• I N T E G R A T I O N      P R O G R A M     
    T H E      A T R I A N S

    Gebaseerd op TV-serie Starcrossed


    Let nog even niet op de foto's, die pas ik later aan


    VERHAAL
    Tien jaar geleden, op 5 september 2006, crashte er een ruimteschip neer in Bluewater, een klein Amerikaans stadje. Het deed er voor de mensen niet toe of zij in vrede kwamen, of duistere plannen hadden. Een felle strijd barstte los en de mensen vochten voor controle over hun nieuwe rivalen, een alien ras genaamd Atrians.
    Vandaag de dag zijn de Atrians gewend aan het leven op aarde, maar ze wonen in een zwaar bewaakt kamp, de Sector, om ze gescheiden te houden van de mensen. Voor het eerst wordt een groep Atrianen toegelaten op de middelbare school en universiteit van de stad, om de mogelijkheid van mens-en-alien integratie te testen. De ogen van niet alleen het hele land, maar van de hele wereld zijn gefocust op dit historische sociale experiment. Dit experiment zit vol met wantrouwen en angst van beide kanten, dus de grote vraag is of het zal slagen.
    In de RPG zal het gaan om de Atrians die naar de universiteit gaan. Zij zullen op de universiteits campus van Bluewater University wonen en een kamer delen met een menselijke studiegenoot.

    DE ATRIANS
    De Atrians komen van de verre planeet Atria en vluchtte naar de aarde omdat hun eigen planeet niet meer bewoonbaar was. Ze wonen allemaal in een militaire zone, De Sector. Ze worden 24/7 in de gaten te houden door het leger en moeten zich houden aan een strikte curfew. Wapens zijn hier verboden, al hebben sommige illegaal eentje weten te bemachtigen. De Atrians zijn over het algemeen behoorlijk intelligent en krijgen les in De Sector, dus kunnen het niveau van de universiteit prima aan. Veel mensen staan niet positief tegenover de Atrians, en andersom geldt het zelfde.

    Ze lijken erg op mensen, maar er zijn enkele verschillen. Zo hebben ze markeringen op hun lichaam, hierom worden ze ook wel Tatties genoemd. Deze markeringen lichten blauw op wanneer ze in contact komen met water en zijn uniek, dus elke Atrian heeft andere markeringen. De markeringen kunnen blauw, grijs en zwart zijn. Ze kunnen verwijderd worden, maar dit is extreem pijnlijk en lichten alsnog blauw op in contact met water. Ze hebben sowieso altijd een markering op hun gezicht. Verder hebben ze twee harten en kunnen ze onder water ademhalen. Ze hebben hun eigen taal (Sondiv), al zullen de meeste voornamelijk Engels gebruiken. Verder genezen ze sneller, hebben ze een beter zicht en kunnen ze sneller zwemmen. Ze zijn allergisch voor cafeïne. Er wordt ook geïmpliceerd dat alle Atrians panseksueel zijn, omdat ze niet van iemand houden op basis van geslacht.

    Onder de Atrians is er een groep die zichzelf The Trags noemt. Dit een extremistische Atrian groep die de rollen van de mens en Atrian willen omdraaien. Hun grote doel is om elke Atrian uit De Sector te krijgen en de menselijke samenleving over te nemen.

    De radicale groep van de mensen, heet Red Hawks. Zij geloven dat de Atrians bijbedoelingen hebben waarom ze naar de Aarde zijn gegaan, en geloven niet dat ze slechts gekomen zijn om vredevol tussen de mensen te leven. Ze geloven dat zij hier zijn om de aarde te koloniseren.

    ROLLEN

    Mensen
    • Madison Crawford || Alice Grezcyn || 1.4 || Velaris
    • Alexis Anna McAndrews || Olivia Holt || 1.3 || JudithSuzan
    • Tobin Anastasia Montgomery || Holland Roden || 1.3 || Ziegler
    • Ivy Wynter Keegan || Debby Ryan || 1.4 || Miall
    • naam || faceclaim || pagina Slave
    • Zachariah Isaac Sullivan || Dave Franco || 1.3 || Raccoon
    • Jack Kingsley || Enrico Ravenna || 1.4 || Sempre
    • Alexei James Garner || faceclaim || 1.4 || Anakin

    Atrians
    • Robyn Pesarin || Pauline Hoarau || 1.4 || Syoxisia
    • Persis Arkwright || faceclaim || 1.6 ||Pidge
    • Avery Saélihn Phelan || Kirsten Zellers || 1.2 || Canagan
    • Za'afiel Hudner || faceclaim || 1.6 || Asriel_Dreemurr
    • Neo Westwick || Matthew Daddario || 1.2 || Assassin
    • Aktaion Wortham || faceclaim || pagina || Trikru
    • Dash Sebastian Chambers || Gustin Grant || 1.2 || Ziegler
    • Milo Rhys O'Brien || Joshua Sasse || 1.4 || Miall

    KAMERINDELING
    Madison - Avery
    Tobin - Robyn
    Alexis - Ivy - Maxine

    Zachariah - Milo
    Jack - Dash - Za'afiel
    Alexei - Neo
    Slave personage - Aktaion


    REGELS
    • De huisregels van Quizlet gelden, obviously.
    • Je post bevat minimaal 250 woorden
    • Geen Mary Sue's/Gary Stu's
    • Een reservering blijft maximaal vier dagen staan. Uitstel is natuurlijk mogelijk c:
    • 16+ is toegestaan
    • Relaties en andere zaken worden besproken in het praattopic
    • Niet buiten sluiten
    • Alleen ik open topics, tenzij ik iemand anders daar toestemming voor geef
    • Niet van te voren liefdesrelaties afspreken. Crushes zijn prima, maar als Jantje en Pietje elkaar bijvoorbeeld nog niet kennen, dan is het niet logisch als er afgesproken wordt dat ze verliefd worden op elkaar.


    BEGIN
    De Atrians zijn inmiddels al een week op de universiteit's campus. Universiteit is nog niet begonnen, maar zo hadden de Atrians tijd om te wennen aan hun nieuwe omgeving. Vandaag is het een zonnige Augustus dag. Het is tijd voor de jaarlijkse Bluewater Fair. De straten zijn versierd en op het grote open veld van het park staan verscheidene attracties, zoals een spookhuis, draaimolen, reuzenrad en nog meer dingen. En natuurlijk zijn er ook de nodige eetkraampjes. De hele dag door zijn er activiteiten gepland en in de avond is er een feest voor de jongeren. Maar belangrijker: dit is de eerste Fair waar Atrians zullen zijn, waardoor de nodige spanning in de lucht hangt. Momenteel is het twee uur 's middags. Je personage kan rondlopen op de Fair of werken op de Fair, maar andere dingen zijn natuurlijk ook mogelijk c:

    [ bericht aangepast op 24 aug 2016 - 0:49 ]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    mt


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    - Mine.


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    MT.


    That is a perfect copy of reality.

    Yasss MT


    Big girls cry when their hearts are breaking

    MT.


    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

    Mt ! c:


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    MT.


    Rise and rise again until lambs become lions

    MT.


    Your make-up is terrible


    Aktaion Wortham

    Mijn blik gleed rond over alle grote attracties die zich om mij heen bevonden. Ik had zelden zo iets gezien en het was zeer verbluffend om ook echt te zien. Het voelde vreemd om buiten de Sector te zijn, zoals de mensen het noemden, maar ergens gaf het wel meer vrijheid. Ik keek richting een klein meisje dat een te grote knuffelbeer in haar handen had. Ze stond me aan te staren en ik voelde me wat ongemakkelijk worden, maar al snel kwam ik tot het besef dat het door het teken op mijn gezicht kwam. Snel draaide ik me om toen ze haar moeder aantikte en naar mij wees. Ik liep richting een griezelig uitziende attractie en bekeek het. Ik lachte zachtjes om de persoon die er bovenop stond. Hij was verkleed als een apart monster waar ik de naam niet van wist. Het was een beetje een mengeling tussen een vampier en een zombie, maar of daar ook een naam voor was wist ik niet. Hij had een kettingzaag in zijn handen en zwaaide hiermee in het rond. Ik kon zien dat het geen echte was, dat zou ook een beetje gevaarlijk zijn, maar ik snap dat mensen het eng vinden.
    Ik besloot langzaam een rondje te gaan lopen en uiteindelijk kwam ik uit bij een schiettent. Nou, laat mij eens een poging wagen. Ik gaf wat geld en pakte nam het geweer in mijn handen. Ik had besloten om op tanden te schieten. Ik keek over de loper en sloot mijn linker ook, zodat ik precies kon zien waar ik zou schieten. Toen ik de trekker over haalde klonk er een zacht klingelend geluid en de tand viel om.
    "Niet slecht," sprak de man en hij glimlachte. Ik gunde hem een glimlacht terug en zette het geweer weer in positie.

    [ bericht aangepast op 21 aug 2016 - 14:19 ]


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.


    ZACHARIAH ISAAC SULLIVAN
    Engineer student , 3th year, human , at the fair


    Met mijn neus dichtgeknepen en een fles Axe deodorant in mijn hand spoot ik door mijn hele kamer heen. Sinds ik opgezadeld was met dat Alien tuig stonk het hier met de dag erger naar blubber en daarbij zat ik dan nog ééns opgesloten met de harigste van hen allemaal, the stacho. Eén week, één was al lang genoeg voor me geweest om hen uit te houden, maar nu begon mijn emmer wel over te lopen. Nadat ik zowaar de halve fles van mijn Axe Musk rond had gespoten en het weer wat dragelijker was voor me om te ademen -mede doordat ik toch een ruit moest openen- liep ik mijn kamer weer uit, gisteren had ik enkele rollen gekleurde tape gekocht die ik desnoods ging gebruiken om de kamer te verdelen, die Alien moest niet denken dat hij zomaar in mijn spullen mocht zitten. Wandelend door de gang sjokte ik zo dat een luid gepiep de hang vulde door mijn afgestapte sneakers die telkens over de vloer gleden. Mijn handen had ik on mijn zakken gestoken en haast trippelend liep ik de trap af zodat ik het grote gebouw kon verlaten.
    Buiten was het goed warm waardoor ik met mijn simpel grijs shirt wel goed zat en vervolgend nam ik een zonnebril uit mijn zak en deed deze op mijn neus. Looking fine as f*ck? Check.
    Op mijn dooie gemak liep ik richting bluewater fair die duidelijk in zicht was -zelf een blinde zou dat reuze rat zien staan- De geur van zoetigheid en vet was van meters te ruiken en het geluid van de cliché muziek die ze altijd op fairs afspelen was niet onmisbaar. American perfection echt alles to the point, behalve dat het blubbertuig. En over hen gesproken de eerste was al meteen te zien. Even in afkeur trok in mijn neus omhoog terwijl ik richitng het schietkraam liep. "En u durft hen zelf met een loodjesgeweer schieten? " zei ik ongelovig tegen de uitbater van het kraam en keek met een opgetrokken wenkbrauw naar de Atrian naast me. Erg goed was ik niet met namen - laat staan die moeilijke buitenaardse ,maar als ik me niet vergiste was zijn naam Aktaion. Leek net op die goedkope winkel waar ze enkel brol wisten te verkopen. Mijn blik gleed naar het kraampje waar de 'jongen' wel raak had weten te schieten en kort schaterlachte ik. "Kijk maar uit , straks schiet dat alian tuig ook uw tanden eruit." sneerde ik naar de man in het kraampje, de jongen naast me kleinerend.

    [ bericht aangepast op 21 aug 2016 - 19:27 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH


    Aktaion Wortham
    Bij de schiettent | Zachariah | Atrian

    Terwijl ik nog een tand omschoot voelde ik mijn zelfvertrouwen toenemen. De man was onder de indruk en keek naar wat ik deed.
    "Eerste keer dat je schiet?" vroeg hij en ik knikte. "Eerste keer," bevestigde ik en keek weer over de loper.
    "En u durft hen zelf met een loodjesgeweer schieten?" Hoorde ik ongelovig naast mij klinken. Ik fronste kort en probeerde mij te concentreren op de tanden. Ik schoot weer en ook deze 'kogel' raakte. Naast mij hoorde ik een korte, schaterende lach.
    "Kijk maar uit , straks schiet dat alian tuig ook uw tanden eruit." Ik klemde mijn kaken op elkaar en keek even via mijn ooghoek naar de jongen. Ik het laadde het geweer en probeerde weer te richten, echter mistte ik deze keer en ik liet hem zakken. Mijn blik gleed opzij naar de jongen en ik keek naar hem.
    "Ik weet niet wat je probleem is, maar ik kom hier niet om ruzie te maken. Ik kom hier net als jij om mezelf te vermaken. Zachariah, was het niet?" Ik keek hem in de ogen. Ik tilde het geweer weer op en concentreerde me weer op de tanden. Echter schoot ik dit keer weer mis en lichtelijk gefrustreerd legde ik het geweer weer neer. Ik voelde me een beetje opgefokt door Zachariah. Ik draaide me weg van de schiettent en keek weer naar de jongen naast me, met mijn armen over elkaar, terwijl ik tegen de kraam aanleunde.


    [Zo, nu laat ik anderen even. Ik wilde per se posten voor ik zou gaan eten, hehe. Ik had dit in mijn hoofd en anders zou het weg zijn ^^]

    [ bericht aangepast op 21 aug 2016 - 20:57 ]


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    N E O      W E S T W I C K

    Het was wel duidelijk dat ik me bijzonder ongemakkelijk voelde, ook al was ik in gezelschap van één van mijn beste vrienden. De afgelopen week was dan ook niet op rolletjes gelopen voor mij. Alleen het feit al dat ik mijn kamer moest delen met eens mens zorgde ervoor dat ik amper sliep. Ik sliep altijd met één oog open om hem in de gaten te houden omdat ik mensen voor geen meter vertrouwden. Daarbij was ik ook nog eens constant omringd door mensen. Hoewel ik constant mijn best deed om ze te ontwijken, had ik al enkele kleine aanvaringen gehad. Op het moment waren we op de fair en ik voelde me erg gespannen, wat ervoor zorgde dat ik lichtelijk agressief was zonder aanleiding.
          "Voel jij je hier nou thuis?" vroeg ik geïrriteerd aan Milo, die naast me liep. "Ik snap niet waarom ze ons niet gewoon onze eigen universiteit geven, met onze eigen leraren en eigen fairs."
          Ik schopte tegen een steentje aan en ontweek iedereens blik zoveel mogelijk, tot ik iemand naar me zag staren. Diegene keek me gewoon zonder schaamte aan! Ik balde mijn vuisten iets en keek ik op een dreigende manier terug. Natuurlijk kon ik dat niet zomaar over mijn kant laten gaan, wat dachten die mensen wel niet! Stelletje wilden... Ze zouden moeten worden opgesloten in hun dierentuinen, met die dieren van ze. Ze zaten qua gedrag toch niet erg ver van elkaar af. Op deze manier kon ik ook niet erg genieten van de fair. Gefrustreerd haalde ik mijn hand door mijn donkere haar.
          "Barbaren," gromde ik chagrijnig toen we verder liepen. "Ongelofelijk hoe frivool ze zijn. Is er ook nog iets leuks te doen hier?"


    Your make-up is terrible

    Madison Crawford
    HUMAN || AT THE FAIR || TALKING TO IVY

    Don't mistake my kindness for weakness.
    I am kind to everyone, ,
    but when someone is unkind to me,
    weak is not what you are going to remember about me.

          Mads had de middag van de Fair pas tijd om zelf rond te lopen. Niet dat je haar daarover hoorde klagen, want in de ochtend had ze bij één van de etenskraampjes geholpen, zoals ze elk jaar deed. Het eten dat ze daar verkochten was ietsjes duurder dan bij de andere kraampjes, maar de winst er van werd gebruikt om voedselpakketten samen te stellen voor het daklozencentra. Momenteel was ze net een uurtje vrij, waarin ze snel naar haar dormroom was gegaan om zich even snel op te frissen en iets anders aan te trekken. School was nog niet weer begonnen, dus ze kon nog prima thuis verblijven, maar ze vond om haar kamer verblijven prettiger dan thuis zijn, ook al wist ze dat haar ouders het daar totaal niet mee eens waren. Vooral niet omdat ze een kamer moest delen met een Atrian. Zelf wist ze nog niet zo goed wat ze er van vond. De meeste uit haar vriendengroep, van wie sommige ook een kamer met een Atrian moesten delen, vonden het echter helemaal niks. Het was dan ook niet vreemd dat de sfeer op de Fair anders was dan normaal. Vorig jaar was de sfeer nog gezellig en gemoedelijk geweest, maar nu leken de mensen meer op hun hoede en niet zo spontaan als normaal.
          De gedachten over de Atrians verdwenen al snel uit haar gedachten, toen ze een eindje verderop haar vriendin Ivy zag staan. Ze wurmde zichzelf langs een paar mensen, zodat ze bij het andere meisje kon komen. 'Heya, Ivy!' begroette Mads haar enthousiast, wat gevolgd werd door een vluchtige knuffel. 'Ben je al lang aan het rondlopen?'



    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Milo Rhys O'Brien
    25 YEARS OLD || ATRIAN || APPLIED PHYSICS STUDENT || AT THE FAIR || TALKING TO NEO
    Ik loop over de fair heen en ik zucht een keer diep. Ik snap niet wat de mensen hier nu zo leuk aan vinden. Ik zie dat ze het blijkbaar erg naar hun zin hebben, al krijgen Neo en ik heel erg veel blikken toegeworpen. Niet gek, we vallen nogal op. Niet per se om onze markeringen — al spelen die een grote rol natuurlijk — maar ook qua postuur vallen we zeker op.
          'Voel jij je hier nou thuis?' vraagt Neo me en de geërgerde ondertoon ontgaat me echt niet. Ik weet precies hoe hij zich voelt. The odd one out, en iedereen heeft het door. We zijn aliens, we komen hier niet vandaan. En nu lopen we ineens vrij rond, buiten de Sector, op de universiteit hier. En het is... vreemd.
          'Barbaren. Ongelofelijk hoe frivool ze zijn. Is er ook nog iets leuks te doen hier?' gaat Neo verder en ik snuif ook kort.
          'Geen idee, vast niet. Het zijn mensen,' zeg ik. Alleen al dat laatste woord al zorgt ervoor dat de rillingen over mijn rug lopen. Ik heb heus wel door dat we het gesprek van de dag zijn, dat we opvallen. Hmpf. Nog nooit aliens gezien? Nee dus, dat blijkt maar weer.
          Het liefst ga ik ook meteen weg van deze fair, maar het werd ons aangeraden, om 'contact te maken met de andere studenten'. Ze kunnen m'n rug op, wat een onzin. Ik ga alleen maar studeren en het is al erg genoeg dat ik een kamer meot delen met een mens, die veel en veel te veel deodorant spuit waardoor het in mijn neusgaten prikt.
          Hier en daar lopen een paar Atrians en ik begroet ze kort, maar ik besteed ook niet eens echt aandacht aan mijn soortgenoten. Ik vind het allemaal wel prima, ik moet er gewoon voor zorgen dat ik geen contact maak met mensen. Ik heb er echt geen zin in en het kan me helemaal niks schelen wat ze van me vinden. Ik sla ze zo in elkaar, mocht dat nodig zijn.


    You want me to be the bad guy? Fine. Now I'm the bad guy.



    Ivy Wynter Keegan
    22 YEARS OLD || HUMAN|| PSYCHOLOGY STUDENT || AT THE FAIR || TALKING TO MADS
    Neuriënd huppel ik over de fair heen en ik glimlach tevreden. Ik herken nog een paar mensen van vorig jaar van mijn studie en af en toe maak ik een praatje met ze, maar de meesten zijn nieuw voor me. En dan vooral de Atrians. Ze intrigeren me en het liefst observeer ik ze, het is leuk om ze in een andere omgeving te zien. Niet in de Sector, maar bij ons, gewoon tussen de mensen. Bij ons.
          De attracties maken nogal een lawaai en ik kan mezelf amper horen denken, maar het zorgt ervoor dat ik er echt van kan genieten. Het is gewoon ontzettend gezellig en ik ben blij dat ik weer terug ben op de universiteit. Een paar weken thuis met mijn ouders en broers en zussen was geweldig. Nou ja, mijn oudere broer en zus hebben hun eigen leven en wonen helemaal op zichzelf, maar mijn jongere broertje en zusjes zijn nog altijd thuis en het was fijn ze weer te zien.
          Ineens hoor ik een bekende stem achter me en ik draai me om naar het geluid. Het is Mads!
          'Heya, Ivy!' begroet ze me en ik knuffel haar even snel, waarna ik kort lach. 'Ben je al lang aan het rondlopen?' vraagt ze me al snel en ik schud mijn hoofd.
          'Kwartiertje, hooguit,' lach ik even en ik bekijk haar kort. Ze ziet er leuk uit vandaag, zoals altijd. Ik grijns kort naar het meisje en ik staar weer even rond. De Atrians ontgaan me niet.
          'Ze zijn best intimiderend, hè?' vraag ik eventjes en ik grinnik kort als ik twee grote, gespierde Atrians voorbij zie lopen, duidelijk ongeïnteresseerd en niet geïntimideerd door alle nieuwe indrukken die ze hier te verduren krijgen.


    I could kiss you! I could. I mean, I'd like to. I. May I? We me? I mean, may we? Wait, what?

    [ bericht aangepast op 22 aug 2016 - 17:20 ]


    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Avery Saélihn Phelan

    ”She was free in her wildness.
    She was a wanderess, a drop of free water.
    She belonged to no man and no city. ”

    • Atrian • At the fair • Talking to Robyn • Don’t mind me. •

          Lichtjes perste ik mijn lippen opeen terwijl ik richting de Fair liep. Onderweg was ik al verschillende mensen tegen gekomen die haast allen dezelfde kant op leken te gaan — mij daarbij zorgvuldig mijdend alsof ik één of andere besmettelijke ziekte had. Wellicht dat een enkeling het waagde dicht langs me af te lopen, maar dat was dan een mens die het nodig vond me daar bij aan te raken door middel van een ontactische duw. Niet van plan me te verlagen naar het niveau van deze aardlingen hield ik wijselijk mijn lippen opeen en passeerde deze alsof hij slecht een vuiltje aan de lucht was.
          Het was nu al een paar dagen geleden dat ik — en nog een paar andere van mijn volk — de Sector waarin we gedwongen werden te leven, mochten verlaten. Op dit moment wist ik niet geheel goed waar ik nu blij mee moest zijn. Ja, we hadden eindelijk onze vrijheid dusdanig terug, maar dat wilde niet zeggen dat we hartelijk ontvangen werden; niet dat dat andersom ook zo gold. Ik mocht mezelf in ieder geval een beetje gelukkig prijzen met een kamergenote die geen complete ramp bleek te zijn, of in zoverre haar ongenoegen liet blijken dat ik haast gedwongen werd hetzelfde te doen. Tot nu toe verliep het samenzijn nog zonder problemen, waarvan ik alleen maar kon hopen dat het zo zou blijven.
          Eenmaal de Fair te zijn opgelopen zochten mijn donkere poelen naar het bekende gezicht van mijn beste vriendin: Robyn. Het duurde niet lang voor ik haar vond, zittende op een bankje met wat leek op een waakzame uitdrukking op haar gezicht. Subtiel krulde mijn lippen zich tot een oprechte glimlach. Vriendelijk rolde haar naam over mijn lippen heen zodra ik haar naderde, maar werd in mijn passen uiteindelijk lichtelijk belemmerd door een groepje van drie menselijke kinderen. Twee van hen bleken het nodig te vinden naar me te wijzen terwijl de woorden ‘Alien’, ‘raar wezen’ en ‘lelijke tekeningen op haar gezicht’ duidelijk te horen waren. Het derde kind — een jong meisje — staarde echter alleen maar nieuwsgierig naar me op. Niet goed wetende hoe ik op dit laatste moest reageren besloot ik enkele passen naar opzij te zetten zodat ik ze kon passeren.
          Ze moesten eens weten hoe trots dit lelijke wezen, de Alian, op haar tekeningen was.
    “Hey jij daar,” bracht ik vervolgens uit tegen mijn beste vriendin en blikte één enkele keer kort over mijn schouder heen om te zien dat de drie er nog steeds stonden. “Zullen we een rondje lopen?” Net als dit alles voor mij compleet nieuw was, was dat het ook voor Robyn en om dit alles zonder de potten kijkende ogen van drie snotapen in ons op te kunnen nemen besloot ik dat we er wellicht beter aan deden eens rond te lopen. Wellicht kwamen we de rest onderweg ook eens tegen.

    [ bericht aangepast op 22 aug 2016 - 17:38 ]


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'