[200] RPG: Frontlines • Speeltopic - Speeltopics

---

---

---

Augustus 1916 — Somme, Picardië, Frankrijk, net achter de frontlinies. Een groep jonge, Britse verpleegsters is ingezet om de vele slachtoffers van de Slag aan de Somme te dienen. De bloederige strijd die zich aan de frontlinies afspeelt zorgt ervoor dat de verpleegsters dagelijks te maken krijgen met traumatiserende ervaringen. Maar ze doen hun werk goed en staan zelf bekend als een groep verpleegsters die levens weet te redden in de meest onmogelijke omstandigheden.       Maar plotseling verschuiven de frontlinies zich. Een deel van het Brits-Franse territorium wordt overgenomen door het Duitse leger voordat de groep weg kan komen. Alle gewonde soldaten en mannelijke officieren- en doktoren worden afgemaakt, en de verpleegsters worden gevangen genomen. Ze worden door de Duitsers niet zozeer gezien als oorlogsgevangenen, maar worden aan het werk gezet in een hospitaal aan de andere kant van het front; de Duitse kant.       Ook hier proberen ze te overleven door hun hoofd laag te houden, maar worden ze zich steeds meer bewust van de dubbele moraal waar ze last van hebben: ze verplegen de Duitse soldaten alleen maar om ze weer terug kunnen sturen naar de frontlinies, om Britse soldaten te doden. Om deze reden, en door horrors die ze moeten meemaken aan de hand van de Duitsers, besluiten ze dat ze er alles aan moeten doen om te ontsnappen.

Live for something, rather than die for nothing. War is the only time when men die by the millions and women shrink away by the thousands.

---

They died... So that we might live and save                  whom we can.            OMGEVING Aan de Britse kant van het front werken de verpleegsters in opgezette houten barakken waar patiënten worden behandeld en geopereerd. Er staan meerdere barakken naast elkaar, maar door ruimtegebrek worden gewonden vaak ook buiten neergelegd. Voor de verpleegsters is er één barak waar zij kunnen slapen. De grond eromheen is constant nat en modderig. Dit 'hospitaal' staat zo'n 600 meter van het loopgraven front af. Het Duitse hospitaal is geïmproviseerd in een leegstaand landhuis, 500 meter verwijderd van het front. De faciliteiten zijn hier enigszins beter, maar er is gebrek aan ruimte waardoor vele patiënten her en der door de villa heen worden geplaatst. De verpleegsters slapen in twee aparte kamers die volgestampt zijn met zo veel mogelijk stapelbedden. WERK EN LEVEN De verpleegsters werken vooral overdag, en soms ook s'nachts. Er wordt verwacht dat na nachtrust, ze om 7 uur s'ochtends weer klaar staan om verder te werken. Iedereen werkt sowieso door tot 10 uur s'avonds, met pauze voor lunch en avondeten van in totaal een uur. De nachtploeg werkt hierna nog langer door. Iedereen werkt in principe zes dagen per week, tenzij er sprake is van ziekte of verwonding. Op een dag waarop ze niet werken zijn ze vrij om te doen wat ze willen, maar aangezien ze vlak bij het front zitten en er nauwelijks transportfaciliteiten zijn, blijven ze vrijwel altijd in of rondom de barakken. Eens in de zes maanden hebben ze de kans om 3 dagen vrij te krijgen, en terug de zee over te steken om hun familie te zien. Dit geldt natuurlijk voor Britse verpleegsters aan de Britse kant, de Duitsers zullen hen geen vrije dagen geven om hun familie in Groot-Brittannië te zien. HANDING OM TE WETEN - Er zijn NPC's voor Duitse verpleegsters en Duitse soldaten die zelf bedacht kunnen worden en door iedereen in hun posts verwerkt kunnen worden. - De Britse verpleegsters hebben enkele bezittingen van Brits naar Duits front mee kunnen nemen, dit zijn echter alleen kleine bezittingen. - later wordt meer toegevoegd ROLLEN • Britse verpleegsters: - Frances Murray ~ 20 ~ Aisling Loftus ~ Shireen ~ 1,3 - Annabelle Jones ~ 22 ~ Lize Feryn ~ KLAINEISBACK ~ 1,1 - Joan Powell ~ 24 ~ Natalie Dormer ~ GoodGrief ~ 1,1 - Rosemary Bennet ~ 25 ~ Blake Lively ~ Kenopsia ~ 1,2 - Gwendolyn Johnson ~ 20 ~ Daria Sidorchuk ~ LearnToPlay ~ 1,5 - Alden Bowman ~ 24 ~ Keira Knightley ~ Mismagius ~ 1,4 - Cassandra Lee ~ 24 ~ Alicia Vikander ~ Miall ~ 1,4 - Gereserveerd ~ Ravi • Duitse verpleegsters: - Marthe Schwanhild ~ 21 ~ Lily James ~ IJsvogel ~ 1,4 - Gereserveerd ~ Wheeler - Gretl Münchhausen ~ 25 ~ Laura Carmichael ~ KLAINEISBACK ~ 1,5 - Karla Mengelberg ~ 24 ~ Scarlett Johansson ~ Pukwudgie ~ 1,6 - Gereserveerd ~ Ziegler • Duitse militairen: - Tobias Müller (Robbie Burke) ~ 25 ~ James McAvoy ~ Mignon ~ 1,1 - Michael Moritz ~ 41 ~ Daniel Craig ~ SIave ~ 1,3 - Dominik Buermann ~ 26 ~ Eddie Redmayne ~ Necessity ~ 1,4 - Kurt Bretz ~ 21 ~ Iwan Rheon ~ GoodGrief ~ 1,4 - August Bertel ~ 27 ~ Sam Riley ~ Kenopsia ~ 1,4 REGELS ~ De huisregels van Quizlet gelden hier uiteraard ook. ~ Minimum aantal woorden per post is 200. ~ Ruzies IC, niet OOC. ~ 16+ is toegestaan, mits aangegeven. ~ Maximaal 2 rollen per persoon. ~ Nieuwe topics worden aangemaakt door Shireen, tenzij anders aangegeven. ~ Naamsveranderingen graag doorgeven. ~ Houdt in uiterlijk, omgang en geschiedenis rekening met het tijdperk!

They may forget your name but they will never forget how you saved their lives.

---

---

---

---

how dare you speak of grace

{MT}

---

She was always looking for more..

Mt. :'D

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

lemme mt this <3

---

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Ik ga even naar het strand maar ik volg

---

You can't buy happiness, but you can buy books, and that's kind of the same thing

MT!

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

MT.

---

I'm A Slave 4 U

Mt

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Gwendolyn 'Gwen' Amelié Johnson

Angstig kijk ik naar de soldaat die schuin tegenover mij zit. Naast mij zit er nog een. Voorzichtig laat ik mijn ogen over de soldaat heen glijden. Plots kijkt hij mij aan. Ik slik mijn zenuwen weg en vraag in het meest nette Duits: Waarom hebben jullie ons meegenomen?. De man lijkt niet verwacht te hebben dat ik Duits spreek. Als hij mij strak aan blijft kijken, voel ik mezelf ongemakkelijk worden en wend ik mijn blik af. Alle andere verpleegsters hebben een doodsbange blik op hun gezicht. Waarschijnlijk staat er dezelfde uitdrukking op mijn gezicht afgespiegeld.

Terwijl wij mee worden genomen door de Duitse soldaten hoor ik heel dichtbij geweerschoten. Overal klinkt gegil, en het gaat door merg en been. Ik kijk strak naar de grond, en kan nog net mezelf verzetten tegen de neiging om mijn ogen dicht te doen, mijn handen tegen mijn oren aan te drukken, en te blijven staan tot het over is. Ik voel hoe er tranen over mijn wangen lopen. 'Waarom nemen jullie ons mee?' vraag ik aan een duitse soldaat. Het enige wat hij doet is mij geamuseerd aan kijken. 'Waarom nemen jullie ons mee? Geef antwoord! ' Snauw ik in mijn beste Duits. Ik weet niet waar ik de moed vandaan haal om te snauwen. Plots voel ik een brandende plek op mijn wang. Een van de soldaten heeft mij in mijn gezicht geslagen. Ik kijk hem verwonderd aan. Dan baal ik mijn vuisten om hem niet een klap terug te verkopen. 'Gedraag je meisje, anders staan je wel ergere dingen te wachten' Grijnst hij, terwijl hij over zijn lippen likt. Als ik mijn blik afwend kan ik niet op tijd mijn ogen dichtknijpen. Een Britse arts word door zijn hoofd geschoten, en zijn lichaam werpt de Duitse soldaat aan de kant alsof het iets is dat in de weg ligt, en niet iemand die hij net glimlachend door zijn hoofd heeft geschoten. Weer voel ik een vloedgolf aan tranen opkomen


(Heel bagger maar het is tenminste iets)

---

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Duisternis. Zelfs het vuur aan zijn zijde kon het donker niet verjagen. Hoewel hij alleen was, klonken overal stemmen. Verborgen ogen keken hem aan en onzichtbare vingers wezen in zijn richting. ‘Moordenaar.’ ‘Wraak.’ ‘Het is jouw schuld.’ De stemmen werden luider en hij wist dat ze voor hem kwamen. Bijna kon hij de gezichten zien van alle mannen, jongens, die hij gedood had. Ze hadden gelijk, het was zijn schuld en nu waren ze gekomen om zich te wreken. Badend in het zweet schoot Dominik overeind. Zijn ademhaling ging snel en toch had hij het idee bijna geen lucht binnen te krijgen. Een droom. Het was maar een droom geweest. Niemand kwam zich wreken. Hij was hier veilig. De onverwachte beweging had een pijnscheut door zijn borst laten trekken en hij wist zeker dat de wonden weer opengeknapt moesten zijn. Ergens vond hij het ook niet erg, zelfs niet nu de pijn nog heftiger was dan de dagen ervoor. Meer nog dan slaap, dan alcohol, koortsdromen en de middelen die hij hier tegen de pijn gekregen had, was de pijn bevrijdend. De pijn was allesoverheersend en het was zo makkelijk om zich volledig door de pijn te laten verslinden in plaats van moeten nadenken over alles wat er gebeurde. Buiten de ziekenzaal klonken geluiden. Hij had niks anders verwacht na de overwinning op het stuk waar ze al tijden om vochten. Het stuk grond waar hij bijna de dood gevonden had. Voorzichtig hees hij zich iets overeind, de pijn in zijn borst negerend. Hij had het bed meteen naast de deur en hierdoor kon hij op de binnenplaats kijken. In een rij stonden jonge vrouwen, Britse verpleegsters. Sommigen stonden er in tranen, anderen staarden stoïcijns voor zich uit en probeerden te doen alsof het ze allemaal niet interesseerde. Dominik liet zijn blik over de vrouwen glijden, tot een van de vrouwen* zich half omdraaide en hun blikken elkaar kruisten. Hij had verwacht dat de ander zou wegkijken, maar dat deed ze niet, dus veranderde de eerste toevallige blik eerder in een staarwedstrijd. Misschien zou dit nog wel uren door hebben kunnen gaan, of tenminste tot de jonge vrouw aan het werk zou worden gezet, als er geen plotselinge pijnscheut door Dominiks lichaam zou hebben getrokken, waardoor hij dubbel klapte door de pijn en voor een paar tellen zwarte vlekken zag. *Rosemary Ik hoop dat je er iets mee kunt (:

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Annabelle Grace Jones

"What just happened?"

Na een inval van onze barakken en een rit met een vrachtwagen worden we in een rij gedwongen op een plein, het ging allemaal zo snel dat ik niet wist wat er gebeurde voor ik hardhandig de vrachtwagen werd ingeduwd.

Zo goed als alle mannen die we verzorgden en alle dokters waar we mee samenwerkten zijn vermoord door de duitse soldaten.Die hadden er blijkbaar plezier in om te moorden, want ze deden het met een glimlach op hun gezicht.

Ik kijk bezorgd en probeer oogcontact te krijgen met Frances of Gwendolyn. Ik wil weten of Gwendolyn oké is, ze is tenslotte in haar gezicht geslagen door één van die bruten hier.




Ik schrik op als er een man begint te brullen in het Duits, heeft hij het tegen ons? Verwacht hij dat we iets terug antwoorden? Ik kijk een beetje angstig rond, Gwen kan Duits, maar het leek haar niet in dank afgenomen te worden als ze tegen de soldaten sprak. Ik bijt nerveus op mijn lip en tranen springen in mijn ogen, wat gaan ze met ons doen?

Ik zie vrouwen in verpleegster uniform langslopen en vraag me af of ze ons hier ter plekke gaan afschieten. Ik probeer mijn zenuwen terug onder controle te krijgen en me groot te houden. Maar dat is moeilijk als je niet weet wat ze met je gaan doen.

Ik zie dat ze gewonde mannen binnenbrengen en begrijp dat dit ook een soort ziekenboeg moet zijn, maar dan van de vijand.
Ik proef de smaak van bloed in mijn mond en begrijp dat ik mijn lip weer heb opengebeten van de stress. Heel voorzichtig breng ik mijn hand ernaartoe om het bloed af te vegen.

[ bericht aangepast op 19 aug 2016 - 17:13 ]

---

You can't buy happiness, but you can buy books, and that's kind of the same thing

---

---

Met een onleesbare uitdrukking op mijn gezicht volg ik de rest van de Britse verpleegsters, weg van het Britse kamp, weg van de helden die zonder blikken of blozen door de Duitsers af zijn geschoten. De lijken werden aan de kant geschoven alsof het geen mensen waren, maar zwerfhonden. Ze verdienen een graf, een begrafenis, iets, maar de Duitsers willen er niet aan. We werden zomaar overvallen en iedereen daar aanwezig — behalve wij, als verpleegsters — werd zonder morren door hun kop geknald. Weggevaagd, zonder enige emotie. Alsof ze niets betekenen.       En nu worden wij meegenomen, gegijzeld, in zekere zin. Waarom ze ons niet ook hebben vermoord, is mij de vraag. Ik wil het ze vragen, maar ik weiger naar ze te kijken, ik weiger te accepteren dat we in deze situatie zijn beland, dat we ons niet konden verdedigen. Wat dachten we ook, dat we ons konden verdedigen tegen een stel soldaten? Een paar meisjes en dokters tegen soldaten met geweren. We konden niets, we moesten toezien hoe de rest vermoord werd. Alle soldaten die wij probeerden op te lappen werden neergeschoten in hun ziekbed. Als we tegen zouden stribbelen, kregen we meteen een geweer tegen onze rug of hoofd aan, met het risico dat ook wij straks zouden eindigen als naamloos lijk op de grond.       Een man begint in het Duits tegen ons te schreeuwen en hoewel ik alles versta, doe ik niets. Ik verroer geen vin, ik staar naar mijn vieze schoenen, besmeurd door de modder waar we doorheen moesten lopen. Het was geen luxe, in de loopgraven, maar het werkte. We werkten hard, we zorgden ervoor dat de soldaten weer klaar waren voor de strijd. We moesten ze weer de oude maken, zonder na te denken over de verschrikkingen die ze later weer zouden zien. Sommigen vonden het prettig om in de ziekenboeg te zijn, zo hoefden ze zich niet op te offeren voor hun vaderland maar mochten ze net zo lang wachten tot het misschien wel over zou zijn. En toch moesten ze weer terug, weer de loopgraven in en maar wachten op een aanval.       Het Duits van de man klinkt vies en ik moet mijn handen tot vuisten ballen. De oorlog heeft me veranderd, ik wil het niet toegeven maar ik ben niet meer wie ik was. Ik heb dingen gezien die anderen van mijn leeftijd nooit hebben gezien, die ze waarschijnlijk — en hopelijk — ook nooit hoeven te zien. Door de oorlog ben ik gaan zien wat de mensheid voor een achterlijk ras is. Ze moorden elkaar uit, wij tegen hen, alsof het echt niet anders kan. Ik snap het gewoon niet, oorlog is nergens goed voor. En toch gebeurt het, elke dag weer, al twee jaar lang. De logica erachter ontgaat me compleet, maar 'een meisje zoals ik zou dat toch nooit snappen', dat werd me altijd voorgehouden. En nu zit ik er middenin. In het kamp van de vijand. Had me maar door het hoofd geschoten, dan was ik hier tenminste vanaf.

When the sun has set, no candle can replace it. War would end if the dead could return.

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

Mt

---

Do what you love, love what you do

Ze beet zachtjes op haar lip en slaakte een zucht. Duizenden gedachtes schoten door haar hoofd toen ze haar ogen over de vrouwen uit haar land liet glijden. Ze had zichzelf verboden te huilen of paniek te raken. Ze vertikte het om maar één traan te laten zien aan de Duitsers. Ze was gestopt met denken aan de executies die hadden plaatsgevonden in haar eigen kamp. Er waren meerdere dingen daar gebeurd, die ze besloot te vergeten. Later zouden ze heus nog omhoog komen, maar nu niet. Ze draaide zich half om om te kijken waar ze nou precies was beland en toen vonden haar ogen die van de man. Ze bleef hem aanstaren en vroeg zich af wat er door hem heenging. Ze schrok lichtelijk toen hij plotseling dubbel klapte. Ze zag de pijn die door zijn gezicht trok en dat was voor haar een soort signaal. Ze zag dat niemand hem hielp en er klikte iets in haar hoofd. Ze maakte zich los van de groep vrouwen en liep op de man af. Voor dat ze hem ook maar had kunnen bereiken, kreeg ze een klap in haar gezicht. De Duitse soldaat, die haar had geslagen, had ze niet zien aankomen. De pijn vloog door haar hele gezicht en ze beet hard op haar kaken om de pijn te negeren.
'Hij is gewond' snauwde ze in het Duits. Ze liep door en knielde bij de man neer. Hoe je het ook ging wenden of keren. Dit was haar werk. Mensen helpen. Deze man had er vast ook niet om gevraagd om in deze oorlog te komen. Om bijna dood te gaan.
'Gaat het?' vroeg ze zacht, zodat de andere man haar niet kon horen. Ze keek de gewonde man aan en glimlachte zacht. Haar spullen kon ze altijd nog later naar de barakken brengen. Ze wilde nu helpen. Haar gedachtes moesten worden verzet en haar werk hielp daar geweldig bij.

[ bericht aangepast op 19 aug 2016 - 14:08 ]

---

"Rebellion's are build on hope"

Na enkel een kwartier te hebben doorgebracht in de ziekenzaal, merk ik langzaam dat de vloerkleden veranderen in een waas voor mijn ogen. Uitgeput smeekt mijn tong me om een klein beetje water, al heb ik geen tijd om iets te nuttigen - tenzij ik van plan ben al deze mensen te laten sterven uiteraard. Overal waar ik kijk, zie ik de kleur rood. De witte dekens die worden gebruikt om niemand te laten onderkoelen, zijn al zoveel malen gebruikt dat de bloedkleurige vlekken onuitwisbaar zijn geworden. Iemand die niet weet wat hij hier moet verwachten, zou al flauw gevallen zijn voordat hij eenmaal goed en wel binnen is. Duitsland heeft de slag gewonnen, dat is een feit wat ik al zo vaak heb gehoord dat ik er moe van wordt. Op dit soort momenten maakt het me niet veel uit of we hebben verloren of niet, hoe kan ik zeggen dat één van onze doden gewonnen heeft? Uitgeput hurk ik aan de rand van iemands bed neer - of eerder gezegd geïmproviseerd bed, gezien het bedden tekort. Een verloren blonde lok stop ik haastig achter mijn oren. Wanneer ik werk, heb ik mijn haren vrijwel altijd in een knot gebonden, al blijft een kapsel nooit lang goed zitten. De man voor me - ik schat hem rond de veertig - heeft een redelijk bekend gezicht, al weet ik dat we nooit woorden hebben gewisseld. Rode vloeistof komt oncontroleerbaar zijn mond uit rollen en op dat moment neem ik zijn gezicht in mijn handen. "Alles komt goed." Dit zijn mijn gebruikelijke sterfbed woorden. De enige die ze horen zijn degene die het niet meer na kunnen vertellen. Zijn ogen dof . De man verslapt in mijn armen. Ik sla het laken over zijn hoofd. Hij is verdwenen.

---

She was always looking for more..

---

"He did it all to spare me from the awful things in life that comes and he cries. And here I go." "Sometimes it feels like all the people I've ever danced with are dead."

Het leek wellicht alsof ik aan het bevriezen was, maar dat was niet de reden waarom ik niet stil kon staan op de binnenplaats zonder dat het er uit zag alsof ik zat te bibberen. Mijn adem was nog steeds schokkerig, en mijn ogen konden geen rust krijgen, maar vonden steeds een ander punt om naar te kijken, iets om me zorgen over te kunnen maken. De soldaten om ons heen zagen er niet vriendelijk uit, maar die conclusie had ik al veel eerder kunnen trekken, toen ze de barakken binnen hadden gevallen. Ik had nog niet eens de mogelijkheid gehad om de bloedspetters van mijn gezicht af te kunnen vegen. Ze kwamen binnen zonder waarschuwing, en brachten chaos met zich mee. Schoten werden alle kanten op gelost, en ik legde mijn handen over mijn oren terwijl ik niets uit kon brengen, en met grote ogen alleen maar kon hopen dat ik niet geraakt zou worden. Nadat alle doktoren bloedend waren neergevallen, was het even stil, voordat ze de tijd namen om alle bedden langs te gaan en de machteloze Britten door het hoofd te schieten. 'Nee! Alsjeblieft!' Ik kon de moeite niet nemen om Duits te spreken, maar ze konden niet anders dan mij verstaan, omdat één van hen woedend met een zwaai van zijn arm een gehele gereedschapstafel leeg veegde en daarna mij vastpakte om me erop neer te slaan. Met één hand had hij mijn hoofd tegen de tafel aangeduwd terwijl ik niet eens kon reageren, zo erg was ik geschrokken. Hij schreeuwde iets naar me in het Duits, zwaaiende met zijn pistool, en nadat hij me weer had losgelaten wist ik niet hoe snel ik weer bij de rest moest gaan staan, simpelweg om gedeporteerd te worden. Ik was op tijd om mezelf ervan te weerhouden mijn hand uit te strekken om Rosemary tegen te houden toen ze besloot om een Duitse patiënt te hulp te schieten.       'Rosemary...' kwam er enkel zacht en rauw uit mijn keel, onderbroken door de klap die zij ontving. Ze snauwde in het Duits terug dat de man gewond was, waarna ze zonder erg de man verder benaderde. Mijn ogen vielen op Annabelle, terwijl ze al bezig was bloed van haar stukgebeten lip weg te vegen.       Ik hoefde slechts enkele stappen naar haar opzij te zetten, om zonder naar haar te kijken bijna onmerkbaar mijn arm door de hare te steken. Wat stond ons te wachten?

---

how dare you speak of grace