[RPG • 200] Scintilla University • Speeltopic - Speeltopics

Ik had mijn ogen uitgekeken tijdens de reis in de vliegende taxi. Hoe vaak je dit ook doet, het went nooit een ik vind het heerlijk. Ulysses stapt als eerste uit, terwijl ik de bestuurder betaal en de man bedank. Nou, mam kan weer trots op me zijn. Ik haal voorzichtig het reismandje van mijn schoot – Atlas is pas een paar maanden oud en ik wil hem niet gelijk in de achterbak wegstoppen – en stap uit. Terwijl mijn broer Owlbert uit zijn kooi laat strek ik mijn benen die stijf zijn van de reis. Atlas laat ik nog even zitten, die wil ik graag nog terug kunnen vinden en hier raak ik hem geheid kwijt. "Klaar, broer?" Vraagt Ulysses aan me en een klein grijnsje verschijnt op mijn gezicht. "Ik altijd, broertje. Ben jíj er klaar voor?" Ik steek mijn tong naar hem uit en pak mijn hutkoffer vanuit de achterbak van de taxi, sluit de klep en steek mijn hand op naar de bestuurder om hem te laten weten dat we klaar zijn. "Kom op, ik moet altijd op je wachten. Waarom ben je zo sloom?" Ik rol met mijn ogen en schud mijn hoofd, de lach nog steeds op mijn gezicht. "Wisely and slow, they stumble that run fast." Antwoord ik met een quote van de man naar wiens personages mijn broer en ik vernoemd zijn, waar onze moeder zo gek op is dat we niet alleen vernoemd zijn naar, maar opgegroeid zijn met zijn verhalen. Ulysses slaat een stuk perkament tegen mij aan een voor ik hem een tik op zijn hoofd kan geven met die van mij, heeft hij zijn armen al opgegeven, dus ga ik voor zijn benen. Als we uitgelachen zijn blijkt dat ik minder goed ben in het afleiden van mijn broer dan ik dacht. Uly is zoals altijd stikzenuwachtig voor het komende jaar en hoewel ik gehoopt had te kunnen voorkomen dat hij eraan denkt, staat mijn broertje nu met een bezorgde blik naar het kasteel te kijken. "Beloof je me dat je vandaag nog bij me blijft?" Vraagt hij en ik grijp zijn hand vast om er een kort knijpje in te geven. "Ik blijf zo lang als je me nodig hebt. Of dat nou de rest van de dag is, of de week, of tot we weer naar huis moeten – ik ben er." Ik glimlach bemoedigend naar hem en laat zijn hand weer los om mijn hutkoffer op te pakken. "Zullen we deze maar eens gaan uitpakken? En dan eten – ik sterf van de honger."

Olivia kwam licht gefrustreerd tot halt halverwege haar wandeling van de trein naar Scintilla. Ze was zojuist met haar koffers en rugzak uit de trein gestapt en voor ze het wist stond Po, haar uil, al te smeken om meer snoepjes. Olivia kruiste haar armen en keek haar vliegende uil aan. ''Je hebt de helft van de jaarlijkse voorraad al in de trein opgegeten, Po. Ik wil niet dat je dik wordt.'' Haar uil maakte een droevig geluid en keek haar met grote ogen aan. God, dit was precies wat haar uil het hele treinritje had gedaan en elke keer kon Olivia het niet weerstaan dus had ze haar uil snoepjes gegeven. Teveel en alsnog vroeg Po om meer. ''Nee, kijk me niet zo aan. Nee. Ik zei nee.'' Hopeloos keek Olivia naar de grond en zuchtte lang. Ze was waarschijnlijk al te laat en er stond nu vast een ontiegelijk lange rij voor de roosters. Opeens kwam haar boomtrul uit haar zak klimmen en ging op haar schouder staan. Het stak zijn uit naar de uil en wees naar het buikje van de uil, om het aan te geven dat Po dik was. Olivia moest lachen en besloot om verder te lopen. Ze pakte een snoepje uit haar zak en gooide het in de lucht voor Po. ''Hup, nu mag je lekker gaan bewegen en alvast naar mijn kamer gaan.'' Ze zag haar uil bevredigd knikken en wegvliegen.
Olivia was eindelijk wat dichterbij de school en zag de rij verderop staan. En ja, zoals ze had verwacht; er stond een lange rij op haar te wachten. Ach ja, dan kon ze ondertussen tenminste haar haren vlechten. Maar voordat ze bij de rij aansloot legde ze haar koffer op een kar zodat die alvast naar haar kamer konden. Ze gooide een stuk blauwe kauwgom in haar mond en zag vanuit haar ooghoek een bekend gezicht. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze keek naar de rij en naar Alessandra maar besloot om toch even langs haar vriendin te gaan. ''Al! Ik heb je gemist, hoe gaat het? Heb je je rooster al opgehaald?"