• Killer times
    Rollen - Praat - Speel


    NEWSFLASH: ASH DOE ONTSNAPT
    - Woensdag 20 november 2018


    De beruchte seriemoordenaar Ash Doe (23) is ontsnapt uit het Burgerhartfort. Hij is gisteren (red. dinsdag) gesignaleerd in de buurt van Portland, Maine. De FBI vraagt de bewoners rustig, maar alert te blijven, en hun huizen goed af te sluiten.

    Doe zou al vijf dagen op vrije voeten zijn. Op vrijdag 15 november brak er omstreeks 4.00u. een brand uit in het Burgerhartfort. Door een nog onbekende fout schakelde deze alle beveiligingssystemen in de zwaarbewaakte faciliteit uit. Bij de brand kwamen een gedetineerde en een medewerker om het leven. Enkele gedetineerden, waaronder Doe, zijn toen uit het gebouw kunnen ontsnappen. Na drie dagen werd besloten dat Doe niet meer op het eiland aanwezig was. Omwille van de gevaarlijke stroming en steile kliffen werd aangenomen dat hij de overtocht van 2 mijl naar het vaste land mogelijk niet zou overleven. Doe bewees het tegendeel en zwom waarschijnlijk naar het kleine badplaatsje Cutler (Maine). Ondertussen is hij gesignaleerd in een supermarkt in Portland en werd het officiële bericht over zijn ontsnapping verspreid. Men verwacht dat hij richting het zuiden zal reizen.
    Doe is 6ft.3 groot en heeft een breed gestalte. Hij heeft kort, zwart haar en groene ogen. Op de beelden droeg hij een... Lees meer

    BEGIN RPG

    ⇸ Woensdag 20 november, 15.00u. Het is bijna thanksgiving en de meeste scholen en universiteiten geven hun studenten vrij tot maandag. Het is familietijd.
    ⇸ We zitten in Californië, dus het is een warme dag voor november: 19°C
    ⇸ Het nieuws over Ash is nu een halfuurtje op de televisie en in de online kranten. Het is in Oakton best aanwezig en op veel zenders terug te vinden.
    ⇸ De FBI, maar eigenlijk de gewone man ook, weet dat de instelling voorzien was op een brand en dat er dus iets raar moet zijn gebeurd.
    ⇸ Men vermoedt dat Ash naar Mexico wil trekken, en mogelijk eerst naar Oakton zal reizen.
    ROLLEN
          Madalena - Rosa - 2
          Tad - Naam - P
          Arcenciel - Alexis - 2
          Anatomy - Jules - 3
          IrisWestAllen - Dakota - 2
          Maledictus - Saffrina - 4
          Ziegler - Liviah - 4
          Luftmensch - Cammie - 4
          Salem - Charlie - 4
          Remiinds - Naam - P
          Luftmensch - Ash - 1
          Necessity - Vic - 3
          MeIpomene - Grayson - 2
          Paracosmic - Easton - 4
          xJess - Isaac - 3
    SKIPS
    Dit is een flexibel schema!
    Vr. 25/01
    Vr 15/02
    ⇸ Vr 8/03
    ⇸ Vr 29/03
    ⇸ Vr 19/04
    = Om de 3 weken

    TekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekst
    Ideeën voor skips
    ⇸ Ash neemt contact op met 1 of meerdere personages
    ⇸ Ash zit halverwege en/of pleegt één of meerdere moorden
    ⇸ Nieuwjaar
    ⇸ Ash komt aan in Oakton (ik heb het min of meer ingeschat, en te voet kan hij het halen in 60 tot 90 dagen, volgens Google Maps)
    ⇸ ...

    TekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekstTekst

    PROMPTS

    Ik schrijf dus regelmatig eens een scène rond Ash en die wil ik graag met jullie delen. Ze zijn niet automatisch canon, tenzij je ze wil gebruiken als herinnering of flashback of wat dan ook. Ik lees het wel en dan zet ik degene die canon zijn geworden in het vet. Als je vragen hebt of opmerkingen, laat maar weten! En als je zelf iets wil schrijven dat niet meteen in het moment van de RPG past, mag je dat ook altijd doorsturen!
    PS. Negeer de afschuwelijkheid van mijn Engels, maar soms komt het er gewoon zo uit. Ik ben slecht in andere talen ;D
    PPS. Ik besef net dat dit allemaal stukjes zijn waarin Ash zich raar gedraagt, lol. Dit is dus niet gewoonlijk.

    1. De Roes – Mei 2012 – 16 jaar - Rosa, Jake, Coach Johnson
    “Ah, kom op, alsof je niet weet van hem en Liv. En Saar. En Margot.” Ash was al beginnen fronsen toen hij Jake belachelijk dicht bij Rosa zag staan. Ze stond tegen de muur geleund en hij stond tegenover haar, zijn ene hand naast haar hoofd gepland. Als Ash hen van een andere hoek had benaderd, zou hij het vast anders geïnterpreteerd hebben. Maar nu hij dichterbij kwam en Jakes bullshit kon horen, wist hij dat hij er nog niet zo ver naast zat. Zijn maag knoopte samen, zijn hoofd werd luid en donker. Het was lang geleden dat hij echt kwaad was geworden.
          “Fuck off, Jake.” Rosa wendde zich af, maar niet heel veel. Ash liet zijn trainingszak op de grond vallen en versnelde zijn pas. Hij schreeuwde toen hij Jakes hoofd dichter bij dat van zijn vriendin zag komen. Wat hij precies schreeuwde, wist hij niet. Waarschijnlijk iets Spaans. Het was zonder betekenis, hij wilde gewoon dat Jake zijn kant op zou kijken zodat hij hem vol op zijn neus kon raken. En dat deed hij ook.
          Het bloed spoot eruit en Ash had de krak gevoeld. Niet enkel in Jakes neus, maar ook in zijn eigen vingers. Hij had nog nooit zo hard geslagen, zelfs niet op zijn ‘uitjes’. De woede raasde door hem heen, alsof hij in brand stond. Rosa was van hem, verdomme. Daar moesten anderen vanaf blijven. Dat had niets te maken met wat hij deed.
          Hij hoorde een gil en hij zag, nee, voelde, hoe mensen naar hen toe renden. Hij negeerde het. Al wat hij kon zien was Jakes bloedende gezicht op de grond. Al wat hij kon voelen was de drang om dat gezicht helemaal tot pulp te slaan. De Roes sloeg toe en het was goed dat ze buiten stonden, want anders zouden alle lampen gesprongen zijn.
          Hij negeerde Rosa, die hem iets toeriep en aan zijn arm trok. De menigte rondom hem vormde een kring. De gsm’s die bovengehaald werden, registreerden niets. Ze liepen vast of toonden een zwart scherm. En hoewel hij eerst ontzettend kwaad was, voelde hij plots niets meer. Alleen maar die drang. Alleen maar de Roes.
          Jake kwam kreunend overeind. Hij hield zijn handen omhoog, een teken van overgave. “Hé, man. Rustig. Ik,” begon hij, maar Ash haalde opnieuw uit. Opnieuw op de neus, langs onder. Maar Jake was niet achterlijk en kon de klap afzwakken. Het redde waarschijnlijk zijn leven. Hij wankelde naar achteren, Ash zette een stevige stap naar voren. Jake besefte dat de andere jongen niet zou stoppen, en ging zelf in de aanval. Maar nog voor hij goed en wel zijn slag gegeven had, stond Ash plots aan de andere kant en kreeg hij een knie in zijn maag.
          “Fuck,” siste Jake, omdat het zeer deed, maar ook omdat hij bang werd. Ash voelde de angst. Hij zag het in Jakes ogen, die knipperden tegen het bloed, in zijn bleke gezicht, in zijn gespannen spieren. Hij zag het in de bewegingen, hij hoorde het in de ademhaling. Hij glimlachte, heel even, heel kort, en Jake was waarschijnlijk de enige die het zag. Vervolgens sloeg hij nog eens, recht op Jakes linkerwang. De jongen stuikte in elkaar en Ash gaf hem een schop, en nog een slag. Zijn handen hingen al onder het bloed, er zaten spetters op zijn gezicht, maar hij merkte het niet.
          Hij greep de gewonde jongen bij de haren en trok hem omhoog, om hem vervolgens weer neer te slaan. Jake zakte nogmaals door zijn knieën en greep blind in paniek om zich heen. Ash struikelde, maar kreeg het voor elkaar om recht op Jake te vallen. Snel pinde hij Jake tegen de grond, die toch al niet veel meer kon beginnen. Ash’ handen sloten zich om zijn nek en hij kneep. Jake greep naar Ash’ gezicht, maar die had genoeg ervaring om snel zijn knieën op Jakes armen te zetten. Hij kneep harder en harder.
          “ASH, BEN JE HELEMAAL GEK GEWORDEN!” brulde een mannenstem. Hij voelde hoe twee, drie, vier handen hem vast grepen en van Jake probeerden af te trekken. Het lukte niet. “ASH!” Nu schreeuwde iemand anders, een vrouw of een meisje, maar Ash voelde nog steeds alleen maar die Roes. Hij voelde hoe Jakes moeizame ademhaling minder werd. Hij voelde het lichaam onder zich verstijven en verslappen. Bijna.
          “Hey, how, what the fuck!” riep hij, ineens uit de Roes gerukt. Hij liet Jake los, draaide zijn hoofd en keek recht naar Mr. Johnson, de footballcoach. Die had zijn arm naar achteren getrokken, klaar om Ash van Jake af te slaan. De man keek hem verbaasd aan, hij begreep niet hoe Ash de klap had zien aankomen, zelfs voor deze gelanceerd was. Maar hij had Jake losgelaten, en de andere jongen hapte reutelend naar adem. Hij zag de ogen in het bebloede gezicht heen en weer draaien, en hij zag de groene ogen in het andere gezicht beschuldigend naar hem kijken.
          “Dude, je kan geen zestienjarige leerlingen slaan,” zei Ash, terwijl hij langzaam overeind kwam. De coach knipperde nog eens, niet zeker of hij dat goed gehoord had. Hij keek nog eens naar Jake, wie hij bijna niet meer kon herkennen.
          “Ash,” zei hij zachtjes. De jongen stond nu volledig recht, en stapte rustig over Jake heen. Hij kwam recht op de coach af, zijn ene hand in zijn broekzak.
          “Ja, coach?”
          “Besef je... wat je...” De coach keek nog eens naar Jake, waar nu twee andere leerkrachten overheen gebogen stonden. Ze legden zijn hoofd opzij, zodat het bloed weg kon. Mr. Johnson voelde zichzelf bleek worden. Hij had wel wat op het veld gezien, zeker van Ash, maar hij had nog nooit het gevoel gehad dat hij moest overgeven. Nu wel. “Besef je wel wat je gedaan hebt?”
          Nu knipperde Ash. Langzaam keek hij rond zich. Hij zag de geschrokken gezichten van zijn klasgenoten, de leerkrachten die verwoed de ambulance probeerden te bellen op hun zwarte telefoonschermen. Hij keek naar zijn handen, die er al een pak lelijker hadden uitgezien, maar hem niettemin genoeg vertelden. En dan draaide hij zich om en keek naar Jake.
          “Ik,” zei hij, maar hij wist het vervolg niet. Zijn gezicht was blank. Hij wist niet welk hij moest gebruiken nu. Hij had een gigantische fout gemaakt. En hij voelde absoluut niets. “Ik,” zei hij weer, terwijl hij om zich heen keek. De geschokte gezichten vertelden hem dat hij het er niet beter op maakte. Hij keek naar Rosa, die ver van hem afstond. Ze keek bang van hem naar Jake, van Jake naar hem. Hij bleef even kijken, voelde nog steeds niets, maar wist wel wat hij moest doen.
          “Ik,” zei hij, maar deze keer even geschrokken als iedereen om hem heen. Of zo klonk het toch. “Sorry. Ik weet niet.” Hij hapte naar adem. Misschien moest hij beginnen huilen. Nee, hij had nog nooit gehuild in Oakton, die troef moest hij nog bijhouden. Hij begon te trillen, misschien iets te hard omdat hij zichzelf moest dwingen. Hij keek naar zijn handen en hield ze van zich af, alsof hij vies van ze was.
          “Het was niet mijn bedoeling, coach.” Zijn stem kraakte en de coach wist weer wat hij moest doen. Hij pakte Ash bij de arm, dwingend, maar zacht, en trok hem mee het schoolgebouw in. De gsm’s sprongen aan. Er werd een ambulance gebeld.

          -> Extra uitleg: Ash had heel zelden woede-uitbarstingen na het eerste jaar dat hij in Oakton was. Dit was praktisch de enige én de ergste. Uiteraard werd het besproken, maar Ash had zoiets waarbij zulke dingen snel uit de gedachten en herinneringen verdwenen, of toch van de meesten. Ze wisten het wel, maar hoe langer geleden, hoe minder ernstig het leek te zijn. En Ash’ persoonlijkheid strookte ook niet.


    2. The letter – Novembre 2018 – Ash’ mom
    She sat on the bed and looked around. There wasn’t much to see, his remaining things packed in two boxes she had put under the bed. The room had always been quite... empty. As if he’d always been ready to leave. It had gotten better over the years.
          Like when he was thirteen and he had wanted an X-BOX. They had promised him one for his birthday, so he told them that his birthday was that day. It was june, they laughed and told him no. He said they didn’t know that. Nobody did.
    Even now, ten years later, she felt a small pain in her chest. She had loved the boy as much as she loved Vic. She still loved him, it wasn’t something she could turn off. Ofcourse, she didn’t love the serialkiller, but she did love the little boy she had raised. The one who’d taken a job at the lake, who’d fix her car that one morning it broke down and she really needed to go to work early, the one who called her mom fort he first time and let her hug him when he was ten years old.
    Ash was her boy, even when he had been gone for almost as long as he had been with them.
          She sighed, wiped some of the tears of her cheek and bent down to grab one of the boxes beneath the bed. It wasn’t that heavy.
          The first thing she saw, was his football jacket. He had two of them, as they were finally able to start the official adoption a few months before... This one was the Collins one. She believed Rosa had the other one, although she wasn’t sure. The girl probably threw it away. She hoped she did.
          Underneath the jacket were a few old toys Ash had kept: a teddybear (he had never taken it to bed, but did keep it in a drawer of his desk), some old lego constructions (he had invented them himself, never even looked at the instructions) a rubikscube (solved, he could do that with his eyes closed), a chessboard (he had beaten Maxwell when he was only 13 and never lost again) and a letter.
          She took the letter out and opened it. There were two pieces of paper. One she recognised, it was the one she sent when he went to summercamp. He had been a troublemaker at school in fifth grade, and they made him go for three weeks. He only stayed for one, but apparently he did get the letter. She didn’t know, Vic had packed the boxes for her.
    The other one... The other one was an answer he had never given to her. She read it, tears in her eyes again. She immediately understood why he hadn’t given it to her, but she wished he had. Everything might have been different. She might even had her little boy still with her. If only.

    Hey mom,
    I’m sorry. I think. I don’t know. I’m not good with feelings, but I guess you know that. I’m scared. No. I’m.. I don’t know. I’m something. I wanna go home. I’ll try to be a good boy. Stay out of trouble as much as I can. It won’t be always, I atract trouble.
    But you surv You’re still here, so I guess that means something. I think I like you. I’m not entirely sure. But I am gonna call you mom when I get home. And I’ll call mr. Collins dad. And Vic well, still Vic. But he’s my brother now.
    I wanna go home. I don’t wanna go away again. Never again. I’ll really try to be good, but you have to promise me you’ll stay. you’ll be there. I’ll be there.
    I don’t like it here. It’s even worse than the orpanage. They don’t like me here. I don’t like it here. I guess I’m sorry for what I’ll do. A little bit. I don’t want to make you sad or angry. You have a fun laugh. So, I guess I’m sorry, but I just wanna go home. You’ll see. Don’t be too mad, please? Anyways, gotta go.
    See you really soon, mom!
    Ash Coll Doe Collins.


    3. The murder of Brianna Burgess – April 2013 – 17 years – Ash, Brianna Burgess
    He was tapping his fingers on the steering wheel, still trying to make a decision. The house at the other side of the street was silent and dark, except fort he corner room on the second floor. He was staring at it, casting a glimpse at his backpack now and then.
          Brianna Burgess. She’d be all alone. He’d watched them the past three Saturday evenings. He didn’t have the time to watch them more and it didn’t matter either. He just picked a house that seemed convenient for the time he’d chosen. And this one was perfect: her parents were of to something he didn’t care about and wouldn’t return untill the following morning. They did that the past three weeks. He’d figured they would do it again and he was right. Her brother was getting laid for the first time, although Ash didn't really know that detail. He just knew one thing: They wouldn’t be home anytime soon, he could feel it in his gut. His gut was never wrong.
          He didn’t know her, never even met her. But he had heard her name maybe once or twice at school. It was risky. Not as risky as the previous one, but still. That’s why he didn’t take his own car. That, and because his dad was keeping the keys at work again. It was practically the only way to punish hi mand he had been a pest these days.
          He was annoyed. Couldn’t sit still, had to stir up shit. He could feel them coming closer. They weren’t there yet, but damn, it was getting hot. It wasn’t noticeable in Oakton yet, but here he had to duck down once in a while because of the PATROUILLES. And ofcourse he had seen the news, heard even more. It was quite the topic at Oakton, something to gossip about: close enough to get excited, too far away to get scared and angry.
          He was going to stay low, he’d told himself. He couldn’t. Each week that passed by got him more and more grumpy, more and more restless. Maybe he was addicted to more than his sigarets and painkillers. Or maybe it was... Whatever it was, he was running out of patience. The feds seemed to stick around. He accepted the challenge.
          Or maybe he didn’t, as he was still sitting in his car. Well, Easton’s car. He’d stolen a different one every week and since East had shown him the inside of his sweet ride the day before, he couldn’t resist. He’d bring it back though, with only a broken window, East would barely have something to complain about. He could already imagine the whining session in the lockerroom.
          He was still tapping his fingers, still staring at the window, until another police car drove by and he had to hide. He waited untill the lights went by and rolled out of the car. He was wearing his hoodie, the old one with the stains that could hide his entire face in the shadows. He didn’t grab his bag, he’d use whatever was in the house. Or maybe even his bare hands, that had gotten more efficient as he continued to grow.
          He looked around the street, grinned and walked over to the house. He could hear some faint music through her open window, but he decided to go through the front door. He didn’t pay any attention to the lock, didn’t even think about it when he walked in. The door closed softly behind him, as he was already taking the first step of the stairs. It KRAAKTE, but he just kept going. Steady, not too fast, but also not too slow. This wasn’t any horror movie, this was real, and he had experience. It didn’t matter whether she’d hear him or not. She’d be dead anyways.


    4. Getting back to bed – April 2013 – 17 years - (Ash & Rosa, with help from Matty c: )
    What he liked the most about his town, was the lake. Not only because he enjoyed swimming more than anything - well, almost anything - but also because it was a perfect way to get clean. He just ran in, fully clothed, came back out, changed in something dryer and got back in the car. His dirty clothes weren't soaked with blood anymore, although it had been long since he tried to get the stains out. He'd burn it one day, soon probably.
          He drove the car back to Easton and put it back in the exact same spot he took it from. He couldn't do much about the window, but he had managed to keep the seats visably clean. He just had to wipe down the steering wheel. He yawned when he got out, took his backpack and went on his way to Rosa. Luckily she didn't live that far, but really, no one did in Oakton.
          It was 6.30 and the house and the street were still quiet. He walked straight to the backyard, where he could climb up to her room. Good thing it was a sunday. He slipped in through the windoww, making a soft thumb when he hit the floor.
    Rosa was still in bed, he could see her hair all sprawled over the pillow. He walked up towards her, almost as he had done earlier that night, and bent down.
          "Hey, baby. I just got back from a run and I smell horrendous. Gonna take a shower before getting back in, okay?" He heard a faint Si, smiled and gaf her a kiss on top of her head: he felt like he supposed to, but he also wanted to. He took the towels he always used at her place and closed her bathroom door to wash off the last stains on his hands and body.

    She couldn’t really sleep. Up until the point that Ash had left she was fine, but afterwards, when she saw him leaving through the window, she just couldn’t fall asleep again. He’d done it before. It wasn’t anything new. She knew that, when he couldn’t sleep, he’d go for a run. But he’d been gone for hours. It wasn’t like him to just be gone for that long and not at least leave her a note or a text.
          It frightened her. This time it certainly did. She wasn’t quite sure what had come over her. Maybe it was just because it was a Sunday, or maybe it was because she just wanted to cuddle up to Ash and stay in bed with him all day. Where could he be? It took her a long time to doze off again. She didn’t really sleep, but at least she could lie in bed and get some rest. But she kept thinking of Ash. He’d been acting somewhat strangely for the last couple of days and she just didn’t understand what happened that made him so anxious. It could have just been stress about school, or maybe football or swimming. She never knew.
          It seemed like hours before she heard something next to her window and she opened her eyes. It was completely dark in her room, but she immediately recognized Ash standing next to her. She smiled faintly. At least now she knew he wasn’t dead.
          ‘Hey, baby. I just got back from a run and I smell horrendous. Gonna take a shower before getting back in, okay?’
          She sighed and nodded, but he was already gone. The light in the bathroom went on. Suddenly she felt more awake as his words sank in. Him going for a run wasn’t anything weird, but he’d been gone for hours. Not even Ash would sneak out in the middle of the night to run for hours. What had he done? Where had he been? Rosa turned to her stomach and closed her eyes again, wanting to go back to sleep. But she couldn’t. She still couldn’t.

    The water was red for only just a moment. The lake had washed of most of the blood. He just had to get rid of the smell that’s all. He still he hadn’t put his own soap in Rosa’s shower, so he’d smell like flowers and cookies. The thought made him groan a little, but then he shrugged and went on. He felt like whistling, but since it was still very early, he decided not to.
          When he was clean and dry, he stepped out of the bathroom, just in his boxers. He was physically exhausted, but his mind was at rest. He crawled next to Rosa and pulled her in his arms. Not only because he felt like snuggling, but also because her bed wasn’t really made for two people. And it’s not like they could convince her parents to buy a bigger one.
    Rosa smelled like the cookies and flowers from the shower, but he liked it on her. He started drawing circles on her back, as he had the feeling she wasn’t really asleep. His feeling got confirmed as soon as she started talking.
          “Ash?”
          “Mhm?”
          “Where were you?”
          “Running,” he mumbled, still drawing the circles on her back. He made them bigger en bigger, touching her sides and the lowest region of her back. He was too tired to get somewhere, but he still liked to touch her.
          “No you weren’t.” She got up, his hand dropped down, as he turned a little. He had his eyes closed, and was still smiling. “You were gone for hours.”
          He frowned and opened his eyes. “No I wasn’t. I went out at five. I ran for an hour and took a dive at the lake. Then I came back.”

    Rosa didn't believe him. She knew he'd been out for a lot longer than an hour and a half, as he told her to. She looked at his face. He seemed content, almost happy, as he was lying there. But it was difficult.
          'I heard you leave,' she answered quietly. Her parents were in the room next to hers and she didn't want to wake them. It took them a while to get used to Ash, and she didn't want to spoil any of it by waking them up early on a Sunday morning. 'I'm sure it was around 1:30.' She sighed and got up, after which she went to her bathroom and looked at herself in the mirror. She looked absolutely horrendous. The bags under her eyes seemed like they were living their own life. It didn't do her much good that she hardly slept this night. As she went back to her bedroom, she looked at Ash again. She was sure she heard him leave earlier than five o'clock, but she couldn't prove it.
          Rosa got back into the bed and looked at Ash again. 'I'm glad you're back,' she mumbled as she crawled into his arms and closed her eyes. She didn't have the energy to bicker and she just wanted to sleep.


    5. Breaking news – April 2013 – 17 years – Ash, His parents, Caleb
    “Ash! Dinner!”
          Ash ignored ms. Collins’ call, as he was listening to some music blasting through his headphones. He skimmed through an old phone, watching the latest video he had made. It was fascinating, to say the least.
          “ASH! COME DOWN!” It was his dad this time. They were on edge lately. Ash knew it was his fault, even though he didn’t feel like it was. He didn’t care either. It would get better soon, or he’d be away for college anyways. He still finished the song and the video, before throwing off the headphones and jogging downstairs.
          He had left the phone on his desk, but pulled another one out of the pocket of his pants. He had a damn lot of messages, but his dad had plucked it out of his hands and put it on the counter.
          “Hey!”
          “No phones at the table, means no phones at the table. You know that,” his dad sighed.
          “Fuck.”
          “Ash.” His mom looked pleadingly at him, as she put the carrots on the table. Ash smiled, winked and sat down quietly.
          The first few minutes were filled with silence, but not an uncomfortable one. Then Ash’ phone started ringing. He reached for it, but the sharp sound of a fork against the plate made him stop.
          “Ash.”
          “Allright, allright. No phones, I got it.” He turned back to his food, the ringing stopped. But then it started again and he could see it was not the same caller. Weird. He didn’t reach for it, as his dad stared intensly at him. Ash raised both of his hands in surrender. The ringing stopped again.
          They each had taken maybe one or two bites before it started ringing again. This time, Ash just ignored the rules, twirreld around and grabbed the thing of the counter.
          “Yeah?” he said, still chewing on a carrot. Before he could hear the issue, his phone got ripped out of his hands again.
          “Whoever is this, stop calling. We’re eating!” his dad yelled. He then cut off the caller and pointed his fork at Ash, who was starting to get pissed off too.
          “What the fuck?” he said. Ms. Collins sighed softly.
          “We have a rule about phones and you are going to stop ignore that. And shut down that faul language, for once!” Mr. Collins was getting tired of his son. Or maybe afraid. Not that the boy ever posed as a threat, not really, but it was clear he didn’t care about the rules unless they weren’t inconvenient for him. It was getting a real problem. Sanctioning him even more so.
          “Or what?” Ash asked, more amused than annoyed now.
          “Do I need to take your keys again?” Mr. Collins knew it was a weak threat. They used that one too many times already. But it seemed like it was the only thing that at least worked a little bit. Grounding Ash didn’t work, he’d sneak away anyways. The last few times he didn’t even sneak anymore. They once threatened to pull him out of the footballteam, but he only raised his shoulders. The same with the swimming team, as ‘we live near a gigantic lake, I’ll swim anyways.’ Sending him to a summercamp was hard at the age of 17 and even then, they had done that when he was 10. He had to return after four days.
          No, the only thing he reacted normally to, was taking away his car. And they could only do that with taking the keys somewhere he could not reach or find them. It didn’t work everytime, they knew now he could just steal his own car. He’d done that to mr. Collins’ car a few weeks before. They guessed he didn’t want to damage his own.
          “Sure, old man. Do whatever you want.” Ash smiled, almost sweetly. Then the phone went ringing again. He seemed to have grabbed it even before the first tunes reached their ears, and he was already on his feet before they could react.
          “Yeah?”
          “ASH!” Mr. Collins yelled. Ash grinned, gave him the finger and walked towards the living room. Neither mr. nor ms. Collins followed him. The man just sat down, desperate, and the woman stroke her finger gently over her daughter’s cheeck. They could faintly hear him answering whoever was on the other side of the line.
          “No, I was just having a confrontation with the Collins’ “
          “Yeah, my parents. Dude, you know I...”
          “Why?”
          “But...”
          “Allright, sure, I guess.”
          He walked back into the kitchen, watching his phone with curious eyes. He pushed a button and put it down in the middle of the table.
          “He said to put you guys on speaker. It’s Caleb,” Ash whispered, a hint of amusement in his voice. His parents frowned and shot a glance at eachother. “You’re on, buddy,” he then said, louder.
          They could hear a boy scraping his throat.
          “Hi mr. and ms. Collins.”
          “Hi Caleb.”
          “So, ehm, the cops took in Easton.” The Collins gasped, Ash raised an eyebrow.
          “Easton? Easton Covington?” His dad asked.
          “Yeah,” Caleb answered.
          “The captain of your footballteam?” mr. Collins asked again. Ash rolled his eyes.
          “No, dad, the other Easton Covington.”
          “Eh,” Caleb stuttered. Ms. Collins came to his rescue, asking: “Why?” before the two would start fighting again.
          “The murder of Brianna Burgess.” The family gasped. Ash simply raised his eyebrows, trying to hide his smile.
          “The girl who got brutally killed last week?” His mother asked.
          “Yeah. They saw his car around the time of the murder and they found DNA in her bedroom.”
          Now Ash just snorted, but he hid it quickly in a cough.
          “I thought I’d let y’all know,” Caleb said quietly.
          “Allright, you did. Thanks. See ya,” Ash answered, picking up his phone and ending the conversation. It was quiet for a while, as Ash quickly read some other messages. Most of ‘em were about Easton. Man, what a fucking coincidence. Ash didn’t realise he was smiling, untill he put his phone down and found his family staring at him.
          “What?”
          “Ash, sweety, are you allright?” His mother asked.
          “Ehm, yeah?” Ash’ smile dimmed, as he figured this wasn't the proper response.
          “Your footballcaptain and friend just got arrested for a rape and murder, are you sure you’re allright?”
          “We aren’t exactly friends,” Ash answered. “I’m fine.” He wasn’t smiling, or showing any other emotion. Except for the humor in it, he did not feel anything at all. And he didn’t get the fact that he should either. The murder was old news and everybody knew it had to be someone close, right? He looked at his dad and at his mom. They looked shocked, but he couldn’t fake that anymore. And to be honest, he had acted surprised. He was surprised. He’d never thought they’d get Easton for it.
          His phone rang again.
          “I’m... gonnaaa... take this one too, if you don’t mind,” he said, as he rose quickly to his feet. He walked tot he living room again, already answering the call. He didn’t see how his parents looked at eachother, worried deeply about his reaction.
          “Yeah, man, I just heard. It’s... It’s awful,” Ash said through the phone, his face finally carrying the right expression. His parents only started worrying even more.


    6. Teenagers – novembre 2012 – 16 years – Ash, his parents
    “What? No!” He didn’t quite yell the words, but they were clear enough. He looked at them as if they had lost their brains, but Maxwell wouldn’t back down. Not this time.
          “Yes. You’re gonna be home before twelve o’clock.”
          “Yeah, fuck you I’m not.” And that was it. That was usually it. Ash didn’t even look at them anymore as the sounds of his game filled the room again. She sighed, already defeated, but her husband had had enough. He stepped in front of the tv, so his son had to look up to him. Ash wasn’t very impressed and tried to look around him, but the man just came closer. The sounds stopped again, but she hadn’t seen him press any buttons.
          “That’s enough. We’re done with this, this behaviour and that foul language of you…”
          “Foul language? You wanna hear some foul language, old man?” Ash spit. He straightened his back, flexing the muscles in his shoulders. He had gotten so big, and it didn’t seem like he’d stop growing any time soon. Yet she wasn’t afraid for any physical contact, he’d never touched them. That was exactly what got her worried.
          “I’m going to Isaac’s tonight and that’s the fucking damn end of it. I’m not coming home at boring o’ clock and you can’t do shit about it,” he hissed. Maxwell didn’t back off, not at all. Instead he looked like he was about to explode, as he took another step towards the couch. Ash didn’t back down either, though.
          “Ash…” Maxwell yelled, but he hesitated, just for a second. She didn’t need to look, to know that Ash’ eyes darkened instantly. They always did when his voice was as cold as it was now.
          “What? Collins?” Ash laughed. “Don’t fucking think so.” Was that… hurt in his voice? Did he care about it? About them? Whatever it had been, it was gone the next sentence. “Maybe try Nunez. Or Stevens. Or, hell, why not, Doe!” The lights flickered. Maxwell flinched. Ash got up and whispered: “Next time you want to go all parental on me, make sure you are my damn parents.” The lights flickered again and the tv made some noise, although she doubted it was the game. Still Maxwell didn’t give up, yet she could see the doubt crawling up his neck.
          “We are your parents.”
          “No, you’re not. You’re just like the others,’ Ash said matter of factly. That hurt and she felt a spark inside her chest. The fear began to lose its grip on her.
          “What, no! We’ve been there for you the longest. We’ve put up w…” In his anger, Maxwell made a mistake and he’d already stopped talking, but Ash didn’t need anything more. His eyes were almost black now, as was the room after the light popped out. There was a faint crash somewhere in the house.
          ‘You’ve put up with me? Like I’m a burden? Then why didn’t you bring me back, huh? Let’s dispose the kid nobody wants, why not? You wouldn’t be the first.” He chuckled. “Cause you’re scared, isn’t it? Afraid of what I can do?” Another crash. She noticed he’d grown taller than Maxwell.
          “No,” she said, softly. Both males turned their heads toward her. The fear was still there, he was right, but only partly. Not even a lot. She came closer, until she was next to Maxwell. Ash looked at her like he had done the first day she’d seen him. With the curiosity of a cat looking at the bird, deciding whether to play with it or eat it straight ahead. But birds can grow strong as well.
          “We love you and you’re a wonderful kid in many ways,” she said again. She meant it. She truly loved this teen and he amazed her every day. “But right now you’re a pain in the ass. We’re not punishing you, we’re teaching you a lesson.”
          “Really,” Ash said, but she could hear the surprised question through his sarcasm.
          “You can’t get everything you want, not even you. You can party all night on your birthday, but you cannot do that twice in a week. You may go to Isaac this evening, but at twelve you’re coming home.” Ash arched an eyebrow. “And then you’re gonna stay here for the rest of the night. And that’s it, no discussion.” It was quiet for a while. He still looked like that cat, but this time she didn’t feel like the bird. She felt like a mom who’s gotten sick of the behaviour of her teen. After all, that’s all what was happening, right? They had had problems with the electricity even before Ash moved in. It was no big deal. And just like that, the lights popped back on.
          “Fine,” he grumbled, as he sat back down.


    7. Buurtonderzoek – April 2013 – 17 jaar – Ash, agenten, zijn moeder
    Het was een routinecontrole geweest. Het was een ongewone zaak, een vréselijke zaak, maar de buurtcontrole was dat niet. Bij elk huis eens aanbellen en een kort gesprekje voeren. Lang ging het niet duren in deze straat, dat hadden ze bij het eerste huis wel al gemerkt.
          Nu stonden ze voor de deur van de vierde, net onder het bruine, houten dakje van het portaal. Ze wachtten, zo’n twintigtal seconden, voor hij zijn vinger weer op de deurbel legde. Misschien waren ze niet thuis, het was een mooie dag, ondanks de frisse wind. Een zaterdag om van te genieten. Hij duwde nog eens en telde in zijn hoofd nog eens tot vijftien, daarna zouden ze naar het volgende huis gaan. Op tel negen ging de deur open.
          Bij de vorige deuren had er telkens iemand anders opengedaan: een jonge vrouw, die duidelijk even schrok van het manvolk op haar deurmat, maar al snel glimlachte bij het zien van hun badges. Een kind van een jaar of elf, dat niet goed kon kiezen tussen hen met open mond aanstaren of opgewonden heen en weer springen, dus gewoonweg allebei deed.       Na een minuut had hij echter doorgehad hoe saai een gesprek met echte agenten wel niet kon zijn, en was het enthousiasme in zijn Ipad verdwenen. Bij het laatste huis was het een man geweest, niet veel jonger dan hem, die hen wat achterdochtig had aangekeken. Dat interview hadden ze aan de deur afgenomen, want de baby sliep. Daar zouden ze nog eens terug moeten gaan.
          Bij deze deur was het een jongen, rond een jaar of 17, 18 gokte hij. Desondanks was de jongen maar enkele centimeters kleiner dan hem en op zijn kin en kaken stonden al flink wat stoppels. De jongen keek hen aan met een onverschilligheid die ze nog niet veel tegengekomen waren.
          “Ja?” vroeg hij, niet meteen onvriendelijk, maar ook niet hartelijk. Zijn stem was nog jong, maar je kon er al de man in horen die hij zou worden. Hij leunde tegen de rand van de deur, die hij maar half geopend had.
          “Wij zijn agenten Anderson en Smith van de FBI. We hebben enkele vraagjes voor de buurtbewoners. Zijn je ouders thuis?”
          “Ja,” antwoordde de jongen. Verder bewoog er geen spier in zijn gezicht. Er was geen nieuwsgierigheid, geen verbazing, geen enkele interesse. Hij bleef staan waar hij bleef staan, duidelijk niet van plan om zijn ouders er even bij te roepen of de deur verder te openen voor de agenten. Hij keek hem alleen aan, met ogen die ontzettend groen waren. Het maakte hem ongemakkelijk.
          “Mogen we even binnenkomen?” vroeg Smith, met een lachje in zijn stem. De blik van de jongen gleed naar de andere agent, maar verder gebeurde er niet veel. Het bleef even stil, dan keek de jongen weer naar hem en haalde hij bijna onmerkbaar zijn schouders op. Hij liet de deur los, draaide zich om en liep het huis binnen. De deur stond nog steeds op half, waardoor de agenten elkaar even ongemakkelijk aankeken. Ze hoorden de zachte voetstappen van de jongen door de gang stappen en besloten hem te volgen. Hij had tenslotte de deur opengelaten.
          “Ash, wie is het?” hoorden ze een vrouwenstem uit de keuken komen. Ze zagen de jongen een deur inglippen, die ook op een kier bleef openstaan.
          “FBI,” zei hij, zonder verder uitleg te geven. Er kletterde iets en toen de agenten de keukendeur doorwandelden, zagen ze dat de vrouw een mes had laten vallen. Ze was tomaten aan het snijden, maar keek nu verschrikt naar haar zoon.
          “FBI?” vroeg ze zacht, waarbij ze even op de mannen blikte. “Je hebt toch niets uitgestoken?” Ze meende haar vraag, dat zagen ze, maar de jongen reageerde enkel met een spottende opgetrokken wenkbrauw.
          Hij rolde met zijn ogen zoals enkel tieners dat kunnen en mompelde: “Tuurlijk, mam.” Daarna sprak hij duidelijker, met een kleine glimlach die de eerste vorm van emotie was die ze bij hem gezien hadden. “Ze komen alle buurtbewoners ondervragen, relax.” Hij grijnsde even, ondeugend, en liep toen de keuken uit voor ze hem konden tegenhouden. Hij had niet ontkend.


    8. Brand – mei 2013 – 17 jaar – Ash, Isaac, Alexis, Matt, Ryan
    "Eens zien," mompelde hij tegen zichzelf. Hij schudde wat met zijn rugzak zodat de energyrepen naar onderen zakte. Hij propte er nog twee wc-rollen bij, een keukenmes, een zaklamp en een extra onderbroek. Dan had hij alles. De rest zou hij wel eens stelen, of misschien zelfs kopen. Tenslotte was Mexico een stuk goedkoper.
          Hij keek niet meer om toen hij voor de laatste keer zijn raam uitkroop en de tuin uitliep. Er was wel iets dat knaagde in zijn binnenste, maar hij voelde zich vooral leeg. Geïrriteerd misschien. Moest hij toch weggaan, na al die jaren. Ach.
          "Hey Ash!" Ash draaide zich om, heel even, en zag zijn vrienden op hem afkomen. Shit. Dit was niet het moment.
          "Waar ga je heen, reethoofd?" vroeg Ryan. Isaac, Matt en Alexis keken hem nieuwsgierig aan. Isaac had een brandblusser vast. Ash keek er naar, opgewonden. Misschien had hij de fles whiskey van zijn vader beter laten staan.
          "Eh, ergens," mompelde hij. Hij wees naar de brandblusser: "Wat is het plan?"
          Alexis grijnsde en haalde een bus deo en een aansteker boven. Matt grijnsde ook en gaf antwoord. "Mijn broertje zweert dat hij die oude dooie Haggins heeft gezien en dat hij weer enkele kinderzieltjes probeerde weg te snoepen." Ash had soms echt een hekel aan hoe Matthew sprak. Hij had geen tijd voor een uitleg van drie uur. "Dus wij dachten, laten we hem het vuur aan de schenen leggen." Ash grijnsde mee, maar zag toen een patrouillewagen voorbij rijden. Ze stonden in de schaduw, maar hij kromp toch iets ineen. Iets.
          "Misschien een andere keer," mompelde hij. Isaac trok een wenkbrauw op en gaf hem een stomp.
          "Wat is jouw probleem? Wat ga je anders doen?"
          Ash haalde zijn schouders op. Hij wilde wel meegaan. Heel graag zelfs.
          "Je kan toch niet in je eentje rondlopen. Avondklok, remember? Ze pakken je zo op en dan zijn het niet je ouders naar wie je je vinger kan opsteken." Ash rolde met zijn ogen en stak de zogenaamde vinger op naar Alexis. Hij maakte zich weinig zorgen over ongezien wegkomen. Door de politie en al helemaal door de losgeslagen moordenaar.
          " Kom op, wees niet zo'n loser," zei Ryan. Ash fronste. Hij kon beter weggaan. Het was slechts een kwestie van tijd voor ze weer voor de deur stonden, alleen niet voor een buurtonderzoek. Aan de andere kant, welk bewijs hadden ze? Ze hadden nog steeds meer van Easton dan van hem. Wat kon 1 dagje doen?
          "Goed," mompelde hij. "Laten we eens zien of Haggins zijn kop deze keer wel laat zien." Hij grijnsde.

          "Shit," mompelde hij. Hij keek verdwaasd naar de vlammen om zich heen. De tweede fles whiskey was een nog slechter idee dan de eerste. Hij hoorde iemand gillen, en nog iemand schreeuwen. De vlammen werden hoger, heter, en kwamen dichterbij, maar Ash voelde niets, behalve de fascinatie. Vanuit zijn ooghoek zag hij zijn vrienden naar buiten strompelen. Matt, Ryan en Alexis als laatste. Hij hoorde haar roepen naar Isaac en naar hem. Hij hoorde Isaac terugroepen, aan de andere kant van de brand. Daar moest hij heen.
          Hij stapte rustig om de vlammen en het gat in de vloer heen. De rook hing dik in de lucht, maar Ash had nog nooit last gehad van rook. Hij had zich nog nooit verbrand. Hij was lang geleden gestopt met er zich vragen bij te stellen.
          "Isaac?" riep hij, met een angstige stem. Zijn blik stond hard, verbolgen. De alcohol verdampte in zijn bloed, of zo voelde het toch. Hij was kwaad, kwaad omdat hij hier niet moest zijn. Kwaad omdat hij hier wel had mogen zijn als Isaac zijn mond had gehouden.
          "Ash! We moeten hier weg!" Isaacs gezicht zag al zwart toen hij zich vastgreep aan zijn vriend. Ash bleef staan en reageerde niet, hij keek enkel naar het gezicht van Isaac. "Dude!"
          "Man, wat ben jij een asshole," gromde Ash. Hij duwde Isaac van zich af, richting de vlammen en het gat in de vloer. Het gat was er al jaren, sinds de eerste keer dat Ash er was geweest. Sinds Robbie erdoor was gezakt en zijn arm had gebroken.
          Isaac stootte zijn hoofd. Ash zag hoe zijn ogen wegdraaide en hij begon te wankelen. Het was niet zijn bedoeling geweest. Hij zag hoe de zijkant van Isaacs shirt vlam vatte, hij voelde de hitte. Isaacs ogen draaiden weer juist en hij schreeuwde. Hij begon op de vlammen te kloppen, Ash deed niets. Hij keek gewoon toe, draaide zich vervolgens om en liep naar buiten. De brandblusser wierp hij in de struiken.


    [ bericht aangepast op 11 feb 2019 - 11:35 ]


    Mhm?

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Nora Leigh Cross

    ”Take the risk or lose the chance.“

    • 20 • Little sister (Grayson) • Bonfire w/ Cammie & Rosa •

    Nora had net een drankje gehaald toen ze een eindje verderop het drietal opmerkte, waarvan een van de twee meiden er uitzag alsof ze net haar hele maaginhoud voor de voeten van de jongen neer had gegooid. Een frons nestelde zich lichtjes op haar gezicht bij het zien van de ongemakkelijkheid in de uitstraling van het andere meisje wat er bij stond, waarop Nora besloot er op af te stappen. In gedachten hoorde ze haar broer al vaag mopperen, maar de brunette schonk er weinig aandacht aan in haar plan het tweetal te helpen. Wat was het ergste dat er kon gebeuren?
          ”Hé, alles in orde hier?”
    Nietsvermoedend blikte Nora van de twee meiden naar de jongen, waarbij ze haar wenkbrauw lichtjes optrok in een stille vraag. Het werd al gauw duidelijk dat de twee meiden niet stonden te wachten op de aanwezigheid van de jongen en leek de komst van Nora hem eveneens niet echt fijn uit te komen. Heel even leek de jongen te twijfelen, maar leek deze al gauw de juiste beslissing te maken door hem af te taaien. “Ik eh, spreek je nog wel eens wanneer je er niet zo... zo uitziet,”grijnsde hij nog kort tegen een van de twee alvorens een of andere begroeting uit te kramen in de richting van een van zijn maten.
          ”Bedankt,” klonk het vervolgens. “Ik ben niet zo fantastisch in mensen, euh, afwimpelen.”
    Nora glimlachte. “Volgens mij doen vreemde ogen dwingen,” bracht ze ondertussen uit, doelend op de jongen die net was gelopen. Dat hij zich betrapt voelde was wel duidelijk geweest en het feit dat een nieuwkomer tussenbeide kwam deed vermoedelijk meer dan wanneer een andere bekende was komen kijken. Nora was in ieder geval blij dat ze hem tactvol weg had weten te jagen en daarmee het tweetal had geholpen. “Ik heb je nog niet eerder gezien. Ik ben Cammie. Dit is, euh, Rosa.”
    Heel even blikte Nora met een wat zorgelijke uitdrukking naar het meisje vlak naast Rosa. “Ik ben Nora,” zei ze vervolgens. “We zijn hier nog maar pas komen wonen,” verklaarde ze waarom beide haar nog niet gezien hadden. Voor de korte periode die het gezin nu in Oakton woonde had Nora al een of twee mensen echt leren kennen, maar voor de rest waren vrijwel alle gezichten nog totaal onbekende voor haar. “Gaat het een beetje?” vroeg ze vervolgens aan Rosa, waarna Nora tussendoor heel even naar Cammie blikte, hopende dat die misschien een klein beetje wilde loslaten over wat er speelde.


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    SKIP 2

    -      Het is vrijdag 23 november, 13u. Het is een frisse dag met zo'n 12°C, maar wel zonnig. Het kampvuur was woensdagavond, maar donderdag was het Thanksgiving. Voor de scholen en enkele bedrijven en dergelijke is het nog vakantie.

    -      Ik neem aan dat de meesten bij hun families waren tijdens Thanksgiving, maar uiteraard kies je dat helemaal zelf. Van mij hoef je ook niet te gaan opzoeken hoe Amerikanen die dag vieren (iets met kalkoen), aangezien elke familie zelf zijn tradities heeft. Je mag het natuurlijk opzoeken, maar we gaan niet zeuren (;

    -      Er is sindsdien niets nieuws over Ash verschenen en het lijkt erop dat niemand echt weet waar hij zou kunnen zitten. Hij is niet gesignaleerd in luchthavens en treinstations, dus ze weten wel dat hij nog niet in de buurt van Oakton zit. Af en toe verschijnen er wel berichten van overvallen, inbraken, diefstallen en moorden die de kranten aan Ash willen linken, maar dat is vooral sensatienieuws. De FBI en andere autoriteiten hebben nog niets bevestigd.

    -      Er is verder niet echt iets speciaal aan de gang, maar ik denk dat iedereen wel met elkaar wat kan verzinnen? Als jouw personage iets organiseert oid, ga ervoor! Ook de sms'jes en zo vond ik persoonlijk echt heel tof, dus gebruik het zeker als je dat wil.

    -      Love you all.

    [ bericht aangepast op 16 feb 2019 - 15:53 ]


    Mhm?

    Rosalina Parker-Fernández
    22 — (ex-)vriendin — Cammie & Nora >> Isaac

    'Hé, alles in orde hier?' klonk het. Rosa stond amper overeind omdat ze bang was dat een nieuwe golf van misselijkheid haar zou overnemen, maar ze herkende de stem niet. Het enige wat haar wel bekend in de oren klonk, was de stem van Jake die uiteindelijk maar zei dat hij haar nog wel een keer zou zien. Ze reageerde er niet eens op en hield haar blik op het donkergroene mos onder haar voeten gericht. Het korte gesprek dat volgde, waarbij het nieuwe meisje zich als Nora voorstelde, ging ook half langs Rosa heen. Waarom zou ze überhaupt naar Oakton zijn gekomen? Het was niet bepaald het New York van het westen. 'Gaat het een beetje?' Die vraag was duidelijk aan haar gericht en nu waagde Rosa het erop haar hoofd op te tillen en naar de jonge brunette te kijken. Ze glimlachte en knikte.
          'Prima,' zei ze met enige moeite. 'Niks aan de hand.' Behalve Ash' ontsnapping, de halve alcoholvergiftiging, het feit dat ze dagenlang met haar ouders moest doorbrengen en Jake die ze toevallig tegenkwam. Nee, er was niets aan de hand. 'Kom,' zei ze toen en ze pakte de handen van de twee meisjes beet. 'Dansen.'

    • • •

    Al de hele dag had ze in Isaacs buurt doorgebracht. Veel had ze niet tegen hem gezegd, behalve het broodnodige. Isaac was vooral aan het ratelen. Normaliter zou Rosa zich er groen en geel aan ergeren, maar voor nu was ze maar al te blij dat iemand anders de stilte doorbrak en geen ongemakkelijke pauzes liet vallen. Het had haar een uur geduurd om een paar ballonnen op te blazen, maar ze was in ieder geval bezig en ze werd afgeleid, wat Rosa al veel goed deed. Veel kon ze zich niet herinneren van het feest van enkele dagen eerder. Ze wist wel dat Cammie en Nora er samen voor hadden gezorgd dat Rosa niet nog meer alcohol tot zich had genomen en dat ze uiteindelijk veilig in haar eigen bed was beland. Haar ouders waren er niet blij mee, want ze zat de volgende dag tijdens Thanksgiving met een enorme kater aan tafel. Het liefst was ze de hele dag in bed blijven liggen, maar haar ouders gunden haar die rust niet, want om negen uur 's ochtends hadden ze haar al uit bed getrokken om haar te laten helpen met de voorbereidingen. Er was niet gesproken over Ash, maar Rosa wist dat ze haar geen moment uit het oog wilden verliezen, niet na het bericht van Ash' ontsnapping. Ze waren bang dat ze hem op zou gaan zoeken of dat Ash haar op zou zoeken. Alsof hij hier überhaupt binnen een week had kunnen zijn zonder het vliegtuig te nemen. Zo dom was hij niet.
          Ze keek weer even op naar Isaac. Voor Ash' arrestatie konden ze het heel goed met elkaar vinden. Hij was zijn beste vriend, zij was zijn vriendin. Het was niet meer dan logisch dat ze veel tijd met elkaar doorbrachten. Toch had ze hem naderhand niet heel veel meer gezien. In het ziekenhuis had ze hem opgezocht en hem een bosje rozen gegeven om hem te helpen, maar meer was er niet gebeurd. Soms hadden ze nog afgesproken, maar met af en toe telefonisch contact was hun vriendschap niet meer wat het was. Toch had ze hem bijna gesmeekt om haar naar hem toe te laten komen, al was het alleen maar om uit de greep van haar ouders te zijn.
          'De ballonnen zijn klaar,' zei ze tegen hem en ze glimlachte toen ze de laatste, lichtblauwe ballon zijn kant op sloeg en toch even lachte. 'Wat moet er nog meer gebeuren?' Ze sloeg haar benen over elkaar en leunde tegen de muur naast zijn bed aan. Al met al was het tot nu toe een ontspannen dag geweest, zonder al te veel gezeur aan haar hoofd en zonder te veel herinneringen aan wat er gebeurd was.


    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

    Isaac Thorpe
    23 | (ex)best friend | at home | with Rosa

          Het was inmiddels twee dagen geleden maar hij was Dakota nog steeds dankbaar voor haar steun tijdens het kampvuur - en voornamelijk dat ze volhield, ondanks zijn.. gedrag. Hij schaamde zich ervoor maar hij kon het helaas niet meer terugdraaien. Hij hoopte maar dat Dakota vandaag wel kwam naar zijn 'poolparty' - misschien was jacuzziparty een betere benaming - zodat hij enige kans had om zijn excuses aan te bieden. Ze was niet de enige aan wie hij zijn excuses wilde maken. Hij moest Alexis ook nog apart zien te krijgen.
          'De ballonnen zijn klaar,' Het waren niet zozeer de woorden die hem uit zijn gedachten haalden - dat was eerder de ballon die zijn gezicht raakte. Hij trok zijn wenkbrauwen op en keek om naar de dame die op de grond in zijn kamer zat.
          ''Waar was dat goed voor?'' bracht hij quasi-verontwaardigd uit. Jammer genoeg hield hij dat spelletje niet lang vol aangezien hij al snel, zacht begon te lachen. Haar lach werkte aanstekelijk.
          'Wat moet er nog meer gebeuren?' Hij zuchtte eens en leunde wat achterover in zijn bureaustoel terwijl hij bedenkelijk rond keek. ''Not much,'' mompelde hij uiteindelijk terwijl hij zijn hand door zijn haren haalde.
          ''Drank en snacks zijn op voorraad en staan al klaar,'' Zijn blik eindigde weer bij Rosa. ''Je moet nog omkleden?'' gokte hij, gebarend naar haar kleding. ''Of kon je niet kiezen? Ik wil best helpen hoor,'' vervolgde hij plagend. Zijn lippen krulden wel om in een plagerige grijns maar zijn ogen deden nog niet helemaal mee. Het was meer een afleiding voor hemzelf maar hij vroeg zich af of het überhaupt hielp en Rosa het wel kon waarderen.
          ''We kunnen eventueel wel wat te eten halen of maken voor nu? Of heb je geen honger?'' Ze hadden nog niet geluncht en hij had geen idee of Rosa inmiddels al wel honger had gekregen of niet.

    Rosalina Parker-Fernández
    22 — (ex-)girlfriend — Isaac — outfit

    'Waar was dat goed voor?' probeerde Isaac op een gekwetste manier te zeggen, maar al snel brak er toch een lach door. Ze schudde haar hoofd en strekte haar benen weer voor zich uit, waarna ze zich even achterover op zijn bed liet vallen. Het onderwerp 'Ash' hing natuurlijk al dagenlang in de lucht, maar Rosa wilde er eigenlijk niet over spreken. Zeker niet met haar familie. Het dichtstbij dat ze was gekomen was haar korte discussie met Easton en later haar dronken gesprek met Cammie. Verder was er geen woord gerept over haar ex-vriend slash seriemoordenaar.
          'Je moet nog omkleden? Of kon je niet kiezen? Ik wil best helpen hoor.' Door die opmerking kwam ze weer overeind en even lachte ze weer. Ze zag ook dat Isaacs blik niet meedeed met zijn mond, maar dit negeerde ze voor het gemak maar even. Als ze deed alsof er niets aan de hand was, hoefde ze er ook niet over te praten. In principe was de enige reden dat de oude gang voor het eerst in tijden weer bij elkaar kwam natuurlijk Ash, maar dat vergat ze voor het gemak maar even.
          'Ik heb mijn bikini mee, maak je geen zorgen,' grijnsde ze toen ze opstond en zich uitrekte. 'Maar voor nu lijkt dit me wel goed.' Ze hield haar hoofd even schuin en kon een kleine zucht niet onderdrukken. 'We gaan wel wat eten.' Ze stak haar hand uit naar de jongen en trok hem overeind. Daarna liep ze voor hem uit naar beneden, richting de keuken van huize Thorpe. Ze was hier vaak geweest vroeger, met en zonder Ash. Zij en Isaac waren ook gewoon goed bevriend geweest. Ergens voelde het nu ook heel raar om hier weer te zijn, jaren na de laatste keer.


    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.


    FLETCHER 'CHARLIE' CHARLES BECKETT

    28 || Writer || At the old spooky house|| With Vic


    Met gesloten ogen genoot ik even van de stilte en liet ik de frisse bries door mijn haren glijden. Hierdoor glipte de koude even tussen mijn jas door en rilde ik toch even gezien het me toch iets te koud was. Mijn handen had ik al diep in mijn jaszakken begraven waarna ik nog even naar de asresten keek van het kampvuur dat hier twee dagen geleden had gewakkerd. Oakton was een erg mysterieus stadje en zeker op dit moment liet het me vragen stellen welke ik wilde uitpluizen, maar misschien was dat het journalistieke kantje in me. Mijn vingers frutselden even aan de ballpen die ik in de zak had steken terwijl ik met mijn voet wat tegen de bierflesjes aan tikte. Ik kon niet ontkennen dat ondanks dat de inwoners van dit dorpje momenteel in diepe hel zaten, het me vreselijk nieuwsgierig maakten.
    Ik had zelfs het geluk dat ik alsnog enkele mensen kon aanspreken zonder een vieze of angstige blik naar me toegeworpen te krijgen, ik was immers een vreemde in een dorp waar men elkaar niet eens kon vertrouwen. Zo was ik dus al Alexis en Vic tegengekomen, beide erg vriendelijke mensen. Ik wilde hen dan ook niet voorliegen over wat ik hier kwam doen, maar hen ook niet afschrikken waardoor ik hen gewoon voor de zekerheid had ingelicht dat ik een schrijver was en Oakton dus een beetje wilde leren kennen als inspiratie voor mijn boek. Leek me vrij onschuldig toch?
    Mijn blik gleed even naar de overblijfselen van het oude huis iets verderop. Tijdens het kampvuur had ik mensen wat rondgevraagd naar het wrak wat dus bleek afgebrand te zijn door een incident met Ash Doe, maar ervoor was het ook al een plek dat je de kriebels kon bezorgen en daar kon ik inkomen. Zachtjes kauwend op de binnenkant van mijn wang keek ik wat rond op de plek waar ik met Vic had afgesproken. Hij was zo vriendelijk om me een rondleiding in Oakton aan te bieden nadat ik hem verteld had over het schrijven en hij had me ook iets verteld dat hij zelf fotograaf was, iets waar ik ook verder wel nieuwsgierig in was. In onze tipsy toestand was alles ook maar zo vaagjes vastgelegd waardoor ik ergens ook wel begon te vrezen dat de jongenman me vergeten zou zijn.




    ANDREW BURGESS

    24 || Arrived at Oakton || With Talon


    Ietswat afwezig tijdens de autorit naar Oakton tikte ik repetitief met mijn wijsvinger op het stuur. Een soort waas van gedachten drong door me heen terwijl ik op een soort automatische piloot me focuste op de baan. Gisteren was het thanksgiving, iets wat we sinds het verlies van Brianna niet meer zo uitbundig vierden met familie, enkel ons viertjes. Na zes jaar had ik gehoopt toch even om anektodes te kunnen lachen zonder me schuldig te gaan voelen en dat was ons bijna gelukt tot....mijn grip verstevigde even het leer kreunde iets opstandig onder mijn licht klamme handen. We hadden er het beste van gemaakt en ondanks dat al het lekkers dat mam gemaakt had, die ondraagelijke leegte niet zou kunnen vullen, hadden we ons buikje rond gegeten. Ergens was ik ook wel angstig geweest om mijn familie terug te zien, maar hun aanwezigheid en onuitgesproken steun had me wel goed gedaan. Vanuit mijn ooghoeken keek ik even naar mijn broertje Talon die aan de passagierskant zat. Hij was akkoord gegaan om met me mee naar Oakton te trekken, gewoon omdat we onze vragen beantwoord wilden krijgen en de antwoorden hier waarschijnlijk te vinden zouden zijn. Van die Ashole was er al enkele dagen geen spoor meer en het frustreerde me zo dat ik... ik Mijn pupillen verwijdden even als ik uit mijn gedachtengang wakker schud en nu pas merk dat een jongetje het straat over stak zonder om te kijken. Bruusk stampte ik dan ook op de rem en had uit automatisme mijn arm tegen Talons borstkas geslagen om hem iets tegen te kunnen houden van de wiplash dat het veroorzaakte. De plotste schok liet mijn borstkas hevig op en neer gaan en met grote ogen keek ik van mijn broertje naar het kleine jochie die zich gauw uit de voeten maakte. "Jezus-..." ik slikte, beseffend dat dit misschien het eerste was die ik vandaag tegen Talon had gezegd. "Ik - Fuck- ben je oké? " vroeg ik Talon , de pas merkte ik op dat de radio zachtjes aan het spelen was en ik nu compleet stil stond op de weg. Trillerig verliet een zucht mijn lippen waarna ik de auto weer opstarte en met ietswat gespannen schouders verder reed, het centrum van Oakton binnen. "Het is grimmiger dan ik het me herinnerde." mompelde ik zacht, de stilte die ik nu pas opmerkte proberend te verbreken, ik vond gemakkelijk een parkeer plekje en wreef even vermoeid over mijn gezicht heen, even geen weet met mezelf hebbend.

    [ bericht aangepast op 21 feb 2019 - 0:26 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Isaac Thorpe
    23 | (ex)best friend | at home | with Rosa

          Hij kreeg haar weer aan het lachen, tot zijn grote opluchting. De kans dat ze na al het nieuws van Ash, die opmerking niet echt kon waarderen, kon ze zich voorstellen. Gelukkig was dat niet het geval. Ze kwam weer overeind en hij glimlachte automatisch lichtjes.
          'Ik heb mijn bikini mee, maak je geen zorgen, maar voor nu lijkt dit me wel goed.' Hij grijnsde lichtjes en knikte terwijl hij zich ook eens uitrekte. 'We gaan wel wat eten.' Zijn blik viel op de uitgestoken hand en even overwoog hij die gewoon te weigeren maar hij nam uit goed fatsoen haar hand toch aan en kwam overeind. Hij volgde de dame naar beneden, naar de keuken. Hij had met moeite zijn ouders het huis uit gekregen door te beloven dat hij altijd meteen het alarm erop zou zetten en alles goed op slot zou houden.
          Eenmaal in de keuken gleed zijn blik over de keukenkastjes en begon hij ze uiteindelijk één voor één open te trekken, waarna hij eindigde bij de koelkast. Eten was er genoeg maar de vraag was of ze zin hadden om te koken. Met een vertwijfeld gezicht draaide hij zich om, zijn hoofd kantelde hij een stukje en vragend keek hij naar de dame.
          ''Waar heb je zin in?'' vroeg hij vervolgens terwijl hij weer gebaarde naar de koelkastjes. ''Vooruit, omdat jij het bent, wil ik best iets voor je koken, als je me zegt waar je zin in hebt,'' besloot hij uiteindelijk. Hij had ergens weinig zin om te koken maar hij wilde voorkomen dat hij met een lege maag zou gaan drinken en hetzelfde zou gebeuren als bij het kampvuur.

    VICTOR ‘VIC’ COLLINS
    26 – Foster brother – With Fletcher

    We are all dreamers,
    Some have lost their way,
    Others found their light in the dark,
    But we are all capable of extraordinary things.



    Thanksgiving was al een aantal jaar wat ongemakkelijk bij de Collins. Vroeger was het altijd hun feest geweest vol gezelligheid. Vic was er al die jaren altijd voor thuisgekomen. Heel even was dan de familie gewoon bij elkaar geweest. De eerste keer nadat Ash opgepakt was, was zijn vaste zitplek ineens heel leeg geweest. Zijn moeder had een dappere poging gedaan de sfeer luchtiger te maken, maar het had niet gewerkt. Ieder jaar was iets makkelijker geworden, iets minder alsof er een plek leeg was. Waarschijnlijk waren ze allemaal net iets beter in het negeren van de stoel geworden.
    Het had ervoor gezorgd dat de magie van Thanksgiving voor Vic verdwenen was. Vroeger had hij er altijd naar uitgekeken, nu was het gewoon een verplichting. Daarom had hij zich dit jaar laten inplannen bij werk. Waar anderen naar familie konden, werkte hij gewoon tot ongenoegen van zijn moeder. Maar hij kon levens redden dus dat was wat hij gedaan had. Toen hij ’s avonds thuisgekomen was, hadden de resten van het diner op zijn keukentafel gestaan.
    Maar dat was gisteren geweest. Vandaag was Vic weer vrij, en hij had afgesproken met Fletcher. Tijdens het kampvuur waren ze aan de praat geraakt en had Fletcher verteld een schrijver te zijn die Oakton als inspiratie voor zijn komende boek wilde gebruiken. Vic had toen zonder nadenken aangeboden hem wel een rondleiding door Oakton te geven. Hij was opgegroeid in het dorp en wist alle mooie plekjes te vinden. Voor een boek wilde Fletcher waarschijnlijk niet de plaatselijke supermarkt en het café zien. Dat waren plekken die iedereen die Google had kon vinden. Als fotograaf begreep Vic dat juist op de vergeten plekken de mooiste verhalen verborgen lagen. De oude plekken waar pijn verborgen lag, maar waar ook schoonheid kon liggen. Als hij toen nuchter was geweest zou hij het waarschijnlijk niet hebben aangeboden, al was de kans er best dat hij zelfs dan zoiets voorgesteld zou hebben. Dat zat nou eenmaal in hem.
    Fletcher wachtte al op de afgesproken plek toen Vic aan kwam lopen. Vic stak zijn hand op en voegde zich bij de man. “Ik hoop dat je goede wandelschoenen hebt aangetrokken, want ondanks dat Oakton niet groot is, zullen we heel wat lopen vandaag,” zei hij als wijze van begroeting.
    Hij volgde Fletchers blik naar de afgebrande resten. “Ah ja, ons spookhuis,” zei hij. “Welk dorp is er compleet zonder oud huis om griezelverhalen over te vertellen?”



    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    Rosalina Parker-Fernández
    22 — (ex-)girlfriend — Isaac — outfit

    Het was stil in huis. Rosa voelde, ondanks haar pogingen niet aan Ash te denken, dat elke familie in Oakton en misschien ook wel in de rest van het land hun best deed alles zo goed mogelijk te beveiligen. Ash kon echt niet binnen een week sinds zijn ontsnappen in Californië aankomen, maar toch lek niemand het risico te willen nemen. Rosa had het bij iedereen om zich heen al gemerkt, iedereen liep op zijn tenen en had geen goed woord over voor Ash en de beveiliging van de zwaarbewaakte gevangenis waar hij gevangen zat. Het kostte haar alleen maar energie om eraan te denken, ook al spookte het continu door haar hoofd. Wat zou Ash van plan zijn?
          'Waar heb je zin in?' werd Rosa uit haar gedachten getrokken en ze keek op en volgde toen zijn handgebaar naar de koelkasten vol met eten. 'Vooruit, omdat jij het bent wil ik best iets voor je koken, als je me zegt waar je zin in hebt.'
          Ze glimlachte naar hem en haalde haar schouders op. 'Ik weet het niet,' antwoordde ze toen en ze zakte weer op een stoel neer en speelde met een pluk van haar geverfde haar. De afgelopen dagen had ze amper gegeten. Het kwam deels ook door de enorme hoeveelheid alcohol van bij het kampvuur en de misselijkheid die erbij kwam kijken, maar ook de verborgen stress die ze ervaarde sinds ze erachter kwam dat Ash was ontsnapt. Het gesprek van Easton had niet bepaald geholpen en had haar alleen maar meer op stang gejaagd. Ze bleef weer even stil en keek kort naar Isaac. Wat zou er in zijn hoofd omgaan?
          'Zou Ash hierheen komen?' vroeg ze ineens. Ze kon zich niet inhouden. Het was toch de elephant in the room en het onderwerp negeren zou er alleen maar voor zorgen dat iedereen zich nog miserabeler zou voelen.


    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

    Isaac Thorpe
    23 | (ex)best friend | at home | with Rosa

          'Ik weet het niet,' was haar antwoord. Hij zuchtte zachtjes en liet zijn schouders wat vermoeid zakken. Hij deed ook maar zijn best om haar wat af te leiden - hij kon zich immers niet voorstellen met welke andere reden ze was gekomen naar hem - maar dat leek niet goed te werken. Hij duwde de koelkast maar weer dicht en viste zijn telefoon uit zijn zak.
          ''We bestellen wel wat,'' mompelde hij wat teleurgesteld terwijl hij zich op één van de stoelen liet zakken. Hij wreef met zijn ene hand door zijn gezicht terwijl hij met zijn andere hand de app om eten te bestellen opzocht.
          'Zou Ash hierheen komen?' Hij kon nog net voorkomen dat hij zijn telefoon uit zijn handen liet vallen - maar beter ook, nog meer krassen in zijn scherm en hij zou amper kunnen lezen wat er op zijn scherm stond. Automatisch spande zijn hele houding aan en klemde hij zijn kaken op elkaar. Moest dit nu echt? Hij had gehoopt dat als ze afleiding wilde, ze zelf er ook niet over zou beginnen, maar dat bleek dus anders te liggen..
          ''Geen idee,'' mompelde hij terwijl hij wat door de app scrollde. Hij kon zich alleen niet meer focussen op alles wat erin stond. Moest hij haar vertellen dat ze een berichtje had gehad dat zeer waarschijnlijk van hem afkomstig was? Ze leek nu al behoorlijk nerveus te zijn.. maar hij wilde ook niet iets voor haar achterhouden.
          ''Hij heeft me een berichtje gestuurd,'' zei hij uiteindelijk zacht. ''Althans, ik ben er vrij zeker van dat hij het is. De vraag of ik diegene miste en een linkje naar één van de avonden waarop hij.. die verhalen vertelde.'' Hij hield zijn blik de gehele tijd strak gericht op zijn telefoon, niet van plan om haar aan te kijken.

    Talon Burgess
    22 ➙ With Andrew ➙ Ergens in Oakton



    Talon staarde maar wat voor zich uit. Hij was moe. Hij had niet goed geslapen. Het gemis van zijn zus had hem wakker gehouden, iets wat altijd gebeurde rond feestdagen. Het ergste was zijn verjaardag. Hun verjaardag. Maar het ging al beter, het laatste beeld dat hij van haar had, was al niet meer op zijn netvlies gebrand. Het gaf hem nog altijd koude rillingen.
          Hij had niet echt door dat zijn broer op z'n minst even gespannen was, totdat hij naar voren werd gekatapulteerd. "Ho, shit," vloekte hij geschrokken. Het jongetje op de weg keek hen met grote ogen aan, en liep vervolgens weer weg, zijn voetbal achterna. Gek, Talon had niet verwacht dat er kinderen op straat zouden spelen met het... nieuws. Hij slikte, en merkte pas dat Andrew zijn hand op zijn borst had gelegd, toen hij die weer wegnam.
          "Ik - Fuck- ben je oké?" vroeg de oudste. Talon mompelde een ja en probeerde zijn ademhaling weer onder controle te krijgen. "Jezus..." Ze reden verder, en Talon pulkte wat aan het gat bij zijn knie. Het was een oude jeansbroek, het gat was er in gegroeid in plaats van gekocht. Leve de mode. Hij zuchtte, wreef over zijn gezicht en glimlachte vermoeid. Dit baalde. Alles baalde. Maar iedereen was er nog, ze zouden Ash zo weer oppakken en dan konden ze weer verder. Ze moesten wel.
          "Het is grimmiger dan ik het me herinnerde." Ze stopten op een parking. Het was redelijk zonnig, maar de straten waren leeg. Het was stil, bijna te stil.
          "Het is rustig, ja," antwoordde Talon. "Misschien dat er wat volk zit aan het meer of in de diner. Al ga jij meer mensen kennen dan ik." Talon grijnsde ietwat ongemakkelijk en gaf zijn broer een vuistje tegen de schouder. "Of misschien moeten we gewoon iemand een bericht sturen. Iemand die... Ash kende, die weten misschien wat meer." Gek, hoe moeilijk een naam kon zijn.
          Talon stapte uit de wagen en strekte zich uit. Hij geeuwde eens diep, viste vervolgens zijn trui van de achterbank en trok deze over zijn hoofd. Het was al even geleden sinds hij in Oakton was geweest. Hij had het altijd een mooi stadje gevonden en zelfs nu genoot hij van het uitzicht. De bossen achter de huizen, de bergen achter de bossen. Het waren dezelfde als in Riverside, en toch was het anders. Mooier, serener. Gek.




    CAMMIE
    21 ✿ With Grayson ✿ Ergens in Oakton


    Cammie ging voor de duizendste keer door haar haren. Ze was in de ochtend naar de kapper geweest. Ze had gevreesd dat die niet open zou zijn, de dag na Thanksgiving, maar ze had geluk. Er zat nauwelijks volk, gelukkig. Het duurde wel even om haar haren te kleuren. Ze had ze ook een heel stuk korter laten knippen. Het was eens wat nieuws, maar voor Cammie voelde het gek. Licht en kort, ze moest echt nog wennen. En ze voelde zich schuldig. Vrolijk naar de kapper gaan, terwijl haar vrienden... Ze zuchtte.
          "Oh, hey!" groette ze Grayson vanop een afstand. Hij liep aan de overkant van de straat en leek bezig te zijn op zijn telefoon. Cammie hoopte dat ze hem niet stoorde, maar het was zo stil op straat dat ze snakte naar wat menselijk contact. Ze stak snel de straat over. "Grayson, toch? Ik heb je eergisteren al eens gezien bij het kampvuur, met je zus. Ik ben Cammie." Ze glimlachte zoals alleen Cammie dat kon en stak haar hand uit. Ze vond haar eigen handen verschrikkelijk, net kleine worstjes, maar ze wilde niet onbeleefd zijn. "Hoe was thanksgiving? Vieren jullie dat?"


    Mhm?

    Rosalina Parker-Fernández
    22 — (ex-)girlfriend — Isaac — outfit

    Toen Rosa die woorden eenmaal had uitgesproken, had ze door dat het misschien niet helemaal een goede vraag was. Isaacs hele lichaam spande op, terwijl hij net nog redelijk ontspannen naar de koelkast staarde.
          'Geen idee.' Zijn antwoord was kort en binnensmonds. Hij leek er niet over te willen praten en Rosa hield zich stil. Het was inderdaad niet handig geweest Ash ineens op te brengen. Ze kon niet terug in de tijd en haar woorden terugnemen, ze kon niet doen alsof het niet gebeurd was. Een ongemakkelijke stilte hing tussen het tweetal in, tot Isaac zijn mond weer opentrok. 'Hij heeft me een berichtje gestuurd.' Het leek alsof alle lucht uit Rosa's longen werd geslagen. 'Althans, ik ben er vrij zeker van dat hij het is. De vraag of ik diegene miste en een linkje naar één van de avonden waarop hij... die verhalen vertelde.'
          Ze kon hem enkele seconden alleen maar met grote ogen en een open mond aanstaren. 'W-wat?!' vroeg ze toen. Ze wist dat Ash... apart was. Hij was apart, ging graag over grenzen heen, maar ze had niet verwacht dat hij iemand hier in Oakton zou contacteren, laat staan diegene zou laten weten dat hij inderdaad ontsnapt was en op wat voor manier dan ook aan een telefoon was gekomen. Rosa zakte op een stoel neer en verborg haar gezicht in haar handen. 'Dat meen je niet...' Ze wist niet wat ze moest zeggen. Ash had contact gelegd met Isaac. Zou dat betekenen dat ook zij, Rosa, ooit aan de beurt zou zijn? Ze waren allemaal close, tot hij opgepakt werd. 'En... en nu?' vroeg ze toen aan de jongen, die zijn ogen nog altijd op zijn telefoon gefixeerd had.


    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

    Ash Doe
    23 - The serialkiller - Roanoke, Virginia


    Ash was wat aan het dutten. Hij had flink gereisd de afgelopen twee dagen. Nadat hij van de bus was gestapt, had hij nog enkele uren te voet rondgetrokken. Totdat hij doorkreeg dat er meer en meer politiewagens rondreden. Hij moest een camera gemist hebben aan één van de busstations, dat kon niet anders. Hij twijfelde niet lang en had snel een wagen gestolen. En daarna nog één. Dan weer te voet. Nog een bus, heel even maar.
          Nu zat hij in zijn derde gestolen wagen, een oude mustang. Hij was tot in Roanoke geraakt, maar had al bijna 48 uur niet meer geslapen. Het was dat hij nog maar net een tegenligger had kunnen ontwijken omdat hij per ongeluk op het andere rijvak terecht was gekomen, anders was hij blijven doorperen. Jammer, op dit tempo kon hij binnen enkele weken, misschien minder, in Oakton aankomen, maar hij kon het niet aan. Hij had honger ook.
          Hij stond aan de kant van de weg, achter een kleine sneeuwheuvel. Als je niet wist dat hij er stond, zag je hem niet. Hij was op de passagiersstoel gekropen, had de zetel naar achteren geschoven en lag met zijn lange benen op het dashboard. Zijn muts was over zijn ogen geschoven, maar echt slapen lukte hem niet. Hij was te onrustig.
          Het ene moment functioneerde hij zoals hij de voorbije jaren had gedaan: als een robot, op automatische piloot, een omhulsel zonder iets in. Het volgende moment dacht hij aan vroeger en werd hij kwaad en blij en... verdrietig? Ash had zich nog nooit verdrietig gevoeld. Had nog nooit ergens spijt van gehad. Liefde? Daar kon hij zich nog iets bij voorstellen, maar verdriet, rouw, spijt, nee. Het was vermoeiend en vervelend, die gevoelens en emoties. Hij had het niet helemaal onder controle, en daardoor had hij zichzelf niet onder controle, iets wat hij nu kon missen als kiespijn.
          De radio sprong aan en vertelde hem dat hij spoorloos verdwenen was. Hij wist zeker dat de FBI wel ongeveer wist waar hij zat, maar hij gokte dat ze geen onnodige paniek wilde zaaien. Daarbij had hij, op die geknevelde meisjes na, nog geen echte schade aangericht. Hij had er geen zin in. Nog niet. Heel eerlijk had hij ook geen zin om naar Mexico te gaan. Hij wilde enkel naar... naar huis, naar zijn bed, waar hij even de wereld kon vergeten. Ash wreef verveeld over zijn vermoeide gezicht en schakelde de radio naar een ander station. Gek, die gevoelens.
          Hij geeuwde en haalde zijn voeten van het dashboard. Handig kroop hij over het middenstuk achter het stuur, waar hij de motor weer startte. Het was koud geworden, al was deze streek al voelbaar warmer dan Maine.
          Ash lachte grimmig en begon met zijn vingers mee op de maat van de muziek te drummen. Hij kon nog steeds niet stilzitten. Hij leunde opzij en greep naar zijn rugzak. De gsm die hij eerder gestolen had, had al een nieuwe simkaart. Hij had het gekocht. Het had hem best wat overredingskracht en een flinke bloedneus gekost om geen identiteitsbewijs te moeten laten zien. Er zaten nog steeds wat opgedroogde spetters op zijn hand.
          Hij scrolde even door Netflix - hij had nooit een internetabonnement nodig gehad - en zag dat twee documentaires over hem erg populair waren geworden. Hij had er eentje half bekeken, maar was daarna in slaap gevallen. Vervolgens sloot hij de app en scrolde door facebook en instagram. Hij had een accocunt aangemaakt, maar nog niets gedaan dat hem kon verraden. Hij keek alleen maar: naar zijn oude vrienden, zelfs zijn pleegzus van toen hij drie was en die hij zich eigenlijk niet echt meer kon herinneren. Ze had een video gepost, van hem als dansende en lachende peuter, en er waren al meer dan 1000 reacties binnen het uur geplaatst. Raar.
          Hij tikte door tot hij bij het instagramaccount van Isaac kwam. Het was afgeschermd, maar Ash kon via andere accounts volgen dat er onlangs een feestje moest geweest zijn. Hij had campfirepit herkend, en hij had gezien hoe dronken iedereen was. Kwam dat door hem? Had hij die invloed, zelfs vanop deze afstand? Grappig. Leuk. Blij? Ash zuchtte nog eens vermoeid. Net een klein kind, al die emoties. Alsof hij helemaal opnieuw moest beginnen.
          Hij opende Isaacs account nog eens en tikte door naar de berichtenfunctie. Wat zou hij sturen? Zou hij iets sturen? Waarom niet? Waarom wel? Ash drumde met zijn voet op de vloer van de auto. De muziek werd wat luider. Hij snoof en veegde zijn neus af met zijn hand. Weer een bloedneus, deze keer gewoon door de kou. Ash vloekte in het Spaans en veegde nog eens onder zijn neus. Hij smeet de gsm op de passagiersstoel, greep naar zijn sigaretten en stak er eentje aan. Vervolgens greep hij toch weer de gsm en sloeg er gefrustreerd mee tegen het stuur. Hij miste te toeter maar net.
          Als Isaac nu gewoon zijn bek had gehouden tegen de flikken, dan had hij hier nu niet gezeten. Dan had hij meer tijd gehad en dan was hij allang vertrokken geweest. Dan had hij nu niet moeten omgaan met whatever er bezig was in zijn hoofd. Frustrerend om zo menselijk te zijn. Ash voelde zich boos worden, boos zoals hij als kind boos werd. Hij wist wel dat het niet helemaal eerlijk was, dat ze hem met of zonder Isaac gevonden hadden, maar dat kon hem even allemaal niet schelen. Hij zou die fucker krijgen, al was het maar in zijn hoofd en niet in levende lijve.
          Gefrustreerd door alles wat hij niet kon herkennen of benoemen, opende hij weer de berichtenfunctie en de camera. Hij zag zichzelf verschijnen, met donkere wallen en nog donkerdere ogen. Shit, wat een wrak. Snel wisselde hij van camera en leunde naar achteren. De voorruit met de sneeuw, het stuur en zijn hand op het stuur. Er zat bloed - vers en opgedroogd - op zijn duim, net naast een oud litteken. Hij had het opgelopen toen hij nog klein was. Isaac was er bij geweest. Ze waren een boomhut aan het bouwen, ergens in de bossen, en Ash had met de achterkant van de hamer per ongeluk in zijn hand geslagen. Hij had op iets - iemand - anders gemikt, maar was op het laatste moment van gedachten veranderd. Je kon het bot zien.
          Met één droge tik van zijn vinger was de foto verzonden. Hij tikte er nog een berichtje achter en leunde vervolgens weer achterover. Een kwartiertje zou hij wachten, misschien kreeg hij antwoord. En anders zette hij de gsm uit en zou hij verder rijden. Hij had nog wel wat kilometers te gaan.

    > [photo]
    > Say hi from me (; <3


    Mhm?

    Isaac Thorpe
    23 | (ex)best friend | at home | with Rosa

          'W-wat?!' Het leek een eeuwigheid te duren tot ze antwoord had gegeven maar dat was het antwoord dat hij kreeg. Hij wist ook niet wat hij dan verwacht had, hij kon zich namelijk wel voorstellen dat het een shock was. Schijnbaar had ze dus niets gehoord van hem - anders had ze niet zo verbaasd gereageerd. Hij vroeg zich af of dat hem banger maakte. Het idee dat alleen hij berichtjes ontving van Ash - niet de mensen die van hem hielden. Alleen diegene die hem had verraden op het laatste moment.
          'En... en nu?' Hij haalde zijn schouders op en zuchtte terwijl hij zijn telefoon ronddraaide in zijn handen. Het ding trilde ineens waardoor hij zijn telefoon bijna liet vallen. Hij fronste lichtjes toen hij op instagram een chatbericht had ontvangen en met een slecht voorgevoel, opende hij het berichtje.
    2 messages from cooldude 23:
    > [photo]
    > Say hi from me (; <3
    Hij liet het ding uit zijn handen vallen bij het zien van de foto. Het bloed op de hand, het litteken dat hij uit duizenden zou herkennen. Hij voelde zijn maag omdraaien en zonder iets tegen Rosa te zeggen stond hij op en sprintte hij naar de wc. Hij liet zich op de grond vallen en kon zich net lang genoeg inhouden om zijn maaginhoud in de wc pot te gooien - in plaats van op de grond ernaast.
          Zodra het gestopt was - voor nu - duwde hij op de knop om het door te spoelen en liet hij zich met zijn rug tegen de muur, op de grond zakken. Alles draaide en hij voelde zich enorm beroerd. Het zweet stond op zijn voorhoofd terwijl zijn gezicht wit was weggetrokken en hij zou zweren dat hij het eerder koud dan warm had.

    [ bericht aangepast op 4 maart 2019 - 16:14 ]

    Rosalina Parker-Fernández
    22 — (ex-)girlfriend — Isaac — outfit

    Isaac reageerde niet en Rosa kon alleen maar in shock nadenken over het bericht. Ze had het niet gezien, ze betwijfelde ook of hij het haar überhaupt zou willen laten lezen, maar ze kon alleen maar denken dat Ash op een of andere manier een telefoon en simkaart had gevonden. Hij had Isaacs nummer gekregen, ook al was hij zes jaar lang compleet afgesloten van de buitenwereld geweest. Haar hersenen konden de druk niet meer aan en ze verborg haar gezicht in haar handen. Ineens werd ze opgeschrikt door gerommel, gekletter en voetstappen. Ze keek direct op en zag nog net hoe Isaac de keuken uit rende, terwijl zijn telefoon op de grond lag. Ze trok haar wenkbrauwen op. Wat was er gebeurd?
          Pas toen ze geluiden hoorde die ze zich nog goed kon herinneren van enkele dagen terug, toen ze kotsmisselijk achter de boom haar maag leegde, kwam ze overeind. Ze wilde naar de wc in de gang lopen om Isaac te helpen (had hij wat verkeerds gegeten?), maar haar aandacht werd afgeleid door de telefoon, die met het scherm omhoog op de vloer lag. Ze pakte het op en schonk er eerst geen aandacht aan, totdat...
          Ze hield haar adem in en haar ogen werden groot toen ze het berichtje en de foto zag. Dat was zonder enige twijfel de hand van Ash. Dat ene litteken... en dat bloed. Ze had hem nooit onder het bloed gezien. Dit maakte haar misselijk. Wat had hij gedaan? Haar trillende benen wisten haar naar de wc te brengen en daar zag ze Isaac zitten, op de grond, spierwit, zweetdruppels liepen over zijn voorhoofd naar beneden. Ze bleef staan en moest tegen de muur leunen om zichzelf overeind te houden.
          'Hij heeft je weer wat gestuurd...' fluisterde ze, amper verstaanbaar. 'Een... een foto.' Waarom nam Ash zulke risico's? Hij zat duidelijk in een auto, hoogstwaarschijnlijk gestolen. Waarom zou hij door middel van deze berichten nog meer aandacht naar zich toetrekken?


    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.