze was rustig aan het eten, maar maakte ondertussen wel haar leuke outfit helemaal vuil. Met een opgetrokken wenkbrauw staarde ik het bengeltje aan. Ze merkte mijn blik op, waardoor ze me giechelend aankeek. Haar hand wilde ze naar haar haar toe brengen, maar dat stopte ik gelijk. Ik was nog niet van plan haar in bad te doen. Ze had me een onhandige frons toegeworpen terwijl ze haar armen in de lucht had gegooid. Haven ging laten merken hoe goed haar longen werkten.
Het gekrijs leek door het appartement te echoën. Om het te stoppen pakte ik haar op, zette ik het eten weg en begon ik haar heen en weer te schommelen, terwijl ik ook nog eens op en neer ging. Ze begon lichtjes te giechelen, waarna ze haar tong uitsprak. Velen zeiden dat ik geluk had met zo'n vrolijk kind, maar haar stemmingswisselingen waren soms even erg als die van Emily geweest waren, wat haar nog meer op haar moeder liet lijken. Het was akelig, en vreselijk tegelijk. Haar ogen droegen dezelfde speelsheid als mijn zielsverwant. Natuurlijk was Haven ook gewoon mijn zielsverwant, maar het was zo anders, zoveel vreemder. Het juffie leek mijn emoties te voelen, aangezien ze met haar beide — vieze — handen naar mijn wangen greep en er zachtjes in kneep.
Emerson Fitzgerald.
Nieuwe bewoner.
I'm your little ray of pitch black.
28 dec 2015 - 18:53
Juliette Rose Bradshaw
'Heb je trouwens leuke plannen voor vandaag? Hoe gaat het eigenlijk met je studie?' Zo gauw Legend deze vraag stelde, verscheen er opnieuw een glimlach op mijn gezicht. Mijn studie.. De droom die ik altijd had gehad, kwam langzaam uit. Al zat er ook wel een donker kantje aan, die ik nog aan niemand had verteld.
'Ik heb niet echt plannen voor vandaag.. Ik moet alleen wat boodschappen halen, en dan weer verder gaan met studeren. En hoe het gaat met mijn studie? Eigenlijk wel goed. Het enige is.. Ik wilde graag een buitenlandse stage in Colombia gaan doen, bij de krant El Espectador, maar ze hadden jammer genoeg geen plaats, dus daarvan kreeg ik wel een klein dipje. Maar verder gaat het echt goed, als alles goed gaat, ben ik over een aantal maanden klaar, en studeer ik af. Eindelijk.' Zei ik lachend, en nam het laatste slokje van mijn thee. De docenten hadden me voor gek verklaard dat ik naar Colombia wilde gaan, en ergens begreep ik dat wel. Ik zocht het gevaar vaak op. En ik was geïnteresseerd in de tijd dat Pablo Escobar nog leefde, hoe hij zijn kartel opzette, en hoe hij zolang door heeft kunnen gaan. Er werd nog steeds over gesproken en geschreven in Colombia, vandaar dat ik ook zo gebrand was op die stageplaats bij El Espectador, maar er zou vast later nog iets op mijn pad komen.
'Legend.. Waarom studeer jij eigenlijk niet? En waarom doe je.. Wat je doet?' De woorden waren over mijn lippen gerold voor ik er erg in had, en ik durfde Legend ook niet meer aan te kijken. Dat was niet slim en ik wist het, maar ik wilde het graag weten. Ik wilde graag weten waarom hij juist voor de drugs gekozen had, in plaats van voor een normale baan. Misschien haatte hij me nu wel, en ergens kon ik me dat wel voorstellen, want ik vroeg hem er immers nooit naar. Het was ook die verdomde nieuwsgierigheid van mij, en ik vervloekte het. Soms wilde ik dat ik niet zo ontzettend nieuwsgierig was, maar ik kon het niet tegenhouden. Ik was een journalist, die waren altijd nieuwsgierig. Ik kauwde zachtjes op de binnenkant van mijn wang, en pinde mijn blik vast op Warrior, die in een hoek van de woonkamer zat, met zijn volle staart over zijn poten heen. Het was dodelijk stil in de woonkamer, het enige wat nog hoorbaar was, waren onze ademhalingen.Faith is everything.
28 dec 2015 - 19:20
Anya Marlen Petrova
Ze wilde weglopen en haar weg naar haar werk vervolgen, toen ze iets over haar hoofd voelde vallen: Het afval van Fuego. Het bestond alleen niet slechts uit plastic flessen of verpakking, nee, het duurde niet lang voor er kots door haar haren droop en er een gebruikte condoom tegen haar gezicht plakte. Met een gezicht vol walging en tegelijkertijd woede draaide ze zich om en zette een stap naar Fuego toe, die haar grijnzend aankeek en "oops" zei. Toen Fuego echter zag wat de inhoud van de afvalzak onder andere was geweest, betrok haar gezicht weer. Anya pakte de condoom tussen duim en wijsvinger, veegde hiermee - het ding had toch al aan haar gezicht gezeten - een deel van de kots van haar gezicht, dit wilde ze absoluut niet met haar handen aan hoeven raken of in ieder geval zo min mogelijk, en drukte de toen nog meer smerige condoom tegen Fuego's wang. Eigenlijk had ze nog veel meer terug willen doen, maar ze hield zich in. Ze wilde zich vooral zo snel mogelijk wassen. "Bitch" siste ze nog, voordat ze kwaad terug naar het appartementencomplex liep. Ondanks het feit dat ze helemaal bovenin woonde, besloot ze de trap te nemen. Bijna iedereen nam namelijk de lift en ze had geen zin om daar iemand tegen te komen op dit moment.
[ bericht aangepast op 28 dec 2015 - 19:20 ]
"Family don’t end in blood”
28 dec 2015 - 22:00
Nauwkeurig hield Alexandro de verhuizers die heen en weer liepen in zijn appartement in de gaten.
"Weet u zeker dat ik niet moet helpen?" vroeg hij voor de zoveelste keer aan één van de mannen. "Meneer, u loopt met krukken, hoe gaat u dan deze dozen dragen?" Oké, daar had hij niet aan gedacht. Hij was het dan ook niet gewend om met krukken te lopen en andere mensen het werk te laten doen. Hinkend ging hij naar de woonkamer, het geluid van de krukken echoënd op de marmeren vloer. Een verhuizer, die uit de slaapkamer kwam, kwam op hem afgelopen. "U houdt wel van voetbal hé?" vroeg hij. Waarschijnlijk had hij de schildering van de voetballer in zijn slaapkamer gezien, je kon er dan ook moeilijk naast kijken. "Ja, het is mijn, eh, passie," zei hij, met zijn typische Portugese accent. Het was niet zo erg als vier jaar geleden, maar het was nog duidelijk hoorbaar. "Herken ik u ergens van?" De man keek hem net iets te lang aan, en Alex keek snel weg. "Nee, ik denk niet," mompelde hij en keek om zich heen. "Oké meneer, wij zijn klaar hier," hoorde hij tot zijn opluchting een andere man, die duidelijk de leiding had, zeggen. "Oké, dank u wel. " Alexandro keek hoe de verhuizers uit het appartement verdwenen, waarna hij zelf ook zijn appartement uit hinkte. Zijn krukken waren allesbehalve handig, maar het was al beter dan de rolstoel waar hij na zijn operatie zes weken lang in moest zitten. Een zucht verliet zijn mond toen hij jeuk voelde aan zijn been. Moest dat nou net de plek zijn waar een dikke laag gips rond zat. Fijn. Niet echt wetend waar hij naartoe ging hinkte hij op zijn krukken door de gang. Hij hoopte om iemand te zien, zodat hij misschien een praatje kon maken, maar de gang was zo goed als leeg. Daarom ging hij verder naar de lift, waar hij even tegen de muur aan leunde, aangezien de lift nog niet boven was. Misschien kon hij buiten even een luchtje scheppen, en daarna de noodzakelijke spullen al gaan uitpakken.
Alexandro "Alex" Rodriguez Junior
[ bericht aangepast op 29 dec 2015 - 12:02 ]
I promise you I will learn from my mistakes.
28 dec 2015 - 22:14
Elle Gabi Mack
De jongen stelt zich voor als Samuel en verteld waar hij ongeveer woont. "Bedankt! Ik ben Elle", zeg ik vriendelijk en maak weer aanstalten om weer verder te gaan met de verhuis (wat ik nu al beu ben). "Oh en ik woon in 260, je mag natuurlijk ook altijd eens langs komen", zeg ik met een glimlach. Hij merkt waarschijnlijk dat ik verder wil doen en gaat uit de weg voor me. "Fijne dag nog!", zeg ik tegen hem en ik besluit om hem een dankbare glimlach te schenken uit beleefdheid. Ik wandel de trap langzaam op. Langzaam omdat ik deze trappen niet gewoon ben en omdat er een doos voor mijn zicht zit waardoor ik niet kan zien waar ik trap. Wanneer ik eindelijk op het verdiep kom waar mijn appartement zich bevind realiseert ik me dat ik evengoed de lift had kunnen. Daar zal ik veel gebruik van nemen in de toekomst. Ik neem mijn sleutel uit mijn jaszak en open de deur. Ik wandel het appartement verwonderlijk binnen. De laatste keer dat ik het zag was het saai en leeg maar nu is er al zoveel verandert. Er moet nog veel veranderen maar ik ben al in de goede richting bezig.[ bericht aangepast op 28 dec 2015 - 22:14 ]
29 dec 2015 - 7:55
Ezra Damian Fitz
Kamer 209 × Tweelingbroer van Lillith
Op het moment van aankomst was Lillith gelijk naar binnen verdwenen. Ik daarintegen, ging eerst even met de verhuizers praten over waar alles heen moest. Zodra de verhuizers eenmaal bezig waren, ging ik eerst naar het koffietentje. "Eén koffie, zwart," zei ik. Ik kreeg een meeneembeker in mijn handen gedrukt en ik rekende snel af. Hierna liep ik weer richting het appartementencomplex.
Vorige week had ik al in het appartement geschilderd, waardoor er nu kwa schilderen niks meer hoefde te gebeuren. De verhuizerers keken me nors aan, maar ik besloot het maar te negeren. Het kleine slaapkamertje is al klaar, het woonkamertje en het badkamertje ook. De verhuizers waren het fornuis aan het installeren. Verder is ook de keuken al klaar. Dan zal ik nu maar mijn persoonlijke spullen halen. Nog voor ik dat doe kijk ik naar de open kamerdeur van Lillith. Het ruikt er naar versgebakken eieren en toast. Ze komt de deuropening in en kijkt met een glimlachje. "Tuttuttut. Nu al gluren bij de buren, meneertje Fitz. Ik maak maar een grapje, kom als je klaar bent naar binnen. Please?" Nog voor ik kan reageren smijt ze de deur dicht en hoor ik popmuziek door de kamer bonken. Lillith heeft dus haar stereoinstallatie gevonden. Om de herrie niet te hoeven horen loop ik naar beneden.
Met een grote doos stap ik in de lift. Om even mijn rug te kunnen strekken zet ik de doos neer. Dit ging nog een lange dag worden.all because i liked a girl
