RPG • 300 • Jailbirds • Speeltopic 01 - Speeltopics

Jongeren hebben er altijd wel een handje van gehad zich te misdragen en rebelleren echter is er een dunne lijn die het goede van het kwade scheid. De praktijken lijken steeds meer uit de hand te lopen. De een geniet ervan zijn oudelijk huis in vlammen op te gaan, de ander denkt dat het een goed idee is voor eens en voor altijd van haar agressieve stiefvader af te komen en weer een ander verdrinkt zijn verdriet in verdovende middelen en laat de wereld hiervan mee genieten. De jeugd voelt zich niet gehoord en waar hulp te kort schiet wordt zelf het heft in handen genomen. Hoe de omstandigheden ook zijn het gezegde; "wie zich brand moet op de blaren zitten" blijft gelden en wie een misdrijf begaat moet worden gestraft. Maar wat gebeurd er als de jeugddetentie centra vol zitten en er bij elke een wachtlijst geld? Je kunt de extreme gevallen toch slecht rond laten lopen en hopen dat ze het geen tweede keer doen. Hier heeft het plaatsje Woodland, Oregon, schoon genoeg van. Ze hebben wel wat beters te doen dan de hele dag achter zich misdragende jeugd aan te vangen. Dus zijn ze zelf met een initiatief gekomen. Woodland heeft haar eigen juvie geopend. Het gebouw heeft natuurlijk minder ruimte als reguliere centra maar heeft meer dan genoeg plek om de criminaliteit in Woodland en omliggende plaatsjes zo goed als de das om te doen. Althans, dat is wat gedacht wordt. Sommige bewoners hebben zo hun manieren om ook vanachter de tralies hun plannetjes voort te zetten...

---

WOODLAND JUVENILE DETENTION CENTRE Rules ⬧ De cellen en sanitaire voorzieningen zijn gescheiden op geslacht en het wordt niet getolereerd indien er iemand van het andere geslacht zich in het andere cel blok bevind ⬧ Geen smokkelwaar ⬧ Er dient zich aan het tijdsschema gehouden te worden ⬧ Wanneer het alarm af gaat is iedereen verplicht om op hun buik met hun handen plat naast hun hoofd te gaan liggen tot hen verteld wordt dat ze weer mogen staan ⬧ Er wordt niet gevochten zowel fysiek als mondeling ⬧ Iedereen wordt bij binnenkomst gecontroleerd of ze onder invloed zijn en of ze smokkelwaar bij zich dragen ⬧ Er vindt meerdere malen op de dag een telling plaats ⬧ Er kunnen doorzoekingen plaatsvinden in de cellen ⬧ De cipieren hebben recht op ondervraging en of fouilleren indien vertoon van verdacht gedrag ⬧ De gevangen worden altijd bij hun achternamen genoemd Voorzieningen ⬧ Eén cel wordt gedeeld door 4 bewoners ⬧ Ieder cel blok heeft vier sanitaire voorzieningen ⬧ Er zijn genoeg opties tot recreatie: TV ruimte, spelletjes kamer, sportvelden, sportruimte, werkplaats, knutselruimte, bibliotheek etc. ⬧ Er is een optie om school of cursus te volgen: kleding maken, monteur, houtbewerking, kok, kapper ⬧ Er kan in de weekenden visite ontvangen worden, mits dit aangegeven wordt en het papierwerk juist ingevuld wordt ⬧ Er is mogelijkheid om te bellen, met toezicht ⬧ Met feestdagen wijkt het tijdsschema af en wordt de feestdag kleinschalig gevierd. Ook mag er familie langskomen ⬧ Er is mogelijkheid tot verlof, enkel in de meest extreme gevallen ⬧ Er is voor de bewoners mogelijkheid om te werken voor een kleine vergoeding: de werkplaats, de keuken, het washok, conciërge en de bibliotheek ⬧ Er is een dokter aanwezig ⬧ Er zijn vertrouwenspersonen beschikbaar ⬧ Er is een praatgroep aanwezig Tijdsshema ⬧ Om 6:00 staat de wekker zodat iederen zich op kan frissen en aankleden. Tevens vindt er een telling plaats ⬧ Om 6:45 vind er een ochtend work out plaats. (verplicht voor iedereen tenzij je een medische verklaring hebt waarom je niet mee kunt doen) ⬧ Om 7:15 is er gezamenlijk ontbijt ⬧ Om 8:00 vertrekt iedereen naar zijn of haar taak of naar de gemeenschappelijke ruimte ⬧ Om 12:00 is er gezamenlijk lunch ⬧ Om 13:00 keert iedereen terug naar zijn of haar taak of naar de gemeenschappelijke ruimte ⬧ Om 17:00 is er gezamenlijk diner.[/b] ⬧ Om 18:00 is er tijd voor recreatie en vindt er een telling plaats ⬧ Vanaf 21:00 kunnen de bewoners zich opfrissen en zich klaar maken om naar bed te gaan ⬧ Om 22:00 moet iedereen in zijn of haar cel aanwezig zijn en vindt er een telling plaats RULES ⬧ In deze RPG gelden de huisregels van Quizlet. ⬧ Je schrijft een post van minimaal 300 woorden. ⬧ Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden. ⬧ Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt. ⬧ Een reservering blijft 72H staan. Geef aan als je dit niet red vanwege omstandigheden. ⬧ Maximaal 4 personages per persoon. ⬧ Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's. ⬧ Alleen Dagenhart of Witcher maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven. ⬧ 16+ is toegestaan. ⬧ Sluit niemand buiten, geen ruzies. ⬧ Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom. ⬧ Naamsverandering graag doorgeven. ⬧ Dit idee is uitgewerkt door Dagenhart en Witcher.

---

How far is far

TAYLOR 'PEACHES' NOAH EVANS

---

Mijn aankomst leek niet meteen hartelijk ontvangen te worden. Niet dat ik dat van één van deze dames had verwacht. Maar zo te horen was hun gesprek zelf ook niet zo bijzonder geweest. Venus haalde even kort haar schouders op, waarna ze een 'Niet veel' mompelde ze vooraleer ze een hand door haar lange stijle lokken haalde. Het was echter de blondine, Olivia die met haar ongeïnteresseerde "Niets wat jou aangaat." gesnauw, dat mijn interesse werkte. "Hmm Hoezo dan?" spinde ik bijna geamuseerd. Sinds ik voor het eerst een blik met deze dame had gekruist, leek ze me al te mijden. Waarom wist ik niet, maar mijn nieuwsgierigheid prikkelde er enorm naar het antwoord te willen weten. En nu ik ze eindelijk beet had, wilde ik haar ook niet meteen laten lopen, waar zou de funn daarvan zijn?
Olivia leek zo ook niet van plan te zijn om zich om te draaien, maar zette daarentegen een woordenaanval in, wat ik niet meteen verwachtte.
"We zijn geen klanten van je. Hoe bijzonder dat je alsnog de tijd neemt om ons te vergezellen, Taylor." sneerde ze sarcastisch en nogal vijandig naar me toe, waardoor ik kalm een wenkbrauw optrok en kort blikte naar Venus, die ons ook even met een vragende blik aankeek. Mijn blauwe kijkers gleden over onderzoekend over Olivia heen, ze had dus gehoord over mijn services, wat betekende dat ze me ofwel kende of iets anders waar ze me aan linkte. "We hoeven hier hopelijk niet voor te betalen toch?" vervolgde Olivia neerbuigend, waardoor Venus sprak voordat ik mijn mond kon openen. 'Olivia,' Mijn blik gleed kort naar Venus, die naast me stond. 'Calm down, jezus, wat heeft Taylor je aangedaan dat je hem meteen aanvalt.' sprak ze schouderophalend, waarna haar blik naar mij gleed. 'Maar wat moet je?' vulde ze er gauw achteraan. Ik legde quasi beledigd door beide dames mijn hand op mijn borstkas. " Jeez, " sprak ik luchtig waarna ik vervolgens mijn handen even onschuldig ik de lucht hield alvorens ik mijn armen over elkaar heen sloeg. " Je trekt de betekenis aandachthoer bijna in het letterlijke, hmm hoewel ik zou zo wel wat meer bij kunnen verdienen." zei ik geamuseerd terwijl mijn blik scherp op Olivia viel. " Ik wilde gewoon even een praatje maken, is dat misdaad dan? Jullie behandelen me bijna als een... crimineel." mijn mondhoekjes kulden omhoog na mijn gespeelde drama waarna ik tegen de muur aan ging leunen. "Ik dacht als iemand de laatste nieuwtjes zou weten dat jullie dames het zouden zijn." vervolgde ik er rustig na en haalde nu ook mijn schouders op. "Maar als je je geïntimideert voelt om met mij een praatje te slaan, dan noteer ik dat wel. " grijnsde ik vals naar Olivia.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

20      ⬧      Drugsmaffia      ⬧      With Freya

De sportruimte was inmiddels officieel bekroond tot mijn favoriete plek binnen het gebouw. Er zaten namelijk veel voordelen aan verbonden. Hier hoefde, ik meestal dan, even niet te dealen met andermans bullshit. De meesten die hier kwamen waren toch enkel bezig met zichzelf in het zweet werken. Daarnaast was er altijd genoeg om naar te kijken en wanneer ik geluk had liep Freya er ook rond. Ook was dit één van de weinig plekken waar ik voor even verlost kon zijn van de dwangbuis waar ik mezelf iedere dag weer in moest heisen. Ik besloot dan ook Freya haar voorbeeld te volgen en mezelf te ontdoen van het bovenste gedeelte van het tenue, wat ik vervolgens, net als haar, rond mijn middel knoopte, waarna ik haar een uitdagende blik zond. Normaal gesproken was ik niet zo van het overdrijven maar ik moest toch wel even duidelijk maken dat ik toch wel iets meer in mijn mars had dan enkel 50 sit-ups. Ik moest mijn trots niet in laten deuken. Natuurlijk had Freya ook door dat ik enkel aan het dollen was. Ze klopte wederom op de mat voor haar en ik volgde haar order op als een brave puppy. "Geloof me, ik onderschat je heus niet," deze opmerking zorgde voor een brede grijns op mijn gezicht. 'Mooi zo,' zei ik en beet even kort op mijn lip alvorens ik begon met opwarmen. "Ik hou er alleen graag van als mijn spelletjes wat langer duren dan een half uur." deze opmerking wekte mijn aandacht. Ik hield mijn hoofd iets schuin en keek haar nieuwschierig aan. 'Hmm, ik houd me graag aanbevolen voor die spelletjes.' Ik had het niet kunnen laten even te benoemen dat ik dit puur zag om indruk op haar te maken. De meeste zouden het er waarschijnlijk niet zo dik bovenop gelegd hebben maar ik was er een voorstander van het beestje bij de naam te noemen. Ze mocht best weten dat ik haar zag zitten en ze mocht al helemaal weten dat ik best wat moeite voor haar wilde doen. "Ik zou zeggen, doe je best," een klein lachje ontsnapte uit mijn mond. 'Voor jou? Altijd.' Mijn blik bleef constant op haar gericht en ik volgde iedere beweging die ze maakte. Ik zag hoe ze dichterbij kwam en plaats nam achter mijn opgetrokken knieën. Ik bewoog mijn hoofd iets naar de zijkant zodat mijn ogen opnieuw die van haar vonden. Ze leunde met haar armen op mijn knieën en ik keek haar vragend aan. "Om te voorkomen dat je vals gaat spelen," met mijn mond vormde ik een "oh" en vernauwde speels mijn ogen. 'Ik zou niet durven,' zei ik. 'Ik wil niet eens weten wat voor consequenties dat zal hebben, coach.' daagde ik de dame uit in de hoop dat ze zou happen. De plek waar haar armen zich bevonden liet een branderig gevoel van verlangen na. Naast het verlangen liet het ook een steek van realiteit na. Dit was waarschijnlijk het meest dichtbij dat we zouden komen wat betrof fysiek contact met elkaar. "Tijd om omhoog te komen. Één.." een laatste zucht verliet mijn lippen en ik volgde haar instructies op. 'Twee...., drie...., vier...,' en zo ging het voor een moment door tot we de vijftig bereikt hadden. Ik moest toegeven, het was wel heel even slikken geweest. Ik had het feit onderschat dat ik een aantal dagen de gym overgeslagen had. Ik had er amper tijd voor gehad met al die hectiek. 'Vijftig!' sprak ik uiteindelijk. Ik ging weer rechtop zitten en keek Freya triomfantelijk aan. Ik veegde wat haar uit mijn gezicht en veegde het zweet van mijn voorhoofd. Vervolgens hield ik mijn hoofd weer iets schuin en keek haar breed grijnzend aan. 'En, wat is de volgende opracht?' n

---

How far is far

JESSIE FLETCHER BENNET

---

Ik mocht hier dan een kleine twee weken zitten, ik was toch blij dat ik een klein groepje vrienden had hier. Een soort unaniem besluit dat we elkaar mochten, zonder elkaar daarvoor echt te kennen. We vroegen niet naar elkaars verleden, hoe we hier beland waren of andere te persoonlijke dingen, en dat waardeerde ik enorm. De kans was te groot dat ik mensen anders zou aankijken als ik wist hoe en wat, en op dit moment had wilde ik het ook niet weten.
Toen ik dan ook bij Luca en Hugo aankwam met een zuur gezicht, vroegen ze niet wat er scheelde, maar stemden ze wel mee in om een balletje te trappen. Iets wat mijn humeur een stuk opvrolijkte. Ook Luca kwam omhoog van het bankje, en ik nam de bal van Hugo over waarna we naar het open veld liepen.
'Hoe wil je het doen? 3 is lastig te verdelen in teams?' vroeg Hugo eens we op het veld waren, ik legde de bal op het gras en mijn voet erop. 'We kunnen wie scoort is keep doen.'sprak Lucas , een idee waar ik zeker mee akkoord is, ik grijnsde waarna de kleine snelheidsduivel de bal al van me afgenomen had, waarbij een "Hey!" half lachend mijn lippen verliet. Ik schonk nog een blik naar Hugo als in -we maken hem in- waarna ik achter Luca aanholde en mijn mouwen onhandig opstopte. Deze oranje pakjes waren zo vervelend als wat. Ik stal de bal snel terug van Luca, waarna ik een schot probeerde te maken richting het doel en deze helaas tegen de paal opknalde. "Dammn, ah ja ik ben wel als eerste Keep. " zei ik dan schouder ophalend, waarna ik naar de goal toe jogde. Ik trapte mijn broekspijpen ook wat beter, en ging in positie staan, mooi niet dat ik hen ging laten winnen.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

---

”Chill baby, just let them hate."

Ze had toen de woorden haar mond verlieten instant spijt gehad. De reactie van Venus deed daar nog een schepje bovenop. 'Olivia,' 'Calm down, jezus, wat heeft Taylor je aangedaan dat je hem meteen aanvalt.' De blondine sloeg haar ogen even neer. Ze had absurd gereageerd en dat wist ze. Taylor had haar nooit iets aangedaan. Ze kende de jongeman pas net. Ze kon hem niet kwalijk nemen dat hij haar nare flashbacks gaf. Ze schraapte haar keel en wilde net sorry mompelen tot ze zich bedacht dat dat misschien als zwak kon overkomen en dus slikte ze de verontschuldiging weer in. 'Maar wat moet je?' Liv tilde haar blik van de grond en richtte die weer op de jongen. Daar was ze zelf eigenlijk ook benieuwd naar. " Jeez, " klonk er luchtig vanuit Taylor waardoor er een kleine grijns op het gezicht van Liv ontstond. Ze kon het benadrukken van de gekke beladen sfeer wel waarderen. Echter probeerde ze de grijns te onderdrukken. " Je trekt de betekenis aandachthoer bijna in het letterlijke," Ze begon Taylor bijna sympathiek te vinden! "hmm hoewel ik zou zo wel wat meer bij kunnen verdienen." Bijna. " Ik wilde gewoon even een praatje maken, is dat misdaad dan? Jullie behandelen me bijna als een... crimineel." Een gespeelde schok trok over de blondine haar gezicht heen. "Hoe zou dat nou komen?" grapte de dame terwijl ze geacteerd bedenkend om haar heen keek. Liv leek wat losser te komen naarmate het gesprek vorderde. Ze was blij dat ze de drang om fel terug te reageren kon onderdrukken, alhoewel dat moeilijk bleef. Ergens wilde ze Taylor heel duidelijk maken dat ze geen zin in 'leuke vlotte' gesprekjes met hem had, maar aan de reactie van Venus te zien werd de brunette daar niet erg warm van. Het was logisch, ze kende Venus pas net. Die dame had geen inzicht in Liv haar verhaal en andersom ook niet. Tuurlijk hoor je hier en daar de benodigde roddels maar of die ook maar enige vorm van waarheden bevatten was moeilijk te bepalen.

"Ik dacht als iemand de laatste nieuwtjes zou weten dat jullie dames het zouden zijn." De dame uitte een kleine mokkende snif. "Hmm, ik besteed mn tijd liever aan andere dingen." antwoordde Liv terwijl ze de twee boeken onder haar arm omhoog hield. "Maar als je je geïntimideert voelt om met mij een praatje te slaan, dan noteer ik dat wel. " De valse blik van Taylor ontging haar zeker niet. Ze was zijn speelbal niet. "Geloof me, dat is de laatste reden waarom ik niet met je wil praten. Misschien komt het omdat ik al in gesprek was?" Haar blik gleed naar Venus. Ze baalde dat Taylor hun gesprek volledig had overgenomen. Ze kon altijd proberen hem te negeren. Misschien zou hij dan weg gaan? "Maar wat ik wilde vragen voor we zo, asociaal onderbroken werden," haar blik voor een seconde wendend naar de jongeman. "is wat jij het liefst doet hier?" Liv was oprecht geïnteresseerd in de brunette haar hobby's en bovendien was het makkelijker om als ze daarachter kwam Venus wat vaker 'toevallig' tegen te komen.

”Cold as ice, but in the right hands she melts."

20      ⬧      Modern day Bonnie and Clyde      ⬧      With Manuel

Ondanks het feit dat ik mijn zelbeheersing een beetje verloren was bleef mijn blik constant op Manuel staan. Ik wilde geen enkele reactie of woorden van hem missen, ik had hem immers al te lang moeten missen. Ik liet mijn blik nogmaals over hem heen glijden, van top tot teen, hem goed bestuderend. Al snel kwam ik tot de conclusie dat hij geen spat veranderd was. Misschien waren zijn schouders iets breder geworden en had hij iets meer spieren gekweekt, maar dat was het wel. Hij had nog steeds dezelfde aantrekkelijke charme, dezelfde donkere poelen waar ik keer op keer opnieuw in kon verdrinken en hij bezat nog steeds dezelfde perfect gevormde lippen die ik maar al te graag opnieuw wilde proeven. De situatie was er misschien niet helemaal naar maar ik kon het niet uitlaten hem uit te dagen. Ik verlangde naar het eindeloze geflirt met elkaar en eigenlijk verlangde ik gewoon weer naar toen. Volgens velen had ik mijn toekomst vergooid maar zo zag ik het niet. Zo had ik het nog voor geen seconde gezien. Voor mij was Manuel mijn toekomst en dat was de beste toekomst die ik me kon wensen. Bij Manuel voelde ik me thuis, gewaardeerd en geliefd. ''Ik hoopte dat dat een geheim tussen ons was.'' ik was voor een moment weggedroomd maar Manuel zijn woorden lieten me al snel weer landen op aarde. Eén van mijn mondhoeken trok ik omhoog. ''Hou die attitude voor mij, en alles komt goed.'' met deze woorden werd mijn grijns enkel breder. 'Jealous?' vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen. 'I like it when you get jealous.' grijnsde ik breed en beet even kort op mijn onderlip. Ik was zelf zo jaloers als de pest maar ik kon er enorm van genieten wanneer Manuel het was. Waarom precies wist ik niet, waarschijnlijk omdat het een bevestiging was dat hij echt om me gaf. Ik had mezelf namelijk vaak afgevraagd of ik wel goed genoeg was. Ik bedoel, Manuel zou iedereen in zijn bed kunnen krijgen zou hij dat willen. Het voelde als een voorrecht dat ik een relatie met hem had en ik hield hem dan ook het liefst helemaal voor mezelf, dat laatste was nog steeds het geval. ''That's the best thing I heard in years..'' sprak hij en ik glimlachte. 'There's more where that came from...' zei ik en wiebelde kort uitdagend met mijn wenkbrauwen. Ik kon nog wel een aantal dingen bedenken die hij graag zou willen horen dacht ik zo... Hij nam mijn hand aan en keek me strak aan. ''Partner.'' And like that we were partners again. Het kneepje in mijn hand bracht de nodige euforie met zich mee. Ik was blij dat ik hem gevonden had en ik was blij dat weer partners waren en voor even voelde het als vroeger. Ik had nooit gedacht dat ik me tussen deze muren ooit thuis zou gaan voelen maar met Manuel aan mijn zijde kwam dat al een stuk dichterbij. Ik trok even één van mijn wenkbrauwen op toen hij mijn hand nog altijd vast hield. Ik vond het beslist niet erg maar het liet me afvragen of hij iets van plan was. Onbewust begon mijn hart dan ook iets sneller te kloppen. ''Come on, ik heb wat frisse lucht nodig.'' waren de woorden die volgde en het kwartje viel. Er verscheen wederom een lichte grijns op mijn gezicht en ik volgde hem maar al te graag. Hij trok me omhoog en ik volgde hem de gang op, zijn hand stevig vast houdend, ergens toch bang dat ik deze snel weer los zou moeten laten. Ik liet mijn blik wat nerveus door de gang heen glijden, bang dat een of andere cipier ons uit elkaar zou trekken. Ik was veel te blij dat ik Manuel weer gevonden had en ik wilde dat moment zo lang als mogelijk was koesteren. Plots stopte Manuel met lopen en voor ik het wist vloog hij me om mijn nek. Voor enkele seconden stond ik even perplex maar sloot al snel mijn armen om hem heen. Een warm gevoel bekroop me en ik sloot mijn armen strakker om hem heen. Ik begroef mijn gezicht wat in zijn nek en nam zijn geur in me op. ''Niet dat ik wil dat je hier zit, maar thank god. Uiteindelijk zijn deze ratten hier zeer vermoeiend.'' mijn mondhoeken krulde omhoog in de breedste grijns die ik tot nu toe had gehad en sloot mijn ogen even. Het voelde zo goed om zijn armen weer om me heen te voelen. Het liefst had ik hier zo de hele dag gestaan maar helaas wist ik beter. 'Fuck ik heb je gemist, Manuel.' ik viel in herhaling maar ik kon het niet vaak genoeg zeggen. Ik maakte me met moeite en pijn in mijn hart los uit zijn omhelzing, maar hield mijn armen wel om hem heen geslagen. Ik keek hem aan en en streek met mijn hand over zijn wang. Ik zuchtte zacht en keek vervolgens om me heen of er nog altijd niemand was. Ik beet kort op mijn lip alvorens ik zijn hand weer beet pakte. Nu was ik degene die hem mee sleepte. Waarnaartoe? Ik had nog geen flauw idee. Zo goed kende ik het hier immers nog niet. Ik zat hier misschien al drie dagen maar ik was te druk bezig geweest met verdrinken in zelf medelijden om dingen écht in me op te nemen. Ik wilde niets liever dan alleen met hem zijn nu alleen kon ik maar op één plek komen en liet dat nu net niet de meest romantische plek zijn. Al kon dat me nu vrij weinig schelen. Ik wilde gewoon ergens alleen zijn met Manuel zonder bang te zijn dat we gestoord zouden worden. Ik nam Manuel mee naar meest verre celblok die ik me kon bedenken en sleepte hem uiteindelijk mee de douches in. Ik drukte hem tegen de muur aan en bracht mijn gezicht gevaarlijk dicht bij die van hem. 'Ik denk dat je die frisse lucht nog maar even moet uitstellen...' zei ik zacht en tilde mijn hand zijn kin wat op zodat hij me aankeek. Ik kon me niet langer meer bedwingen. Elke vezel in mijn lichaam verlangde naar hem. Ik verlangde ernaar zijn huid weer tegen die van mij te voelen, onze lippen na al die tijd eindelijk weer met elkaar te herenigen.

---

How far is far

---

Na mijn begroeting wierp ik een nieuwsgierige blik op de cover van het boek die Aurelia aan het lezen was. Zelf was ik een echte boekenwurm en ik kon uren spenderen in de bibliotheek. Inmiddels had ik al een leesmaatje gevonden – Taylor - maar wie weet dat Aurelia ons kon vergezellen. “Hee,” beantwoordde Aurelia mijn groet. Ik vroeg hoe het haar ging, waarop ze schouderophalend antwoordde: “Wel oke, wat moe..” Ik knikte, maar ging er verder niet op door. Daar kenden we elkaar nog net iets te kort voor. “En met jou?," vroeg Aurelia toen. “Goed hoor. Op dat eten na, dan,” antwoordde ik en glimlachte half. “Het kan aan mij liggen, maar ik vind het gewoon écht niet lekker.” Ik vroeg of ze al een beetje gewend was hier, waarop de dame haar hoofd schudde. “Nee, totaal niet,” antwoordde ze, waarna ze vroeg: “Jij wel dan?” Ditmaal haalde ik mijn schouders op. “Wel redelijk. Het verschilt niet zo heel veel met de gevangenis waar ik hiervoor zat, hoewel daar alleen meiden zaten.” Ik wierp een nieuwsgierige, onderzoekende blik richting Aurelia. “Is dit je eerste gevangenis?,” vroeg ik haar toen.       Aurelia stelde zich netjes voor, waarna ook Cole vertelde wie hij was. Inmiddels had ik wel geleerd dat de broertjes Faust een vrij bekende naam hadden, maar tot voor kort had ik nog nooit van hen gehoord en ik gokte dat Aurelia hen ook niet kende. “Kom je hier vaker?" Dat was voor Aurelia bedoeld, aangezien Cole inmiddels wist dat ik vaker hier dan op enige andere plek te vinden was. Daarna vroeg ik Cole hoe het ging en hij leek goed gehumeurd. “Ik leef nog, hoe’st met jullie?” Ik knikte. “Goed,” antwoordde ik. Aangezien Cole goedgehumeurd leek, besloot ik toch de stand van zaken door te geven en bovendien was de bibliotheek, op ons drieën na, leeg.       Blijkbaar had ik toch iets verkeerds gedaan want Cole’s blik vernauwde zich. Hij haalde een hand door zijn, liet zijn blik even naar Aurelia glijden en richtte zich toen weer tot mij. Hij boog zich naar mij toe, legde een hand op mijn schouder en zei in mijn oor: “Je mag de dames gerust stellen dat ons spul zeker de moeite waard is. Spul om je pijn te verzachten, beter te slapen, you know potato potàto.” Hij fluisterde, maar voor ik antwoord kon geven, voelde ik hoe zijn hand zich naar mijn nek verplaatste en vervolgde: “Ik het vervolg, bespreken we dit soort dingen niet in het bijzijn van anderen, capice?” Zijn stem was een stuk minder vriendelijk, waardoor ik knikte. “Voor de rest komt alles wel in orde.” Ik knikte opnieuw. “Oké,” antwoordde ik timide. Ik wilde nog zeggen dat Aurelia te vertrouwen was en dat we verder toch alleen waren in de bieb, maar ik durfde niet goed.       Inmiddels had Cole zich tot Aurelia gericht, en vervolgde: “Ik zou het waarderen als ons gesprekje zo goed als vergeet. Laat ons op goede voet starten, right?” Ondertussen wierp ik Aurelia een verontschuldigende blik toe. Het was absoluut niet mij bedoeling geweest haar hierbij te betrekken of haar in de problemen te brengen. Cole hield het gesprek echter luchtig en vervolgde: “Eerste week hier? Oranje staat je best goed. Vind je niet Poppy?” Ik knikte. “Ja, absoluut.” Daarna keek Cole weer naar mij. “Kennen jullie elkaar al lang?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, niet zolang,” beantwoordde ik Cole’s vraag. “Hebben jullie nog plannen voor vanmiddag?,” vroeg ik daarna aan hen beide.

Manuel Rayan Castellano 21 • Bank robbery • With Joel

Heel even deed hij niks maar toen sloot hij al snel zijn armen om me heen. Even breekt er dan ook een echte lach uit op mijn gezicht. Alsof ik nu pas besef dat hij echt voor mijn neus staat. Natuurlijk heb ik allang mijn fun gehad binnen deze muren, maar toch kon niks of niemand de jongen voor mij overtreffen. Ik zou bijna gaan janken. Oké nee, zo ben ik dan ook weer niet. Andere mensen zouden zeker janken op dit moment. 'Fuck ik heb je gemist, Manuel.' Ik blijf stil maar de glimlach op mijn gezicht wordt enkel groter. Hij maakte zich los uit de omhelzing maar erg ver weg ging hij gelukkig niet. Dan pakt hij mijn hand en ik hou mijn hoofd wat schuin. Ik volg hem en kijk kort om mij heen. Ik heb geen idee waar hij naartoe gaat en volgens mij weet hij dat zelf ook niet. Oh well, I love adventures. Uiteindelijk kwamen we aan bij een ver celblok en trok hij me mee de douches in die, zoals verwacht op dit tijdstip, compleet verlaten waren. Hier drukte hij me tegen de muur aan en stilletjes kijk ik hem aan. Ik slik even en laat langzaam mijn blik over zijn gezicht gaan. 'Ik denk dat je die frisse lucht nog maar even moet uitstellen...' zei hij zacht en hij tilde mijn kin wat op. Ik grijns lichtjes als ik zijn lippen op de mijne voel en ik laat mijn hand langzaam in zijn haar glijden. Zo laat ik het spul tussen ons even doorgaan tot ik me wat terugtrek, al is het niet ver. ''Who needs fresh air anyway...'' fluister ik en laat mijn lippen zachtjes over zijn nek gaan. Ik leg een hand op zijn schouder en draai ons dan in een beweging om, zodat ik hem tegen de muur heb staan. Ik had nog altijd een probleem met de touwtjes uit handen te geven, ofcourse. Ik druk mijn lippen weer in zijn nek en kan het niet laten om een merkje achter te laten op de plek waar zijn nek zijn schouder ontmoet. Het was een plek die je door het uniform net niet of net wel zag. Ligt eraan hoe je beweegt, maar ik moet natuurlijk een soort claim achterlaten. Dingen moeten duidelijk zijn hier en duidelijk kunnen ze krijgen ook. Ik hou er niet van als mensen aan dingen komen die van mij zijn. Ik laat mijn duim er zachtjes over strelen en grijns tevreden. ''That's Beautiful.'' prevel ik en kijk dan weer op naar hem. Ik hou mijn hoofd wat schuin en lach zachtjes. ''Er zijn betere plekken hier om het leuk te maken, maar dat laat ik je nog wel zien.'' zeg ik dan speels en knipoog snel. ''It's good to have you back, partner.''

---

El Diablo.

---

• Twenty-one • Abuse and Shoplifting • I did it, so what? • Ash •

"Ik zou niet durven," was Ash' reactie geweest op Freya's passende excuus omtrent het eventuele vals spelen. "Ik wil niet eens weten wat voor consequenties dat zal hebben, coach."
Opnieuw bewust van de afstand tussen hen in grinnikte de blondine heel even alvorens licht haar hoofd te schudden. "Try me, zou ik zeggen," geamuseerd keek ze iets naar Ash op, want zelfs nu — zo zittend op de grond — was hij nog altijd iets groter dan haar. Veel ruimte gaf ze hem verder echter niet om er op te gaan. Freya was altijd al niet goed met regels geweest, een ding wat voor iedereen wel duidelijk was die haar goed kende, en het feit dat ze nu dan ook in een strijd was met enkele regels hierbinnen was puur om haar zelfbeheersing goed te beteugelen; bang dat eens ze de grens overstak met de jongen voor haar, ze niet meer zou kunnen stoppen. De blondine had dan ook netjes de telling bijgehouden terwijl Ash keurig zijn sit-ups deed. Echter, eens hij klaar was dwong Freya zich overeind en nam ze de afstand die ze nodig had. De verleiding was zo groot, hij was te dichtbij..
      "Vijftig," bracht Ash triomfantelijk uit, Freya grijnsde enkel licht — voor een paar tellen te afgeleid. "En, wat is de volgende opdracht?"
Grinnikend wierp ze hem een handdoek toe. Het half ontblote, inmiddels licht bezweette, bovenlijf was een gruwelijke afleiding en maakte het zinderende gevoel in haar binnenste alles behalve in mindering. "Ik zou zeggen vijftig push-ups en dan heb je de juiste opwarming wel gehad." Met een schuine blik keek Freya naar Ash, krulde haar lippen tot een glimlach alvorens ze naar de zwachtels zocht zodat ze haar handen kon inwikkel om te voorkomen dat ze haar knokkels zou kneuzen bij het afmatten van een versleten bokszak. Met moeite scheurde ze haar blik los van de jongen op de grond en verlegde haar focus op hetgeen waarmee ze bezig was, of daar deed ze zo in ieder geval hard haar best voor.
      "Maar je mag me ook eerst hier bij helpen?"
Ze hield een van de zwachtels in haar hand omhoog en kantelde haar hoofd licht; één hand lukte haar probleemloos, bij de ander kreeg ze vaak wat meer moeite en plaagde ze daarom geregeld een van de cipiers met een hulpvraag — al was het maar om ze te stangen, daar het geen geheim was dat sommige alles er aan deden om de gevangen juist niet te helpen, of althans niet degene die de meeste problemen veroorzaakte.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

20      ⬧      Modern day Bonnie and Clyde      ⬧      With Manuel

Voor even verplaatste de paniek in mijn hoofd zich naar de achtergrond. Manuel had nu mijn onverdeelde aandacht. Toen hij zijn armen om me heen sloeg voelde het of ik na drie jaar eindelijk thuis was gekomen. Het liefst had ik hem nooit meer los gelaten, had ik hem mee naar buiten gesleept en had ik ter plekke geprobeerd met hem uit te breken. Plots begreep ik de woorden "je weet pas wat je mist wanneer je het kwijt bent". Ik was Manuel kwijt geweest maar god wat was ik blij dat ik hem weer terug had. Dat ik mijn vrijheid daar voor in moest ruilen slikte ik maar voor zoete koek. Mijn leven was toch geen reet aan zonder de jongen voor me. Met ieder woord dat hij tegen me zei, met ieder van zijn aanrakingen, leek het enorme gat dat zich in mijn hart gevormd had zich een beetje op te vullen en het voelde geweldig. Mijn verlangen werd steeds groter en ik hunkerde naar zijn aanrakingen. Met de nodige tegenzin maakte ik me los uit zijn omhelzing maar pakte nu zijn hand vast, het contact tussen ons niet verbrekend. Ik schonk hem een veel zeggende blik en trok hem nu op mijn beurt mee het gebouw door. De weg wist ik nog niet goed maar ik wist precies waar ik naar zocht: een zo afgelegen mogelijke plek. Ik wilde zijn onverdeelde aandacht en wenste daarin niet gestoord te worden. Ik trok hem de douches van een afgelegen celblok in en drukte hem tegen de muur aan. Niet omdat ik bang was dat hij er vandoor zou gaan, het was puur mijn dominantie die sprak. Hoewel ik erg van het opbouwen van een moment was duurde dit niet lang. Nu mijn lippen zich zo gevaarlijk dichtbij die van hem bevonden kon ik me met geen mogelijkheid meer bedwingen. Een aangename rilling kroop over mijn rug toen zijn lippen eindelijk die van mij raakten. Het werd al snel duidelijk dat ook mijn lippen heimwee naar de jongen hadden, net als de rest van mijn lichaam. Natuurlijk hadden mijn lippen in die drie jaar ook anderen ontmoet, toch was het al snel duidelijk dat ze het best op die van Manuel paste. Zijn hand gleed door mijn haar en ik grijnsde tegen zijn lippen aan. Just like the old times. Toen hij de kus verbrak was de neiging om hem meteen weer tegen me aan te trekken erg groot. Echter wist ik me in te houden en keek ik hem enkel met een lichtelijk uitdagende blik aan. "Who needs fresh air anyway..." sprak hij en een tevreden grijns sierde mijn lippen. Al snel vonden zijn lippen de huid in mijn nek en ontstond er spontaan kippenvel. De tijd om van zijn aanrakingen te genieten werd me niet gegund gezien Manuel ons van plaats verwisselde. Natuurlijk. Ik was dominant maar Manuel won het. Toch werd de grijns op mijn gezicht enkel breder. I've always liked possessive Manuel. Zijn lippen vonden hun weg terug naar mijn nek en naarmate hij zijn lippen over mijn huid bewoog begon ik te begrijpen waar hij mee bezig was. Mijn adem stokte voor een moment en ik beet hard op mijn lip. Nog altijd met mijn tanden in mijn lip geboord keek ik hem aan terwijl hij zijn duim over de door hem achtergelaten markering liet gaan. "That's Beautiful." sprak hij trots en ik antwoordde doormiddel van een ondeugende grijns. 'Hmm, ik neem aan dat je hiermee wat wilt zeggen, of niet, Castellano?' sprak ik zacht en boorde mijn blik in die van hem. 'If you want me, just ask...' bracht ik wat hees uit alvorens ik mijn gezicht dichterbij die van hem bracht en mijn lippen bij zijn oor bracht. '... and I'll be all yours.' fluisterde ik waarna ik zijn oorlel kort tussen mijn tanden nam. Voor even voelde het weer net zoals vroeger. Ik voelde dezelfde spanning door mijn lichaam gaan als toen we elkaar voor het eerst ontmoette. Langzaam ontsond er een warm gevoel in mijn onderbuik en ik hunkerde naar meer. Het voelde zo vertrouwd maar tegelijkertijd voelde het ook of ik zijn lichaam opnieuw moest leren kennen, wat absoluut geen straf was. Mijn ogen vonden die van hem weer en ik luisterde naar wat hij te vertellen had. "Er zijn betere plekken om het hier leuk te maken, maar dat laat ik je nog wel zien." één van mijn wenkbrauwen schoot uitdagend omhoog en ik hield mijn hoofd wat schuin. 'Hmm, nu maak je me wel erg nieuwschierig.' grijnsde ik en speelde vervolgens wat met de kraag van zijn tenue. Zelfs dit uiterst afzichtelijke ding stond hem goed. Hij kon ook overal mee weg komen. 'Je moet me dan maar snel een uitgebreide rondleiding geven, denk ik.' zei ik en keek hem onschuldig aan. "It's good to have you back, partner." zei hij en mijn grijns werd zowaar nog breder. 'It is, it so fucking is.' zei ik en beet wederom kort op mijn lip terwijl ik zijn gezicht even goed bestudeerde. 'God, wat heb ik dat knappe gezichtje van je gemist.' grijnsde ik en kon het niet laten mijn lippen nog eens stevig op die van hem te drukken. What can I say, we hadden nog heel wat om in te halen... 'So, why don't you tell me what you want to do, boss.' grijnsde ik en wiebelde uitdagend met mijn wenkbrauwen wanneer ik mijn hand in die van hem liet glijden.

---

How far is far

---

---

Terwijl Venus half luisterde naar wat de twee anderen te zeggen hadden inspecteerde ze haar nagels grondig. Vlak voor dat ze gepakt was had ze ze nog laten doen, want een paar mooie nagels deden haar altijd wel wat, maar nu ging het duidelijk achteruit. De meesten waren allang afgebroken en de kleur zag er niet zo goed meer uit als voorheen. Eigenlijk begreep ze niet waarom ze geen potje nagellak mocht hebben, wat voor schade zou ze daar nu mee aan kunnen richten? Of zou je iemand zwaar kunnen vergiftigen als ze het goedje dronken? Van nagellak wist Venus het zo niet, maar nagellak remover kon je volgens mij out hebben in no-time.
" Ik wilde gewoon even een praatje maken, is dat misdaad dan? Jullie behandelen me bijna als een... crimineel." hoorde Venus Taylor zeggen, waardoor ze weer even opkeek, haar lippen krulden lichtjes omhoog. "Hoe zou dat nou komen?" klonk er sarcastisch van Olivia haar kant.
"Ik dacht als iemand de laatste nieuwtjes zou weten dat jullie dames het zouden zijn." ging Taylor op een poeslieve toon verder, Venus liet opnieuw haar blik even tussen hem en Olivia gaan, die nog altijd niet erg geamuseerd was door zijn aanwezigheid. "Hmm, ik besteed mn tijd liever aan andere dingen." zei Olivia terwijl ze twee boeken omhoog hield, knap en slim, dacht Venus even bij zichzelf. 'Ik heb gehoord dat er vandaag een nieuwe jongen binnen kwam.' zei Venus terwijl ze haar schouders op haalde, zelf vond ze roddelen altijd wel leuk. 'Ik meende hem zelf te zien lopen, lang en blond, ik zou hem doen.' zei Venus waarna ze haar hand even door haar bruine lokken heen haalde.
"Maar als je je geïntimideert voelt om met mij een praatje te slaan, dan noteer ik dat wel. " zei Taylor voornamelijk tegen Olivia, Venus sloeg haar armen in de tussen tijd over elkaar heen, waarna ze nog een blik naar haar nagels wierp. Een potje nagellak was alles wat ze nodig had. "Geloof me, dat is de laatste reden waarom ik niet met je wil praten. Misschien komt het omdat ik al in gesprek was?" reageerde Olivia op Taylor zijn vorige woorden, Venus begreep niet helemaal waarom Taylor zo onder Olivia haar huid wist te kruipen. Het lukte hem met ongeveer alles wat hij zei een reactie van Olivia te krijgen, misschien liet de blondine zich iets te makkelijk op de kast jagen. 'Maak je maar geen zorgen, babe, ik kan met twee mensen tegelijk praten.' zei Venus waarna ze naar de blondine knipoogde.
"Maar wat ik wilde vragen voor we zo, asociaal onderbroken werden," zei Olivia, waarna ze zich naar Venus wende. "is wat jij het liefst doet hier?" Een kleine lach rolde over Venus haar lippen heen. 'Een manier vinden om hier uit te komen.' antwoordde ze direct. 'Maar wanneer ik me daar niet druk mee bezig hou, is het meestal sporten.'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

20      ⬧      Drugsmaffia      ⬧      With Freya

Ergens vond ik het jammer dat ik zoiets als sporten nodig had als excuus om me dichtbij Freya in de buurt te mogen begeven. Het liefst zou ik me naast sporten ook dichtbij haar in de buurt begeven. Misschien was het maar goed ook dat -dat geen optie was, ik zou dan nooit meer ergens aan toe komen omdat ik té afgeleid zou zijn. Ergens was het wel goed dat sport het enige excuus was me zo dichtbij haar te mogen bevinden, ze was een uitstekende motivatie om me aan het sporten te krijgen. De vijftig sit-ups waren me aardig afgegaan maar nog eens vijfitg had ik minder leuk gevonden denk ik zo. Ik was gewoon niet atletisch aangelegd. Ik had een snelle stofwisseling en ik maakte regelmatig gebruik van mijn vuisten dus echt sporten had ik nooit echt nodig gehad. Helaas viel dat tweede hier zo goed als weg dus moest ik het enkel van mijn stofwisseling hebben. Echter eenmaal mijn lichaam aan het verschrikkelijke gevangenisvoedsel was gewend ging dat ook bergafwaarts. Ik moest dus wel minstens eens in de week aan beweging doen en Freya was een goede stok achter de deur. Na mijn sit-ups wierp ze me een handdoek toe waarmee ik het zweet wat van mijn voorhoofd af depte maar bleef haar onderwijl strak aankijken, in afwachting van haar volgende opdracht. "Ik zou zeggen vijftig push-ups en dan heb je de juiste opwarming wel gehad." mijn wenkbrauwen schoten uit verbazing omhoog. 'Ik moet zeggen, coach, je weet wel van wanten.' lachte ik kort. 'Je weet duidelijk waar je mee bezig bent dus ik ga je niet tegen spreken.' zei ik en stond met enige moeite op. 'Ik zou niet durven.' zei ik op een uitdagende toon. Mijn blik volgde haar nieuwschierig en ik keek toe hoe ze een stel zwachtels op pakte. "Maar je mag me ook eerst hier bij helpen?" mijn grijns verbreedde zich na deze woorden en ik liep zonder aarzelen haar kant uit. 'Maar natuurlijk, ik moet natuurlijk wel laten zien dat ik nog wel een beetje gentleman in me heb.' lachte ik en hielp haar met haar andere hand. 'Maar waarom zo'n aftanse zak afmatten...' begon ik waarna ik een set stootkussens die langs de muur lagen pakte. Ik keek Freya uitdagend aan en ging met de dingen om voor haar staan. 'als je hetzelfde met mij kan doen.' knipoogde ik naar haar. 'Kom op, laat maar eens zien wat je in huis hebt.'

---

How far is far

---

• Twenty-one • Abuse and Shoplifting • I did it, so what? • Ash •

"Ik moet zeggen, coach, je weet wel van wanten."
Zachtjes had Freya met Ash mee gelachen, want hij had evengoed een punt gehad. Maar hey, er was niks gezegd over niet een beetje mogen plagen, of het hem wat lastiger maken dan het eigenlijk was. "Je weet duidelijk waar je mee bezig bent dus ik ga je niet tegen spreken. Ik zou niet durven." Met de uitdaging onmiskenbaar in zijn woorden kwam Ash haar kant op gelopen en pakte de zwachtel uit haar hand. Oh, ze geloofde hem wel degelijk, maar diep van binnen wist ze dondersgoed dat Ash haar zonder problemen tegen zou spreken wanneer hij nodig was. Het ergste voor haar was misschien nog wel de realisatie dat ze het zou accepteren ook — een unicum, dat wel.
      "Maar natuurlijk, ik moet natuurlijk wel laten zien dat ik nog wel een beetje gentleman in me heb."
Freya grinnikte terwijl ze toekeek hoe Ash haar andere hand inbond en vervolgens zijn werk keurend bekeek zodra hij klaar was. "Maar waarom zo'n aftanse zak afmatten.." klonkt het. Nieuwsgierig volgde Freya Ash met haar blik en keek toe hoe hij een set stootkussens pakte en zijn handen er in schoof. Lichtjes tilde ze één wenkbrauw iets op, haar mondhoeken gevormd tot een subtiele glimlach. "als je hetzelfde met mij kan doen." Hij knipoogde, een stille uitdaging van zijn kant in een subtiel gebaar geweven. "Kom op, laat maar eens zien wat je in huis hebt."
      "Zorg dan maar dat je stevig in je schoenen staat," grijnsde Freya in een reactie op zijn uitdaging. Heel even kneep ze haar handen een paar keer open en dicht zodat de zwachtels wat minder stroef zaten wanneer ze tot vuisten gebald waren. Zodra ze goed in het midden voor Ash stond gaf ze één keer een van de stootkussens een subtiele tik, vormde daarbij een zoete grijns op haar lippen alvorens ze echt begon.
      Freya had de hoop gehad dat ze haar frustratie zou verliezen naarmate haar vuisten de kussens raakte. Elke klap was er één om het eruit te slaan, maar niets was minder waar. De blondine was zich inmiddels veel te bewust van Ash' aanwezigheid en de subtiele aanrakingen die er waren geweest — miniem of niet — brandde nog altijd na. De eerste zweetparels gleden langs haar slapen af, over haar hals heen en achter in haar nek. Hoe sterk ze ook haar best deed zichzelf uit te putten om het brandende verlangen te negeren, het vuurtje weigerde te doven. Inwendige slaakte ze een kreet en vocht tegen de drang de stootkussen omlaag te slaan zodat ze naar hem kon uithalen, niet om hem daadwerkelijk te slaan.
      Ergens ging het echter mis, in haar steeds snellere tred van slagen raakte Freya uit balans door een gemiste stoot, waardoor ze haar evenwicht verloor en te onhandig voorover struikelde. Eens haar lichaam tegen dat van Ash aanbotste greep ze hem vast — haar lichaam warm en klam van het zweet terwijl haar ademhaling gejaagd ging. Een half lachje verliet haar mond, maar er was geen spoor meer van te bekennen eens de blondine naar de jongen opkeek. Verlangen, lust en frustratie lichtte diep op in haar poelen.
      "Ik haat dit," bracht Freya uit, niet goed wetende of ze doelde op haar onhandige actie, of het feit ze iets zo graag wilde hebben dat het haar uit haar doen bracht. "Fuckzooi," mompelde ze vervolgens, haar ogen afdwalende naar zijn lippen nu ze zo dichtbij waren. Voor ze het goed en wel door had legde ze een van haar gezwachtelde handen in zijn nek en trok hem zo dichter naar zich toe. Het deerde haar niet dat er een kans bestond dat ze betrapt konden worden, Freya had schijt aan de regels die er waren — op dit moment vooral. Ze moest hem hebben, zijn lippen op die van haar was het enige dat voor nu telde.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

Ik schonk Luca een kleine glimlach toen hij bij me kwam zitten. Zijn naam klonk dan wel Italiaans, hij had gelukkig niets met die twee onderkruipsels te maken. We hadden nog geen echt woord tegen elkaar kunnen zeggen, of Jessie kwam aanlopen met een hoofd op onweer. Gelukkig waren we het meteen eens om te voetballen, en al snel stonden we op het gras. Kunstgras natuurlijk, want we zouden maar eens te veel films hebben gekeken en denken dat we onder de muren door konden graven. Ik bracht nog wel op hoe we het met z'n drieën zouden doen, gezien je niet echt teams kon maken. Luca kwam meteen met de oplossing, terwijl Jessie al weg was gelopen met de bal onder zijn arm en ons in z'n kielzog. Nog voor Jessie kon aftrappen, was Luca er al met de bal vandoor. Ik vergat altijd dat die jongen sneller was dan een rioolrat. Ik knikte kort naar Jessie, die me een veel betekenende blik schonk, voor ik het ook op het lopen zette. Ik had een prima conditie, maar was geen sprinter. Jessie was daarom sneller bij Luca, en wist de bal te pakken te krijgen, maar hij scorede niet. Ik schoot opzij om de wegspringende bal te pakken te krijgen. Ik kreeg hem tegen mijn borst en erna voor mijn voeten. Nu was het vooral zorgen dat Luca er niet aan kon. Ik maakte dus vooral veel schijnbewegingen, afgewisseld door echte slingers, in de hoop de bal voor mijn voeten te houden. Het was verre van efficient om meters te maken, maar hopelijk hielp het wel om Luca voor te blijven. Ik was dan wel gewend om op de straat te voetballen en trucjes te doen, Luca was van een heel ander caliber. Ik probeerde de bal met een bochtje over zijn voeten te schieten, maar vergat daarbij over Luca's voeten te springen, waardoor ik zelf onderuit ging. "Droch áird chúgat lá gaoithe" schoot er uit mijn mond, terwijl ik mezelf van het veld opduwde en even naar mijn blote armen keek, waar al flinke schrammen van het kunstgras op zaten. Het brandde best heel erg, maar niet genoeg om te stoppen. Ik had een stuk erger gehad dan dit. Mijn knieen voelden ook geschaafd aan, maar door de broek was dat niet te zien. Ik klopte mezelf af en keek hoe het intussen stond met het spel. Ik moest niet van dit soort dingen proberen, waar je meer finesse en inzicht voor nodig had. Mijn zussen hadden het inzicht, en kleine Pete hopelijk ook, want ik had het duidelijk niet. Ik was goed in wat ik kon, maar plannen liet ik over aan een ander. Ik wist namelijk prima dat ik op een aantal gebieden zwakke plekken had, en plannen was een van die gebieden.

---

Bowties were never Cooler

---

Ik vond het prima om niet te praten, maar ik wist dat zij het wel graag deed. Ik vroeg haar dus maar naar haar familie. Het was een heel pijnlijk onderwerp voor me, maar zij sprak er graag over en als zij sprak kon ze mijn geen vragen stellen. Ik luisterde stil naar haar, terwijl ik intussen hier en daar nog een woord invulde. Toen de naam van haar oudste broer viel keek ik toch even om. Hem noemde ze niet vaak. Hij lag bij haar even gevoelig als mijn broer bij mij, al was het wel om een andere reden. Zag ik nu een traan of niet? Nee, dat kon niet. Sionainn was een van de sterkste mensen die ik kende, zeker sterker dan in, zij huilde niet. Haar excuses verbaasden me ook een beetje. Ik had haar nog nooit excuses horen maken en niemand bood ook ooit z'n excuses aan mij aan. Ik had ook wel geleerd het niet te vaak te doen, want dan werd ik nog meer als loser behandelt dan dat ik al was. Ze frutselde wat aan het papier van het boekje. Ze zou wel met een van de lastige woorden bezig zijn. Voor ik kon vragen welk woord ze mee zat, vloekte ze. Het was niet hard, maar wel duidelijk. Ik kromp een heel klein stukje in elkaar uit reflex, voor ik weer rechtop ging zitten, alsof ik geen klappen had geanticipeerd. Zij zou me nooit slaan, maar het zat er gewoon te diep in. Ik schudde mijn hoofd bij haar vraag en keek even naar haar vinger. "Je moet er gewoon even op sabbelen, dan is het zo over." Ik bedoelde er niets mee, maar pas toen ik het had uitgesproken merkte ik dat het mogelijk wel zo kon klinken. Ik wendde mijn hoofd dus maar snel af, terwijl mijn goede wang wat kleurde. Ik stortte me ook maar weer op de puzzel, die alweer bijna af was. Net voor de laatste paar woorden stopte ik even en keek opzij. Mijn wang was intussen gelukkig weer dezelfde kleur. "Wil jij de laatste woorden invullen?" vroeg ik aan haar. Het was geen wedstrijd en ik had inmiddels zeker tweederde tot driekwart ingevuld. Dat was niet echt eerlijk. Zeker niet omdat zij degene was die de puzzelboekjes elke keer weer meebracht. Ik voelde me eigenlijk best heel schuldig hoe eenzijdig dit alles was. Ik had haar niets te bieden. Geen geld, geen avontuur, geen bescherming, zelfs geen verhalen. Ik kon alleen luisteren en af en toe helpen met een puzzeltje als het niet lukte. Ik was een nietsnut, zoals iedereen altijd al had geweten. Waarom zat ik anders hier, en niet eens alleen om mijn eigen daden, maar ook die van Nik. Niet dat ik hem zou verraden, want mijn mond houden was een van de weinige dingen die ik wel kon. Ik zuchtte zacht. Ik wilde deze verstandhouding niet kwijt, maar zo kon het toch ook niet doorgaan? Ooit moest ik haar vragen wat ik voor haar terug kon doen. Het zou niet veel kunnen zijn, en ik zou waarschijnlijk voor altijd haar iets verschuldigd zijn, maar goed. "Kan ik iets voor je doen?" mompelde ik zachtjes. Ik wist niet eens of ze het zou horen, en of ze iets zou kunnen verzinnen wat ik haar wel kon bieden, maar ik moest het vragen, anders kwam het er mogelijk nooit van.

---

Bowties were never Cooler

TAYLOR 'PEACHES' NOAH EVANS

---

Uiteindelijk wist de blondine voor me zich iets te kalmeren, haar lippen gleden zelf iets omhoog in wat je bijna een glimlach zou kunnen noemen. Bij mijn opmerking dat ze me behandelden als een crimineel wist ze zelf grappend "Hoe zou dat nou komen?" te uitten, aha wist ik dan toch in haar ruwe te prikken? Ik blikte even naar Venus na mijn vraag over sappige roddels, al kreeg ik een mokkende snif van Olivia, waardoor mijn blik weer naar haar gleed. "Hmm, ik besteed mn tijd liever aan andere dingen." sprak de dame waarna ze twee boeken omhoog hield. Mijn blik viel er even op waarna mijn lippen omhoog krulden. Frankenstein en Jane Eyre? Geen verkeerde keuzes. "Geloof me, dat is de laatste reden waarom ik niet met je wil praten. Misschien komt het omdat ik al in gesprek was?" vervolgde de dame op mijn gestang ,waardoor ik mijn hoofd iets schuin hield en even keek naar Venus. Venuw was mijn roddelbitch, dus ik kon op haar wel vertrouwend voor ene leuke babbel.
En ja hoor 'Ik heb gehoord dat er vandaag een nieuwe jongen binnen kwam.' zei Venus terwijl ze haar schouders op haalde, zelf vond ze roddelen altijd wel leuk. 'Ik meende hem zelf te zien lopen, lang en blond, ik zou hem doen.' Sprak de brunette, terwijl ze een hand door haar stijle lokken haalde. Ik likte mijn lippen even, nieuw vlees? Dat moest ik zelf maar eens gaan uitzoeken. 'Maak je maar geen zorgen, babe, ik kan met twee mensen tegelijk praten.' sprak Venus dan aan Olivia, hmm ik meende chemie te merken tussen de twee. Aaaah dat verklaarde misschien de zichtbare irritatie bij Olivia. Interessant...
"Maar wat ik wilde vragen voor we zo, asociaal onderbroken werden," zei Olivia, waarna ze zich naar Venus wende. "is wat jij het liefst doet hier?" Ik hoorde Venus even lachen, al boeide dit gesprek mij niet zo veel meer. Ik had wat ik wilde, nieuwe info. 'Een manier vinden om hier uit te komen.' hoorde ik Venus eerst spreken, mijn blik gleed echter door de hall heen. Ja ik was hier mijn interesse verloren. 'Maar wanneer ik me daar niet druk mee bezig hou, is het meestal sporten.' vervolgde Venus nog, ik plaatste mijn hand even op haar schouder. "Thanks for the info babe, ik laat jullie wel verder babbelen." grijnsde ik licht, waarna ik Olivia nog een luchtkusje toewierp. "Tatta" woof ik nog voor ik mijn exit maakte.
Nu was ik toch wel erg nieuwsgierig naar deze blonde mysterie kerel. Waar kon je een newby vinden? Ik checkte eerst even de eetzaal, maar geen nieuwe gezichten, daarna wat celblokken en dan had ik het wel gehad. Iets verveeld ging ik dan maar naar de Wc's. In eerste instantie wilde ik mezelf gewoon opfrissen, maar guess what. HEt smakkende geluid van lippen op elkaar verraadde iemands aanwezigheid in deze ruimte. Mijn blauwe kijkers gleden naar links, waarna ik na mijn handen door mijn krullen gehaald te hebben eens ging spieken bij wie de lovely doveys waren. En ja hoor, hier was het nieuwe vlees te vinden. In de armen van Manuel dan nog. De twee waren nogal innig bezig, maar een duivelse gedachte gleed door mij heen. Waardoor ik mijn aanwezigheid dan ook maar bekend maakte aan de twee nietvermoedende jongens. "Wel wel wel,... Blond en lang is dus je type?" kwam er quasi onschudlig over mijn lippen, terwijl ik mijn blik op Manu richtte en quasi gekwets een hand op mijn borst legde. "Ben ik dan al so snel vervangen , Love?" rolde er over mijn lippen, mijn Australisch accent duidelijk hoorbaar. Ik hield mijn hoofd iets schuin en keek van Manu naar de nieuwe blonde jongens. "Nu kan ik niet ontkennen dat dat misschien ook wel mijn type is." vervolgde ik flirterig en knipoogde naar het nieuw vlees. "Ik ben Peaches, nice to meet ya." grijnsde ik , mijn tanden iets bloot, en een uitdagende fonkel in mijn ogen.

[ bericht aangepast op 26 feb 2020 - 13:08 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH