Okay, misschien heeft iemand dit wel al ergens gelezen, bijvoorbeeld het lucht je hart topic, maar ik heb een klein probleempje.
Mijn vriend heeft afgelopen vrijdag een baan aangeboden gekregen bij een bedrijf waar iedereen als operator moet beginnen en dus minstens een jaar in ploegendienst moet werken. Hij begint net zoals ik volgend jaar aan een nieuwe studie, alleen dan deeltijd. Nu is hij al een jaar uit de running en miste hij op het MBO al motivatie om te leren. Ik ben nu dus bang dat hij de eerste paar maanden - misschien langer - problemen gaat hebben met het combineren van het nieuwe slaappatroon met studie en dingen met mij doen.
Wat mij tot het tweede probleempunt brengt. Ik ben heel erg bang dat hij door een slaaptekort chagrijnig gaat worden en dat op mij afreageert en ik met tentamenstress ook dingen op hem af ga reageren wat allebei ruzies gaat creëren. Ik ben als de dood om hem kwijt te raken en we hebben al meerdere keren een ruzie gehad die bijna het einde van de relatie was. Daarbij ben ik ook niet iemand de heel de tijd alleen kan zijn, maar hij heeft andere weekenden en ook hij moet leren, waardoor ik hem minder ga zien, minder bij hem kan slapen en minder leuke dingen kan doen. Hij gaat het eerste jaar ook minder gamen, wat ik juist iets meer wil gaan doen, maar ik heb dus niemand om mee te gamen dan. Ik heb wel een vriendengroepje, maar die zijn allemaal net een jaar te jong om net zoals met hem wat te gaan drinken - ik ben al 18, mijn vriend is 21 en mijn vriendengroep is voornamelijk nog 17 - en ik zie hen ook niet meer op school, waardoor ik bang ben dat het contact wat gaat verwateren. Hierdoor ben ik bang dat ik weer in een semi-depressieve spiraal kom waar ik niet uit geraak, doordat ik stress heb, geen ontstress momenten en waarschijnlijk meer ruzies die me alleen maar meer problemen geven.
Ten derde heb ik nog 4 weken zomervakantie als hij moet beginnen met werken waarin ik eigenlijk had gepland om eens samen met hem iets te doen, naar de Efteling te gaan met mijn vader en zusje zoals we al 2 jaar doen - ik ben een gewoontedier - en om in de laatste 3 weken een paar keer bij hem te komen eten, gewoon met zijn tweetjes, gezien zijn ouders en zusje op vakantie zijn. Ook zouden we een weekendje naar de boot van zijn ouders gaan om daar nog wat vakantie te houden en dat is nu dus ook allemaal niet mogelijk. Hij zou een paar dagen weggaan afgelopen mei na mijn examens, maar toen had hij ineens geen baan meer en had hij het geld er niet voor over om een paar dagen naar center parcs of iets dergelijks te gaan, dus dit alles steekt des te meer als ik me bedenk dat ik dus het komende jaar niet alleen met hem iets kan gaan doen, terwijl hij had gezegd dat we met kerst anders ook nog weg konden gaan, gezien ik dan ook vakantie heb. Maar hij doet al moeilijk over een paar vrije dagen die hij op moet nemen, omdat we een dagje naar Elfia Arcen gaan en hij een keer naar een balletoptreden van mij komt kijken. Eigenlijk wilde ik ook nog naar Atsusacon gaan 6 augustus, maar dat zit er dus helemaal niet meer in nu.
Nu weet mijn vriend van mijn angsten - afgezien van dat ik baal over vakantie en de reden waarom, maar hij vindt het allemaal onzin, dat ik overal gelijk een doomscenario bij bedenk en geen positieve kant ervan in kan zien. Nu wil hij per se dicht bij zijn werk gaan wonen als hij klaar is met de studie. We wonen in Zeeland en hij gaat in Goes werken, terwijl wij in Terneuzen wonen, waardoor hij dus iedere dag door de tunnel moet rijden voor werk. Hij weet al bijna 100% zeker dat hij in Goes wil gaan wonen later, maar ik ben eigenlijk van plan om mijn afstudeerstage bij mijn vader op het werk te doen in de hoop dat ik daar kan blijven, omdat ik daar nu vakantiewerk doe en ik het wel gezellig vind en daarbij, interessant. Dus dan zou ik iedere dag door de tunnel moeten, waar ik niet heel blij mee ben. En ja, misschien denk ik nu te ver vooruit, maar ik hou wel echt van mijn vriend en ik zou me eigenlijk geen toekomst voor kunnen stellen zonder hem of met een andere man, gewoon omdat we zoveel leuke dingen met elkaar doen, zoveel dingen gemeen hebben.
Misschien dat ik me aanstel, ik weet het ook niet. Het frustreert me gewoon, omdat ik niet wil dat hij ongelukkig is en chagrijnig, maar ik wil ook mezelf beschermen van zijn slechte momenten die er sowieso zullen zijn. Ik heb ervaren hoe hij is als hij het werk niet leuk vindt, als hij een slaaptekort heeft, omdat hij te veel moet werken/te vroeg op moet staan, ik heb hem gezien toen hij op het MBO tentamens had en dat waren iedere keer weer slechte momenten voor mij. Hij was chagrijnig, moe, wilde niks anders met me doen dan op bed liggen en een dutje doen of op de bank liggen en TV kijken, tijdens toetsen praatte hij niet eens met me, dus ik vraag me af hoe dat nu moet gaan en ik voel me er gewoon nu al onprettig door.
Nu hebben we het dus dit weekend al gepraat hierover, omdat hij het telefoontje kreeg toen ik bij hem was en ik alleen Oké had gezegd. Ik heb gezegd dat we wel af zouden wachten, maar ik heb gewoon even iemands mening nodig die mij niet persoonlijk kent, want mijn vader vond het ook al niet echt handig, degene waarmee ik op kantoor zit nu en jarenlang ploegen heeft gewerkt vond het ook al niet zo slim, maar die kennen mij - de collega kent mij door mijn vader.
Iedereen die dit leest, heel erg bedankt dat je mijn gezeur aan wil horen en aan iedereen die reageert een dubbel dankgebaar, ik apprecieer het echt heel erg.
[ bericht aangepast op 25 juni 2017 - 22:10 ]
It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen
Slughorn