[RPG • 0] Run • Speeltopic - Speeltopics

• RUN • - Gebaseerd op de gelijknamige serie - One simple word can change your life -- Acht jaar geleden maakte een vriendengroep een belofte aan elkaar op de dag voor hun diploma uitreiking. Mocht het na high school minder goed uitpakken dan gehoopt, dan zouden ze weer samen komen en hun saaie leven achter zich laten. Op reis gaan zonder een bestemming in hun hoofd, tot ze de plek zouden vinden waar ze thuis horen. Het enige wat ze moeten doen, is het woord 'run' sturen naar elkaar. Zodra iedereen dit heeft gedaan zullen ze elkaar diezelfde dag nog ontmoeten bij het centrale punt van Grand Central Terminal, het treinstation van New York. Het eerste bericht is binnengekomen, de rest volgde verassend snel. Acht jaar later is iedereen toch bereid om hun leven te veranderen en te vertrekken met hun oude vriendengroep. Maar was dit wel zo'n goed idee als het toen leek? Misschien was het enkel het impulsieve idee van een paar tieners.. Een ding is zeker, het wordt een groot avontuur. De onderlinge relaties worden herontdekt, een inkomen moet onderweg gevonden worden en uiteindelijk zal er een plan gemaakt moeten worden. Is dit voor hen allemaal wel weggelegd, of hadden sommigen toch tevreden moeten zijn met hun comfortabele, voorspelbare wereldje..

---

• PERSONAGES • • Bailey Rose Madison - 25 - 1.1 - Mandalorian • Odelia "Odie" Alyson Pembrook - 25 - 1.1 - Punkween • Claire Sophia Smith - 26 - 1.2 - Venustic • Ayla Imogen Lee - 25 - 1.4 - Velns • Jax Damian Moralez - 27 - 1.2 - xLiberosis • Santino Juan Reyes - 27 - 1.2 - Mandalorian • Ezra Lucas Thompson - 26 - 1.3 - Fika • Alexander George Howell - 27 - 1.4 - GoldenTrout

---

• REGELS • • Er is geen woordenminimum, maar zorg er wel voor dat je anderen iets met je post kunnen • Reageer minimaal een keer per week, als dit echt niet kan geef het dan gerust door • We sluiten niemand buiten! • Drama in de RPG zelf is prima, maar vecht het OOC maar uit in PB's (; • OOC in het praattopic • 16+ is uiteraard toegestaan, maar geef het aan bovenaan je post • Niemand is perfect! • Be creative • Weet zeker dat je mee wilt doen. Ik wil niet dat dit na twee dagen al dood loopt.

---

• BEGIN • • 16 AUGUSTUS 2019 • •• New York - Sunny ~ 26°C - Around 20:00 •• Iedereen heeft het bericht gestuurd en daarmee bevestigd dat ze uiteindelijk alsnog hun plan gaan uitvoeren. Het laatste bericht werd in de vroege middag ontvangen, wat iedereen de kans gaf om om acht uur stipt op het punt te zijn. Langzaamaan komt de groep bij elkaar, waarna ze om negen uur beginnen aan hun reis. Te beginnen met de trein richting Pittsburgh, Pennsylvania. Met de nodige stops duurt dit eerste stuk zo'n 12 uur, dus er is genoeg tijd om bij te praten en vervolgens uit te rusten in een comfortabele coupe.

---

El Diablo.

MT

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

BAILEY ROSE MADISON 25 • Outfit • Alone @ the spot Was het sturen van dat bericht wellicht een beetje impulsief? Sure. Aardig overdreven als je kijkt naar mijn situatie? Ja, ook wel. Maar toch kan ik er geen spijt van hebben, misschien was dit net wat ik nodig had. Het voelde namelijk alsof ik muurvast zat in mijn leven, mijn leven waar ik niet over kan klagen maar het wordt toch saai na een tijdje. Dan heb je ook nog dat het enige ding dat vast mocht zitten, die affaire natuurlijk, niet vast zat. Het ging juist veel te snel, voor mij dan. Nu moest ik ook bekennen dat ik niet had verwacht dat het zo ver zou komen, but here we are. Of nou ja... Here I am. Zachtjes bijt ik op mijn lip terwijl ik opkijk naar de ingang van het station. Mijn hand klemt zich ondertussen nog wat strakker om de hendels van mijn tas. Het was een cadeau geweest van Blake, gekregen voor hij me meenam op een luxe trip naar Mexico. Grappig, de man probeer ik te vergeten maar zijn spullen daarentegen.. Goed, het is dan ook wel een hele fijne tas, als ik dat even als geldig excuus mag gebruiken. Langzaam knik ik en kom dan weer in beweging. Ik loop naar het punt waar we hebben afgesproken al die jaren geleden, waarna ik even om mij heen kijk. Ik zie veel mensen, maar nog geen bekend gezicht. Of ze moeten heel erg veranderd zijn in die jaren. Oh well. Lichtjes haal ik mijn schouders op en plaats dan de tas op een bankje, waarna ik plaats neem ernaast. Mijn benen vouw ik in een kleermakerszit en pak mijn telefoon, waar ik door mijn smsjes scroll. De anderen hadden nog niks laten horen, maar ik zal ze toch zo zien. Met die gedachte stop ik mijn telefoon weer weg in het kleinere tasje wat ik draag, om vervolgens weer langzaam om mij heen te kijken. And now we wait..

[ bericht aangepast op 10 aug 2020 - 0:25 ]

---

El Diablo.

MT

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Mt

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Alexander George Howell

De motor van de wagen stopte en abrupt stopte hiermee dan ook de zoete klanken van de rollingstones die net nog op de radio had zitten spelen. "Voor hoelang gaat deze reis duren?" klonk Jessica een kleine hint van bezorgdheid was te horen in haar stem iets wat me deed denken aan de tijd dat ik een jonge puber was en zij duidelijk grote zus speelde. Ik blikte kort naar het brace om mijn linkerpols en pulkte er iets aan. Soms vergat ik weleens dat ze slechts twee jaar ouder dan me was. " Ik weet het niet, maar hopelijk meer dan een maand." zei ik met een lichte grimas op mijn gezicht, gezien ik het zelf niet eens met duidelijkheid wist. Toen mijn mobiel gisteren oplichtte met het bericht 'Run' had ik niet geaarzeld. Het was een pack die we met een kleine groep gemaakt hadden, mocht ons leven ooit niet meezitten zouden we vertrekken ver weg van New York en de problemen achter ons laten. Het was soms jaren geleden dat ik sommigen nog terug had gezien en ik was ook benieuwd wie hier ook zo zou staan. Natuurlijk wenste ik al mijn vrienden een goed en succesvol leven, maar een tweede kans met hen... Waarom niet? Lang om in mijn problemen verdrinken had ik niet dus wilde ik genieten van mijn laatste maanden. "En de shop? Je appartement? Kan je alles nog wel betalen ik bedoel die dingen zijn niet goedkoop." ratelde mijn zus verder al wuifde ik het simpel weg en maakte aanstalten om het portier te openen, zodat ze de tijd niet had om zich zorgen over me te maken. Dat was wel het laatste wat ik wilde. "Geen zorgen Jess, Jordan is de baas van de winkel nu en mijn appartement word even onderverhuurd." voor ze er nog wat over kon zeggen stapte ik de auto uit en liep naar de achterbak toe. Het toeslaan van haar deur haf me aan dat ze ook was uitgestapt, duidelijk nog niet klaar met haar ondervraging. Ik opende de kofferbak en haalde mijn sporttas uit, het ding was zo goed als antiek en had mijn hele middelbare schoolcarrière overleefd. Goed genoeg voor mijn spullen in mee te sleuren. Naast de zak lag er een kartonnendoos met spulletjes die ik had meegebracht voor Jess. Zo zat het vol met hebbedingetjes van mijn jeugd, foto's van onze familie en kostbaarheden die ik haar nu toevertrouwde. " Wat dan me-" voor Jess haar zin kon uitspreken trok ik haar in een stevige laatste omhelzing. Ze stopte haar woorden en knuffelde me zachtjes terug. Alsof ze al kon voelen dat dit een groter afscheid betekende. " Wil je mijn baseball bat aan Carson geven voor zijn verjaardag? Als een sorry dat ik hem dit keer niet mee kan nemen naar de wedstrijd." vroeg ik Jess voorzichtig, ze knikte enkel en ik liet haar los. In de kartonnen doos had ik haar ook nog een brief nagelaten. "En alsjeblieft, don't be such a worryrat. I can handle this on my own." grijnsde ik speels waardoor ze lachte, tranen licht in haar ogen wellen. "Let maar op gozer, anders zeg ik het aan mam." ik lachte om haar woorden en liet haar los om dan de tas om mijn schouders te hijsen. " Ik ga mijn trein dan maar halen." sprak ik als ik al enkele stappen naar achteren deed, mezelf opbeuren door actief naar achteren te huppelen, wat voor een glimlach op Jessica's lippen zorgde. Ik kon haar gedachten al bijna lezen, 'idioot' Ik grijnsde en zwaaide nog een laatste maal. "I'll miss you !" en met die woorden nam ik een laatste hap adem drukte een grote glimlach om haar lippen zodat ze kon zien dat ik mijn keuze had gemaakt om me dan om te draaien en met een klein tempo me naar het station te haastten. Wie ik kon verwachtten wist ik niet, maar toen ik een wel erg bekend leuk gezichtje zag maakte het me ook niet meer uit. Het snelwandelen van net veranderde naar een looppas en een vreugdelijke blik sierde mijn gezicht. Ik kon niet verwoorden hoe blij ik was om Bailey te zien, ex of niet ze was mijn beste vriendin en met haar praten in het echt was een stuk beter dan via de mobiel. Ik kon mezelf dan ook niet tegenhouden om op haar af te lopen. "BAILEY!" het was nog net geen cheesy romcom. Ik gooide de sporttas naast me op de grond en trok de blodnine in mijn armen om haar even lachend in de lucht te draaien. "Fuck wat heb ik jou gemist." kwam er als een soort trieste opluchting over mijn lippen. De pijnlijke steek in mijn pols negeerde ik en na een stevige omhelzing liet ik mijn beste maatje weer los om haar even van top tot teen te bekijken. Ze was iets veranderd, maar dat kon ze ook van mij met mijn lange lokken zeggen.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

SANTINO JUAN REYES 27 • Outfit • Alone @ Outside De afgelopen uren had ik vooral gebruikt om over mijn laatste twijfels heen te komen, maar nu ik er goed over na denk... Dit is precies wat ik nodig heb, op precies het juiste moment. Ten eerste had ik genoeg weten op te sparen, zodat ik mij in ieder geval daarover geen zorgen hoefde te maken. Ten tweede, mochten ze mij gaan zoeken wens ik ze veel succes. Ik weet namelijk zelf niet eens waar ik heen ga. Even moet ik lachen en ik schud mijn hoofd. Nu ik het zo in mijn hoofd zei, klonk het wel echt als het plan van een stel impulsieve tieners. Dat was het natuurlijk ook, al die jaren dacht ik namelijk ook niet dat het ooit zou gebeuren. Maar hier zijn we dan. Ik kijk op wanneer de bus aangeeft dat we bij het station zijn aangekomen. Mijn auto heb ik thuis achtergelaten, dat leek mij beter. Een korte zucht rolt over mijn lippen terwijl ik de Nike sporttas over mijn schouder hijs. Even slik ik bij het voelen van het gewicht. Het grootste deel was natuurlijk kleding en wat toiletspullen, maar daaronder had ik verschillende pakketjes biljetten. Het geld wat ik verdiend kon ik natuurlijk niet allemaal op de bank zetten, dus dan moest het maar zo. Wanneer ik de bus uitstap kijk ik even op naar het station, dat was lang geleden. Meestal reisde ik namelijk gewoon met een auto. Ik werp een korte blik op mijn horloge en zie dat ik nog wat tijd heb, waarna ik mezelf tegen de muur laat leunen en een pak sigaretten uit mijn zak vis. Zeer slechte gewoonte, maar nog niet een waar ik van wist te stoppen. Snel plaats ik een sigaret tussen mijn lippen en steek die vervolgens aan, waarna ik een trek neem. Terwijl ik de rook uitblaas kijk ik nog even om me heen. Adios New York..

---

El Diablo.

BAILEY ROSE MADISON 25 • Outfit • With Alex @ the spot Ondertussen waren mijn lippen in een lichte lach gekruld. Mensen kijken bleef een leuke bezigheid, en mensen die onderweg zijn naar hun bestemming zijn wellicht nog het meest interessant. Zo divers. Ik vraag me af hoe wij er als groep uit gaan zien, we zijn altijd een groep geweest die random bij elkaar gegooid leek te zijn. Maar het werkte, het heeft altijd gewerkt. Ik hoop alleen dat dit niet zal veranderen nu. "BAILEY!" hoor ik dan opeens en mijn hoofd schiet omhoog bij het horen van deze bekende stem. Direct breekt er een brede glimlach uit mijn gezicht en ik sta op. ''BABE!'' kir ik en ik sla mijn armen om zijn nek, terwijl hij me even ronddraait. "Fuck wat heb ik jou gemist." Ik kijk hem aan en lach. ''En wat heb ik jou gemist.'' glimlach ik oprecht. Hij was wellicht de enige waar ik echt contact mee heb gehouden, al was het de laatste maanden wellicht iets minder. We hadden beide natuurlijk een eigen leven. Toen ik echter door mijn kleine crisis ging stond hij weer voor mij klaar, zoals altijd. Net zoals ik dat voor hem zou doen. Langzaam laat ik hem los en bekijk hem even. ''Look at you!'' grijns ik en haal kort mijn hand door zijn langere haren. ''Looking good.'' Ik geef hem een speelse knipoog en trek me terug, waarna ik hem mee trek naar het bankje waar ik zat. ''Zeg me niet dat ik de enige ben die dacht dat dit een rare droom was eerst,'' zeg ik uiteindelijk en ik schud mijn hoofd lichtjes. ''Wie had gedacht dat we hier jaren later toch zouden zijn.'' Kort haal ik mijn schouders op en zucht, waarna ik mijn hoofd op zijn schouder leg. Het verbaasde me nog meer dat iedereen een bericht terug had gestuurd, waren we dan allemaal nergens gekomen? Of waren we allemaal voor iets aan het vluchten? Die had ik niet zien aankomen. ''Anyway,'' mompel ik en kijk op naar hem. ''Zijn treinen een beetje comfortabel?'' vraag ik hem speels, al wist ik natuurlijk niet zeker of hij het antwoord daarop wist. Zelf had ik al heel lang niet meer in de trein gezeten, en al helemaal niet een trein waarbij je ook kan overnachten. ''Ik bedoel, een kingsize bed met satijnen lakens is natuurlijk wel nodig voor mijn nachtrust.'' ga ik op een plagend toontje verder, verder dan de waarheid kon het niet zijn. Ik viel heel makkelijk in slaap, laat mijn hoofd ergens tegen leunen en ik ben weg binnen vijf minuten. ''Hmh, hebben we nog tijd?'' vraag ik hem tot slot en hou mijn hoofd wat schuin. ''Want ik vind dat we Starbucks nodig hebben, niet?'' sluit ik grijnzend af.

---

El Diablo.

Nog altijd kon ze zelf niet geloven dat ze het voor elkaar had gekregen om te 'vluchten' van Alex. Het was toxic en dat wist ze diep van binnen ook wel, ze had het eerder alleen niet toe willen geven en ook niet gekund om eerlijk te zijn. Ayla zag enorm op tegen de reis en naarmate ze dichter bij het afgesproken station kwam, des te zwaarder ze het kreeg. Ze werd nerveus, wiebelde op de stoel die ze geclaimd had in de bus en tikte nerveus met haar been tot haar mede reizigers haar geïrriteerd aan keken.       Er waren er een aantal bij.. waar ze tegen op zag om te zien en dan met name Santino. Ze had hem in steek gelaten voor haar gevoel, net toen het iets leek te worden tussen hen.. maar daar kwam Alex, die zelf zo jaloers was geweest dat ze het contact met Santino had moeten verbreken. Daar had ze nu spijt van maar dat kon ze niet meer terugdraaien.. alleen hopen dat hij niet raar zou doen tegen haar.       Zodra de bus stopte bij de laatste halte voor haar, greep ze haar spullen mee en stapte ze uit. Even keek ze om zich heen waar ze precies moest zijn, waarschijnlijk was de rest ook daadwerkelijk op het station, bij de treinen. Net toen ze begon te lopen viel haar oog op een jongeman en automatisch bleef ze weer staan. Fuck, was dat echt Santino? Ze beet op haar lip gezien ze enkel zijn achterkant zag maar fuck - ze zou hem uit duizenden herkennen. Natuurlijk, diegene waar ze het meeste tegen op zag maar tegelijkertijd ook het liefste weer zag - zag ze meteen als eerste.       Het duurde even voor ze haar moed had verzameld maar uiteindelijk stapte ze dan toch op hem af. Vlak achter hem hield ze halt en tikte ze op zijn schouder.       ''Hey,'' groette ze hem ietwat nerveus, geen idee hebbende hoe hij zou reageren als hij zou omdraaien en haar zou zien.

SANTINO JUAN REYES 27 • Outfit • With Ayla @ Outside De sigaret bungelde losjes tussen mijn lippen terwijl mijn blik over de verschillende mensen heen ging. Compleet in hun eigen wereld, sommigen met haast en anderen een stuk rustiger. Toch heb ik tot nu toe geen bekend gezicht gezien, terwijl het tijdstip toch wel steeds dichterbij komt. Ach, misschien komen ze vanaf anderen ingangen. Daarnaast lijkt het mij ook onmogelijk om iedereen te zien in de drukte, en ben ik zelf ook niet heel opvallend. Langzaam schud ik mijn hoofd en pak mijn telefoon om de tijd te checken. Natuurlijk waren ze jaren geleden gewend dat ik altijd te laat was, maar dat kan ik me nu niet heel erg veroorloven en daarnaast ben ik ook veranderd. Ik moest wel in mijn circuit. Een lichte glimlach krult op mijn lippen bij het zien van mijn achtergrond. Aydin en ik waren een paar weken geleden naar Disneyland gegaan voor het weekend, waar ik deze foto heb kunnen nemen. Ijs in haar handen, haast in trance van de lichtshow die bezig was in de avond. De Mickey-oren maken het natuurlijk compleet. Zij was deels de reden dat ik dit deed, als ik ergens een goed leven op kon bouwen kan ik er eindelijk voor haar zijn zoals het zou moeten. Uiteindelijk zullen ze het wel begrijpen, toch? Opeens voel ik iemand tikken op mijn schouders en ik frons even, voor een kort moment schiet door mij heen dat iemand uit mijn circuit mij door heeft. ''Hey,'' hoor ik dan opeens, ondanks de nerveuze toon herken ik de stem al snel. Ayla. Langzaam draai ik mij om en laat mijn blik over haar gaan, ze was weinig veranderd van toen ik haar nog sprak. Iets wat wat plotseling werd afgekapt. ''Hey.'' weet ik dan toch uit te brengen en ik glimlach naar haar, terwijl ik mijn telefoon ondertussen weer weg stop. Mijn hoofd hou ik wat schuin. ''Ai, waarom ben je zo zenuwachtig. We gaan je niet ontvoeren, remember?'' plaag ik haar, deels om situatie wat luchtiger te maken. Mijn schouder leun ik tegen de muur en ik breng de sigaret weer naar mijn lippen. ''Ik had niet verwacht je hier te zien.'' beken ik dan toch. Goed, dat gevoel had ik met iedereen. Als je het mij jaren geleden vroeg zou ik mezelf namelijk aanwijzen als de eerste die zou vallen. Maar toch, de dame voor me leek alles op een rijtje te hebben de laatste keer dat ik haar sprak. Het kan snel veranderen, zo te zien.

---

El Diablo.

Plotseling voelde ze zich misselijk door de zenuwen, hoe stom het ook klonk. Ayla had nog altijd spijt van de manier waarop ze Santino geditcht had en geen enkel excuus was daar goed genoeg voor. Hij verdiende beter dan dat.       Alsof hij het nog zoveel erger wilde maken, draaide hij zich langzaam om, waardoor het langer duurde voor ze zijn gezicht goed kon peilen en ze enig idee kreeg hoe hij zich voelde bij het zien van haar. Een simpele ''hey'' volgde en ze slikte moeizaam, waarna ze vluchtig om zich heen blikte. Ze had toch wel gehoopt dat hij gewoon zou lachen, haar zou begroeten met een knuffel en er niks aan de hand zou zijn. Dat deed hij niet, ze kon het hem niet kwalijk nemen maar ze baalde er wel van.       ''Ai, waarom ben je zo zenuwachtig. We gaan je niet ontvoeren, remember?'' Shit, hij had haar zenuwen door? Zo nonchalant mogelijk haalde ze haar schouders op.       ''Gewoon, om iedereen weer te zien,'' antwoordde ze zacht, een leugen maar tegelijkertijd ook niet helemaal gelogen.       ''Ik had niet verwacht je hier te zien.'' En daar was het. Ze fronste lichtjes en richtte haar blik weer omhoog, op zijn gezicht.       ''Waarom niet? Als je denkt dat alles bij mij zo perfect verloopt.. dan heb je het mis.'' Ayla forceerde een glimlach en bekeek hem kort, twijfelde, maar gooide het dan toch eruit. ''Ben je boos op me?'' Het kwam er zachter uit dan de bedoeling was.

---

---

Ongeduldig tikte Claire met haar ring tegen de toonbank, ze had de trouwring eigenlijk al eerder af willen doen, maar het voelde allemaal zo definitief als ze dat deed. Als ze haar trouwring afdeed voelde het alsof ze definitief niet meer terug kon, niet meer terug naar het comfortabele leven wat ze haar hele leven had gekend. Comfortabel, maar ongelukkig. Claire wist wel dat ze niet terug wou naar haar huwelijk met Benjamin, ze had dat opgegeven toen ze Run naar haar oude vrienden had gestuurd. Dat was het moment dat ze afscheid had genomen van haar oude leven, maar toch bleef er iets aan haar knagen, het onzekere was iets nieuws voor Claire. Haar hele leven had ze precies geweten waar haar leven heen ging, alles was voor haar uitgetekend en nu was alles plots onzeker. Wie wist waar ze over een week was, laat staan over een maand.
'Een zwarte koffie voor Flaire,' klonk een zachte vrouwelijke stem van achter de toonbank. Claire moest een kleine zucht onderdrukken toen ze de variatie op haar naam hoorde, je zou toch denken dat er niet heel veel te veranderen was aan haar naam. Wie noemde zijn kind uberhaubt Flaire, dat was niet een naam die Claire eerder had gehoord. 'Dank je wel,' zei Claire toch tegen het meisje achter de toonbank waarna ze een vriendelijke glimlach opzette die meteen vervaagde toen ze zich omdraaide met haar koffie in haar hand. In haar andere hand hield ze een enorme koffer waar ze al haar bezittingen had gestopt toen ze een aantal dagen geleden haar huis achter zich had gelaten. Toen ze vanochtend haar motel verliet had ze de helft er nog uitgegooid, want toen ze een tweede keer naar de inhoud van de koffer keek realiseerde ze zich dat ze de helft echt niet nodig had of niet eens meer wou hebben. Veel herinneringen aan haar ouder of aan Benjamin had ze in het Motel laten staan, als zij haar niet meer wouden herinneren dan hoefde zij hen ook niet te herinneren.
Eenmaal Claire de koffer naar buiten had geloodst kwam ze al snel stil te staan toen de twee bekende gezichten zag een verbaasd geluid rolde over Claire haar lippen. Ze wist dat ze de twee hier had moeten veerwachten, maar nu ze Ezra en Odie in het echt weer zag voelde het toch een beetje onwerkelijk. 'Ezra Odie,' zei Claire toen ze de twee naderde. 'Oh god, ik heb jullie echt in geen tijden meer gezien,' Claire trok haar oude onbekenden in een groepsknuffel. 'Ik heb jullie zo gemist,' zei Claire oprecht ze had beide in geen tijden meer gezien, maar het was pas nu dat ze zich realiseerde hoe erg ze haar oude vrienden eigenlijk had gemist.

[ bericht aangepast op 16 aug 2020 - 21:48 ]

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

SANTINO JUAN REYES 27 • Outfit • With Ayla @ Outside ''Gewoon, om iedereen weer te zien,'' had ze geantwoord en ik knik lichtjes. In eerste instantie had ik mij daar ook zorgen over gemaakt, maar de meeste zorgen vielen weg toen ik me bedacht dat we blijkbaar min of meer in dezelfde situatie zaten. Ook het gemis van mijn oude vriendengroep woog al snel zwaarder dan mijn zenuwen. ''Waarom niet? Als je denkt dat alles bij mij zo perfect verloopt.. dan heb je het mis.'' zei ze na mijn laatste woorden en ik haal langzaam mijn schouders op. ''Geen idee, eigenlijk. Ik bedoel, we zijn allemaal hier met een reden,'' zeg ik met een lichte glimlach. ''Ik dacht alleen dat jij het wel voor elkaar had allemaal, that's all.'' mompel ik, dan schud ik mijn hoofd. ''I'm not making any sense.'' Ik lach zachtjes en neem een laatste trek van de sigaret, voor ik die weg piek. ''Ben je boos op me?'' hoor ik dan zachtjes van haar kant komen en ik kijk weer naar haar, waarna ik lichtjes mijn hoofd schud. ''Nah,'' zeg ik. Natuurlijk had het wel pijn gedaan toen ze plotseling weg was uit mijn leven, ze is altijd een van mijn goede vrienden geweest. Boos ben ik echter nooit geweest, ik kon het gewoon niet, boos zijn omdat iemand anders blij is. ''Boos ben ik nooit geweest, overigens. Het was wel pijnlijk, maar goed, op dit moment maakt het niet zoveel meer uit.'' prevel ik dan en ik sla een arm om haar heen voor een voorzichtige knuffel. ''Maak je niet teveel zorgen, 'kay?'' zeg ik zachtjes, waarna ik haar langzaam los laat. Even blik ik weer naar het station en hijs mijn tas wat beter op mijn schouder, voor ik naar de dame voor me kijk. ''Hmh, let's go, we moeten snacks inslaan no?'' zeg ik plagend en ik knik naar de ingang, voor ik langzaam begin te lopen. Eenmaal binnen maak ik een weg naar een van de kleinere kiosken, waar ik een paar kleine snacks pak en vervolgens naar de balie loop om dat met een paar pakjes sigaretten af te rekenen. Zo slim om dat van tevoren te doen was ik niet, waardoor ik met een half pakje nu rond liep. ''Vreselijke dingen trouwens, nooit aan beginnen.'' zeg ik, zowel tegen Ayla als het jongere meisje achter de kassa, doelend op de sigaretten zelf. Waarom het een makkelijker afkicken was dan het ander, was voor mij ook een raadsel. Ik was er in ieder geval nog niet achter. Ik kijk naar de dingen die Ayla heeft gepakt en leg die bij mijn spullen, waarna ik twee biljetten uit mijn tas weet te vissen. Snel pak ik mijn spullen bij elkaar en kijk naar Ayla, op hetzelfde moment dat ik mijn maag tekeer hoor gaan. Aha, dat was ik dus vergeten vandaag. Oops. ''Zeg me alsjeblieft dat we nog tijd hebben om te eten straks.'' lach ik en bijt kort op mijn lip. ''Ik ben blijkbaar toch iets vergeten te doen vandaag.''

[ bericht aangepast op 17 aug 2020 - 15:27 ]

---

El Diablo.

---

---

Tussen het zich zo hard reppen om op tijd te komen en het gevecht zowel haar jurk én koffer in bedwang te houden was Odelia bijna in tranen. Toen ze het bericht van Bailey had gekregen, vlak voor ze in de kerk verwacht werd had ze slechts een fractie van een seconde getwijfeld alvorens uit de limousine te springen, een taxi aan te klampen en weer richting het hotel te keren om haar bagage op te halen. In de auto had ze haar verloofde gebeld, met de mededeling en excuses dat de trouwerij niet door zou gaan. Het blondje zag het bericht als een teken, dat ze niet gedoemd was tot een liefdeloos huwelijk, en het was er eentje waaraan ze wanhopig vast wilde klampen. In een flits zag ze een bekend gezicht wat verderop. Prompt vergat ze hoe mensen haar aan staarden en hoe vreselijk ze het vond. "Ezra?" mompelde ze, waarbij ze zichzelf een moment gunde om de jongeman in zich op te nemen en er zeker van te zijn dat ze de juiste voor zich had, voor ze nog dieper in schaamte zou hoeven te vallen door een wildvreemde aan te klampen. "Ezra!" Ze gilde zijn naam zowat uit van blijdschap toen het over zich neerdaalde dat ze zich niet vergiste. Spontaan vergat ze haar koffer, hees haar rok op en zette het op een rennen richting de jongeman die van iedereen in haar leven het dichtst bij een broer gekomen was. Gelukkig had ze tijdens de rit naar het station haar hakken verruild voor gympen. Uit pure vreugde gooide ze zichzelf in Ezra's armen en sloot de hare daarbij stevig om zijn hals. Voor hem zou het wellicht een grotere verrassing zijn dan voor haar, gezien Odelia er niet bij was geweest toen het pact in het laatste jaar van de middelbare school gesmeden werd en het rechtstreeks van Bailey had. Ze vermoedde niet dat de anderen wisten van haar kennis hierover. Odie wilde de krullenbol zo graag zoveel vertellen dat alle woorden in haar hoofd een rommeltje werden en ze dan maar voor stilte opteerde. Dikke tranen rolden over haar wangen; zowel uit opluchting als bij herinnering aan het gemis dat zo lang als een wolk boven haar hoofd had gehangen. Pas toen ze een andere bekende stem achter zich hoorde gaf ze Ezra weer een beetje ademruimte. "Oh god, ik heb jullie echt in geen tijden meer gezien." Maar wat graag liet de ontsnapte bruid zich door het blondje omhelzen. "Ik heb jullie zo gemist." "Claire! Oh wat staat dat goed!" bracht Odelia enthousiast uit, waarbij ze een hand door de haren van haar oude vriendin haalde, die een pak korter waren dan toen ze elkaar voor het laatst hadden gezien. "Jongens ik weet niet wie het bericht eerst gestuurd heeft, maar het kwam geen moment te vroeg!" Ze lachte schamper en veegde enkele tranen weg. Ze wist niet hoe ze Bailey ooit zou kunnen bedanken voor deze reddingsboei, maar ze zou in elk geval haar best doen.

[ bericht aangepast op 17 aug 2020 - 22:12 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

25 - Outfit- Outside Starbucks at grand central - With Odie and Claire       Met welgeteld één grote sporttas ging vandaag het avontuur beginnen waarvan hij eigenlijk nooit gedacht had dat het door zou gaan. Acht jaar later, en toch was iedereen bereid om zijn leven op te geven voor een reis die ze in highschool hadden gepland. Nouja, gepland was niet helemaal de juiste verwoording. Hij had al met het idee ingestemd nog voordat hij erover na kon denken. Zijn planning liep toch al door elkaar, zoveel erger kon het niet meer worden. Zodoende liep hij nu wat verdwaald rond door de hal.       Met de meeste had hij op wat Instagram likes en comments eigenlijk geen contact meer. De nieuwsgierigheid brandde dan ook door zijn gehele leven. Hoe was hun leven nu? En nog belangrijker; waarom hadden ze ingestemd met de run?       Zijn oog viel op het bordje dat hem vertelde waar hij heen moest. Hij hees zijn sporttas even wat hoger en wilde net die richting op gaan toen hij een kreet hoorde die verdacht veel op zijn naam leek. Wat verbaasd draaide hij zich terug waarna hij oog in oog kwam te staan met een bruid. Nee, niet zomaar een bruid, Odie. Odie die met haar opgehesen rok zijn kant op kwam rennen. De zojuist opgehesen tas zakte terug naar de grond waarna hij zijn armen opende en op een even luide toon haar naam juichte, ‘’Odie!’’       Het voelde net zo vertrouwd aan als vroeger, alsof er geen jaren voorbij waren gegaan waarin ze elkaar niet meer gezien hadden. Hij wist niet waar hij moest beginnen en hetzelfde leek voor haar te gelden. Dus bleven ze beiden stil, genietend van het moment en de aanwezigheid van elkaar. Althans, tot er nog een bekende stem klonk. ‘Oh god, ik heb jullie echt in geen tijden meer gezien.’ Waarna een tweede knuffel volgde, deze keer met Claire erbij. ‘’Claire, je bent er ook!’’ bracht hij enthousiast toe. Het was voor hem zeker dat instemmen met de run geen fout was geweest. Het voelde zo goed om weer bij een deel van de groep te zijn dat hij de grijns niet meer van zijn gezicht kreeg.       ’’Jongens ik weet niet wie het bericht eerst gestuurd heeft, maar het kwam geen moment te vroeg.’’ De tranen rolde over haar wangen, een aanzicht die er bijna voor zorgde dat hij mee ging doen. ‘’Dit is de beste gebeurtenis die mij kon overkomen.’' Zei hij oprecht met een trieste glimlach. Die verdween echter net zo snel als hij gekomen was. ‘'Maar we gaan op reis!’’ Het enthousiasme was niet de doven en opnieuw trok hij de twee in een vluchtige knuffel. Waarom was ooit het contact verwaterd?       ’'And look at you! Odie je jurk! Je ziet er echt prachtig uit!’’ Met wilde gebaren wees hij naar haar jurk om zich vervolgens op Claire te richten, ’Jij ziet er ook fantastisch uit, maar dit is wel een heel andere categorie.’' Zei hij grinnikend. ‘'Ik heb jullie echt gemist.’’

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

---

---

Claire moest haar best doen de warme koffie niet over Odie heen te gooien, Odie haar prachtige witte jurk, pas toen Claire weer een stap achteruit deed van de twee zag Claire dat Odie niet zomaar een witte jurk aan had. Ze had een trouwjurk aan, Claire haar mond viel een stukje open terwijl ze haar blonde vriendin van top tot teen bekeek. Odie leek misschien een beetje verwilderd, maar ze zag er prachtig uit in de witte jurk. "Claire! Oh wat staat dat goed!" klonk Odie enthousiast voordat Claire zelf iets kon zeggen over de trouwjurk van Odie. Odie haar vingers gleden door Claire haar blonde lokken waardoor de blondine doorkreeg waar Odie precies op doelde, want de korte bob die Claire droeg was voor haar niets nieuws meer. 'Dank je,' zei Claire vrolijk, waarna zij met haar hand langs de zachte stof van Odie haar witte jurk ging. 'Jouw jurk,' verzuchte Claire, het was waarschijnlijk de meest mooie trouwjurk die Claire ooit had gezien.
’’Jongens ik weet niet wie het bericht eerst gestuurd heeft, maar het kwam geen moment te vroeg.’’ begon Odie voordat Claire kon vragen vanwaar haar vroegere vriendin de trouwjurk droeg, Claire vreesde het ergste. Weg rennen van je eigen trouwerij kon nooit veel goeds bewegen, tenzij Odie in haar eigen huis rond rende in een trouwjurk, maar dat leek Claire iets onwaarschijnlijker. ‘’Dit is de beste gebeurtenis die mij kon overkomen.’' voegde Ezra er aan toe, terwijl hij de twee dames een trieste glimlach toonde. Claire liet een zelfde halve glimlach zien, niet goed wetend wat ze de andere twee moest vertellen. Ze mocht dan wel degene zijn die als eerste het bericht had gestuurd, maar ze wist nog altijd niet helemaal hoe ze zich hier over moest voelen. Ze was er klaar voor om haar oude leven achter zich te laten, maar ze bleef toch altijd achter met een lichte twijfel.
"Maar we gaan op reis!’’ begon Ezra vervolgens weer enthousiast, waardoor Claire haar halve glimlach veranderde in een volledige glimlach. 'Daar sluit ik me volledig bij aan.' gaf Claire aan, want daar was ze wel oprecht enthousiast over. Een reis, ze had geen idee waar ze heen zouden gaan, maar ze zouden weg gaan van hier, heel Amerika door, misschien zelfs buiten Amerika wie wist waar ze zouden stranden.
’'And look at you! Odie je jurk! Je ziet er echt prachtig uit!’’ begon Ezra nu overnieuw over de prachtig witte trouw jurk van Odie. ’Jij ziet er ook fantastisch uit, maar dit is wel een heel andere categorie.’' voegde Ezra er nog aan toe voor Claire. 'No offence taken,' mompelde ze terwijl ze weer even naar Odie keek, Claire haar vingers gleden even langs haar trouwring, ze herinnerde zich haar eigen trouwdag nog goed, maar ze gokte dat die heel anders was gegaan dan die van Odie. ‘'Ik heb jullie echt gemist.’’ zei Ezra voordat Claire helemaal afdwaalden naar haar trouwdag. 'Ik ook, hoe is dit gebeurt?' zei Claire terwijl ze haar blik even tussen Odie en Ezra liet gaan, ze wist best hoe ze het contact met de twee was verloren, maar op dit moment begreep ze totaal niet waarom ze dat had laten gebeuren.
'Maar de trouwjurk, Odie!' begon Claire overnieuw terwijl ze nogmaals haar vingers over de zachte stof liet gaan. 'Wat is er gebeurt?'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.