• Camp Halfblood
    "The journey of changing one's mind, heart, self or way of life"

    Half-Blood Hill, Farm Road 3.141
    Long Island, New York 11954


    Het zonlicht glitters uitnodigend over de roodkleurige aardbeien van de Delphi strawberry service. Een rustige oninteressante plek voor de meeste mensen, maar een veilige haven voor de jonge halfgoden. Want, op deze velden, houd zich een kamp schuil, namelijk Camp Halfblood.

    Verscholen onder illusies en beschermd dankzij het gouden fleece weet Camp halfblood als jaren een veilige thuis te bieden aan de sterfelijke kinderen van de goden, een plaats waar ze kunnen trainen of gewoonweg hun zomers kunnen spenderen. Sinds enkele jaren weten zich twintig cabins zich te huizen in Long Island. Eveneens een Archery field, zwaardvecht arena, klimmuur met lava een amphitheater, paardenstallen, een armory en 'The bog house'. Onder het strenge oog van Dionysus en Chiron worden deze jonge helden opgetraind om de wereld een veiligere plek te maken.


    However, there is a traitor between our mids, threathening to destroy the world as we know.







    Young Demigods


    Zeus The Greek god of the sky, thunder, lightning, kingship, honor and justice
    Since his oath with his Brother Hades and Posseidon, he was forbidden to have any more demigod children since they where very powerfull. However, Zeus didn’t keep that oath and beared a few more children. ( In deze Rpg geven we de big three elk maar Maximum 1 kind. So be fast)

    Zeus' Cabin is described as a marble building looking like a mausoleum, with heavy columns. The big bronze double doors are polished in such a way to provide a 'holographic' effect of lightning bolts passing across. It also thunders all the time. It is described as looking like a bank.
    Inside: The interior has a dome-shaped ceiling that is decorated with moving mosaics of a cloudy sky and thunder bolts. A statue of Zeus in a traditional Greek chiton is centered in the room.

    Hera The Greek Goddes of motherhood, marriage, family and women.

    The cabin of Hera is there as an ode to the goddesn however, since she’s the goddess of marriage, she never disproven her loyalty towards her husband Zeus.

    Hera's Cabin is a marble, formal-looking building, graceful with slim columns garlanded with pomegranates and flowers. It is done in a similar way to her husband, Zeus' cabin except smaller. However, Hera's cabin is more graceful, having slimmer columns with pomegranates and flowers around them. The walls also have images of peacocks carved on them, as well as the doors.
    Inside: The interior has a large statue of Hera in the center with a fire pit at its feet, like a temple. There is no furniture inside due to no one will ever stay in that cabin and is honorary (Hera is the goddess of marriage and "doesn't run around having affairs with mortals. That is her husband's job").

    Poseidon The Greek god of of the sea, storms, earthquakes, droughts, floods and horses. ( In deze Rpg geven we de big three elk maar Maximum 1 kind. So be fast)

    Poseidon's Cabin is a long, low building with windows facing the ocean. The cabin is made from rough sea stone, pieces of coral and seashell embedded into the outside walls, and a trident with a big bronze number 3 over the door.

    Inside: The interior has walls made of abalone. There are six neat bunk beds with silk sheets and a salt water fountain that was made out of gray sea rock, had a fish that spouts the water from its mouth, and had a coral decoration. The bottom was filled with golden drachmas for Iris message, although it is unknown if the coins will ever run out. Percy later sliced the fountain in half. There is also a sort of mobile of hippocampi or "fish-ponies" as Tyson calls them. He also added unknown underwater plants and corals, sitting in the window sill, "more beautiful than the Demeter kids could whip up," Percy commented.

    Demeter The Greek goddes the harvest, fertility, and agriculture

    Demeter's Cabin is covered in flowers and tomato plants grow on the walls and doorway. Wild flowers and roses grow on the porch. It has a real grass roof. The cabin is colored a light shade of brown.
    Inside: The interior has a grass floor and an oak tree in the center to hold up the ceiling.

    Ares The Greek God of war
    Ares' Cabin is badly painted red and has a large boar's head over the door with barbed wire on the roof. Annabeth mentioned it did have land mines, but she might have been joking. Rock music is constantly blaring from it. It's unknown what it looks like on the inside.

    Athena The Greek virgin goddess of wisdom, civilization, mathematics, strategy, defensive warfare, crafts, the arts, and skill

    Athena's Cabin is a gray building with plain white curtains and a design of an owl over the door.
    Inside: The interior has a workshop and a library. The library is filled with thousands of books and old scrolls, as well as tables and chairs for demigods to study and read. The workshop is crammed with tables and work benches, and the cupboards are filled with materials to build things. There are also several 3-D models of buildings, blueprints, old war maps, and armor. It was later said that the cabin was also filled with SMART boards and other things typically found in classrooms, with all the bunks shoved together against one wall, "as if sleep was not important". Percy described it as a "braniac's workshop."

    Apollo The Greek god of the sun, light, healing, disease, plague, music, art, poetry, archery, reason, knowledge, truth, and prophecy.

    Apollo's Cabin is made of solid gold and made to glow during the daytime - it's hard to tell if the gold is reflecting light or generating it.
    Inside: The interior has bunk beds on either side with a cot in the middle of the cabin for the injured. Rough cedar beams that rib the ceiling and the white plaster walls are bare except for a few hooks for coats and weapons. It smells of clean linen and dried sage. The cabin is described as modest by Apollo. The only decorations are some flowerpots on the windowsill, filled with cheerful yellow blooms from the island of Delos. They only grow in and around the cabin. Will has a bookshelf where to kept reference materials about his father Apollo to share with new campers. One of the flowerpots is filled with red and purple hyacinths.

    Artemis The Greek virgin goddess of the hunt, archery, wilderness, forests, the Moon, radiance, maidenhood, and childbirth
    Since Artemis is the maidengoddes, she has sworn to be a virgin goddes. Therefore she has no childeren.
    The cabin however is a place for 'Artemis' Hunters, young people who succomed themselves into the maidenhood.

    Artemis' Cabinis an all silver building with silver curtains, similar to the outfit of the Hunters. It also glows silver during night time as if reflecting the moon, but looks like a normal cabin in the day. It is decorated with paintings and carvings of wild animals, but mostly the stag. Because Artemis does not have children of her own and the cabin is honorary; however it is used by the Hunters, the adopted children of Artemis when they visit camp. It's unknown what it looks like on the inside.
    Hephaestus The Greek god of forges, fire, technology, craftsmen, sculptors, volcanoes, and blacksmiths.

    Hephaestus' Cabin looks like a small factory, with brick walls and smokestacks like the forges and lots of gears around the entrance.
    Inside: The interior has folded steel bunks against the walls that Leo describes to be like "high-tech Murphy beds". Each bed has a digital control panel, blinking LED lights, glowing gems, and interlocking gears. It has shiny metal walls and metal slated doors. It is noted for being unclean and messy, filled with junk most of the time. A fire pole comes down from the second floor. A circular staircase leads down into some kind of basement. The walls are lined with every kind of power tool imaginable, and a huge assortment of weaponry. A workbench overflows with scrap metal, screws, bolts, washers, nails, rivets, and a million other machine parts. There is also a tunnel underneath. It is associated with Bunker Nine. The most famous demigod son of Hephaestus was Archimedes.

    Aphrodite The Greek Goddess of beauty, love, desire, passion, sexuality, pleasure, and fertility.

    Aphrodite's Cabin is a wooden cabin with a painted blue roof, pillars, checkerboard deck with steps and gray walls. It also has a pink door and potted carnations by the window. It also smells heavily of designer perfume. Piper describes it as "a giant Barbie house where supermodels go to die."
    Inside: The interior has pink walls with white window trim. There is also lace curtains that are pastel blue and green which match the sheets and feather comforters on all the beds. The guys have one row of bunks separated by a curtain, but their section of the cabin was just as neat and orderly as the girls'. The cabin is always clean except for under the beds, which have chocolate wrappers, love notes, and other things under them. Every camper has a wooden camp chest at the foot of their bunk with their name painted on it. The only other bit of individualism was how the campers had decorated their private bunk spaces. Each have slightly different pictures tacked up of whatever celebrities they thought were hot. A few have personal photos, too, but most were actors or singers.


    Hermes he Greek god of roads, travel, loads, gymnasiums, athletes, diplomacy, orators, thieves, commerce, trade, and invention. He is the messager of the gods.
    Hermes' Cabin has peeling brown paint and a caduceus over the door. It is probably in such bad shape because it was so over-populated. Once more demigods started getting claimed and the minor gods' cabins were built, space conditions improved.
    Dionysus The Greek god of grape-harvest, wine, madness, parties, religious ecstasy, and theater
    Dionysus' Cabin has its roof and walls lined with grape vines. It is unknown what it looks like on the inside.

    Hades The he Greek god and ruler of the Underworld, the dead, and richesSince his oath with his Brother Hades and Posseidon, he was forbidden to have any more demigod children since they where very powerfull. However, Zeus didn’t keep that oath and beared a few more children. ( In deze Rpg geven we de big three elk maar Maximum 1 kind. So be fast)

    Hades' Cabin is a windowless cabin made of solid obsidian, with heavy columns and torches that burn green like Greek fire twenty-four hours a day and has a skull over the door.
    Inside: The interior has beds that resemble coffins, with mahogany frames, brass railings, and bloodred velvet blankets and pillows. According to Nico, "Apparently somebody thought that the children of Hades were vampires, not demigods." Hazel had partitioned off her side of the cabin with sheets so that "it looked like a quarantine zone," although they were most likely taken down by now.

    Iris the Greek Goddess of the Rainbow and the messager for the gods
    Iris' Cabin: The children of Iris stay here, but it is unknown at this time what it looks like.

    Hypnos the Greek god of sleep

    Hypnos' Cabin is described by Jason as an old-fashioned prairie house. It has a rush roof and mud walls. There is a wreath of red poppies on the door.
    Inside: The interior has a hearth with a crackling fire. Above the mantel hangs Hypnos' symbol: a poplar tree branch dripping water from the river Lethe, into a collection of tin bowls. Soft violin music is always playing, and the air always smells like fresh laundry. There are always plenty of warm, empty beds, all with feather pillows, fresh sheets and fluffy quilts.


    Nemesis The Greek goddess of balance, retribution, and vengeance.

    There is a broken wheel above the door that resembles Pac-Man. Ethan Nakamura would have been the only known member of this cabin, but he died before it was built. It's unknown what it looks like on the inside.


    Nike Greek goddess of victory

    The children of Nike stay here. Designed by the architect, Annabeth Chase, the cabin has magical paint that can change the exterior color just by touching it. The cabin is four modules, back-to-back with two on each side, and has four entrances. The cabin also has a slanted roof and high ceilings. The cabin can be rearranged and moved as desired; this module can be as big or small as it needs to be. More campers can fit into the same amount of space as a regular cabin with more privacy and better accommodations.
    Inside: The interior has four main sitting rooms with two built-in cushioned benches that double as beds, in each, and storage space underneath for their clothes, armor, and weapons. There is also built-in, programmable furniture that can be collapsed, moved, and reshaped; with the snap of their fingers, the living area can be turned into a bedroom, gym, dining room, or military command center. There is also a dozen preprogrammed interior-decorating schemes. There is also state of the art private bathrooms with large shower. A narrow staircase leans against the back wall that leads up to the lofts with two more twin beds and extra built-in storage underneath the stairs. The loft can also be used as a meeting area, game room, whatever the campers want.

    Hebe the Greek goddess of youth and forgiveness

    The children of Hebe stay here. Designed by the architect, Annabeth Chase, the cabin has magical paint that can change the exterior color just by touching it. The cabin is four modules back-to-back with two on each side, and has four entrances. The cabin also has a slanted roof and high ceilings. The cabin can be rearranged and moved as desired; this module can be as big or small as it needs to be. More campers can fit into the same amount of space as a regular cabin with more privacy and better accommodations.
    Inside: The interior has four main sitting rooms with two built-in cushioned benches that double as beds, in each, and storage space underneath for their clothes, armor, and weapons. There is also built-in, programmable furniture that can be collapsed, moved and reshaped; with the snap of their fingers, the living area can be turned into a bedroom, gym, dining room, or military command center. There is also a dozen preprogrammed interior-decorating schemes and state of the art private bathrooms with large shower. A narrow staircase leans against the back wall that leads up to the lofts with two more twin beds and extra built-in storage underneath the stairs. The loft can also be used as a meeting area, game room, whatever the campers want.

    Tyche the Greek goddess of luck, chance, and fortune

    The children of Tyche resides here. According to Rick Riordan, the cabin looks like a minature Las Vegas casino. The cabin has magical paint that can change the exterior color just by touching it. The cabin is four modules back-to-back with two on each side, and has four entrances. The cabin also has a slanted roof and high ceilings. The cabin can be rearranged and moved as desired; this module can be as big or small as it needs to be. More campers can fit into the same amount of space as a regular cabin with more privacy and better accommodations.
    Inside: The interior has four main sitting rooms with two built-in cushioned benches that double as beds, in each, and storage space underneath for their clothes, armor, and weapons. There is also built-in, programmable furniture that can be collapsed, moved, and reshaped; with the snap of their fingers, the living area can be turned into a bedroom, gym, dining room, or military command center. There is also a dozen preprogrammed interior-decorating schemes and state of the art private bathrooms with large showers. A narrow staircase leans against the back wall that leads up to the lofts with two more twin beds and extra built-in storage underneath the stairs. The loft can also be used as a meeting area, game room, whatever the campers want.

    Hecate the Titan goddess of magic, the Mist and crossroads

    Hecate's Cabin looks normal but is built from blocks of stone with magic inscriptions written on them. If the blocks are dropped, they could explode or turn anyone within half a mile radius into trees. The cabin is four modules back-to-back with two on each side, and has four entrances. The cabin also has a slanted roof and high ceilings. The cabin can be rearranged and moved as desired; this module can be as big or small as it needs to be. More campers can fit into the same amount of space as a regular cabin with more privacy and better accommodations.
    Inside: The interior has four main sitting rooms with two built-in cushioned benches that double as beds, in each, and storage space underneath for their clothes, armor, and weapons. There is also built-in, programmable furniture that can be collapsed, moved, and reshaped; with the snap of their fingers, the living area can be turned into a bedroom, gym, dining room, or military command center. There is also a dozen preprogrammed interior-decorating schemes and state of the art private bathrooms with large showers. A narrow staircase leans against the back wall that leads up to the lofts with two more twin beds and extra built-in storage underneath the stairs. The loft can also be used as a meeting area, game room, whatever the campers want.











    Cabin 1 Zeus

    Name Daughter/Son DarkOne

    Cabin 3 Poseidon

    Tobias "Toby" Riley Summers 19 Son Dinkley


    Cabin 4 Demeter

    Nylah Lily Castro 19 Daughter Fika

    [R] Cabin 5 Ares

    Ronan Kearney 20 Son Rainbowtrout

    Cabin 6 Athena

    Silas Lincoln Perry 19 Son Goldentrout

    Cabin 7 Apollo

    Lesley Allan Son Dinkley
    Dorcas Allan 18Daughter Ristridin


    Cabin 10 Aphrodite

    Amor Chesterfield 17 Son Goldentrout

    Cabin 11 Hermes

    Anna Markovich 17 Daughter Klaus

    Cabin 13 Hades
    Hayden Bennet 19 Son Klaus

    Cabin 16 Nemesis

    Name Daughter/Son DarkOne


    Cabin 19 Tyche

    Evangeline Bell 19 Daughter xLiberosis

    Cabin 20 Hecate

    Ophelia Anderson 19 Daughter Heliophelia





    What if I'm not the hero? What if I'm the bad guy?



    Het is zaterdag 13 Juni 8;30. Een week voor de Zomer Solstice en ook de eerste week dat alle leden van Kamp Halfbloed terug op het terrein zijn. De meeste kampers hebben al ontbeten en zo ook de speech van Mr.D aangehoord over de flaggenjacht voor deze avond. Het kamp dient zich in twee teams te verdelen. Team rood, geleid door de Ares Cabin en Team blauw dat onder leiding van de Athena Cabin staat. De jacht winnen is zeker van belang ! HEt bepaald namelijk welke Cabins de comende maanden de stallen moeten schoonmaken. En niemand wilt achter de centaurs opkuisen...
    De festiviteiten zullen gevierd worden met een groots campvuur en feestmaal ! Maar voor nu is het belangerijk de ochtend te overleven -of voor de slaapkoppen uit hun bed te komen-. Er is namelijk veels te doen vandaag! Ga jij zwemmen of trainen? Of heb je een geheime agenda om je mee bezig te houden?



    CAMP RULES



    Zonder toestemming van HC mag je niet iemand anders Cabin binnen.
    Nooit alleen het bos betreden.
    Je zit altijd aan je eigen tafel tijdens alle maaltijden.
    Je mag het kamp niet verlaten zonder toestemming.
    Na 11 uur mag je je Cabin niet verlaten, of de Harpies zullen je opeten.
    Je bent verplicht deel te nemen aan de verplichte activiteiten.


    RULES

    Niet meer dan 3 personages per persoon.
    Eén kind van de Big Three per persoon.
    Eén Head Counselor per persoon.
    Niet meer dan één kind met een speciale kracht per persoon (dit liever ook niet).


    In deze RPG gelden de huisregels van Quizlet.
    Je schrijft een post van minimaal 300 woorden.
    Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden.
    Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt.
    Een reservering blijft 72H staan. Geef aan als je dit niet red vanwege omstandigheden.
    Maximaal 3 personages per persoon.
    Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's.
    Alleen Sallyface of [qGoldentrout[/q] maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.
    16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post.
    Sluit niemand buiten, geen ruzies.
    Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom.
    Naamsverandering graag doorgeven.
    De Percy Jackson francise behoort tot Rick Riordan.





    [ bericht aangepast op 27 juli 2020 - 12:47 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Annie Markovich
    17 • Daughter of Hermes • Street Urchin • Want a smoke? • The Stands • Amor

    Natuurlijk was Amor volledig gericht op Ronan, die net zijn shirt uittrok. Ik kon niet zeggen dat ik het erg vond om te zien. Het probleem was alleen dat hij zo verschrikkelijk arrogant was. Ik zou hem nog steeds doen, zeker wel, maar toch was het jammer. Een zachte grinnik rolde over mijn lippen toen een van de meiden riep dat de preutse stijve hark hetzelfde moest doen. Die jongen had volgens mij zelfs nog een shirt aan onder de douche, laat staan dat hij elders ooit zijn blote bast zou laten zien. Al snel daarna plofte ik neer naast een van mijn beste rookbuddies, en hield mijn sigaret naar hem uit. Peuken delen zat er bij mij nu eenmaal in. Het was goedkoper dan er allebei een oproken. Ik glimlachte bij zijn woorden over het eerste trekje. Daar was ik het echt 100% mee eens, zeker na een korte nacht. Amor zelf leek ook niet helemaal uitgeslapen. Zijn absoluut niet nonchalante gebaar van de arm om mijn schouder deed me kleine wolkjes rook uitlachen, voor ik de peuk weer van hem aan nam.
    Ik keek naar de jongens in de arena. Het kon niet anders dan dat er ergens iets speelde, en zodra ik dat hardop zei, gaf Ronan Silas een tik op zijn achterste, alsof hij mijn punt wilde bewijzen. Amor's uitleg deed me grinniken, terwijl ik juist probeerde de rook weer diep mijn longen in te krijgen. Ik had echt de nicotine nodig op dit moment, of elk ander moment, maar goed. Ik hield de peuk weer naar hem uit toen ik een goede diepe trek ervan had genomen. Ik kon het niet laten om mijn kleine beetje Italiaans speels in mijn vraag te gooien, gewoon om een beetje te dollen. Ik sprak amper Frans, maar mijn vriend kon dit duidelijk ook waarderen. Zijn overmatige gebruik van talen met de toon van een krolse kat deed me oprecht lachen. Hij was zo'n mafketel, maar eentje waarmee ik het verrassend goed kon uithouden. "Uitslover." mompelde ik terwijl een lint van rook mijn longen ontglipte. Ik luisterde daarna rustig naar de rest van zijn verhaal. Blijven leven was in mijn boek meestal een goede dag, al gokte ik dat Amor meer doelde op de twee vechtende jongens voor ons dan het feit dat hij wist wat proberen te overleven betekende.
    Een brede grijns verscheen op mijn gezicht toen hij begon over mijn familie. Natuurlijk kon hij het niet laten om via mij al met hen te flirten. Dat was het enige echte nadeel van de Aphrodite kinderen: Niets was ooit puur platonic. "Altijd. Nicky heeft me wat nieuwe moves geleerd. Micky ook, maar die was het grootste deel van de tijd aan het werk met Alfie. En voor ik je introduceer zal je echt beter met een vuurwapen of in elk geval een mes moeten kunnen omgaan, Cupido, want anders kom je het huis echt niet in." vertelde ik op een lichte toon. Ik hield een deel van de details maar voor mezelf, want ik wilde niet dat hij zou flippen, gezien wat in de arena gebeurde echt heel tam was in vergelijking met mijn leven.
    Amor's aandacht was intussen weer verschoven naar de twee jongens. Weer kon hij het natuurlijk niet laten om te flirten. Ik wilde hem porren met mijn elleboog, maar zodra ik hem raakte werd ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik niet volledig heel van thuis was teruggekomen. Ik kromp wat in elkaar, precies toen Silas Ronan op zijn knieën dwong. Ik probeerde me zo snel mogelijk te rechten, maar het had geen zin, want mijn vriend keek al naar me. "Ow ja, en ik ben nog in een vuurgevecht geweest. Maak je geen zorgen, het bot is nog heel." zei ik zo laconiek mogelijk, terwijl ik toch nog even door de pijn in mijn arm heen moest bijten. Hierdoor duurde het heel even voor ik doorhad wat er allemaal gebeurde in de arena. Pas toen ik Amor hoorde joelen drong het pas door dat die rare loner zich bij de twee heren had gevoegd. Ik leunde naar achter en legde mijn goede hand op mijn vriend's schouder. "Shush, liefje. Dit kan nog wel eens interessant worden." zei ik tegen hem met een grijns op mijn gezicht. Sowieso had ik goed geld verdient met mijn weddenschap van vanochtend, maar daarbij was ik toch wel benieuwd wat zou gebeuren, zeker omdat die weirdo niet vaak in de area stond en duidelijk niet meeging in Ronan's spelletje van woede. In elk geval deels niet, want hij stemde wel in met een duel.
    Dat machogedrag was niets voor mij, maar zelfs mijn slaperige hoofd was niet ontgaan dat die loser iets wat toch wel leek op een blos over zijn wangen kreeg toen Ronan Silas zijn vrouwtje noemde. Het was maar een seconde, maar ik was zeker dat het Amor ook niet was ontgaan. Die jongen leefde voor dit soort sappige roddels. "Nevermind Ronan's kinks met betrekking tot alles op 2 benen. Zag je Coldie McColdheart net blozen? Je zou bijna denken dat hij echt interesse heeft in die Goodie Two Shoes. Ach, allebei kunnen ze denk ik wel een goede beurt gebruiken." zei ik met een toch niet helemaal onschuldige grijns op mijn gezicht. Het zou toch eens wat zijn. Ik wist ook wel dat het de meest onmogelijke combinatie van personen was en dat mijn broer Micky nog eerder politieagent zou worden dan dat die twee bij elkaar zouden komen, of überhaupt iets voor elkaar voelden want ik wist niet eens of een van beide een ziel had, maar dat maakte de roddel niet minder sappig.

    [ bericht aangepast op 3 aug 2020 - 22:43 ]


    Bowties were never Cooler

    Ophelia Anderson

    19 ━ Daughter of Hecate ━ The Arena ━ Eve & Toby

    ‘’Iemand die mijn ochtendhumeur waardeert? That’s new.’’ Ophelia blies een kusje naar Eve. Hoewel ze lang geleden soms Eve wel kon wurgen, kon ze haar nu wel wurgen met een knuffel. Haar gebaren waren niet ongezien en Ophelia kon zulke oprechte gebaartjes wel degelijk waarderen.
    De zon scheen volop in haar gezicht en Ophelia had spijt dat ze geen pet had meegenomen zoals Annie, die aan de andere kant van de tribune zat met Amor. Ze zou er wel een tevoorschijn kunnen halen, maar dat zou haar teveel moeite kosten. Het voelde alsof de zon haar energie of magie, misschien beide, eruit zoog. Of.. ze zou Annie’s pet hierheen kunnen laten vliegen. Dat zou geinig zijn, maar dan zou Annie haar niet meer met rust laten. Haar spullen zouden dan de aankomende tijd verdwijnen en dan zou Ophelia maar al te goed weten door wie het kwam. Nee, laat Annie en haar pet maar zitten.
    ‘’Parijs?’’ Ophelia gooide nog een enkele visstaart in de ketel, dat verbrande in de oplossing zodra het in contact kwam met het mengseltje. Ze keek Eve aan. ‘’Parijs?’’ Herhaalde ze nog een keer, alsof ze het niet goed had gehoord. ‘’Yes, please. Ik ben nooit eerder naar Parijs geweest, wist je dat? Ik zou je vader eens een cadeautje moeten sturen voor zijn suggestie.’’ Ophelia was nooit buiten New York geweest, laat staan naar Parijs gaan. Haar tantes wel, die hadden zelfs de noordpool bezocht, geen idee wat ze daar te zoeken hadden, maar oké. Het enige voordeel daarvan was dat Ophelia altijd leuke souvenirtjes kreeg bij thuiskomst. Ze was nu wel oud genoeg om te gaan reizen toch? Camoufleren met een beetje Mist en dan hoefde ze niet eens de moeite te doen om monsters weg te jagen.
    ‘God, wat ben jij een drama queen zeg,’ merkte Eve op.
    ‘’Hé look who you’re talking to, vergeleken met hun ben ik niks. Drama kings, niet?’’ Ophelia knikte naar beneden toe, waar ze nog net Ronan praktisch Hayden kon horen uitschelden.
    Het kwam zelden voor dat je Ophelia zag lachen in de ochtend, maar hoe Eve haar tong uitstak, wachtend op een muntblaadje, liet haar wel hoofdschuddend lachen.
    ‘’Dat is juist de bedoeling toch? Dat je wint zonder getraind te hebben. I mean, dat is waar geluk voor dient.’’ Het was Eve’s beurt om de kroon van de ‘drama queen’ te pakken, want Ophelia geloofde er niks van. ‘’Kan je echt hélemaal niks meer?’’ Herhaalde ze. ‘’Dat zien we vanavond wel, en als je er toch wel wat van bakt dan mag je me trakteren.’’
    Ondertussen kwam er nog een bekend gezicht bij de twee mengen, met een formele begroeting dan wel. ‘’Good morning sir, krijg ik geen knuffel?’’ Vroeg Ophelia met een pruillip nadat Toby Eve een knuffel gaf. ‘’Oh ja trouwens, hoe was het inderdaad?’’ Voegde ze achter Toby toe. Ze had nog niet kunnen vragen wat haar vriendin deze zomer had gedaan. Ophelia had zelf niks bijzonders gedaan. Althans, ze had besloten om een dagje naar huis te gaan en de straten van New York een aantal keer te bezoeken, maar dat was het wel zo een beetje. Hier op het kamp waren er wel wat bijzondere dingen gebeurt. Nou ja, bijzonder? Ophelia had per ongeluk de broek van iemand in de fik gestoken. Per ongeluk. Haar slang had de dochters van Aphrodite een keer laten schrikken door hun Cabin binnen te glippen. Dat was lachen geweest.
    Ophelia schudde haar hoofd en keerde weer terug naar Toby en Eve. Beide keken ze haar aan met een vies gezicht, eigenlijk meer een vies gezicht naar wat er gaande was in de ketel. ‘’Ik ga dit aan de overleden hamster geven van een Apollo kind zodat het weer half tot leven komt. Dat joch heeft me laatst laten schrikken, dus nu is het tijd voor een koekje van eigen deeg. Hij zal wel blij zijn om zijn huisdier weer levend te zien met bedorven huid, een opgegeten oog en een buikje vol larven, toch?’’
    Antwoordde Ophelia heel serieus en bleef even stil, met haar wenkbrauwen opgetrokken, alsof ze werkelijk op een antwoord wachtte.

    Nylah Lily Castro


    Daughter of Demeter - At the River - With Kostas
          Bij het eerste licht dat op haar gezicht viel ontwaakte ze. Ooit was er een tijd waarin ze lang uit kon slapen. Een groot gedeelte van haar pubertijd had ze doorgebracht in bed. Het mocht dan wel lekker warm en comfortabel zijn, inmiddels moest ze er niet meer aan denken om tot ergens in de middag in bed blijven liggen. Sterker nog, ze had een onverwachte switch gemaakt tot ochtendmens en eigenlijk beviel het haar wel. ‘s Ochtends was de wereld rustiger. Het licht nog zacht en de vogeltjes lieten hun mooiste klanken horen. Nylah hield ervan.
          Capture the flag was iets waar ze ook van hield en tot haar geluk stond dat later de dag op de planning. Het was gebruikelijk om te gaan trainen voor de daadwerkelijke wedstrijd, zo ging het immers al jaren, maar erg veel behoefte had ze daar nog niet aan. Later de dag misschien, maar een goede warming up leek haar een beter idee. Voordat ze daar echter aan toe kwam was hij tijd voor een verfrissende douche, waarna ze zich aankleedde in het bekende oranje shirt gecombineerd met een korte zwarte sportbroek. Het shirtje kreeg direct een knoop in de voorkant, het weer was immers warm genoeg. Erg fashionable was het gekleurde shirt niet, maar het had ook wel iets. Het gaf haar het gevoel alsof ze ergens deel van uitmaakte en dat voelde wel prettig. Desondanks kon zelfs de knoop het niet modieuzer maken. Haar relatie met het shirt viel dan ook te beschrijven als een love-hate relatie.
          Direct na het douchen ging ze haar gebruikelijke route langs de vele planten in de cabin. Dat was een van de dingen die ze geweldig vond aan het kamp –al was dat een hele lijst. De Demeter cabin kwam regelrecht uit haar dromen, of haar Pinterest collectie. Overal bloeide bloemen en groeide planten. Zo ook de tomaten plant, waar ze elke ochtend verse tomaten van plukte en meenam naar het ontbijt. Zo ook deze ochtend.
          Niet veel later liep ze met een gevulde maag en een goed humeur over het terrein. De rust was inmiddels al verbroken door enkele vechterskreten en gebabbel. Met een vlotte pas begaf ze zich naar het riviertje waar het een stuk rustiger was.
          Net toen ze wilde beginnen aan een stretch routine viel haar oog op de nieuwe zoon van Poseidon die aan het water zat. Het viel eigenlijk wel te voorspellen dat een van de Poseidon kinderen bij het water te zien. Naast de behoefte aan een warming-up had Nylah eigenlijk ook wel zin in en gesprek met iemand zodoende was de keuze snel gemaakt. Rustig liep ze op Kostas af, om vervolgens ook bij het water plaatst te nemen. ‘’Goedemorgen.’’ Groette ze de jongeman met een glimlach. Ze kende hem niet en twijfelde eigenlijk of de naam die ze via via gehoord had de juiste was, maar dat hield haar niet tegen. Toen ze zelf nog een nieuweling was was ze ook blij met elk persoon die besloot een gesprek met haar te beginnen.
          Om de jongeman niet gelijk met vragen te bombarderen -al was ze best nieuwsgierig- besloot ze om het te houden bij een enkele eerste vraag. "Beetje zin in het vlaggenspel?" Kort erna stak ze haar hand naar hem uit. "Ik ben trouwens Nylah."
         

    [ bericht aangepast op 5 aug 2020 - 0:09 ]


    Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

    Hayden Bennett
    19 • Son of Hades • Kiwi Loner • Come on then, Egg • The Arena • Ronan -> Alone

    Toen Silas zijn shirt uittrok had ik echt even een momentje nodig om mezelf te herpakken en te stoppen met staren. De jongen was mijn beste vriend en ik moest me gewoon gedragen. Ik kon er ook niet te lang in blijven hangen, want natuurlijk kon die klootzak van een Ronan het niet verkroppen dat hij eerlijk had verloren. Hij was echt onuitstaanbaar, nog wel extra zonder shirt. Ik kon het dan ook niet laten om mijn mond open te trekken en het voor mijn vriend op te nemen. Ik wist dat hij Ronan prima zelf aan kon, het bewijs was duidelijk met de andere jongeren in het zand. Zijn hatelijke woorden terwijl hij opkrabbelde uit het zand deerden me niet. "Ben je echt zo bang dat je enige dreigement is dat je gaat klikken naar mijn vader? Triest." Mijn woorden waren even ijskoud als mijn ogen. De zon scheen wel, maar de gevoelstemperatuur van mijn aura was -10. Heel even, voor het kleinste momentje, werden mijn ogen zacht toen Silas tegen me sprak. Ik zou nooit kil naar hem kunnen zijn. Mijn vriend zei dat het goed was, maar Ronan's witte knokkels om het hilt van zijn zwaard waren me niet ontgaan. Ik had nooit geweten wat zijn probleem was, maar het maakte me ook echt niets meer uit op dit punt.
    Met gemak sprong ik over de lage balustrade die om de arena heen stond, waarschijnlijk vooral bedoeld om het zand binnen te houden. Zelfs Kara sprong er heel gemakkelijk overheen, en zo groot was ze nu ook weer niet. Ik voegde me bij mijn vriend, en hield een hand om Kara's halsband, gewoon voor ze zekerheid. Haar blote tanden richting Ronan zeiden namelijk meer dan genoeg hoe zij erover dacht. Zijn voorstel was verrassend redelijk. Een week zonder mijn beste vriend zou niet geweldig zijn, maar het was maar een week en alleen zijn was echt geen probleem voor mij. Daarbij zou Silas eindelijk voor een week van deze eikel verlost zijn mocht ik winnen, wat de afspraak het sowieso al meer dan waard maakte. Ik kantelde mijn hoofd een klein beetje naar hem toe. Je zou het haast niet opmerken als je niet wist dat ik het deed. Ik voelde de ziedende hitte rond hem, maar het raakte me niet. De kilte in mij was veel sterker en standvastig dan wat de Ares-zoon ooit mijn kant op zou kunnen gooien, dat had ik inmiddels wel door. Toch was er iets wat van Silas afstraalde wat het wel deed smelten. Datzelfde zorgde ervoor dat ik een seconde nodig had om me volledig te richten op het aankomende duel, zodat ik geen stomme fouten zou maken doordat ik afgeleid zou raken door de schoonheid van de blonde jongen.
    Blijkbaar deed ik er te lang over, want Ronan ging verder. Hij was hier naar mijn mening veel te blij mee. Het enige wat van zijn woorden tot me doordrong was toen hij Silas mijn vrouwtje noemde. Ik kon mezelf wel vervloeken voor de lichte rode schijn die voor een seconde of twee op mijn wangen verscheen, voor mijn uitdrukking nog killer werd dan hiervoor. Als hij het persoonlijk wilde hebben, kon hij het krijgen, maar niet op de manier waarop hij waarschijnlijk hoopte. "Waarom blijf je praten? Ben je bang dat een demigod zonder krachten de vloer met je aanveegt." De temperatuur rond me leek zo nog eens 5 graden te zakken. "Kan je Kara mee de ring uit nemen?" De hint van warmte in mijn stem zou genoeg moeten zijn om Silas te vertellen dat dit op hem sloeg, zelfs zonder dat ik mijn ogen van mijn uitdager afhaalde. Daarbij was het ook zo zacht dat ik niet eens wist of Ronan het volledig zou verstaan. Ik wilde haar niet in de buurt van zwaarden hebben, en zeker niet als dat zwaard in Ronan's handen lag. Die zou haar nog pijn doen, en dan zou ik niets anders kunnen dan zijn hoofd netjes van zijn schouders te verwijderen. Kara was de enige familie die ik hier had en als iemand haar iets deed, zou dat het laatste zijn voor ik ze naar mijn vader stuurde.
    Vervolgens deed ik een paar stappen achteruit, zonder mijn rug naar mijn uitdager te draaien. Ik vertrouwde hem voor geen ene meter. Die jongen had geen eervol bot in zijn lijf, en iemand in zijn rug steken zag ik hem zeker nog wel doen. Ik greep het eerste de beste wapen uit het zand waar ik mijn hand op legde en draaide het nonchalant in mijn hand. Het was een zwaard. Ik vocht liever met een speer, maar dit moest vast ook lukken. Ik draaide het nog een paar keer rond om er een gevoel voor te krijgen en zonk wat door mijn knieen, terwijl ik tegelijkertijd mijn gewicht wat meer naar mijn tenen verschoof. "Show me Hell, War-boy." Mijn stem was nog altijd ijskoud, zelfs nu ik hem uitdaagde. Mijn gedachten waren berekenend, klaar om alles te incasseren wat hij mijn kant op gooide met ijzeren precisie. Ronan's nadeel was dat hij zich liet afleiden door emoties, iets wat niet ging als je die aan de andere kant van de wereld diep in een donkere kast hebt achtergelaten. Ik zou vechten tot het einde, om te winnen, maar toch ook om bloed te trekken. Zijn opmerking was er een die ik toch niet zomaar zou laten gaan, hoe ver ik mijn emoties ook had weggestopt. De scharlaken vloeistof zou prachtig en voldoenend staan op zijn bleke huid.
    Al snel waren we verstrikt in een hevig gevecht. Het ging echt hard tegen hard. Ik bewoog licht op mijn voeten, terwijl ik elk gat probeerde te benutten om hem te raken in de hoop wonden, hoe klein ook, op zijn lijf achter te laten. We waren echt elkaars gelijken in dit duel. Elke keer als ik hem een klap wist uit te delen, had hij me binnen enkele seconden ook weer te pakken. In een draai, in de hoop hem te slim af te zijn, had hij schuin over mijn rug bijna mijn volledige shirt open weten te rijten. Ik wist nog wel zijn bovenarm te raken, waarbij er een prachtig stroompje rood bloed traag uit de snee ontsnapte. In nog twee bewegingen wist ik mijn armen uit mijn shirt te schudden, waardoor het als een soort halve rok om mijn middel bleef hangen. Zijn tweede slag in de draai wist ik te blokkeren en zo gingen we verder. Ik was verre van te verlegen om gedeerd te worden door het feit dat ik nu zonder shirt aan het vechten was. Mijn sixpack was duidelijk aanwezig, maar verre van zo strak als die van Ronan, maar mijn kracht en finesse waren er zeker niet minder om.



    Het gevecht was een stuk langer dan normaal, en we kregen beiden een aantal goede rake tikken te verduren, zowel van de zwaarden als van voeten en vuisten. Het was niet tot ik een cruciale fout maakte dat Ronan de overhand wist te krijgen. Ik maakte een beweging die normaal met een speer hem zowel zou blokkeren als hem zou raken, maar gezien ik de onderste helft miste, raakte hij mijn knie met zijn voet op zo'n manier, dat ik erdoor zakte. Ik vocht verder, maar kwam niet meer omhoog door zijn genadeloze klappen. Ik wist nog een snee over zijn wang te trekken, maar in diezelfde beweging kreeg hij zijn zwaard tegen mijn nek. Ik voelde het koude metaal tegen de tere huid van mijn nek drukken die was opgewarmd door de zon en de inspanning. "Haal die grijns maar van je gezicht. Ik blijf weg maar jij moet nog altijd poetsen." zei ik koeltjes. Het zwaard schraapte tegen mijn adamsappel terwijl ik sprak. Mijn kille blik recht op zijn ogen gericht. Het bloed wat traag van zijn gezicht omlaag droop was een heel goed beeld om te zien.
    Zonder veel moeite kwam ik weer op mijn voeten en liep achteruit naar waar ik het zwaard vandaan had. Aan de ene kant deed ik dit zodat hij me niet toch nog in mijn rug stak, maar aan de andere kant bracht het me veel te veel voldoening om te zien dat ik hem toch echt wel had toegetakeld. De wonden op mijn eigen huid voelde ik amper, al kon dat ook nog de adrenaline zijn want ze zaten er zeker. Ik sprong over de omheining heen en keek nog even naar de winnaar van ons gevecht. "Get cleaning, Ure iti" beet ik hem nog toe, voor ik toch echt mijn rug naar hem keerde. Ik floot, waardoor Kara meteen aan kwam rennen. Ik worp nog een blik op Silas, die er nog altijd ongelofelijk goed uitzag zonder shirt. Goed genoeg om mijn wangen weer kort te doen oplichten. Nee, gedraag je. Ik keek weg en verdween richting het meer en de cabins om schoon te worden met een duik en daarna schone kleren aan te trekken.

    [ bericht aangepast op 5 aug 2020 - 13:52 ]


    Bowties were never Cooler



    SILAS LINCOLN PERRY

    Son of Athena - Headcounselor of the Athena Cabin - Watching the fight between Hayden and Ronan - The Arena



    Ik had hem, eindelijk na de afgelopen keren beschaamtelijk verloren te hebben, had ik hem eindelijk op één knie met mijn zwaard tegen zijn hals aan. Waar ik de vernedering van de Areszoon had willen zien snoof deze enkel om me daarna met zijn domme smoel schuin aan te kijken. “Well, crap, Silly, I forgot the engagement ring. I do wish you had confessed to me sooner.” Waar ik op dit soort opmerkingen normaal gezien met mijn ogen zou rollen, schoten deze nu enkel vuur. Ik vond het verschrikkelijk als mensen me bijnamen gaven, al zeker de naam 'Silly'. Een grom Rolde dan ook over mijn lippen waarna een gevaarlijke." Oppassen jij." tussen tanden door heen gesist werd van mijn kant uit. Ik was allesbehalve 'Silly' en wat voor nut had het om bijnamen te gebruiken voor een gegeven naam? HEt was Silas punt uit. Geen Silly, Sealas of Sillabun, achterlijke bijnamen... Bij de ene slikte ik het beter dan de ander maar eens als Ronan of Cas begon, wisten ze dat ze oorlog met me waren gestart. Ronan zuchtte en haalde een lederen armbandje van zijn pols waarna hij het voor mijn neus liet bengelen. “This should do it for now. Here, take it ━ I always take responsibility for my suitors,” overdreven rolde ik mijn mijn ogen ,waarna ik het bandje met mijn zwaard van hem weg sloeg. "Oh hou op met dat gedoe!" mopperde ik, nog net niet rood wordend .Hoe de man het ook deed om me zelf tijdens een overwinning te vernederen... Het was pure hekserij, maar wat hij kon kon ik ook. "Hoe ik het zie bied jij je loyaliteit schoon aan mij aan Ronan, kneel before your superior." Ik grijnsde, tevreden met mijn gevatte weerwoord, waarna ik mijn shirt uitdeed en mijn rug keerde naar de zure verliezer. Ronan was hiermee duidelijk niet gediend en eiste een nieuwe match. Of tja gooide een tantrum tot hij die zou krijgen. Ik wist beter dan er niet op in te gaan. Kennende de oorlogsgod zou hij harder uit de hoek komen na zijn vernedering en was dan vaak roekelozer en meer onvoorspelbaar dan eerst.
    Ik ging hem dan ook mooi op zijn plek zetten, tot Hayden erbij was om het voor me op te nemen. Mijn beste vriend, die ik had laten staan, gezien ik de tijd uit het oog verloren was. Het plan was om in de ochtend te trainen, gezien de schroeiende zon veel energy van Hayden weg zou nemen, maar dat konden we fixen door een frisse duik te nemen in het water en daarna de wapens opnieuw op te pakken.
    Mijn beste vriend wilde het daarbij echter niet laten en ik waardeerde het wel dat Hayden voor me opkwam, maar ik kon prima mijn eigen gevechten vechten... Ik wilde dan ook Hayden vertellen dat Ronan zijn aandacht niet waardig was, maar helaas. Eens je iets tegen de praatpaal Ronan zei bulderde hij hetzelfde terug, enkel tien maal dommer en met woorden die hij waarschijnlijk niet eens wist wat ze betekenden. “Je hebt het toch zeker niet tegen mij, hé, zeikstraal? Cuz I'll open the gates of Hell and escort your ass right on in ━ and I will do it with a smile. So, fuck off, miss lonelyheart." Bulderde de Areszoon eens hij opgestaan was om daarna als zijn walgelijke zelve op de grond te tuffen. Walgelijk. Waarop Hayden zich in de arena waagde, Kara achter hem aan trippelend. "Ben je echt zo bang dat je enige dreigement is dat je gaat klikken naar mijn vader? Triest." kaatste Hayden weer. Ik zou ontkennen dat ik niet wist wat ze aan het doen waren, gezien ik net zo was tegen Ronan. Het spelletje ik ben beter in dreigementen verzinnen dan jou, ging van start. “Weet je wat? Laat me dit voorstellen: als ik jou versla in een gevecht, trek je een week lang niet meer met Silas op ━ en vice versa. Als jij wint, wat niet gaat gebeuren, zal ik een week lang niet met hem optrekken.” Begon Ronan dan waardoor ik meteen klaar stond om tegen te werken. "Ronan dat kan je niet maken." begon ik streng. Hayden was mijn beste vriend, maar ook een belangrijke partner in mijn strategie plannen. Met de capture the flag die vanavond gepland stond had ik iedere man die ik had nodig en zeker Hayden. Het rode team telde de grootste cabins met zich mee en was duidelijk in overmacht vergeleken met mijn team. Daarbij, als Ronan verloor zou het dan ook nog een win voor hem zijn. Een week uit mijn buurt betekende voor hem dat hij mijn straf kon ontwijken. Ik kende de louche trukjes van de oorlogszoon maar al te goed. Voor ik echter de feiten op tafel kon gooien ging hij verder met het provoceren van de Hadestelg. “Come on now, hit me with your best shot. Of ben je een pussy?" Ik trok mijn neus op naar Ronan, waarna ik me met een licht bezorgde blik naar Hayden richtte. "Je hoeft dit echt niet de doen Hayden, niet naar hem luisteren." ik probeerde Hayden te waarschuwen, maar de moordzuchtige kleuter ging verder, en dit keer doelde hij niet enkel op mijn beste vriend. “Verbiedt het vrouwtje je het?” mijn gezicht werd rood van woede en ik wilde mijn zwaard al uit het zand halen om de oorlogszoon weg te slaan. “Misschien omdat hij al weet dat je keihard gaat verliezen.” Ik had al een stap richting mijn zwaard gezet, maar het was Hayden die nu met de dreigementen afkwam.
    "Waarom blijf je praten? Ben je bang dat een demigod zonder krachten de vloer met je aanveegt." ik stopte mijn beweging en keek Hayden aan met een verontrusste blik, maar schonk hem daarna een klein bemoedigend glimlachje. Hij was een goede vechter en kon Ronan zand laten happen als hij met het juiste wapen in hand had. De speren lagen echter verder van hier, waardoor ze genoodzaakt waren om met zwaarden, pijn en boog en knotsen te werken. "Kan je Kara mee de ring uit nemen?" Ik knikte naar Hayden, zijn beslissing om met Ronan te vechten, respecteren waarna ik even loot naar Kara en de jonge hond met me mee te lokken naar de tribunes. Eens daar nam ik plaats op de voorste rij en aaide Kara voorzichtig. Deels omdat ik ook iets nodig had om mijn spanningen bij kwijt te geraken. "Show me Hell, War-boy."

    Het geklink van metaal op metaal vulde opnieuw de arena. Hayden had een zwaard uitgekozen om mee te vechten en wist een goede tegenpartij te bieden voor een al opgefokte Ronan. Ronan miste enkel nog een neusring en hij zou zo voor minotaurus kunnen spelen met die kop van 'em. Ik wilde Hayden graag coachen, hem waarschuwen voor mogelijkse klappen maar ik moest me stilhouden. Ik bewoog wat mee alsof ik zelf voor een onzichtbare mini Ronan me aan het verdedigend was. en hield de bewegingen van mijn beste vriend nauw in de gaten. "Shit! Rechts!" riep ik nog waarschuwend naar Hayden maar het was te laat. Ronan had mijn move van net gebruikt en Hayden op zijn knie gekregen. Ik sprong rechtop net als Kara naast me om daarna van de tribune af te hollen. Echter eens ik bij Ronan was, war Hayden al weggelopen. "Shit." vloekte ik zacht onder mijn adem, waarna ik Ronan met een nauwe blik aankeek. "Je weet dat ik Hayden nodig heb vanavond." Ik richtte mijn vinger naar hem toe en prikte hem in zijn borstkas. "Die deal was oneerlijk en je weet het." vervolgde ik kwaad in snoof en keek nog even naar Hayden die al te ver was om ons nog te horen. "Laat de deal vanaf morgen ingaan." eistte ik dan ook. "Dan kan ik vanavond de vloet met je aanvegen met een volledig team en hoef je alle troep van mijn blauw team vanavond niet op te kuisen." mijn plan was sowieso al geweest op Ronan op de zadelen met alle gebruikte wapens van de capture the flag die opgeblonken mochten worden nadat we onze zoveelste overwinning hadden. Maar het was het waard om op te geven als ik Hayden vanavond nog in mijn team kon hebben. Daarbij als we opnieuw gewonnen waren hadden we een zomer geen stallen en toiletten duty.


    . "Get cleaning, Ure iti" beet ik hem nog toe, voor ik toch echt mijn rug naar hem keerde. Ik floot, waardoor Kara meteen aan kwam rennen. Ik worp nog een blik op Silas, die er nog altijd ongelofelijk goed uitzag zonder shirt. Goed genoeg om mijn wangen weer kort te doen oplichten. Nee, gedraag je. Ik keek weg en verdween richting het meer en de cabins om schoon te worden met een duik en daarna schone kleren aan te trekken.


    AMOR CHESTERFIELD

    Son of Aphrodite - Being a Cheerleader - With Annie at the Arena



    Annie lachte even, kleine rookwolkes dwarrelden over haar lippen als ze dat deed. De vroege ochtendsigaret deed me haast wensen dat ik nog tijd had gehad om een goede mok koffie met me mee te sleuren naar de arena, want ik kon dit wel goed gebruiken zo vroeg. "Uitslover." Klonk Annie na mijn tevreden multiculturele gespin waarna ik het ook niet kon laten om even te lachen. "Wat? Het is mijn enige talent, laat me even uitsloven." klonk ik onschuldig waarna ik het niet kon laten om wat onschuldig te gaan flirten. "Altijd. Nicky heeft me wat nieuwe moves geleerd. Micky ook, maar die was het grootste deel van de tijd aan het werk met Alfie. En voor ik je introduceer zal je echt beter met een vuurwapen of in elk geval een mes moeten kunnen omgaan, Cupido, want anders kom je het huis echt niet in." Waarschuwde mijn vriendin me al was het moeilijk te ontcijferen of ze met me zat te dollen of het ook werkelijk bleek te menen. "Telt een kruisboog ook?" kaatste ik zo onschuldig mogelijk terug. Voor mij was dit kamp de ruigste plek waar je me kon spotten, ik kon nog niet eens met een boxcutter overweg, laat staan de dingen die Annie net had opgesomd. De kans dat ik mezelf zou verminken lag namelijk veel te hoog en dat wilde ik mezelf dus niet aan gaan doen. Over verminkingen gesproken, Ronan had een slag gekregen van de boekenwurm voor hem, eentje die hij net leek terug te schenken aan de blonde jongen. Ik grijnsde en juichte nog es voor Ronan, een por in mijn zij deed me met een brede gijns opkijken naar Annie, al verdween mijn grijns al snel om plaats te maken voor een licht bezorgde blik. Annie was iets ineengekromen en mijn blik gleed meteen naar haar arm. "Ow ja, en ik ben nog in een vuurgevecht geweest. Maak je geen zorgen, het bot is nog heel." verklaarde de meid, me proberend af te wimpelen door een simpel handgebaar. "Vuur-.. De kogel is er toch wel uit?" klonk ik wat geschrokken. "Als ik jou was zou ik wat nectar alen bij de ziekenboeg, je mag altijd een extra portie voor mij meenemen." hoewel er een speelde grijns rond mijn lippen gekruld was, was ik wel wat bezorgd om haar. echter wist ik dat ik haar niet te veel mocht betuttelen. Ze was een taaie meid en hierdoor niet van procelein gemaakt, maar ze was nog steeds breekbaar, want human bones... Gezien ik Annie niet wilde wegjagen met mijn 'bezorgdheid' had ik me wee rop de match gefocust een die Ronan aan het winnen was tot mijn overenthousiasme. Aah... En dan kwam mr poutyshadowpants ook nog even aanhollen. Urghh was die maar in hell gebleven waar die hoorde. Ik sloeg mijn armen koppig over elkaar heen, terwijl ik hem uitjouwde al hield Annie me tegen door haar hand op mijn schouder te leggen. "Shush, liefje. Dit kan nog wel eens interessant worden." een kleine tegenpruttelende hhmpff verliet mijn lippen waarna ik mijn blik over de drie heren liet gaan. Het was geen verkeerd uitzicht, de blote basten en als je je ogen iets toehield en vergat dat het Hayden was die erbij stond, kon je zijn achterste wel waarderen.
    Ronan maakte er zoals altijd wel een spectakel van en om nu ook het hellenkind uit te dagen, was leuke ochtendshow voor iedereen. Daarbij het onrustige gedrag in Hayden, zijn aura, een kleine gasp verliet mijn lippen toen ik Hayden al blozend zag kijken naar de athena telg. DAT MEEN JE NIET. Ik wist dat Hayden een anders pad opliep dan meeste mannen, maar he had the hots vor Tods over there? Oh my oh my. HEt meest sexafwerende persoon leek zijn bloed doen gloeien zo bleek. En het was niet eens een rotstreek van mijn kant uit? It must be true then.
    "Owhh" mompelde ik zag, waarna ik ongeduldig op mijn bibs wiebelde, hoe graag ik er ook over wilde roddelen, mocht het nieuws aan het licht komen dat Gayden diep in de kast zit zou hij zo zijn hond op me afsturen om me aan stukken te rijten. En dat was geen leuk zicht... "Nevermind Ronan's kinks met betrekking tot alles op 2 benen. Zag je Coldie McColdheart net blozen? Je zou bijna denken dat hij echt interesse heeft in die Goodie Two Shoes. Ach, allebei kunnen ze denk ik wel een goede beurt gebruiken." begon Annie dan ook waardoor ik haar een ' I know more about this' blik schonk met een ondeugende twinkeling in mijn ogen. Oh hoe graag ik het er ook uit wilde bulderen, ik was te mooi om zo vroeg te sterven.
    Uiteindelijk ging Ronan ook de Match aan met Hayden, waardoor ik het weer als mijn plicht zag om voor Ronan te supporteren, zeker gezien hij de vorige keer onder ging door mijn toedoen. Daarbij hield mijn belofte van net nog in, mocht hij winnen, dan kon hij een goede smakkerd van mij verwachten. En ja hoor Ronan had de winnende hand ditmaal waardoor ik luid juichte en de oorlogszoon een kushandje schonk, waarna ik wee rmet mijn bibs ging zitten. "Zo dat was het dan voor mijn gechear. Nu kan ik terug mijn bed in." zei ik met een lichte gaap.




    KOSTAS EMIL FLOROS

    Son of Posseidon - The new guy - At the River.




    Het was aangenaam zitten geweest met Dorcas en hoewel er geen woord gewisseld werd, voelde ik me wel welkom door de meid. Soms hoefde er ook geen verbale communicatie te zijn tussen twee mensen om aan te voelen hoe de een tegenover een ander stond. WE hadden zo een aantal minuten bij elkaar gezeten, vooraleer Drocas opstond en me gedag zei. Haar dag zou vast gaan start gaan. Mijn blauwe kijkers richtten zich weer op het meer al was een een lichte onrust bezig in mijn hoofd. Het voelde allemaal nog zo surreëel aan, maar de brandwondden op mijn arm bewezen me het tegendeel. Dit was geen droom, maar werkelijkheid. De rivier voor me vloeide rustig door, de stroming hevig al leek dit met het blote oog niet te zien zijn. Zo voelde ik me ook vanbinnen, een kleine onrustige rivier niet wetend waar mijn ontstaansbron werkelijk gelegen ligt. Mijn moeder had me nooit veel verteld over mijn vader, enkel dat het een visser was die vaak naar het restaurant ging om te eten. Dat deze visser een Griekse god bleek te zijn vergat ze er bij te melden. Een zachte zucht verliet mijn lippen, waarna ik mijn hand door het koele water heen haalde, het was een rariteit om mijn hand boven te halen alsof het nooit in het water gelegen had, maar als ik ontspande kon ik wel de frisse vertrouwde aanraking van de rivier voelen. Ik hield mijn hand iets op, boven het water en concentreerde me hevig op het belanceren van een kleine waterdruppel. Het was facinerend en ook beangstigend om te zien hoe de druppel danste onder mijn wil al viel deze weer genadeloos in het water toen ik voetstappen dichterbij hoorde komen. Eens ik opkeek zag ik een vriendelijk uitziende meid, met lange bruine krullen en een warme glimlach. ‘’Goedemorgen.’’ ik schonk haar een kleine glimlach waarna er een oprechte "Goedemorgen" ook van mijn kant uitkwam, mijn stem was nog wat hees van de vroege ochtend, dus schraapte ik mijn keel iets. Ze kwam zich naast me nestelen en voor even was ik wel blij dat ik niet alleen was met mijn gedachten. "Beetje zin in het vlaggenspel?" klonk ze na even, mijn aandacht was van de rivier naar de jongedame gegleden al wist ik niet hoe ik het best antwoordde op haar vraag. "Geen idee om eerlijk te zijn. Het enige wat ik weet is dat Toby en ik in het blauwe team zitten. Is het zoiets als tikkertje?" ik had werkelijk geen idee wat ik me moest inbeelden bij het vlaggenspel, maar wat ik wel wist is dat ik er vast niets van zou bakken. Ik verborg onbewust mijn linkerarm wat, gezien het een pijnlijke herinnering was en bood mijn rechterhand aan om haar de hand te schudden. de brunette stelde zich voor als Nylah, waardoor het maar enkel so beleefd was dat ik mezelf ook voorstelde. "Kostas, blij je te ontmoeten." ik glimlachte naar haar, waarna ik mijn hand weer om mijn knie legde. " Kom jij hier iedere zomer naar dit kamp?" vroeg ik haar vervolgens. Ik nam aan dat dit voor de meesten een normaal zomerkamp was, misschien dat ze een uitnodiging kregen van hun goddelijke ouder of dergelijke. "Ik neem aan dat het dan ook niet enkel voor de grumpy kampleider is." ik grijnsde licht aan de gedachten van de vreemde Mr.D


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Nylah Lily Castro


    Daughter of Demeter - At the River - With Kostas
          De jongeman schonk haar een warme glimlach waarna hij haar terug groette. Zijn stem was nog wat hees van de vroege ochtend, maar na het schrapen van zijn keel klonk het al een stuk consequenter. Net pas wakker? Of een stille ochtend gehad? Toen hij een vraag terugstelde vatte Nylah dat op als een teken dat ze welkom was. Kort daarna trok ze haar benen op in een kleermakerszit. Ze kon zich wel inbeelden wat de Poseidon kinderen zagen in de rivier. Het geluid van het stromende water liet zelfs haar ontspannen. De zon glinsterde in het water en de planten bewogen rustig heen en weer op het briesje. Ja, ze begreep het wel.
          Maar ze had nog een vraag te beantwoorden. ‘’Oh leuk! Wij zitten ook in team Blauw.’’ Begon ze enthousiast, al was het het feit dat Tobias in hetzelfde team was meer de aanleiding van haar bredere glimlach en schitterende ogen. Voor hetzelfde team strijden was toch weer iets anders dan een standaard conversatie. De gedachte zorgde voor een afleiding van de onduidelijkheid die ze eigenlijk schepte door ‘wij’ te gebruiken, maar dat viel vrij snel recht te zetten. ‘’Wij als in Demeter cabin.’'
          Bij de vergelijking met tikkertje trok ze even een nadenkend gezicht. ‘’Hmm, bijna.’’ begon ze terwijl ze zich weer terug naar Kostes draaide. ‘’Ik denk niet echt dat er een vergelijkbaar spel is. Het gaat meer om het roven van de vlag van het andere team, die uiteraard verdedigd wordt door het andere team. Wie het eerste de andere vlag over de rivier krijgt wint. Voeg daar nog wat monsters en wapens aan toe en dan heb je wat wij Capture the Flag noemen.’' Ze gebruikte een luchtige toon, voor haar was het immers een enorm gebruikelijk spel net als tikkertje dat vroeger was, maar ze was zich wel bewust van hoe vreemd dit zou klinken voor iemand die er niet bekend mee was. Ze herinnerde zich nog goed hoe verbaast ze was over de monsters die zich schuilhielden in het bos en dan vooral over het feit dat niemand daar echt problemen mee leek te hebben. Inmiddels was ze zelf die rol aan gaan nemen. Het was een goede training, en dit was wat ze in het echt ook moesten doen, maar dan in de vorm van een spelletje. Niet verkeerd toch?
          Kostas, blij je te ontmoeten." Stelde hij zichzelf voor met een glimlach. Bij het uitsteken van zijn hand leek het alsof hij zijn verbonden arm wat wegschoot, maar ernaar vragen deed ze niet. ‘’Insgelijks.’’
          Ondertussen hadden haar handen een stukje riet gevonden dat ze afbrak om vervolgens aan de pluim te friemelen. Bij het ophouden van haar linkerhand groeide direct een nieuwe pluim terug.
          ’'Kom jij hier iedere zomer naar dit kamp?" Vroeg Kostas geïnteresseerd. ‘’Meestal wel, soms blijf ik langer, het ligt altijd een beetje aan de gebeurtenissen van het jaar en of het veilig genoeg is.‘’ Ze dacht even aan haar thuisland waar haar vader alleen was. Ze genoot er altijd van om weer terug te gaan, maar ze genoot er net zoveel van om op Camp Halfblood te zijn. Het bleef altijd wel een lastige combinatie, ze wilde hem ook niet onnodig in gevaar brengen. In dat opzichte had ze geluk met haar ouder. Een leven als een zoon van een van de big three zag er hoe dan ook anders uit. "Ik neem aan dat het dan ook niet enkel voor de grumpy kampleider is." Ze moest even lachen om zijn opmerking om Mr. D. Humor leek de Poseidon zoon wel te hebben. ‘'Nee dat is een ding wat zeker is.’'
          De rietstengel begon weer wat saai te worden. Voorzichtig legde ze het in het water waarna de rivier het meenam. Vervolgens richtte ze haar bruine kijkers weer op Kostas. ‘’ Heb je je draai al een beetje kunnen vinden hier?’’


    Adventurer at heart, but oh how she loved to be home


    VOOR hem, een demigod die staat voor oorlog en chaos, was het uiterst bevredigend om de blik in zijn tegenstander' ogen te zien. Vol temperament, vol vuur. Het liet hem doen opleven, alsof het wezen in hem wakker werd gemaakt. Zijn woorden als zowel rood wordende gelaat, spoorde hem enkel aan door te zetten, Silas tot het uiterste te drijven. En nadat zijn lederen armband werd afgeslagen, deed hij deze met een schuin gegrinnik weer om.
          Zijn wenkbrauwen schoten omhoog. "Oh, met publiek? Dat is behoorlijk avontuurlijk van je, Silly, zo openlijk je genegenheid te tonen."
    Met een glimlach die enkel voor de Athena-nakomeling zichtbaar was, stond hij op en maakte zijn wens voor een nieuwe match kenbaar. Vanzelfsprekend was de eeuwige schaduw ook weer aanwezig, die keer op keer de mogelijkheid had alles te verpesten. Blijkbaar had daddy dearest hem toch een kracht gegund. Ronan rook al iets van verderf en verrot, waarvan hij tevens gelijk liet weten wat hij van de gast vond.
          "Natuurlijk ben jij de enige die over verklikken begint, gezien het je M.O is. Per slot van rekening heb je altijd iemand nodig die je handje vast komt houden ━ of het nou die van Silas is of je vader. Wacht. . . Hij moest je natuurlijk niet."
    Het zogenaamde ijskoude rond de jongen deed hem niets. Beter nog: het viel hem niet eens op. Net zoals die stomme hond van hem, wat Ronan niets deed. Als hij poogde iemand te intimideren daarmee was hij bij hem aan het verkeerde adres.
    Voor even had hij het idee dat zijn kracht geholpen had, daar Hayden's wangen voor luttele seconden rood werden. Hij kon niet wachten tot hij onder de vloeistof van het roestige rood zat. Silas had nog wel wat tegen hem gezegd, maar eerlijk gezegd, lette hij daar al niet meer op. Silas zou nog eerder reactie terugkrijgen van een bakstenen muur. Uiteindelijk had hij plaatsgenomen op de tribune, terwijl Hayden een zwaard beetnam.
    Het gevecht duurde langer dan normaal, daar ze beiden met plezier elkaars kop van hun romp hadden verwijderd. Ronan mocht wellicht de strijd gestart zijn, en meer dan zijn best deed deze ook te beëindigen, maar zich inhouden voor Silas of iemand anders zou nooit of te nimmer gebeuren. Zelfs al beschouwde hij hem als een vriend. Zodra de Hades-telg sloeg, sloeg hij net zo hard terug, wellicht zelfs harder. Zo had hij hem al snel terugbetaalt voor alle wonden die hem waren toegebracht.
    RONAN
    KEARNEY
    ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁

    SENTIMENT IS A

    CHEMICAL DEFECT
    FOUND IN THE LOSING SIDE
    ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁


    De kinderen van Ares voelden de aangebrachte verwondingen in een gevecht niet, en anders konden ze uitermate goed doen alsof; daar was Ronan Kearney het schoolvoorbeeld van. Ten lange leste kwam er een eind aan het gevecht doordat meneer driftkikker die had opgeleefd in het duel, letterlijk de poten onder zijn lichaam vandaan trapte.
          Bedankt, Silas ━ met deze move liet hij hem indirect weten dat hij zijn aandeel in dit tweegevecht gunstig was geweest. De scherpte van zijn zwaard prikte lichtelijk in de huid van zijn keel toen de schapenkop begon te praten. Het maakte hem echter allemaal geen moer uit, integendeel, zijn vuile grijns werd enkel groter.
          "Geen zorgen, ik zal graag alles van Silas onder handen nemen in deze week. We zullen immers genoeg alleen━tijd hebben."
    Eens Hayden opstond, trok hij in een soepele beweging een soortgelijke snee over zijn wang heen als retributie. Vlak erna was Silas al aan komen rennen, terwijl Hayden al bijna uit het zicht verdwenen was, en deinsde niet terug zijn ongenoegen over de match te vertellen. Ronan had al niets meer van hem binnen gekregen, daar zijn bloed begon te borrelen door de dingen die hij van Silas aan moest horen. Bij de woorden 'laat het vanaf morgen ingaan', schoot zijn blik dan ook naar hem toe. Waar zijn energie eerst furieuze stroom van destructie was, transformeerde deze in de ijzige variant ervan.
    De beruchte onruststoker had er van alles uit willen gooien, van 'er zijn geen spelregels in duels' naar een wat persoonlijkere 'Hayden zal je alleen nodig hebben als je in de goot wilt eindigen.'
    Desalniettemin had hij van het ene op het andere moment alles weer ingeslikt. Als een ingeslagen bom in zijn bewustzijn kwam hij tot de veronderstelling dat hij niet gewenst was, dat hij er niet mocht zijn. De luiken die voorheen nog open stonden voor Silas, al was dat op een kiertje geweest, klapten zo hard dicht dat zijn binnenste het voelde. Het duizenden malen meer pijn dan welke fysieke slag ook.
          "Nee," bitste hij kortaf, zijn stem killer dan welke sneeuwstorm ook, "jammer voor jou zit je nu met mij opgescheept. En daar is alles mee gezegd." Met bliksem in zijn ogen en de winter in zijn houding greep hij zijn zwaard opnieuw beet, en keerde zich van hem af.
          "Ik zie jou vanavond. Zonder die zak." Met grote passen beende hij de arena uit, zonder Amor of wie ook ━ die hij in deze staat vergeten was.

    [ bericht aangepast op 21 aug 2020 - 18:14 ]


    [ heaven knows ]

    Annie Markovich
    17 • Daughter of Hermes • Street Urchin • Want a smoke? • The Stands • Amor

    Amor was altijd aan het flirten, en dat was ook wel een van zijn charmes, ondanks dat het soms wel irritant werd. Dat samen met het feit dat hij nog geen deuk in een pakje boter kon slaan betekende dat ik hem echt nog niet mee naar huis ging nemen. Ik wist alleen niet zeker of hij nu doorhad dat ik dit serieus meende. Zelfs als hij mijn huis zou overleven, was het niet slim om in mijn wijk rond te lopen zonder een wapen op zak. Ik schudde met een zachte grinnik mijn hoofd. "Lieverd, daar kan je ook echt niet goed genoeg mee omgaan voor Detroit." Ik bedoelde het niet gemeen, maar ik wilde gewoon echt niet dat hem iets overkwam. Intussen was het gevecht voor onze neus bezig en trok het nog best wat van Amor's aandacht. Zo veel dat hij me plots in zijn enthousiasme porde, maar natuurlijk precies op een plek waar nog een net gehechte wond zat. Het was niets, voor mij in elk geval niet, maar hij leek daar heel anders over te denken. Hij leek oprecht bezorgd, iets wat ik eigenlijk niet echt kon waarderen, maar zijn grap naar het einde zorgde er wel voor dat ik niet te kattig uit de hoek kwam. "Schampschot, dus echt alleen maar oppervlakkig vlees wat is geraakt en er zitten al hechtingen in. Daarbij zorgt nectar ervoor dat ik geen litteken krijg, en dat wil ik voor deze eigenlijk wel." Het was misschien vreemd voor buitenstaanders, maar littekens waren toch ook trofeeën op een bepaalde manier. Het betekende dat je een erge wond had overleefd.
    Na afloop van het gevecht was er wat oproer in de ring. Amor leek er niet blij mee, maar om eerlijk te zijn kon dit nog wel eens extra leuk worden. Die loser uit de Hades cabin vocht maar weinig en hij en Ronan leken een heel ander soort probleem met elkaar te hebben dan de Ares-zoon en de Athena-nerd. Al snel bleken mijn kalmerende woorden uit te komen, want na wat haantjes gedrag was er kort toch echt een blos te zien op de wangen van die emo. Dit keer was het aan mij om te ellebogen, naar een zeer onrustige jongen naast me. Je zou haast denken dat hij meer wist. Dit idee werd alleen maar bevestigd door de blik in zijn ogen. Hij wist hier een stuk meer over, maar het kwam er nog niet uit. Nog niet... Jammer genoeg begon toen het gevecht en was Amor nog wel meer bedreven in het aanmoedigen van zijn gewelddadige flirt dan eerst. Het was een gevecht wat niet onder deed voor degene die ik gewend was. De twee vochten echt als leeuwen, in plaats van hoe netjes en volgens het boekje de meesten hier vochten. Het was mij vanaf minuut een al wel duidelijk dat ze vochten voor bloed en niet de snelle overwinning, zo leek het niet in elk geval. Ik rookte zelf rustig de peuk op, gezien Amor toch echt te druk was met juigen en boe roepen.
    Uiteindelijk wist Ronan de loser op zijn knieën te krijgen en was mijn vriend ook wel klaar met cheerleader spelen. "Wat dacht je van nog een peuk, een bak koffie, en pannekoeken? Dan kan je me ook meteen haarfijn uitleggen wat je allemaal nog meer weet over wat er allemaal speelt tussen die twee sukkeltjes." Ik zette mijn pet even wat beter op mijn hoofd. "En ga me niet zeggen dat je niet weet wat ik bedoel, Chesterfield, want je weet dondersgoed dat dat niet waar is." Ik liet hem niet echt een keuze. Dat was sowieso mijn bedoeling, maar ik wist ook dat Amor altijd wel in was voor een sigaret en het delen van sappige roddels. Veel sappiger dan dit ging je het denk ik toch niet krijgen dan dat die twee losers stiekem elkaars fuckbuddies waren... Of zelfs 'vriendjes' want ze zagen er nu niet echt uit als jongens die dingen casual konden houden. Ergens verbaasde het me dat die twee op jongens vielen, of eigenlijk dat ze überhaupt wisten wat liefde en lust waren.
    Ik stond op en pakte Amor's arm om hem zo omhoog te sleuren tot ik onze twee armen in elkaar kom haken. "Kom. Eten en praten. We kunnen altijd nog ergens anders gaan zitten als je dit onder ons wil houden." Wij waren vast niet de enigen die de blos hadden gezien, maar goed. Als Amor zijn kennis niet met de wereld wilde delen, was dat zijn keuze. Toch zou hij echt niet van me af komen tot hij me vertelde wat hij wist. Dat zou hij ook wel weten. Ik nam hem mee naar de tent waar door de dag heen het eten werd geserveerd. Ik pakte een dienblad, een bord, bestek, en de grootste mok die ik zag staan. Ik liep rustig verder, eerst om het bord vol te laden met pannekoeken gedrenkt in boter en maple syrup, spek, en eieren, en erna om de mok vol te schenken tot de rand met de sterkste koffie die ik kon vinden. Aan het einde van de rij wachtte ik op Amor. Er zat hier eigenlijk niemand aan de picknicktafels, maar als hij liever verder van het kamp wilde gaan zitten vond ik het ook helemaal prima, zolang hij maar sprak en ik koffie kon drinken.


    Bowties were never Cooler

    L E S L I E      "L E S"      A L L A N

    18            Son of Apollo            With Nylah and Kostas


    Uit pure frustratie gooide ik mijn boog met enig geweld aan de kant. Het lukte me zelfs niet om één pijl recht te schieten. Ik kon mijn aandacht nergens lang bij houden en het dreef me tot pure waanzin. Hoe had ik zo stom kunnen zijn, hoe had ik kunnen denken dat alles weer meteen precies hetzelfde was als toen ik een jaar geleden het kamp verliet.
    Als ik één ding zeker wist was het wel dat mensen niet te vertrouwen waren en net zo snel veranderde als de wind dat van richting deed. Blijkbaar had ik die roze bril die ik vorig jaar had opgezet nooit meer af gedaan. De realiteit kwam dan ook extra hard binnen. Zo hard dat ik de hele week al van slag was. Ik beweerde dat ik er inmiddels al een beetje overheen was, maar ik loog mezelf en de anderen gewoon voor.
    Ik was normaal niet het type om helemaal hotel de botel te worden van iemand maar ik had het flink te pakken gehad. En nu stortte ik keihard neer van die roze wolk.
    Dit zorgde ervoor dat ik werkelijk waar in een pest humeur was. Dit was dan ook de reden waarom ik iedereen het liefst vermeed maar ook daar kreeg ik geen beter humeur van. Ik had de handdoek in de ring gegooid en ging opzoek naar wat vermaak. Of tenminste naar iemand waar ik mijn ei kwijt kon en waarbij ik even mijn gedachten zou kunnen verzetten.
    Het kamp hoorde leuk en leerzaam te zijn maar ik was nu enkel bezig met liefdesverdriet en zelfmedelijden.
    Na een even gelopen te hebben herkende ik Nylah haar krullenbos. Mijn mondhoeken kropen al iets omhoog. Echter ontdekte ik al snel dat ze niet alleen was en ik leek de jongen niet meteen te herkennen...
    Ik besloot op hetzelfde langzame tempo op de twee af te lopen, zodat ik genoeg tijd had te observeren of het verstandig was om me te komen mengen in het gesprek. Dat leek geen kwaad te kunnen en het duurde dan ook niet lang voordat ik naast Nylah ging staan.
    Ondanks onze onenigheid vorige jaar zijn we altijd vrienden gebleven en waren we nu zelfs hechter dan ooit tevoren. Nylah besefte dat ook ik een slachtoffer van Amor zijn trucjes was geworden. 'Hey,' glimlachte ik naar haar en woelde even door haar bos met krullen. Vervolgens richtte ik mijn blik op de, zeker niet verkeerde, onbekende jongeman bij haar. 'Oh, sorry, laat ik me even voorstellen,' zei ik en stak vervolgens mijn hand naar de jongen uit. 'Leslie, zoon van Apollo. Maar Les is ook goed.' knipoogde ik naar de jongen waarna ik mijn blik weer op Nylah richtte en even op haar schouder leunde. 'Je bent nieuw hier, toch?' vroeg ik aan de jongen toen ik hem weer aankeek. 'Bevalt het een beetje?'.


    How far is far

    Evangeline 'Eve' Bell

    19 | Daughter of Tyche | The arena | w/ Ophelia & Toby

    Haar vriendin herhaalde een aantal keer de stad die ze zojuist had genoemd, alsof ze het niet kon geloven. ‘Yes baby, Parijs!,’ reageerde ze met een grote grijns op haar gezicht. Zelf had ze, voordat haar vader en stiefmoeder naar Parijs waren verhuisd, vrijwel nooit de grenzen van de staat waar ze was opgegroeid overgestoken. Een enkele keer hier en daar, voor korte vakanties en dergelijke. Ook wist ze dat Ophelia nooit echt ver weg was geweest. Haar meenemen naar Parijs was dan een mooie mogelijkheid om haar een ander deel van de wereld te laten zien. En het was voordelig voor haarzelf. Ze hield van haar familie, maar soms zou het ook fijn zijn om een leeftijdsgenootje mee te hebben waarmee ze wat tijd kon doorbrengen.
    Haar blik wendde zich naar de open plek in de arena onder hen, waar het gevecht ondertussen was veranderd in een bekvecht tussen Ronan en Silas’ ‘hondje’, Hayden. Zuchtend schudde ze haar hoofd bij de gedachte aan de constante ruzie die er binnen dat groepje plaatsvond. Er ging amper een dag voorbij zonder geruzie en gevecht. ‘Daar heb je wel gelijk in, die jongens zijn echt on a whole other level.’
    ‘Honey, ik moet tegen de Ares cabin. Ares’ kinderen zijn echt bruut, geluk alleen gaat me daar echt niet bij helpen,’ legde ze uit. Enkele jaren terug, een van haar eerste capture the flag potjes, was ze aangevallen door een dochter van Ares. Op dat moment was ze nog niet vaardig genoeg om zichzelf te redden, waardoor haar hoofd bijna van haar romp was gescheiden, als een van haar halfbroers niet had ingegrepen. Vanaf dat moment hield ze dan ook het liefst een gepaste afstand van al het Ares telg. Ze waren vast en zeker niet allemáál zo, maar de angst die ze over had gehouden aan dat incident weerhield haar er wel van om contact te zoeken met de kinderen van de oorlogsgod. ’Dat zien we vanavond wel, en als je er toch wel wat van bakt dan mag je me trakteren,’ haar wenkbrauwen schoten omhoog bij het aanhoren van haar vriendin. ‘Uh.. maar.. ik bedoel,’ bracht ze er enigszins stamelend uit. ‘Ik kan vast nog wel iets, maar niet zo goed als voor de zomervakantie,’ verklaarde ze haar eerdere statement nader.
    Plots hoorde ze de stem van een maar al te bekende jongeman die zowel haarzelf als Ophelia begroette. Al snel werd ze in een omhelzing getrokken door de Poseidon zoon, wat een enorme glimlach op haar gezicht teweegbracht. ‘Toby, hi! Ik wou je zo gaan zoeken, maar blijkbaar heb je me al gevonden.’ Ze trok de jongen nog een keer stevig tegen zich aan, waarna ze hem losliet en weer plaats nam naast Ophelia. 'Hoe was het om er even tussenuit te zijn?' ‘Het was leuk om me weer even in de normale wereld te begeven, maar ik heb het hier toch wel gemist,’ ze keek de twee een voor een aan. ‘Nouja.. eigenlijk heb ik jullie het meeste gemist,’ gaf ze toe met een glimlach. ‘Maar genoeg over mij, hoe was jullie vakantie?’
    Ook Toby leek te denken dat Ophelia het smerig uitziende drankje zou gebruiken voor eigen doeleinde. Ophelia legde echter aan de jongen uit dat het was bedoeld voor de overleden hamster van een Apollo kind. Haar ogen werden steeds groter en de verbaasde blik op haar gezicht steeds duidelijker naarmate het verhaal zich vorderde. Ze wist natuurlijk wel dat dat niet de echte reden was voor het drankje, maar Ophelia’s verhaal erachter was toch wel enigszins disturbing te noemen.

    [ bericht aangepast op 24 aug 2020 - 12:47 ]



    KOSTAS EMIL FLOROS

    Son of Posseidon - The new guy - At the River.



    Er viel een zacht briesje over de rivier heen, welke zorgde voor een rimpeling in het water, maar eveneens ook ons in de haren streelde. Nylah, zoals ze zichzelf had voorgesteld had ik de afgelopen dagen soms wel eens opgemerkt, al was dit nu ons eerste echte gesprek. Het gesprek ging over de activiteit van deze avond, de vlaggenjacht af zoiets. ‘’Oh leuk! Wij zitten ook in team Blauw.’’ sprak de brunette enthousiast een brede glimlach sierde hierbij haar volle lippen en wat best aanstekelijk werkte. Ook op mijn lippen verscheen een glimlachje, blij dat ik teamgenoten was met haar. ‘’Wij als in Demeter cabin.’' bevestigde Nylah me dan waardoor ik even knikte als teken dat ik haar begreep. Demeter, de godin van de gewassen en landbouw, zou zij ook zo'n connectie hebben met de aarde als ik had met de diepe wateren?
    Uiteindelijk koos ik om het gesprek verder te zetten over de activiteit van deze avond, gezien ik absoluut geen idee had wat het precies inhield, mijn vergelijking met tikkertje deed haar even bedenkelijk kijken. ’'Hmm, bijna.’’ Begon Nylah waarna ze iets naar me toedraaide. ‘’Ik denk niet echt dat er een vergelijkbaar spel is. Het gaat meer om het roven van de vlag van het andere team, die uiteraard verdedigd wordt door het andere team. Wie het eerste de andere vlag over de rivier krijgt wint. Voeg daar nog wat monsters en wapens aan toe en dan heb je wat wij Capture the Flag noemen.’' Haar uitleg was verhelderend, maar zorgde ook voor een kleine frons op mijn voorhoofd. "Monsters en wapens? Like the real deal?" ik trok mijn ene wenkbrauw wat verontrust op. Ik was nu geen blinde, er waren inderdaad echte wapens hier waarmee men trainde, maar als iemand die nog nooit gevochten had was dit toch wel... Not my cup of tea. "Is er een optie om veilig op uitkijk te staan?" grimaste ik licht, een optie om ver weg van moordwapens te zijn...
    De manier hoe Nylah zo luchtig over het spel wist te spreken deed me vermoeden dat dit niet haar eerste zomer was, hierbij mijn oprechte interesse of ze hier iedere zomer kwam. ‘’Meestal wel, soms blijf ik langer, het ligt altijd een beetje aan de gebeurtenissen van het jaar en of het veilig genoeg is.‘’ terwijl Nylah sprak friemelde ze met een stukje riet mijn blik volgde geïntrigreerd hoe ze uit het niets een nieuwe mooie pluim aan het gewas kon weven. Onbewust hield ik dan ook even mijn adem in, waarna een zachte "wow'' mijn lippen verliet. Vervolgens keek ik weer op naar de brunette. Mijn stiefvader had me ingelicht over de gevaren, wat ik zelf ook ondervonden had nu. "Mis je je familie dan niet?" vroeg ik haar, een zekere voorzichtigheid in mijn toon. Ik was hier amper drie dagen en kon niet ophouden met ongerust te zijn over mijn familie. Nylah legde het stukje riet aan de rand van het water, welke het water met zich mee droeg. ‘’ Heb je je draai al een beetje kunnen vinden hier?’’ Mijn blik gleed van de rivier weer naar Nylah. In alle eerlijkheid voelde ik me hier absoluut niet op mijn plek, ik leek een outsider te zijn geïntroduceerd aan een leven die ik liever niet wilde leiden. Mijn onwetendheid van deze kant van me droeg ik al mijn hele leven mee en alles leek nu op zijn kop te staan. "Best wel." zei ik kalmpjes tegen Nylah en schonk de meid een kleine glimlach, waarna ik mijn handen even in mijn schoot legde. Ik was nooit iemand geweest die mijn gevoelens bloot haf aan een ander, daarbij had ik ook geen behoefte aan medelijden van iemand die ik net ken. Misschien wel tot mijn voordeel kwam er een nieuw persoon zich bij ons voegen, een blonde jongeman die Nylah goed leek te kennen, gezien hij zijn hand door haar bruine krullen wist te halen. 'Oh, sorry, laat ik me even voorstellen,' sprak de jongeman me toe na de brunette begroet te hebben, hij stak zijn hand naar me uit waar ik kort naar keek, waarna ik deze met mijn goede hand aannam en uit beleefdheid schudde. 'Leslie, zoon van Apollo. Maar Les is ook goed.' De jongeman knipoogde nog even waardoor ik ik mijn wenkbrauwen licht optrok en mijn keel schraapte. "Aangenaam, Mijn naam is Kostas, zoon van Poseidon, zo blijkt." stelde ik mezelf voor, de naam Poseidon kwam er wat aarzelend uit. 'Je bent nieuw hier, toch? Bevalt het een beetje?" Mijn blik geed kort van Leslie naar Nylah, waarna ik kort knikte. "Ja het is best prima." antwoorde ik hem, met hetzelfde antwoord dat ik Nylah had gegeven. Het was niet dat ze vast een ander antwoord hadden verwacht. "Het is nog wannen aan het 'wapending'" besloot ik dan maar te vertellen om hopelijk het onderwerp van me af te laten glijden. Ik was ook niet echt het type dat graag over mezelf sprak, daarbij leek het me interessanter om naar hen te luisteren, gezien ze vast veel hadden meegemaakt hier.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH



    AMOR CHESTERFIELD

    Son of Aphrodite - Being a Cheerleader - With Annie at the Arena





    Annie schudde haar hoofd en ik kon zelf een klein beetje spot bespeuren in haar stem "Lieverd, daar kan je ook echt niet goed genoeg mee omgaan voor Detroit." sprak ze waardoor ik mijn lippen iets tuitte en lichtelijk fronste ."Excuse you, ik kan erg goed schieten als ik daar zin in heb.' sprak ik trots mijn eigen ego wat opblinkend. Misschien was schieten niet het beste woord, want nadat ik haar een por in haar zij schonk krampte ze iets ineen. "Schampschot, dus echt alleen maar oppervlakkig vlees wat is geraakt en er zitten al hechtingen in. Daarbij zorgt nectar ervoor dat ik geen litteken krijg, en dat wil ik voor deze eigenlijk wel." Sprak Annie, de toon waarop ze tegen me sprak haf me al aan dat ik haar niet moest betuttelen, iets wat ik dan ook niet deed, in plaats daarvan grijnsde ik en schudde kort mijn hoofd. "Ah dus jij speelt graag het mysterieuze type hmm? Waarbij mensen je vragen naar die littekens en je er de meest coole verhalen aan breid. I see your flirtgames." plaagde ik haar speels. Ik mocht er niet aan denken om littekens te krijgen, mijn huidje was mooi en egaal, net zoals het hoort.
    Zo nu en dan mocht ik ook een trekje van Annie's peuk nemen terwijl we toekeken hoe Ronan ditmaal overwon. Ik had ook vrolijk voor hem gejuicht, en zou later de dag wel mijn eind van de deal volbrengen. "Wat dacht je van nog een peuk, een bak koffie, en pannekoeken? Dan kan je me ook meteen haarfijn uitleggen wat je allemaal nog meer weet over wat er allemaal speelt tussen die twee sukkeltjes." S ik wist niet of het erg slim was om mijn leven te riskeren door Haydens geheimpje vrij te geven, al maakte de jongen het zichzelf niet erg gemakkelijk gezien hij zo rood was als een tomaat net... "En ga me niet zeggen dat je niet weet wat ik bedoel, Chesterfield, want je weet dondersgoed dat dat niet waar is." stelde ze voor en ik liet mijn hand even bedenkelijk over mijn kin glijden. " Hmm klinkt erg verleidelijk." sprak ik geamuseerd,en haalde mijn schouders op. "I am hungry." sprak ik vervolgens luchtig of ik het haar werkelijk ging vertellen mocht ze zelf uitzoeken.
    Ik wilde opstaan, al leek een kwade Ronan mijn aandacht op te vangen. Ik had niet echt meer opgelet op wat er in de arena gaande was en zag mijn goede maatje razend de arena uitstormen. "oooh Shit." mompelde ik. " Ik heb al medeleiden met de persoon die nu tegen hem aanloopt." Ik kende Ronann goed genoeg om te weten dat je niet met hem moest praten als hij kwaad was. Hij mocht dan nog één van mijn beste maatjes zijn, op dit soort momenten liet je hem beter met rust. "
    Ik werd uit mijn gedachten getrokken door Annie die me bij mijn arm optrok, hierdoor volgde ik de dame en liep met haar mee. "Kom. Eten en praten. We kunnen altijd nog ergens anders gaan zitten als je dit onder ons wil houden." vervolgde Annie ik grimaste als een boer met kiespijn. Ik kon nog altijd liegen of rond de pot draaien, maar Annie had een zekere overtuigingskracht, daarbij het was zoooo lang geleden at ik nog een sappige roddel kon vertellen. Natuurlijk had ik het meteen tegen Alicia verteld in alle geuren en kleuren, maar zij was mijn zusje, tuurlijk kwam ze alles als eerst te horen.
    Annie sleurde me mee naar de eetruimte waar het nog vol zat met heerlijk eten. Ik volgde haar voorbeeld en nam een dienblad, waarbij ik deze vulde me pannekoeken, chocola en een goed bakkie koffie. Vervolgens ging ik naar Annie toe en keek even rond. "Hmmm" ik twijfelde even waar we konden zitten, maar bij nader inzien was er hier het minst volk. "Hier zitten? dicht bij het buffet voor refills." grijnsde ik waarna ik eigenlijk niet op een antwoord wachtte en mijn dienblad op en een tafeltje placeerde.





    [ bericht aangepast op 2 sep 2020 - 19:31 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH


    SILAS LINCOLN PERRY

    Son of Athena - Headcounselor of the Athena Cabin - Social distincing from Hayden - The fields



    Het was oneerlijk en dat wist Ronan, echter schonk hij me geen blik waardig. Het was pas toen ik Ronan min of meer eistte om de deals morgen te laten ingaan dat hij me een kille blik schonk. Ik keek echter niet weg van Ronan, zijn blik intimideerde me niet zo snel. "Nee," Ik fronste "Dat kun je ni-" ik kreeg de tijd niet om te klagen want hij ging al verder met zijn kille toon. "jammer voor jou zit je nu met mij opgescheept. En daar is alles mee gezegd." Zijn donkere ogen spatte vuur en ik beet op mijn kiezen. Er waren soms momenten dat ik oprecht funn had om met Ronan te sparren, maar momenten als deze wilde je toch even schreeuwen naar de jongen. Ronan nam zijn zwaard op wat me mijn wenkbrauw deed ophalen. "Ik zie jou vanavond. Zonder die zak." Ronan keerde zijn rug naar me toe. "Weet je wat Prima!" gromde ik gefrustreerd . Terwijl Ronan de arena uitbeende haalde ik even gefrusteerd mijn handen door mijn krullen. "Son of a wargod..." gromde ik kwaad waarna ik om mijn beurt even kwaad ik het zand trapte en een teug adem probeerde te halen. Okay oplossingen , oplossingen. Ik ijsbeerde even kort maar bij het besef dat ik nog steeds in het midden van de arena stond en er nog mensen op de tribune zaten... Dit en ik had nood aan een nieuw shirt... Ik nam mijn zwaard van de grond en zette deze terug op zijn plek, het ding zat nog onder bloed en zand, maar tja mijn poetshulp was het woest afgetrapt. Ik baande me een weg naar de Athena cabin zodat ik niet als een idioot nog langer zonder shirt moest rondlopen en ik al dat verdomde zand van me af kon krijgen. He pul kroop verdorie overal. Eens opgefrist plofte ik op mijn bed en haalde een pen en papier boven. Nu ik niet direct met Hayden kon praten -wat Ronan geweldig bleek te vinden- moest ik maar een andere manier vinden om mijn beste vriend in het spel te verwerken. Ik tekende het Plan even op papier, waar we de vlag ditmaal zouden plaatsen, welke cabins voor wat moesten zorgen, en dan had ik het. Ronan verwachtte nu dat Hayden niet meer zou meedoen met de capture the flag. Dus kon ik mijn probleem in mijn voordeel verwerken. Als we Hayden met Kara alleen op pad stuurden, konden we op deze manier een verassingsaanval organiseren. Met Hayden in de schaduwen als scout, en dan konden we andere troepen inzetten als onze decoy scouts. Zo hebben we twee a drie groepen die de vlag konen onderscheppen. Ik krabbelde vanalles hevig op het notablokje in mijn handen. Mocht één van de scoutingsgroepen uitgeschakeld worden, dan had ik nog steeds Hayden voor op te steunen, want daar zou Ronan niet op zoek naar zijn. Dan hadden we enkele water troepen die de rivier zouden beschermen zodat het front van Ronan vertraagd zou worden. Ik krabbelde vanalles, waar we de boogschutters zouden plaatsen, wie ik inschakelde om te vlag te grijpen. In deze staat zou Ronans woede naar mij gericht zijn, dus als ik de jongeman kon afleiden terwijl mijn team te overwinning zou halen, dan haf ik die glorie graag aan hen. Het zou door mijn leidingstechnieken zijn dat we alweer een overwinning zouden halen. Eens tevreden met het plan, schreef ik instructies op , waarna ik even stopte. Wat ik van plan was om te doen was een spleet in Ronans deal met Hayden. Een onrein ommeweggetje, die technisch gezien niet tegen de regels was. Ik nam een nieuw blaadje en aarzelde even vooraleer ik toch schreef.

    'Hayden, het spijt me dat ik onze training heb gemist. Door mijn schuld kunnen we elkaar nu een week niet zien-" begon ik al was het misschien wat the cheesy dus ik verfrommelde het blaadje en nam een nieuw. "Hayden, hier de instrucites, liefs Silas." Ik bekeek het briefje, dit was ook vrij droog... En Liefs, zeiden ze dat nog. Ronans stem dat hij mij Haydes wifey noemde spookte weer in mijn hoofd waardoor ik onbewust bloosde en het briefje snel verfrommelde. Ik woelde kort door mijn haren, ronans stem uit mijn hoofd krijgend. "Okay Silas, opnieuw." zuchtte ik. ' Hayden, via deze manier kunnen we toch nog communiceren met elkaar. Het was niet het beste idee om het tegen Ronan op te nemen, maar ik waardeer dat je voor me op komt. Let's win tonight. here's the plan.'. Ja dit kon er mee door. Ik rolde de twee papiertjes op en bond deze goed samen. Daarna liep ik mijn cabin terug uit, opzoek naar Hayden of beter gezegd Kara. Eens ik de twee ook van een afstandje zag ik grimaste even, en hurkte neer om Kara te wenken, de papieren rolletjes in mijn hand houdend.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    -> Ik heb in de titel het minimum aantal woorden aangegeven. Dit is namelijk al een hele tijd verplicht hier op Q. (:


    How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

    Annie Markovich
    17 • Daughter of Hermes • Street Urchin • Spill the tea • Food Hall • Amor

    Een lach verscheen op mijn gezicht toen Amor me plaagde met het feit dat ik mijn litteken wilde. Hij was soms wat pushy en leefde een beetje in een fantasie wereld, maar hij bedoelde het meestal goed. Het gevecht duurde verrassend lang, maar uiteindelijk kwam het toch tot een einde voordat een van de twee de ander z'n keel doorsneed. Ik stelde maar voor om ontbijt te gaan halen. Ik had nog niets gegeten en was echt toe aan een kop hele sterke koffie. Daarbij wilde ik heel graag horen wat Amor voor me aan het achterhouden was. Ik kon hier en daar wel iets gokken, maar hij had altijd de sappigste roddels. Ik luisterde maar wat graag naar de roddels hier op het kamp van alle kindjes die dachten dat ze een zwaar leven hadden.
    Ik wilde net gaan lopen toen Amor mijn aandacht trok. Ik keek even over mijn schouder en zag daar Ronan witheet uitslaan. Aj. Ik was het helemaal met hem eens dat je nu echt uit de buurt van de vechtersbaas moest blijven. Voor hij zijn pijlen op mijn zachtaardige vriend kon richten, trok ik hem mee richting het eten. Ik had eten nodig en hij moest nu even niet in de buurt van zijn flirt blijven. Daarbij wachtte ik nog altijd op de roddels omtrent de blozende emo. Eenmaal in de eetzaal liet ik hem los en begon een dienblad vol te laden met eten en sterke koffie.
    Ik voegde me al snel weer bij Amor met een dienblad vol eten. Het was misschien een beetje veel eten, maar ik kreeg het wel op en ik kwam over het algemeen toch niet aan. Ik knikte toen hij voorstelde om gewoon hier te zitten. Het was eigenlijk niet nodig geweest, want hij zat al. Ik liet mezelf tegenover hem op het bankje vallen en zette mijn dienblad neer. "Dus..." Ik nam een grote slok koffie voor ik verder sprak. "Wat voor roddels hou je voor me achter over de ijskoning?" Ik nam nog een slok koffie, voor ik aan de pannenkoeken op mijn bord begon. "Ik zou bijna gaan denken dat hij echt de hots heeft voor Goldilocks als ik niet beter wist." Ik lachte een beetje voor ik verder at. Ik kon me niet voorstellen dat de jongen met een stenen hard, die een ruimte letterlijk koud deed aanvoelen, verliefd zou kunnen worden. Daarbij, echt, dat blonde sukkeltje? Maagdelijkheid was niet iets om je voor te schamen, maar volgens mij zou hij niet eens weten hoe het werkte. Hij leek ook een stok zo ver in zijn reet te hebben dat hij nooit van zijn leven ook maar zou kunnen denken om iets leuks te doen. Ach, nu zag ik Mr. Grumpy ook niet zo snel lol hebben, dus misschien matchte het wel. Dan konden ze samen saai zijn en de rest van ons met rust laten. Ik nam tussendoor nog een slok koffie, die eigenlijk echt nog moest afkoelen om lekker te kunnen drinken. Ik tikte een beetje tegen de mok, terwijl ik Amor recht aankeek. Hij wist ook wel dat hij me niet moest bullshitten. Zelfs als hij niets zou zeggen zou zijn gezicht genoeg vertellen over zijn kennis over dit alles. Hij was so makkelijk te lezen, zeker als het op sappige roddels aankwam. Toch hoopte ik dat hij het me zou vertellen, want aan hoe hij net reageerde was het duidelijk een heel sappige roddel, die mogelijk wat duistere randjes had, dus precies in mijn straatje.

    [ bericht aangepast op 14 sep 2020 - 13:04 ]


    Bowties were never Cooler