Tja, en daar zit ik dan. Typend achter mijn computerscherm steeds met jou in mijn gedachten. Alleen daar denk jij blijkbaar anders over, ik was een stukje papier voor je wat je zo verfrommelde en weggooide. En voor mij was je als een soort edelsteen wat weer glans gaf. Leuke gesprekken hebben wij gehad en het voelde als thuis, je was een maatje. Mijn beste vriend, nachten hebben wij met elkaar aan de telefoon gezeten. Met het onderbuik gevoel met 'ik wil je zien.' en zo hadden we uren gesprekken en dan viel er opeens een stilte of werd een van ons helemaal rood. Want ja, beiden betekenden we wat voor elkaar. Dacht ik toen.
Toen dacht ik nog dat je eerlijk tegen mij zou zijn, wat jij zo vaak bij mij in gesprek bracht was het woordje vertrouwen, hoe veel jij mij wel niet vertrouwde. En dat begon ik te geloven, en logisch ook. Want de berichten die wij naar elkaar stuurden waren meer dan leuke grappen of koetjes en kalfjes. Het waren gevoelens voor elkaar, die echt waren. Gevoelens waarbij jij ook zo open en bloot in was.
Gevoelens die bij jou waarschijnlijk helemaal niks deden, want opeens waren ze voor jouw over. Maar dat liet je niet merken, ik bedoel 6 maanden lang niks zeggen terwijl je ik houd van jou tegen elkaar zegt terwijl je met een ander afspreekt is niet bepaald gedeelde gevoelens over liefde? Terwijl je dat al die tijd volhield tegen mij. Zelfs toen ik je vertelde dat ik meer wilde, dat ik vlinders in mijn buik had die elke keer weer rondvlogen als ik je sprak. Hoe jij mij zoveel liet glimlachen dat ik echt het gevoel had deze gaat voor mij. Jij zei ook "Ik hou van jou terug."
En dan zeg je twee dagen later "Je bedoelt dat als vriend toch?" Dus de afspraken om hier te komen zodat wij dichter bij elkaar konden zijn, en konden knuffelen waren voor jou vriendschappelijk bedoelt? De appjes of messenger berichten waar jij toegaf dat jij zelfs aan vrienden toegaf dat ik wel wat voor jou was, alle appjes over jouw dromen over mij. Dat was dus ook vriendschappelijk?
Het enige wat ik wil is jouw gelukkig zien, vooral toen jij mij vertelde hoe alleen je was, en hoe vervelend het wel was dat je vorige relatie stuk ging. Je vertelde mij alles over je gevoelens, over privé dingen die ik ook niet ga zeggen. En dan vertel je mij niet eens dat je iemand anders heb leren kennen? Als ik had gewist dat jij met iemand een relatie aan ging had ik geen 6 maanden lang sterkere gevoelens kunnen krijgen voor iemand die al gelukkig is in een relatie.
Het doet pijn, maar ook dat zij waarschijnlijk niet eens weet dat terwijl zij jouw in je ogen kijkt en haar hele wereld ziet, dat haar hele wereld niet eerlijk tegen haar is.
Vertrouwen en eerlijkheid ging het jouw daar toch om? Helaas is dit bij mij nu weg, want het kwam duidelijk maar van één kant.
En nu?
Je wil mij opeens niet meer, omdat ik niet meer inga op je berichtjes. Nu weet ik waar ik sta, dat alles in de eerste plaats alleen maar om jou heeft gedraaid. Nooit om mij.
Slughorn
