[Rpg • 0] Experium || 19 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • Stella • Vera • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo • Max • Peter • Azrael Meisjes: • Maaya • Melissa

Buffalo's Jongens: • Goliath Meisjes: • Kijo • Sarah

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

Maaya was net de school in gelopen toen ze haar iNet voelde trillen. Dat kon haast alleen een algemeen informatiebericht zijn, ze zou niet weten wie het anders zou moeten zijn. Tot haar verrassing zag ze dat het een bericht van Onyx was. Wauw. Die had ze al in geen jaren gehad. Hij moest met haar praten. Nooit zou hij haar vrágen of hij met haar kon praten, maar ze interpreteerde dit evengoed als een vraag. Ze antwoordde niet. Hij mocht best even zweten. Twijfelen.
      Pas na haar eerste les besloot ze hem op te zoeken. Als hij wilde praten dan bedoelde hij nu, op dit moment. Dan was hij zelf ook niet in het schoolgebouw. Het was voor haar geen raadsel waar hij wel was; in de wachttoren aan de rand van het terrein. Daar had zich jaren verscholen, gevlucht voor gezelschap.
      Zelf had ze er ook de nodige uren doorgebracht.
      Lang, lang geleden.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx keek nauwelijks op toen hij de trap hoorde kraken. Instinctief had hij al geweten dat ze wel zou komen opdagen, pas twee uur na zijn berichtje. Het was vreemd dat je elkaar nog zo goed kende terwijl hun vriendschap al jaren kapot was en ze nadien allebei ontzettend veranderd waren. Misschien kwam het wel doordat ze diep vanbinnen op elkaar leken. Zelfs al duwde Jester hem nu een ander pad op, dat betekende niet dat de route die Maaya volgde hem onbekend was.
      Een paar tellen later zag hij haar rode haar. Het was donkerder dan dat van Jester, doffer. Ze hees zich naar binnen en ging zwijgend tegenover hem zitten. Onyx had nog niet bedacht hoe hij wilde beginnen. Misschien was zij wel degene die wat wilde zeggen. De blik in haar ogen was zelfvoldaan, ietwat spottend. Maar hij zag ook wat anders.
      Samen hadden ze hier uren lang gezeten, dicht tegen elkaar, pratend over ieder onderwerp dat je maar kon bedenken. Dezelfde galgenhumor, dezelfde creepy films waar ze naar keken. Ja – hij zou het kunnen geloven dat ze een tweeling waren. Hij had altijd al het gevoel gehad dat ze zijn wederhelft was, zelfs zonder de bloedband. Zij ervoer hetzelfde, zelfs al wilde ze het net zo min als hij.
      Hij ging haar blik niet uit de weg, keek haar peilend aan.
      Toen stelde hij de eerste vraag die in hem opkwam. ‘Hield je van hem?’
      Hij zag haar verstijven.
      Het was niet zijn bedoeling geweest om haar met een onverwachte vraag uit het veld te slaan. Hij wilde het gewoon weten. Hij had het zich nooit afgevraagd, het had hem ook nooit wat kunnen schelen.
      Hij dacht aan Jesters lachende gezicht, aan die fonkelende ogen. Eén blik en er smolt iets, diep binnen in hem.
      Nu vroeg hij zich wel af of ze van Ednoces gehouden had.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Ja, zo ongeveer wel ja," gaf hij knikkend toe. Hij voelde een knoop in zijn maag ontstaan. Hij had er niet over nagedacht, waar had hij Vienna toe veroordeeld? "Ik ben bang dat ze voor Vi gaat. Je weet zelf dat zij..." Hij dacht even na en koos toen zijn woorden goed uit. Hij wilde niets te koop geven over Vienna. "Minder weerbaar is dan jij." Schuld kroop over zijn gezicht heen. Hij had het opnieuw gedaan. Hij had met een nieuwe ondoordachte actie weer een van zijn vrienden veroordeeld tot iets. En dit keer had hij zijn meest kwetsbare vriendin uitgezocht, hij verafschuwde zichzelf erom. "Ik ben echt een verschrikkelijke vriend," mompelde hij, terwijl hij over Jester zijn hoofd heen staarde, naar een beeld wat alleen hij leek te zien. Zijn blik was leeg, en opeens was al het schuldgevoel weer daar. Niet alleen tegenover de naamloze, maar dit keer kwam Vienna erbij. Hij moest haar waarschuwen, hij moest haar opzoeken en sorry zeggen. Hij moest iets doen... "Ik moet Vi vinden," zei hij alleen maar en hij draaide zich om naar de gang. Zijn blik kruiste even die van Jester. Voor twee seconden vroeg hij zich af of hij Jester de vraag kon stellen die op zijn lippen lag. "Jes... Ik..." Hij zweeg, zodra hij zijn vriend zag kijken. "Nee, dit is niet het goede moment. Ik spreek je later wel."

---

It's never gonna happen, Guys.

      Jester ving Yrla's pols voordat die zich kon omdraaien. "Yr. Rustig aan man. Gebruik je hoofd. Als je Vienna écht wil waarschuwen, zonder dat ze enkel dezelfde paranoia ontwikkelt als ik, naar wie moet je nu dan toe? Maaya heeft haar gave gisteren enorm gebruikt, die is nog wel even out of the running." Hij hield de jongen stevig vast en dwong hem daarmee hem aan te kijken.
      "Je bent geen verschrikkelijke vriend, je neemt het op tegen een sluw en kwaadaardig kutkind die precies weet hoe ze mensen moet bespelen en daardoor maak je fouten. Stop met impulsieve beslissingen en denk na. Maak een plán, want die heeft zij ook. Anders blijf je enkel reageren op wat zij doet en dan win je het nooit. Nu aan Vienna vertellen dat er een psycho achter d'r aankomt, geeft haar al genoeg nachtmerries opzich. Eerst precies weten wat er gaat gebeuren, dan kan je je daarop voorbereiden. Zo win je van Maaya. En daar kan maar één iemand je bij helpen."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fox merkte wel dat Vienna hem niet wilde aankijken. Hij wist niet of dat iets te maken had met wat Maaya over hem had gezegd, of over haarzelf. Wat dacht ze nu van hem? Werd ze bang van hem, nu ze wist dat hij iemand had aangevallen? Ongemakkelijk schraapte hij zijn keel. ‘Zullen we weer naar binnen gaan? De lessen beginnen zo.’ Het was een zwak excuus, maar hij had het gevoel dat ze liever niet meer bij hem was.

[ bericht aangepast op 17 mei 2020 - 18:58 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij nam elk woord van Jester in zich op als een spons die water opzoog. "Wie?" vroeg hij, die echt niet begreep naar wie Jester toe wilde. Hij moest een plan hebben... dat was het enige wat duidelijk was. EEN PLAN! Oh verdomme! Paniek schoot door zijn ogen. "Een plan..." zei hij zachtjes, terwijl hij de woorden proefde. "Voor onze grote vriend, Jes," zei hij zachtjes, nadat hij gecontroleerd had of er niet stiekem iemand dichtbij stond. "Denk je... Denk je dat we vanavond iets kunnen bedenken? Ik heb je hulp daarbij nodig. Ik wil het niet weer..." Hij kon het niet zeggen, hij kon het niet. Hij wilde het niet weer verpesten, hij moest dit goed aanpakken. En hij moest rennen. Hij moest al die paniekerige zooi eruit, hij moest de zorgen kwijt. Hij moest zijn hoofd rustig maken, hij moest nadenken.

---

It's never gonna happen, Guys.

      "Nouja, wat dacht je van het meisje dat gisteren haar naamexamen had omdat ze in de toekomst kan kijken?" zei Jester plagend, terwijl Yrla nog eens mompelde dat hij een plan nodig had. Maar zijn volgende woorden deden het bloed in zijn aderen wel bevriezen. Zebediah. Shít. Dat was waar ook. Een plan om ervoor te zorgen dat de naamlozen van school gestuurd zouden worden. Of dat het in ieder geval zou lijken alsof hij dat deed.
      "Fucking hell, dat ook nog," mompelde Jester. "Ja, ja dat kan vast." Hij had wel een half idee liggen, maar echt goed was het niet en eigenlijk had hij liever dat Yrla gewoon niets meer met die creep te maken zou hoeven hebben. Dubbelspionnen waren leuk in boeken en films, maar het sterftecijfer lag ook op ongeveer 50%.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Een beetje ongemakkelijk liet ze los en keek ze hem aan. Ze knikte even, niet in staat haar stem te vinden. Fox stond als eerste van hun twee op, maar voor hij weg kon lopen of zijn dienblad kon pakken, greep Vienna naar zijn pols. Ze durfde niet naar hem te kijken, maar ze had wel haar stem weer teruggevonden. "Waar Maaya over sprak..." begon ze aarzelend. "Kunnen we daar niet over praten, tot een van ons daar klaar voor is? Gewoon geen vragen stellen tot de ander er zelf over begint?" Het was een verschrikkelijke vraag. Maaya was weer over het vreemdgaan begonnen en ze had een vaag vermoeden dat Fox ook heus wel in de gaten had dat haar vorige relatie op de klippen was gelopen en misschien zelfs wel hoe. Maar ze kon er nog niet over praten. Ze kon hem niet vertellen dat Thor haar recht in haar gezicht had uitgelachen. Dat hij haar overtuigd had dat ze niets waard was, dat ze maar beter uit een ieders leven kon verdwijnen. Ze kon hem niet vertellen dat ze gedwongen toe had moeten kijken hoe hij voor haar neus een ander... Vienna beet op haar lip en beet de tranen weg die langs de rand van haar ogen stonden. Ze wilde niet dat hij ook zo over haar zou denken.
      Zou hij dat doen? Zou hij haar nu minderwaardig vinden, omdat hij wist dat iemand haar gebruikt had? Dat iemand haar bedrogen had, omdat ze het niet eens waard was om van te houden? Misschien kon hij het ook wel niet... Die gedachte schudde ze uit haar hoofd. Ze mocht niet zo over haarzelf denken. Ze mocht niet zo over zichzelf denken. Vienna probeerde de woorden te herinneren die Yrla ooit tegen haar gezegd had, maar ze kon er niet bij komen. Thor was te hard aanwezig in haar hoofd om een of andere reden.
      Uiteindelijk stond het meisje zelf op, ze pakte haar dienblad van de grond en plakte een glimlach op haar gezicht. "Trouwens," zei ze, haar emoties volledig negerend. "Kom je om zeven uur naar ons house? Dan gaan we vanuit daar naar onze date." Als hij nog wilde... Als hij haar nog wilde...

---

It's never gonna happen, Guys.

"Thanks Jes," zei hij ietwat opgelucht. "Zullen we maar nu naar biologie, voor de docenten onze problemen straks nog groter maken?" zei hij met een glimlachje. Phone kwam al aangelopen en Yrla schonk haar een kleine glimlach. "Ik probeer wel met Phone te praten." Hij stapte weg bij Jes in de richting van Fersephone en sloeg een arm over haar schouder heen. Het bezorgde hem bijna een klap, waardoor hij voor het eerst sinds het gesprek met Maaya weer een beetje een lach op zijn gezicht kreeg. "Ah, mag dat nu ook ineens niet meer?" zei hij geinend.
      Al kwam de lol die hij er van had niet ver. Zijn hoofd was te vol.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fox voelde zich opgelucht toen ze over de date begon. Gelukkig, ze was toch niet zó erg geschrokken. Uit haar woorden maakte hij ook op dat ze vooral inzat over wat Maaya over haarzelf gezegd had. Fox trok haar in een knuffel toen ze op haar voeten stond. 'Natuurlijk, vertel het maar als je er klaar voor bent. Geen probleem. En vanavond gaan we er gewoon een leuke avond van maken. Als Maaya gisteren jullie hele afdeling heeft aangevallen, denk ik niet dat ze voorlopig genoeg kracht heeft om nog zoiets te flikken. De komende dagen kan ze vast niet veel, daarna is het vast weer gezakt.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Er kwam een glimlach op haar gezicht na het horen van zijn woorden en na zijn plotselinge knuffel, die ze onverwacht gekregen had. "Goed, dan zie ik je vanavond," zei ze tevreden. Ze liep met Fox terug naar de eetzaal, waar ze hun spullen opruimden en namen voor de deur afscheid van elkaar. De date, hij was er nog steeds. Hij wilde nog steeds... Haar hart maakte een sprongetje en met een zweem van een glimlach liep ze naar het lokaal.

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx was nooit het type geweest dat ergens doekjes om wond. Dat was nu niet anders. Niettemin voelde zijn vraag als een klap in haar gezicht. Ze kneep haar ogen ietsje samen.
      ‘Wat gaat dat jou aan?’ gromde ze. ‘Verandert dat iets aan wat er is gebeurd? Word je nu ineens door schuldgevoel gekweld en hoop je dat ik dat juk van je schouders neem?’
      Hij zweeg.
      Maaya wist het antwoord zelf nauwelijks. Nadat ze haar vriendschap met Onyx had verbroken – wat haar óók pijn had gedaan – had het haar drie jaar gekost voordat ze weer een klik met iemand had. Het was niet als met Onyx. Maar het was íéts. Ednoces had haar weer laten lachen, had haar een beetje vrede laten sluiten met wat ze gedaan had.
      En toen maakte Onyx alles kapot met zijn nachtelijke terreur. Zij vocht terug, probeerde hem te laten stoppen. Wilde dat ze hem met rust liet – het was tenslotte al drie jaar geleden dat ze hun vriendschap verbroken had. Met goede reden, zo had zij geloofd. Hij zou haar dood betekenen – en daarna ook die van hemzelf. Ze had hem willen beschermen, had zichzelf willen beschermen. Onyx zou het echter als onzin hebben afgedaan. Die had niets met waarzeggers op, vond dat je je eigen lot bepaalde. Geen reden opgeven was nog altijd beter een reden opgeven die hij als lariekoek zou afdoen, waarna ze zich weer liet ompraten en ze uiteindelijk alsnog allebei dood waren.
      Het was uiteindelijk alsnog bijna gebeurd. Negen dagen lang had ze geen seconde geslapen. Ze hallucineerde net zo veel als hij, haar gave werkte nauwelijks meer… en zijn brein was zo aangetast dat hij er niet veel beter aan toe was. De herinneringen gaven haar een ongemakkelijk gevoel en ze richtte haar blik weer op Onyx.
      ‘Op mijn manier hield ik van hem, ja,’ zei ze. ‘Meer dan hij van mij hield. Hij was degene die het opgaf. Zelfs al ging jij daarna nog door.’ Ze hield zijn blik vast, zag de onrust in. ‘En jij bent tot de conclusie gekomen dat je van die kleine rooie houdt.’ Ze kon de sneer in haar stem niet onderdrukken. ‘Wat schattig. En dat snotjong kan zich tegen mijn hallucinaties weren, dus die hoeft nauwelijks iets te vrezen. Heb je mooi uitgekozen.’
      ‘Anders had hij mij ook niet opgegeven,’ antwoordde Onyx. ‘Hoe harder ik hem wegduw, hoe harder hij terugkomt.’
      Het stak, die bewering.
      Vooral omdat het bij haar niet zo gegaan was. Zij had er alleen voor gestaan.
      ‘Wat wil je?’ vroeg ze. ‘Waarom ben je hier? Je gaat me toch zeker niet smeken of ik je met rust ga laten? Jij maakte mijn relatie kapot. Ik ga bij jou hetzelfde doen. Zo simpel is het.’
      ‘Je hebt je punt gisteren gemaakt, Maaya,’ zei hij met een grimmig gezicht. ‘Ik wil je in de ogen kijken als je zegt dat je de rest van mijn afdeling met rust laat als ik mijn relatie met Jester verbreek.’
      Ze glimlachte donker. ‘Die Onyx toch. Is opeens helemaal een familieman geworden? Toch jammer. Ik had al allerlei ideetjes voor dat kneusje in de rolstoel en die nieuwe die steeds jankend in de eetzaal zit.’
      Ze zag hem zijn vuisten ballen. Zo makkelijk. Hij had niet één zwakke plek, hij had een hele afdeling vol.
      ‘Rustig maar,’ suste ze. ‘Ik ga akkoord. Als jij je liefje dumpt, laat ik de rest met rust. Op één uitzondering na dan.’
      Hij trok zijn wenkbrauwen op.
      ‘Ik heb Yrla beloofd zijn zwakke plek ook een hallucinatie te geven – aangezien hij niet geloofd dat hij die heeft. Het grietje met de bril. Ik ga mijn belofte niet breken, maar ik zal het bij één hallucinatie houden. Tenzij Yrla er nog meer wil. Dat is aan hem. Dat staat dus los van ons.’
      Onyx hield haar blik vast. Ze zag de berusting erin. Hij had al geweten dat hij dit zou doen. Toch dacht ze dat hij er te makkelijk over dacht. Hij zou het nog wel voelen, die leegte, het gemis. Maar dat was zijn eigen keuze. Hij had beter een eenling kunnen blijven, daar was hij beter in.
      Net als zij.
      ‘Oké,’ zei hij.
      Ze gaf een knikje. Daarna klom ze naar beneden.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Als de stalker die hij was, had Fox uitgevonden dat geschiedenis het laatste vak was dat de Panthers vandaag zouden hebben. Vienna en hij hadden verder niet meer over de voorbereidingen gesproken, maar hij had bedacht dat ze misschien vanmiddag een lading cupcakes konden maken. Adam, Merrin en Agami wilden vast wel helpen. Hij zwaaide vrolijk naar het drietal toen ze het lokaal uit kwamen. ‘Hé!’ Hij stapte op ze af. ‘Willen jullie helpen met cupcakes maken voor morgenavond? Samen met Vienna en mij?’ Hij wist niet helemaal zeker of ze oorspronkelijk van plan waren geweest om dat vandaag of morgen te doen, maar hij had er nu eigenlijk wel zin in. Morgen hadden ze het waarschijnlijk druk genoeg. ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Eigenlijk had Jester net zo goed de lessen kunnen overslaan vandaag. Het bleek onmogelijk zijn aandacht echt bij de stof te houden, telkens vlogen zijn gedachten terug naar andere zaken. Zoals Zebediah en al zijn creepy plannen, Yrla die er middenin zat en vroeg of laat tussen wal en schip zou belanden, Onyx die niet naast hem zat en nu alleen met zijn eigen gedachten en schuldgevoelens was, Maaya die iedereen had aangevallen en ondertussen alweer geconfronteerd was door Yrla en weer een nieuwe dreiging had geuit...
      Hij moest Fire maar snel zien te spreken. Niet alleen over de psycho Rhino, maar ook over Zebediah. Met elke keer dat hij die jongen sprak, begon Jester hem steeds meer te vertrouwen. Gisteren was hij immers ook gekomen om te helpen, terwijl dat nooit overeen gekomen was. Ze hadden een bondgenootschap en zouden mekaar niet de goot in helpen, maar Fire ging verder dan dat en dat zei iets over hem.
      Muziek was deze keer een schriftelijke opdracht (niet heel verrassend) en was zo mogelijk nóg trager dan geschiedenis van Sogat (de conclusie waar Jester mee kwam tijdens het uur muziek natuurlijk, en die hij weer kritisch opnieuw overwoog ongeveer halverwege het uur erna). Het was raar niet naast Onyx te zitten. Meer dan eens kwam er een nieuw idee in hem op en had hij zich al opzij gedraaid om Onyx in zijn zij te porren en keek vervolgens tegen een lege stoel aan. Jester hoopte maar dat Onyx nooit echt ziek zou zijn, want de lessen alleen volgen was zo dodelijk saai dat hij er zelf ziek van worden zou. In ieder geval kon hij weer wat slaap inhalen tijdens geschiedenis, met zijn boek helemaal omhoog en achterin de klas, had Sogat niets door.
      Met dat de bel ging was Jester de eerste die het lokaal weer uit was. Hij dumpte zijn tas op hun kamer en zette koers richting de oude wachttoren aan de rand van het terrein. Ondertussen had hij wel een redelijk acceptabel anti-Maaya plan bedacht en hij hoopte dat Onyx er ook wat heil in zag. Na wat Maaya gedaan had, was zij nu de persoon met de handicap van overbelasting. Zo'n grote hallucinatie moest veel energie gekost hebben, en op zijn minst ook wat slaap. Als hij het goed inschatte, zouden ze in ieder geval vandaag veilig zijn, dan moest Nenya de volgende paar dagen in de gaten houden en dan konden ze een failsafe in gaan bouwen. Wat Zebediah kon, kon Jester ook.
      Ongeveer dan. Niet dat hij wílde kunnen wat Zebediah kon want die was een creep-
      Hij raakte afgeleid. De toren zag er nog altijd even creepy uit en Jester herinnerde zich nog dat hij aan de rechterkant moest stappen van Onyx, omdat hij anders het risico liep door het rottende hout heen te zakken. Liever niet, als ze dat even konden vermijden. Om de een of andere reden voelde hij zich toch een beetje nerveus. Het zinderde onder zijn huid, herinnerde hem aan de sombere sfeer die die nacht van Onyx had afgestraald. Liet hem zich afvragen waarom Onyx zich überhaupt had afgezonderd. Mompelde iets over dode paarden en de Styx.
      Goede goden, kap eens.
      Jester stapte het platform op. Onyx zat aan de andere kant, op dezelfde plek als de eerste keer en Jesters hart kon zich eindelijk weer een beetje ontspannen. Vrolijk leek hij nog altijd niet, maar verder wel gewoon in leven en inderdaad niet gekidnapt. "Hé," zei hij en glimlachte voorzichtig. Jester liep naar de jongen toe en liet zich naast hem op de grond zakken. "Goeiemorgen," zei hij even plagerig, voordat zijn blik wat ernstiger werd. "Alles oké?"

[ bericht aangepast op 17 mei 2020 - 21:20 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Al bij de eerste aanblik voelde Onyx een steek van spijt. Positief als hij altijd in het leven stond, zag Jester het niet aankomen. Onder het mom van ‘zachte heelmeesters maken stinkende wonden’ gooide Onyx het maar gewoon op tafel. ‘Ik heb met Maaya gepraat.’

---

Every villain is a hero in his own mind.