[RPG • 200] Camp Lakewood • Speeltopic O1 - Speeltopics

8 jan 2017 - 21:29 Vanth is offline

Vanth 23147

Camp Lakewood

Ruim vijftig jaar geleden richtte Nicholas Devonte, Camp Lakewood op. Met het strenge beleid had het ook maar één doel: Opstandige tieners veranderen in grote voorbeelden voor anderen. Iets wat toen erg goed lukte, te danken aan de strenge regels en keiharde begeleiders.
Hierdoor staat Camp Lakewood al vele jaren bekend als een van de beste heropvoedingskampen van Amerika. Probleemjongeren worden massaal door hun ouders naar dit kamp gestuurd, in de hoop dat er nog iets te redden valt. Probleemjongeren die stuk voor stuk verschillend zijn. Ieder met hun eigen verhaal en hun eigen problemen. Lakewood heeft nog steeds de reputatie van het strenge beleid, al is dat geen reëel beeld meer na al die jaren. Dat er tegenwoordig dingen gebeuren die niet door de beugel kunnen, vertelt niemand. Maar één ding is zeker, het kind wat je hierheen stuurt zal veranderd zijn als de weken voorbij zijn..

Het kamp
Het kamp is gelegen diep in de bossen, in de staat Montana. Naast een groot meer staan meerdere houten huisjes, die steeds plek bieden voor drie of vier personen. In twee grotere huizen verblijven de begeleiders. Elk huisje heeft een kleine badkamer met een wc en een douche.
Er is maar één weg die naar het kamp leid en je moet eigenlijk wel met een bus. Lopen zou uren kunnen duren en de kans dat je verdwaald is groot.

Rollen
• Meisjes
~ Kyra Isabelle Avery - Cotrona
~ Dakota Roselie Pierson - Bellamy_Blake
~ Nerida Véronique Tremblay - Stiles
~ Lillyana Callow - Choctaw
~ Delilah Hylla Green - Granian
~ Lydia Jasmine Grace - Sunrises

• Jongens VOL!
~ Tyler Elijah Ambrose - Cotrona
~ Ryder Erebus - Necessity
~ Sebastian Ryan Lewis - Granian
~ Arthur Alexander Miller - greenlight22
~ Rhonan Samuel Greenfield - UnpredictabIe
[R] ~ Josiah

Begeleiders Let op! Dit zijn dus lang niet altijd lieverdjes
~ Collin Daniel McGrath - Bellamy_Blake
~ Quentin Grenville - Sweetwine
~ Jordan Benjamin Quill - Vaiana
~ Zoanna Ignis Blackburn - Chrysante
~ Moira Brooks - Granian

Regels
~ Schrijf minimaal 200 woorden
~ Geen perfecte personages
~ Houd het realistisch.
~ Minimaal een keer per week reageren, dit is makkelijk haalbaar. Als dat voor een bepaalde reden niet kan, meld het dan gerust.
~ Een reservering blijft vier dagen staan! Als je langer de tijd nodig hebt, meld dat dan
~ 16+ mag
~ No fights! In de RPG zelf mag dit natuurlijk wel.
~ OOC tussen haakjes of in het praattopic!
~ Drie personages per account. Bij meerdere rollen minimaal 1 personage met een ander geslacht. Houd dit ook goed bij
~ Bij veel belangstelling kunnen er meer rollen vrijkomen! Dit is alleen als vrouwen en mannen gelijk zijn.
~ Weet zeker dat je mee wilt doen. Ik wil niet dat dit na twee dagen al dood loopt.

Begin
Ongeveer anderhalf uur geleden is iedereen aangekomen op het kamp. De begeleiders hebben uitgelegd waar ze slapen en de regels op het kamp. Momenteel is het half 9 en de zon is bijna onder, er is een kampvuur waar iedereen kennis kan maken.

[ bericht aangepast op 8 jan 2017 - 22:08 ]

El Diablo.

9 jan 2017 - 18:59 4na is offline

4na 2574

Rhonan "Rho" Samuel Greenfield
Don't trust anyone until they can prove to you that they can be trusted.

Het is een mooi meisje, daar niet van, maar staren naar mensen zonder dat deze reageren is niet echt leuk. Zonder weer een woord te zeggen sta ik op, terwijl ik om me heen kijk. Mijn ogen speuren naar een vorm van vermaak - mijn telefoon is een verboden voorwerp, helaas. Anders was ik met alle plezier verder gegaan met het sturen van berichten naar Chloë - mijn ex, zeg maar. Een zachte zucht glijd over mijn lippen wanneer ik aan haar denk. Het is ten slotte háár schuld dat ik hier zit. Niet de mijne.
Vermaak, ik verveel me, iemand, jongen of meisje, maakt niet uit, kom naar me toe. Natuurlijk voldoet niemand aan mijn onuitgesproken wensen, dan moet ik zélf maar moeite doen. Verdorie, op school was het altijd zoveel gemakkelijker. Hier heb ik status noch reputatie, dus ik zal kijken hoe ik die weer op moet bouwen.
En dat begint klein.
Ik ben al een tijdje naar de jongen aan het staren voor ik het doorheb, en ik besluit dat hij mijn aandacht wel waard kan zijn. Met grote passen been ik op hem af, om zelfverzekerd over te komen, mocht hij omkijken.
In tegenstelling tot mijn houding is mijn stem vriendelijk als ik hem begroet.
'Hallo!'

i wanna vincent van gogh cry in a corner

9 jan 2017 - 23:49 reguluswife is offline

reguluswife 37248

NERIDA "NERI" VÉRONIQUE TREMBLAY

I leave bite marks

outfit

Het ging een stuk lastig over de telefoon, maar uiteindelijk wist Neri uit te leggen hoe het probleem (internet deed het niet en ze wilde een wedstrijd van haar klein zoon zien) opgelost kon worden. Ze had slechts enkele seconden afscheid genomen van Mrs. S, toen er plots iemand voor haar neus verscheen.
'Jongedame, heeft niemand je verteld dat telefoon verboden zijn op het kamp? Jammer zeg, dat je niet meteen kan luisteren en ik hem in moet nemen.' Voor Neri er ook maar een woord tussen kon krijgen, had de man, hoogstwaarschijnlijk een van de begeleiders (anders zag hij er wel erg oud uit voor een jongere), haar telefoon uit haar vingers geplukt en stopte hij die met een overdreven gebaar in zijn broekzak. 'Natuurlijk kan er wat geregeld worden waardoor je je telefoon gewoon mag gebruiken. Wie weet belt je gesprekspartner nog wel eens terug en het kwam over als ze je dierbaar was.' Zijn donkere ogen waren enkele centimeters lager dan haar gezicht gericht, op haar voorgevel. En al zei ze het zelf, ze wist dat haar borsten er goed uitzagen in het zwarte shirtje. 'Ja, wij komen wel op een oplossing.'
De man was erg aantrekkelijk, maar legde het er wel erg dik bovenop. Nog erger dan die achterlijke leraar van haar. Alleen in tegenstelling tot de leraar, zou ze met de man voor haar wel de lakens willen delen. Maar als hij het zo overduidelijk wilde, mocht hij er wel wat meer voor vechten. She loved making guys squirm.
'Oh hmm, zoiets iets kan ik mij wel herinneren ja,' antwoordde ze nonchalant terwijl ze van het tafeltje afgleed. 'Maar niemand controleerde mijn spullen daarna, dus ja. Niet mijn schuld als ik mijn mobiel dan toch gebruik. Moeten jullie maar oplettender zijn.' Neri stond nu vlak voor hem, en terwijl ze hem met een geamuseerde blik aankeek, likte ze langzaam aan haar lolly en liet ze haar vrije hand in de man's broekzak liet glijden, om zo haar telefoon terug te stelen. Met een speelse fonkeling in haar ogen daagde ze hem uit om de telefoon weer terug te nemen.

[ bericht aangepast op 10 jan 2017 - 4:22 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

10 jan 2017 - 11:22 Ken_ is offline

Ken_ 18286

JORDAN BENJAMIN QUILL

Zesentwintig ▵Begeleider ▵ Outside ▵ Talking to Hylla

Hier zaten we dan, mijn tweede jaar hier als begeleider op Camp Lakewood. De geur van dennenbomen en het vertrouwde geluid van de stromende rivier waren iets wat voor mij toch wel vertrouwd aanvoelde. Echter waren er ook wel elementen die helemaal anders waren dan het jaar dat ik hier zelf als prombleemjongere had gezeten. De grootste factor? De andere begeleidingsleden. Het is dan wel tien jaar geleden, maar toen waren ze streng maar rechtvaardig iets wat ook ik probeerde te toen, maar ... Dan had je nog eens mensen zoals Quentin op deze planeet. Moira had me vorig jaar moeten tegenhouden of ik had die man meerdere klappen kunnen verkopen. Nee waar die kerel hoorde was in het gekkenhuis. Ik haalde even een peuk boven en nam een trekje, wetende dat dit eigenlijk geen goed voorbeeld was voor de jongeren, maar op zich waren ze zo slecht nog niets. Ouders deze dagen panikeerden veel te snel als ze hun zoon of dochter met wat verdovende middelen vonden en bestempelden deze dan als probleemkinderen. Ik bedoel maar, Hacker? Het ergste wat er kon gebeuren is dat hij er illegaal geld mee wist te krakken.
Maar goed ik moest geen oordelen vellen vooraleer ik echt de jongeren leerde kennen en dat was ook zo wederzijds. Met mijn handen in mijn grijze hoodie - jup all casual en zelfs met mijn bril op- liep ik richting het kampvuur die ik daarnet had helpen maken. Nog niet alle jongeren zaten er maar dat was ook niet verplicht, eerder gewoon een voordeel voor hen.
Echter toen ik dichter in zicht kwam zag ik een meisje met witblonde haren tegen een boom aangeleund zitten. Als ik me goed kon herinneren was haar naam Delilah. Waarom ze hier zat? Dat kon ik me niet meteen meer voor de geest halen... Ze had zich zo te zien wat afgezonderd van de groep en las een boek, waarvan ik de titel niet meteen kon lezen. "Hey, Delilah was het toch? Wat lees je daar?" ik wist een vriendelijke glimlach op mijn gezicht te plakken en kwam even naast haar zitten. "Ik ben Jordan trouwens, één van de begeleiders hier."

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

10 jan 2017 - 15:52 Venustic is offline

Venustic 2690

Arthur Alexander Miller

To know your enemy you must become your enemy

Een diepe zucht rolde over Arthur zijn lippen heen toen hij de derde kiezel die hij wierp verkeerd wierp in plaats van stuiteren op het heldere water viel de kiezel met een luide plons in het water. Dat was nou niet het hele idee van vooruitgang, met deze kiezel ging Arthur achteruit. Alle vooruitgang die de jongeman had geboekt viel zo met een worp allemaal in het water en dat was niet hoe het hoorde te werken. Zo werkte het nooit bij Arthur, hij hoorde vooruitgang te boeken zo ging het gewoon bij hem. De jongeman was een snelle leerling, achteruitgang stond niet in Arthur zijn woordenboek. Arthur was een perfectionist, alles moest perfect en kon alleen maar beter, dingen hoorden niet slechter te gaan. Het was maar zo'n klein dingetje, maar toch veroorzaakte het bij Arthur een grote frustratie. De jongeman raapte nog een kiezel van de grond een perfect platte kiezel, nogmaals word hij het steentje naar het water toe en deze keer ja drie keer. Drie, het kon altijd nog beter, alles kon altijd beter.
Hoewel de kiezel allang weer naar de bodem was gezonken staarde Arthur nog even naar het water als of de kiezel zo toch weer omhoog zou stuiteren om nog eens drie sprongetjes te doen. Dat deed de kiezel niet, maar Arthur pakte ook niet een nieuwe kiezel op. Hij hoorde achter zich al de lichte voetstappen van een persoon. Langzaam draaide Arthur zich om, om daar inderdaad iemand te zien staan. Rhonan wist Arthur zich nog te herinneren, vijftien jaar oud als hij het helemaal goed had. Vijftien jaar en al aanwezig op een opvoedingskamp, nou dan wist je zeker dat er een goed steekje los zat bij die jongen. Op je vijftiende hoorde je in de vakantie rondjes te rennen op een voetbalveldje of hooguit binnen fifa te spelen. Je hoorde zeker niet thuis op een of ander opvoedingskamp, dan deed je toch wel iets flink fout.
Echter waren dat natuurlijk gedachten die Arthur niet uit kon spreken, dus zette Arthur zijn wel bekende vriendelijke glimlach op. 'Hoi.' Begroette Arthur de jongeman die hem net met een 'Hallo' had begroet. In plaats van een nieuwe kiezel op te pakken stak Arthur zijn handen in zijn broek, waarna hij zich volledig naar de jongen toe draaide. Kort nam hij Rhonan in zich op. 'Dus vermaak je je tot nu toe wat?' Vroeg Arthur, omdat hij geen flauw idee had waar hij het met deze jongen over moest hebben. Hij had kunnen vragen naar de reden waarom deze jongeman hier zat, maar om eerlijk te zijn kon Arthur dat helemaal niks schelen en daarbij dacht hij ook niet dat Rhonan dat nou bepaald op prijs zou stellen. Terwijl Arthur wachtte op het antwoord van de jongen viste hijzelf een pakje kauwgom uit de zak van zijn broek, één drukte hij uit het plastic en stopte hij in zijn mond. Daarna keek hij weer op naar Rhonan. 'Wil je er ook één?'

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

10 jan 2017 - 19:42 Ascian is offline

Ascian 10570

Naam:Delilah Hylla Green.

"Hey, I was just fine before I met you,"
||

Mijn blik dwaalde langzaam weer af naar mijn boek. Misschien moest ik mij toch zo even gaan voorstellen; al wilde ik vooral heel graag naar huis. Ik schoof een plukje haar terug achter mijn oor, nadat ik de bladzijde van mijn boek had opgeslagen. In de verte zag ik al iemand onze kant opkomen, maar ik had goede moed dat ik met rust gelaten zou worden door de andere jongeren. Ik zat op een kamp voor probleem jongeren te lezen; op een schaal van één tot tien, hoe nerdy kwam ik nu precies over?
"Hey, Delilah was het toch? Wat lees je daar?" De stem klonk een stuk volwassener dan ik op gerekend had, en mijn blik schoot dan ook meteen omhoog en volgde de man die naast mij kwam zitten.
"Ik ben Jordan trouwens, één van de begeleiders hier," stelde Jordan zichzelf voor.
"Hylla," fluisterde ik. Al had ik denk ik nog niet helemaal door dat er zojuist iemand een conversatie met mij was begonnen; ik kon erg wegdromen bij boeken. "De meeste mensen noemen mij Hylla, wat eigenlijk mijn tweede naam is, maar hey, mij hoor je niet klagen," zei ik en ik probeerde een lach op mijn gezicht te toveren. Ik slaagde half voor mijn gevoel.
"Emh, het heet An Ember in the Ashes," zei ik, terwijl ik het boek naar hem toe draaide zodat hij de cover kon zien. "U ziet er erg jong uit voor een begeleider." De woorden hadden mijn mond verlaten voor ik er echt over nagedacht had. "Niet als in te jong, meer als in, wil u niet iets anders, beters doen in uw vakantie dan op een stelletje tieners letten die stiekem in hun ouders likeurcabinet gezeten hebben?" Niet dat ik ervan uit ging dat we hier allemaal een stelletje alcohol verslaafde waren, zoals mijn ouders dat noemde, maar mindere reden vond ik al helemaal onbegrijpelijk. Daarbij, ik hoopte toch echt wel dat hier niemand zou zitten die echt een misdaad begaan had, niet moord ofzo, maar iets minder ergs.

We've lived in the shadows for far too long.

10 jan 2017 - 22:28 4na is offline

4na 2574

Rhonan "Rho" Samuel Greenfield
Don't trust anyone until they can prove to you that they can be trusted.

'Hoi,' antwoordt de jongen. Ik heb geen flauw idee meer wat zijn naam is, iets met een A. Adam? Nee, Arthur, dat is het.
'Dus, vermaak je je tot nu toe wat?' vraagt deze Arthur dan. Nee, ik verveel me en dat is de enige reden dat ik met jou praat.
Ik wil net antwoorden als Arthur - ik noem hem in gedachten spottend Tureluur - een pakje kauwgom uit zijn zak vist, er één uit haalt en hem in zijn mond stopt. Als hij begint te kauwen wil ik wegkijken, ik vind het walgelijk. Ik houd niet van kauwgum. Ik kijk niet weg.
'Nee, dank je,' zeg ik een beetje minder "vrolijk" als mijn begroeting van zo-even.
'En ik vermaak me hier tot nu toe nog niet. Eigenlijk geen idee wat de begeleiders voor ons in petto hebben. Wat maakt dit kamp nou zo bijzonder?' Ik frons, werkelijk wel een beetje nieuwsgierig. 'Zo erg kan het toch niet zijn?'
Ik zeg de woorden eerder tegen mezelf dan Arthur.
'Vermaak jij je een beetje?' vraag ik dan toch maar, zogenaamd belangstellend.
Terwijl ik hem blijf aankijken zak ik door mijn hurken en haal een gladde kiezel van de grond. Als ik tracht hem over het water te keilen "stuitert" hij vier keer voordat hij zinkt.

[ bericht aangepast op 10 jan 2017 - 22:32 ]

i wanna vincent van gogh cry in a corner

11 jan 2017 - 15:06 Altschmerz is offline

Altschmerz 7758

Quentin Grenville

Begeleider • 33 • Narcissistic (but hella sexy) asshole

When you're drowning, I will be standing a few feet away —
yelling 'learn how to swim, you idiot'.

'Oh — hmm. Zoiets kan ik mij wel herinneren, ja. Maar niemand controleerde mijn spullen daarna, dus ja — niet mijn schuld als ik mijn mobiel dan toch gebruik. Dan moeten jullie maar oplettender zijn.'
Quentin stond simpelweg te genieten van de uitdagende ondertoon in haar zwoele stem — met dit exemplaar zou hij ontzettend veel plezier kunnen beleven als hij goed zijn best zou doen. Zojuist had ze goed en wel in de gaten gehad dat hij openlijk in de richting van haar borsten stond te staren en ze had er geen enkele opmerking over gemaakt — hij had juist het idee dat ze haar schouders enigszins extra naar achteren had getrokken.
Voordat hij een antwoord heeft kunnen formuleren, kijkt hij geamuseerd omlaag doordat de jongedame voor hem is komen te staan — likkend aan haar lolly terwijl haar kijkers de zijne niet loslaten. Ja — heel veel plezier.
Quentins rechtse mondhoek weet langzaam omhoog te kruipen als hij haar hand in zijn broekzak voelt glijden, op zoek naar haar telefoon. Hij was niet de enige die hier plezier in had — zag hij in haar fonkelende kijkers.
'Jongedame — volgens mij weet ik precies wat voor persoonlijkheid ik hier voor me heb. En geloof me, deze zomer zal veel minder erg voor je worden dan je van te voren had verwacht. Wat ik me afvraag. . . naast je telefoon weet ik zeker dat je geen alcohol, drugs of sigaretten mee hebt kunnen smokkelen door de honden bij de ingang.' Quentin grijnst, trekt aan één van de touwtjes van Nerida's t—shirt die boven haar borsten eindigen. 'Maar daar is natuurlijk altijd iets voor te regelen. Net zoals het gebruik van je telefoon. Ik heb hem van je afgenomen, maar je stal hem zo maar terug. Wat moet ik daar nu mee? Het melden? Je verblijf verlengen?'
Quentin zucht even en neemt dan het tweede touwtje tussen zijn vingers. 'Of denk je dat we samen iets kunnen verzinnen als straf?'

[ bericht aangepast op 11 jan 2017 - 17:29 ]

•

11 jan 2017 - 17:46 RefIection is offline

RefIection 412

Zoanna “Zoë” Ignis Blackburn

“Ik heb meer geleerd van pijn dan ik van plezier ooit zal leren.”

Ik keek uit over de bossen, over het meer, over het afgelegen kamp. Dit was het dus. De plaats waar ik de komende week door ging brengen, samen met een groep probleempubers en een paar andere begeleiders. Gezellig.
Waarom heb ik eigenlijk gekozen om dit te doen? flitste er kort door mijn hoofd. Het antwoord was vrij simpel. Omdat het moest. Omdat ik geld nodig had. Omdat mezelf ergens kwijt moest. Omdat hier de enige plek is waar dat hopelijk kon.

Nadat ik de dossiers nog even grondig had doorgelezen, besloot ik de huisjes te gaan bekijken. Dit was ten slotte mijn eerste jaar hier en ik moest nog even weten hoe het kamp in elkaar zat. Waar je wel en niet gezien kon worden, waar het veilig was en waar niet. In het dossier vond ik ook de indeling van de huisjes, waaruit bleek dat ik met één andere persoon in een huisje zat: Moira, de andere vrouwelijke begeleider. De drie mannelijke begeleiders sliepen in hun eigen huisje.
Mijn eigen huisje bekeek ik uiteraard als eerst. Hij was klein en van hout. Een andere beschrijving had ik er niet voor. De begeleidershuisjes leken er trouwens wel groter uit te zien dan de normale.
Eén voor één ging ik de huisjes af. Bij het laatste huisje zag ik een jongen.
Ik liep naar hem toe. Als begeleider was het mijn taak om de kampers te heropvoeden, maar voor ik dat kon moest ik ze eerst kennen. Léren kennen. ‘Hoi,’ zei ik daarom maar. Mijn stem hield ik vlak en emotieloos, zoals altijd. ‘Tyler Elijah Ambrose, was het toch?’

(This signature is removed for copyright infringement)

11 jan 2017 - 18:37 Vanth is offline

Vanth 23147

Tyler Elijah Ambrose

Ik heb er al de pest in gehad sinds mijn moeder me vertelde dat ik hierheen moest, en momenteel is dat zeker nog niet veranderd. Ik was in eerste instantie ook weggelopen van huis en gecrasht bij een goede vriend van me. Ik kon er makkelijk de hele zomervakantie blijven, maar natuurlijk moest het feest na twee weken alweer over zijn. Drie dagen voor ik naar dit gesticht werd gestuurd, geweldig.
De hele weg hierheen heb ik geen woord gesproken en tot nu toe was de blik op mijn gezicht onveranderd gebleven: Koud, kil en zwaar chagrijnig. Mijn stemming precies hetzelfde, al werd het nog wat erger toen ik hoorde dat sigaretten en een mobieltje verboden waren -van alcohol en drugs had ik het namelijk al verwacht-. Niet dat ik die had ingeleverd, maar dat hoeven ze niet te weten verder. ‘Hoi,’ hoor ik opeens en verveeld keer ik mijn hoofd in de richting van het geluid. Hier kijk ik recht naar een vrouw. Iets ouder schatte ik haar, maar niet heel veel. ‘Tyler Elijah Ambrose, was het toch?’ Mijn wenkbrauw schiet lichtjes en kort omhoog. 'Zo zo... Zelfs de tweede naam? Leuk man' zeg ik op een koude, verveelde en vooral sarcastische toon. 'En jij bent?' vroeg ik, vrij ongeïnteresseerd. Ze had een mooi gezichtje maar dat was het dan ook weer. Net zoals de rest van de meiden hier. Maar als ik gelijk had zouden het toch allemaal stuk voor stuk makkelijke prinsesjes zijn.

El Diablo.

11 jan 2017 - 19:17 Necessity is offline

Necessity 5612

RYDER EREBUS
“People say monsters don't have nightmares. Oh but sweetheart, how do you think monsters are born?”
18 years - Talking to Dakota

Ryder stond op een afstandje en keek. Hij dacht niet na over wat er tot nu gebeurd was, maar hij observeerde gewoon. Wie praatte er met wie, hoe bewoog iedereen? Het zou uiteindelijk belangrijk kunnen zijn.
Toen hij dacht genoeg gezien te hebben voor nu, liep hij richting het kampvuur en ging zitten. Hij staarde naar de hypnotiserende bewegingen van het vuur terwijl hij langzaam de afgelopen paar uur verwerkte. Hij had natuurlijk van te voren geweten dat hij naar dit ‘heropvoedingskamp’ zou gaan, maar nu hij hier echt was, was het toch anders. Heropvoedingskamp… Alleen het woord haatte hij al. Alsof zo’n kamp ook maar iets zou veranderen aan hem. Hij hoefde niet opnieuw te worden opgevoed, zoals waarschijnlijk al die losgeslagen tieners met hun perfecte leventjes die zich graag tegen hun beschermende ouders wilden afzetten. Hij wist prima hoe hij zich moest gedragen. Één misstap was het geweest waarvoor hij nu moest boeten. Één fout en hij was als ‘probleemjongere’ bestempeld. Nou ja, officieel bestempeld. Als je al die gezinnen die hij versleten had mocht geloven, was hij al veel langer een probleem.
Zonder dat hij het door had gehad, was hij naast een meisje gaan zitten. Een meisje dat hij tot nu toe compleet genegeerd had, iets waar hij eigenlijk mee door wilde gaan. Echter, vandaag was de dag dat er bondgenootschappen gesloten zouden worden en daar kon hij niet buiten blijven. Ook hij had bondgenoten nodig, hoe graag hij ook zonder zou willen zijn. Het was makkelijker om bondgenoten af te stoten wanneer hij niks aan ze zou hebben, dan om nieuwe bondgenoten te vinden wanneer hij ze wel nodig zou blijken te hebben.
“En, wat vind jij er tot nu toe van?” vroeg hij daarom aan het meisje, terwijl hij zijn blik losrukte van het vuur.

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

11 jan 2017 - 21:34 Ken_ is offline

Ken_ 18286

JORDAN BENJAMIN QUILL

Zesentwintig ▵Begeleider ▵ Outside ▵ Talking to Hylla

"Hylla," fluisterde het meisje waaruit ik veronderstelde dat ze liever zo aangesproken werd. Niet dat ik hier iets op tegen had gezien ik zelf niet eens mijn echte voornaam gebruikte. "De meeste mensen noemen mij Hylla, wat eigenlijk mijn tweede naam is, maar hey, mij hoor je niet klagen," verklaarde ze zich vervolgens met een waterig glimlachje waardoor ik begrijpend knikte. "Emh, het heet An Ember in the Ashes," beantwoorde ze mijn vraag en toonde me even de cover. Zelf kende ik het boek niet echt, maar aan de hand van het prentje gokte ik dat het iets fantasy moest zijn. Dat word een boek dat ik ook eens ga moeten opzoeken.
"U ziet er erg jong uit voor een begeleider." De woorden van Hylla deden me haar verrast aankijken door een wenkbrauw op te trekken. "Niet als in te jong, meer als in, wil u niet iets anders, beters doen in uw vakantie dan op een stelletje tieners letten die stiekem in hun ouders likeurcabinet gezeten hebben?" een zacht lachje verliet mijn lippen waardoor ik even bedenkelijk over mijn kin wreef waar de stoppeltjes van mijn baard mijn huid even kietelden. " Daar heb je wel een punt." grapte ik. "Nee grapje, het is iets waar ik deugt in kan hebben. Daarbij vind ik probleemjongeren nogal een harde stempel." zei ik simpel. Meer woorden hoefde ik er ook niet aan kwijt. " Dus Hylla , heb je geen zin om bij het kampvuur te zitten? Of is dat je ding niet?" vroeg ik haar, mijn vertrouwelijke glimlach weer om mijn lippen heen. Ik had zo mijn eigen manier van begeleiden en ik wilde dan ook daadwerkelijk deze jongeren helpen, niet afbeulen -zoals anderen hier-. " Mijn handen verborg ik weer in mijn grijze hoodie gezien het niet al te warm was en het kampvuur de perfecte gelegenheid is om op te warmen én elkaar te leren kennen. ~~-Haha zoveel voordelen, of moet ik zeggen vuurdelen-~~
Mijn blauwe kijkers liet ik even rustig door de ruimte glijden. Er zaten al iets meer mensen aan het kampvuur en in de verte kon ik twee schimmen zien, wat ze precies aan het doen waren wist ik niet maar ze stonden wel nogal erg dicht bij elkaar voor onbekenden. Het begon langzaamaan donker te worden en ik begon me nu toch ook echt af te vragen of ik nu een nieuwe bril nodig had of niet. Echter liet ik mijn blik van het tafereel losscheuren en stond ik recht, klopte even mijn broek af en stak vervolgens mijn hand uit naar Hylla. Ze koos zelf maar of ze zin had om deze aan te nemen zodat ik haar rechtop kon helpen of niet.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

11 jan 2017 - 23:46 Venustic is offline

Venustic 2690

Arthur Alexander Miller

To know your enemy you must become your enemy

Over het algemeen waren er maar een klein aantal mensen die een stukje kauwgom afwezen, wat het was met de menselijke populatie en hun obsessie voor kauwgom wist Arthur ook niet. Hoewel hij niet kon zeggen dat hij niet meedeed aan deze obsessie, maar toch begreep hij het zelf niet eens helemaal. Uiteindelijk was een stukje kauwgom niks, een klein 'snoepje' wat waarschijnlijk vol dat met chemische troep. Tenminste Arthur had geen betere verklaring voor de substantie die het werd zodra je er op begon te kauwen. Echter was Rhonan wel één van deze mensen die kauwgom blijkbaar afsloeg, kort bleef Arthur naar hem kijken als of er een onderliggende gedachte onder moest zitten. Echter viel er niet veel te zien, dus haalde Arhtur kort zijn schouder op en keek weer weg, naar het meer.
'En ik vermaak me hier tot nu toe nog niet. Eigenlijk geen idee wat de begeleiders voor ons in petto hebben. Wat maakt dit kamp nou zo bijzonder?' Antwoordde Rhonan vervolgens op Arthur zijn vorige vraag, opnieuw draaide Arthur zich naar de jongen toe. 'Het is schijnt één van de beste heropvoedingskampen van Amerika, klinkt best bijzonder.' Sprak Arthur, waarna hij opnieuw zijn schouders ophaalde. Hij wist het ook niet, hij had geen flauw idee wat Camp Lakewood nou beter maakte dan andere kampen of het echt voor hem uitmaakte wist Arthur niet. Hij was hier toch zo weer weg. 'Zo erg kan het toch niet zijn?' Zei Rhonan nog, iets waar Arthur besloot niet op te reageren. Net zoals Rhonan leek blijken had Arthur niet zoveel verstand van wat het kamp inhield en wat het beter maakte dan anderen. Echt een antwoord op die vraag geven kon Arthur dan ook zeker niet.
De volgende vraag was van Rhonan afkomstig, hij vroeg het zelfde als Arthur hem net had gevraagd of hij zich wat vermaakte. Terwijl Arthur nadacht over zijn antwoord boog Rhonan zich naar voren en pakte hij een kiezelsteen, met een goede worp wierp hij de kiezel richting het water. Arthur volgde het steentje en zag hoe het 1.. 2.. 3.. 4 keer op het water stuiterde. Fuck! 4 keer, dat kleine rot joch kreeg het voor elkaar om zijn steen vier keer op het water te laten stuiteren. Dat was beter dan Arthur het net had gedaan. Arthur hurkte al op de grond om zelf een kiezel te pakken en Rhonan passief agressief te laten zien wie hier de baas was door het nog beter te doen. Hiervoor diende Arthur echter wel de perfecte kiezel te vinden. In de tussen tijd vertelde Arthur zich zelf als nog dat het niks uit maakte, ze hadden het hier over kiezelen niks meer het was een fysiek iets, Arthur hoefde niet het beste te zijn in dingen die fysiek waren. Het koste Arthur een paar seconden om rustig te worden, maar toen liet hij zich op de grond zakken in plaats van een nieuw steentje op te pakken. 'Ja, ik vermaak me tot nu toe wel oké.' Sprak hij zo relaxt mogelijk uit.

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

12 jan 2017 - 12:05 4na is offline

4na 2574

Rhonan "Rho" Samuel Greenfield
Don't trust anyone until they can prove to you that they can be trusted.

'Het is één van de beste heropvoedingskampen van Amerika, klinkt best bijzonder,' antwoord Tureluur. Hij haalt zijn schouders op, typisch nonchalant en onnozel. Dan volgt zijn blik de van het water springende steen, en ik merk dat hij geïrriteerd raakt. Wat is er irritant aan een keilende steen? Hij gaat door zijn knieën om zelf een kiezel in de hand te nemen. Wil hij bewijzen dat hij beter is of zo? Ik knipper een aantal keren met mijn ogen. Weet ik dat ook weer, dat hij het niet fijn vind als ik stenen keil. En dan zal ik er later wel achter komen waarom precies. Ik weet het toch wel als Tuur zelf een steentje op het water laat dansen.
'Ja, ik vermaak me tot nu toe wel,' zegt hij dan als antwoord.
'Wat heb je dan gedaan?' vraag ik geamuseerd. 'Je bent er net. Ik weet niet hoor, maar het enige wat je gedaan zou kunnen hebben is een paar ongemakkelijke gesprekken voeren of naar een kampvuur of meisjes staren.' Ik dacht even na. 'Stenen keilen kan ook, maar wat is daar zo interessant aan?'

i wanna vincent van gogh cry in a corner

12 jan 2017 - 17:10 HeatherChandler is offline

HeatherChandler 2241

Lillyana 'Lilly' Callow

" I do very bad things, and I do them very well " • Outfit

Met een zucht had Lilly haar spullen in haar Cabin gezet en liet haar vervolgens op het bed neervallen. Dit zou de zwaarste vakantie ooit worden. Haar sigaretten en mobiel waren afgepakt. 'Are we living in the Middle Ages?' kreunde ze lichtelijk geïrriteerd. Na lang getreuzel besloot de jongedame toch op pad te gaan. Misschien als ze echt onhandelbaar was dat ze terug naar huis gestuurd werd. Slenterend liep Lilly door het kam heen, terwijl ze in de verte al het vuur van het kampvuur zag. Was dit een zomerkamp voor kleuters? Zouden ze straks kampliedjes gaan zingen of zou het zo'n psychische therapie zijn waar iedereen zijn of haar verhaal moest doen. Met elke stap die Lilly naar voren deed, wilde ze er het liefst twee achteruit doen. Ze was al dichter bij het vuur dan dat ze wilde zijn, maar plots viel haar ogen op de jongen, die ze eerder had gezien. Mister Handsome (Sebastian) had ze hem genoemd. Ze liep naar hem toe en ging naast hem staan. Het bleef even stil, totdat ze toch hem begroette. 'Hey,' zei ze. Vervolgens wist ze niet meer wat ze moest zeggen. Ze kon zichzelf wel even voor haar kop slaan. Standaard gesprek dan maar. 'Eerste indruk?' Lilly rolde even met haar ogen en stak haar hand uit. 'We zijn hier natuurlijk om manieren te leren, Lilly,' Waarna ze haar hand naar hem uitstak.

Do I look like Mother Teresa?

12 jan 2017 - 17:28 Ascian is offline

Ascian 10570

Naam:Delilah Hylla Green.

"Hey, I was just fine before I met you,"
||

" Daar heb je wel een punt." zei hij en het duurde net een seconde te lang voor ik doorhad dat hij een grapje maakte. "Nee grapje, het is iets waar ik deugt in kan hebben. Daarbij vind ik probleemjongeren nogal een harde stempel." Deugt. Deugt was typisch zo een woord dat alleen oude en nette mensen leken te gebruiken. Ik sloeg mijn boek langzaam dicht en keek hem met een nieuwsgierige blik aan.
" Dus Hylla , heb je geen zin om bij het kampvuur te zitten? Of is dat je ding niet?" vroeg hij met een glimlach. Ik keek hem schuin aan. Hij had een vrolijke en rustige uitstraling naar mijn mening. Hij stond op. Ik beet op mijn lip, wilde ik bij het kampvuur zitten? Ik kon echt heel socially awkward zijn. Van tijd tot tijd wist ik gewoon niet hoe ik mij op moest stellen, bij vrienden of bij vreemde, gewoon omdat ik mij niet zo vrolijk voelde.
"Emh, ja, tuurlijk," zuchtte ik terwijl ik Jordan's hand aannam en mij overeind liet trekken. "Ik weet alleen niet of ik nou zo sociaal ben dat ik ineens vrienden heb hier, maar het kampvuur kan vast geen kwaad." Ik sloeg mijn armen om mezelf heen in de hoop dat het bij het kampvuur warmer zou zijn. Nu de zon onder was, was het ineens niet meer zo warm naar mijn mening.
"Is er ook nog zoiets als muziek of dit kamp? Of moet ik wachten tot ik aan het einde van de zomer mijn mobiel weer terug krijg?" merkte ik op, terwijl de stilte me omringde. Ik ging om het kampvuur zitten, waar een aantal van de andere ook zaten en keek even om naar Jordan.

We've lived in the shadows for far too long.

Index RPG Actieve Topics Zoek