[RPG • 0] Experium || 14 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • Stella • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo • Max • Peter • Azrael Meisjes: • Maaya • Melissa

Buffalo's Jongens: • Goliath Meisjes: • Kijo • Vera • Sarah

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 21 april 2020 - 19:52 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Hoewel hij van Jester zijn blik niet had kunnen afhouden, had Adam nu zijn ogen gesloten. Hij kreeg nog wel mee dat Yrla in de finale stond met wederom een Lion. Stilletjes duimde hij voor de Lion, zelfs al voelde hij zich een verrader. Maar hij kon het echt niet hebben dat iemand die hem zo erg gekwetst had straks als de held van de afdeling bekend zou staan. Het was een geniepige klootzak. De verontschuldigingen van gisteren waren allang weer weggezakt; in plaats daarvan zag hij zichzelf weer in de wc staan, en een dag later vlak buiten het lokaal waar Yrla hem opnieuw droeg de vriendschap te verbreken. Hij dacht weer aan alle dingen die hij gezegd had over homo's en het was alsof hij vanbinnen in ijs veranderde. Yrla kon nu zeggen wat hij wilde, maar Adam geloofde niet dat zijn walging gespeeld was en hij geloofde ook niet écht dat het beschermen van zijn vrienden de hoofdreden was dat hij zich zo gedragen was. Hij had zijn afkeer, zijn haat gevoeld. Daarna was hij met een mooi heldenverhaal aangekomen en hij twijfelde er niet aan dat iedereen het als zoete koek zou slikken. Had hij dat zelf immers ook niet gedaan? In al die leugens trappen? Anderen zouden dat ook doen. Maar Adam zou de walging op zijn gezicht nooit vergeten, noch de hatelijke blik in zijn ogen. Zelfs al wist hij nu dat de woorden van de jongen gelogen waren, hij kon ze nog steeds op onbewaakte momenten horen en steeds opnieuw moest hij zichzelf eraan herinneren dat hij niet ziek was, dat op jongens vallen heel normaal was en dat hij niet van zichzelf hoefde te walgen. Want diep vanbinnen voelde hij zich nog steeds smerig en had hij het gevoel dat het verkeerd was dat het fijn was om zo tegen zijn beste vriend aan te leunen — zelfs nu hij wist dat Michiel net als hij was. Maar het was een gevoel van schaamte en afwijzing dat hij niet van zich af kon schudden, hoe graag hij het ook wilde.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fire was meer dan tevreden met het verloop van de tweede ronde, zelfs al was hij er vrij zeker van dat Yrla zou gaan winnen. Het was een kwestie van elkaar te snel af zijn — en daarmee zou iemand met superspeed hoogstwaarschijnlijk toch winnen. Hij leunde iets naar Jester toe. 'En... Hebben we een bloedeed nodig of zullen we elkaar nu plechtig beloven dit veelbelovende bondgenootschap voort te zetten? Ik denk namelijk dat de andere afdelingen wel willen beproeven in hoeverre we omkoopbaar zijn.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Neh, Ik denk dat-"
      Wacht even.
      Hold up a fucking second.
      Er bestond een kans dat het gewoon een manier van spreken was. Iedereen had wel een vaag idee wat er met het begrip bedoeld werd en het sprak redelijk voor zich. Maar Fire was ouder dan hemzelf, ouder zelfs dan Onyx en Maaya. Dat Jester nu niets over bloededen en al die creepy shit had kunnen vinden (hij vroeg zich ook af wie er met die dramatische stap gekomen was, want hij wist vrij zeker dat Fire het hier bedoeld had als grapje) betekende nog niet dat het nooit bestaan had. Misschien was het wel weggehaald nadat Onyx en Maaya de instructies iets te serieus hadden genomen ofzo.
      "Bloedeed?" herhaalde Jester. "Hoe had je dat voor je gezien?" grinnikte hij.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Vienna

Haar binnenste bevroor bij Fox zijn woorden. Niet nog een ronde, niet nog een ronde. Ze keek naar zijn gezicht, die bleek was weggetrokken. "Waarom?" vroeg ze zachtjes. "Vind je.. Vind je het zo erg om daarheen te moeten?" Ze dacht dat ze zijn steun en hulp goed zou kunnen gebruiken, maar nu vroeg hij het onmogelijke van haar. Hij vroeg of zij hem wilde uitschakelen. Ze liet Fayr even los en draaide iets naar hem toe, zodat ze hem aan kon kijken. Voor een moment vergat ze dat Yrla op de achtergrond aan het vechten was. "Als je echt wil..."
      Natuurlijk vond zij het ook verschrikkelijk, maar als ze moest. Ze moest maar gewoon zachtjes gooien.... Dan gebeurde er niets... Als haar gave... Een beeld schoot voor haar ogen langs, Fox met lege ogen en een enorme bloedvlek aan zijn hoofd. Paniek overviel haar. Nee, nee nee! Dat zou niet gebeuren!" Ze versterkte haar greep op Fox zijn hand en ook alle kleur uit haar gezicht trok weg. Ze wilde niet hier in paniek raken, tegenover iedereen om haar heen. Vienna wilde wegrennen, maar ze kon niet. Ze zat stijf bevroren op haar plek, de wereld om haar heen leek te vervagen. Haar ademhaling versnelde en dat was de eerste keer dat Vienna van haar leven een paniekaanval kreeg. Dode, lege ogen. Twee, ze leken haar aan te staren, schuldig. Ze wist dat ze het kon, ze wist dat ze ertoe in staat was. Nee, nee dat wilde ze absoluut niet!
      Ze merkte het nauwelijks, maar om haar heen kwamen de losse spullen omhoog. Spontaan begonnen ze te zweven in de lucht. Angst flitste door haar ogen heen. Nee, nee. Dat zou ze niet doen. Ze wilde het niet doen...

[ bericht aangepast op 21 april 2020 - 22:39 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

'Je weet wel, allebei onze handpalm opensnijden en elkaar een hand geven? Dat ken je wel toch — zo'n kinderding dat je vroeger met je vriendjes deed om te zweren dat niemand buiten jullie in jullie geheime boomhut mag?'
      Zoiets stelde hij zich in elk geval voor. Of hij dat ooit echt gedaan had, dat zou hij waarschijnlijk nooit te weten komen. Maar het paste goed binnen zijn zelf-bedachte herinneringen waarmee hij zijn verdwenen kindertijd had ingevuld.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij durfde er niet meer over te vragen. Niet hier, waar Maaya op een paar meter afstand stond. Niet nu, terwijl Yrla en Emil het op de grote schermen tegen elkaar opnamen en iedereen dichterbij kon leunen en hun conversatie kon afluisteren. Niet alleen en zonder Onyx. De bloedband die ze wilden verbreken was immers van hem en Jester wist hoe gevoelig het onderwerp lag. Niet iets dat Onyx met iedereen zou willen delen en ondanks dat Fire echt niet zomaar iedereen was, wilde Jester eerst heel zeker weten of Onyx er akkoord mee was dat hij die informatie met hun bondgenoot zou delen.
      Wel kreeg het prikbord van Fire een extra post-it.
      Jester grinnikte en schudde zijn hoofd. "Lekker luguber weer. Wat is er mis met een goeie pinky-promise?" Hij keek opzij naar de Lion naast hem, toch ergens wel opgelucht dat Fire had besloten de speciaal-ingebouwde loophole niet te gebruiken. Dat was natuurlijk precies de bedoeling en waar hij op gehoopt had, maar het hele gedoe met Tony en Astreal had hem wel doen twijfelen of het nog door zou gaan zoals hij gepland had.
      "Ik geloof je ook wel op je prachtige ogen," zei hij, om het onderwerp weer op te pakken. "Vanaf dit moment, totdat beide partijen uit volledig vrije wil en zonder interferance van gaven aan beide kanten het bondgenootschap weer opzeggen, of het verbond vroegtijdig beëindigt wordt met het verraad van één partij waarna alle vergeldingen zijn toegestaan, verenigen de Panthers en de Lions zich als één front. Individuele acties worden verhaald op de groep, onder verraad valt het vrijwillig en doelbewust ondermijnen van de positie van de ander op zo'n manier dat er langdurige of permanente schade aan de afdeling wordt gedaan."
      Jester stak zijn hand naar Fire uit en keek de jongen kalm aan. "Hebben we een overeenkomst?"
      Eerlijk was eerlijk, héél misschien las hij iets teveel boeken over faeries, elfen en dat soort bedrieglijk volk, die er de kunst van maakten om zulke deals op te stellen met bepaalde onverwachte en onvoorziene mazen in de wet waar ze maar al te graag gebruik van maakten om de andere partij volledig te naaien.
      Nog eerlijker: Jester kon een goede double-cross enorm waarderen en sinds het zo ongeveer zijn gave was om zich onder dingen uit te kunnen praten en het altijd beter werkte om met stukjes waarheid te werken dan hele leugens, had hij meer aandacht aan het onderwerp besteed dan door de meeste mensen nog als een hobby omschreven kon worden (hij moest toch iets in die eerste jaren, voordat Yrla ten tonele kwam). Double-crosses werden een stuk minder leuk als hij niet degene was die dat uiteindelijke double-crossen daadwerkelijk deed.
      "Loopholes zijn leuk en alles, tot ze tegen me gebruikt worden," verklaarde hij na een paar seconden stilte. "Een beetje paranoia is wel zo gezond deze dagen."

[ bericht aangepast op 22 april 2020 - 2:27 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Vienna begon steeds sneller te ademen. Ze staarde hem aan, al betwijfelde hij of ze hem wel zag. Het leek wel of ze door hem heen keek, net zoals Adam een paar dagen terug had gedaan. Zijn woorden hadden een paniekaanval bij haar losgemaakt. Hij vloekte inwendig. Hoe kreeg hij het toch iedere keer voor elkaar? Was dat een nieuwe bijwerking? Dat hij anderen in paniek liet raken? Zijn tas duwde tegen zijn knieholte, het ding begon op te stijgen. Er steeg van alles op.
      Fox nam haar gezicht in zijn handen en keek haar aan.
      ‘Vergeet wat ik zei,’ zei hij zacht. Nu pas dacht hij terug aan hoe erg ze van streek was geweest toen ze vertelde dat ze Dezi had uitgeschakeld en dat ze was geschrokken van haar eigen kracht. Misschien worstelde ze wel met hetzelfde probleem als hij. Misschien deed iedereen met een gevaarlijke gave dat wel. ‘Het was stom. Dat hoef je niet te doen.’
      Hij kon ook zelf gewoon niets doen, wachten tot iemand hem uitschakelde. Die last had hij niet op haar hoeven leggen. Hij was alleen bang dat hij als een lafaard overkwam en dat zijn afdeling vreselijk in hem teleurgesteld zou zijn. Als Vienna het deed, dan leek het in ieder geval voor de rest van de school alsof hij gewoon een ongelukkige start had gehad. Fire kon hij daarna wel uitleggen waarom hun bondgenoot hem zo snel had uitgeschakeld. Die begreep het misschien ook wel.
      ‘Vienna? Hoor je me?’
      Zelf begon hij ook in paniek te raken toen ze niet op hem reageerde. Hij moest haar uit de gedachten in haar hoofd trekken, hij moest haar laten schrikken, iets onverwachts doen… In een opwelling leunde hij naar voren en gaf een kus op haar lippen. Een warme gloed trok langs zijn wangen, hij wist niet of hij zichzelf gewoon een idioot vond of iets dat het iets anders was.
      Alleen Fox kuste in paniek verkerende meisjes.
      Gespannen trok hij zijn gezicht terug en keek haar aan, zijn handen lagen nog steeds tegen haar wangen. Hopelijk liet het haar in ieder geval weer bij haar positieven komen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Romeo

Zijn afdeling was een absolute teleurstelling, een werkelijk waar fiasco. In de eerste ronde ging Maaya als derde eruit en de tweede ronde waren ze meteen uitgeschakeld. Nu stonden alweer de Panthers en de Lions tegenover elkaar en Romeo voelde het al aankomen. Een derde ronde. Yrla won sowieso van de duplicerende idioot. Het ging er gewoon om wie het langste uithoudingsvermogen had en daar had hij het gevoel bij dat dat de blonde jongen zou zijn. Dus een derde ronde, om de winnaar te bepalen en de verliezer. Want op dit moment, als hij zou tellen, had hij het idee dat zowel de Rhino's als de buffalo's en de elephants onderaan stonden. Als je een score zou geven van 1 tot 5, 5 voor de winnaar, 1 voor de verliezer, dan hadden al deze afdelingen 4 punten. Romeo zuchtte eens diep, nog een ronde ellende.
      Het publiek was namelijk afgrijselijk. Een emotiebom stond op ontploffen, het was dat hij hier hoorde te zijn, want anders was hij allang weggelopen. Dit was een verschrikkelijke plek om te zitten. Hij voelde de spanning door het publiek gonzen, angst, soms verdriet. De negatieve emoties overstemden in ieder geval de vrolijke, want dit kon hij nergens vinden.
      Opeens trok de paniek aan. Hij sloot voor twee tellen zijn ogen, wetende dat iemand precies hetzelfde als hem beseft had. Er kwam een derde ronde aan. De paniek zwol aan. Opeens was hij doodsbang iemand te vermoorden, twee lege ogen staarden hem achter zijn donkere oogleden aan, en paniekerig opende Romeo zijn ogen. Niet jouw angst, niet jouw angst. Maar wiens wel? Hij keek even wantrouwend om hem heen. Naast hem zweefde zijn tas rond de hoogte van zijn hoofd, en die beantwoordde zijn vraag. Vienna!. Hij had Fayr en het meisje eerder al gespot, ze waren bij de tweede ronde twee rijen voor hem komen zitten. Hmm... Misschien moest hij zijn afdeling maar een beetje helpen. Hij opende zijn hand en hield hem zo dat niemand opeens tussen de angst en zijn hand in kwam te staan. Als de buurman voor hem opeens op zou staan, zou hij overweldigd worden door Vienna's angst. En dat kon hij op het moment niet hebben.
      Romeo voelde hoe de angst naar zijn handpalm trok en zich daar begon te vormen. Precies op dat moment drukte de jongen naast Vienna ineens zijn lippen op die van haar, waardoor haar angst met een klap in zijn handen kwam en Romeo verschrikt achteruit wankelde. Verbaasd keek hij naar het kleine bolletje in zijn hand, het was veel minder dan hij in eerste instantie verwacht had. Die klote klapper had zijn move verpest door de angst te verjagen met een kus, Romeo had alleen het laatste beetje eruit getrokken. Woest keek hij naar de jongen naast Vienna en besefte zich toen opeens wie de jongen was.
      Interessant..., dacht hij met een grijns.

---

It's never gonna happen, Guys.

Vienna

Zijn lippen kwamen zo onverwacht dat ze schrok. Ze waren warm en zijn aanraking was zacht. Fox deed voor even die ogen naar de achtergrond verdwijnen en slokte die op in het donker. Ze voelde een warmte zich verspreiden door haar lichaam, wakkerde de vlindertjes aan die de angstkriebels aan de kant veegden. Haar gedachten leken als een bel uiteen te spatten. Veel te snel naar haar zin liet de jongen haar weer los, maar hij liet de rust bij haar achter. Ze voelde hoe hij haar wangen nog altijd omklemd had met zijn handen en voelde de blos in een rap tempo tot op haar oren stijgen. Een beetje beschaamd opende ze haar ogen, maar kon niet een glimlach van haar gezicht weren. Voor heel even smolt ze weg in die heerlijk bruine ogen van hem. Het deed haar gek genoeg wel aan een hondje denken, net als vorige keer. Eentje die haar aankeek, alles wilde doen haar op te vrolijken. En toen besefte ze opeens wat er gebeurd was.
      "Sorry," zei ze beschaamd. "Ik had niet zo mogen reageren," zei ze zachtjes. Gek genoeg voelde ze nu zich vooral heel erg opgelucht en de angst was weg. "Maar dankje," zei ze zachtjes. Ze wendde haar ogen af van hem en durfde hem niet aan te kijken...

[ bericht aangepast op 22 april 2020 - 9:46 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Yrla

"Oh Emil, ik ben hier." Hij zwaaide naar de jongen. Hij zou Emil uit zijn tent lokken. Hij moest maar proberen de jongen uit te putten, zoveel hij kon. Yrla rende op menselijk tempo in de richting van de bomen, al moest hij op het laatst een sprintje maken om niet alsnog ingesloten te worden door Emils. Yrla verstopte zich achter de bomen, hopend dat hij zo van boom naar boom kon sprinten en het voor Emil lastiger maakte om hem te zien. En daarbij ongezien zijn duplicaties te verstoren. De eerste had hij al te pakken. Hij sloeg een Emil tegen zijn hoofd, maar die verdween als een rookwolk.
      Meteen had hij de focus van de andere Emils op zich en Yrla rende er door een paar heen, voor zich weer hijgend achter een rots te verschuilen. Hijgen, wauw. Dit was echt een uitdaging voor hem. Hij grijnsde, het was lang geleden dat iets zijn gave getest had (als je de muur niet meerekende). Lang om erover na te denken had hij echter niet. Om niet ingesloten te worden, bleef Yrla wisselen van plek, waarbij hij af en toe een Emil te grazen nam. Bij alle ging hij er dwars doorheen.
      Bij zijn laatste Emil ging die echter al in rook op, voor hij hem kon raken. En Yrla wist dat hij Emil tot zijn grens had laten gaan. Hij vond de jongen verscholen bij de rots, uitgeput neergezakt op zijn knieën. Er stonden nog drie andere Emils naast hem, maar de duplicaties flikkerden. "Weet je," zei hij hijgend, Yrla boog voorover en zette zijn handen op zijn knieën. Hij moest opschieten, als hij nog langer doorging, kreeg hij het benauwd en ging hij van zijn stokje door luchttekort. "Als dit niet een of ander creepy arena ding was, had dit nog best leuk kunnen zijn." Hij grijnsde, liep op de jongen af en liet direct zijn grijns weer zakken. "Sorry hiervoor," zei hij, voor hij de jongen een tik tegen zijn slaap verkocht.
      Yrla pakte de tag van de jongen en hield hem voor tien seconden in de lucht. Daarna borg hij het op in zijn zak en keek naar de jongen die hij net had neergeslagen. Hij vond het verschrikkelijk om hem zo te zien. En dat zou hij de school laten merken. Koppig boog Yrla zich over de jonge Lion heen en tilde hem op in zijn armen. Samen met de jongen in zijn handen liep Yrla terug naar de tent, waar hij eerder Jester in had zien verdwijnen.

[ bericht aangepast op 22 april 2020 - 10:16 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Een beetje opgelaten wreef Fox in zijn nek. Hij hoopte niet dat deze kus dingen tussen hen zou veranderen. Ze dateten dan wel met elkaar, maar zelf zat hij nog wel in de vriendschapsfase, zelfs al vond hij het een hele leuke meid en vond hij het niet erg om écht met haar te zoenen. Maar er was op dit moment iemand voor wie hij meer voelde dan voor haar en hoewel dat een beetje een hopeloze zaak leek te zijn, wilde hij het toch nog niet opgeven. Hij had de blos op haar wangen wel gezien – en gevoeld – en even vroeg hij zich af waar hij mee bezig was. Wat als ze wel op hem verliefd werd? Hij wilde haar niet kwetsen. Tegelijkertijd wilde hij dit ook niet afbreken, hij geloofde best dat hij wél op haar verliefd kon worden. Zulke gevoelens hadden bij meisjes alleen altijd om de een of andere reden meer tijd nodig. Zij nam hun dates vast ook niet al te serieus, toch? Het was gewoon een speelse manier om elkaar beter te leren kennen – met een beetje flirten was toch niets mis? Nee – Vienna leek hem geen meisje die het allemaal te serieus nam en ze zou vast ook niet helemaal ondersteboven zijn van één kus. Hij maakte zich druk om niets.
      Hij schudde de gedachten zich af. Er bestonden wel betere momenten om daarover na te denken. ‘Ik ben inderdaad bang,’ zei hij toen tegen Vienna. ‘Niet om te verliezen, wel om de controle over mijn gave te verliezen.’ Hij richtte zijn aandacht weer even op het scherm. ‘Maar volgens mij weet jij –’ Hij kapte de zin af toen hij juist op dat moment zag dat Yrla een mep verkocht aan Emil, waarna de jongen onderuitging. ‘Oh, jullie hebben gewonnen.’ Er kwam weer een grijns op Fox’ gezicht – al stond die op het punt om te verdwijnen toen hij besefte dat de derde ronde nu wel heel dichtbij kwam. ‘En wij hebben een mooie tweede plek bemachtigd.’ Hij stootte haar aan, probeerde haar – en zichzelf – weer wat op te vrolijken. ‘De Panther-Lion-alliantie is onverslaanbaar.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Zoals bij een echte officiële overeenkomst waren sommige dingen een beetje omslachtig geformuleerd waardoor er ruimte overbleef voor flink wat vragen over wat er bijvoorbeeld onder langdurige en permanente schade verstaan werd, maar Fire wist dat het voor hen beiden meer een gevoelskwestie was dan iets anders en hij schatte Jester wel als een betrouwbaar persoon in. Hij schudde hem dan ook de hand. ‘Akkoord.’
      Achter hen steeg gejuich op – gejuich dat bij zijn eigen overwinning was uitgebleven – en hij wierp even een blik op het scherm. Zijn mond vertrok toen hij een glimp van een bewusteloze Emil opving voordat deze wegflitste.
      ‘Het ziet er naar uit dat je de overwinning van je sterspeler hebt gemist, Freckles.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester keek op naar het scherm, waar Yrla zich over de bewusteloze Emil had gebogen en de jongen in zijn armen nam om hem naar de tent te dragen waar Jester ook wakker geworden was. Hij glimlachte. Wat de onderzoekers ervan vonden daargelaten, dit was een mooi show-of-character. Yrla was de bad guy niet. Nu wist de rest van de school dat ook.
      "Yrla heeft gewonnen, dus we staan gelijk." Een steen landde in zijn maag. "Het is niet waarschijnlijk dat ze aan gelijkspel doen, is het wel?" zei hij grimmig. Zijn blik gleed naar Maaya en zijn mond verstrakte. "Weet jij welke gaven de Rhino's nog meer hebben?" vroeg hij zacht. "Als ik dan nog iemand die fucking Arena in moet sturen kan ik ze voorbereiden." Want de mensen die het zouden overleven daarbinnen, was aardig geslonken. Onyx was nergens te bekennen, maar Fersephone ook niet. Dat liet alleen nog Vienna over in zijn 'waarschijnlijk niet' rijtje. Met Yrla had hij van tevoren niet kunnen praten, maar nu zou hij de rest wel kunnen opzoeken. Het werd giswerk wie Maaya zou kiezen, maar beter dat dan blind erin gaan.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Yrla

Hij zat op de rand van het bed van Emil, die na enkele minuten weer wakker werd. Yrla kreeg een grijns bij het zien dat de jongen zijn ogen weer opende en hield hem overeind. "Gast! Mooi potje. Sorry van je hoofd, " brabbelde hij er snel achteraan. "Maar je bent de eerste in jaren die het ten minste spannend voor me maakt," zei hij met een grijns. Hij wachtte tot de jongen een beetje bijgekomen was, maar voor Emil terug kon antwoorden, werden ze weggeroepen uit de tent. Yrla hielp de jongen overeind en liet hem uiteindelijk voorgaan door de uitgang van de tent heen. Jester had hij verrassend genoeg nergens gezien, wat hij vreemd vond, maar verder geen vragen bij stelde.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fire was nog bezig met het opsommen van de gave van de Rhino’s toen hij afgeleid raakte doordat het podium betreden werd door de kandidaten van de vorige ronde. Hij stak even zijn duimen naar Emil op om te laten zien dat hij trots op zijn prestatie was. Weer gaf Dubois een korte toespraak. Fire zag aan zijn ogen dat er inderdaad nog een ronde kwam en hij uitte een grom toen hij er nóg een schepje bovenop deed: deze keer moesten de Naamlozen het tegen elkaar opnemen. Om de oude garde eraan te herinneren waar ze vandaan kwamen en hoeveel ze al bereikt hadden, en om de nieuwelingen te laten zien hoe ver ze nog moesten groeien voordat ze op het niveau van de anderen waren. Fire slaakte een zucht. Hun Naamloze kon met dieren praten. Dat had nuttig kunnen zijn, ware het niet dat ze vooral met de dieren kletste en ze niet naar haar hand probeerde te zetten. De weinige keren dat hij haar had aangemoedigd om dat wél te doen, hadden de dieren zich tegen haar gekeerd. Bovendien was het meisje klein en tenger – niet echt een vechtersbaas. Zuchtend wreef hij over zijn gezicht.
      ‘Nou, dit wordt wat,’ mompelde hij.

---

Every villain is a hero in his own mind.