Hey mensen,
Misschien herinneren jullie je dit topic nog wel. Zo niet, heel kort samengevat: Omdat het bij mijn vriend thuis niet goed ging, besloot hij naar mij toe te komen, nadat mijn ouders toestemming hadden gegeven.
Echter is hij hier nu 6 maanden en begint alles uit de hand te lopen. De sfeer in huis is niet gezond meer. Ik begin in een depressie te raken, mijn vriend voelt zich ook niet gelukkig meer en mijn ouders geven mijn vriend van alles de schuld. Hij zou zogenaamd geen respect hebben, doet volgens hen niets in huis en ze blamen hem erom dat hij geen baan kan vinden en houden.
Na een heftig gesprek van gister is er besloten dat het beter is dat mijn vriend terug gaan naar Duitsland. We hadden het er twee dagen geleden zelf al over, dat het misschien beter is om bij zijn zus in te trekken. Zij heeft hier ook in toegestemd en vindt dit niet erg. Alleen is het plan nu wat versteld, omdat mijn ouders een limiet hebben ingeschakeld van 15 november. Mijn vriend gaat echter niet alleen, nee, ik ga met hem mee.
We willen rond 3 november vertrekken en hebben onszelf een limiet gegeven van 3 maanden. Binnen die 3 maanden willen we een eigen huis hebben rondom de grens (we zullen gaan wonen in Ludwigsburg bij zijn zus, 20 min van Stuttgart, ongeveer midden/onderin duitsland) zodat wij voor zowel mijn als mijn vriends familie evenver weg zijn. Denk aan Koblenz en omgeving.
Mijn vriend is nu al druk bezig met het zoeken van werk. Morgen gaat hij opnieuw bellen, want dan is de manager er. Dit is dan 5 minuten lopen van het huis van zijn zus en omdat zijn moeder hier gewerkt heeft, kan het zijn dat hij een voorsprong heeft om er te werken, maar dit horen we morgen.
Verder ga ik bij zijn zus gewoon fulltime thuis zitten, zoeken naar een huis, helpen in huis en zorgen dat alles goed verloopt voor onze toekomst. Ook ga ik Duits leren, zodat ik makkelijker aan het werk kan komen in Duitsland zelf, tegen de tijd dat we ons eigen huisje hebben.
We zijn al druk bezig met inpakken en mijn vader heeft beloofd dat hij mijn spullen later achter ons aan zal brengen. Mijn bed, bureau, de bank van beneden, eettafel, tv-meubel, tv en noem maar op komen dus allemaal achter mij aan zodra we ons eigen huisje hebben.
Aan de ene kant ben ik heel ongelukkig dat ik weg ga, maar aan de andere kant weet ik dat dit mij gelukkig gaat maken, omdat ik ook super ongelukkig ben in dit huis zelf. Het gaat hier thuis zo slecht dat ik met de dag dieper in die put zink en dat ik er steeds moeilijker een uitweg in vind. Mijn handen zijn gewoon te glad om omhoog te klimmen, zogezegd. Mijn vriend gaat er ook door naar beneden, omdat ik mij zo slecht voel. Hij zegt ook dat hij mij niet straks aan de antidepressiva wil zien zitten en dat dit allemaal beter is voor mijn familierelatie. En dat zie ik zelf ook in.
Ik heb wel gezegd dat mijn ouders altijd welkom zijn in ons huis zodra we die hebben, zolang ze maar berichten dat ze komen.
Wij hopen allemaal gewoon dat het goed komt en dat we allemaal gelukkig worden van deze keuze. Want geen enkele ouder wil zijn kind ongelukkig zien, maar op het moment ben ik dit heel erg. Hoe ik mijn toekomst zie weet ik niet precies, maar ik weet dat het in het begin zwaar gaat worden, maar dat ik er uiteindelijk helemaal bovenop ga komen. Ik ga professionele hulp voor mijn ausitme autisme zoeken, zodat ik mij daar geen zorgen over hoef te maken en dan komt het zeker allemaal goed. Ik heb er vertrouwen in.
Zo, ik wilde dit even kwijt. Het kan allemaal heel verwarrend zijn, maar als je vragen hebt, stel ze gerust in dit topic. Ik ben er om ze te beantwoorden.
[ bericht aangepast op 16 okt 2017 - 20:32 ]
Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.
Slughorn
