Ik zit de komende drie weken thuis, tenminste dat heeft het opleidingsinstituut besloten. Dit nadat mijn oma overleed, ik mijn stageplek (met uitzicht op een baan) kwijtraakte en ik in een emotionele rollercoaster belandde; ik was opgebrand.
Het begon allemaal op Koningsdag. De avond ervoor was mijn vriend even bij mij thuis. Daar hebben we gepraat, samen met mijn moeder, over mijn oma die ontzettend achteruit ging. Het was niet de vraag of ze er weer bovenop zou komen, maar hoelang het nog zou duren voordat het einde kwam. Mijn moeder opperde nog dat ze me een whatsappje kon sturen wanneer het zo ver was en ik aan het werk was. Mijn vriend heeft echter gezegd, en daar ben ik hem ontzettend dankbaar voor, dat ze hem maar moest bellen en dan zou hij naar mijn werkplek komen om het nieuws te brengen. Daar heb ik maar mee in gestemd, want dat leek mij ook het beste.
Die nacht heb ik beroerd geslapen, met de gedachte dat het waarschijnlijk verschrikkelijk druk zou worden op stage en mijn oma ieder moment haar laatste levensadem uit zou kunnen blazen. Die dag heb ik me met moeite bij elkaar geschraapt. Wegens een vergissing met het rooster was ik te laat op werk. De sfeer zat er echter wel goed in. Ik moest een oranje t-shirt aan, er werden leuke groepsfoto's gemaakt en er draaiden gezellige (en slechte) oer hollandse meezingers. Dit alles tot mijn leidinggevende mij vroeg even te komen. Mijn vriend stond daar en gelijk stortte mijn wereld in. De leidinggevende, die al ingelicht was over de situatie door mijn vriend, nam ons even apart. Ik klapte helemaal dicht. 'Is het wat ik denk dat het is?' was het enige wat er uit kwam. Een zachte 'ja' was voor mij genoeg reden om de grond onder mijn voeten te voelen wegzakken. De leidinggevende zei dat het beter was naar huis te gaan, dus dat deed ik. De hele weg naar huis heb ik gehuild en thuis was het een grote chaos.
Mijn ouders waren met de rest van de familie bij de plaats waar oma was komen te overlijden om dingen te regelen. Ik heb eten gemaakt, gewoon maar patat ofzo, want we wilden iets simpels. Vanaf die dag was alles chaotisch. We werden platgebeld door mensen die dingen gehoord hadden. Ik deed 's nachts geen oog meer dicht en ik heb me van zowel school als stage ziek moeten melden voor de rest van die week. Op een gegeven moment was het zondag. Ik had geen oog dicht gedaan die nacht en de dag verliep moeizaam. We zouden met z'n allen naar de kerk gaan waar mijn oma ook altijd heen ging, als een soort eerbetoon. Het enige wat ik nog weet was dat de preek over de dag van de arbeid ging en dat ik het nergens op vond slaan, voor de rest heb ik er niets van mee gekregen. Daarna ben ik overprikkeld geweest en toen ik even ging roken heb ik gelijk heel wat vuile blikken van mijn familieleden gehad.
's Avonds was ik er helemaal klaar mee. Ik wilde slaap, no matter what. Ik heb dus mijn glas maar gevuld met berenburg en cola. Daarna heb ik mijn melatonine ingenomen, vijf keer zoveel als normaal. Het hakte erin als een gek. Ik vond het een wonder dat ik de trap nog op ben gekomen en zonder struikelen over de rotzooi in mijn kamer mijn bed nog heb gevonden. De dag er na ben ik met een psychiater gaan praten en die schreef mij slaapmedicatie voor. Dat werkte uitstekend, ondanks dat ik niet fijn wakker werd. Toen de begrafenis eindelijk voorbij was, werd het weer een beetje rustig thuis. Mijn ouders waren echter helemaal kapot en dat zorgde voor enorme spanningen.
Afijn, de dag na de begrafenis ben ik gewoon weer aan het werk gegaan. Het was bizar druk. De weg naar huis verliep wederom volledig in tranen. Ook omdat ik een soort spanning voelde. Tevens was er geen begrip voor het feit dat ik me duf voelde van de slaapmedicatie. De dagen er na verliepen ook moeilijk. Zo verliep het nog een paar dagen tot een woensdag. Afgelopen woensdag. De spanning die ik voelde begon aan mij te knagen en ik moest gewoon weten wat er aan de hand was. Of het aan mij lag, of iets anders. Toen bleek dat mijn leidinggevende een lastige privésituatie had en zelf volledig in de knoop zat. Dat helderde voor mij toen wel op waarom hij zo kortaf was geweest toen ik het moeilijk had. Die dag heb ik nog gezegd 'Tot vrijdag' want die vrijdag zou ik weer werken, omdat ik donderdag school en cursus had.
De cursusdag was ook waardeloos. Ik werd volledig de grond ingetrapt, althans zo voelde het. Mijn mentrix zag dat ik was ingestort, ze maakte zich zorgen om me. Het bracht echter ook frustraties op voor mij, want ik wilde haar bemoeienis even niet. Toen ik echter uitlegde wat er op stage was voorgevallen, gaf ze een reactie waar ik van schrok. Ze zei dat het misschien beter was om te stoppen, door alles wat er gebeurd was. Ik heb toen stellig volgehouden dat ik daar niet achter stond en dat niet wilde. Met een naar gevoel ben ik naar huis gegaan. Op een gegeven moment stonden we op het punt om te gaan eten en ik werd gebeld. Het was mijn stageconsulent. Ze had slecht nieuws; mijn leidinggevende had ontslag genomen en ik zou mijn stageplek verliezen. Er zou de eerstkomende vrijdag, afgelopen vrijdag, een gesprek volgen over hoe verder. De grond, die zich aardig hersteld had van de vorige klappen, zakte opnieuw onder mijn voeten weg. Toen zat ik op mijn kamer, mijn tas had ik naast me op mijn bed staan en ik zat mijn vriend te bellen. Ineens zag ik dat een blikje drinken in mijn tas was gaan lekken. Alles zat eronder; de papieren die ik bij me had, mijn lunchtrommel en ook mijn telefoonoplader. Gelijk heb ik alles in rijst gelegd en na een paar uur dacht ik dat hij wel droog zou zijn.
Ik heb goed gecheckt en het leek ook echt zo. Toen ik hem in het stopcontact had gestopt, gebeurde er ook niets; hij deed het nog gewoon en mijn telefoon werd dus gewoon opgeladen. Toen ik echter mijn telefoongesprek vervolgde, ontplofte hij. Het was enorm schrikken en ik heb me de rest van de dag enorm rot gevoeld.
De dag daarop had ik een gesprek. Toen zei dat mentrix dat ze samen met de stageconsulent besloten was dat ik maar even drie weken thuis moest gaan zitten; geen stage meer voorlopig en één dag naar school per week. Ik weet het; voor velen is het een droom, maar voor mij niet. Ik wil niet met mezelf opgescheept zitten de komende weken. Dat heb ik hen ook duidelijk gemaakt, maar gezien alles wat er is voorgevallen moest ik dit maar als verplichte rusttijd gaan zien.
Ugh. Wat een lap tekst is het geworden, kudo's als je het allemaal gelezen hebt.
TL;DR: Erieka gaat zich de komende weken nog heel wat dagen kapot vervelen. Als jullie ideeën hebben waarmee ik mijn tijd kan vullen, hoor ik ze graag.
Thanks.
26 - 02 - '16
Krullebol
.
