RPG • 200 • The Alexandria Safe Zone • The Walking Dead • Speeltopic • 01 • 16+ - Speeltopics

6 nov 2016 - 14:04 Baxter is offline

Baxter 4988

The Alexandria Safe Zone

"We've been praying together. Praying that God will save our town. Well, our prayers have been answered. God will save Alexandria because God has given us the courage to save it ourselves."

Het is nu bijna drie jaar geleden sinds de zombie Apocalyps uitbrak. Drie jaar lang overleven, drie jaar lang niet weten of je überhaupt het volgende uur wel haalt, drie jaar lang je dierbaren verliezen, maar ook drie jaar lang doorreizen in de hoop een plek te vinden waar het wél veilig is.
Na een lange trip heeft de groep Alexandria gevonden, een dorp wat in stand gehouden is door de oorspronkelijke bewoners, en wat lijkt veilig zijn.
Ze zijn toegelaten, maar of elke inwoner hun daadwerkelijk vertrouwt is een ander verhaal. Ze zijn er nu een aantal weken, en hebben tussen de bewoners vrienden, maar ook vijanden gevonden. Deze plek mag misschien wel hekken om zich heen hebben, maar dat neemt de gevaren van deze verrotte wereld waar ze in leven niet weg.
Buiten de hekken blijft het hetzelfde. Er is nog steeds een uitkijkpost, en eens in de zoveel tijd moeten ze nog steeds opzoek gaan naar proviand buiten Alexandria.
Alexandria heeft hun rust gebracht, en ze hebben hun leven in zekere zin weer op kunnen bouwen, maar voor hoe lang zal dit alles behouden blijven?

"You wanna live, you take chances. That's how it works."

• Rollen

• Jongens/Mannen.
- Carl Grimes •16 • Oorspronkelijke groep • Riggs •
- Daryl Dixon • 44 • Oorspronkelijke groep • Thunderfvck •
- Glenn Rhee • 24 • Oorspronkelijke groep • Walkerbait •
- William Reeves • 28 • Bewoner Alexandria sinds een maand • Scypho •

• Meisjes/Vrouwen.
- Robyn Price • 33 • Groep Abraham, Eugene, Rosita • JDM •
- [R] Sahar Madison Reynolds • 17 • Oorspronkelijke groep sinds de gevangenis • Camouli •
- [R] Maggie Greene • Oorspronkelijke groep • Masterson •
- Christina Mavor • 20 • Komt uit Woodbury • Shireen •
- Lexy Lilian York • 26 • Reigns •

• Lijstje

• Regels

• Faceclaims.

- Bij deze RPG mag je zowel de personages uit de serie als zelfbedachte personages gebruiken.
- Deze RPG volgt zijn eigen storyline, en volgt dan ook niet de exacte gebeurtenissen uit de serie en of games.
- Deze RPG bevat spoilers van de serie.

• Het Begin
Het is rond 1 uur in de middag. Iedereen doet zijn of haar ding. De een staat op wacht, terwijl de ander wat rondloopt in het nog vredige Alexandria, in de hoop iemand tegen te komen om een praatje te maken.

@Robert Kirkman, AMC The Walking Dead, Riggs.

[ bericht aangepast op 13 nov 2016 - 21:09 ]

How far is far

12 nov 2016 - 16:32 Breckenridge is offline

Breckenridge 15956

Mijn topics.

Reality's overrated.

12 nov 2016 - 22:16 Breckenridge is offline

Breckenridge 15956

GLENN RHEE

Glenn werd wakker zonder het warme lichaam van zijn vrouw naast zich, niet zo gek gezien het tijdstip en haar taken. Hij was laat (of eigenlijk vroeg, de zon kwam al op) terug gekomen vanochtend, was bij haar in bed gekropen, had voorzichtig een kus op haar voorhoofd gedrukt en haar arm om haar heengelegd. Daarna was hij al redelijk snel in slaap gevallen, wat ook wel mocht gezien de tijd die hij op was geweest. Zolang hij naast zijn vrouw lag kon Glenn wel slapen, niet altijd even goed, maar ze hadden allen nachtmerries. Des dan nog was het niet prettig als hij 's nachts badend in het zweet wakker werd met het beeld van zijn dode geliefde of kind op zijn netvlies, of de herinnering van de verscheurende Noah, of zelfs Nicholas die zich uit wanhoop van kant had gemaakt. Gelukkig was Maggie daar dan en natuurlijk hun kleine kereltje, waar hij met een blik weer realiseerde dat niet alles in de wereld vergaan was. Er waren ook nog mooie dingen, wonderen en deze twee waren hier een voorbeeld van.
Gemakkelijk kwam hij het bed uit, de enige momenten dat hij hier ooit moeite mee had gehad waren in zijn tienerjaren en soms na een heerlijke nacht samen met Maggie of soms gewoon als geluk hem te binnen sloeg. Dan bleef hij graag even knuffelen, of meer. Maar sinds Hershel geboren is zit ook dat er niet meer in. En dat hoefde ook niet. Hij zag zijn zoon het liefst zo snel mogelijk. Een blik op de krib had hij natuurlijk allang geworpen, die was logischerwijs leeg. Dus hij pakte snel een schone onderbroek, broek en shirt, waar hij in de badkamer even water in zijn gezicht gooide. Douche deed hij later wel.
Beneden aangekomen zag hij zijn vrouw met hun mannetje in haar armen. Het zag er vredig uit, moeder en zoon. Hershel was rustig, maar sliep niet. Glenn liep naar zijn vrouw toe vroeg haar "Lekker geslapen?" en veegde een plukje haar achter haar oor, om een kus op haar lippen te drukken en daarna vol trots en liefde naar zijn zoon te kijken, hij keek zijn vrouw weer even aan, als in een vraag of hij de jongen over kon nemen en nam daarna de baby in zijn armen. Hij tilde hem omhoog, de lucht in wat Hershel deed kraaien. "Hallo kleine man. Heb je papa gemist? Ik weet zeker dat je mama en je tante en ooms prima voor je gezorgd hebben." Hij drukte een kus op de wang van zijn zoon en hield hem tegen zijn borstkas in zijn armen.
Zijn aandacht ging naar zijn vrouw en de papieren op tafel, terwijl hij het buikje van zijn zoon zachtjes kietelde. Hij was heel voorzichtig met alles en misschien zou je het overdreven kunnen noemen, maar dit was zijn eerste kind en het was niet alsof Glenn zoveel ervaring had, hij was immers de jongste thuis. "Wat was je aan het doen? Houd de kleine dondersteen je van je werk af?" Het werk van zijn vrouw ging boven zijn pet, hij mocht dan wel Aziatisch zijn en dom was hij ook echt niet, nee je kon hem slim noemen, maar hij was niet zo geordend en haar taken vielen toch buiten zijn mogelijkheden.
Het was een fijne ochtend zo, met zijn dierbaarste bezitten in zijn armen en voor hem. Opnieuw wierp hij een blik op Hershel, nogsteeds kon hij het niet geloven dat zij zoiets geweldigs gecreërd hadden, dat hij váder was. Hij zou er alles aan doen dat dit jongetje grootgebracht kon worden tot man en de afspraak was dan ook om hem nooit alleen te laten. Stel er wat zou gebeuren dan zouden Rick en de anderen natuurlijk voor hem zorgen, maar daar wou hij niet aan denken. Op het moment zat hij nog in het geluk van zijn kleine gezin.

[ bericht aangepast op 12 nov 2016 - 22:17 ]

Reality's overrated.

12 nov 2016 - 23:47 Baxter is offline

Baxter 4988

C A R L G R I M E S

Het deed mij goed om mijn kleine zusje te zien lachen. Judith was nog een van de weinige dingen in deze wereld die nog een lach op mijn gezicht toverde, en mij deed geloven dat er nog een sprankje hoop was, hoe klein dan ook.
Ik knikte op het antwoord van mijn vader. Ik was blij dat alles goed was verlopen, en het was ook altijd weer een opluchting als hij weer heelhuids thuis kwam. Mijn vader kon heel wat hebben, maar dat nam niet weg dat ik hem het liefst nog een lange tijd bij mij heb.
Ik lachte om zijn antwoord over mijn vraag hoe het met Carol ging. "Dat denk ik ook. Maar Judith is ook heel erg gezellig, niet Judith?" zei ik tegen haar, en hield voor even haar zachte handje vast, waarmee ze druk aan het friemelen was. Ik keek weg bij de volgende vraag van mijn vader, en haalde even kort mijn schouders op. Ik was nooit zo goed geweest in gevoelens uiten, laat staan ze bespreken.
Ik ging door, net zoals ieder ander, en negen van de tien keer kreeg je niet eens de tijd om iets te voelen. Maar nu we achter veilige muren waren gevestigd, en er meer rust was, was er weer tijd om die dingen te voelen. Nu ik binnen Alexandria complete gezinnen had gezien, miste ik mijn moeder meer dan ooit. En het ergste vond ik nog dat Judith op zou groeien zonder een moeder.
"Het gaat wel goed. Er is eten, onderdak, en we hebben elkaar, en de groep nog." zei ik, en keek hem weer aan. Ik had wel kunnen zeggen dat ik mijn moeder miste, maar wat deed ik daar voor goeds aan. De kans was groot dat ik daarmee mijn vader ook alleen maar verdriet deed. En het was bovendien de waarheid, we hadden elkaar nog, en dat telde.
Ik knikte weer op zijn volgende antwoord, en keek op bij zijn voorstel. Eigenlijk voelde ik mij zo blij als een kind in een snoepwinkel, maar hield me in. Ik vond het geweldig om mee te helpen, en zo een veiligere plek voor de groep, en bovendien voor Judith op te bouwen. Maar voor een deel was ik ook gewoon blij dat ik op die manier wat meer tijd met hem door kon brengen. Ik knikte, en glimlachte even. Meer was niet nodig, uit mijn glimlach kon hij vast wel opdoen dat het antwoord een overduidelijke ja was.

[ bericht aangepast op 13 nov 2016 - 21:36 ]

How far is far

13 nov 2016 - 16:04 Pinguino is offline

Pinguino 18074

R I C K G R I M E S

Eenmaal binnen zette Rick Judith neer op het speelkleed in de woonkamer. Het was een oud ding, maar het was schoon en zag er nog best netjes uit. Haar speelgoed was natuurlijk ook allemaal oud, maar dat maakte voor haar niets uit. Zolang ze maar iets had om in haar mond te stoppen of door de kamer te smijten was Judith tevreden.
Rick was niet erg tevreden met het antwoord van Carl over hoe het nou met hem ging. Het was het standaard antwoord geworden en het deed hem pijn dat zijn zoon dat had overgenomen. Natuurlijk hadden ze eten, onderdak en elkaar nog en daar was Rick ook erg dankbaar voor, maar naarmate de tijd weken voorbij gingen leek dat niet meer genoeg. Rick had behoefte aan meer. Aan 'normaal', om het zo maar te zeggen. Toch was er ieder keer weer een vervelend stemmetje in zijn hoofd dat zeurde dat dat toch nooit ging gebeuren. Hun levens zouden nooit meer normaal worden, zelfs als alle walkers zouden uitsterven.
"Dat klopt," antwoordde Rick met een halve glimlach. "We hebben elkaar nog. En nu we hier zijn raken we niemand meer kwijt," beloofde hij. Hij hoopte dat het een belofte was die hij kon waarmaken.
Op zijn voorstel dat Carl morgen mee zou gaan op patrouille knikte de jongen. Rick zag de fonkeling in zijn ogen en wist dat dit een hoop betekende voor zijn zoon. Carl deed enorm zijn best om zijn plek te vinden in Alexandria en mee te draaien als volwaardig lid en niet langer als 'zoon van'. Hoewel Rick hem graag nog wat langer als 'zoon van' wilde houden, wist hij dat dat oneerlijk was tegenover Carl. De jongen had zich meerdere malen bewezen.
"Goed. Ik verwacht je wel vroeg op. We brengen Judith weg bij zonsopkomst en gaan dan meteen," zei Rick en hij ging op de grond zitten naast Judith, met zijn rug tegen de bank. "Zorg ervoor dat je goed slaapt en eet. Heb je nog voldoende munitie? En hoe vaak oefen je met dat mes?" Carl werd steeds beter met dat pistool van hem, maar Rick wilde liever overstappen op messen, bijlen, stokken, zwaarden; eigenlijk alles wat niet zoveel herrie maakte dat het iedere walker in de nabije omgeving naar je toelokte. Pistolen waren puur voor noodgevallen.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

13 nov 2016 - 17:07 Shireen is offline

Shireen 2021

C H R I S T I N A M A V O R

Mijn gehijg leek oorverdovend in mijn eigen hoofd, maar ik kon de moeite niet meer ophouden om mijn adem te sparen. Ik kon niet stoppen, maar de immense pijn in mijn zij vertraagde me. Ik was zo wanhopig, dat ik bijna begon te snikken. Ruimte voor tranen was er echter niet, ze waren te dichtbij. Biters.
Het waren er niet eens veel. Een stuk of twaalf misschien, maar te dicht op elkaar voor mij en mijn mes. Maanden lang, fucking maanden lang had ik het volgehouden, zonder pistool, zonder andere mensen als de ogen in mijn rug, zonder Philip. Daar. Tranen in mijn ogen.
'Alsjeblieft,' jammerde ik, terwijl ik door strompelde, mijn hand tegen de wond in mijn zij gedrukt, die ik had opgelopen door op een scherpe tak te zijn gevallen, minuten geleden, toen ik probeerde te vluchten...
Veel hadden de Biters niet op mijn smeekbeden te zeggen, slechts gegrom en geschreeuw.
Op een gegeven moment, had ik de keus gewoon niet meer om verder door de bomen te blijven lopen. De Biters hadden me samen met de autoweg omsingelt, en gedwongen zette ik passen op het verhitte asfalt. Het duurde slechts enkele seconden van om me heen kijken naar hoe dichtbij elke Biter al was gekomen, totdat ik in de verte plotseling een hek zag. Een hek... omringd door muren. Wijksmuren.
Ik wist niet hoe snel ik moest rennen om daar te komen, nog steeds hinkend door het feit dat ik uit mijn linker zij bloedde. Nog steeds zaten de Biters me op de hielen. Ik kon niet stoppen. Ik mocht niet stoppen, anders zou dit mijn dood worden.
Nog maar 50 meter van het hek verwijderd struikelde ik plots. Nee, nee, nee. Ik moest het halen. Ik kwam weer half overeind, maar erg ver kwam ik niet. Ik kon niet meer.
'HELP!'

how dare you speak of grace

13 nov 2016 - 17:38 Pinguino is offline

Pinguino 18074

ROBYN PRICE

Blijkbaar niet. De jongen schudde zijn hoofd en liep verder, alsof Robyn van hem zou gaan eisen dat hij haar overnam. Eigenlijk zater dus niets anders op dan wachten op de volgende poortwachter. Het gebeurde wel vaker dat die niet op tijd kwamen. Misschien moest ze eens met Rick gaan praten, maar aan de andere kant had hij het al druk genoeg met zaken die belangrijker waren dan poortwachters die op tijd kwamen.
Na een minuut of tien hoorde ze plots een schelle schreeuw om hulp. Robyn was meteen alert en keek omhoog naar de wachter, die zich vliegensvlug omdraaide en zijn geweer trok.
"Wie is daar?!" riep hij. Robyn aarzelde niet en beklom de muur om te kijken wie het was. Aan de stem van de wachter te horen was het namelijk niet iemand vanuit Alexandria en dan mocht ze de poort niet open doen.
In de verte zag ze een jonge vrouw, die zo snel rende als ze kon. Ze hield haar linker zij vast en leek gewond te zijn. Vlak achter haar zag Robyn walkers, een heleboel. De wachter zag ze op precies hetzelfde moment en begon op ze te schieten. Robyn had willen helpen, maar ten eerste had ze geen pistool en ten tweede kon ze er toch niet mee omgaan. De schoten alarmeerde andere wachters, die direct aan kwamen rennen om te helpen. In opperste concentratie losten ze hun schoten, maar vooral op de achterste walkers. Het risico om het meisje te raken was anders te groot.
"Doe de poort voor haar open," zei één van hen, wijzend naar Robyn. Officieel gezien moesten ze eerst wachten, maar dit was een noodsituatie. Het meisje was gewond en werd nog steeds achterna gezeten door de walkers.
Robyn sprintte het trapje af en trok hard aan de poort om hem een kwart te openen. Ze stapte naar buiten en stak haar hand uit. Een dapper iemand was waarschijnlijk naar het meisje toegerend om haar te ondersteunen, maar Robyn durfde niet meer te doen dan dit.
"Kom! Hier ben je veilig!" riep ze. Ze moest haar stem verheffen om boven de harde schoten van de wachters uit te komen en hoopte dat het meisje haar hoorde.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

13 nov 2016 - 19:27 Shireen is offline

Shireen 2021

C H R I S T I N A M A V O R

'Wie is daar?' Na weer opnieuw geprobeerd hebben op te staan, kwam ik weer neer op mijn knieën en dook ik in elkaar, mijn armen nu geheel om mijn buik heen geklemd van de pijn. Ik kon niet antwoorden, daarnaast kenden ze me toch niet.
Eenmaal op de grond hoorde ik geweerschoten. Eerst was ik bang dat ze op mij schoten, en dus probeerde ik zo goed als ik kon, dichtbij de grond naar de poort toe te kruipen. Uiteindelijk kwam ik tot de constatering dat ze mij niet beschoten, maar de Biters achter me. Vluchtend voor de Biters die echter te dichtbij waren, merkte ik dat ze daarop niet konden schieten, ze waren bang mij te raken.
'Help!' Nu eenmaal op mijn voeten, maar nog steeds in elkaar gedoken zette ik opnieuw enkele passen richting het hek.
'Doe de poort voor haar open!' Hoorde ik iemand roepen, maar de zucht van opluchting die over mijn lippen rolde zorgde ervoor dat ik weer op mijn knieën terecht kwam, dit keer rechtstreeks op het asfalt, omdat mijn rok omhoog was gekropen. De poort werd geopend door een blonde vrouw, maar ze stak slechts haar hand naar me uit.
'Kom! Hier ben je veilig!' Nu nog maar tien meter van haar verwijderd keek ik achterom. Slechts één Biter was dichtbij genoeg om me nog aan te kunnen vallen. Met mijn mes in mijn hand, stond ik nog steeds in elkaar gedoken op, en lukte het me nog net om de Biter door het hoofd te steken. Daarna wist ik niet hoe snel ik naar de vrouw toe moest lopen, de poort door.
Eenmaal binnen kon ik maar enkele meters verder lopen totdat ik definitief in elkaar zakte, en me op mijn rug liet vallen.
Mijn gehijg was zo zwaar en rauw dat het pijn deed in mijn longen. Ik kneep mijn ogen dicht voor de zon, en hoestte even.
'Ik kom uit Woodbury. Woodbury is weg. Iedereen is dood.' Kon ik nog uitbrengen voordat ik bijna bezweek aan de vermoeidheid.

how dare you speak of grace

13 nov 2016 - 20:49 160917 is offline

160917 33139

16 - 09 - '17

13 nov 2016 - 21:56 Baxter is offline

Baxter 4988

C A R L G R I M E S

Toen we eenmaal binnen het huis waren, had mijn vader Judith neer gezet op het speelkleed. Samen met wat oud speelgoed, hadden we het kleed gevonden in een van de kinderkamers hier in Alexandria. Het was niet veel, maar dat maakte Judith helemaal niets uit. Ze vermaakte zich altijd prima. Toch vond ik het jammer voor haar dat ze nooit een veilige thuis basis zal hebben, met een eigen kamer, en eigen speelgoed. We waren nu al een aantal weken in Alexandria, tot nu toe was het veilig geweest. Maar toch bleef het in mijn achterhoofd herhalen dat zoiets als dit, eigenlijk te mooi om waar te zijn deze dagen, niet voor lang zal zijn. Er hoeft maar één enkel ding te gebeuren, en alles is weg. Net zoals de gevangenis.
Ik keek hem aan na zijn, eigenlijk loze, belofte. Hoe graag ik het ook wilde dat de groep voor altijd bijeen bleef, het was gewoon niet realistisch. Tegenwoordig was ademhalen al gevaarlijk. "Dat hoop ik." zei ik zacht.
Daarna begon hij over dat ik morgen, nu ik meeging met hem, wel vroeg op moest. Ik lachte even in gedachten. Ik sliep de laatste tijd toch al niet, en als ik het al deed was het toch met één oog open. Goede nachtrust was voor velen tegenwoordig schaars. Ik knikte, en luisterde naar wat hij daarna te zeggen had, en werd opeens overspoeld met vragen. Ik lachte even. "Rustig maar pap, ik kan echt wel voor mijzelf zorgen. En wat het mes betreft, ik word steeds beter, al zeg ik het zelf." zei ik, met een lichtelijk trotse blik. Nu ik nog geen vaste taak toegewezen had gekregen, had ik vaak tijd over. Veel tijd om te oefenen dus. "Maar...ik ben nog steeds beter met een pistool." gaf ik eerlijk toe, en ik denk dat hij dat ook wel wist.
"Wat denk je morgen tegen te komen?" vroeg ik, en keek hem aan. Natuurlijk kon hij dat niet precies weten, maar wie weet, misschien had hij wel enig idee.
"Is het alleen maar checken op veiligheid, of gaan we ook opzoek naar eten en hulpvolle spullen?" vroeg ik daarna, om op mijn beurt hem te overspoelen met vragen.

[ bericht aangepast op 22 nov 2016 - 0:09 ]

How far is far

15 nov 2016 - 17:58 Pinguino is offline

Pinguino 18074

ROBYN PRICE

Heel even leek het meisje het niet te gaan halen. Er was een walker vlakbij, maar ze wist hem neer te halen met haar mes. Robyn trok even wit weg toen ze dat zag - daar zou ze waarschijnlijk nooit aan wennen. Nadat de walker in elkaar zakte op de grond rende het meisje de laatste paar meter en schoot langs haar heen naar binnen. Robyn trok onmiddelijk de poort dicht en de wachters begonnen gerichter te schieten.
Het gewonde meisje zakte neer op de grond en hijgde alsof ze al uren aan het rennen was.
'Ik kom uit Woodbury,' hijgde ze. 'Woodbury is weg. Iedereen is dood.' Daarna werd ze helemaal bleek en knielde Robyn gauw naast haar om haar te ondersteunen.
'Je bent gewond,' zei ze. De uitspraak over Woodbury negeerde ze. Dat was voor nu niet belangrijk. Ze had andere dingen aan haar hoofd. 'Ik ben Robyn en ik ga je helpen, goed?' zei ze zacht. 'Maak je maar geen zorgen.'
Robyn seinde naar de wachters en twee mannen kwamen gauw het trappetje af om te kijken naar de nieuwkomer.
'Hoe heet je?' vroeg Robyn. Ze moest haar best doen om het meisje bij bewustzijn te houden. Eén van de wachters drukte een lap stof tegen de wond in haar zij in een poging om het bloeden te stelpen. Een ander ging vlug op weg om hulp te halen.

R I C K G R I M E S

Rick fronste toen Carl zei dat hij steeds beter werd met het mes. Dat was goed, maar niet goed genoeg.
'Laat het me zien,' zei hij en hij stond op. 'Ik zal Judith op bed leggen en dan kun je me buiten laten zien hoe je met dat mes omgaan. Ik moet het zeker weten voor ik meeneem.' Rick tilde Judith van de grond die meteen begon te protesteren in de vorm van dikke tranen. Ze had overduidelijk geen zin om weer meegenomen te worden, maar Rick kon haar moeilijk hier op de grond laten zitten. Hij zou wel een fles voor haar maken en haar dan in bed leggen. Dan haden hij en Carl even rustig te tijd.
'Morgen? Walkers. Het moet wel. De afgelopen dagen heb ik er bijna geen gezien. Maar dat betekent dat iets ze die kant op lokt,' legde Rick uit. 'Ik weet niet wat dat is. Misschien een dorp of een andere groep. Dat gaan we uitzoeken. Al het nuttige wat we onderweg tegenkomen is mooi meegenomen.' Hij probeerde Judith wat te kalmeren, maar die jammerde gewoon door.
'Anders vragen we of Glenn ook meegaat,' bedacht hij hardop terwijl hij naar de keuken liep om een fles te maken voor Judith. Misschien was dat ook wel veiliger voor Carl. Dan konden zowel hij als Glenn de jongen in de gaten houden, voor het geval dat ze iets groots tegenkwamen. Ja... dat was waarschijnlijk beter.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

15 nov 2016 - 23:43 Scypho is offline

Scypho 496

William Reeves

Met zijn rechterhand rammelde William aan een deel van de afrastering om uit te testen of het tegen een stootje kon. Deze had hij een week geleden terug vastgezet, nadat een stevige wind het had doen omvallen. Het gaf niet veel mee dit keer, waardoor hij een tevreden een mondhoek optrok. Dit zou mogelijke Walkers wel tegenhouden. Daar was het tot nu toe toch tot in staat geweest.
William zette zijn controle verder, af en toe stoppend om na te kijken of er nergens iets was losgekomen. Ergens hoopte hij er wel op dat hij straks een andere taak zou mogen uitvoeren, iets waarbij hij zich wat nuttiger zou voelen. Nu leek het meer dat hij gewoon een wandeling maakte langs het dorp terwijl hij een afrastering controleerde die al die maanden al stand had gehouden. Nog even en hij zou klaar zijn. Dan zou hij wel eens aan Deana kunnen vragen wat hij nog kon doen. Of misschien aan Rick. Hij kende hem nog niet zo goed, maar hij had alleszins een goede indruk op hem nagelaten. Het was duidelijk dat hij wel vaker de leiding had genomen en zijn groep volgde hem dan ook trouw. Op dit moment was het soms niet zo duidelijk wie net de leiding had in Alexandria, maar tot nu toe had het toch niet voor al te grote problemen gezorgd. Het was wennen om een nieuwe groep hier te hebben. Nu was hij niet meer de nieuweling, zoals ze hem lang hadden gezien, samen met Rhys.
Hij stak zijn duim achter de riem van zijn gereedschapstas om deze terug over zijn schouder te hijsen, om te beginnen aan het laatste stuk van de omheining. Er weerklonken geweerschoten, afkomstig van de poort. Ontrust keek hij in die richting, instinctief grijpend naar zijn pistool in zijn achterzak terwijl hij dichterbij kwam. De wachters schoten op iets buiten de muren, maar het geroep van een jongedame was hem niet ontgaan. Robyn hield de poort open en hielp een brunette naar binnen. Ze was duidelijk gewond en kon maar net ontsnappen aan de Walkers, waar de wachters op aan het schieten waren. Wanneer de poort terug dicht ging, haalde William zijn hand weg van zijn pistool. Een van de wachters kwam hem tegemoet gelopen wanneer hij reeds onderweg was richting de gewonde. Hij knikte even naar hem als teken dat hij ging helpen. "Zorg dat er verband klaar ligt in de praktijk!" riep hij naar hem, terwijl hij verder liep tot hij aan de poort was en naast Robyn op zijn hurken ging zitten. "We kunnen haar best naar de praktijk brengen, daar kan ze verzorgd worden." opperde hij, kijkend naar Robyn en de bewaker die de lap stof op haar wonde drukte.

Tell me, my friend. Have you ever danced with the devil in the pale moonlight?

20 nov 2016 - 20:50 160917 is offline

160917 33139

Lexy Lilian York

Uitgeput trok Lexy haar weer rugzak recht. Ze hing scheef door de hoeveelheid kilo's die op haar rug hingen. Haar keel was ontzettend droog, ze had zoveel dorst en ze had ook niets meer om te eten. Haar maag maakte zoveel lawaai, terwijl het langzaam leek alsof hij in elkaar krimp door de honger. Met een zucht keek Lexy rond. Ze zag geen gevaar, dus liet ze zichzelf op haar knieën vallen. Daarna deed ze haar rugzak van haar rug en duwde ze deze tegen de boom waar veel schaduw was. Hier was het veel koeler, dat was zoveel beter dan steeds in die brandende zon te lopen.
Lexy kroop tot tegen de boom en liet haar neerzakken op haar kont, zodat ze met haar rug tegen de boom kon zitten. Ze veegde met haar hand het zweet van haar voorhoofd en veegde dan haar hand aan haar half kapotte broek af. Ze was ontzettend moe, ze kon niet meer. Al haar energie was op. Het koste haar ontzettend veel moeite om eten en drinken te vinden, dus was ze op zoek naar hulp dat ze nergens kon vinden. Ze had kilometers gelopen en ze had serieus geen idee meer waar ze op dit moment was.
Terwijl ze op adem probeerde te komen, bleef Lexy rondkijken. Ze wilde niet verrast worden door een walker. Ondanks ze haar familie had verloren, wilde ze zelf heel graag overleven. Maar langzaamaan begon ze te beseffen dat het in haar eentje veel moeilijker begon te worden. Hoewel ze het zelf niet wilde, moest ze nu echt wel op zoek gaan naar een kamp om er bij te kunnen horen, zodat ze niet meer alleen zou zijn en blijven. Ze moest zich maar leren aanpassen en leren volhouden om met vreemden onder een dak te wonen. Nu moest ze alleen nog een kamp vinden of in ieder geval gewoon een groep, ze wist alleen niet waar zoeken.
Lexy strekte zich even uit terwijl ze gaapte. Ze moest verder, want ze had dringend vocht nodig. Met een zucht stond ze recht, keek ze nog eens rond om te kijken of het veilig was en dan pas nam ze haar zware rugzak vast. Er zaten dingen in zoals zaklampen, pannetjes, bekertjes, een paar kledingstukken en ze had ook een slaapzak aan haar rugzak hangen. Omdat ze vond dat ze deze dingen nodig had, bleef ze ze met zich mee dragen. Al zou het zoveel makkelijker zijn zonder al die kilo's, ze had namelijk elke dag spierpijn aan haar schouders.
Kreunend deed Lexy de zware rugzak op haar rug en begon ze weer te lopen. Ze had het zo warm, maar ze moest door. Ze moest hulp zoeken. Hopelijk kwam ze snel ergens terecht waar ze iets of iemand kon vinden.

16 - 09 - '17

20 nov 2016 - 22:05 Shireen is offline

Shireen 2021

C H R I S T I N A M A V O R

'Je bent gewond,' sprak de vrouw die me binnen had gelaten. Ik kon slechts haperend en zwaar ademen terwijl ik mijn ogen gesloten hield voor de zon.
'Ik ben Robyn en ik ga je helpen, goed? Maak je maar geen zorgen.' Me geen zorgen maken? Geen sprake van. Ik had genoeg om me zorgen over te maken.
'Zorg dat er verband klaar ligt in de praktijk!' hoorde ik een mannenstem roepen, waarvan de afzender ook naast me neer knielde. Even opende ik mijn ogen wijd om te zien wat en wie er aan de hand was, maar dit hield ik slechts enkele seconden vol, voordat ik ze weer dicht deed en begon te hoesten. Een ander persoon snelde ook op mij af, waarna hij een lap stof tegen mijn verwonding aan duwde. Ik kromp even ineen van pijn.
'Ah, fuck,' siste ik, terwijl ik probeerde overeind te komen, maar dit lukte voor geen meter.
'We kunnen haar het beste naar de praktijk brengen, daar kan ze verzorgd worden,' opperde de man die naast de vrouw was neergeknield. Ik haalde weer een rauwe hap lucht.
'Nee. Ik moet weten of er overlevenden zijn. Ik...' Paniek laaide even in me op. 'Waar zijn mijn mensen? Ze moeten ergens zijn? Waar zijn de mensen uit Woodbury? Hebben jullie ze?' De paniek ging over in nog zwaardere, snellere adem, terwijl ik mezelf met alle macht probeerde te kalmeren. Ik wilde huilen, maar vocht kwam mijn ogen niet uit, hoe hard ze het ook probeerden. Ik legde mijn handen echter wel over mijn gezicht.
'Nee...' jammer ik. 'Hij heeft er zo veel vermoord,' fluister ik mezelf toe. Iets wat ik dacht dat Philip nooit zou kunnen doen. Maar nu waren ze allemaal weg. Tenzij ze het hier naartoe hadden gered...

how dare you speak of grace

22 nov 2016 - 0:38 Baxter is offline

Baxter 4988

C A R L G R I M E S

Ik keek mijn vader aan toen hij zei dat hij wilde zien hoe ik met mijn mes om ging, en keek even fronsend naar beneden. Ik wist dat ik nog niet super goed was met mijn mes, en was hierdoor bang dat ik niet meer met hem mee zou mogen. Ik knikte, en keek hem weer aan.
Ik was niet miserabel met een mes, ik kon best wat walkers ermee omleggen, ik was er alleen nog niet zo snel mee als mijn vader en de anderen van de groep.
Ik werd teruggeroepen uit mijn gedachten door het protesteren van Judith, wie duidelijk geen zin had om weer verplaatst te worden. Ik knikte op de antwoorden van mijn vader. Het was een goed teken dat hier in de buurt al een tijdje geen walkers meer waren geweest. Er was er wel eens afgedwaald, maar het waren de laatste tijd tenminste geen grote groepen meer. De kans was dus inderdaad groot dat hen morgen iets groots te wachten stond.
Ik wist dat ik er niet enthousiast over moest zijn, maar stiekem was ik toch wel blij dat hij dit keer écht aan iets mee kon helpen, en het niet weer gewoon een beetje op de uitkijk staan was.
Ik keek verbaasd op na zijn opmerking over dat hij Glenn mee wilde nemen. Dit was duidelijk een teken dat hij er niet genoeg op vertrouwde dat ik het aankon. Ik snapte het aan de ene kant wel, hij wilde dat ik veilig was, maar dit was niet de manier. "Pap, ik snap best dat je me veilig wilt stellen, maar ik kan echt wel voor mijzelf zorgen." zei ik, eigenlijk lichtelijk geïrriteerd. Eigenlijk was dat geïrriteerde niet eerlijk, maar ik was het gewoon zat om als klein kind gezien te worden, zelfs door hem. "Als je wilt dat ik ooit voor mezelf ga kunnen zorgen in deze omstandigheden, moet je mij er mee leren om kunnen gaan. En door mij constant te beschermen en de gevaarlijke dingen uit handen te nemen, ga ik dat nooit leren. " zei ik vastberaden. "Je moet me vertrouwen, dat doe ik ook bij jou." zei ik.
Het was misschien wat brutaal, maar ik wilde hem gewoon vertellen dat ik het inmiddels allemaal best aan kon.
"Daarbij, Glenn is net vader geworden, ik denk dat we hem nog even moeten laten genieten van zijn familie." zei ik vervolgens, en trok mijn mes uit mijn riem. "Dus, ga ik je nog laten zien wat ik kan?" vroeg ik, en wachtte tot hij Judith op bed zou leggen en mee naar buiten zou lopen.

[ bericht aangepast op 20 dec 2016 - 21:24 ]

How far is far

2 dec 2016 - 21:51 Pinguino is offline

Pinguino 18074

ROBYN PRICE

Ik snapte iets van wat het meisje zei en probeerde er vooral niet teveel over na te denken. Wie had wie vermoord? En over hoeveel mensen had ze het? Was iedereen dood of was de dader nog op vrije voeten? Zou hij nu zijn ogen op Alexiandria richten en naar hen komen? Robyn voelde een rilling over haar rug gaan, maar probeerde het van haar af te schudden. Daar mocht ze nu niet over nadenken. Ze moest zich bezighouden met het gewonde meisje en zich niet zoveel zorgen maken over dingen waar ze toch niets van wist.
'Rustig,' suste ze. 'We praten straks. Spaar je energie. Ik beloof je, het is hier veilig,' zei Robyn zachtjes. Ze wist dat natuurlijk niet zeker, maar ze moest toch íets zeggen? Ze kon moeilijk zeggen dat niemand hierheen was gekomen en er dus waarschijnlijk helemaal geen overlevenden waren. Dat kon ze vast niet aan.
'We kunnen haar het beste naar de praktijk brengen,' zei de man die haar was komen helpen, genaamd William. 'Daar kan ze verzorgd worden.' Robyn knikte en ging verzitten.
'Je hebt gelijk. Maar ik kan haar niet alleen tillen. Je moet me helpen,' zei ze. Het meisje leek absoluut niet zwaar, maar Robyn was nu eenmaal niet zo sterk. William was een stuk groter en vooral veel sterker dan zij dat was. Hij zou halverwege niet omvallen.
'Kun jij haar dragen? Dan ren ik vast heen om ze daar te vertellen wat er aan de hand is,' vervolgde is. 'Ik denk dat Rick en Deanna haar ook wel willen zien. Maar dat komt later allemaal.' Ze kon het meisje nu moeilijk al onderwerpen aan een kruisverhoor van die twee. Ze waren allebei niet bepaald subtiel. Vooral Rick was de laatste tijd erg achterdochtig als het ging om vreemdelingen. Nee, dat zou later wel komen.

R I C K G R I M E S

Rick maakte vlug de fles melk klaar voor Judith en liep met haar naar haar kleine slaapkamer. Carl protesteerde direct tegen zijn idee om Glenn mee te nemen, wat hem verbaasde. Carl begon steeds meer zijn eigen mening te vormen. Dat was natuurlijk positief, maar die mening ging tegenwoordig wel érg vaak tegen hem in. Vooral zijn laatste zin stak hem een beetje.
'Dit gaat niet om vertrouwen, Carl,' zuchtte Rick. Voorzichtig legde hij Judith in bed en drukte een kus op haar voorhoofd. Ze lag in stilte te genieten van een fles en Rick zag aan haar bloeddoorlopen oogjes dat het niet lang zou duren voor ze in slaap zou vallen.
'Je weet dat ik je vertrouw. Ik vertrouw alleen de walkers niet, noch iedere andere ziel die in deze wereld rondloopt. Levend of dood.' Nu er geen vorm van handhaving, wetten of regels meer waren was het een chaos. Dat hadden Rick en zijn groep al veel te vaak meegemaakt. Je kon niemand meer vertrouwen die je niet kende.
'Het maakt niet uit hoe goed je bent. Je bent een kind en daarbij ook mijn zoon. En ik ga niet spelen met jouw leven,' vervolgde hij zachtjes. Hij deed het licht van Judith's kamer uit en sloot voorzichtig de deur.
'Laat maar zien wat je kan. Dan beslis ik wat ik ga doen. En dan wil ik geen tegenspraak meer horen, begrepen?' Ergens in hem kwam de stem van de agent die hij ooit was geweest naar boven. Dat leek haast wel uit een ander leven te komen.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Index RPG Actieve Topics Zoek