RPG • 300 • Jailbirds • Speeltopic 01 - Speeltopics

Jongeren hebben er altijd wel een handje van gehad zich te misdragen en rebelleren echter is er een dunne lijn die het goede van het kwade scheid. De praktijken lijken steeds meer uit de hand te lopen. De een geniet ervan zijn oudelijk huis in vlammen op te gaan, de ander denkt dat het een goed idee is voor eens en voor altijd van haar agressieve stiefvader af te komen en weer een ander verdrinkt zijn verdriet in verdovende middelen en laat de wereld hiervan mee genieten. De jeugd voelt zich niet gehoord en waar hulp te kort schiet wordt zelf het heft in handen genomen. Hoe de omstandigheden ook zijn het gezegde; "wie zich brand moet op de blaren zitten" blijft gelden en wie een misdrijf begaat moet worden gestraft. Maar wat gebeurd er als de jeugddetentie centra vol zitten en er bij elke een wachtlijst geld? Je kunt de extreme gevallen toch slecht rond laten lopen en hopen dat ze het geen tweede keer doen. Hier heeft het plaatsje Woodland, Oregon, schoon genoeg van. Ze hebben wel wat beters te doen dan de hele dag achter zich misdragende jeugd aan te vangen. Dus zijn ze zelf met een initiatief gekomen. Woodland heeft haar eigen juvie geopend. Het gebouw heeft natuurlijk minder ruimte als reguliere centra maar heeft meer dan genoeg plek om de criminaliteit in Woodland en omliggende plaatsjes zo goed als de das om te doen. Althans, dat is wat gedacht wordt. Sommige bewoners hebben zo hun manieren om ook vanachter de tralies hun plannetjes voort te zetten...

---

WOODLAND JUVENILE DETENTION CENTRE Rules ⬧ De cellen en sanitaire voorzieningen zijn gescheiden op geslacht en het wordt niet getolereerd indien er iemand van het andere geslacht zich in het andere cel blok bevind ⬧ Geen smokkelwaar ⬧ Er dient zich aan het tijdsschema gehouden te worden ⬧ Wanneer het alarm af gaat is iedereen verplicht om op hun buik met hun handen plat naast hun hoofd te gaan liggen tot hen verteld wordt dat ze weer mogen staan ⬧ Er wordt niet gevochten zowel fysiek als mondeling ⬧ Iedereen wordt bij binnenkomst gecontroleerd of ze onder invloed zijn en of ze smokkelwaar bij zich dragen ⬧ Er vindt meerdere malen op de dag een telling plaats ⬧ Er kunnen doorzoekingen plaatsvinden in de cellen ⬧ De cipieren hebben recht op ondervraging en of fouilleren indien vertoon van verdacht gedrag ⬧ De gevangen worden altijd bij hun achternamen genoemd Voorzieningen ⬧ Eén cel wordt gedeeld door 4 bewoners ⬧ Ieder cel blok heeft vier sanitaire voorzieningen ⬧ Er zijn genoeg opties tot recreatie: TV ruimte, spelletjes kamer, sportvelden, sportruimte, werkplaats, knutselruimte, bibliotheek etc. ⬧ Er is een optie om school of cursus te volgen: kleding maken, monteur, houtbewerking, kok, kapper ⬧ Er kan in de weekenden visite ontvangen worden, mits dit aangegeven wordt en het papierwerk juist ingevuld wordt ⬧ Er is mogelijkheid om te bellen, met toezicht ⬧ Met feestdagen wijkt het tijdsschema af en wordt de feestdag kleinschalig gevierd. Ook mag er familie langskomen ⬧ Er is mogelijkheid tot verlof, enkel in de meest extreme gevallen ⬧ Er is voor de bewoners mogelijkheid om te werken voor een kleine vergoeding: de werkplaats, de keuken, het washok, conciërge en de bibliotheek ⬧ Er is een dokter aanwezig ⬧ Er zijn vertrouwenspersonen beschikbaar ⬧ Er is een praatgroep aanwezig Tijdsshema ⬧ Om 6:00 staat de wekker zodat iederen zich op kan frissen en aankleden. Tevens vindt er een telling plaats ⬧ Om 6:45 vind er een ochtend work out plaats. (verplicht voor iedereen tenzij je een medische verklaring hebt waarom je niet mee kunt doen) ⬧ Om 7:15 is er gezamenlijk ontbijt ⬧ Om 8:00 vertrekt iedereen naar zijn of haar taak of naar de gemeenschappelijke ruimte ⬧ Om 12:00 is er gezamenlijk lunch ⬧ Om 13:00 keert iedereen terug naar zijn of haar taak of naar de gemeenschappelijke ruimte ⬧ Om 17:00 is er gezamenlijk diner.[/b] ⬧ Om 18:00 is er tijd voor recreatie en vindt er een telling plaats ⬧ Vanaf 21:00 kunnen de bewoners zich opfrissen en zich klaar maken om naar bed te gaan ⬧ Om 22:00 moet iedereen in zijn of haar cel aanwezig zijn en vindt er een telling plaats RULES ⬧ In deze RPG gelden de huisregels van Quizlet. ⬧ Je schrijft een post van minimaal 300 woorden. ⬧ Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden. ⬧ Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt. ⬧ Een reservering blijft 72H staan. Geef aan als je dit niet red vanwege omstandigheden. ⬧ Maximaal 4 personages per persoon. ⬧ Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's. ⬧ Alleen Dagenhart of Witcher maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven. ⬧ 16+ is toegestaan. ⬧ Sluit niemand buiten, geen ruzies. ⬧ Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom. ⬧ Naamsverandering graag doorgeven. ⬧ Dit idee is uitgewerkt door Dagenhart en Witcher.

---

How far is far

Manuel Rayan Castellano 21 • Bank robbery • With Joel & 'Peaches'

'I mean sharing is caring, right? Love should be shared...' Had Joel me nog uitgedaagd waardoor ik voor een kort moment mijn ogen vernauwde. Luister, dit soort voorstellen waren mijn ding en zouden mijn ding moeten blijven. Ik moet het niet hebben dat er straks allemaal plannen zijn zonder dat ik daar wat over gezegd heb. "Hebben we dan bijna een overeenkomst?" spinde Peaches ondertussen speels, dat hielp mij momenteel al helemaal niet. Leuke overeenkomst, maar goed. Dat is niet het punt. Gelukkig leek mijn volgende opmerking hem weer niet helemaal te zinnen, good.. "Daar reken ik op, al ben ik niet voor de… choking kink." sprak Peaches en ik haal nonchalant mijn schouders op. Ik vond het altijd wel... Interessant.. Van beide kanten, to be honest. Ach, smaken verschillen. "Er zijn andere manieren om mij de mond te snoeren." Een tevreden grijns vormt op mijn gezicht terwijl ik zijn kant weer op loop. ''Oh darling, die ken ik ondertussen allemaal no?'' plaag ik hem. 'Grappig die woorden uit jouw mond te horen.' hoor ik Joel ondertussen zeggen en ik knik. ''Hilarisch.'' mompel ik. 'Waarom laten we Peaches niet vertellen wat hij wilt. Wel zo beleefd, niet?' sprak Joel toen met zijn blik op mij gebrand. 'Scheelt dat nieuwe speeltjes altijd leuk mee zijn om te spelen...' grijnsde hij vervolgens. Ik schud mijn hoofd en lach. Nou ja, het nieuwe was er voor mij wel af. Zowel met Peaches als met Joel. Dat maakte het niet minder leuk, natuurlijk. "Ik ben altijd wel in voor een duodeal , Love." sprak Peaches na deze woorden en ik blijf even stil tegen de muur leunen. Peaches deed het voor het geld, dat was algemeen bekend. Geld wat Joel momenteel niet had, gokte ik zo. Dus kwam het op mij aan, ik had het immers in overvloed hier. Hmh, grappig hoe geld zelfs hier een van de machtigste middelen blijft. ''Interessant...'' spreek ik zacht en langzaam, waarna ik kort op mijn lip bijt en mijn blik over de twee jongens voor me laat gaan. Hmh, ik had dus echt een type. Who would've guessed.. Ik haal mijn schouders op en grijns lichtjes naar Joel, waarna ik mijn handen op zijn schouders zet en ze masseer. ''Als dat is wat je wilt... Just tell me.''

---

El Diablo.

---

Ik had haar ogen op mijn gezicht voelen branden. Dat gebeurde de laatste tijd wel vaker, maar ik had er nooit naar durven vragen. Het maakte me heel ongemakkelijk, zeker nu ze zo naar de verminkte kant van mijn gezicht keek en ik haar ook helemaal niet kon zien. Ik probeerde me dus maar te concentreren op de puzzel, tot de laatste paar woorden. Het was ook niet netjes om meteen het hele ding zelf in te vullen. Ik zocht oogcontact met mijn goede oog en vroeg haar of zij het wilde doen. Het duurde iets langer dan normaal voor haar antwoord om te komen, wat me nog meer deed twijfelen of er iets mis was. Zat er iets op mijn gezicht? Was mijn nutteloze oog iets geks aan het doen? Was mijn litteken vreemd aan het trekken door de beweging van mijn mond? Ik wist het niet en durfde het ook niet te vragen. Ik genoot te erg van onze onderonsjes om het ook maar op een manier in gevaar te brengen. Ik wilde het niet kwijt, anders zou ik hier echt gek worden. Zij was een van de weinigen hier die me normaal behandelde en die ook nog echt tijd met me doorbracht. De tijd die ik nog met haar had, wilde ik niet nog korter maken. Wat ze uiteindelijk uitbracht had een ondertoon, die ik slecht kon plaatsen. Het had iets vrolijks, maar toch anders dan normaal. Ik wist zeker dat ik het eerder had gehoord, maar ik kon er even niet op komen waar. Ik volgde haar potlood en zag haar de laatste paar woorden invullen, waaronder mijn naam. Dat gaf me ergens een vreemd warm gevoel van binnen. Niet dat ik daar ooit meer achteraan zou kunnen gaan. Ik stond al enorm bij haar in het krijt, zowel emotioneel als financieel, met geen enkele kans om haar terug te betalen. Daarbij had ze me al heel vroeg verteld dat zij niet van de liefde was. Ze was een meisje van plezier, niet van iets meer. Het zou dus ook gewoon oliedom zijn om ooit wat anders te verwachten. Dat kon onze vriendschap vernietigen, iets wat ik koste wat het kost moest zien te voorkomen. Ik vroeg haar of ik nog iets voor haar kon doen. Zij deed van alles voor mij, maar ik was nooit in staat om iets terug te doen. Ik was een nietsnut en de paar dingen waar ik goed in was, mocht ik hier onder geen enkel beding doen. Ik had haar echt niets te bieden, maar ik kon het toch vragen. Ik snapte nog altijd niet waarom zee sowieso tijd met me doorbracht, maar het was in elk geval iets heel kleins om iets voor haar te kunnen doen, als ze iets kon bedenken. Het duurde even, maar dat snapte ik wel, gezien ik ook echt niet kon bedenken wat ik haar nu kon bieden. Het antwoord was namelijk niets, minder dan niets zelfs. Haar uiteindelijk antwoord verbaasde me heel erg. Sowieso kwam ik weinig buiten, daar was ik nog veel kwetsbaarder voor de mensen die het leuk vonden me te grazen te nemen. Daarbij was buiten gewoon niet zo mijn ding en wandelen ook niet. Ik was bij het ongeluk niet enkel een deel van mijn zicht en waardigheid verloren, maar ik liep ook mank, en zeker lange stukken wandelen deden soms best veel pijn. Ik zat het liefst, dan kon er weinig mis gaan en zagen mensen dat extra zwakke punt ook niet. Maar hoe kon ik nee tegen haar zeggen? Dat kon ik niet, nooit niet. Ik knikte dus maar, en stopte het puzzelboekje wat ze voor mij had meegenomen in mijn overal, net als het mechanische potlood. Met wat moeite kwam ik recht en zette mijn slechte been wat beter onder mijn lijf. Ik snapte ook niet goed waarom ze dit deed. Waarom ze met mij in het openbaar gezien wilde worden, was mij een raadsel. Zelfs Olivia was voorzichtiger dan vroeger, zelfs al was ze nog altijd een goede vriendin van me. Ik snapte er echt niets van, maar tegelijkertijd voelde het onbeleefd om het te vragen. Daarbij zou ik het sowieso niet vragen, want ik wilde niet dat ze zich realiseerde wat voor een kneus ik was en me terecht links zou laten liggen.

---

Mijn speelgenoten leken meer geschrokken van mijn duikvlucht als ik. Het deed zeker wel pijn aan mijn knieen en handpalmen, maar ik overleefde het wel. Het waren maar schrammen, zelfs al deden ze vervloekte veel pijn. Dat vloeken deed ik zeker ook, in een taal die de meesten hier niet zouden verstaan. Ik veegde mijn handen en knieën af. Wat kleine druppeltjes bloed parelden van de schaafwonden op mijn huid, maar het was verre van erg. Toen ik weer stond, was ik net op tijd om te zien hoe Luca de bal buiten bereik van Jessie in de hoek knalde. Jessie was er duidelijk niet blij mee, terwijl Luca ons wat probeerde te stangen. "Als dit jou hoogste niveau is ga je niet winnen, vriend." zei ik met een grijns. Nu had ik wel door dat Luca een prima voetballer was, maar ik kon het toch niet laten om hem terug te stangen na die opmerking van hem. Met Luca en Jessie kon dat allemaal wel, zeker omdat er tussen ons weinig rivaliteit was als het op belangrijke dingen aankwam. Tot nu toe kon ik op hen vertrouwen om geen mes in mijn rug te steken, letterlijk, en dat was iets wat ik maar van weinig mensen hier kon zeggen. Dat zou veranderen als ik die Faust broers hun rechtmatige plek had gewezen: Naast elkaar 6 voet ondergronds. Nu wilde ik alleen echt niet aan hen denken, want dat zou mijn hele middag verpesten. Ik nam de bal aan die Jessie naar me toe had gerold en begon wat hoog te houden terwijl hij het veld op liep en Luca zich installeerde als keeper. Toen dat zo was, was ik weg. Links, rechts, bal allerlei kanten op. Allemaal om te zorgen dat Luca me niet meer kon volgen, en Jessie ook niet. Ik was niet heel lang of uitermate snel, maar ik had een trukendoos vol met van alles en nog wat. Die trukendoos was nog niet eens helemaal open, maar het was denk ik wel genoeg. Ik had zo veel tijd op straat gespendeerd, dat een voetbal bespelen tweede natuur was. Ik haalde nog een keer een hand door mijn haren, terwijl ik mezelf neer wist te zetten precies waar ik wilde. Luca zou denk ik niet verwachten dat ik vanaf deze positie zou proberen te scoren, en zeker niet in de hoek het dichtst bij me. Het zou tricky zijn, maar ik had wel gekkere dingen gedaan. "Jessie, voor." riep ik, als laatste poging om Luca af te leiden. Ik trapte de bal en gaf hem wat spin mee, waardoor die halverwege de baan afboog niet naar de hoek waar de meesten hem in zouden kunnen leggen, maar de hoek waar ik zelf bij stond. Ik keek de bal na, hopend op een goal, maar tegelijkertijd klaar om weer vooruit te schieten mocht die weg stuiteren of in Luca's handen belanden.

[ bericht aangepast op 15 maart 2020 - 16:47 ]

---

Bowties were never Cooler

20      ⬧      Modern day Bonnie and Clyde      ⬧      With Manuel

Mijn charmen lieten me zelden in de steek, eigenlijk deden ze dat nooit maar nu... Tot mijn verbazing zag Peaches, of Taylor, hoe ik hem ook moest noemen, dwars door me heen. Iets wat me absoluut niet beviel maar wel mijn interesse wekte. Ik zag het als een uitdaging die ik graag zou accepteren. "Sugar, een ding moet je weten, ik doe niet aan liefdadigheid." een cynisch lachje verliet mijn lippen en ik boorde mijn ogen in die van Peaches. 'Liefdadigheid? Waarom zou ik betalen voor iets wat ik ook gratis kan krijgen?' daagde ik Peaches uit. Hiermee doelde ik niet alleen op het feit dat ik Manuel had maar ook op het feit dat als ik zou willen echt wel in het bed zou kunnen belanden met een aantal lotgenoten. "Je moet me maar op mijn woord geloven." sprak de blonde jongen. Ik haalde kort mijn schouders op en bleef hem aan kijken. 'Ik kan nou niet zeggen dat je me echt overtuigd hebt. Kom op, dat kan toch wel beter? Peaches.' grijnsde ik onschuldig naar de jongen. 'Laat me maar zien wat jou zó speciaal maakt dat je maar liefst drie zakjes chips waar bent.' zei ik en liet ondertussen kort mijn blik even op Manuel rusten. Het was niet of ik überhaupt de middelen had om de jongen zijn zakjes chips te bezorgen maar goed, fake it till you make it, right? Zolang ik me als een rijk kreng zou gedragen zullen er vast enkelen voor die act vallen. Inmiddels was Manuel wel iets té intiem met Peaches geworden naar mijn smaak en hield ik de twee nauwlettend in de gaten. Hoewel ik de kantjes er ook wel wat vanaf liep was dat nog geen vrijbrief voor Manuel om zich meteen op Taylor te werpen. Ik wist best dat hij uit was op mijn jaloerse kant. En hoewel ik deze probeerde te bedwingen leek ik daar toch niet helemaal in te slagen. Met een vernauwde blik bleef ik naar de twee voor me kijken. "Hebben we dan bijna een overeenkomst?" begon Taylor en mijn blik gleed nieuwsgierig af naar Manuel. Ik was benieuwd naar wat zijn antwoord ging zijn. Helaas volgde de reactie waarop ik hoopte niet en hadden de twee het al snel over een choking kink en vertelde Taylor dat er meerdere manieren waren om hem de mond te snoeren. Daar was ik best benieuwd naar, tot nu toe was het ons beiden nog niet gelukt de jongen zijn mond te laten houden. ''Oh darling, die ken ik ondertussen allemaal no?'' mijn blik gleed lichtelijk beledigd naar Manuel en ik vernauwde mijn ogen nogmaals uit automatisme. Ik bleef Manuel met dezelfde blik aankijken toen hij zich weer bij mij voegde. Ik had van het spelletje genoten maar misschien was het tijd om een pauze in te lassen voor het uit de hand zou lopen. Ik wilde Manuel namelijk niet daadwerkelijk kwijtraken aan een goedkope hooker, zelfs niet in de gevangenis. Toch had ik het niet kunnen laten hem nog een laatste keer uit te dagen en stelde ik voor om Taylor te vragen wat hij ervan vond. Wellicht een verkeerde keus. "Ik ben altijd wel in voor een duodeal , Love." Natuurlijk. Mijn blik schoot naar Manuel. ''Interessant...'' sprak Manuel zacht. Ook die reactie had ik verwacht. Manuel verplaatste zijn handen naar mijn schouders en begon me weer te masseren. ''Als dat is wat je wilt... Just tell me.'' ik beet kort op mijn lip en liet mijn blik van Manuel op Peaches vallen. Nu lag alsnog de keus bij mij. 'Hmm... ik bedoel, ik ben nog niet helemaal overtuigd...' grijnsde ik uitdagend naar Peaches waarna ik weer naar Manuel keek. 'Wij kunnen ons immers ook prima samen vermaken... niet?' grijnsde ik naar Manuel en beet hard op mijn lip terwijl ik mijn ogen in die van Manuel boorde. Ik had bereikt wat ik wilde bereiken, Manuel zijn jaloezie was weer aardig naar de bovengrond getreden, just how I like it. Delen deed ik niet graag dus mits er een goede reden was hield ik Manuel toch echt liever voor mezelf.

---

How far is far

---

---

Net zo snel als Taylor was verschenen was de jongen ook zomaar weer verdwenen, Venus haar woorden over een nieuwe jongen wisten hem duidelijk meer te interesseren dan de twee meiden. Venus rolde even met haar ogen terwijl ze Taylor nog even nakeek. "How is that working for ya?" zei Olive over het feit dat Venus meende dat ze zich hier voornamelijk bezig hield met een weg uit de gevangenis te vinden. Venus haalde kort haar schouders op als teken dat ze het nog niet precies wist, waarschijnlijk niet bepaald goed, want ze zat hier nog altijd. "Bovendien zou ik je niet zomaar laten gaan. Naar wie moet ik dan om schaamteloos te flirten?" voegde Olive aan haar vorige woorden toe. Venus grinnikte even. 'Oh ja,' zei ze terwijl ze Olive even in zich opnam. 'Hmm, ik denk dat Taylor wel een goede optie is, hij staat voor alles open.'
Venus sloeg langzaam haar armen over elkaar heen terwijl ze haar lichaam tegen de muur aan liet leunen. "Hmm, dus jij bent op de hoogte van alle roddels hier?" begon Olive vervolgens, waarna Venus opnieuw naar de jongedame keek. 'Nah,' zei Venus, het viel wel mee, ze hield zich eigenlijk niet al te veel bezig met anderen hier. Meestal deed ze toch wel een beetje haar eigen ding, ze probeerde haar tijd hier toch zoveel mogelijk te overleven in de hoop zo snel mogelijk weer naar huis te kunnen. Ergens wist Venus ook wel dat ze maar één telefoontje weg was van haar vrijheid of in ieder geval om eerder vrij te komen, maar Venus wou niet terug kruipen naar haar ouders. Daarvoor kende de jongedame veel te veel trots. "Ik ben namelijk wel benieuwd naar iemand en misschien kan jij me helpen? Aangezien je overal van op de hoogte bent." ging Olive verder, Venus glimlachte klein naar de blondine benieuwd waar dit heen ging. "Ze heeft bruin haar, licht blauwe ogen en is veruit de knapste hier." terwijl Olive haar woorden uitsprak bewoog Olive verder in Venus haar richting en kreeg de brunette maar al te goed door wat Olive wou. "Misschien kan jij me wat over haar verhaal vertellen?" Olive haar warme adem blies tegen Venus haar nek terwijl de jongedame dit in Venus haar oor fluisterde. Venus haar arm haar stond recht overeind, maar ze wist niet meer of dit kwam door de spanning die Olive had opgebouwd of door het lichtelijk nare gevoel wat het haar gaf. Venus wist niet of ze hier klaar voor was, Aphrodite was nog amper een maand geleden en het gat wat Venus haar geliefde had achter gelaten was enorm. Toch dook Venus niet ineen bij de aanraking van Olive, al was het puur om de blondine niet haar zwakte te laten zien.
'Ah,' mompelde Venus terwijl ze een speelse grijns op haar gezicht wist te projecteren. 'Toevallig ken ik haar wel heel goed ja,' zei Venus terwijl ze een lok van Olive haar blonde haar rond haar vinger wond. 'Wat zou je willen weten over haar verhaal, love?'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

Inwendig kirde ze van plezier, al deed ze haar zich in realiteit wat rustiger te houden, toen ze Kit zag knikken op haar voorstel. Met een brede glimlach keek ze toe hoe hij het boekje dat ze hem geschonken had, samen met het nieuwe potlood, opborg en probeerde geduld te oefenen terwijl hij rechtop ging staan. Ze stopte haar eigen vulpotlood ook weg en zodra hij klaar leek om te gaan ging ze naast hem staan. Dit keer koos ze bewust zijn linker kant. Ze had er een hekel aan hoe hij zelf sprak over zijn 'goede kan', alsof zijn littekens hem minderwaardig maakten. Ze liet haakte haar arm in de zijne, waarmee ze hem steun bood en het gewicht op zijn pijnlijke been verlicht werd. Een menselijke kruk. Ze diende hem met plezier. "Hi," sprak ze vrolijk, wetende dat hij haar nu beter kon zien dan eerst. Ook op zijn ongeschonden wang drukte ze nu een snelle en ietwat speelse kus, alsof ze hem voorheen nog niet begroet had. "Kwestie van in balans te blijven," glimlachte ze hem toe. Het was vreemd hoeveel steviger ze in haar schoenen leek te staan wanneer ze oogcontact met hem had. Ongehaast wandelde ze richting de buitenruimte. Ze voelde zich als een kind dat een snoepje had gekregen, al betrof dat meer de extra tijd die ze met hem kon doorbrengen dan het wandelingetje zelf. Had hij haar voorstel afgewezen dan had ze wellicht iets anders verzonnen. Ze kon echter niet ontkennen dat ze er naar uitkeek, en ze opgelucht was ze niks anders uit haar duim hoeven zuigen had. "Dank je, trouwens," sprak ze hem vervolgens aan, "dat je mee wilt." Ze wist beter dan vriendelijkheid als vanzelfsprekend te beschouwen. Al op jonge leeftijd had ze ontdekt dat er vaak heel wat tegenover stond. Bij Kit kreeg ze dat gevoel niet, waardoor ze zijn aanwezigheid des te meer apprecieerde. "Volgens mij was ik zonder jou al maanden geleden volkomen krankzinnig geworden," verklapte ze hem. Zodra voor het eerst aan haar oren was gekomen dat er een verplaatsing op til stond had ze er nachten van wakker gelegen. Het idee dat ze het zonder Kit zou moeten gaan stellen vrat haar op vanbinnen, weigerde haar los te maken en had haar benauwd alsof er een aambeeld op haar borstkas rustte. Haar opluchting was immens toen ze te weten kwam dat ze samen naar een nieuwe instelling zouden verhuizen, en die nacht huilde ze voor het eerst sinds lang haar hoofdkussen nat van vreugde in plaats van verdriet. Hij gaf haar iets om elke dag naar uit te kijken, bracht haar rust door er simpelweg te zijn en schonk haar de intelligente gesprekken waar ze zo wanhopig naar snakte, zelfs al bestonden deze uit weinig woorden. "Wat mis jij het meest? Van daarbuiten?" vroeg ze in een opwelling van nieuwsgierigheid.

[ bericht aangepast op 16 maart 2020 - 20:41 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

---

Luca had zelfvoldaan gelachen toen hij de voetbal bij Jessie in de hoek had weten te schieten. "Fuck!" klonk er van Jessie zijn kant, wat de lach op Luca zijn gezicht enkel maar groter maakte, voetbal was één van de weinige dingen waar Luca echt goed in was. "Lucky shot!" voegde Jessie aan zijn vorige woorden toe, Luca schudde zijn hoofd. 'Zou ik ook zeggen ja,' plaagde Luca terwijl hij een hand door zijn donkere haar heen haalde.
" Ik wil jou wel es zien springen, kom switch!" zei Jessie vervolgens terwijl hij zelf al het doel uitsprong. 'Okay,' reageerde Luca, maar deze keer klonk het enthousiasme niet echt van zijn stem. Hoewel Luca echt prima kon voetballen, was op doel staan niet bepaald zijn ding, dat had hij in het voetbalteam van zijn school altijd aan anderen over gelaten. Luca stond het liefst in de spits, zodat hij inderdaad alle doelpunten kon scoren, de ster van zijn team kon zijn.
Terwijl Luca naar het doel sjokte schoot Jessie de bal naar Hugo om hem ook een beetje de kans geven een doelpunt te kunnen scoren. Waar Luca waarschijnlijk een stuk sneller met de bal was en Hugo er waarschijnlijk wel uit kon dribbelen, was Hugo duidelijk veel beter in allerlei trucjes. Hij trok dan ook geen rechte lijn richting het doel, maar wist bijna van de ene kant van het veld naar de andere kant te sprinten. Luca hield de jongen nauwlettend in de gaten. 'Jessie voor!' riep Hugo nog, waardoor Luca zijn blik even afgleed naar Jessie die verderop in het veld stond. Toen Luca echter terugkeek naar Hugo had de jongen de bal al geschoten, maar dan niet in de richting van Jessie, maar richting het doel. Luca sprong achter de bal aan, maar de bal wist net langs zijn vingertoppen in het doel te belanden, terwijl Luca met een zachte plof op de grond viel.
'Oké, oké, ik geef toen, dat was niet heel slecht.' zei Luca terwijl hij zich weer omhoog duwde van de grond. Luca veegde het vuil snel van zijn broek af. 'Wat zeggen jullie jongens, genoeg beweging voor vandaag?'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

---

”Chill baby, just let them hate."

Ondanks dat de dame niets had laten blijken voelde Olivia de energie wat kantelen. Ze kon voelen hoe ze van binnen begon te stressen. Misschien wilde Venus haar helemaal niet of wilde ze überhaupt niets, wat ze hierbinnen goed kon begrijpen. Alles was hier anders. Er golden andere regels en iets wat hierbinnen zou werken zou daarbuiten binnen 1 seconde uit elkaar kunnen spatten. De blondine nam onbewust wat meer afstand van de dame en schudde lichtjes en bijna onopmerkzaam haar hoofd wat heen en weer. Ze haatte dat ze overal altijd zo veel over na moest denken. Waarom kon ze niet zoals vroeger wat meer in het moment leven. Ze zuchtte even. In het moment leven en niet goed genoeg doordenken was precies waardoor ze hier was beland. 'Ah,' mompelde Venus terwijl ze een speelse grijns op haar gezicht wist te projecteren. 'Toevallig ken ik haar wel heel goed ja,' zei Venus terwijl ze een lok van Olive haar blonde haar rond haar vinger wond. Oke, ze was verward. Ze kreeg toch echt duidelijk het gevoel dat de brunette aan het twijfelen was geweest maar haar daarop volgende acties zeiden weer iets heel anders. 'Wat zou je willen weten over haar verhaal, love?' Alhoewel er duizenden gedachtes door de blondine haar hoofd schoten bleef ze aan de buitenkant koeltjes. De directe aanpak werkte niet zoals ze echt gehoopt had. Venus had niet echt gebeten maar een twijfelend knabbeltje gegeven. Misschien moest ze het aanpakken zoals ze hierbuiten ook zou doen. Elkaar gewoon eerst leren kennen.

Liv had haar blik voor het eerst sinds haar eigen vraag weer op Venus gericht. "Wat heb je gedaan om hier terecht te komen? Iets in me zegt me dat je niet helemaal zoals de rest bent." Liv bekeek de brunette aandachtig. Het was niet gemeen bedoeld, juist verre van. De blondine had tientallen mede gevangenen kunnen bedenken die haar hopeloze flirt poging gelijk opgepakt en uitgemolken zouden hebben. Ze kon het niet helpen maar ze zag de dame voor haar niet zo snel iemand vermoorden of aanvallen. Misschien zat ze er wel helemaal naast. Ze had eigenlijk geen idee. "Als je het daar niet over wilt hebben snap ik het ook he. Ik bedoel het gaat niemand echt iets aan." voegde Liv aan haar eigen woorden toe. Ze wilde de dame niet onder druk zetten of iets dergelijks.

”Cold as ice, but in the right hands she melts."

---

Sionainn hielp me omhoog. Het was vast lief bedoelt, en ik had het zeker ook nodig, maar het voelde enorm vernederend. Ik was een volwassene, die niet eens op zijn eigen benen kon staan. Haar kus op mijn goede wang overviel me een beetje, waardoor ook mijn evenwicht even wankelde. Ik lachte een klein beetje. Zo ook bij haar opmerking: vast goed bedoelt, maar toch hielp het me nog maar weer herinneren hoe hulpeloos ik eigenlijk was. Normaal lopen was al lastig en ik had al de reputatie van een watje voor ik hier een voet op de grond had gezet. Ik hoefde in de douches niet eens de zeep te laten vallen of voorover te buigen, want ze wisten toch dat ik amper terug kon en zou vechten. Ik had het wel geprobeerd in het begin, maar ik had al snel door dat vechten het alleen maar erger maakt. Ik hobbelde met haar mee zo goed als ik kon. Het tempo zou voor haar wel rustig zijn, maar ik hield het net bij. Zodra we buiten kwamen schoten mijn ogen alle kanten op. Ik wilde weten wie hier was, en dus wat ik kon verwachten. Van kinds af aan was dit iets wat ik had moeten doen om te overleven, en in de gevangenis was het niet minder nodig. Ik luisterde in stilte naar haar woorden en knikte wat. Ik wist niet zo goed wat ik ermee moest. De enige bedankjes die ik kende eindigden met geld in mijn zak of een wapen wat weg werd gehaald. Ze deed dit wel vaker, maar ik had nog altijd geen idee wat ik moest zeggen. Ik bleef dus maar stil. Haar tweede onthulling verbaasde me een beetje. Zij hield mij enigszins okay binnen de muren, maar er was zoveel wat zij kon doen. Daarbij was ze ook meer dan slim genoeg om bezig te blijven en te zorgen dat ze beter uit deze shit kwam dan dat ze erin was gegaan. Mocht ik vrij komen, dan had ik twee opties: dief of fraudeur. Mijn vader had nog wel geprobeerd eerlijk werk te doen, maar dat was ook maar tijdelijk geweest. Mensen van mijn afkomst verdienden niet eerlijk hun geld, dat was me wel duidelijk. We waren een klein stukje het veld opgelopen, wat me toch wel nerveus maakte, omdat ik nu geen idee had wat er achter me gebeurde. Haar vraag kwam ook onverwacht. Wat miste ik? En wat het meest? Goede vraag. Ik wist het zelf niet eens zo goed. "Ik denk gewoon bezig zijn. Dagen aan wat elektronica prutsen of trouwaktes vervalsen is toch een stuk beter dan niets doen." mompelde ik. Ik zat toch al vast, dus het maakte ook niet heel erg uit als ze daarvan wisten. Toch had ik het zacht gezegd, omdat ik niet wilde dat mensen door mij in de problemen kwamen. Ik was geen snitch, nooit. Liever dood of mijn leven achter de tralies dan een snitch. "Wat mis jij het meest?" Ik was wel benieuwd, al kon ik bijna wel raden dat het haar familie was. Ze waren erg close. Ik miste mijn familie ook wel, maar zonder hen zou ik wel overleven, zonder iets om handen echt niet. We kwamen aan bij een bankje wat wonder boven wonder leeg was. "Zullen we even gaan zitten?" vroeg ik aan haar, voor ik alvast ging zitten. Dat was toch een stuk comfortabeler dan wandelen, zelfs al zat het bankje verschrikkelijk.

---

Bowties were never Cooler

---

"Ik denk gewoon bezig zijn. Dagen aan wat elektronica prutsen of trouwaktes vervalsen is toch een stuk beter dan niets doen." "Ah, de eeuwige romanticus," plaagde ze hem. Ondanks haar moreel betwijfelbare keuzes was het huwelijk voor Sionainn iets heiligs. Je kon jezelf fysiek aan iemand geven, maar als je besloot zo'n verbintenis aan te gaan dan moest het wel degelijk wat betekenen in haar ogen. "Wat mis jij het meest?" Het was een vraag die de roodharige gevangene zichzelf dagelijks afvroeg. Meestal verschilde het antwoord ook, afhankelijk van haar bui of waar ze op dat moment zin in had. "Zullen we even gaan zitten?" Ze knikte op Kit's vraag en volgde al snel zijn voorbeeld, waarbij ze nog steeds zo diep in gedachten verzonken was dat ze vergat zijn arm los te laten. "Soms mis ik de meest gewone dingen; oma's koekjes, een bad kunnen nemen, een leuk jurkje aan kunnen trekken, mijn eigen bed. Andere dagen zou ik hier gewoon buiten willen wandelen om een bezoek aan het graf van Cían te kunnen brengen. Of dan herinner ik me weer hoe leuk een ritje op de botsauto's was. Ik mis een liedje kunnen zingen en bewonderd worden, in plaats van aangekeken te worden alsof ik een vijs los heb," gaf ze toe. Eén keer had ze een klant gehad, die haar horen zingen had in Cían's favoriete speakeasy. Hij had haar een fors bedrag betaald en enkel van haar verwacht dat ze -zelfs volledig aangekleed- de hele nacht zong terwijl hij haar op piano begeleidde. De blik waarmee hij haar aankeek had haar een tot op heden bijna ongeëvenaarde high bezorgd. De herinnering deed haar zachtjes zuchten. "Maar meest van al mis ik hoe ik van stilte kon genieten." Ze liet haar ogen kort over Kit -haar laatste veilige haven- 's gezicht glijden. "Dat moment van zalige stilte net voor je in slaap valt, of hoe in je douche enkel het kletterende water hoort... Of even op het strand blijven zitten nadat alle dagjesmensen reeds huiswaarts gekeerd zijn. Het is anders hier," bekende ze. "Als het hier muisstil wordt hangt er ofwel een gevecht in de lucht of deelt iedereen opeens dezelfde melancholie voor het slapengaan... Het is een trieste stilte en het drijft me de muren op." Wellicht was dat één van de redenen waarom ze zo intens genoot van het gezelschap van de jongen naast haar; enkel bij hem was de stilte aangenaam, al wist ze niet precies waarom.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Ik rolde met mijn ogen bij haar opmerking over romantiek, wat ik bij haar wel durfde te doen. Trouwaktes vervalsen om de immigratiedienst om te tuin te leiden en hardwerkende mensen te helpen, was een baan, geen romantiek. Daarbij waren ze makkelijker te vervalsen dan geboorteaktes, dus dat was ook een keuze geweest, ondanks dat ik daar ook wel een of twee van had gedaan toen ik eenmaal in de database met het geboorteregister was gebroken. Voor ik dat goed en wel had opgezet en zeker was dat alles goed werkte zonder sporen, werd ik opgepakt. De autoriteiten waren gelukkig nooit achter mijn vervalsingen gekomen, maar daar kon ik de komende jaren toch niets mee. Ik vroeg haar naar wat zij miste, voor ik voorstelde te zitten. Ik zat niet helemaal comfortabel, zowel door mijn fysieke problemen als door het feit dat ik geen rugdekking had. Dat maakte me altijd toch wel wat huiverig. Ze hield haar arm om de mijne, wat me nog wat oncomfortabeler maakte. Ik wilde niet dat zij hier problemen mee zou krijgen, maar toch trok ik om een of andere reden mijn arm niet weg, want heel stiekem voelde het wel fijn. Het voelde als iets wat normale mensen deden, een gevoel wat ik hier maar weinig had. Sionainn vertelde over wat ze miste: dingen van thuis, uitjes, vrolijkheid. Alles wat hier niet bestond en waarvan het meeste mij ook vrij vreemd was, al kon ik me er wel iets bij voorstellen. Toen ze begon over stilte raakte ze me kwijt. De gevangenis was veel stiller dan het trailerpark ooit was geweest. Daarbij was een vrolijke stilte al helemaal iets wat ik me niet kon voorstellen. Ik kende alleen maar drukte, en als het stil werd voorspelde dat nooit wat goeds, en was het ook nooit echt stil. "Nog 8 jaar, toch? Waarschijnlijk 3 tot 5 met goed gedrag." Ik wist niet wat ik anders moest zeggen om haar op te beuren. Ik was niet goed met woorden, of mensen, zeker niet mensen die niet uit de goot kwamen. Ik vond het fijn om tijd met Sionainn door te brengen, maar Liv snapte het vaak toch wat beter door onze gedeelde achtergrond. Ik hoefde minder uit te leggen en minder op mijn woorden te passen. Ik was toch nog altijd bang tegen de roodharige schoonheid naast me iets verkeerds te zeggen en haar weg te jagen of pijn te doen. Ik keek even naar de dame en toen weer omlaag. Waar had ik haar vriendschap aan verdient? "Wat ga je als eerste doen als je vrij bent?" vroeg ik haar. Ik was benieuwd en daarbij hoopte ik de stemming toch iets te verbeteren. In deze stemming van gemis blijven hangen kon je de nek om doen binnen de muren.

---

Bowties were never Cooler

---

"Nog 8 jaar, toch? Waarschijnlijk 3 tot 5 met goed gedrag." Sionainn moest spontaan hardop lachen. Het was heel lief van Kit, zo kende ze hem ook, maar als ze eerlijk waren dan wisten ze beiden dat deze dame niet op goed gedrag vrij zou komen. Ze had er al teveel knokpartijen en ondeugende streken op zitten om daar nog kans op te maken. Nu had hij nog kunnen argumenteren dat ze van een vooraanstaande familie kwam, maar deze was ook precies de reden dat ze achter tralies beland was. Nee, haar achternaam was geen vrijgeleide in dit geval. Zuchtend, maar content, liet ze haar arm uit die van Kit glijden. Vervolgens maakte ze het zichzelf zo gemakkelijk als het gammele bankje toeliet; ze draaide een kwartslag, schoof wat bij haar crush vandaan en ging vervolgens achterover liggen, waardoor haar rug op de zitting en haar achterhoofd op zijn -goede- bovenbeen kwam te rusten. Hierdoor had ze niet alleen een beter zicht op zijn beide ogen, maar kon ze hem ook zo lang aanstaren als ze wilde zonder dat het vreemd of verdacht zou lijken. "Wat ga je als eerste doen als je vrij bent?" klonk het ondertussen. "Ik ga een grote taart bakken," antwoordde de roodharige dame vrijwel direct, terwijl ze zich het comfortabel maakte. "Met een vijl in, en dan kom ik die aan jou afgeven," grinnikte ze met een ondeugende blik in haar ogen. Ze had het zich al vaak proberen inbeelden wat ze zou gaan doen eens ze weer buiten de muren mocht, maar ze betrapte zichzelf er telkens op dat elk scenario Kit includeerde. Zoals het er nu uit zag was dat echter niet mogelijk, tenzij hij wel vroeger vrij zou komen. Ze zette haar meest onschuldige glimlach op en op datzelfde moment sprong een veeg van haar lipstick op Kit's wang haar in het oog. "Nee, ik ga een ijsje halen," vervolgde ze, dit keer wel serieus. Zo langzaam als ze kon bracht ze haar hand ondertussen omhoog, richting zijn gezicht. "Een bolletje mokka en een bolletje rum-rozijnen. En ik wil het in zo'n hoorntje met een chocoladerandje," fantaseerde ze verder. "En daarna ga ik Rubiks kubussen, en van die pientere 3D spelletjes - oh en puzzelboekjes, natuurlijk, halen en dan kom ik jou een bezoekje brengen." Ondertussen had ze haar hand zachtjes tegen zijn wang aan gelegd en wist ze met haar duim de make-up vlek voorzichtig weg te strijken. Ze niet of hij haar zou geloven wat haar belofte betrof, maar dan was de verrassing des te groter eens die dag aan brak. Zonder het goed en wel te beseffen bleef Sionainn in stilte liggen, haar hand nog steeds op zijn wang - ookal was de lippenstift reeds weg geboend- en haar ogen nog steeds in de zijn gehaakt. Ze liet haar fantasie de vrije loop. "Als je me dan nog niet zat bent," fluisterde ze, niet geheel bewust.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Sionainn's eerste antwoord op mijn vraag kwam zo onverwacht dat er een lach over mijn lippen rolde, die al snel in mijn keel bleef steken toen ik doorgreeg dat ik aan het lachen was. Dat had nooit veel goeds voorspeld. Er was namelijk altijd wel iemand die niet wilde dat ik aan het lachen was, of me ook maar een klein beetje comfortabel voelde. Toch was het wel echt een belachelijk idee. Het was gewoon zo'n belachelijk idee, dat ik me niet had kunnen inhouden. Ze ging verder met vertellen over haar echte plannen. Luxe ijsjes en dure spelletjes. Ik hoopte echt dat het uit zou komen voor haar. Wat me wel verbaasde was dat ze mij ook betrok in haar plannen. Het deed me kort fronsen, maar niet lang, want het was vast gewoon omdat ik naast haar zat en ze niet onbeleefd wilde zijn. Ik verstijfde toen ze haar hand naar mijn wang bracht en erover wreef. Het voelde fijn en ik moest echt mijn best doen om niet naar haar toe te leunen om de warmte van haar hand iets langer te voelen. Haar laatste woorden deden me licht mijn hoofd schudden. Ik zou niet degene zijn die haar zat wordt, nooit, maar ik was er vrij zeker van dat zij me zou vergeten zodra ze op vrije voeten was. Ik zou haar niets verwijten. Ze had een heel leven vol kansen voor zich en ik was voorbestemd om mijn leven te spenderen in een draaideur van gevangenschap en wachtend op de volgende keer dat de politie me zou oppakken. Met een beetje geluk was ze vrij voor haar 25ste, kon gaan studeren en het maken in de wereld. Ik zou bijna 30 zijn voor ik de gevangenis verliet met geen enkele andere kansen dan terug de criminaliteit in gaan. Tja, zo was het leven, dat was niet eerlijk, en je moest het maar doen met de kaarten die je gedeeld kreeg. Ik haalde een hand door mijn haren en liet traag de lucht uit mijn longen ontsnappen. Op dit moment deden mijn ribben minder pijn dan normaal, omdat mijn celgenoot niet volledig bij krachten was. Het was fijn om adem te kunnen halen zonder dat het pijn deed, maar ik wist ook dat ik er maar niet te veel aan moest wennen. Zodra hij weer bij krachten was, zou hij waarschijnlijk zijn verloren tijd dubbel zo hard inhalen. "Klinkt als een strak plan. Daarna 2 jaar uitzingen met slechte baantjes of een studie tot je proeftijd voorbij is en de wereld ligt aan je voeten." mompelde ik, gewoon om de focus van mij af te houden. Er was sowieso maar weinig te vertellen over mij, maar alsnog vond ik het gewoon niet fijn om de aandacht op mezelf te hebben. Ik leefde het liefst in de annonimiteit, want als niemand je kende kon niemand je pijn doen en niemand je verlinken. Daarbij kon de politie je dan ook minder goed vinden, wat voor iemand die voorbestemd was voor een leven vol ongure praktijken best een goed iets was. Mijn vader had geprobeerd om een echte baan te hebben, maar ook dat was maar van korte duur, wat alleen nog maar bevestigde dat je nooit uit de goot kon ontsnappen, hoe erg de rijken je dat ook probeerde voor te houden.

---

Bowties were never Cooler

---

• Twenty-one • Abuse and Shoplifting • I did it, so what? • Ash •

      "Oh, Freya, ik durf alles."
Een ondeugende gloed glinsterde door Freya's kijkers heen — zijn woorden olie op het smeulende vuurtje in haar binnenste. Dit was een uitdaging die de blondine niet zomaar uit de weg. De kans bleef groot dat ze betrapt zouden worden, maar wat was het ergste dat er dan te wachten stond? Een moment van genot had ze dan toch al gehad, en dat nam geen enkele bewaarder haar meer af.
      "See for yourself, kom op, daag me maar uit..."
Bijna brutaal gleed een van zijn handen naar haar billen terwijl de Ash met de ander een lok uit haar gezicht veegde en achter haar oor stopte. Ze huiverde onder zijn aanraking, voelde het weke gevoel in haar onderbuik groeien terwijl de opwinding steeds meer door haar lijf heen gierde.
      "Zoek de grenzen maar op, ik hou wel van een uitdaging."
Tevreden krulde Freya's mondhoeken iets omhoog, likte suggestief met haar tong over haar onderlip zodra Ash zijn blik over het hare heen liet glijden. Eens hij zijn mond weer op die van haar plaatsen, gleden haar handen over hem heen — eerste over zijn borstkas, via zijn nek zodat haar vingers kort door de haren van zijn nek heen trokken. Freya gooide haar remmen los, welfde haar lichaam tegen dat van hem aan en dronk zijn kussen gretig — hongerig vanwege het opgebouwde verlangen in haar binnenste.
      "En waar zitten die grenzen precies, Ash?" bracht de blondine ergens tussendoor uit, waarop ze voor een kort moment de kus verbrak en zacht op zijn onderlip beet. Haar eens zo heldere kijkers hadden een donkere kleur gekregen en haar handen dwaalde steeds gevaarlijker af naar beneden.
      "Worth the risk, hm?" fluisterde Freya tegen zijn mond aan, doelend op het risico wat ze liepen, waarna ze een spoor aan plagende kusjes trok — van zijn mondhoek, naar zijn kaak en onder zijn oorlel, schampte met haar tanden zacht over de gevoelige huid in zijn nek, terwijl ze met één van haar handen plagend een keer de groeiende opwinding in zijn broek streelde.

[ bericht aangepast op 19 april 2020 - 16:24 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

Ze negeerde zijn opmerking wat de wereld aan haar voeten betrof, omdat ze wist dat hij niet zou begrijpen dat zij daar anders over dacht. Ze was er zelf achter gekomen dat je zo goed als niets hebt als je alles krijgt wat je wilt zonder daar ook maar één vinger voor uit te moeten steken. Wilde ittybittybaby Sionainn een pony? Ze kreeg een meervoudig winnend racepaard met stamboom. Vroeg ze om een zelfbouwpakket voor modelvliegtuigjes? Ze kreeg een hele kamer vol exacte schaalmodellen; en ze had het oersaai gevonden. Bovendien werd haar maar vaak genoeg duidelijk gemaakt dat ze op haar vader's zakenlunches mee mocht om gezien te worden, om mee gepocht te worden; het pure poppetje met de perfecte resultaten en fantastische manieren, niet om iets bij te leren of een inbreng te doen. Maar ze begreep dat ze vanuit Kit's standpunt een glamoureus leven moest leiden, en ze sprak hem zo weinig mogelijk tegen omdat ze niet ondankbaar of verwaand wilde klinken. Ze had inderdaad kansen gegeven die niemand anders kreeg, maar of ze die zelf verdiend had was een heel ander verhaal. "Ik denk dat ik autotechniek verder studeer," opperde ze, in plaats van Kit tegen de borst te stoten met wat ze werkelijk dacht. "Ik heb muscle cars altijd al fantastisch gevonden, en het zijn eigenlijk gewoon gigantische puzzels. Het lijkt me geweldig er zelf aan te kunnen sleutelen en ze op te kunnen knappen. Ondertussen had ze al eventjes haar hand van zijn wang af gehaald en was ze aan het spelen gegaan met een loszittend draadje aan zijn kleren. Ze wikkelde het om haar vinger heen, en vervolgens weer los, wat ze telkens weer herhaalde. Ze deed het zonder erbij stil te staan en vroeg ondertussen, "Als je eender welke auto zou mogen kiezen, welke zou je nemen?" Hoewel ze old timers prachtig vond was ze er absoluut geen autoriteit in en kon ze nog veel leren. Ze vond het fascinerend nieuwe merken en modellen te ontdekken en er vervolgens alle informatie die erover te vinden was op te zoeken. Terwijl ze wachtte op antwoord dwaalde ze kort af in gedachten. Ze liet het draadje los en haalde diezelfde hand door haar koperen lokken, denkend aan hoe zeer ze inmiddels weer een liefkozende aanraking miste. Ze had er al vaak over nagedacht of ze weer de prostitutie in zou gaan als ze vrij kwam, en hoewel ze zich in die tijd op haar meest aantrekkelijkst en vrijst had gevoeld neigde ze toch eerder naar het niet doen ervan. Aanvankelijk begreep ze niet waarom ze er zo over dacht, maar dat was haar inmiddels wel pijnlijk duidelijk geworden. Automatisch gleden haar ogen weer naar Kit's gezicht. Wie bij zijn volle verstand zou dan ook ooit verliefd worden op een hoer?

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Ik luisterde stil naar Sionainn toen ze vertelde over haar toekomstplannen. Ze vertelde over een studie, over luxe autos. Het was iets waar ik niet eens van durfde te dromen. Ik kon alles maken wat ik voor me kreeg, maar een studie, dat zou er nooit in zitten. Daarbij gingen eigenaren van luxe autos echt geen straatrat eraan laten zitten. Ik zou al blij zijn als ik ergens terecht kwam waar niet alleen gestolen autos kwamen. Mijn gedachten dwaalden een beetje, naar een tijd zonder haar in de gevangenis, wat waarschijnlijk vrij snel zou komen, maar ook naar haar leven erna. Een diploma, een eigen garage, een eigen huis. Het was alles wat mij nooit zou lukken. Voor mijn gevangenschap had ik al weinig kansen, maar met een strafblad als het mijne zou ik nooit meer een eerlijke baan kunnen krijgen. Nu was een eerlijke baan voor iemand zoals ik toch al een utopie, die eigenlijk niemand succesvol wist waar te maken. Ik schrok een beetje toen ze me vroeg naar welke auto ik wilde. Ik had vast iets gemist, want dit volgde in mijn hoofd niet goed uit het verhaal over de garage. Ik beet een beetje op mijn onderlip om op een antwoord te komen. Ik wilde niet saai of dom lijken, of te veel een arme schooier. Het ding was, dat ik ook niet tegen haar wilde liegen. Het antwoord: wat ik het makkelijkst kan stelen en de platen kan verwisselen zonder dat iemand het merkt, leek me toch niet echt toepasselijk, zelfs al was dat hoe ik mijn hele leven tegen autos aan had gekeken. Nu had ik hier wel eens over nagedacht, maar ik wist vrij zeker dat mijn antwoord mezelf nog verder in een slecht daglicht zou zetten. Toch had ik niets anders als ik niet wilde liegen. "Ik denk een Lada Niva. Je ziet eruit als een landverrader, maar die dingen kunnen niet stuk, wat je er ook mee doet. Geen enkele andere bak is ooit erbij in de buurt gekomen." Ik wiebelde intussen wat met mijn voeten, toch wat nerveus voor haar reactie. Na even keek ik toch op naar haar. Ze leek in gedachten verzonken en niet in de goede zin. Het waren mijn zaken niet, anders had ze die wel gedeeld, dus ik vroeg er ook niet naar. "En jij? Wat voor auto zou jij graag willen?" Ik zag haar wel rijden in een witte SUV, of een grote pick-up, iets wat ik alleen had gezien in de rijke buurten en op tv. Zo'n grote bak op een oprijlaan voor een garage achter een wit hekje. Het perfecte plaatje. Dat verdiende ze en ik was zeker dat ze het ook zou krijgen. Ze was prachtig, slim, en had een goed plan. Daarbij had ze een naam die deuren opende, of ze het nu wilde of niet. "En wat voor huis zou je graag willen?" Ik zou zelf al blij zijn met iets wat niet op wielen stond, maar zij, zij kon alles krijgen wat ze wilde en dat was meer dan terecht.

---

Bowties were never Cooler