• ~ RPG: FRONTLINES ~




    This is where you leave the visions that brought you here. You’re not angels of mercy swooping down to mop the brows of grateful men. You’re workers. And you’ll do whatever you’re asked. No matter how dirty, no matter how dull.



         


    Augustus 1916 — Somme, Picardië, Frankrijk, net achter de frontlinies.

    Een groep jonge, Britse verpleegsters is ingezet om de vele slachtoffers van de Slag aan de Somme te dienen. De bloederige strijd die zich aan de frontlinies afspeelt zorgt ervoor dat de verpleegsters dagelijks te maken krijgen met traumatiserende ervaringen. Maar ze doen hun werk goed en staan zelf bekend als een groep verpleegsters die levens weet te redden in de meest onmogelijke omstandigheden.
          Maar plotseling verschuiven de frontlinies zich. Een deel van het Brits-Franse territorium wordt overgenomen door het Duitse leger voordat de groep weg kan komen. Alle gewonde soldaten en mannelijke officieren- en doktoren worden afgemaakt, en de verpleegsters worden gevangen genomen. Ze worden door de Duitsers niet zozeer gezien als oorlogsgevangenen, maar worden aan het werk gezet in een hospitaal aan de andere kant van het front; de Duitse kant.
          Ook hier proberen ze te overleven door hun hoofd laag te houden, maar worden ze zich steeds meer bewust van de dubbele moraal waar ze last van hebben: ze verplegen de Duitse soldaten alleen maar om ze weer terug kunnen sturen naar de frontlinies, om Britse soldaten te doden. Om deze reden, en door horrors die ze moeten meemaken aan de hand van de Duitsers, besluiten ze dat ze er alles aan moeten doen om te ontsnappen.


    Live for something, rather than die for nothing.




    War is the only time when men die by the millions and women shrink away by the thousands.





    They died... So that we might live and save                  whom we can.           



    OMGEVING

    Aan de Britse kant van het front werken de verpleegsters in opgezette houten barakken waar patiënten worden behandeld en geopereerd. Er staan meerdere barakken naast elkaar, maar door ruimtegebrek worden gewonden vaak ook buiten neergelegd. Voor de verpleegsters is er één barak waar zij kunnen slapen. De grond eromheen is constant nat en modderig. Dit 'hospitaal' staat zo'n 600 meter van het loopgraven front af.

    Het Duitse hospitaal is geïmproviseerd in een leegstaand landhuis, 500 meter verwijderd van het front. De faciliteiten zijn hier enigszins beter, maar er is gebrek aan ruimte waardoor vele patiënten her en der door de villa heen worden geplaatst. De verpleegsters slapen in twee aparte kamers die volgestampt zijn met zo veel mogelijk stapelbedden.


    WERK EN LEVEN

    De verpleegsters werken vooral overdag, en soms ook s'nachts. Er wordt verwacht dat na nachtrust, ze om 7 uur s'ochtends weer klaar staan om verder te werken. Iedereen werkt sowieso door tot 10 uur s'avonds, met pauze voor lunch en avondeten van in totaal een uur. De nachtploeg werkt hierna nog langer door. Iedereen werkt in principe zes dagen per week, tenzij er sprake is van ziekte of verwonding. Op een dag waarop ze niet werken zijn ze vrij om te doen wat ze willen, maar aangezien ze vlak bij het front zitten en er nauwelijks transportfaciliteiten zijn, blijven ze vrijwel altijd in of rondom de barakken.

    Eens in de zes maanden hebben ze de kans om 3 dagen vrij te krijgen, en terug de zee over te steken om hun familie te zien. Dit geldt natuurlijk voor Britse verpleegsters aan de Britse kant, de Duitsers zullen hen geen vrije dagen geven om hun familie in Groot-Brittannië te zien.


    HANDING OM TE WETEN


    - Er zijn NPC's voor Duitse verpleegsters en Duitse soldaten die zelf bedacht kunnen worden en door iedereen in hun posts verwerkt kunnen worden.
    - De Britse verpleegsters hebben enkele bezittingen van Brits naar Duits front mee kunnen nemen, dit zijn echter alleen kleine bezittingen.
    - later wordt meer toegevoegd



    ROLLEN

    • Britse verpleegsters:
    - Frances Murray ~ 20 ~ Aisling Loftus ~ Shireen ~ 1,3
    - Annabelle Jones ~ 22 ~ Lize Feryn ~ KLAINEISBACK ~ 1,1
    - Joan Powell ~ 24 ~ Natalie Dormer ~ GoodGrief ~ 1,1
    - Rosemary Bennet ~ 25 ~ Blake Lively ~ Kenopsia ~ 1,2
    - Gwendolyn Johnson ~ 20 ~ Daria Sidorchuk ~ LearnToPlay ~ 1,5
    - Alden Bowman ~ 24 ~ Keira Knightley ~ Mismagius ~ 1,4
    - Cassandra Lee ~ 24 ~ Alicia Vikander ~ Miall ~ 1,4
    - Gereserveerd ~ Ravi

    • Duitse verpleegsters:
    - Marthe Schwanhild ~ 21 ~ Lily James ~ IJsvogel ~ 1,4
    - Gereserveerd ~ Wheeler
    - Gretl Münchhausen ~ 25 ~ Laura Carmichael ~ KLAINEISBACK ~ 1,5
    - Karla Mengelberg ~ 24 ~ Scarlett Johansson ~ Pukwudgie ~ 1,6
    - Gereserveerd ~ Ziegler

    • Duitse militairen:
    - Tobias Müller (Robbie Burke) ~ 25 ~ James McAvoy ~ Mignon ~ 1,1
    - Michael Moritz ~ 41 ~ Daniel Craig ~ SIave ~ 1,3
    - Dominik Buermann ~ 26 ~ Eddie Redmayne ~ Necessity ~ 1,4
    - Kurt Bretz ~ 21 ~ Iwan Rheon ~ GoodGrief ~ 1,4
    - August Bertel ~ 27 ~ Sam Riley ~ Kenopsia ~ 1,4


    REGELS

    ~ De huisregels van Quizlet gelden hier uiteraard ook.
    ~ Minimum aantal woorden per post is 200.
    ~ Ruzies IC, niet OOC.
    ~ 16+ is toegestaan, mits aangegeven.
    ~ Maximaal 2 rollen per persoon.
    ~ Nieuwe topics worden aangemaakt door Shireen, tenzij anders aangegeven.
    ~ Naamsveranderingen graag doorgeven.
    ~ Houdt in uiterlijk, omgang en geschiedenis rekening met het tijdperk!



    They may forget your name but they will never forget how you saved their lives.





    "Our generation will never be new again. Our youth has been stolen from us. But we won't abandon you. That is our promise to you. All of you."




    BEGIN

    Het Britse ziekenkamp is enkele uren geleden overvallen door Duitse soldaten, en daarmee heeft het Britse leger dus ook een groot stuk territorium verloren. Alle mannelijke doktoren en Britse patiënten zijn vermoord in de chaos, en de verpleegsters zijn gevangen genomen. Op dit moment worden de verpleegsters aan de Duitse kant van het front, pal voor het landhuis dat is omgezet in veldziekenhuis, de truck uitgeduwd die hen langs de frontlinies heen heeft gereden. Ze hebben net van een Duitse officier te horen gekregen dat ze hier op dezelfde manier aan het werk gezet zullen worden, waar ze zullen slapen, en wat er op dit moment van hen verwacht wordt. Ze moeten al hun spullen naar de kamer met stapelbedden brengen, waar ze met zijn allen (onder wie ook de Duitse verpleegsters) de komende tijd zullen overnachten. Daarna moeten ze zo snel mogelijk weer terug naar beneden om hun werk te beginnen.



    how dare you speak of grace

    Gwendolyn 'Gwen' Amelié Johnson




    Toen alle Britse verpleegsters uit de truck gestapt, gesleurd en geduwd waren, begon een van de Duitse soldaten - die waarschijnlijk de leiding had- te schreeuwen wat we moesten doen. 'Jullie gaan zomenteen achter deze twee soldaten' - Hij wees op twee soldaten die achter hem stonden - 'Naar de twee slaapzalen die voor jullie zijn uitgekozen. Deze delen jullie samen met de groep Duitse verpleegsters die hier ook werken. De bedden waar het beddengoed nog netjes opgevouwen opligt, zijn niet bezet. Zodra jullie klaar zijn met een bed uitkiezen, lopen jullie naar beneden om de Duitse verpleegsters te gaan helpen. Het werk hier is opgedeeld in twee ploegen. Jullie werken voornamelijk overdag, maar er is ook een nachtploeg. De dagploeg werkt van 7 uur s'ochtends tot 10 uur s'avonds. De nachtploeg werkt nog langer door. Er is een pauze voor lunch en avondeten van in totaal een uur. Iedereen werkt 6 dagen in de week tenzij je ziek ben of een verwonding hebt'. Zijn ogen begonnen de menigte af te speuren tot ze op mij bleven hangen. Ik zette een klein stapje naar achter, Maar kreeg door de soldaat achter mij gelijk een duw naar voren. 'Jij! Hier komen!' Blafte hij naar mij. Ik haalde diep adem, en liep toen met een -hopelijk- zelfverzekerde pas op hem af. 'Vertaal het voor de verpleegsters die geen Duits kunnen'. Snauwde hij in mijn oor. Ik zette een stapje van hem af, maar hij trok mij bijna net zo snel met een ijzeren greep terug tegen hem aan. Dit was best ongemakkelijk, en ik voelde mijn wangen rood worden. Of was het de plek van de klap in mijn gezicht die begon te kloppen? 'Ze willen dat we naar de slaapzaal gaan, en een bed uitzoeken. Een onbezet bed kan je aan het opgevouwen beddengoed herkennen. Daarna willen ze dat we weer naar beneden komen, en de Duitse verpleegsters komen helpen.' Ik dacht even na wat hij nog meer gezegd had. 'We moeten van 7 uur s'ochtends tot 10 uur s'avonds werken. Er is een nachtploeg die langer doorwerkt, en voor de lunch en avondeten hebben we in totaal een uur de tijd. je werkt 6 dagen, behalve bij ziekte of verwonding'. Ik mocht weer terug stappen naar de rest van de groep, wat ik dan ook deed, terwijl ik mij in moest ouden om niet op ze af te rennen. Ik vond de Duitse soldaten echt eng. Toen ik weer bij de groep stond liet ik mijn ogen over de andere gewonden glijden. Ik ving iemand blik en toen de man glimlachte, glimlachte ik voorzichtig terug, en liet mijn blik voorzichtig over de rest van de gewonden glijden. Het enige wat we nu moesten doen was wachten op het teken tot we naar de slaapzalen mochten.


    I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

    DOMINIK      TOMAS      BUERMANN
    "When did it stop being fun and start being scary?”
    26 jaar - Duitse soldaat


    Het ene moment had hij nog naar de Britse verpleegsters gekeken, het volgende moment leek zijn hele omgeving door de pijn te zijn verzwolgen. Zou dit zijn hoe het voelde om te sterven?
    De duisternis in zijn hoofd werd verdreven door een stem die hem in het Duits vroeg of het ging. Langzaam opende hij zijn ogen weer - hij had niet eens geweten dat hij ze dicht had gedaan - en hij keek recht in de ogen van de vrouw met wie hij net oogcontact had gehad. Een Britse.
    Hij wilde tegen haar zeggen dat ze hier niet zou moeten zijn, zeker niet omdat de rest nog buiten stond, maar hij kreeg het niet over zijn lippen. Misschien moest ze hier wel zijn. Het was wel de bedoeling dat ze zouden komen helpen, nu het Duitse front zwaar onderbemand was.
    "Het- het gaat wel weer," antwoordde hij haar. Het was niet eens een leugen. De ergste pijn was weer weggezakt tot een constant bonzen. Zijn hand bleef echter nog wel beschermend tegen zijn zij geplakt. Echt bescherming of steun bood het natuurlijk niet. Het was een illusie, maar wel een waar hij nog in kon geloven.
    "Heb je wat water voor me?" vroeg hij haar. Hij hoopte maar dat ze het zou begrijpen en dat haar woorden niet de enige woorden Duits waren die ze sprak. "Water," herhaalde hij nogmaals en hij beeldde voorzichtig uit alsof hij wat dronk, in de hoop dat het dan duidelijk zou zijn. Hij wist dat heel iets verderop wel wat stond, maar daar kon hij natuurlijk bij.



    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    Joan Maria Powell.



    Het was niet ver naar de barakken, het duurde maar enkele minuten. De Duitser, die hen naar de slaapzalen leidde liep voorop. Joan liep enkele meters achter hem. Hij rook naar sigaren en toen Joan naar zijn vingers keek, zag ze onder zijn vergeelde nagels de resten opgedroogd bloed.
    Het was niet zijn eigen bloed, het was het bloed van de Engelsen die zich haast niet konden verzetten tegen de Duitse soldaten. Het tevergeefse verzet van het Engelse kamp had maar enkele Duitse soldaten slachtoffer gemaakt. Deze man zag er niet uit als een slachtoffer, hij zag eruit alsof hij iemand met blote handen vermoord had. Joan keek hem gefascineerd aan. Geen bewonderende fascinatie, maar een akelige verwonderend soort
    .
    'Hier in,' commandeerde de Duitser en opende een zware deur van het landhuis. De Duitser schoof het meisje dat het dichts bij hem stond met een duw richting de deur. Het meisje, die ze herkende als Annabelle, wist zichzelf vlug aan de deurpost op te vangen. Ze knipperde met haar rode, pafferige ogen, voordat ze vlug de barakken binnenstapte. Joan volgde vlug en al gauw kwam de rest van de groep binnen.
    In de barakken was het droog en er hing een muffe geur. Stapelbedden stonden dicht op elkaar gestapeld. De bedden waren bekleed met grijs en witte lakens. Er was weinig ruimte en het was er donker. Er was weinig verschil met de Engelse barakken.

    Nadat Joan de ruimte bekeken had besloot ze het eerste stapelbed te kiezen die ze tegenkwam. Vlug maakte ze het bed op, de spieren in haar rug en armen waren stijf van de rit in de wagen. Hier wilde ze echter niet bij stilstaan.
    Terwijl Joan ook het bed onder haar opmaakte luisterde ze naar het gespannen rumoer in de barakken. Enkele Duitse verpleegsters keken wat vijandig naar de nieuwkomers. Sommige Engelse verpleegsters snikte hun laatste tranen weg en anderen deden hun allerbest om hun emoties weg te drukken. Joan niet. Ze leek helemaal niks te voelen. Plots voelde ze een hand op haar schouder, Joan draaide zich om en strekte haar rug. Het was Rosemary. Er zat een vuurrode afdruk op haar wang. Ze gloeide.
    'Kan ik hier liggen?' vroeg ze en Joan knikte geluidloos. Ze trok het laatste van Rosemary's beddengoed recht en nam een stap achter uit.

    [ bericht aangepast op 21 aug 2016 - 10:19 ]


    Sophisticated ignorance, write my curses in cursive...

    Annabelle Grace Jones





    "What just happened?"


    Nadat Gwen heeft vertaald wat we moeten doen komt ze snel terug gelopen naar de groep. Ik haak mijn vrije arm in de hare en zo snel mogelijk neem ik Frances en Gwen mee om op zoek te gaan naar de slaapzaal.

    "Werken is beter dan de dood toch? Ook al is het voor de vijand?" Zeg ik voorzichtig terwijl we de kamer binnenkomen. Ik bekijk de bedden die nog vrij zijn. Ik kies een vrij bed in een hoek van de kamer en maak het op waarna ik mijn schaarse bezittingen onder mijn kussen verstop.

    Ik haal even diep adem, dus we worden gedwongen voor de vijand te werken. We weten niet of we hier zullen overleven of ze ons gewoon doodschieten als ze zich in het nauw gedreven voelen. Ik haal trillerig adem, waar zijn we nu toch in beland?


    Mijn lip begint te jeuken en ik veeg met de rug van mijn hand het bloed weg, er is een spiegel en ik bekijk voorzichtig de schade. Ik zie een Duitse verpleegster * achter me in de spiegel kijken en voel me ongemakkelijk. Ik wend mijn blik af en ga terug op mijn bed zitten.

    *Gretl



    Ik reageer apart met Gretl

    [ bericht aangepast op 10 sep 2016 - 8:45 ]


    You can't buy happiness, but you can buy books, and that's kind of the same thing

    Gretl Münchhausen

    "What a Mess"



    De gevangen verpleegsters die ik op het plein had gezien komen onze slaapzaal binnen en zoeken een bed uit, sommigen hebben sporen van tranen in hun gezichten die vuil zijn van weet ik veel wat. Anderen hebben een verbeten uitdrukking op hun gezicht.

    Een jonge verpleegster kijkt in de spiegel en inspecteert haar lip waar blijkbaar een sneetje in staat, och god. Gaat ze zielig doen om een klein sneetje?



    Als ze ziet dat ik kijk wend ze haar blik af en gaat ze naar het bed dat ze net heeft uitgezocht. Ik werk mijn lippenstift bij en besluit even een kop koffie te halen nu ik toch heel even tijd heb.

    [ bericht aangepast op 19 aug 2016 - 17:40 ]


    You can't buy happiness, but you can buy books, and that's kind of the same thing

    Gwendolyn 'Gwen' Amelié Johnson



    Annabelle haakt haar arm in die van mij en met Frances erbij gehaakt lopen we naar de slaapzaal. "Werken is beter dan de dood toch? Ook al is het voor de vijand?" Ik knik zacht, en glimlach een geforceerd glimlachje. Ergens heeft ze wel gelijk. Ik zou mijn familie zoveel pijn doen als ik om zou komen. Annabelle loopt naar een bed in de hoek. Ik zie dat er nog 2 bedden in de buurt onbezet zijn, dus loop ik ernaartoe, terwijl ik Frances meetrek. Ik heb geen schaarse bezittingen, op de armband en ketting van mijn moeder na. Dus ik ga op mijn bed zitten wachten tot Frances en Annabelle klaar zijn. Zodra ze klaar zijn vraag ik of we naar beneden zullen gaan, aangezien de Duitsers ons dat hebben verplicht. Ik zucht en masseer mijn slapen. Ik heb hier geen zin in. Ik krijg weer een overweldigend gevoel van heimwee om naar huis te kunnen. Waarom heb ik mij ook hiervoor aangemeld. Waarom kon ik niet gewoon thuis blijven. Gelijk druk ik dat gevoel weg. Ik moet mij nu concentreren op het overleven van de Duitsers.


    I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

    FRANCES ROSIE MURRAY
    ~ british nurse ~




    "He did it all to spare me from the awful things in life that comes and he cries. And here I go."








    "My own reflection in the mirror is no longer reflecting me."



    'Werken is beter dan de dood, toch? Ook al is het voor de vijand.' Ik besloot niet te reageren, gezien het op dit moment geen goed idee was om een discussie onder onszelf te beginnen. Op dit moment moesten we een eenheid vormen and zouden de Duitsers hier elke zwakte van onze groep kunnen gebruiken om ons uit elkaar te trekken, en dat was het laatste waar ik op zat te wachten.
          Werken? Het enige waar ik op dit moment aan kon denken was het gezicht van mijn broertje Oscar, doodsbang toen de stoomtrein richting Frankrijk wegreed en hij niets meer aan mama's bescherming had. Straks lapte ik hier soldaten op zodat daarna ze nog beter hun best konden doen om Oscar's angsten uit te laten komen die hem al teisterden voordat hij überhaupt bij het front was aangekomen.
          En Edward...
          Ik werd door Gwen meegetrokken nadat de arm van Annabelle mij was ontglipt. Verzonken in mijn gedachten was ik opeens op de bovenste verdieping van het landhuis beland. Gwen ging op een bed zitten, en ik besloot ook maar bij het bed daarnaast te gaan staan. Stilletjes, met nog steeds een bang gezicht keek ik even om me heen. Ergens had Annabelle ook wel gelijk. Het enige dat we konden doen was verder gaan. Het hoofd laag houden. Ervoor zorgen dat we zo snel mogelijk weer naar huis konden. Thuis... Ik kon er eigenlijk niet aan denken zonder dat mijn hart naar mijn maag zonk.
          In een gefaalde poging op het bed te gaan zitten zakte ik naar de grond, tegen het bed aan geleund. Ik huilde niet, maar mijn adem was zo zwaar dat ik mijn ogen moest sluiten en moeite moest doen geen paniekaanval te krijgen.
          Thuis... Het was te mooi om waar te zijn. De kans werd me steeds kleiner dat ooit weer terug te zien met de gedachte aan elke geliefde die vocht voor zijn leven in de oorlog.
          Uit het kleine bundeltje van mijn bezit, kon ik tussen het zakhorloge van mijn vader, een bronzen ketting van mijn moeder en enkele brieven van Edward en mijn broers al snel de foto vinden.
          De enige foto die Edward ooit van zichzelf had laten maken vouwde ik uit elkaar, en zorgde ervoor dat ik niet in volledige paniek gleed. Enkele mensen zag ik hun bezittingen verstoppen onder matrassen en kussens, maar daar was dit me te waardevol voor.
          De opgevouwen foto stopte ik weg in de bovenrand van mijn kous, de rest van mijn spullen stopte ik in mijn kussensloop.
          'Zullen we naar beneden gaan?' vroeg Gwen uiteindelijk. Ik draaide me naar haar om, stond op, en zuchtte, waarna ik knikte.


    how dare you speak of grace

    Annabelle Grace Jones





    "They're all boys, right?"


    Ik zie dat mijn vriendinnen op hun eigen manier proberen om te gaan met de situatie. Mijn hand glijd onder mijn kussen om het medaillon met een foto van mijn kleine zusje te nemen. Ik moet doorzetten, ook voor haar.

    Het volgende wat onder mijn kussen uit komt is de laatste brief van de man die mijn hart stal. God mag weten waar hij nu is, ik hoop maar dat hij nog leeft. Hier zal ik vast zijn brieven niet kunnen ontvangen.

    "Zullen we naar beneden gaan?' vroeg Gwen uiteindelijk. Ikzie Frances opstaan.
    "Ja, ja. Dat lijkt me het slimste." Zeg ik en voeg me bij hen. We moeten elkaar steunen en bij elkaar blijven nu. Dat is het enige wat we kunnen doen.



    We vinden de plek waar we moeten zijn. Ik herken meteen de geur van verbrand en rottend vlees, van de dood die elk moment kan toeslaan.
    De knop in mijn hoofd draait om, tijd om te werken.

    Ik recht mijn rug, de bange, onzekere Annabelle is verdwenen, de verpleegster in mij gaat gewoon doen wat ze moet doen

    Of het nu Duitsers zijn of Britten, deze jongens hebben er zelf ook niet voor gekozen en het is onze taak om hen ofwel te genezen of bij te staan in hun laatste momenten.


    [ bericht aangepast op 22 aug 2016 - 16:18 ]


    You can't buy happiness, but you can buy books, and that's kind of the same thing

    Gwendolyn 'Gwen' Amelié Johnson



    "Ja, ja. Dat lijkt me het slimste." Antwoord Annabelle mij. Ik zie Frances ook opstaan en knikken. 'We kunnen dit.' zeg ik. Meer tegen mezelf dan tegen hen. Zodra we naar beneden lopen, is het niet lang zoeken waar we moeten zijn. Ik haal diep adem, en inhaleer daarbij ongewild de lucht van de gewonden. De zweetlucht, bloedlucht, en het ergste van alles, de lijkenlucht. Ik schud even mijn hoofd en dan gaat automatisch de knop in mijn hoofd om. Ik loop met een zelfverzekerde pas naar een Duitser toe. Zodra diegene zich naar mij heeft omgedraaid vraag ik in het Duits waar de spullen liggen om de gewonden mee te verzorgen, en waar Annabelle, Frances en ik moeten helpen. Ik krijg te horen dat de spullen in een van de kasten liggen in de hal, onder de trap, en dat we zelf maar moeten kijken waar onze hulp nodig is. Ik vertaal het voor Frances en Annabelle, en ik loop naar de kast toe, om daar verband te halen, om tijdens mijn ronde langs de gewonden het vuile verband om te wisselen. Frances en Annabelle moeten maar kijken wat ze doen, of ze hetzelfde doen als mij, of dat ze iets anders gaan doen.

    {ooc} Bagger stukje, maar heb het snel getypt :3


    I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

    Cassandra Elisabeth Lee
    24 years old — British nurse


    Zwijgend volg ik de rest van de Britse verpleegsters, naar onze slaapzaal. Het is niet groot en het lijkt nog kleiner doordat het volgestouwd is met stapelbedden, voor ons. Ik kies een leeg bed en zak erop neer. Ik zucht een keer diep en haal mijn hand door mijn haren heen. Ik haat dit. Ik haat dit. Verdomme. Een misselijkmakend gevoel trekt door me heen als ik bedenk dat ik voor de vijand werk. Ik grijp in de zak van mijn uniform en pak daar de schaarse bezittingen die ik nog heb. Het is bijna niets. Slechts een hanger die ik van mijn moeder heb meegekregen toen ik hierheen kwam en een kleine, onscherpe foto die we van ons gezin hebben gemaakt, een jaar of drie geleden. Het zijn mijn meest dierbare bezittingen, verder heb ik niets. Helemaal niets meer. De brieven die ik had, ben ik kwijtgeraakt of die zijn verwoest. Een paar waren van mijn ouders, die hun geld bijeen hebben geschraapt om mij een brief te sturen, om te laten weten hoe het met ze gaat. Dat ze nog leven. De rest van de brieven waren al ouder. Ze waren van Robbie, de liefde van mijn leven. Ik miste hem zo toen hij naar het front werd gestuurd en stuurde hem af en toe een korte brief. Meer konden we niet betalen. Hij schreef af en toe wat terug, maar na een tijdje werd het stil. Toen ik naar Frankrijk ging, heb ik niets meer gehoord en ik maak me zorgen. De hoop is klein dat hij nog leeft, net als mijn broers. Ik wil niet dat ze als naamloze lijken in de loopgraven liggen en uiteindelijk belanden in een massagraf omdat er verder geen ruimte is en omdat ze van de lijken af moeten komen. Er is geen tijd voor een begrafenis, ze zijn dood en ze betekenen niets meer voor het leger. Dus moeten ze geruimd worden.
          Een paar verpleegsters praten met elkaar, maar ik zit stil op het onderste bed van één van de stapelbedden. Ik voel me hier niet thuis. De Duitsers zijn degenen die onze families uit elkaar trekken, die ervoor zorgen dat wij constant wachten op bericht van het front. Dat ze nog leven. Misschien een telegram met missing in action, killed in action. Maar dan hebben we tenminste iets. Dan weten we wat er aan de hand is.
          Ik schud het van me af en pak de hanger en het kleine fotootje weer in het papiertje dat ik van huis heb meegenomen en meteen stop ik het in de zak van mijn uniform. Ik wil het te alle tijden bij me dragen, ik wil niet dat iemand het vindt en meeneemt. Dan heb ik niets meer van thuis, behalve de herinneringen. Die vervagen af en toe ook langzaam. Het voelt verschrikkelijk. Ik ben nog niet zo heel erg lang weg, maar de gebeurtenissen aan het front nemen de overhand en verdringen de gelukkige herinneringen van thuis.
          Na een tijdje voel ik me zo lusteloos dat ik me het liefst onder de deken verberg. Alsof die me zal beschermen tegen de oorlog, tegen de gruwelijke buitenwereld. Ik snap niet wat wij misdaan hebben dat we voor de vijand moeten werken. Mijn hoofd voelt zwaar en ik sluit mijn ogen even, maar besluit uiteindelijk maar op te staan en weg te lopen uit de lege slaapzaal. Alle verpleegsters zijn al beneden en ik wil geen uitbrander.


    When the sun has set, no candle can replace it.


    War would end if the dead could return.


    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

    Annabelle Grace Jones





    "They're all boys, right?"


    Gwen vraagt waar alles ligt en vertaalt het antwoord voor ons. Dan gaat ze snel aan de slag met verbanden verschonen. Ik merk dat kar met eten klaarstaat maar nog niet is rond gebracht, ik begin daar maar mee en help sommige soldaten met eten.

    Een patiënt grijpt dan opeens mijn pols vast en kijkt me met ogen vol verdriet en pijn. Ik schrik een beetje van deze aanraking, de man begint tegen me te praten. Ik sus de man een beetje en breng hem terug naar bed. Hij blijft mijn pols vasthouden en tegen me praten. Hij heeft tranen in zijn ogen en houd me met beide handen vast.



    Ik kijk rond in de hoop dat ik Gwen kan wenken en vragen wat de man zegt. Als ik voel dat de greep om mijn pols verzwakt kijk ik terug. De man hoest nog een paar keer zwakjes en dan niks meer, hij kan niet ouder zijn geweest dan 22.

    Weer een leven te vroeg genomen door de oorlog, al is het dan een Duitser. Zo'n jonge mensen horen toch niet al te sterven? Voorzichtig dek ik de man toe met een wit laken ten teken dat hij dood is en ze hem kunnen weghalen en begraven.


    You can't buy happiness, but you can buy books, and that's kind of the same thing

    Cassandra Elisabeth Lee
    24 years old — British nurse


    [justify]Ik hoor nog net dat Gwen de andere verpleegsters uitlegt wat de Duitser tegen ons zei. Ik kan wel Duits, maar ik heb ten eerste zijn verhaal tegen ons niet gehoord en ten tweede heb ik ook niet echt de energie om me te concentreren op hun gevloek en getier. Ik voeg me snel bij de anderen en merk dat Annabelle wordt vastgegrepen door een van de soldaten. Hij ziet er verschrikkelijk ziek uit. Het verband is doordrenkt met bloed en het ziet eruit alsof hij niet lang meer heeft. Ik wend mijn blik af. Duitsers zijn verschrikkelijk. Ze vermoorden onze mensen, onze jongens... Er wordt een hele generatie uitgemoord en wij blijven allemaal alleen achter, als zielige oude vrijsters die straks nog geen trouwjurk hebben gezien.
          Vanaf het moment dat ik hem leerde kennen, wist ik het al. Ik wilde de rest van mijn leven met Robbie doorbrengen. Trouwen, een gezin stichten, voor altijd samen zijn. Die verliefde bubbel werd ruw kapotgeprikt toen hij het bericht kreeg dat hij naar het front moest. Ik bezweek bijna, ik zakte bijna door mijn benen heen toen hij het me vertelde. Ik huilde tranen met tuiten. Sinds hij vertrok, heb ik niet meer gehuild. Niet eens toen mijn broers ook weg moesten, toen ik ook naar Frankrijk ging. Het voelde goed om te helpen, maar de verschrikkingen van het front, de verwondingen, die overspoelen alles. De gelukkige herinneringen vervagen snel. Hoe was het om gezellig met de hele familie aan de tafel te zitten? Waar praatten we over terwijl we aten? We speelden spellen, zongen liedjes, waren aan het haken, breien of ander handwerk aan het doen, we hadden vooral heel veel lol. Hier is het stil tijdens het eten. We schrokken ons eten zo snel mogelijk op, alleen al om ervoor te zorgen dat niemand anders het kan afpakken. We hebben elke gram eten nodig om het vol te houden.
          Mijn grootste wens is Robbie terugzien. Het liefst levend, natuurlijk. Dan kan ik hem weer vasthouden en knuffelen. Dan kan ik vertellen wat hij voor me betekent en dat ik hem zo ontzettend gemist heb. Maar met de dag wordt de hoop dat ik hem ooit weer zal zien minder. Ik heb geen foto van hem, de brieven zijn verwoest. Slechts de herinneringen voldoen nog.
          'Wat moeten we doen?' vraag ik Gwen met een schorre stem. De tranen zijn allang op, maar toch laten de emoties zich af en toe zien. Zeker als mijn gedachten op hol slaan en ik aan thuis denk. Aan vroeger.


    When the sun has set, no candle can replace it.


    War would end if the dead could return.


    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

    (snel getypt)

    Gwendolyn

    'Wat moeten we doen?'vraagt Cassandra plots aan mij. Ik draai me om van de soldaat waar ik het verband aan het verschonen was en antwoord : 'We moeten de verpleegsters hier helpen, eigenlijk precies hetzelfde als in het Britse kamp' Ik zie dat Cassandra ergens moeite me heeft en ik sla een arm om haar heen, 'Hey het komt wel goed oke?' Fluister ik zacht tegen haar. Ik trek haar in een stevige knuffel, maar laat haar dan weer los omdat de soldaat wat vraagt. 'Hoe is het met mijn wond?' Vraagt hij. Ik antwoord in rap Duits 'Het is al bijna helemaal geheeld, ik denk nog een paar dagen en dan mag je weer....het veld op...' Mijn stem slaat over en word zachter aan het eind. Dan haal ik diep adem en glimlach. De soldaat knikt en zegt bedankt. Ik glimlach en antwoord terug. Dan draai ik mij terug naar Cassandra. 'Als je wilt, kan je meehelpen verbanden wisselen? Dan ben je in mijn buurt, als een Duitser wat mocht vragen aan je' glimlach ik naar haar. Ik snap niet hoe ik zo positief kan blijven, maar ergens in mijn achterhoofd sluimert een zinnetje dat mijn grootmoeder altijd zei : 'Hard times, bad times, tough times, I still believe in god' Ik glimlach terwijl ik denk aan de stem van mijn grootmoeder.


    I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

    Gretl Münchhausen

    "What a Mess"



    Als ik terug kom van mijn minieme pauze, zie ik dat er weer een paar soldaten dood zijn gegaan. De Britse verpleegsters zijn druk bezig met verbanden verwisselen. Ik ga die lijken niet verplaatsen, dat mogen de Britten mooi doen.
    Ik roep dan ook de dichtstbijzijnde Britse verpleegster en zeg haar dat ze het lijk naar buiten moet brengen en het bed moet verschonen. Natuurlijk begrijpt ze me niet.



    Ik trek haar mee naar het bed en wijs naar het lijk.
    " Aus." Zeg ik. "Hij moet naar buiten."
    Ze kijkt me.met grote ogen aan.
    "Kan hier iemand haar uitleggen dat ze de lijken moet opruimen?" Zucht ik geërgerd. Dit gaat toch niet, zo?

    [ bericht aangepast op 10 sep 2016 - 8:58 ]


    You can't buy happiness, but you can buy books, and that's kind of the same thing

    Annabelle Grace Jones





    "Death is all around us"


    De Duitse verpleegster probeert me iets duidelijk te maken, als ze aus zegt en naar het lijk wijst kijk ik haar met grote ogen aan. Heeft ze niet door dat die man dood is of is het de bedoeling dat ik met dat lijk ga sleuren?

    Mogen ze dat van ons verwachten, dat we de doden gaan begraven? Het zijn niet onze landgenoten, nee, ook al zijn de Duitsers ook maar jongens, ze schieten wel op de onze.

    De verpleegster word met de minuut driftiger en geïrriteerder. Ik voel me ongemakkelijk en dom, kon ik haar nu maar verstaan.



    Ik kijk rond waar Gwen is als de verpleegster iets in de zaal roept, als ik nu maar wist wat ze zei. Eén van de gewonden zegt dan iets tegen de verpleegster en die antwoord, waarna de soldaat vertaalt.
    "Ze zegt dat de Britten de lijken moeten opruimen en begraven. Zo kunnen zij de bedden verschonen voor nieuwe gewonden. " Zegt hij.

    [ bericht aangepast op 26 sep 2016 - 16:06 ]


    You can't buy happiness, but you can buy books, and that's kind of the same thing