Ik weet uiteraard niet in welke mate jullie het waarderen dat ik hier weer ben met mijn getrunt/geneut/gezaag, maar ik moet het wederom van me af schrijven. Ik heb de voorbije jaren zo veel zeurtopics aangemaakt, dat jullie volgens mij onderhand wel een vrij goed idee hebben wat er allemaal met me scheelde. Eerst mijn eerste emmer die overliep ongeveer twee jaar geleden, dan mijn twee schoolwisselingen, en dan in deze vakantie de zelfmoord van een vriend. Daar komt nog eens bij dat ik heel, heel onzeker ben over mezelf. Ik heb altijd h et gevoel dat ik ga falen, dat ik niet goed genoeg kan doen voor deze wereld, dat ik nooit kan voldoen aan de verwachtingen die anderen, maar vooral ikzelf, me opleggen.
Twee maand en een half geleden heeft mijn pa een hartinfarct gehad. Hij was er gelukkig op tijd bij, maar zoiets heeft mentaal een heel grote impact. Na een maand is hij weer gaan werken, met alle gevolgen van dien. Eerst een oogontsteking, dan een oorontsteking, tandontsteking, nu lumbago - zijn lichaam was duidelijk nog niet klaar om weer te gaan werken.
Maar het is moeilijk. Het is moeilijk om hem elke dag opnieuw mentaal zo te zien afzien, om hem ... in die staat te zien. Er zit geen fut meer in, zin in niets. Alsof hij elk moment kan gaan beslissen om de wereld gedag te zeggen. En ik ben bang. Niet dat hij dat gaat doen, maar dat hij in dezelfde situatie als mijn opa - zijn vader - gaat belanden. Dat hij niet uit die mentale crisis, om het zo te noemen, gaat raken. En gecombineerd met alle voorafgaande shit en teleurstellingen van de voorbije jaren, weet ik écht niet meer hoe lang ik dit ga volhouden. Want ik heb het echt gehad. Met alles.
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried
