(200) Myopia 'Working and learning' University | RPG | Speeltopic. - Speeltopics

8 maart 2016 - 12:56 Ascian is offline

Ascian 10570

• M Y O P I A •
Are you our new star?

Myopia is zowel een bedrijf als een leerschool, waar jonge mensen hun dromen waar kunnen maken terwijl ze leren. Myopia is gelegen in het prachtige Californië, Los Angeles. Myopia is jarengeleden nadat ze dichtbij faillissement zijn gekomen overgestapt van een specifiek talentgebied naar een specifiek soort persoon. De beste in hun vak, de mensen met de meeste potentie. Het maakt niet uit waar deze mensen vandaan komen of wat ze doen in de wereld van kunst en cultuur, als ze bewijzen de beste te zijn, neemt Myopia ze aan. Daarom is het dat op "Myopia, arts and business" zowel zangers als schrijvers, als dansers, als technicie zitten. Pas jij op welke manier dan ook in de wereld van de showbusiness? Dan pas jij bij Myopia.

Wat mensen niet weten is dat Myopia hard werken is en je bereid moet zijn om alles voor hen te doen. Meisjes die hun haar volledig afknippen, jongens die zes keer per week in de sportschool staan, mensen die doen alsof ze daten. Dat allemaal voor The Fame. Wie zal de beroemdheid en aandacht met een glimlach aannemen en wie zal er breken voor ze het gemaakt hebben?

"Myopia, if we hire you, we own you."

Rules

Rules of Myopia

Non-available talents
• Op het moment dat te veel mensen een bepaald talent al hebben, komt het op deze lijst te staan. Het maximaal aantal personages met een bepaald talent is vier, waarvan twee jongens en twee meisjes. •

Schedual, school and uniform.

Het is de eerste maandagochtend van het nieuwe schooljaar!, Mensen gaan naar school, werk, misschien zin ze er al, of doen hun eigen ding . Het is rond elf uur.

[ bericht aangepast op 14 maart 2016 - 21:28 ]

We've lived in the shadows for far too long.

13 maart 2016 - 17:51 R3HAB is offline

R3HAB 12456

Joseph 'Elijah' O'donnel
Dance • Photography • Twenty years old

'The devil is real and he is not a little red man with horns and a tail.
He can be beautiful, because he's a fallen angel and he used to be God's favorite.'

Aan de jongens gezicht kon ik al zien dat hij ingestemd had in mijn idee, voordat hij daadwerkelijk deze woorden uit zijn mond had laten komen. Iets wat mijn zelfvoldane grijns alleen maar groter deed worden. Ik wist dat ik niet trots op het feit hoorde te zijn dat ik mijn beste vriend nu school liet skippen en daarnaast ook nog eens ging zorgen dat hij niet veilig en op tijd vanavond in zijn bed lag voor de volgende dag, maar mijn eigen vermaak werd daar boven gesteld. Ik had Nick gemist en alle andere jongens en meisjes vrienden op deze school. Alleen in hotel kamers zitten omdat je naar de zoveelste evenement moest was op zich wel leuk, maar het gemis naar mijn échte vrienden was groter om er werkelijk plezier uit te halen. Gelukkig had ik snowwhite – in haar tegenzin – mee kunnen nemen. Het scheelde dan ook weer dat allebei mijn kamergenoten geen dieren hadden zodat ze ook op Myopia kon verblijven. Als geroepen voelde ik dan ook het witte poesje rond mijn benen kronkelen, voor ze neer plofte en met grote ogen naar me staarde. Klaar om een knuffel te krijgen, hoewel ze zou moeten wachten. Er mochten geen kattenharen op mijn schoolkleding komen. Schoolkleding die ik overigens zo weer in de kast kon stoppen gezien ik en Nick van plan waren om naar de stad te gaan. Voordat ik echter op kon staan en mezelf weer kon gaan omkleden in mijn normale kleding, keek de jongen me ietwat dreigend aan, hoewel ik wist dat dit slechts toneel was. ‘Niet te ver gaan in die make- over he Eli? Anders ga ik niet mee.’ Als tegen verweer trok ik slechts arrogant een wenkbrauw op. Ik wist heus wel dat ik mijn zin kon doordraven bij de jongen. Dat kon ik bij iedereen. Ik had verschillende manieren om mijn zin te krijgen en ik was geen van alle manieren bang om te gebruiken om mijn zin te krijgen. Ik vond daarnaast dat ze niet mochten zeuren, gezien ik vaak genoeg erg gul was door dingen voor mijn vrienden te kopen. Ik vond het dan altijd onwijs leuk om impulsief cadeautjes te kopen al dan niet rond feestdagen. Feestdagen waren over-rated. Ik gaf liever uit het niets een cadeau dan dat ik het in iemands sok stopte of onder de boom. Doen alsof het de kerstman was die alle cadeautjes gegeven had, vond ik een irritant en dom idee, vooral omdat de werkelijkheid zo anders was. Daarnaast vond ik de gemaakte sfeer alles behalve leuk. Iedereen moest doen alsof ze vrolijk waren. Hoe zwaar kut die persoon zich dan ook voelde. Nee, zulke momenten waren eenmaal niet voor mij weggelegd.
Ik keek toe hoe het bakje cornflakes van het tafelblad verdween nadat Nick op zijn eigen vraag al antwoord had gegeven voor mij. Het bakje was bij lange na nog niet leeg, gezien zowel Nick als ikzelf geen honger meer leken te hebben, hoewel mijn maag geen nee zou zeggen tegen een verse baguette met jam. Het was het beste gevoel ooit. In Frankrijk wakker worden met deze twee dingen en een vers gemalen koffie. Zelfs Aaron had zulke moment niet kunnen verpesten.
Middels had Nick al besloten om het bakje op te ruimen. Je kon veel van Nick zeggen, maar tegen sommige luchtjes kon hij echt niet. Deze keer gold het voor een aangekoekt, rot restje cornflakes wat over twee dagen als een raar luchtje, in de kamer zou hangen. Een van de redenen waarom Nick ééns schoonmaakte. Ik kon dan ook niks anders dan geamuseerd kijken naar het tafereel, terwijl het ene moment mij naar boven schoot dat ik eens een vies luchtje – naar zijn mening – op mijn lichaam gespoten had. Ik was dan ook een levende deodorant fanaat, hoewel ik nooit gehoord had dat ik stonk na een hevige dans work-out. Deodorant gaf me gewoon meer zelfvertrouwen net zoals een lichte mint geur in mijn mond.
‘We kunnen wel vragen of er wat mensen mee willen?’ Bij die vraag ging de jongen leunen tegen de aanrecht, die besloten had dat zijn schoonmaak dienstje voor vandaag geklaard was. Hij wist waarschijnlijk even goed als ik zelf dat hij binnenkort gedwongen zou worden om samen met mij en James de hele kamer schoon te gaan maken. Hij zal de kamer niet mogen verlaten totdat hij zijn klus geklaard had en zelfs Nick kon niet winnen van één James die samenwerkte met één Elijah.
‘James, Elethia, Maelyn en Samuel?’ Kort tuitte ik mijn lippen, waarbij ik even nadacht. Alles was oké, hoewel ik Samuel niet echt kon uitstaan. Hij was té verlegen en bij sommige mensen was dit positief, maar bij hem ergerde ik me er aan. Daarnaast boeide het me toch vrij weinig wie mee kwamen. Als het me niet zinde, liet ik ze toch achter. Ik was door de jaren heen daar wel een professional in geworden. Als ik niet het middelpunt van de aandacht was, werd ik eenmaal onzeker. Iets wat ik niet wilde zijn, waardoor ik andere mensen opzocht waardoor ik wéér het middelpunt van de aandacht was. Je moest jezelf dan omringen met de mensen waar je bij wilde zijn en niet waarmee niet.
‘Verras me maar.’ Antwoorde ik dan ook maar kort. ‘James is echter waarschijnlijk al in dezelfde les waar ik ook in hoor te zitten, dus we kunnen hem nog niet vragen, maar ik denk wel dat hij er in voor is. Jammer though, want hij kon ook wel even een make- over gebruiken. Dat moet helaas maar een andere keer gebeuren.’ Met een dramatische zucht stond ik weer op, wat ironisch was gezien ik zo begonnen was en ook eindigde aan deze tafel voor vandaag. ‘Ben zo terug.’ Mompelde ik even kort, voordat ik weer naar mijn kleding kast liep en deze raadpleegde. Over mijn dode lijf dat ik met deze kledij de stad in zou gaan. Ik trok dan ook een spijkerbroek uit de kast en een ietwat los boven setje, die ik aantrok. Tevreden keek ik even weer in de spiegel – mijn handicap. Ik leek zelfverzekerder dan een paar minuten geleden, toen ik mijn school kledij aan had. Ik wist uit vertrouwelijke bronnen dat niemand zich hier eigenlijk fijn in voelde. Ik moest echt nog eens een brief sturen in de ideeën doos voor nieuwe kledij, gestyled door mij natuurlijk. Kort spoot ik even wat Axe over mijn lichaam, voor ik weer terug liep - na mijn portemonnee in mijn zak gestopt te hebben – naar Nick. Zachtjes tastte ik naar het stof in zijn kraag van zijn hoodie. Glijdend over de kraag, volgde mijn vingers de lijnen even, voor ik zijn trui ietwat – naar mijn mening – rechter over zijn schouders zetten en gladder streek, wat ervoor zorgde dat ik zijn borstkast met beide handen even aanraakten. Iets wat zeker niet slecht aanvoelde voor iemand die niet in de sportschool te vinden was. ‘mmmh. Misschien moet jij míj maar eens gaan stylen. Onweerstaanbaar voor meisjes na het douchen en zelfs na weken niet gedoucht te hebben in dezelfde kleding.’ Plagend stak ik mijn tong naar de jongen uit, waar ik hem weer los liet.
‘Maak je maar geen zorgen. Ik ga je geen dingen laten passen die niet bij je passen. Zwart en marineblauw staan je goed.’ Een klein glimlachje zond ik naar de jongen toe, gezien ik eenmaal niet de persoon was die complimentjes of andere aardige dingen naar mensen zei. Als deze zeldzame dingen gebeurde, dan was het enkel als ik alleen met die persoon was en moest dan ook altijd snel een grap erachter maken, zodat die persoon er niet lang over na ging denken. Precies zoals nu, gezien ik mijn zin vervolgde met; ‘Maar je moet niet denken dat je nu zonder mij, onschuldige, wanhopige meisjes kan gaan versieren. Ik ben en blíjf jouw wingman. Je rechterhand en God forbid, waag het niet om bij de rechterhand opmerking door te gaan denken..’

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

13 maart 2016 - 20:05 EASE is offline

EASE 14238

ZARA ALESSA CRAWFORD
“The burn is my girlfriend, failure is my ex. I'm married to the track and engaged to success.”

Gisteravond was ik laat aangekomen en had ik mijn spullen praktisch gezien gelaten voor wat het was. Ik had me nog net aan omgekleed voordat ik in bes viel. Maandagen waren voor mij geen dagen waarop ik les had, maar dat betekende niet dat ik uit had geslapen. Ik had vanochtend gehoopt James te zien, maar dit was niet het geval geweest. Gezien ik me gewoon aan mijn trainingsschema moest houden betekende dit dat ik tot een uur of elf op de baan was geweest en hem ook niet op had kunnen zoeken. Om eerlijk te zijn wist ik ook niet of hij op maandagen les had, of dat hij ‘vrij’ was. De vakantie was fantastisch geweest, en hoewel het enige echte grote verschil voor mij was dat ik geen les had- ik trainde immers gewoon door en had ook grootte wedstrijden gehad in de zomer- had ik toch echt ‘vakantie’ gehad. Ik was samen met James twee weekjes naar Italië geweest. Het was fantastisch, maar het enige probleem was dat Myopia het er niet mee eens was geweest, maar toch- zij bepalen mijn leven niet. Er waren nauwelijks foto’s vrijgekomen, en al helemaal geen intieme. Fotografen waren er wel op gebrand hadden we gemerkt, maar ze hebben ons voornamelijk met rust gelaten. Acteurs en actrices zijn toch wat interessanter voor de gossip dan fotografen en atleten. Dat was wel iets waar ik blij mee was, het betekende dat ik relatief weinig in het nieuws kwam buiten mijn prestaties om. Mijn prestaties waren echter wel weer volop in het het nieuws geweest, en daar is wél een foto mee gelekt. Iets waar Myopia niet blij mee was geweest, maar wat mij- om heel eerlijk te zijn- vrij weinig uit had gemaakt. Wat maakte het uit of ik een relatie had met James? Hij was een fantastische jongens en de media benoemde ons zelfs tot een van de leukste zomerkoppels, dus het was niet alsof mensen een hekel kregen aan een van ons. Nou ja, een aantal fans wel- maar dat zal je altijd blijven hebben. Die foto was gelekt met het EK, waar ik een zevende plaats had gehaald- iets waar ik maar al te trots op was.
Ondertussen had ik mijn spikes opgeborgen en de spullen die ik verder met trainen had gebruikt opgeruimd. Mijn trainer riep nog een gedag, waarop ik even achterom zwaaide, om vervolgens weer door te lopen. Mijn rugzak hees ik nog een keer over mijn schouder en door mijn vrolijkheid- ik zou James zou waarschijnlijk weer zien- kwam er een lichte huppel in mijn pas, waardoor deze een beetje zweverig werd. Een glimlach brak door op mijn gezicht. De zon scheen, er waren nauwelijks wolken, ik had een lekkere training achter de rug en James. Dat laatste alleen al was genoeg om een enorme glimlach op mijn gezicht te krijgen. Ik had hem de laatste twee/drie weken nauwelijks gezien. Natuurlijk had ik hem wel gesproken over de telefoon en hem een of twee keer gezien, maar toch; praten over de telefoon is toch wat anders dan in elkaars gezicht. Bij de campus aangekomen stapte ik snel naar binnen en dropte ik mijn spullen om vervolgens snel onder de douche te stappen. Enkele minuten later kwam ik hier onder vandaan. Voor zover ik wist was Maelyn er niet, maar het kon natuurlijk ook zo zijn dat ze op haar eigen kamer was. Ik besloot in ieder geval naar buiten te gaan, en te kijken of ik James kon vinden.
Buiten aangekomen keek ik even rond, en tot mijn opluchting en enthousiasme zag ik hem al snel. Hij stond- zoals vaak- bij zijn camera, die overigens op een statief stond, en leek in opperste concentratie. Enthousiast riep ik dan ook zijn naam, wat misschien niet de beste zet was, gezien er velen opkeken, waaronder James. Ik had uitgekeken naar zijn krullen en mooie groene ogen en zijn beschermende lichaam en- gewoon alles. Ik had uitgekeken naar hem. Ik rende dan ook naar hem toe, om hem direct te overvallen met een knuffel waarbij ik bijna letterlijk in zijn armen sprong. Hoe bedoel je ik was blij om hem weer te zien? Na hem een tijdje stevig omhelst te hebben liet ik hem los en sprong ik weer op mijn eigen voeten. Ik hield mijn armen nog steeds tegen hem aan- iets wat vertrouwd voelde. Iets wat simpelweg goed voelde.
"Hey," fluisterde ik, na een tijdje. Mijn stem was een klein beetje hees, maar dat maakte me vrij weinig uit. Het was pas toen, dat ik me realiseerde dat hij les had, gezien de lerares kuchte. Ik rolde even met mijn ogen, en zette een stapje van hem weg, waardoor ik hem dan ook los moest laten. Ik mompelde een sorry, maar keek haar niet aan- het was niet mijn fout dat ze mensen niet de kans gaven eerst een normaal wederzien te geven.

[ bericht aangepast op 13 maart 2016 - 20:07 ]

take me back to the basics and the simple life

13 maart 2016 - 20:07 Ecdemomania is offline

Ecdemomania 77

Daniel Wallhouse

Een zucht verlaat mijn mond wanneer ik mezelf in de spiegel bekijk. Er zit een pukkel op mijn gezicht, begrijp me niet verkeerd. Meestal ben ik niet echt een ijdel persoon, maar waarom moet dat fel rode ding ook op duiken op de eerste schooldag wanneer ik al tijd te kort heb? Het is vrij cliché. De eerste schooldag en nu al tijd te kort. Wanhopig kijk ik naar mijn eigen spiegelbeeld. Afvragend wat ik zal doen: te laat komen en er goed uit zien of op tijd komen, maar onverzorgd eruit zien? Onverzorgd is misschien een beetje overdreven, maar als een make-up artist student kan je gewoon niet met een fel rode pukkel tussen je wenkbrauwen de klas binnen lopen en zeker niet op de eerste dag. Ook al heb ik vandaag geen make-up klas, maar nog steeds. Ik zou het gewoon niet kunnen. Ergens heb ik bewondering voor de mensen die het niets uitmaakt, maar jammer genoeg ben ik niet een van hen. Een andere zucht verlaat mijn mond terwijl ik de slaapkamer weer binnen loop om in mijn koffer opzoek te gaan naar iets om mijn pukkel weg te werken.

Nadat de pukkel, met succes, veel minder opvallend is gemaakt. Loop ik terug naar mijn koffer om mijn kleding uit te zoeken. Waarom had ik gister ook niet gewoon mijn koffer uit gepakt? Ik was er te lui voor geweest en mezelf vertelt dat ik het later zal doen, maar ik kende mezelf langer dan vandaag. Ik had het niet gedaan. Ik begin door mijn koffer te rommelen. Opzoek naar het uniform die we verplicht aan moeten. Als ik ergens een hekel aanheb, is verplicht kleding dragen. Het uniform kon nog erger, maar ik ben er zeker niet blij mee.

Na tien minuten bekijk ik mezelf in de spiegel voor de laatste keer. Zo kan ik me best op de eerste schooldag vertonen. Snel loop ik de badkamer uit opzoek naar mijn tas in de loop werp ik een blik op de digitale wekker naast mijn bed. Van schrik struikel ik over mijn eigen voeten. Ik heb nog een half uur. Ik kijk op mijn telefoon om zeker te zijn dat ik nog tijd heb. Ja, nog een half uur voordat de lessen beginnen. Zachtjes begin ik in mezelf te schelden. Ik raap mijn schooltas van de grond en prop mijn benodigdheden erin. Nu ik toch een extra half uur hebben, kan ik net zo goed ontbijten. Mijn schooltas leg ik op de keukentafel neer terwijl ik de kastjes doorkijk opzoek naar brood om in de broodrooster te doen. Al snel vind ik het brood en stop een boterham in de broodrooster. Wachtend op het brood check ik mijn social media.

[ bericht aangepast op 19 maart 2016 - 15:08 ]

My fake plants died because I did not pretend to water them

14 maart 2016 - 21:53 Ascian is offline

Ascian 10570

James Finn Grady

Ergens in de verte klonk mijn wekker, maar ik had nog niet echt het gevoel dat ik op wilde staan. Ik zuchtte zacht, terwijl ik mezelf overeind duwde en een poging deed op uit bed te komen. Mijn wekker klonk steeds duidelijker en na een tijdje besloot ik toch maar op het uit knopje te drukken en naast het bed te gaan staan. Op slakken tempo liep ik richting de badkamer, waar ik mijn tanden poetsen en een snelle douche nam. Ik had nergens zin in. Ik had na mijn twee weken in Italië met Zara, haar niet meer gezien. Alleen gesproken over de telefoon, en ik had haar voor twee/drie weken zo gemist. Ik liep richting de woonkamer zodra ik me had aangekleed, en pakte onderweg een appel uit de keuken - voor zover we het allemaal netjes konden onderscheiden. Ik pakte mijn tas uit de hal en hoorde hoe een van mijn twee roomies ook wakker werd, maar ik had geen tijd om te wachten. Ik moest naar mijn les.

De appel at ik onderweg op, echt ontbijten zou ik wel doen tijdens een uitgebreide lunch met Zara. Myopia had iets tegen onze relatie had ik soms het idee, maar aangezien we 'maar' een atleet en een fotograaf waren kon het wel. Ik liep vrolijk richting de plaats waar ik les had en zette langzaam al mijn spullen op. Les was over het algemeen saai, aangezien er niks moois was om te fotograferen. Het model waar ik mee moest werken stond voor het parkje dat bij de school hoorde te stuntelen. Ze had blonde haren en lange benen, een perfect slank lichaam, prachtige bruine ogen en een oneffen huid, bijna een barbie. Ik maakte het liefst foto's van landschappen, dieren, mensen die hun hobby uitoefende, spullen en Zara. Maar modelen leken vaak nogal stijfjes naar mijn mening, maar ze zeiden dat ik goed was in was ik deed. Dus maakte ik maar foto's van een half maakte dame voor een parkje, wat totaal niet logisch was als je erover nadacht. De jongens die door Myopia liepen gaven haar de tijd van de dag niet meer, het was hier vrij normaal dat een meisje zoals zij half naakt stond te poseren.

Ik schrok even, toen ik bijna omver geworpen werd, door een Zara die zich wel degelijk aangekondigd had. Ondanks de schok greep ik haar wel vast. Zodra ze los liet en weer op de grond stond glimlachte in naar haar.
"Heey, " zei ze. Mijn glimlach werd alleen maar breder. Mijn lerares leek er helemaal klaar mee, maar ik vond dat ik de opdracht prima voldaan had.
"Twee minuten, dan maak ik de laatste paar foto's," zei ik standvastig, voor ik een paar plukken van Zara's haar uit haar gezicht haalde en mijn hand op haar wang lag.
"En dan misschien Lunchen met een echt mooie dame?" fluisterde ik hoopvol. Ik had onderhand toch best wel trek gekregen.
"Hoe waren je afgelopen twee weken? Nog wat leuks gedaan? Je heb toch wel aan mij gedacht hea? " vroeg ik haar glimlachend terwijl ik terugliep naar mijn camera om de opdracht af te maken.

We've lived in the shadows for far too long.

15 maart 2016 - 21:38 EASE is offline

EASE 14238

ZARA ALESSA CRAWFORD
“The burn is my girlfriend, failure is my ex. I'm married to the track and engaged to success.”

James' glimlach werd enkel breder bij mijn begroeting en ik moest toegeven dat-dat gebaar me enkel warmer van binnen maakte. Zijn handen lagen rond mijn middel, wat zorgde voor een beschermend gevoel, een gevoel waar ik de afgelopen weken heel erg naar verlangd had. Ik voelde me weer alsof ik op de plek was waar ik hoorde te zijn. Het voelde simpelweg goed.
"Twee minuten, dan maak ik de laatste paar foto's," zei hij, en of het tegen mij of zijn lerares was wist ik niet precies, maar het maakte me niet zo veel uit. Een paar rode plukken die voor mijn zicht zweefden veegde hij uit mijn gezicht, achter mijn oren. Hij streelde even mijn wang en we leunden beiden iets meer naar elkaar toe.
"En dan misschien lunchen met een écht mooie dame?" fluisterde hij, hoop duidelijk in zijn stem te horen.Ik grinnikte even vanwege dat woordje 'echt', gezien hij altijd meiden fotografeerde, maar hier wel vaker over heeft lopen klagen omdat hij liever andere dingen zou willen fotograferen.
"Graag," fluisterde ik nog, vlak voordat James weer terugliep naar zijn camera om zonder twijfel de opdracht af te maken.
"Hoe waren je afgelopen twee weken? Nog wat leuks gedaan? Je hebt toch wel aan mij gedacht, hé?" vroeg hij al lopend en ondertussen met zijn camera in zijn hand.
"Wat dacht je van; daar hebben we het zometeen wel over?" antwoordde ik, en ondanks dat er een brede glimlach op mijn gezicht stond was mijn stem toch wat minder vrolijk. Begrijp me niet verkeerd, het liefst zou ik nu gewoon vertellen over de rest van mijn zomer en hoe erg ik hem eigenlijk had gemist, maar zijn lerares keek me alweer lichtelijk boos aan, een blik die ik ondertussen wel erg goed kende. Ik liep het stukje naar James toe en ging naast hem staan op mijn tenen, om vervolgens door zijn haar te woelen met mijn handen.
"Dat," lachte ik, "heb ik heel erg gemist,"
Terwijl ik wachtte tot hij de fotografie-opdracht afmaakte en hiermee de laatste paar foto's staarde ik hem ongegeneerd aan. Ik kon de ogen van zijn lerares in mijn rug voelen branden, maar het was niet alsof dat me nou zo heel veel uit maakte. Zijn groene ogen sprankelden, zoals ik gewend was dat deze deden wanneer hij iets deed waar hij blij van werd, lachte of- hoe selfish het misschien ook klinkt- hij bij mij was. De twee minuten vlogen om en in die tijd poseerde het model, met typische blonde haren, lange benen en andere typische 'modellen kenmerken', voor verscheidene foto's. Na de twee minuten was zijn les om- of tenminste, volgens James wel, en aangezien zijn lerares er niets behalve een afkeurende blik op tegen had gebracht, nam ik aan dat ik hem hierna wel kon ontvoeren. Terwijl hij zijn spullen aan het opbergen was, liep het model, ondertussen weer volledig en normaal aangekleed, bruusk weg en stootte ze met haar schouder tegen mij aan, waarop ik verbaasd over mijn schouder keek. Nou had ik wel gemerkt dat ze James' aandacht- naast voor de foto's- had geprobeerd te vinden en een beetje met hem had staan flirten- waar hij niet op reageerde, maar dat ze meteen boos zou worden omdat ik, James' vriendin nota bene, hem begroette. Ze zou vast nieuw zijn, gezien de meesten ondertussen wel van onze relatie wisten, ook al was Myopia het er nog lang niet mee eens en zouden we ze waarschijnlijk nooit overhalen- hoe positief de enkele media berichten over ons tweetjes en de vermoedens ook zijn.
Toen James klaar was met de rest van zijn spullen inpakken en opruimen, verstrengelde ik mijn hand met de zijne en begon ik richting de uitgang van Myopia te lopen, op om richting het dorpje te gaan richting een plek om lekker te lunchen. Er waren altijd meerder opties, maar die zouden we daar wel bekijken.
"Well, om je vragen van net te beantwoorden; mijn afgelopen twee weken waren relaxed, paar trainingen, bijgekletst met een aantal vriendinnen van me, maar voor de rest best saai, ik heb jou vooral ook heel erg gemist," aangezien ik het uniform van Myopia niet droeg- ik had vandaag toch geen les, liep ik op gewone sneakers, waardoor ik een heel stuk kleiner was dan hem. Of nou ja, toch best wel een stukje. Ik moest dan ook even op mijn tenen staan om mijn handen nogmaals door zijn haren te halen en vervolgens weer gewoon verder te lopen, onze handen verstrengeld en tussen ons in bungelend, een lichte huppel in mijn pas, en net iets dichter bij elkaar dan goede vrienden zouden doen, maar niet zo dicht bij elkaar als sommige koppels deden waardoor je niet meer normaal kon lopen.

take me back to the basics and the simple life

19 maart 2016 - 11:15 LearnToPlay is offline

LearnToPlay 894

Nova-Lynn 'Nova' Deemswood

Als er na een tijdje nog steeds niemand die ik interessant genoeg vind de lounge is binnen gelopen, sta ik zuchtend op en loop naar het kleine barretje die in de lounge staat. 'Zou ik misschien een Jus d'orange mogen?' vraag ik aan de persoon achter de bar. 'Natuurlijk' antwoord hij, en begint een glas te pakken. Zuchtend denk ik aan de week. Ik heb voor mijn gevoel heel weinig vakken, aangezien ik dansen en acteren doe, waardoor ik op de maandag de eerste twee lessen niet hoef te volgen, aangezien dat creatief schrijven zijn, en fotografie. Daarna komt een les acteren, waar ik wel heen moet. en daarna komt een sport, handbal volgens mij. Op dinsdag heb ik geen lessen, maar dan ben ik meestal toch wel drie of vier uur aan het trainen met dans en soms acteren. Ik heb woensdag maar een les, en donderdag een les presenteren. vrijdag heb ik nog maar een las, maar die is midden op de dag, en ik heb daar een hekel aan. Als dat nou eens eerder op de dag zou zijn, zou ik voor de rest van de dag gewoon mezelf kunnen bezig houden met acteren. Maar ach, het is niet anders. Ik kijk op de klok, en bedenk me dat zodra ik mijn drankje op heb, ik maar naar mijn kamer moet om mijn school uniform aan te doen. Ik gooi het glas achterover, knik vriendelijk naar de jongen achter de bar, en loop in de richting van mijn kamer. Eenmaal daar aangekomen ligt Gabi, zoals ik haar meestal noem, niet meer in bed, dus ik verontstel dat ze vlak nadat ik uit de kamer was, wakker is geworden. 'Goedemorgen' Roep ik door onze mini woning heen. Ik hoor een vaag antwoord terug en grijns. Als ik eenmaal mijn schooluniform aan heb, Loop ik weer de gang op. Dan kom ik Daniel tegen. 'Hey Danielletje!' roep ik grijnzend, aangezien ik weet dat hij wil dat ik hem gewoon Daniel noem. 'Oh, hey Nova' zegt hij. Ik grijns. 'En hoe gaat het met Dani?' vraag ik.

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

19 maart 2016 - 15:07 Ecdemomania is offline

Ecdemomania 77

Daniel Wallhouse

Na rustig mijn sociaal media gecheckt te hebben en natuurlijk mijn ontbijt naar binnen te hebben gewerkt, maak ik aanstalten om naar mijn schrijfles te gaan. Een zucht verlaat mijn mond wanneer ik op sta en rond kijk. De keuken is niet echt groot, maar groot genoeg voor Samuel en ik. Samuel had ik nog niet eens gezien. Toen ik gisteravond terug kwam van mijn moedershuis was hij er niet en nu lijkt hij ook wel van de aardbodem verdwenen. Wat ik ook wel begrijp, want hij heeft geen lessen vandaag. Misschien moet hij werken en dat zal beteken dat hij al lang zijn nest uit is. Met het bord in mijn hand loop ik naar de gootsteen waar ik dood leuk het bord neer zet. Ik ruim die wel later op. Meer in de hoop dat het pootjes zal krijgen, zich zelf zal afwassen en daarna netjes in de kast zou gaan liggen. Ik beloof mezelf, na mijn les zal ik mijn koffer uitruimen en de afwas doen. Wat een valse hoop is, maar een mens moet ergens in geloven en streven naar een betere versie van zich zelf, toch? Ik pak mijn tas van de keukentafel waar hij de hele tijd heeft gelegen. Nog een keer werp ik een blik in het huis, iets vergeten? Nee, dan gaan we maar op weg naar mijn les.
In mijn gedachte verzonken loop ik naar het schrijflokaal toe. In het echt is het niet een ‘schrijflokaal.’ Het is gewoon het lokaal waar we onze meeste creatief schrijflessen hebben. Ik zit altijd helemaal achteraan, de docent heeft er altijd een pest aan. Ik krijg vaak naar mijn hoofd gegooid dat ik beter moet opletten en juist vooraan moet gaan zitten. Alleen het plekje achterin is bij het raam en in de zomer nestelt altijd in de boom naast het raam, vogeltjes. Het is een bron van inspiratie voor mij wanneer ik een writers block heb of wanneer alles te ingewikkeld wordt. Het is makkelijker om terug te gaan naar het simpele begin van ons leven. Het moment dat het allemaal nog zo eenvoudig was en dat je kon doen wat je wilde doen ongeacht wie je was. Een meisje kon gewoon brandweerman worden ongeacht dat ze een meisje is, dus brandweervrouw zal worden. Ik wordt uit mijn gedachte gehaald door een stem die “Danielletje” roept. Een zucht verlaat mijn mond, ik vraag me nog steeds af hoe Nova op de naam “Danielletje” is gekomen. Ik heb haar ook zo vaak gezegd dat ze me gewoon Daniel moet noemen, want ‘Danielletje” klinkt zo stom. Het klinkt net als een Eftelingnaam en sinds ik niet bij de Efteling werk of studeer, wil ik niet zo genoemd worden. Ik draai me om naar Nova en negeer de oh zo leuke koosnaam die ze deze keer verzonnen heeft.
‘Oh hey, Nova,’ reageer ik terug op haar veel te vrolijke begroeting zo vroeg op de maandagochtend. Eigenlijk is het helemaal niet zo vroeg, maar het is en blijft maandag.
‘En hoe gaat het met, Dani?’ Weer een andere bijnaam. Mijn ouders hebben me een naam gegeven en die naam was Daniel. Geen Dani, Danielletje of huppelepup. Maar ik weet dat Nova niet zal luisteren als ik haar vertel om me gewoon Daniel te noemen, dus negeer ik het.
‘Goed naast het feit dat het maandagochtend is en de eerste schooldag.’ Zeg ik terwijl ik haar onderzoekend aan kijk. In de vakantie is ze niet echt heel erg veranderd naast dat ze iets bruiner is geworden in haar gezicht waardoor Nova’s haar er een stuk blonder uit ziet. Als ik nu aan Nova zal vragen hoe het met haar goed en hoe haar vakantie was dan ben ik hier nog wel even en mijn les begint bijna.
‘Gaat alles ook goed met jou? Misschien kunnen we na de les afspreken om bij te kleppen, want ik moet nu echt opschieten of ik kom te laat bij mijn les.’

[ bericht aangepast op 19 maart 2016 - 15:09 ]

My fake plants died because I did not pretend to water them

20 maart 2016 - 16:32 LearnToPlay is offline

LearnToPlay 894

Nova-Lynn 'Nova' Deemswood

‘Gaat alles ook goed met jou? Misschien kunnen we na de les afspreken om bij te kleppen, want ik moet nu echt opschieten of ik kom te laat bij mijn les.’ Zegt Daniel gehaast. Ik grijns. 'Natuurlijk, straks in de lounge? Ik heb tussenuur dan' antwoord ik. Hij knikt en rent er bijna vandoor. Ik grinnik. Nu maar eens kijken hoe ik mijn komende uur ga vullen, aangezien ik voor de rest geen mensen ken die ik zie lopen. Ik besloot om rond te kijken, of ik misschien een paar meisjes of jongens zag van acteren of dansen, waar ik mee zou kunnen praten. Ik ging voornamelijk om met Gabrielle en Maelyn, maar aangezien Gabrielle nog steeds op de kamer was waarschijnlijk, en ik geen idee had waar Maelyn was, liep ik een beetje dwalend rond. Met de jongens van het dansen ging ik buiten de lessen al helemaal niet om, en al helemaal niet met Joseph, omdat wij altijd zo fanatiek waren bij het dansen, dat we elkaar constant als concurrenten zagen. 'Alhoewel hij mij wel aardig lijkt om mee om te gaan' Ik schudde mijn hoofd. Dacht ik nou serieus waar, dat ik Joseph aardig kan vinden? 'Volgens mij begin ik een beetje aan waanideeën te lijden. Zou ik ziek zijn?' denk ik vrolijk, hoewel ik toch maar even aan mijn voorhoofd voel. Als ik op de klok kijk zie ik dat er amper tijd verstreken is. Fantastisch. Ik loop weer naar de lounge en laat mij met een harde plof op dezelfxe bank vallen als toen straks.

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

29 maart 2016 - 21:34 Ascian is offline

Ascian 10570

James Finn Grady

Het duurde even voordat ik klaar was met de laatste foto's en voordat ik mijn spullen opgeruimd had. Ik was niet heel zuinig op mijn spullen hoor, zeker niet die van school, maar mijn camera was mijn alles. Naast Zara één van de belangrijkste leven, al wist ik zeker welke van de twee ik nog langer bij mij wilde houden. Ik gooide mijn rugzak over mijn schouder en gaf de spullen van school af bij de lerares, wat het grootste gedeelte was van alles wat we gebruikt hadden. De blondine die ik had gefotografeerd was ook al weer snel genoeg weg, zelfs voor ik haar had kunnen bedanken voor de mooie foto's. Ik haalde mijn schouders op. Het kon mij eigenlijk ook niet zo bijzonder veel schelen. Ik draaide mij weer teug naar Zara. Ze pakte mijn hand vast en met een gelukkige zucht kneep ik zachtjes in de hare.
"Well, om je vragen van net te beantwoorden; mijn afgelopen twee weken waren relaxed, paar trainingen, bijgekletst met een aantal vriendinnen van me, maar voor de rest best saai, ik heb jou vooral ook heel erg gemist," zei ze. Ik glimlachte even en trok haar iets dichterbij.
"Ergens vind ik het jammer dat je tijd besteed heb aan mij missen in plaats van andere dingen, maar stiekem toch ook wel gelukkig dat je mij gemist heb," zei ik met een scheve glimlach. Langzaam liepen we richting de uitgang van de campus, zodat we richting het dorpje verderop konden gaan. Ik had gehoopt dat we de hele dag leuke dingen hadden kunnen doen en naar de kust ofzo hadden kunnen rijden, maar daarvoor had ik te lang les gehad. Tuurlijk had ik haar ook wel heel erg gemist, maar ergens was ik toch altijd verbaasd als ze zei dat ze mij ook had gemist. Soms had ik namelijk het idee dat ze het daar te druk en te leuk voor zou hebben, zo ver weg bij mij vandaan.
"Ik heb stiekem wel een kleinigheidje voor je, maar dat kan straks ook wel, als we aan het lunchen zijn," zei ik zacht. Ergens in de laatste weken van de vakantie had ik een fotoboek laten maken, soort van zelfgemaakt met alle foto's van haar en van ons die ik verzameld had. Zowel van voordat ze echt mijn vriendin was als van tijdens onze relatie. Ikzelf was er best trots op, maar het kon natuurlijk altijd dat zij het iets minder vond. Ondertussen waren de van de campus af en liep ik langzaam naar mijn auto toe.

We've lived in the shadows for far too long.

2 april 2016 - 21:29 Ecdemomania is offline

Ecdemomania 77

Daniel Wallhouse

Op het moment dat de woorden mijn mond verlaten, hoop ik dat ze het goed opvat. Ik hoop dat ze weet dat ik haar niet probeer te ontlopen of iets, want het is geen leugen. Ik moet echt naar mijn les toe of ik heb al meteen een probleem op mijn eerste dag. Er ontstaat een grijns op haar mond. Pff, gelukkig ze snapt het.
'Natuurlijk, straks in de lounge? Ik heb een tussenuur dan,’ de woorden verlaten haar mond enthousiast. Het verbaast me altijd hoe enthousiast ze kan zijn. Alleen heb ik niet veel tijd om erbij stil te staan. Ik knik snel en loop met grote passen, sommige mensen zouden zeggen dat ik ren, naar mijn les toe. Bij het schrijflokaal aangekomen zie ik dat een groot deel van mijn klas er al is en de docent kijkt me onderzoekend aan als ik het lokaal binnen kom lopen. Ben ik te laat? Is de eerste vraag die me te binnen schiet. De docent doet zijn mond open om iets te zeggen als de bel gaat, dus ik ben nog op tijd.
‘Ga snel zitten. Ik wilde net beginnen.’ Ik haast me naar mijn plek bij het raam en haal mijn spullen uit mijn tas. Onze docent begint uit te leggen of dit jaar, over alles wat we moeten doen dit jaar enzovoort. Volgens mij hebben sommige docenten nu al stress dat we het einde van het jaar niet gaan halen. Langzaam dwalen mijn gedachten af naar buiten waar alles een stuk interessanter lijkt. Interessanter dan de preek die de docent geeft over onze motivatie en onze manier van werken.
Voordat ik het weet sta ik weer buiten op weg naar de lounge zoals ik Nova belooft had. De les was leuker geweest dan ik had verwacht. Nadat we een preek hadden gehad over onze motivatie en werkhouding en onze planningen, waren we begonnen met een schrijfopdracht. Bij de lounge aangekomen was Nova niet te missen, ze is een opvallend persoon. Niet dat het verkeerd is dat ze zo opvallend is, ze heeft gewoon een opvallend persoonlijkheid en soms kan dat irritant zijn. Zo heeft iedereen wel iets wat een andere irriteert. Zo kan mijn gedrag haar misschien irriteren. Als Nova me ziet, verschijnt er weer een grijns op haar gezicht. Spontaan verschijnt er een glimlach op mijn gezicht en zwaai ik naar haar wanneer ik naar haar toe loopt. Ze heeft zo’n grijns die aanstekelijk is. Ik bestel wat te drinken en plof naast haar neer op de bank.
“Zo hoe was jou vakantie?”

My fake plants died because I did not pretend to water them

4 april 2016 - 9:12 LearnToPlay is offline

LearnToPlay 894

Nova-Lynn 'Nova' Deemswood

Zodra ik Daniel de lounge in zie komen lopen, verschijnt er een grijns op mijn gezicht. Bij hem zie ik een spontane glimlach ontstaan. Ik grinnik. Hij seint dat hij wat drinken besteld, en niet veel later ploft hij, met drinken en al naast mij neer. 'Zo' zegt hij. 'Hoe was jouw vakantie?' Ik grijns voor ik begin te vertellen. 'Dit was echt de beste vakantie ooit! Ik heb mogen helpen in de dansstudio van mijn moeder aangezien zij niet les kon geven, heb ik dat mogen doen. Je gaat nooit raden waarom!' Zeg ik terwijl ik op en neer stuiter op de bank. Daniel doet -tevergeefs- drie pogingen om te raden waarom mijn moeder geen les kon geven, waarom ik het daarom mocht doen, en wat de reden is waarom ik als een debiele stuiterbal op de bank op en neer stuiter. 'Ik word een grote zus! Mijn moeder is zwanger van een tweeling, en het zijn twee meisjes!' Zeg -of roep- ik enthousiast. Ik zie hoe er een nog grotere grijns ontstaat bij Daniel. 'Oh ja, en ik heb nu dus een baantje in de vakantie bij mijn moeder in de studio, aangezien de mensen aan wie ik les gaf er enthousiast over waren' zeg ik blij. Ik heb echt een top vakantie gehad. 'Maar genoeg over mij. Hoe was jouw vakantie?' Vraag ik aan Daniel.

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

19 april 2016 - 15:09 Nortia is offline

Nortia 15410

Slotje op aanvraag topicstarter, in verband met te weinig reactie. Er is geen toestemming gegeven om deze RPG over te nemen.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Index RPG Actieve Topics Zoek