Nou ja, ik weet niet of dit bij stamcafé of bij school moest, maar als 't fout staat, voel je vrij om het topic te verplaatsen.
Ik had vandaag een betoog. Ik had de tekst uitgeschreven, tig keer doorgelezen en geoefend, kleine spiekbriefjes gemaakt waar dingen als onderzoeken en cijfers op stonden, zodat ik die niet fout kon zeggen. Het hoefde niet voor de hele klas, nee, alleen voor 4 anderen en de docente. Superchill dus eigenlijk.
Iedereen was een beetje zenuwachtig. Er was veel ge'ehm' en gehakkel te horen, ook bij mensen van wie je het niet zou verwachten. Ik had echt superveel respect voor iedereen, alles klonk goed en duidelijk en sterk enzo. En toen mocht ik. Ik heb like twee zinnen van de inleiding gezegd en toen. Boem. Stilte. Ik wist het niet meer. Ik heb het nog geprobeerd, maar het werkte niet. Er kwam niet meer uit dan heel veel ge'uh'. En toen plots kwamen de tranen. Ik ben nog naar m'n tafel toegelopen om de uitgeschreven versie te pakken en heb het even doorgelezen toen dacht ik: "Oh ja." En toen ben ik weer teruggelopen naar waar ik stond en toen heb ik weer geprobeerd wat te zeggen. Eén zin en toen wist ik het echt niet meer. Ik schaamde me dood. De docente zei: "Gaat het je lukken om het af te maken?" Ik keek op de timer en ik zag dat ik pas 1 minuut van de minimaal 8 bezig was. En daarvan heb ik ongeveer 20 seconden echt gepraat. Ik had m'n inleiding nog niet eens af en ik moest nog 4 argumenten en het slot. Dus ik ben maar gaan zitten en heb m'n spullen gepakt. De docente vroeg of ik nog even wilde blijven, ik had als automatisme al m'n telefoon gepakt om mezelf buiten te sluiten van de wereld, maar die moest ik wegdoen. Dus ze ging vragen hoe het kwam. Ja, weet ik veel.
Ze vroeg wat ik deed bij andere presentaties. Dat zette me wel even aan het denken. Toen ik in de eerste/tweede/eerstekeerdatikindederde klas zat, heb ik het in het begin wel gewoon gedaan, maar daarna heb ik me wel een aantal keer laten ziekmelden voor een presentatie ja. Dat wisten m'n ouders niet, omdat het toen sowieso niet goed ging en ik niet veel hoefde te doen om me ziek te laten voelen want dat ging vanzelf. Of het waren groepspresentaties. Dan was het zo van: "Ik maak de presentatie, jullie zeggen veel en ik zeg weinig" Maar ik kan me niet herinneren dat ik er ontzettend veel moeite mee had.
Begin van 't jaar wel. Toen moest ik ook huilen bij een presentatie, maar ben ik na een minuutje gewoon weer doorgegaan. De presentaties daarna heb ik er ook weer vrij weinig moeite mee gehad, maar dat kwam omdat ik gewoon niks voorbereid had. En van improviseren word ik niet zenuwachtig, nou ja, stukken minder in ieder geval. En morgen heb ik weer een presentatie. Ik wil niet. Maar ik moet. En de toetsweek komt eraan. Over 7 dagen begint het. En dat wil ik niet. Want ik ben nog niet begonnen. En nu gaat het sowieso niet meer lukken om het opeens wel allemaal te kennen. En ik moet nog vier verslagen als handelingsdeel, anders ben ik m'n herkansing kwijt. En twee boekverslagen. En een reflectieverslag. En nog een verslag. En ik moet een toets inhalen. En nog 10 LOB-uren invullen. Anders ga ik niet over. En ik mag niet nog eens blijven zitten. Dat kan niet.
Ook was vandaag mijn verjaardag. Ik haat jarig zijn, ik haat al die aandacht, ik hoef geen cadeautjes want ik wil niet dat mensen geld aan mij verspillen. Ik wil geen felicitaties. Maar blijkbaar snapt niemand dat. Er was één vriendin die wist dat ik jarig was. En nee, niet vanwege facebook, want daar heb ik de verjaardagsmeldingen uitgeschakeld. Nee, haar broer was vandaag ook jarig. Ik dacht: "Okay, een iemand mag het wel weten. Een felicitatie kan ik nog wel hebben naast die van mijn ouders." Maar nee. Ze heeft een groepsapp met minstens 25 mensen waarvan ik de helft niet ken van een 'vriendengroepswhatsapp' omgetoverd naar een "HAPPY BIRTHDAY" groep. En toen wist iedereen dat ik jarig was. Ik kon mezelf wel door de grond heen duwen, zo boos was ik op mezelf. Waarom heb ik ooit besloten om geboren te worden. Waarom had ik geen miskraam kunnen zijn? En het bleef niet bij die 25 mensen. Nee, twee uurtjes later wist de halve school het. Mensen die je niet kent die je opeens feliciteren. Mensen die je haten die opeens poeslief doen. Al die felicitaties accepteren en dankbaar terug reageren. Omdat het moet. Ik kan het niet, maar het moet. Het is verplicht in deze samenleving om je verjaardag leuk te vinden, ofzo. Ik had m'n betoog verpest en voelde me klote, maar nee, ik moest en zou m'n verjaardag leuk vinden, ook al haat ik het vanuit het diepste van mijn hart en zou ik 9 juni liever van de kalender afschrappen.
Ik was blij toen de dag afgelopen was en ik eindelijk naar huis kon. Maar nee, daar zaten m'n opa, oom en tante. Godsamme, nog meer verplicht gezellig doen terwijl ik een presentatie voor morgen moest maken (en nog steeds), een heel hoofdstuk wiskunde en nog wat opdrachtjes van aardrijkskunde. En oh, er achter komen dat het toetsrooster voor de toetsweek niet klopt. Uiteindelijk kon ik na half 9 pas aan m'n huiswerk. En daar baal ik van. Ik raakte er zo gestresst van dat ik nu nog steeds niets gedaan heb. En nu wordt het misschien wel een nachtje doorhalen. Want anders lukt het nooit.
Echt, jezus, ik heb een hekel aan mezelf omdat ik niet kan plannen, ik kan niet geconcentreerd huiswerk maken, ik kan gewoon helemaal niks. Urgh. Meh.
so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly
(normaal zou ik dat nooit zeggen, maar in dit geval...)
(heb je overigens wel eens faalangst training oid overwogen?)
Krullebol