[RPG — 50] St. Julian's Bay • Speeltopic - Speeltopics

      ‘‘Pretty girls with pretty smiles all decked out in the latest styles
Breathtakin', hip-shakin' cuties now. . .’’

      De zomerbeats vliegen je om de oren — en dat kan maar één ding betekenen: het hitteseizoen is officieel begonnen en in St. Julian's staat men een mega drukke zomer te wachten.
      Het toevluchtsoord loopt vol vreemdelingen die grootse plannen hebben voor de komende weken — evenals de locals, die zich opmaken om bergen geld binnen te harken voor de rest van het jaar. St. Julian's Bay is een parel van God dat voor iedereen een plekje lijkt te bieden: nergens ter wereld lijkt het zo makkelijk om overnieuw te beginnen of een compleet nieuwe identiteit aan te nemen. De inwoners zijn er vriendelijk en open en doen er alles aan om een assortiment aan activiteiten en feestjes te organiseren.
      Net als alle voorgaande jaren beloofd het een kwartaal aan overvloedig genieten te worden — met zoete zomerliefdes, oneindige BBQ's en overdadige feestjes.
      Tot het misdaadpijl langzaamaan hoger stijgt dan het kwik en de broeierige warmte voor een onaangename sfeer zorgt in het lokale Sheriff—station. . .

---

Regels

---

• Minimaal 50 woorden per post.
• Houd aantallen gelijk.
• 16+ is toegestaan mits gewaarschuwd.
• Relaties mogen worden besproken mits dat netjes in het praattopic wordt geregeld.

      Montana laat het royale strandhuis dat ze zeventien jaren haar thuis heeft genoemd — zachtjes in het slot vallen. Het is leeg: haar broertjes en zusjes zijn bij andere mensen. Haar moeder heeft het crematorium nog niet verlaten sinds de dienst vanmorgen. De jongedame veegt een losgebroken krul achter haar oor, alhoewel het met haar opstandige lokken nooit lang vast blijft zitten, terwijl ze de huissleutel ronddraait in haar vingers.
      St. Julian is geen enkel beetje veranderd sinds ze eruit is vertrokken anderhalf jaar geleden: de zomer hangt echter in de lucht — wat haar als kind al kriebels in haar buik bezorgde. Daarom is ze nu ook teruggekeerd. Montana zal haar familie steunen in het drukke seizoen, nu haar vader niet langer onder hen is. Ze voelt zich leeg bij de gedachte aan haar oudste demon, en ze heeft nog niet besloten of dat iets goed of slechts is.
      Met een klein rugzakje over haar schouder geslagen, zet ze koers naar de kleine binnenstad van St. Julian: daar waar zich het hoofdkantoor van de huisjesverhuur zich bevindt en waar oude bekenden ronddolen als geesten uit een ander leven.
      Montana is nog geen twee dagen terug in het stadje of ze heeft de diverse roddels al haar kant op horen waaien: een klein nadeel aan het wonen in een normaliter zo uitgestorven gemeenschap. De opgewekte toeristen doen haar echter goed: en het kost haar geen enkele moeite om terug te glijden in de rol van enthousiaste local. Ze dacht dat ze zich een vreemdeling zou voelen, maar niets blijkt minder waar — ze is thuis, waar de wind door haar onverbiddelijke haren strijkt en de zeemeeuwen langs haar oren scheren en de zon haar tint nog net eens extra kust. Ze heeft een enorme glimlach op haar lippen als ze het eerste winkeltje bereikt dat haar tegemoet komt vanaf het strand: het ijsbarretje.
      ‘Eén blueberry scoop met spikkels, alsjeblieft.’
Zodra ze de bestelling heeft uitgesproken komt de eigenaar haar bijna met een sprintje tegemoet.
      ‘Montana bella! Laat me je bekijken!’
De oude Italiaan draait haar rond en woelt door haar haren en kust haar wangen alsof ze zijn verloren dochter is. Haar goede humeur kan bijna niet meer beter, tot hij haar condoleert met haar vader.
      ‘Dankje, Mario. Ik help je graag deze zomer, als je nog een ijsmeisje zoekt.’
Ze gniffelt, terugdenkend aan haar eerste baantje: hier, in het hoogseizoen.
      ‘Ik zal je in gedachten houden, Momo. Die jongens waren zeker gek op mijn zaak toen jij erin stond!’
Hij laat haar pas gaan als ze een veel te groot ijsje in haar handen heeft, waarna ze haar wandeling voortzet.
      ‘Staat je goed.’
Montana houdt haar ijsje grijnzend op naar een jongen die net een goedkope bloemenkrans om zijn hals laat glijden. De jacht naar Hawaaiiaanse accessoires kan maar één ding betekenen: Hula houdt zijn jaarlijkse feest vanavond weer.
      ‘Je mist alleen nog een rokje.’
De jongedame knikt naar een stel meisjes dat uitgebreid selfies aan het maken is bij een rek met rieten rokjes. Toeristen zijn er in alle soorten en variaties.