[RPG • 0] Experium || 13 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo Meisjes: • Maaya

Buffalo's Jongens: • Meisjes: • Kijo

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam zorgde er eerst voor dat Michiel weer helemaal in bed lag en trok het laken over zijn benen. Hoewel hij het fijn vond dat ze alleen waren, vond hij het wel een beetje vreemd dat er helemaal geen verplegers waren geweest om te komen helpen. Zouden ze hen met camera’s in de gaten houden en alleen ingrijpen als het misging? De verpleegster had wel een noodknop naast zijn bed aangewezen, maar helemaal gerust was hij er niet op. Hij klom weer naar zijn vriend in bed, trok automatisch de knuffel van Fox weer naar zich toe en keek zijn vriend aan. ‘We kunnen straks nog wel film kijken,’ zei hij. ‘Maar een beetje praten vind ik wel fijn. En jij misschien ook. Je kan vragen wat je wilt.’ Hij draaide zich ietwat meer naar zijn vriend toe. ‘Ehm… Nou eigenlijk kennen we elkaar helemaal nog niet zo lang,’ gaf hij toe. ‘Nog maar drie weken. Ik ben hier het kortst van allemaal. Ik ontmoette je zodra ik binnenkwam en eigenlijk waren we vanaf dat moment onafscheidelijk.’ Hij glimlachte, toch vond hij het moeilijk om zijn vriend aan te kijken. Misschien vond hij dat wel raar, dat Adam zei dat ze zo hecht waren terwijl ze elkaar nog helemaal niet zo lang kende. ‘We hebben dan ook nog niet echt hele bijzondere dingen samen gedaan. Spelletjes, film kijken, met elkaar kletsen, zwemmen… Je ehm – je had nooit echt iemand met wie je zulke dingen kon doen en voor mij was alles nieuw, dus eigenlijk was alles wat we deden leuk. En we hebben heel veel geoefend met je gave, bijna elke avond tot je afgelopen vrijdag je examen deed.’ Hij wees op horloge om zijn pols. ‘Je hebt er langer over gedaan dan de rest en ik vond het knap dat je zo’n doorzetter was… dus ik heb je toen die gegeven als cadeautje.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fire had vanuit zijn ooghoeken opzij gekeken terwijl Jester Vera’s geheugen wiste. Fox had zijn hoofd gebogen, zijn handen stevig om de armleuningen van zijn stoel geklemd. Er stond kippenvel op zijn armen en hij had geen woord gesproken.
      Hij had Fox niet gewaarschuwd.
      Hij wilde zijn vriend laten zien waartoe Jester in staat was. Het mocht dan wel een vrolijke knul zijn maar zijn gave kon wel levensgevaarlijk zijn en hij wilde dat Fox zich dat nog eens héél goed tot zich liet doordringen.
      Een ezel stootte zich geen twee keer aan dezelfde steen – maar Fox wel.
      Wel vijf keer, zelfs al was de steen in alle kleuren van de regenboog geschilderd of zo hoog als een huis. En heus – hij dacht niet dat Jester een slechte jongen was. Maar hij was wel dikke maatjes met iemand die toch eigenlijk wel op de psychiatrische afdeling thuishoorde, dus het kon geen kwaad als Fox íétsje meer op zijn hoede was.
      Hij gaf een tevreden knikje naar Jester en stootte toen Fox aan. ‘Laat jij nu je ontdekking maar eens zien.’
      Fox keek op. Zijn enthousiasme van zo-even was verdwenen, de blik in zijn ogen was leeg alsof Jester ook zijn geheugen had gewist.
      ‘Ja, oké,’ zei hij bijna onhoorbaar.
      Fire voelde een steek van spijt. Misschien had hij dit niet op een moment als dit moeten doen – maar hoe eerder hoe beter. Sommige lessen waren nu eenmaal hard. Hij wilde gewoon niet dat Fox weer hetzelfde doormaakte als twee jaar geleden.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Kippenvel had zich over zijn hele lichaam verspreid toen Jester zijn gave was gaan gebruiken. Er was iets in hem ontwaakt, iets kouds en bangs, iets wat hem naar de deur had willen duwen, wat hem hier zo ver mogelijk vandaan wilde krijgen.
      Natuurlijk had hij wel geweten wat voor soort gave Jester had. Maar het in werking zien… voelen hoe zijn hart verkilde en zijn maag verkrampte… Daar was hij niet op berekend geweest. Het was alsof zijn woorden alle warmte in de ruimte hadden onttrokken en even dacht hij dat hij zich nooit meer gelukkig zou kunnen voelen.
      Jester die zijn gave gebruikte was als een fucking dementor, inclusief zijn vreselijkste herinneringen die door zijn hoofd spookten. Misschien dat hij weggerend was als het niet gevoeld had alsof hij zich niet kón bewegen.
      Het duurde even voordat hij merkte dat Fire aan het praten was.
      Zijn ontdekking laten zien.
      Hij kon zich niet meer voorstellen dat hij zich daar net nog enthousiast over had gevoeld.
      Hij kon zich ook niet meer voorstellen dat een bondgenootschap met de Panthers sluiten een goed idee was. Maar nu was het al te laat. Stilletjes kwam hij overeind. Hij ving een bezorgde blik van Fire op, maar wist niet zo goed wat hij daarmee moest.
      Had hij dit niet op een andere manier kunnen oplossen?
      Hij keek de twee andere jongens niet aan voordat hij het lokaal verliet en richting het bos begon te lopen. Hij zei tegen niemand wat, was verstrikt in nare herinneringen en opeens wilde hij heel graag weer op de ziekenzaal zijn en dicht tegen Adam aan liggen van wie hij wist dat die hem nooit zoiets zou aandoen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Vienna

Ze was na haar verhoor terug naar de ziekenzaal gelopen, maar ze waren uiteindelijk niet naar binnen gegaan. 8175 en Merrin zaten zo gezellig samen op bed dat ze besloten hadden de jongens met rust te laten. Nu liep ze in stilte in de richting van de uitgang van school. Jester had van Vienna gevraagd niets te zeggen, te wachten met het vertellen over het nieuws van Merrin tot Fayr weer een beetje hersteld was. Maar ze wist niet of ze kon blijven zwijgen voor haar beste vriendin. Ze kon haar wel afremmen om niet direct naar de ziekenzaal te rennen, maar of ze inderdaad geheim kon houden? Al was het maar voor een dag? Ze keek op uit haar overpeinzingen toen ze iemand haar naam hoorde roepen.
      "Vienna was het toch?" De jongen met het korte, zwarte kapsel stond voor haar neus en Vienna keek hem verbaasd aan. Romeo had een gitaar over zijn schouder geslagen en leek haar ietwat bezorgd aan te kijken. "Ja, dat klopt," zei ze met een glimlach. Romeo, wat deed die hier? "Kan ik iets voor je doen?" Zijn glimlach was betoverend. En Vienna snapte meteen waarom Fayr als een blok voor deze jongen viel.
      "Wel, ik heb afgesproken met Fayr, maar ze reageert niet op mijn berichten. Weet jij waar ze is?"

---

It's never gonna happen, Guys.

De sfeer in het klaslokaal was van het ene op het andere moment volledig veranderd. Jester fronste zijn wenkbrauwen toen Fox maar heel stilletjes opstond en voor hen uit het lokaal verliet. Dat leek nergens meer op de vrolijke jongen van net. Over het algemeen luisterden er bijna nooit andere mensen mee als hij zijn gave gebruikte. Onyx wel, de laatste tijd, maar die leek het vooral grappig te vinden. Daarvoor Yrla, maar die had ook nooit zo gereageerd. Jester keek even vragend achterom naar Onyx, in de hoop dat zijn vriend wel een antwoord had.
      Jester had precies gedaan wat Fire van hem wilde. Even bewezen dat ondanks alle onderdeurtje-vibes die hij uitstraalde, Jester ook prima creepy kon zijn. Dat mocht ook wel, want Fire had ook helemaal geen gezellige gave als je hem tegen het zere been had geschopt. En toch had Jester het idee dat hij ergens iets fout gedaan had.
      Ze liepen de school uit richting het bos, Fox in zijn eentje voorop. Er leek een spanning door zijn schouders te lopen die er eerst nog niet was geweest en in een opwelling versnelde hij zijn pas tot hij naast de Lion kwam te lopen.
      "Hé," zei hij. "Alles oké? Zolang ken ik je niet eens, maar zelfs ik vind dat je onkarakteristiek stil bent." Jester stak zijn handen in zijn zakken en keek opzij om Fox' blik te kunnen vangen. "Moet ik gewoon een grapje maken over de Hongerspelen en of wij ook een Effie Prul krijgen — stel je voor, Dubois in zo'n pruik, dat zou de hele heisa toch weer wat waard maken — of moet ik gewoon m'n mond houden en doen alsof ik niks merk?" Hij keek even over zijn schouder. "En even tussen jou en mij, ik hoop dat je voor het eerste kiest want één donderwolkige-vladimir vraagt wel genoeg voor mijn zonnige persoonlijkheid, en die Sherlock Holmes van jou ken ik nog niet goed genoeg om m'n grapjes tegen te durven maken." Jester keek Fox met een voorzichtige glimlach aan. Hij vond de jongen oprecht aardig en het idee dat het door hem kwam dat Fox nu zo down was, zat hem niet lekker.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fox keek de jongen even peilend aan voor een grijns zich over zijn gezicht verspreidde. Het viel niet mee om een jongen die over Effie Prul praatte en zijn nickname voor zijn liefje van Fox overnam te blijven vergelijken met de jongen die hem had opgedragen om zijn vrienden uiteen te rijten. Hoewel Zebediah heel innemend kon zijn, en absoluut charmant, had Fox in al zijn naïviteit héús wel aangevoeld dat de jongen gevaarlijk was. Levensgevaarlijk. Maar Kris had ook zijn ruwe randjes gehad – de reden waarom hij waarschijnlijk verdwenen was – en toch had die ook een hele zachte kant gehad. Hij had Zeb het voordeel van de twijfel gegeven. Hij had Fires waarschuwingen in de wind geslagen, en tot op de dag van vandaag droeg zijn vriend nog de littekens daaraan op zijn lijf.
      ‘Tegen Hunger Games grapjes zeg ik nooit nee,’ zei hij. ‘En Dubois met zo’n pruik lijkt me wel wat. Of Cackle.’ Hij grijnsde toen hij het al helemaal voor zich kon zien. Zijn ogen ontmoetten die van Jester even en hij vroeg zich af of hij iets moest loslaten over de manier waarop hij gereageerd had. Hij besloot het maar wel te doen. ‘Ik vind je gave creepier dan ik dacht,’ zei hij toen. ‘Je hebt de power om geheugens te wissen en om je medeleerlingen te laten geloven dat ze varkens zijn die eens lekker door de modder willen rollen, je kan leraren op de tafel laten dansen maar je kan ze ook van het schooldak laten afspringen. Dus omgaan met jou is een beetje balanceren op een smal muurtje met aan de ene kant zoveel ongein uithalen dat mijn lachspieren binnen no-time overbelast zijn en aan de andere kant een en al creepyheid waar zelfs onze nachtmerriekoning niet lekker van zal slapen.’

[ bericht aangepast op 15 april 2020 - 10:36 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

-

[ bericht aangepast op 15 april 2020 - 10:35 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Opgelucht dat Fox' vrolijke manier van doen weer een beetje terugkwam, ontspande Jester zijn schouders weer en hij nam de grijns van Fox al snel over. "Dat dacht ik nou ook. Als ze ons dan toch in een Arena smijten, dan mogen ze best all-in gaan," grinnikte hij. "You can't have one without the other," zei hij met een kakelend stemmetje. Waar hij dat van kende wist hij niet meer, maar het leek goed bij de situatie te passen.
      Fox' toon werd serieus en Jester hield de blik van de jongen even vast toen deze opzij keek. Daarom had hij zo gereageerd. Ergens begreep Jester het wel. Hij had net immers zelf ook het woord 'creepy' gebruikt om zichzelf te omschrijven. Toch klonk het anders nu Fox het zei. Donkerder. Minder als Madcap en meer als Zebediah.
      Schuldbewust haalde hij even een hand door zijn haren. "Sorry," zei hij, omdat het toch op zijn plek leek hier. "Zeker met een Zebediah die hier tien jaar lang een reputatie op heeft gebouwd met mindfuckery mumbo jumbo, snap ik wel dat je het creepy vindt." Hij keek opzij. "Dat was ook eigenlijk wel een beetje de bedoeling. Ik ben vier jaar jonger dan Fire, ongeveer half zo groot en mijn reputatie is meer dat van een grappenmaker dan iemand waar je voor moet oppassen. Letterlijk: a Jester. Deze opdracht is niet voor mij gemaakt."
      Hij viel even stil. "Maar Fire moet niet denken dat hij met me kan gaan lopen fucken om die reden. Vandaar de Scary Vibes. Maar maak je geen zorgen, ik gebruik mijn gave veel liever om drankvoorraden leeg te roven. Dat klinkt als een machtig plan en als je ooit nog iemand zoekt om je te helpen, I'm your man." Hij stootte Fox even plagerig tegen zijn schouder. "En trouwens, wacht eerst maar eens af tot morgen voordat je zegt dat ik geheugens kan wissen," zei Jester met een lachje. "Toen ik het laatst bij Onna probeerde, liep ik net zo dood op die mentale muren van haar zoals Yrla tegen de muur van de school." Hij grinnikte. "Fout aan mijn kant."

[ bericht aangepast op 15 april 2020 - 11:38 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Romeo

Hij had net gevraagd hoe het met Vienna ging, toen zijn gave allerlei emoties vanuit de omgeving oppikte. Een sidderende angst liep door vanaf zijn tenen als een rilling over zijn huid naar de kop van zijn kruin. Een misselijkmakend gevoel overviel hem. De angst was bekend, het kon niemand anders zijn dan Fox die dichterbij kwam. In vroegere tijden had hij met deze angsten overweg gekund, maar dit keer overviel de angst zo erg dat het hem naar zijn keel greep. Hij had hem niet aan zien komen. Het feit dat er ook iemand dichterbij kwam, waarvan hij de enorme woedegolf kon voelen, maakte het niet veel beter. Woede, angst en onbegrip raasden als een malle door Romeo's lichaam heen en die drie emoties wisselenden af op zijn gezicht. Een slechtere combinatie kon Romeo zich niet bedenken.
      "Gaat alles goed?" Hij hoorde Vienna haar bezorgde stem, Hij durfde geen woord te zeggen tegen haar. Hij was boos, verschrikkelijk boos - omdat hij zich onbegrepen voelde. Angst voor herhaling, voor het bezeten zijn. Romeo kon de gevoelens niet tegenhouden en voelde hemzelf duizelen nu ze met zo'n kracht binnen kwamen. En het gevoel kwam dichterbij. Romeo wilde Vienna bij de hand nemen en meetrekken weg van deze plek, maar als hij haar aan zou raken, zouden haar gevoelens hem ook nog eens overvallen. "Kun je meekomen, alsjeblieft?" Hij hoorde de angst in zijn eigen stem, de angst met een onderdrukte woede erin. Hij moest niet zo tegen Vienna gaan praten, dan zou hij alles verpesten. En als hij alles zou verpesten, dan kreeg hij aan de stok met Zebediah en dan...
      Nee! Nee, dit is niet jouw angst! Haal het weg. Hij liep met grote passen op Vienna vooruit en zakte uiteindelijk met zijn rug langs het gebouw naar beneden. Hij ging daar zitten om de binnenkomende emoties te controleren. "Romeo?" Hij zag dat Vienna naast hem neergeknield was en zag dat ze haar hand twijfelend boven zijn knie hield. "Raak me niet aan!" zei hij in paniek.

---

It's never gonna happen, Guys.

Vienna

Hij had haar zo vrolijk aangekeken, zo charmant gelachen. En opeens was er paniek in zijn ogen ontstaan. Het was alsof hij erdoor overvallen was. Vienna keek nog even achterom om te zien waar hij zo geschrokken van was, maar Romeo was al weggelopen. Ze kende de jongen niet of nauwelijks. En eigenlijk had ze al genoeg gedoe gehad vandaag. Toch rende het meisje achter Romeo aan, zijn paniek had zo groot geleken dat ze hem niet alleen kon laten. Vienna vond hem bij de muur, zijn gitaar naast hem in het gras.
      Op het moment dat Vienna hem aan probeerde te raken, raakte de jongen totaal in paniek. En Vienna keek hem verbaasd aan. Ze had absoluut niet het idee wat ze nu voor de jongen kon doen, maar weggaan leek haar ook geen optie. En dus zakte ze maar gewoon in het gras neer en wachtte. Ze wachtte tot ze zijn ademhaling rustiger hoorde worden. En dat was ook het moment dat hij opeens sprak. "Sorry, Vienna. Ik wilde niet zo tegen je doen. Mijn- " Hij zuchtte even. "Mijn gave sloeg op hol." Ze keek de jongen voor zich even aan en voelde een huivering over haar rug trekken. Ze dacht aan haar eigen gave, wat zou er gebeuren als die op hol sloeg? Toen hij echter opkeek, was zijn glimlach weer zo stralend dat ze er bijna van schrok. Hoe kon de jongen van zo angstig naar ineens vrolijk of opgelucht gaan?
      "Gaat het wel?" vroeg ze voorzichtig.

---

It's never gonna happen, Guys.

Romeo

Hij keek het meisje voor hem even peilend aan. Wat moest hij doen? Een smoes verzinnen voor de plotselinge angst - hij zou werkelijk geen idee hebben waar hij bang voor zou moeten zijn - of de angst afdoen als een bijwerking van zijn gave - hij had nu toch al wat daarover gezegd. Nee, het leek hem beter gewoon eerlijk te zijn - maar wel op de juiste tijd. Hij wilde Vienna haar vertrouwen winnen, en meestal werkte dat door eerlijk te zijn - of voor het grootste gedeelte eerlijk te zijn natuurlijk.
      "Ja, het gaat prima," zei hij met een schuine glimlach. "Het is gewoon een bijwerking, niets bijzonders." Bij haar vragende blik schoot hij in de lach.
      "Ik leg het nog wel een andere keer uit, oké. Daar is het nu te vroeg voor," zei hij met een knipoog. "Neem maar gewoon van me aan dat het wel goed komt." Hij stond op van de grond en bood Vienna een hand aan. Het meisje keek hem aarzelend aan, maar legde uiteindelijk haar hand in de zijne. Een golf van gevoelens overspoelde hem en het verwarde hem een beetje. Waarom konden meiden zoveel dingen tegelijk voelen? Jongens waren meestal een stuk simpeler, die hadden vaak een hoofdemotie en de rest zat een beetje op de achtergrond. Romeo liet haar weer los en meteen was de golf van gevoelens verdwenen. Verbazing, angst, verdriet en een lichte woede. Maar tegelijkertijd hoop en liefde. En ver op de achtergrond kon hij een tikkeltje eenzaamheid voelen. Interessant...
"Goed, ik kwam voor Fayr natuurlijk," zei hij, nadat hij de verwarrende gevoelens van zich afgeschud had. "Ik maakte me zorgen, omdat we vanmorgen wel contact hebben gehad en toen opeens niets meer. En vanmorgen had ik gezien dat er een aantal Panthers naar de ziekenzaal werden gebracht. Het is niet Fayr die daar ligt toch?" vroeg hij bezorgd.
      Bezorgd, een lastigere emotie. Om aan iemand te geven, maar ook om te faken. Hij had het idee dat het hem wel aardig lukte. Vienna leek er in ieder geval weinig aandacht aan te besteden. "Oh! Nee Fayr is daar niet. Maar we hebben wel een heftige dag achter de rug. Zal ik kijken of ze in onze kamer is?"
      "Graag,"
      Vienna liep voor hem uit naar het Panthers house, maar bij de voordeur bleef ze twijfelend staan. Ze keek even naar hem om en Romeo stopte vlak achter haar. "Ik blijf wel buiten wachten als je dat liever hebt." Vienna leek opgelucht dat hij het scheen te begrijpen, maar voor ze naar binnen ging, pakte Romeo haar nog even gauw vast bij haar arm. "Zou je... Zou je wat je hebt gezien nog niet willen vertellen aan Fayr? Dat zou ik graag zelf willen doen, als... Wel, als we wat meer naar elkaar toegegroeid zijn." Het meisje knikte, al ging het nog niet van harte. Romeo kon niet hebben dat het meisje zich zorgen ging maken, en in zijn zaken nu al ging rommelen. En dus zette hij een glimlach op, terwijl hij via zijn handen er ook een naar haar zond. Vienna haar blijdschap was ver verstopt onder de andere emoties, die heftig waren, maar uiteindelijk kreeg hij het voor elkaar een kleine glimlach op haar gezicht te toveren. Juist op dat moment liet hij los. Dit zou hem wat kosten de rest van de dag.

[ bericht aangepast op 15 april 2020 - 13:21 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Fire was verrast toen Jester na een tijdje niet naast zijn vriend bleef lopen, maar zijn pas versnelde en tegen Fox begon te praten. Een glimlachje speelde om zijn lippen toen hij zag hoe Fox’ schouders zich weer begonnen te ontspannen en hij ze daarna weer geanimeerd tegen elkaar hoorden praten. Ze waren nu bondgenoten – hij vond het niet erg als de twee vriendschap met elkaar sloten. Hij dacht zelfs dat het goed voor Fox was. Zolang hij maar op zijn hoede was, en zolang hij niet verliefd op Jester werd dacht hij dat dat wel goed zou komen.
      ‘Het is dat de één rood is en de ander donker, anders zou ik zweren dat ze broers zijn,’ zei Fire met een grijns tegen Onyx.
      De jongen antwoordde niet. Hoorde hem waarschijnlijk niet eens, want zijn gedachten leken ver weg. Waarschijnlijk had hij zichzelf aangeleerd om iedereen te negeren en had Jester zich door zijn mentale muren heen gepraat. Het was zo klaar als een klontje dat Onyx niet echt een nieuwe vriendschap tussen die twee toejuichte – wat Fire wel kon begrijpen. Hij zei maar heel eerlijk: een hele dag met Fox optrekken zorgde ervoor dat je daarna een week wilde slapen, maar dat was waarschijnlijk beter te doen dan een uur alleen met Onyx doorbrengen. In elk geval in zijn huidige stemming. Fire wist dat er meer achter de jongen school. Het was dan wel acht jaar geleden dat Onyx – toen nog een Naamloze – was binnengekomen, maar hij was toen een heel ander persoon geweest. Geen engeltje – absoluut niet. Maar hij wekte ook niet de indruk dat hij slangen in je bed zou leggen als je tegen hem praatte.
      Nou had Fire daar wel wat ervaring mee, dus hij trok zich er niet zo heel veel van aan. Hoewel Fire hem zoals het hoorde wel geplaagd had tot hij zijn naam haalde, hadden ze daarna best een tijdje met elkaar opgetrokken. Echt vrienden waren ze nooit geworden – tussen Maaya en Onyx was geen speld te krijgen – maar samen met wat andere jongens hadden ze toch heel wat uren met elkaar doorgebracht.
      ‘Herinner je je die dag nog dat we strafwerk van die ouwe vrek kregen?’ zei hij met een grijns. ‘Hoe heette ze ook alweer? Iets met een T? Tullip? Die de pik op ons had? Als wraak braken we toen met Li in het wooncomplex van de onderzoekers in, stalen al haar kleding en maakte er een flink vreugdevuur van.’
      Hij grijnsde bij de herinnering. Experium was toen heel anders geweest. Veel kleinschaliger, veel minder goed afgeschermd. Nu kon je met geen mogelijkheid bij de woonvertrekken van de leerkrachten komen, maar toen had alles voor zijn gevoel nog in een soort testfase gezeten.
      Onyx keek opzij. Om zijn lippen lag geen grijns, hij trok alleen spottend zijn wenkbrauwen op. ‘Serieus? Nu we een bondgenootschap hebben ga je ouwe koeien uit de sloot halen in een poging om vriendjes te worden?’
      Fire grinnikte. ‘Zo wanhopig ben ik nou ook weer niet, ik heb niet echt een gebrek aan vrienden.’ Hij keek even naar de twee jongens voor hem en daarna weer terug naar Onyx. ‘Jij daarentegen… Ik dacht misschien heb je een reservevriend nodig voor het geval die twee daar onafscheidelijk worden.’
      Onyx snoof. ‘Ik heb hem niet nodig.’
      Nee, natuurlijk niet. Iemand die vijf jaar lang elk sociaal contact meed, leefde vast nog in de veronderstelling dat een sociaal isolement dé manier van leven was. Fire geloofde er echter geen snars van, hij zag heus wel hoe Onyx’ ogen steeds weer naar voren flitsten.
      Fire ving zijn blik en hield hem even vast. ‘Hij jou wel.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Vienna

Zijn glimlach was overtuigend geweest. Hoe Romeo het ook voor elkaar had gekregen, ze voelde zich op dit moment een stuk beter. Ze was zelfs wel een beetje vrolijk, wat een beetje ongepast voelde op dit moment. Ze liep hun kamer binnen en zag dat Fayr op bed lag te slapen. Aan de ene kant wilde ze Fayr niet wakker maken, aan de andere kant - als ze dat niet zou doen, zou Fayr misschien vannacht niet meer slapen.
      "Fayr?" vroeg ze voorzichtig. Ze ging naast haar vriendin op het bed zitten en raakte haar schouder aan. Fayr sliep licht, want Vienna zag al gauw haar ogen opengaan. "Welkom in de wereld van de wakkeren," zei Vienna met een grijns. "Heb je een beetje kunnen rusten?" vroeg ze iets onzekerder.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fayr

      "Vienna, hé." Fayr knipperde met haar ogen. Dat was waar ook, ze was even gaan liggen. Op aanraden van Fersephone en haar zus had natuurlijk helemaal gelijk gehad. Zodra haar hoofd het kussen had geraakt, was ze meteen al heel ver van de wereld geweest. Het meisje geeuwde en hield vlug een hand voor haar mond, voordat ze overeind kwam. "Ja. Ja, ik geloof het wel. Nog een beetje kalm aan doen de komende paar dagen, goed op tijd naar bed... het komt wel weer goed, hoor," zei ze met een glimlach.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Merrin

"Klink leuk," zei hij zachtjes met een kleine glimlach. Hij keek naar het horloge wat om zijn pols zat. Never give up. Toepasselijk... Merrin lachte even kort om die gedachte. "Hij is prachtig," zei hij. "Ik heb je er wel netjes voor bedankt toch?" Merrin kon het niet laten te grijnzen. Dit was fijn, zo praten - al was het over tijden die hij zich niet kon herinneren. Maar als hij Adam zo hoorde, dan wilde hij dat wel graag. Hij keek naar de jongen met het zwarte haar. Hij voelde zich veilig zo bij Adam in de buurt. Dat hij vertelde over de dingen die ze samen gedaan hadden, het bracht nog meer de kriebels in zijn buik naar boven. Het feit dat Adam zo dichtbij was hielp ook niet, het verspreidde de kriebels alleen nog maar erger. En ergens had hij het vreemde gevoel dat hij de jongen wilde zoenen. Zou hij dat raar vinden? Zij kenden elkaar natuurlijk al langer, maar voor hoe lang hadden ze nu gepraat, een uur, twee uur? Toch voelde het voor Merrin alsof hij de jongen al jaren kende. Merrin stelde zich voor hoe de zoen zou zijn, hoe het zou voelen. En voelde direct daarop zijn broek strakker trekken.
      Wel, dat aan zijn onderlichaam werkte gelukkig nog. Hij voelde een hoogrode blos naar zijn wangen stijgen en Merrin moest moeite doen om niet de dekens krampachtig over hem heen te slaan. Waarom moest Adam hierover begonnen zijn? Nu was hij zich zwaar bewust van dat ding daar beneden...

---

It's never gonna happen, Guys.