• IN TIMES OF PEACE, PREPARE FOR WAR
    “Be careful, only those you trust can betray you”



    VOLGORDE
    Nathanaël > Suze > Nina — Outside
    Anna > Serilda > Benjamin — Kerkers
    Eleonore > Wolfgang — Room 808
    Aurora > Ryker — Room 802
    Reiner > Johann — Room 803
    Dagmar > Salvatore — Hallways


    ALONE
    Lorenzo — Room 801
    Inez — kerkers
    Klaus — Hallways


    NOG NIET IN HET VERHAAL
    Pascale, Anastasiya, Eva, Isolde, Finlay, Ingvar


    HET VERHAAL
    First of September, 1938
    Na het einde van de eerste wereldoorlog in 1918 bleef het onrustig in Duitsland. De verloren oorlog en het aftreden van Keizer Wilhelm II zorgde voor veel ontevredenheid onder de Duitse bevolking. Daar maakte de Nationaalsocialistische Duitse Arbeiderspartij (NSDAP) dankbaar gebruik van. Hun leider Hitler wist met zijn spreektalent steeds meer leden te werven, waarna hij in 1923 door middel van een mislukte staatsgreep de macht probeerde te grijpen. Nadat Hitler met een relatief lichte straf vrijkwam wou hij de macht op een legale manier veroveren middels politieke wegen en deed dit met veel succes. In de jaren die volgden is Hitler steeds machtiger geworden, waardoor hij zelfs in januari 1933 verkozen werd tot rijkspresident, wat vrijwel direct leidde tot een verdeeldheid in Nazi-Duitsland tussen zijn voor- en tegenstanders. Langzaam maar zeker veranderde Hitler Duitsland van een beginnende democratie in een totalitaire staat, met hemzelf als absolute dictator.

          Ergens op het platteland op de grens van Duitsland en Zwitserland, ver weg van de politieke machtspelletjes, staat Montreuxe; een chique kostschool voor jongens en meiden tussen de 12 en 21 jaar. Montreuxe staat bekend om haar uitstekende educatie en haar excellente leerprogramma's. Al generaties lang worden studenten vanuit heel Europa daardoor naar Montreuxe gestuurd. In deze RPG richtte we ons op de achtstejaars, die na een turbulente zomer thuis - al dan niet geïndoctrineerd, terugkeren naar Montreuxe voor een nieuw schooljaar. Hitler wordt met de dag voelbaar sterker, wat zorgt voor een gespannen sfeer. Toch heeft er al die jaren binnen de muren van Montreuxe rust en vrede geheerst. De ligging van het internaat in the middle of nowhere heeft hierbij een grote rol gespeeld. De studenten hebben daardoor al die tijd maar weinig meegekregen over wat zich in de buitenwereld afspeelt. Technologie is in deze tijd nog amper ontwikkeld, waardoor de leerlingen afhankelijk zijn van de krant en de brieven van hun geliefden die eens in de zoveel tijd worden geleverd.
          De kostschool heeft altijd gefungeerd als veilige haven, maar met een aankomende oorlog in het vooruitzicht lijken de spanningen tijdens de zomer hoog op gelopen te zijn. Er hangt iets in de lucht, dat niemand kan negeren. Iedereen bereidt zich, bewust of onbewust, voor op wat er komen gaat. Zo keren niet alle studenten dit schooljaar terug en worden vriendschappen meer dan ooit op de proef gesteld. Wie is er nog te vertrouwen?

    Ondanks dat onze characters aan de vooravond van de tweede wereldoorlog staan, blijft het een internaat vol tieners, die midden in hun pubertijd zitten, dus drama gegarandeerd.


    ACHTSTEJAARS


    • Eleonore Madeline de Marigny — Ester Expósito — Varian — 1.2
    Monika Eberhardt Nina Helene Ackermann — Kristine Froseth — Varian — 1.4
    • Dagmar Elin Cohen Jørgensen ✡ — Renee Murden — Iotte — 1.1
    • Anna Pradl — Imogen Poots — Livgardet — 1.1
    • Suze Mae Polak ✡ — Bogdan Kadritskaya — Reeses — 1.4
    • Aurora Camorra — Cindy Kimberly — calice — 1.4
    • Inez Renata Borghesius — FC — Mazu — 1.5
    • Pascale Sophie Mulder — FC — Mazu — 1.5
    • Anastasiya Pelagiya Belova — FC — Epione — 1.5
    • Serilda Marie LaRue — Scarlett Leithold — Rionach — 1.5
    • Eva Mina Maria Reiss — FC — Dimitrescu — 1.6
    • Isolde Lorelei Adler — Romee Strijd — Iotte — 1.6



    • Wolfgang Theodore Schultze — Froy Gutierrez — Iotte — 1.1
    • Frederick Ryker Aschenburg — Thyme Stidworthy — Amren — 1.4
    • Johann Franz Voss — Janis Ancens — Livgardet — 1.2
    • Klaus Kahl — Lucky Blue Smith — calice — 1.3
    • Lorenzo Andrea Cavallo — FC — Epione — 1.2
    • Benjamin Adrian Ziegler — Daniel Brühl — Zemo — 1.3
    • Reiner Artur Birchenfelt — Chris Evans — Dimitrescu — 1.4
    • Nathanaël Izja Borghesius — Maxence Danet-Fauvel — Amren — 1.5
    • Finlay Docherty — FC — Varian — 1.6
    • Ingvar Gustav Sernander — Philip Kamper — Livgardet — 1.6
    • Salvatore Camorra — Tom Cornelisse — calice — 1.6
    • Moritz Peer König Jr. — FC — Reeses — 1.6

    REGELS
    • Er is een minimum van 150 woorden
    • De hoofdregels van Quizlet gelden ook hier
    • 16+ is toegestaan, gelieve wel boven je post vermelden
    • Houdt het gezellig en leuk voor iedereen
    • Bij voorkeur minimaal 1 keer in de week de mogelijkheid hebben om te kunnen posten, mocht dit niet lukken, laat me dit dan alsjeblieft van te voren weten, bij twee weken radiostilte is er een kans dat je uit de RPG wordt gezet
    • Indien je niet meer met deze RPG mee wil doen, gelieve jezelf uit te schrijven bij Iotte
    • Vermeld de naam van je char, de plek waar hij/zij is en het gezelschap boven je post





    KAMERINDELING

    Jongens
    Kamer 801 — Nathanaël Izja Borghesius & Lorenzo Andrea Cavallo
    Kamer 802 — Wolfgang Theodore Schultze & Frederick Ryker Aschenburg
    Kamer 803 — Johann Franz Voss & Reiner Artur Birchenfelt
    Kamer 804 — Benjamin Adrian Ziegler & Klaus Kahl
    Kamer 805 — Valentino Camorra & Felix Hubert Keller

    Meisjes
    Kamer 806 — Dagmar Elin Jørgensen & Inez Renate Borghesius
    Kamer 807 — Nina Helene Ackermann & Suze Mae Polak
    Kamer 808 — Eleonore Madeline de Marigny & Anna Pradl
    Kamer 809 — Lucrezia Dulce De Angelis & Adalyn Viktoria Kühn
    Kamer 810 — Muriel Ada Durchdenwald & Aurora Camorra




    ROOSTER

    Montag
    08:30 - 09:40       Duits, Herr Werner

    09:45 - 10:55       Wiskunde, Herr Müller

    11:00 - 12:10       Biologie, Frau Zimmermann

    12:10 - 12:55       Pauze

    13:00 - 14:10       Geschiedenis, Herr Köning

    14:15 - 15:25       Muziek, Herr Seidel

    15:30 - 16:40       CKV, Frau Keller


    Dienstag
    08:30 - 09:40       Engels, Herr Schmid

    09:45 - 10:55       Verzorging, Frau Weiß

    11:00 - 12:10       Economie, Herr Walter

    12:10 - 12:55       Pauze

    13:00 - 14:10       Scheikunde, Herr Kaiser

    14:15 - 15:25       M&O, Herr Berger


    Mittwoch
    08:30 - 09:40       CKV, Frau Keller

    09:45 - 10:55       Aardrijkskunde, Herr Günther

    11:00 - 12:10       Natuurkunde, Herr Krämer

    12:10 - 12:55       Pauze

    13:00 - 14:10       Frans, Frau Vogt

    14:15 - 15:25       Filosofie, Herr Bergmann



    Donnerstag
    08:30 - 09:40       Techniek, Herr Dietrich

    09:45 - 10:55       Informatica, Herr Schreiber

    11:00 - 12:10       Duits, Herr Werner

    12:10 - 12:55       Pauze

    13:00 - 14:10       Wiskunde, Herr Müller

    14:15 - 15:25       LO Jungs, Herr Becker
                                  LO Mädchen, Frau Meyer


    Freitag
    08:30 - 09:40       Engels, Herr Schmid

    09:45 - 10:55       Kunst, Frau Brandt

    11:00 - 12:10       Verzorging, Frau Weiß

    12:10 - 12:55       Pauze

    13:00 - 14:10       Informatica, Herr Schreiber

    14:15 - 15:25       Levensbeschouwing, Herr Vogt

    15:30 - 16:40       LO Jungs, Herr Becker
                                  LO Mädchen, Frau Meyer

    inclusief NPC docenten
    LESOVERZICHT
    AARDRIJKSKUNDE
    Dagmar Elin Jørgensen
    Johann Franz Voss
    Klaus Kahl
    Benjamin Adrian Ziegler
    Reiner Artur Birchenfelt
    Nina Helene Ackermann
    Lucrezia Dulce De Angelis


    BIOLOGIE
    Frederick Ryker Aschenburg
    Lorenzo Andrea Cavallo
    Muriel Ada Durchdenwald
    Reiner Artur Birchenfelt


    ECONOMIE
    Wolfgang Theodore Schultze
    Dagmar Elin Jørgensen
    Eleonore Madeline de Marigny
    Lorenzo Andrea Cavallo
    Klaus Kahl
    Benjamin Adrian Ziegler
    Frederick Rycker Aschenburg
    Reiner Artur Birchenfelt
    Aurora Camorra
    Lucrezia Dulce De Angelis
    Valentino Camorra
    Inez Renata Borghesius


    FILOSOFIE
    Muriel Ada Durchdenwald
    Suze Mae Polak
    Aurora Camorra
    Valentino Camorra


    FRANS
    Benjamin Adrian Ziegler
    Frederick Rycker Aschenburg
    Suze Mae Polak
    Lucrezia Dulce De Angelis
    Inez Renata Borghesius


    GESCHIEDENIS
    Dagmar Elin Jørgensen
    Anna Pradl
    Eleonore Madeline de Maringy
    Lorenzo Andrea Cavallo
    Klaus Kahl
    Benjamin Adrian Ziegler
    Frederick Rycker Aschenburg
    Suze Mae Polak
    Aurora Camorra
    Lucrezia Dulce De Angelis
    Reiner Artur Birchenfelt
    Inez Renata Borghesius


    KUNST
    Anna Pradl
    Eleonore Madeline de Marigny
    Lucrezia Dulce De Angelis


    LEVENSBESCHOUWING
    Dagmar Elin Jørgensen
    Aurora Camorra


    MAATSCHAPPIJLEER
    Reiner Artur Birchenfelt


    M&O
    Eleonore Madeline de Marigny
    Lorenzo Andrea Cavallo
    Klaus Kahl
    Frederick Rycker Aschenburg
    Inez Renata Borghesius


    MUZIEK
    Anna Pradl
    Valentino Camorra


    NATUURKUNDE
    Lorenzo Andrea Cavallo
    Muriel Ada Durchdenwald
    Reiner Artur Birchenfelt
    Nina Helene Ackermann


    SCHEIKUNDE
    Wolfgang Theodore Schultze
    Johann Franz Voss
    Lorenzo Andrea Cavallo
    Muriel Ada Durchdenwald
    Frederick Rycker Aschenburg
    Reiner Artur Birchenfelt
    Nina Helene Ackermann


    TECHNIEK
    Benjamin Adrian Ziegler
    Wolfgang Theodore Schultze
    Johann Franz Voss


    S P O R T T E A M S


    HOCKEY
    Captain Dames: Eleonore Madeline de Marigny
    Dagmar Elin Jørgensen (midmid)

    Captain Mannen: Frederick Rycker Aschenburg



    KORFBAL
    Captain Dames: Inez Renata Borghesius
    Johann Franz Voss


    PAARDRIJDEN
    Anna Pradl


    SCHAKEN
    Eleonore Madeline de Marigny
    Johann Franz Voss
    Muriel Ada Durchdenwald
    Aurora Camorra
    Valentino Camorra
    Reiner Artur Birchenfelt


    TENNIS
    Anna Pradl
    Muriel Ada Durchdenwald


    VOETBAL
    Captain Heren: Wolfgang Theodore Schultze (linksback)
    Lorenzo Andrea Cavallo (links mid)
    Klaus Kahl
    Benjamin Adrian Ziegler (spits)
    Reiner Artur Birchenfelt (spits)
    Valentino Camorra

    E X T R A

    DAMES BAKCLUB VOOR THEEKRANSJES
    Voorzitter: Anna Pradl
    Aurora Camorra


    DEBAT CLUB
    Voorzitter: Benjamin Adrian Ziegler
    Frederick Ryker Aschenburg
    Dagmar Elin Jørgensen
    Eleonore Madeline de Marigny


    ETIQUETTE
    Dagmar Elin Jørgensen
    Anna Pradl
    Klaus Kahl
    Lucrezia Dulce De Angelis


    GENTLEMEN'S CLUB
    Voorzitter: Klaus Kahl
    Rechterhand: Wolfgang Theodore Schultze
    Bestuur
    Benjamin Adrian Ziegler
    Frederick Rycker Aschenburg
    Reiner Artur Birchenfelt
    Valentino Camorra


    GODSDIENS
    Reiner Artur Birchenfelt


    GYM
    Reiner Artur Birchenfelt


    GYMNASTIEK
    Suze Mae Polak


    JOODSE CLUB
    Voorzitter: Suze Mae Polak
    Dagmar Elin Jørgensen


    KLASSIEKE TAAL
    Dagmar Elin Jørgensen
    Eleonore Madeline de Marigny
    Lorenzo Andrea Cavallo
    Muriel Ada Durchdenwald
    Aurora Camorra


    NEWSPAPER CLUB
    Voorzitter: Dagmar Elin Jørgensen
    Lorenzo Andrea Cavallo
    Nina Helene Ackermann
    Lucrezia Dulce De Angelis


    POLITIEKE WETENSCHAP
    Reiner Artur Birchenfelt

    Nog geen vakken opgegeven: Adalyn, Felix
    VERJAARDAGEN
    JANUARI




    APRIL



    JULI
    4 juli – Suze Mae Polak

    OKTOBER
    11 oktober – Wolfgang Theodore Schultze
    28 oktober – Reiner Artur Birchenfelt

    FEBRUARI
    7 februari – Adalyn Viktoria Kühn



    MEI
    17 mei – Nathanaël Izja Borghesius


    AUGUSTUS


    NOVEMBER
    14 november – Frederick Ryker Aschenburg
    17 november – Eleonore Madeline de Marigny

    MAART
    7 maart – Klaus Kahl
    18 maart – Muriel Ada Durchdenwald
    22 maart – Felix Hubert Keller

    JUNI
    10 juni – Dagmar Elin Jørgensen
    17 juni – Benjamin Adrian Ziegler

    SEPTEMBER


    DECEMBER
    19 december – Lorenzo Andrea Cavallo
    22 december – Lucreia Dulce De Angelis


    geen verjaardagen: Anna, Johann, Nina, Aurora, Valentino, Inez
    RELATIELIJSTJES

    [ bericht aangepast op 1 nov 2021 - 21:03 ]


    someone out there feels better because you exist

          KLAUS KAHL      
    Most people like flying kites, riding bikes in the woods, baking cake 'cause its good, I mean I would if I could...
    Alone • Kerkers



    De gang die naar de kerkers leidde was kil. Niet alleen door de lage tempratuur in de ruimte, maar ook door de sfeer die er hing tussen Klaus en Johann. Klaus had de jongen in het nauw gedreven. Het eerste moment dat hij hem alleen kon krijgen, had hij met beide handen aangegrepen.  Waarschijnlijk had hij gedacht veilig te zijn op de gangen van Montreuxe, buiten Klaus zijn zicht, maar daarin had Johann zich vergist. Wanneer Klaus eenmaal zijn zinnen op iets of iemand had gezet, was er geen ontkomen meer aan. Er was niets dat Johann kon bevrijden uit zijn wraakzuchte verlangen naar vergelding. De woorden die Ryker had gesproken waren voldoende motiverend om Johann kapot te willen maken. Het was een gevoel van hunkeren die Klaus altijd al gehad: een ander kapot maken. Ter afgrond richten. Maar het liefst: uit het leven rukken. De macht en het vermogen om een ander levend wezen het zwijgen op te leggen vulde hem al zolang hij kon herinneren. En nu was het Johann die onderworpen was aan zijn genade.
    De drugs in zijn systeem versterkte zijn natuur alleen maar.

    Zojuist met Nore in zijn armen dacht hij voor een seconde dat hij de kwestie kon laten gaan. Alles had toen zo vredig gevoeld, met Nore haar lichaam tegen de zijne aan. Maar het moment dat Klaus oogcontact had gemaakt met die gluiperige homo was dat meteen voorbij. De rijne vrede werd ingeruild voor een snak naar geweld.  En eerlijk gezegd voelde dat beter dan Nore haar aanraking ooit zou kunnen voelen. Het was een gevoel dat niet viel te vervangen, niet was op te vullen. Wanneer het eenmaal in Klaus was gemanifesteerd was er geen uitweg meer, behalve een bloedige.

    Met zijn rechterhand in het verband balde hij een vuist toen hij op Johann af liep. Klaus had zijn achternaam geroepen door de kille gang.
    "Wat is er Kahl?" Vroeg Johann met een trillerige stem. Klaus observeerde de jongen zijn lichaam, welke trilde. Waarschijnlijk van angst, als een konijn dat wist geschoten te gaan worden.
    Zonder een twijfeling in zijn stap nam Klaus Johann zijn persoonlijke ruimte in. Even speelde hij met hem. Om te kunnen genieten van de schrikreactie wanneer Johann besefte dat Klaus achter zijn vieze geheimpje was gekomen. Voor zover Klaus op dat moment wist waren het slechts geruchten, doorgespeeld aan Ryker. Maar de reactie van Johann zou hem waarschijnlijk een bevestiging of een ontkenning bieden. De waarheid lag binnen handbereik.
    "Of ben ik je type niet?"
    Een frons verscheen op het voorhoofd van Johann.
    "Nee, mijn neefje is meer iets voor jou of niet? Lieve lieve Reiner..."

    Jackpot. De paniek was zichtbaar in zijn ogen. Johann wist precies waar Klaus op doelde en zo te zien had hij zojuist een bevestigings van zijn vermoedens gekregen. Oh, als hij ook maar met één vinger aan zijn neefje zat.. alhoewel het ook wel vermakelijk zou zijn om Reiner te zien afgaan door de interesse van een andere man in hem. Vanzelfsprekend zou zijn neefje Johann zijn perverse pogingen tot toenadering afslaan, maar de vraag was of Reiner dat zou durven. Hij had niet het moed van zijn vader meegekregen. Het begon bij Klaus te dagen dat het verstandig was om zijn neefje in de gaten te houden. Gewoon voor de zekerheid.
    "Geen van de jongens zijn mijn type," zei Johann. "Dat zijn slechts meisjes,"
    "Oh?" Vroeg Klaus geïntrigeerd. "Wie?" Hij had eerlijk gezegd nog nooit één verhaal gehoord over Johann en een meisje. En als hij het al wel gehoord heeft, was het waarschijnlijk niet al te benoemingswaardig, want op dit moment had Klaus er geen enkele herinnering aan.
    En dus, om nog wat langer met de jongen te kunnen spelen, legde Klaus Johann op om een meisje te zoenen op het feest. Hoe amuserend zou het zijn om Johann te zien worden afgewezen in het bijzijn van de hele school. Dat was zijn verdiende loon nadat hij zich had bemoeit met Inez en Klaus. Als hij echt verstandig was geweest dan zou hij Nate ervan hebben weerhouden zich in de richting van Klaus en zijn ex-vriendin te bewegen. Helaas voor Johann had hij dat niet gedaan en dus verdiende hij al het leed dat hij over zichzelf had uitgeroepen.

    De jongens hun gezichten waren gevaarlijk dichtbij elkaar. "En vanzelfsprekend, ik wil het met eigen ogen zien. Je zorgt er maar voor dat ik eerste rang zit bij je kleine showtje." Klaus sprak de woorden met de grootst mogelijke haat en dreiging.
    "Ik zal je je show geven," het leek erop dat Johann de woorden met moeite over zijn lippen kreeg. "Maar in de tussentijd mag je je eigen vermaak gaan zoeken."
    Onwillekeurig trok er een spiertje onder Klaus zijn linkeroog. Johann scheurde zijn blik los van die van Klaus en was er blijkbaar van overtuigd dat hij deze woorden zonder consequenties tegen Klauk kon spreken. De jongen beende naar de trap. De situatie was nog erger dan Klaus had gedacht. Johann was niet alleen homo, hij was ook nog eens een onbeschofte homo. En dat was onvergeeflijk. Klaus liep met twee grote stappen op de trap af en greep met zijn verbonden hand de enkel van Johann vast. Hij versterkte zijn grip en voelde Johann zijn botten door zijn huid heen. Het was verleidelijk om aan de enkel te trekken, zodat hij waarschijnlijk meer dan alleen de botten in zijn enkel zou breken. Maar Klaus hield zich in.

    "Voor deze ene keer zie ik die woorden door de vingers." Kort knarste hij met zijn tanden. "Maar alleen omdat met een bloedend en blauw gezicht je nog meer moeite zal hebben om een meisje te regelen." Met opengesperde ogen staarde hij naar Johann. "De volgende keer zal ik niet zo meededogend zijn." En hij liet de jongen los. "Als je niet binnen 5 minuten terug bent op het feest, zorg ik er persoonlijk voor dat je geheimpje morgen bekend is bij de hele school."
    Klaus draaide zich om en beende terug naar de kerkers. Het feest was nog in volle gang. Zijn hart klopte snel, zijn handen zweten en een krankzinnige glimlach sierde zijn lippen. Hij voelde zich geweldig. Het was nu van groot belang om Ryker te vinden, om samen met hem te kunnen genieten van een worstelende Johann.

    WOLFGANG THEODORE SCHULTZE
    Some days, I feel everything at once. Other days, I feel nothing at all.
    20 • captain soccerteam • rechterhand gentlemen's club • with reiner • at dungeons

    “Hé. Ja, goed hoor,” bracht Reiner uit en een brede lach verscheen op zijn gezicht. Het deed Wolf goed om zijn vriend eens wat losser te zien. Op de vraag waar hij Nore had gelaten antwoordde Wolfgang dat ze wat later was, maar dat ze er zo aan zou komen. Was dat maar zo. In werkelijkheid had heen geen idee hoelang dat gesprek tussen haar en Ryker zou duren. Het had hem sowieso geen goed idee geleken om in gesprek te gaan met een ex, maar het had veel voor Nore betekend, en dat was de enige reden dat hij had ingestemd met haar plan. Als het haar hielp om het verleden achter zich te laten en het hoofdstuk met Ryker af te sluiten, wie was hij dan om haar tegen te houden. Dat hij gek werd van jaloezie deed er nu niet toe. Dit ging om Nore en hij wist dat ze dit nodig had. Het zou daarom egoïstisch van hem zijn als hij dit op zichzelf ging betrekken. Hij vertrouwde haar, dus wat had hij te vrezen? Toch bleef het idee aan Ryker en Nore samen aan hem knagen.
          “Ze zal er vast zo zijn. Ik heb je helemaal gemist deze avond, man,” was Reiner’s reactie. Wolf grijnsde, hij moest zich ook niet zo’n zorgen maken. Nore was een geweldige meid, die prima voor zichzelf kon zorgen. Dat had ze in al die jaren dat hij haar kende wel bewezen. Ze stond haar mannetje, maar de bezorgdheid bleef in zijn ogen te lezen. “De avond is nog jong, Birchenfelt. Ik ben er nu.” Wolf bestelde de drankjes, voor zowel Aurora, Suze en Lorenzo als voor hemzelf, Nina en Reiner bij de jongen aan de bar. Vervolgens boog Wolf zich naar Reiner toe, zodat hij boven de harde muziek verstaanbaar was. Geïnteresseerd had hij zijn vriend gevraagd naar zijn vakantie. Het onderwerp ‘Suze’ had hij voor nu expres links laten liggen. Het feest leek hem niet het geschikte moment om het daar over te hebben. “Ja. Veel gaan jagen, veel van Duitsland gezien… Klaus en zijn familie zijn de halve zomer bij ons gebleven. Maar dat heeft hij je vast al verteld,” antwoordde Reiner. Wolf knikte. Klaus had in een van zijn brieven in de zomer inderdaad het een en ander over hun gezamenlijke vakantie benoemd.
          Reiner’s ogen bekeken Wolf vervolgens van top tot teen. “Je hebt een mooi pak aan. Hugo Boss?” Ging Reiner vriendelijk verder. Ook Wolf keek even naar het pak wat hij aan had getrokken. Hij had echter geen flauw idee. Verontschuldigend haalde hij zijn schouders op. “Zo te horen ben jij een kenner,” Wolf lachte. “‘Maar ik zou het eigenlijk echt niet weten. Nore heeft hem voor mij uitgekozen. Maar zo te horen heeft ze smaak.”
          In zijn ooghoek zag Wolf Nina samen met Nate vertrekken. Hij had de jongen amper opgemerkt, maar het zou goed voor de nieuwkomer zijn om alvast wat mensen beter te leren kennen voordat de eerste schooldag zou beginnen. Nieuwe mensen leren kennen kon nooit kwaad. En met een beetje geluk maakte je vrienden voor het leven. Hij herinnerde zijn eerste schooldag nog goed en de vriendschappen die hij toen hadden gemaakt hadden in al die jaren stand gehouden. Met een kleine uitzondering op Ryker. Klaus en Ryker kende hij al van af dag één en ook met Dagmar had het de eerste dag meteen geklikt. Ergens vond Wolf het wel jammer hoe het gelopen was tussen hem en zijn voormalige vriend Aschenburg, maar het kwaad was nu al geschied. Toch hoopte hij dat ze het misschien later dit jaar bij zouden kunnen leggen.
          Ook Reiner had het tweetal weg zien gaan, maar kantelde zijn hoofd lichtjes toen hij weer in Wolf’s ogen keek. “Is er iets gebeurd?” vroeg hij hem en bestudeerde zijn gezicht. Wolf wist het niet. Sterker nog wist hij het maar. Maar dat ging hij Reiner niet vertellen. “Wat bedoel jij?” Probeerde hij luchtig te antwoordde. Iets wat niet helemaal tot zijn recht kwam. “Tussen jou en Nore, of Ryker? We kunnen haar samen gaan zoeken als je wilt?” Wolf’s hart kromp in een. Reiner kon toch niet weten dat as we speak Nore bij Ryker was? Toch? Of wel? “Ryker?” Vroeg Wolf Reiner daarom ook wat schaapachtig. “Daar gaat het allemaal prima mee.” Poogde hij luchtig. Het liefst was Wolf echter ingegaan op Reiner’s voorstel om haar samen te gaan zoeken, want hij hield het niet meer. Maar om niet één of andere roddel de wereld in te helpen moest hij bij zijn leugen blijven: Nore was laat, maar zou zo komen.
          “Ze zal zo wel komen.” Sloeg hij daarom het voorstel af, terwijl zijn ogen voor de zoveelste keer nerveus door de ruimte flitste. Nog steeds geen teken van Nore. Ze zou toch nog wel naar het feest komen? Of hadden ze afgesproken om terug op haar kamer af te spreken nadat ze met Ryker klaar was? Hij had gewoon op haar moeten wachten, zodat ze samen naar het feest hadden kunnen gaan. Lichtelijk in paniek dacht Wolf na. Hij wist het niet meer en de whiskey begon nu een echt naar zijn hoofd te stijgen. Ze had hier toch al lang moeten zijn? Misschien was ze op hem uitgekeken? Zou ze hem nog wel leuk vinden? Of zouden haar gevoelens voor Ryker na dat gesprek weer opgelaaid zijn? Ze zou toch wel naar hem toe komen als op het feest was gearriveerd? En was het hier zo warm of lag dat aan hem? Honderden vragen schoten door zijn hoofd. Hij had meer alcohol nodig om deze avond te overleven.
          Alsof Reiner het aanvoelde dat Wolf zijn hoofd op exploderen stond, legde hij kort zijn hand op Wolf’s arm. Het had een kalmerend effect. Een lichte frons verscheen op Reiner’s gezicht terwijl hij Wolf aan keek. “Je kunt me alles vertellen hè, dat weet je.” Weer knikte Wolf, maar hij wou het er verder niet meer over hebben. “Maak je geen zorgen, Birchenfelt. Ik weet het. En vice versa.” Hij lachte als een boer met kiespijn. “Shots?” Stelde hij vervolgens voor. Daarna zou hij Nore gaan zoeken.


    There are two things from which to choose: profit or loss

    [ bericht aangepast op 1 aug 2021 - 16:17 ]


    someone out there feels better because you exist

    ELEONORE MADELINE DE MARIGNY
    I can tell how intelligent a man is by how stupid he thinks I am
    nineteen • at the party • with klaus ryker

    Haar gezicht betrok toen Klaus een kus op haar voorhoofd drukte. Niet zo zeer om de kus zelf, maar om zijn bloedende hand die tegen haar wang drukte. Door hockey was ze wel enigzsins wat gewend, maar prettig was anders. De jongen zelf had niks door. Besefte hij überhaupt dat er glas in zijn knokkels zat? “Klaus, alsjeblieft, je hand” zuchtte ze zachtjes. Ze probeerde er niet te veel bij nadenken. Het is dat het Klaus was en dat het lang geleden was, te lang geleden, dat ze hem zo vrolijk had gezien. Ieder ander, behalve Wolf, had ze flink uitgefoeterd. Een voordeel van de Gentleman’s Club feestjes was dat jongens gekleed gingen in pak. Zo ook Klaus. Zonder het te vragen, plukte ze de pochet uit zijn borstzakje, waar ze haar wang mee schoonmaakte. Het doekje verdween weer in zijn borstzak eenmaal ze klaar was. Het wassen van de kleding werd toch medewerkers van de school gedaan.
          Haar lange, blonde vriend was in zo’n goede bui dat hij zelfs wilde dansen, iets wat hij vrijwel altijd weigerde om te doen. Hij verklaarde zelfs dat hij gek was op dansen, wat haar een wenkbrauw liet optrekken. Zelfs met Inez had hij amper gedanst, ondanks hun tweejaar lange relatie. “Mag ik dat zwart op wit van je zien, voor de volgende keer dat je ‘nee’ zegt?” Misschien moest ze hem er later voorzichtig naar vragen wat hij had genomen. Het was goed om hem zo te zien, maar het liet ook een zachte steek achter dat dit veroorzaakt werd door een drug, en niet door en natuurlijke, oprechte reactie. Het was nog altijd iets waar ze eens met hem over wilde praten, alleen was de kans te groot dat ze hem doordat te doen juist weg zou duwen. Iets om later aan Wolf te vragen, of aan Reiner.
          Zijn antwoord waarom zijn avond zo goed was, was slechts vraag. Aan een ‘misschien’ had ze niks. Niet dat ze hem iets kon verweiten, zelf gaf ze niet eens antwoord op zijn vraag over haar avond. Klaus leek opmerkzamer dan normaal, wat haar op dat moment niet erg goed uitkwam. Zijn handen verlieten haar middel en grepen haar armen vast. “Wat is er? Heb ik je pijn gedaan?”
          Nore keek verbaasd op naar Klaus en schudde snel haar hoofd. “Wat? Nee, Klaus, je hebt mij geen pijn gedaan, absoluut niet. Geen zorgen, okay?” probeerde ze hem op een zachte toon gerust te stellen. “Ik maak mij wel zorgen om die hand van jou. Je laat een spoor van bloed achter zo.” Op haar arm stond nu ook een imprint van bloed. “Het is niet heel moeilijk om uit kleding te krijgen maar…” Ze voegde er nog aan toe dat haar beter nog beter zou worden als ze zijn hand kon verzorgen, waarna hij er eindelijk mee instemde.
          Ze vonden een geschikte plek bij een kleine inham in de muur. Nadat ze het bloed van haar arm had geveegd, keek ze aarzelend op naar Klaus en vertelde ze hem dat hij altijd bij haar terecht kon.
          “Het is niets,” was zijn korte antwoord. Het duurde net iets te lang voor er een reactie kwam en zijn waren te gespannen. Er was wel degelijk iets. Hij kende haar lang genoeg om te weten dat ze het niet zou geloven. Voor een paar seconden keken ze elkaar in stilte aan, met enkel de luide muziek op de achtergrond. Uiteindelijk knikte ze langzaam, al was het wel duidelijk dat ze zijn woorden niet geloofde.
          Stilletjes ging ze aan het werk met zijn hand, maar haar hand trilde te veel. Elke keer dat de pincet dichtbij zijn huid kwam, trok ze haar hand weer terug. Nore wilde niet zijn wond erger maken door het beven van haar hand. Veel langer dan het haar normaal had gekost, was glas na een paar lange minuten uit Klaus hand verdwenen. Klaus leek hiermee te denken dat het klaar was en verbond onhandig zijn eigen hand.
          “Kijk. Zo goed als nieuw.”
          ”Dit is verre van zo goed als nieuw!” protesteerde Nore. “Het gaat ontsteken zo. Zoveel langer duurt het niet meer, kom op.” Ze deed een poging zijn hand opnieuw vast te pakken, maar hij trok deze snel weg. Voor ze hem een preek kon geven, stelde hij haar nog een vraag die ze liever niet gekregen had.
          “Wat is er aan de hand vanavond?”
          Zijn blik was onmogelijk om te ontwijken en voor even viel ze stil. “Gewoon moe na de reis van Berlijn na hier. Als ik vanavond goed slaap, is het morgen weer goed. Geen zorgen, okay?” Het was slechts een halve leugen. Ze was echt moe, niet door de lange autorit, maar door haar gesprek met Ryker. Een halve waarheid was makkelijker om geloofwaardig te vertellen dan een hele leugen.

          Het was niet lang hierna dat Klaus de EHBO-koffer vastpakte. “Ik ben zo terug. Even deze wegbrengen.”
          Ze deed een poging het koffertje te pakken, maar Klaus hield deze met gemak buiten haar bereik. “We zijn nog niet klaar, Klaus,” protesteerde ze opnieuw, maar haar woorden waren aan dovemans oren gericht. Waarom waren alle jongens op Montreuxe zo koppig. Er klonk een lichte paniek door in haar stem. Ze wilde nog altijd liever niet alleen zijn, voor het geval ze tegen Ryker op zou botsen.
          ”Niet weggaan, oke?” Met die woorden verdwenen hij.
          Nore liet zichzelf met een zachte zucht tegen de muur aanvallen, terwijl ze toekeek hoe Klaus wegliep. In plaats van het koffertje weg te brengen, liet hij deze achter bij de deur. “Ja ja, de koffer wegbrengen,” murmelde ze tegen zichzelf. Waarom was hij zo plots weggegaan? Was hij haar zat? Haar keel kneep samen. Dat was niet iets waar ze aan moest denken nu. Als ze daar te veel over nadacht, barstte ze straks nog voor iedereen in tranen uit en dat was het laatste wat ze wilde. Wat ze als eerste wilde, was Wolf zien. Ze had zo’n behoefte aan de armen van Wolf om haar heen dat het haast pijn deed. Het liefst zou samen met hem in een bed slapen, maar met Ryker als zijn kamergenoot was daar geen enkele mogelijkheid toe. Haar blik gleed door de ruimte, in de hoop om zijn vertrouwde en veilige gezicht te zien. Nog steeds niks. Als ze geweten had hoe moeilijk het was om hem later op het feest te vinden, had ze iets anders met afgesproken. Anna was nog altijd druk bezig met Ben, die wilde ze ook niet lastig vallen. Haar ogen vielen op een lege plek aan de bar. Het was nog altijd drukker bij de bar dan ze prettig vond, maar ze wilde niet alleen blijven staan. Dan beter in de beklemmende drukte.
          Op weg naar bar liep Nore langs de deur, om de EHBO-koffer te pakken die midden in de opening stond, voordat iemand daar in het donker een nek over brak. Iets te hard gooide ze het koffertje tegen de onderkant van de bar, waarna ze plaats nam op de lege kruk. Een bijkomend voordeel aan Wolf’s vriendinnetje zijn was dat de barjongen al snel naar haar toe kwam om te vragen wat ze wilde drinken.
          ”Een whisky, alsjeblieft,” vertelde ze de jongen met een kleine glimlach. “Correctie, maak daar maar een dubbele whisky van.” Ze zou het nodig hebben, voordat ze Wolf gevonden had. De jongen rechts van haar stond al snel te dicht op haar naar haar zin, ondanks dat ze haar armen naar binnen gevouwen had. Waar ze een grote behoefte had aan een knuffel van een bekende, maakte het idee van close contact met een onbekende haar opnieuw benauwd. Zo subtiel mogelijk probeerde ze haar kruk een stukje naar links te schuiven, maar doordat de krukken niet gemaakt waren voor mensen van haar lengte ging dit niet geheel soepel. Onhandig dreigde ze aan de andere kant van kruk er af te vallen, tot twee handen haar middel stevig vast pakten en haar recht op de kruk zette.
          "Leer eens normaal zitten, joh.”
          Bij het horen van de stem, bleef haar veronschuldiging halverwege haar keel steken. Ryker. Zijn schouders waren gespannen, strak onder zijn pak. Ze had bij haar plekje bij de muur moeten blijven, wachtend op Klaus. “Sorry,” zei ze zachtjes, toen ze haar stem gevonden had. Er was veel dat ze nog tegen hem wilde zeggen, nadat Ry haar had achtergelaten in de trein, maar ondanks dat de harde muziek wilde ze niet het risico nemen dat iemand hen kon overhoren. Bijna alles in haar schreeuwde dat ze bij hem weg moest gaan, ware het niet dat haar lichaam opnieuw als versteend aanvoelde. Het zou ook enkel achterdocht opwekken, als ze nu bij hem vandaan zou vluchten. Behalve Ryker en zijzelf wist niemand hoe slecht hun break-up echt was geweest en het was beter voor iedereen als dat zo bleef. De jongen aan haar andere kant was ondertussen ook weer verder opschoven. Nore wist niet of ze liever dichterbij de onbekende was, of bij Ry. Ze koos voor het laatste. Als de weken na hun break-up iets waren om op af te gaan, dan zou hij niks doen waar andere mensen bij waren. Toen ze ditmaal haar kruk op schoof lukte het zonder vallen. “Sorry,” zei ze opnieuw, al twijfelde Nore of Ryker haar stem over de muziek kon horen. De barjongen had inmiddels haar whisky klaar gezet en ze moest de drang onderdrukken om het niet gelijk achterover te slaan. Hoe verleidelijk het ook was, zeker met Ry nu naast haar, ze kende zichzelf en ze had niet veel nodig om aanschoten te worden. De whisky golfde heen en weer in het glas toen ze deze oppakte om een slok te nemen.
          ”Weet jij of Klaus okay is?” vroeg ze aarzelend. “Zijn hand bloedde, maar hij was nogal onduidelijk over wat er gebeurd was… Ik hoef geen details maar gewoon of je weet of hij in orde is?”

    [ bericht aangepast op 1 aug 2021 - 22:43 ]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

          REINER ARTUR BIRCHENFELT     
    "Oh, the bliss will set you free, the bliss is gonna make you see"

    W. Wolf • - The bar, in the dungeons





    tw; drugs
    Wolf keek verbaasd naar beneden, alsof hij zijn pak nog eens goed wilde bestuderen na Reiner’s compliment. Om de een of andere reden zag het er erg amusant uit.
    “Zo te horen ben jij een kenner,” antwoordde hij toen met een lach. “‘Maar ik zou het eigenlijk echt niet weten. Nore heeft hem voor mij uitgekozen. Maar zo te horen heeft ze smaak.”
    “Dat heeft ze zeker,” Reiner knikte. Zijn vader had het altijd belangrijk gevonden om goedgekleed voor de dag te komen. Niet omdat de man nou zoveel om mode gaf. Nee, je gekozen kleding maakte flink deel uit van de impressie die je op anderen maakte. Macht en status werden in één oogopslag gevisualiseerd met een imponerende, dure outfit. Hugo Boss was een favoriet bij hen thuis, niet in de laatste zin omdat Reiner senior trots was op het feit dat de designer achter het label nazi-sympathisant was.
    “Hugo Boss is ook verantwoordelijk voor de uniformen die jullie dragen bij de Hitler Jugend,” vertelde Reiner terwijl hij Wolf’s pak bestudeerde. Herr Boss wist hoe hij een man moest kleden, dat werd hier maar weer eens bewezen.
    Hij was blij dat zijn vader hem niet gedwongen had om bij de Hitler Jugend te gaan toen hij er nog jong genoeg voor was. De jongen wist dat zijn in pak gestoken vriend er niet geheel zelf voor had gekozen om lid te worden. Wolf’s vader was net zo’n hoge pief als die van Reiner, maar eerstgenoemde was wel een stuk radicaler. Reiner hoopte maar dat zijn eigen vader dat voorbeeld niet zou volgen. Het begon toch al lastiger en lastiger te worden om zijn eigen normen en waarden te blijven verdedigen in deze razendsnel veranderende wereld.

    Toen Wolf’s bezorgde blik maar aanwezig bleef, vroeg Reiner of er soms iets gebeurd was.
    “Wat bedoel jij?” antwoordde jongen met een quasi casual stem. Reiner prikte er direct doorheen.
    “Tussen jou en Nore, of Ryker?” verduidelijkte Reiner.
    Hij wist dat Ryker en Wolf niet meer goed door één deur konden, dat had hij wel gemerkt tijdens de samenkomst van de Gentlemen’s Club eerder die avond. Aschenburg en Nore waren lang samen geweest, dus hij vermoedde dat het feit dat Wolf en zij nu een setje waren wat kwaad bloed had gezet.
    Hij kende zijn vrienden. Ryker was niet het type dat het allemaal maar prima zou vinden dat één van zijn beste vrienden nu met zijn ex-vriendinnetje ging.
    Ryker?” sputterde Wolf schaapachtig. “Daar gaat het allemaal prima mee.”
    Reiner glimlachte. Vervolgens schudde hij zijn hoofd met een licht geamuseerde blik in zijn ogen.
    “Ik ben niet dom, maat. Het was nou niet bepaald gezellig tussen jullie tijdens de meeting van eerder vanavond. Dit gaat over Nore, of niet?”
    Toen hij voorstelde om de blondine in kwestie te gaan zoeken, sloeg Wolf zijn goed bedoelde aanbod af.
    “Ze zal zo wel komen.”
    Reiner staarde de jongen aan. Hij maakte zich hartstikke veel zorgen, het was van zijn gezicht af te lezen. Maar het was duidelijk dat hij het niet wilde delen. Daarom legde hij zijn hand even op Wolf’s arm.
    “Je kunt me alles vertellen hè, dat weet je.”
    “Maak je geen zorgen, Birchenfelt. Ik weet het. En vice versa.”
    Weer die quasi “alles is in orde en het leven is fantastisch”-lach.
    Snapte hij dan niet dat Reiner daar gewoon doorheen prikte? Het kwetste hem wel, dat Wolf duidelijk niet wilde praten over wat hem dwarszat. De drugs maakten dat vervelende gevoel alleen maar sterker. Hij voelde zich als een klein kindje wiens beste vriend zojuist had gezegd dat hij niet op zijn verjaardagsfeestje zou komen. Ze waren toch vrienden?
    Daarom verdween Reiner’s glimlach en hij trok zijn schouders op terwijl hij zich richting de zaal draaide. Goed. Dan maar niet.
    “Shots?” vroeg Wolf. Maar Reiner schudde zijn hoofd.
    “Ik heb een pilletje op,” informeerde hij de jongen nonchalant terwijl zijn ogen door de ruimte gleden. “En een hoop whisky.. Ik denk dat ik het daar beter even bij kan laten.”
    De jongen een knuffel geven ging hem dus ook sowieso niet worden. Balen, zeg.

    Zijn hart sloeg een kleine slag over toen zijn blik Suze vond. Zijn ex-vriendinnetje zag er schitterend uit in haar jurkje, haar dikke, donkere haardos prachtig gestyled. Ze stond te praten met Lorenzo en de nieuwe studente.
    Ze lachte zelfs. Oh, wat was hij blij om haar te zien lachen. Ze verdiende het om een fijne avond te hebben hier, net zoals elke aanwezige leerling op het feest. Sterker nog, ze verdiende het misschien nog wel meer dan de meesten, na alles wat zij en haar familie hadden meegemaakt - en nog steeds meemaakten. Ze moest hier plezier kunnen maken, ondanks het feit dat ze Joods was - want dat was recentelijk blijkbaar een groot probleem geworden voor veel mensen.
    Wacht.
    Joden.. feest..
    Shit.
    Hij keek Wolf verschrikt aan.
    “Ik eh.. moet ik nog iets doen met die Jodenzone?” vroeg hij vervolgens onhandig. “Nee toch? Dat is toch voor helemaal niemand leuk…? Of wel?”
    Verdorie, misschien had hij die vraag niet moeten stellen. Nu herinnerde hij Wolfgang er alleen maar aan dat dat zijn taak was van de avond.
    Maar hij wilde helemaal geen mensen aanspreken om hen te vertellen dat ze niet vrijuit van het feest mochten genieten. Hij wilde geen teleurgestelde gezichten zien. Vanavond kreeg hij zoveel levensenergie van lachende mensen en hun aanrakingen. Hij voelde zich verbonden met iedereen in de kerkers.
    Man, vrouw.
    Duits, Joods.
    Wat deed het er ook allemaal toe? Waarom deed iedereen zo ontzettend moeilijk de laatste tijd?! 

    “Ik wil Suze helemaal niet in een aparte ruimte gaan zetten, man,” vertrouwde hij Wolf toe, een licht-verontwaardigde toon in zijn stem.
    “Ze is hier net zo welkom als ieder ander meisje. Net zo welkom als Anna, of Nore, of wie dan ook. En ik.. ik vind het een achterlijke opdracht. Het is gewoon gemeen, niets meer en niets minder. Vind jij dat niet?”
    Met die veel te eerlijke woorden die hij nooit zo stellig had uitgesproken zonder de invloed van de xtc, pakte hij zijn zojuist gebrachte glas en nam hij een flinke slok cola.

    [ bericht aangepast op 7 aug 2021 - 23:30 ]


    ars moriendi

    MONIKA EBERHARDT
    NINA HELENE ACKERMANN
    always have an escape plan
    nineteen • dungeons; at the bar outside • with reiner & wolf nate

    “Dankje,” lachte ze zachtjes, bij zijn compliment over haar naam. “Ik heb ‘m van mijn ouders gekregen… Ik zal aan ze doorgeven dat hun naamkeuze door jou gekeurd is. Je kunt hetzelfde doen bij jouw ouders.” Net als Reiner, kwam Nate erg zacht over. De glimlach op haar gezicht werd breder toen Nate vroeg of ze zijn achternaam ook wilde weten. Waar kwam deze jongen ineens vandaan vallen? “Ik zou vereerd zijn om je achternaam te weten.” Ze boog zich voorover zodat ze in zijn oor kon fluisteren. “Maar ik zal je een geheimpje verklappen: mij maakt niet zoveel uit waar je vandaan komt.” In tegenstelling tot enkele anderen, leek het hem ook niet veel uit te maken. Hij steeg al snel op de lijst van leukste mensen die ze tot nu toe op Montreuxe was tegengekomen. Ze dacht dat ze hem eerder ook bij Dagmar had zien staan, wat ook geen goed teken was.
          Zijn antwoord over de Gentlemen’s Club was niet de reactie die ze verwachtte. Tot nu toe leek iedereen hotel de botel van de club te zijn. Zijn stem was zacht en nauwelijks te horen over de luide muziek heen, maar al had ze zijn woorden niet gehoord, dan vertelde de blik op zijn gezicht wel genoeg. Het klonk lichtelijk belachelijk, dat hij niet welkom was maar ook niet weg mocht. Bureuacracy at its finest.
          Er waren weinig jongens die zo snel ‘ja’ zouden antwoorden op de vraag om naar buiten te gaan als Nate. Laat staan van de meiden, op Dagmar misschien. Niet dat daar iets mis mee was. Iedereen zijn of haar ding. Klaus leek wel het type die het niet kon waarderen als mensen zijn feest vroegtijdig verlieten, maar ze gaf momenteel nog niet erg veel om de mening van de jongen. De twee lieten er geen gras over groeien en begaven zich al snel naar buiten. De verkoelende buitenlucht was een stuk aangenamer dan die van binnen. Ze had dit gemist, na weken binnenshuis opgesloten te zijn. Dat er nu slechts één ander persoon bij haar was maakte het nog beter. Ze had het nooit erg gehad op drukke ruimtes. Gaf haar maar de vrijheid van buiten en ze was tevreden. “Prachtig,” murmelde ze als antwoord op Nate’s vraag, met haar ogen nog altijd op de sterrenhemel gericht. Na korte, maar niet ongemakkelijke, stilte vroeg ze of hij geen fan was feestjes. Zijn enthousiasme om naar buiten te gaan had haar nieuwsgierigheid gewekt. Het werd steeds duidelijker dat de jongen het niet erg op Klaus had. “Het is ook te vol voor mij,” antwoordde ze. Ze kon volle ruimtes wel aan, maar hoe minder mensen, hoe beter. “Heftig als in drugs? Klaus had één of ander pilletje op. Jouw idee van een feestje klinkt een stuk beter.” Ze hield haar mond dicht over het bloed dat ze op de handen van de blonde jongen had gespot, dat was iets waar ze hem later zelf nog wel naar ging vragen. “Ik vind buiten zijn sowieso altijd wel prettiger.” Bijna verklapte ze dat haar ouderlijk huis aan de rand van het Zwarte Woud stond – maar dat zou niet kloppen met wat ze eerder aan Reiner verteld had. Dit ging nog moeilijk worden.
          Haar aandacht werd al snel opgeeisd door het dak en de beste manier om daar te komen. Ze was niet zo subtiel als ze hoopte. Nate vroeg al snel of hij haar kon helpen. Een geamuseerde glimlach verscheen op haar gezicht bij de woorden ‘ik ben best sterk’. Uit de mond van vele anderen had het arrogant geklonken, bij hem was het schattig en aandoenlijk. “Wel, ik had eigenlijk ingedachten om iets hoger te gaan dan het muurtje…” Haar blik gleed omhoog naar het dak, “maar het muurtje is geen slecht beginnen.” Het zou haar niet veel moeite kosten om zelf omhoog te klimmen, maar Nate’s aanbod was te snoezig om af te wijzen. Bij elke andere jongen had ze haar wenkbrauwen opgetrokken en had ze het op eigen kracht gedaan. “Ik denk dat ik het wel aandurf.” Ze plaatste haar voet in Nate’s samengevouwen handen en klauterde soepeltjes omhoog. Eenmaal bovenop het muurtje stak ze haar hand uit naar Nate. “Jouw beurt.” Met de hulp van haar hand klom hij vrij gemakkelijk omhoog. Ze slingerde een van haar benen over het muurtje, zodat haar benen zich aan weerszijden aan het muurtje bevonden. Haar lichaam leunde iets naar achteren, steunend op haar handen. “Wat is je sterrenbeeld?” vroeg ze. Misschien was die vanaf hier wel te spotten. “En jij en Klaus... geen goede combinatie? Hij lijkt een beetje de opperheerser hier.”

    [ bericht aangepast op 8 aug 2021 - 20:55 ]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    AURORA CAMORRA
    Being a bitch is my kink, what the fuck else did you think?
    W. Lorenzo and Suze • Kerkers


    Aurora was zich maar al te goed bewust van het effect dat ze op mannen kon hebben. Het waren simpele wezens, mannen. Een knap uiterlijk en een zelfverzekerd voorkomen en je was binnen. Lorenzo leek geen uitzondering op de regel te worden.
    ''Ik heb één oudere zus,'' vertelde de jongen haar. ''die zit hier ook op school. Twee jaar hoger.''
    Suze had 4 oudere broers. Iets waar Aurora onder de indruk van was. Lucky girl.
    “Je hebt één broer?,” vroeg Suze verder. “Of heb je in Italië ook nog broers of zussen?”
    Aurora schudde haar hoofd. "Alleen mijn broer en ik."

    “Waarom had ik geen kamer met jou kunnen delen?” vroeg Aurora, teleurgesteld in haar eigen kamergenoot.
    “Wie is je kamergenoot dan?,”
    Aurora twijfelde, ze had de naam niet goed onthouden. "Iets met de M.... Muriel, kan dat?"
    “Als ze echt te erg is, kom je maar naar mij of Lor.” zei Suze.
    Aurora haar blik schoot naar Lorenzo toe. "Dat zal ik zeker doen." Zei ze met haar ogen op die van de knappe Italiaan gericht. Ze zou dol graag een nacht in het bed van de jongen doorbrengen. Dat klonk beter dan een kamer met Muriel delen of elke andere kamergenoot.

    Aurora bloosde en Lorenzo glimlachte. Even dacht Aurora binnen te zijn bij de Italiaanse. De manier waarop hij glimlachte en naar haar keek, ze was Suze volledig vergeten. Dit veranderde toen het meisje verder over Lorenzo begon te vertellen. Hij zat in het voetbalteam, linksmidden.
    ''Suze geeft me te veel eer.'' Zei Lorenzo bescheiden. ''Je bent altijd welkom, ik zou het leuk vinden als je eens komt kijken.''
    Aurora haar ogen ontmoeten die van de jongen. "Dan staat dat vast." Glimlachte ze. "Wanneer mag je weer spelen?" Vroeg ze en ze knikte kort naar het gips om zijn pols. Wanneer een man in haar familie gips had betekende dat meestal een vergelding of gevecht, alleen wist Aurora te weinig van Lorenzo af om een dergelijke inschatting over hem te maken.

    Verderop aan de bar had een vreselijk knappe blonde jongen Aurora haar aandacht getrokken. Zijn kaak leek gespannen, net zoals zijn vingers om zijn glas. De hele uitstraling van hem was voor Aurora pure opwinding. Vanaf het moment dat ze haar ogen op de jongen had laten vallen moest ze hem gewoon hebben. Niet perse voor een relatie. Ze moest gewoon één nacht met hem doorbrengen. Er was geen weg terug. Wat er ook gebeurde, die jongen zou voor een nacht van haar zijn. Ieder ander meisje zal moeten wijken. Vriendin of niet. Hij zou van haar worden. Ze rukte haar blik van de jongrn los en keek naar de andere knappe man in de ruimte.
          “En ben jij ook lid van de Gentlemen’s Club? Zo heet dat toch?” had Aurora geïnteresseerd gevraagd, nog steeds was het voor haar van belang om zoveel mogelijk informatie over de verhoudingen binnen de school te verkrijgen. 
    ''Zo heet het inderdaad ja,'' glimlachte Lorenzo. ''maar ik ben geen lid nee. Heb jij je al geörienteerd voor wat buitenschoolse activiteiten?''
    Ging iedere jongen op Montreuxe haar dit vragen? Het leek er wel op. Maar het was een makkelijk gespreksonderwerp, dus Aurora klaagde niet.
    "Nog niet echt. Waar zou ik lid van moeten worden?"
    “Ik heb alleen nog maar leden gesproken. Zij zitten er ook bij toch?” Aurora knikte naar de twee jongens aan de bar. Eager om de knappe blonde jongen zijn naam te weten te komen.
    ''Voor zover ik weet wel ja. De meeste van ons jaar zitten erin.'' Was Lorenzo zijn nonchalante antwoord. Niet helemaal waar ze naar op zoek was  maar Aurora ging ervan uit dat Lorenzo de focus op zichzelf wilde houden. Iets wat ze hem niet kwalijk kon nemen.
    “Je kan denk ik beter vragen wie er niet in zitten,” grinnikte Suze, wat Aurora nieuwsgierig maakte. Helaas had ook zij de namen van de jongens niet prijsgegeven.
    "Waarom zit jij er dan niet bij Lorenzo?" Vroeg ze vriendelijk. "Als ik dat mag vragen natuurlijk." Ze wilde zichzelf opdringen, maar niet op die manier. "Of is het vooral Duitse aangelegenheid?" Speculeerde ze. 

    “Maar Lor doet niet alleen aan voetbal. Hij zit ook bij de Newspaper Club. Dat is misschien ook wel leuk voor jou?,” opperde Suze.
    "Misschien.." zei Aurora en ze nam een slok van haar drankje. Ze wilde niet meteen té vast aan één gast zitten.
    “Waar zat je hiervoor eigenlijk op school? Was je daar ook lid van buitenschoolse activiteiten?” vroeg Suze verder.
    "Thuis. Sicilië en we hadden geen buitenschoolse activiteiten, in ieder geval niet zoals hier." Vertelde Aurora, waarna ze een stap in de richting van Lorenzo deed. "Zeg eens, hoe zorg ik ervoor dat mijn tijd op deze school een beetje interessant wordt?" En Aurora hoopte dat Lorenzo niet weer zou beginnen over de ontelbare clubs die de school kende.

    DAGMAR ELIN JØRGENSEN
    She would rather walk alone in darkness than follow anyone else’s shadow
    nineteen • hoofdredacteur newspaper • with inez • the dungeons

    “Ik laat je even in het veilige gezelschap van Dagmar, oké? Ik denk dat je met haar beter over deze situatie kan spreken.” Nam Nate afscheid van zijn zusje, waarna hij haar een kus op haar voorhoofd drukte. Inez trok hem in een knuffel. “Zo, en nu mag je gaan.” Ook Johann nam afscheid en samen verdwenen de twee jongens al snel uit het zicht.
          Ondanks dat Inez hen zo net nog op het hart had gedrukt dat alles oké was, vertrouwde Dagmar het zaakje niet. Ze kende haar beste vriendin langer dan vandaag. Daardoor hield Dagmar Inez, lichtelijk bezorg, nauwlettend in de gaten. Klaus z’n vertoning van zo even geleden was gênant geweest en hij had zich ronduit belachelijk gedragen. Niet iets wat Dagmar van de jongen gewend was. Hij kwam altijd eng kalm over. De drugs die de jongens gebruikte binnen de Gentlemen’s Club zou een goede verklaring zijn voor zijn gedrag. Ze wist dan Wolf af en toe wel iets gebruikte, dus ze ging er van uit dat de andere leden van de groep dat dan zeker ook deden.
          Tijdens het opstootje tussen Klaus en Inez was Dagmar’s gedachten afgedwaald naar Ryker. Zou Klaus ook zulke losse handjes hebben gehad? Een gedachten die ze snel weer wegdrukte. Ondanks dat Klaus angstaanjagend over kon komen had ze in die twee jaar nooit signalen van Inez opgevangen die daar op zouden kunnen wijzen. Dagmar vergat het soms maar niet iedereen was zo als Ryker. Ze mocht niet alle jongens over één kam scheren, want dat zou niet eerlijk zijn.
          “Misschien is dat lam zuipen toch niet zo gek idee,” klonk haar stem vol energie nadat ze haar glas water achterover had geslagen. Dagmar trok een wenkbrauw op. Het klonk in haar oren wat te gemaakt, maar ze zei er verder niets van. “Waar wachten we dan nog op?” Grinnikte Dagmar en pakte haar vriendin bij haar hand om haar vervolgens door de mensenmenigte naar de bar te leiden.



    If we don't end war, war will end us


    someone out there feels better because you exist

    FREDERICK RYKER ASCHENBURG
    nazi • student • zijn blauwe ooghis suit •19 • basement • with Nore

    De informatie leek voor een omslag in Klaus’ humeur te zorgen. Waar hij eerst nog chagrijnig en alleen aan de bar zat, terwijl iedereen afstand van hem hield omdat hij elk moment leek te ontploffen, was hij nu ongekend vrolijk. Ryker grijnsde, trots op zichzelf dat hij een van de weinigen was die dit kon bewerkstelligen. Ergens diep van binnen klonk zijn geweten, die hem vertelde dat het eigenlijk heel slecht was dat het tweetal zo blij werd van het kunnen verpesten van iemands leven. Echter luisterde Ryker hier nooit na, dat maakte het leven zo saai. “Voss die gay is.. Ik moet zeggen dat ik niet verrast ben,” zei hij tegen zijn vriend. Vanaf het begin af aan hing er gewoon al een rare sfeer om de jongen heen. Het was de reden dat Ryker hem nooit gemogen had.
          ”Goed zo, maat, ik ben benieuwd naar je plannen,” zei Ryker tegen Klaus. Hij volgde zijn vriend’s blik naar waar Johann zich bevond. Nog altijd omringd door vrienden en familie, alsof hij aanvoelde dat er iets stond te gebeuren. Zou hij spijt hebben gekregen dat hij zijn hart had gelucht aan de bar? Was de barjongen hem opgevallen? Wist Johann dat Klaus op hem af zou stormen en bleef hij daarom in de buurt van klasgenoten? Niemand wist het. Ryker keek zijn vriend aan, die enthousiast was als een klein kind dat snoep mocht uitkiezen. Het was niet vaak dat hij Kahl zo blij zag. Normaal gesproken stond zijn gezicht altijd grim, boos of chagrijnig. Al was het maar om mensen af te schrikken. Ryker vroeg zich af wat er op dit moment in het hoofd van zijn vriend afspeelde. Hij was stil, maar zijn brein leek overuren te maken. Wat voor een vreselijk plan was hij toch aan het smeden?
          ”Ik ben blij dat ik van dienst kon zijn,” zei Ryker grinnikend. Hij keek toe hoe Klaus zich van de bar afzette en wegliep. Met zijn ogen volgde hij hem. Echter kwam hij nooit bij Johann aan. In plaats daarvan werd hij tegengehouden door Nore, die zich ook eindelijk had vertoond. Ryker rolde met zijn ogen en draaide zich terug naar de bar. Tot zover zijn pleziertje, zijn entertainment. Kennelijk moest dat toch iets langer wachten. Met een grote teug dronk hij zijn whiskey op, waarna hij een nieuwe bestelde. Deze club had toch meer dan genoeg geld om de drankrekening te betalen. Afwezig speelde hij met zijn nieuwe glas. Ryker wist niet goed wat hij nu kon doen. Zijn beste makker was er vandoor gegaan met zijn ex en veel andere vrienden had hij niet, zelfs al was hij nog zo populair.
          Na wat als een eeuwigheid voelde, hoorde hij weer stemmen in de buurt. Iemand had een whiskey besteld. Ryker draaide zijn hoofd die kant op en zag Nore staan. Zijn vingers verkrampte zich om zijn glas en zijn schouders spanden zich samen. Deed ze dit expres om hem te kwellen? Waar had ze Klaus gelaten. Ryker wierp een snelle blik door de ruimte en zag dat er geen spoor van zowel zijn vriend als Johann te bekennen was. Oh, geweldig, nu maakte hij dat gevecht niet eens mee. Zijn vrije hand balde zich tot een vuist, die hij met alle macht weer probeerde te rusten. Nore in het zicht van iedereen slaan was een doodvonnis. Op dat moment zag hij in zijn ooghoeken dat de blondine op het punt stond van haar kruk te vallen. Aangezien hij geen behoefte had de schuld te krijgen van blauwe plekken op haar huid, schoot hij snel te hulp.
          Door beide handen op haar middel te zetten, kon hij Nore weer recht op de stoel zetten. ”Leer eens normaal zitten, joh,” sneerde hij haar toe. Zijn blik bleef strak op de muur voor hem gericht, terwijl zijn glas nog steeds werd gewurgd door zijn vingers. Kort gebrom verliet zijn lippen bij het horen van Nore’s sorry, alsof dat ooit iets oploste. Ze kon haar verontschuldigingen beter bij haarzelf houden. Er heerste een ongemakkelijke sfeer tussen de twee die zelfs de barjongen opmerkte. Deze koos er dan ook voor snel naar een andere plek te lopen, om hier mensen te serveren. Er verscheen een gemene grijns op Ryker’s gezicht aan de gedachte dat hij deze jongere jaars had kunnen slaan. Misschien moest hij de barjongen later op zijn kop geven voor het weglopen als een angsthaas. Dat ging wel leuk zijn.
          Nadat het al enkele minuten stil was geweest tussen de twee, ontspande Ryker’s schouders licht en nam hij opnieuw een slok van zijn whiskey. Zijn vingers begonnen langzaam pijn te doen van hoe hard hij in het glas kneep, maar het was de enige manier om zijn controle te houden. Echter besloot Nore om op dat moment haar mond open te trekken. Het horen van haar stem was genoeg om iets in Ryker te doen flippen. Het lef dat deze meid had om een normaal gesprek met hem te beginnen, nadat zij hem afgewezen had. De macht die zij over hem had, wetende dat Ryker haar toch niks zou aandoen in een drukke ruimte. Het maakte hem misselijk. Het maakte hem boos. Zijn schouders verkrampte weer en een hard, knappend geluid klonk. Zijn hand en pak voelde nat. Op de bar lag een plasje met daarin vermengd kleine stukjes glas.
          Ryker begon zachtjes te lachen. “Mijn hand bloedt ook,” zei hij droog, waarna hij zich op Nore richtte. Hij schudde zijn hoofd zachtjes en veegde de kleine stukjes glas van zijn pak af. Dat er whiskey op terecht was gekomen, was jammer. In het donker was dat toch niet zichtbaar. Ryker bleef zijn ex-vriendin aankijken, terwijl hij straaltjes vloeistof van zijn hand naar beneden voelde rollen. Hij wist niet of het bloed of whiskey was. “Maar Klaus is okay, hij is heel blij zelfs, zo blij als een kind. Hij is nu met een.. Vriend aan het praten, ik weet niet waarover. Ik kom daar zo wel achter,” antwoordde hij eindelijk Nore’s vragen. Zijn hand begon nu vervelend te prikken, waarschijnlijk door de alcohol dat in zijn wondjes was terechtgekomen. Haastig keek hij de ruimte rond. Als mensen het knappende glas al hadden gehoord, deden ze hun best om te doen alsof alles normaal was.
          ”Fuck, dit doet zeer,” zei Ryker gefrustreerd, waarna hij opstond. Met zijn goede hond knipte hij een paar keer in zijn vingers om een van de barjongens op te roepen, die natuurlijk snel aan kwam lopen. “Whiskey is gevallen, opruimen,” beval hij het miezerig stuk onkruid, waarna hij eens diep adem haalde en opnieuw Nore aankeek. Hij wilde haar hulp niet, maar zij was de enige in de buurt. De enige met genoeg lef om hem te helpen. Ryker wist niet waarom anderen niet naar hem toe snelden. Hij was een van de belangrijkste mensen op deze school. Iedereen zou hem moeten helpen als hij zichzelf verwond had. Hij slaakte een zucht van teleurstelling. Dan maar Nore. Waarom was zij daar toch altijd als hij op zijn slechts was? Het was niet eerlijk.
          “Jij weet.. Dingen toch? Kan je helpen?” vroeg Ryker ongemakkelijk aan haar. Wat was het verschrikkelijk om hulp te moeten vragen. “Niet hier, overigens.” Een beetje hopeloos keek hij de dame aan, waarna zijn blik naar zijn bloedende hand verschoof.




    [ bericht aangepast op 12 aug 2021 - 16:44 ]


    That is a perfect copy of reality.

    edit: oeps foutje

    [ bericht aangepast op 12 aug 2021 - 20:30 ]


    someone out there feels better because you exist

    WOLFGANG THEODORE SCHULTZE
    Some days, I feel everything at once. Other days, I feel nothing at all.
    20 • captain soccerteam • rechterhand gentlemen's club • with reiner • at dungeons

    Op de vraag of Reiner met Wolf shots wou doen, schudde de jongen zijn hoofd. “Ik heb een pilletje op,” informeerde hij nonchalant terwijl zijn ogen door de ruimte gleden. “En een hoop whisky.. Ik denk dat ik het daar beter even bij kan laten.” Wolf haalden zijn schouders op, dan niet. Hij wenkte de jongen achter de bar en bestelde voor zichzelf. Geïntrigeerd staarde Wolf naar de shotjes, die voor zijn ogen werden ingeschonken, waardoor hij niet zag hoe Reiner’s ogen op Suze bleven hangen.
    “Ik eh.. moet ik nog iets doen met die Jodenzone?” Wolf rukte zijn blik los van zijn shotjes en staarde zijn vriend vragend aan. De schrik was nog van Reiner’s gezicht te lezen. “Jodenzone?” Herhaalde Wolf onnozel. Zijn ogen gleden door de ruimte. Al snel stuitte hij ook op Suze. “Nee toch? Dat is toch voor helemaal niemand leuk…? Of wel?” ging Reiner wat onzeker verder. Vaag herinnerde Wolf de taken die Klaus aan de leden van de Gentlemen’s Club had uitgedeeld. Er begon hem iets te dagen. Klaus had zijn neefje uitgekozen voor het in toom houden van de Joodse studenten op het feest. Het was Klaus zijn revanche geweest voor Reiner’s relatie met een Jood. Klaus had zich er vaker wel dan niet over uitgelaten hoe hij het een schande vond dat Reiner samen was met Suze. De naam van de familie stond volgens Klaus op het spel. Wolf had het altijd wat overdreven gevonden. Klaus kende het meisje in kwestie amper. Suze was een lieve meid, maar Wolf hield wijselijk zijn mond. Ze was immers een Joodse. Zijn vrienden zouden die mening daarom niet delen en zijn familie evenmin. Het was makkelijker om te zwijgen en weg te kijken, ook al was hij het er niet mee eens.
    “Ik wil Suze helemaal niet in een aparte ruimte gaan zetten, man,” vertrouwde hij Wolf, met een lichtverontwaardigde toon in zijn stem, toe. Wolf kon dat wel begrijpen, hij vond het zelf ook een onmenselijke regel, maar wie was hij om tegen Klaus in te gaan?
    “Ze is hier net zo welkom als ieder ander meisje. Net zo welkom als Anna, of Nore, of wie dan ook. En ik.. ik vind het een achterlijke opdracht. Het is gewoon gemeen, niets meer en niets minder. Vind jij dat niet?” Tuurlijk vond Wolf dat ook, maar hij keek wel uit om dit hardop te zeggen. Wantrouwig keek Wolf om zich heen, Reiner moest echt zachter gaan praten. Wist hij niet dat zelfs de muren oren hadden. Het was niet verstandig om zulke dingen out loud rond te bazuinen, al helemaal niet op een feestje die georganiseerd was door Klaus himself.
          “Kan je nog luider praten,” siste Wolf, nadat hij nogmaals om zich heen keek om zeker te zijn dat niemand anders dan Reiner hem kon verstaan. Reiner moest echt op zijn woorden gaan letten. Voor iemand die zoveel tijd met zijn neus in de boeken zat, had Wolf hem wat snuggerder ingeschat. Ja, Reiner had gelijk, maar opmerkingen als deze kon hij, vooral in deze tijd, beter voor zich houden. Gelukkig waren zowel Klaus als Ryker in geen velden of wegen te bekennen. Maar dat betekende niet dat ze er niet achter konden komen. Zo wist Wolf dat ze overal wel mannetjes hadden zitten die ze het laatste nieuws en roddels doorspeelde. Niemand was te vertrouwen. Als rechterhand van Klaus kon hij Reiner hier moeilijk mee laten wegkomen, hoe graag hij dat ook wou. Waarom was Reiner hier überhaupt over begonnen?!
          Even dacht Wolf na en schraapte zijn keel. “Oh ja, die Jodenzone,” begon hij nonchalant. Zijn stem was niet langer zacht of fluisterend meer. “Misschien maar goed als je daar mee gaat beginnen.” Hij had nu geen andere keus meer dan Reiner aan het werk te zetten. Weer ging Wolf’s blik door de volle ruimte. Tevreden kon hij concluderen dat bijna iedereen al binnen was. “Stel je maar op bij de deur en mochten er Juden binnenkomen, dan weet je wat je moet doen.” Gaf Wolf hem de opdracht, wetend dat de meeste van hen zich al lang en breed onder de andere mensen hadden gemengd. Voor de tweede keer die avond boog Wolf zich weer naar Reiner toe. “Wees verstandig en probeer vanavond zoveel mogelijk bij Suze uit de buurt te blijven. Als Klaus jou met haar ziet.." Fluisterde hij in Reiner's oor. Zijn stem klok waarschuwend en gespannen. Ook al was Klaus zijn beste vriend, dat betekende niet dat hij niet gevaarlijk was. "Dan kom je er misschien niet zo makkelijk mee weg.” voegde Wolf daar, nog steeds fluisterend, aan toe, waarna hij zich weer terug trok en z’n onaangeraakte shotjes op de bar één voor één achterover sloeg alsof er niets aan de hand was.


    There are two things from which to choose: profit or loss

    [ bericht aangepast op 13 aug 2021 - 10:03 ]


    someone out there feels better because you exist

    ELEONORE MADELINE DE MARIGNY
    I can tell how intelligent a man is by how stupid he thinks I am
    nineteen • at the party in her bathroom • with ryker

    Wat had ze verkeerd gedaan dat het universum er voor zorgde dat ze nu opnieuw naast Ry was beland, na hun gesprek in de tuin? Het verstandigste idee was om gewoon weg te gaan, onmiddelijk. Ze wist niet of ze liever alleen was, of dan toch met haar ex. Alleen zijn was niet iets waar ze erg goed in was, zeker niet wanneer ze zich niet goed voelde. Nore wierp een aarzelende blik op de barjongen. De barjongens op Montreuxe stonden ook bekend als de roddeltantes van de school, met gemakkelijk toegang tot alles wat de dronken mensen om hun heen uitkraamden zonder dat ze door hadden dat er iemand meeluisterde. Ze wilde niet weten aan wat voor informatie Klaus allemaal kwam op deze manier. Als ze nu wegging bij Ry alsof ze achternagezeten werd bij een geest, dan was er een kans dat die informatie bij Klaus terecht kwam. Zijn woorden van eerder op de dag galmden na door haar hoofd, ‘Als hij ooit ook maar met een vinger aan je komt, dan vertel je mij dat.’. Met zijn achterdochtige gedrag van zonet… De vriendengroep was algenoeg over hoop geschopt doordat ze nu Wolf datete. De vriendschap tussen Ry en Wolf was zo goed als verpest. Het minste wat ze kon doen was proberen er voor te zorgen dat alles goed bleef gaan tussen Ry en Klaus. En daarvoor moest ze blijven zitten naast de jongen die zonet boos werd toen ze zijn zoen niet beantwoordde. Het beeld van zijn gebalde vuisten flitstte door haar hoofd. Zo stevig als zijn handen nu om zijn glas sloten. Adem in. Adem uit.
          Ze wist geen ander gespreksonderwerp op te brengen dan Klaus en zijn bloedende hand. Of Ry door had wat er was, was ook maar de vraag. Het was moeilijk in te schatten hoeveel eerder hij terug was gekomen dan haar. Vanuit haar ooghoeken hield ze hem in de gaten. Zijn schouders leken met de seconde meer gespannen. Woede straalde van hem af. In vroegere tijden had ze haar handen op zijn schouders gelegd, zachtjes masserend, terwijl ze hem toefluisterde dat alles goed zou komen. Nu niet. Het kon haar stem geweest zijn, of haar vraag, of misschien compleet iets anders dat Ry zijn limiet liet bereiken. Het glas in zijn hand knapte uiteen onder zijn vingers. Nore kromp lichtelijk ineen bij het geluid en zijn reactie, ook al zat dit er aan te komen. Dit was verre van de eerste keer dat een glas had zijn breken in zijn handen. Door haar toedoen. Voor het eerst sinds het betreden van de kelder was ze blij met de oorverdovende muziek. Weinig anderen hadden het knappen van het glas gehoord en zonder de muziek was de stilte tussen hun oorverdovend geweest. Stilletjes keek ze toe hoe Ry’s bloed zich mengde met het glas en de whisky. Alleen nog een blauw oog voor Klaus en de twee jongens zouden matchen. Een zachte lach rolde over zijn lippen, haast alsof er niks gebeurd was. Nore richtte haar ogen zijn gezicht. Ry’s blik was moeilijk te ontwijken. Zijn woorden over Klaus drongen nauwelijks tot haar door. “Je moet voorzichtiger zijn, Ry,” zei ze op een zachte toon. “Alsjeblieft?” Het bloed drupte van zijn hand op de vloer. Iemand moest dat later schoonmaken, waarschijnlijk een van de nieuwe leden van de Gentlemen’s Club die met die taak zou worden opgescheept.
          Ry kwam abrupt overeind en binnen enkele seconden stond een van de barjongens aan hun kant van de bar. De jongen zei niks, maar dat was ook niet nodig. Zijn gezicht sprak boekdelen. In typische Gentlemen’s Club fashion keurde Ry de jongen al snel geen blik meer waardig. Nore had half verwacht dat Ry zou wegstormen, gefrustreerd door haar en zijn hand, net zo min als de hopeloze blik in zijn ogen. Nee, nee, nee.. Ze kon Ry simpelweg niet niet helpen. Hetzelfde als met zijn blauwe oog. Het was een stuk makkelijker om boos te blijven op de jongen wanneer hij volledig in orde was, maar hij was al een tijdje niet in orde, hoe graag hij ook zou willen doen alsof. Het deed pijn om hem zo ongemakkelijk te zien. “Je weet dat ik dat weet.” De andere keren dat een glas gebroken was door zijn toe doen, was zij ook degene die zijn hand opgelapt had. Elke keer weer. “En je weet ook dat ik je altijd wil helpen wanneer dat nodig is. Je hoeft het niet te vragen.” vervolgde ze op een zachtere toon, enkel hoorbaar voor hem. Het was moeilijk wat ze wel en niet tegen hem kon zeggen, zonder hem opnieuw een verkeerd idee te tegen. “Ergens anders…” Haar hele idee was dat alles okay zou zijn zolang ze niet in een ruimte met Ry alleen terecht kwam. De bar was veilig, met zoveel mensen om hun heen. Hij kon niks doen. Als ze alleen waren… Het rationele deel van haar hersens probeerde haar te vertellen dat Ry haar niks zou doen. Wolf wist tenslotte dat ze met hem was geweest. “Ergens anders is okay,” gaf ze in. “Dit is toch geen goede plek.” Met haar vinger tikte ze op de plakkerige bar. “Ik wil niet dat een infectie krijgt. Je luistert in elk geval beter dan Klaus, hij wilde niet geholpen worden, koppig kind” Normaal had ze met haar ogen gerold maar nu gaf ze hem slechts een kleine, voorzichtige glimlach, waarna ze aan de barjongen vroeg om een theedoek te halen. Hij keerde al snel terug met deze en voordat hij weg kon lopen legde ze haar hand op zijn pols. Een blos schoot op zijn wangen. “Niks hierover tegen ook maar iemand, okay?” sprak ze hem toe. Dit ging niemand iets aan. Hopelijk hielp de woedende blik die Ry eerder zijn kant op gaf er mee dat hij ook daadwerkelijk zijn mond zou houden, ook tegen Klaus. Ze negeerde verder maar dat Klaus had gezegd dat ze moest wachten op hem, laat staan dat ze er weer vandoor ging. Haar eigen glas met whisky gooide ze in één keer naar achteren. Haar gezicht betrok bij het brandden van de alcohol in haar keel.
          Nore stropte de mouw van Ry’s jasje op voordat deze verder verpest kon worden door het bloed. De theedoek wond ze zeer losjes om zijn hand. “Niet te hard drukken.” Het laatste wat ze wilde was dat het glas dieper in zijn huid drukte. Het was meer voor het voorkomen van een spoor van bloeddruppels door de school heen. De leraren wilden nog wel eens een oogje dichtknijpen voor een feestje, maar met dit soort praktijken zou daar snel een einde aankomen. Nore plukte de EHBO-koffer van de grond en nam Ry’s elleboog in haar vrije hand. “Voel je je duizelig?” vroeg ze bezorgd terwijl ze de ruimte uitliepen. Het was niet eerder voorgekomen dat hij draaierig voelde door bloed, maar eens kon de eerste keer zijn en ze kon hem met geen enkele mogelijkheid overeind houden als hij wel dreigde te vallen.
          De koelere lucht van de verlaten gangen was verwelkomend en voelde fijn op haar huid. De eerste toiletten kwamen al snel in zicht. Nore maakte aanstalten om richting de meisjes wc’s te lopen. Haar pad werd geblokkeerd door Ry die haar met opgetrokken wenkbrauwen aankeek. Niet de toiletten, dat was duidelijk. Een deel van haar wilde hem gewoon de wc’s in sleuren. De kans was zeer klein dat hij nog iemand zou vragen om hem te helpen als zij het niet deed. Maar ze wilde ook niet dat hij met een gewonde hand ging rondlopen. Een koppige jongen die dat deed was al eentje te veel. Altijd die vervloekte ‘maar’ weer. Voor enkele seconden keken ze elkaar in stilte aan. “Mijn badkamer dan,” zuchtte ze. Met hun volledige jaarlaag aan de andere kant van de school, in de kelders. Nore bleef haarzelf voor houden dat Ry niks zou doen zolang ze Wolf hierna zou zien.
          Het was een klim omhoog naar hun slaapvertrekken, die voornamelijk in stilte plaatsvond. Nadat ze de kamerdeur opende, leidde ze Ry snel naar de badkamer, hopend dat hij niet dat foto van haar en Wolf op het nachtkastje had gespot. Nore gebaarde Ry om plaats te nemen op de wc-deksel. Zelf nam ze plaats op de grond voor hem, nadat ze de pincet van eerder had schoon gemaakt en gedesinfecteerd. Haar handen trilden nog altijd toen ze Ry’s gewonde hand in de hare nam. Dit was op een slechte manier een bekend gevoel. Misschien was het beter om haar mond te houden, maar het zwijgen tussen hun voelde moordend aan. “Mijn aanbod van kerst blijft staan,” sprak ze zachtjes. “Ik weet dat je boos op mij bent, maar ik wil echt dat je okay bent. Geen breken van glazen meer, okay?”

    [ bericht aangepast op 16 aug 2021 - 13:00 ]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Inez Renate Borghesius
    19 years      —      Voorzitter Vrouwen Korfbalteam / Vice-voorzitter News Paper Club      —      Near the bar, Dungeons Party      —       w. Dagmar      —       Dress



    Het eerdere voorstel wat Nathanaël had gegeven aan Johann klonk een heel stuk aanlokkelijker in mijn oren toen ik Klaus met Eleonore zag dansen. Ik gooide snel mijn glas water achterover die Nate eerder voor mij mee had genomen en hield het glas stevig in mijn hand omklemd tot mijn knokkels er wit van zagen. Het werd met de seconde moeilijker om mijn energieke zelf te blijven. Zodra ik me dit realiseerde, deed ik een poging mijn schouders te ontspannen en mijn ademhaling onder controle te houden. Ik schudde mijn ornajerode haar naar achteren en pakte de hand die Dagmar me aanbood.
          “Waar wachten we dan nog op?” grinnikte ze en begeleidde me door de menigte heen. Hier en daar wist ik op andermans tenen te staan en ik gooide verscheidene keren een verontschuldiging over mijn schouder. “Ik wachtte eigenlijk op jouw preek,” gaf ik voorzichtig toe, eer we bij de bar waren aangekomen. Ik moest er zachtjes om grinniken en poogde nonchalant tegen een barkruk aan te leunen – iets waar ik gauw mee ophield zodra ik Ryker zag vanuit mijn ooghoeken.
          Druppels rood zag ik over zijn hand glijden en bezorg blikte ik van Dagmar weer terug naar Ryker. “Denk je dat we. . . moet ik iets doen?” begon ik op toon waar een lichte paniek in doorklonk. Plotseling realiseerde ik me weer dat Ryker Dagmars ex was en ik greep haar hand nog iets steviger beet. Mijn kiezen klemde ik op elkaar wanneer Eleonore eerder bij Ryker aanwezig was dan ik. Ik zag ze samen weglopen en mijn hart vond het nodig me een zoveelste steek te geven. Natuurlijk was Eleonore de betere optie. De groene stof van mijn jurk voelde lang niet meer zo prettig aan om te dragen. Wat dacht ik wel niet?
          Ik wendde mijn gezicht de andere kant uit waardoor Reiner in mijn oog sprong, samen met Wolfgang. Beide zag ik als goede vrienden. “Moest jij niet nog iets zeggen tegen Reiner, of iets dergelijks? Ik heb niet helemaal doorgehad wat Klaus nou precies van je vroeg, sorry?” Ik beet op mijn lip en keek vanonder mijn wimpers naar mijn beste vriendin die boven me uit torende. Graag zou ik nu willen vragen om een knuffel maar durfde dit niet. Ik moest immers eens een keer volwassen worden en me niet als een kind gedragen – zoals ik eerder ook jaloers werd op mijn goede vriendin Eleonore.

    [ bericht aangepast op 16 aug 2021 - 17:17 ]


    I have seen my own sun darkened

    Johann      Voss
    19      •      with Klaus Alone      •      just outside the dungeon

    Who will stop all this madness that has consequences no man understand?




         
    Het zat hem ook echt niet mee vandaag. Eerst ruzie met Reiner en nu een Klaus die achter hem aan kwam, omdat deze iets van hem wilde. De rillingen die de jongen hem gaf, kon Johann nauwelijks tegen houden. Hij zou hem alleen wel onder ogen moeten komen, vluchten was nu geen optie. Hopelijk zou Klaus voor zijn doen genadig zijn, maar Johann betwijfelde of hij dat geluk zou hebben.
          Klaus was steeds meer in zijn personal space gaan staan en was begonnen over het laatste waar Johann het over wilde hebben: zijn homoseksualiteit. Vanzelfsprekend probeerde hij dit dan ook te ontkennen. Niemand van de Gentleman's Club mocht hierover weten, laat staan Klaus. Hopelijk zou hij de jongen nog op andere gedachten kunnen brengen, al betwijfelde hij zijn mogelijkheden hiertoe. Toch begon hij over dat hij alleen geïnteresseerd was in meisjes, ook al was dit niet waar.
          'Oh? Wie?' De ogen van Klaus schitterden geïntrigeerd en Johann voelde het koude zweet over zijn rug lopen. Shit, shit, welke namen zou hij kunnen noemen? Wie werden algemeen als aantrekkelijk gezien? Namen noemen van meiden die Klaus zouden triggeren was ook een slecht idee, dus Suze kon hij sowieso niet noemen. Wie, wie wel? Dagmar was waarschijnlijk wel een goede keus, misschien de meiden die in een relatie waren? Hij zou dan wel moeten benoemen dat hij het nooit zou wagen hen romantisch te benaderen.
          'Dagmar is mooi om te zien. Eleonore ook, maar die zal ik nooit durven aanraken.' Hij probeerde uit alle macht zijn stem vast te houden terwijl hij dit zei. Hij mocht geen enkele twijfel laten blijken, wat hem tot nu toe leek te lukken. Klaus moest overtuigd raken van zijn beweringen. Anders was hij zeker weten de lul.
          Klaus was alleen duidelijk niet van plan om het hierbij te laten, want hij begon over hoe Johann een van de meiden zou moeten kussen om te bewijzen dat hij inderdaad niet gay was. Shit, dat zou Dagmar moeten worden. Met zijn niet-bestaande flirtskills zou Johann nooit een kans maken bij de nieuwe meiden die ook nog een mogelijkheid waren, als ze al desperate genoeg waren om hem direct na hun eerste ontmoeting te kussen. Hij zou zijn uiterste best moeten gaan doen om een kus van Dagmar te krijgen, maar hij was vastberaden om Klaus de show te geven die hij wilde. Alles om zichzelf te redden. Zijn reputatie gaf hij toch al niet om, maar in het slechtste geval gaf zijn seksualiteit de jongens hier een reden om zijn leven echt zuur te maken. Nu lieten ze hem gelukkig het grootste deel van de tijd met rust.
          Johann wilde weglopen, helemaal klaar met Klaus voor vanavond, alleen pikte de jongen dit niet. Stevige vingers wikkelden zich om zijn enkel toen hij zich op de eerste paar traptreden bevond. Klaus had meer kracht dan hij verwachtte en even kermde Johann van de pijn toen de vingers zich diep in zijn vlees boorden, zijn botten bereikend. Instinctief wilde hij wegtrekken, maar hij wist dat hij zichzelf daar alleen maar meer pijn mee zou geven. Klaus zijn grip was te stevig om zomaar los te laten en hij had niet de ruimte om zwaartekracht hem te laten helpen. Dus bleef hij gepijnigd staan tot Klaus hem eindelijk los liet.
          'Voor deze ene keer zie ik die woorden door de vingers. Maar alleen omdat met een bloedend en blauw gezicht je nog meer moeite zal hebben om een meisje te regelen. De volgende keer zal ik niet zo mededogend zijn.' Note to self, hij moest echt beter op zijn woorden letten met Klaus in de buurt. Die jongen was echt genadeloos en Johann kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan dat hij dit dus eerder vergeten was. Het geluk leek dus toch nog een beetje aan zijn zijde te staan, want Klaus liet hem daadwerkelijk gaan. 'Als je niet binnen 5 minuten terug bent op het feest, zorg ik er persoonlijk voor dat je geheimpje morgen bekend is bij de hele school.' Johann knikte slechts op Klaus zijn opmerking en ging er gauw vandoor. Hoe sneller hij uit de omgeving van Klaus was, hoe beter. Eerst gauw plassen, dan Dagmar proberen te vinden en hopen dat ze hem wilde helpen.

    [ bericht aangepast op 17 aug 2021 - 23:09 ]


    Stenenlikker

    NATHANAËL IZJA BORGHESIUS
    student • 19 • sitting on a wall • with Nina

    Nate knipperde een paar keer met zijn ogen, de grap die Nina maakte niet helemaal snappend. Waarom zou hij aan zijn ouders doorgeven dat ze een goede naamkeuze hadden gemaakt? Dat voelde als iets heel geks om te doen. Daarnaast hadden Nate’s ouders niet eens zijn naam besloten, dit was zijn eigen keuze geweest, toen hij samen met zijn adoptieouders een nieuwe naam mocht kiezen. Zijn originele naam was niets meer dan een vage herinnering. “Uh.. Oké, mijn achternaam is Borghesius. Het klinkt best wel pretentieus eigenlijk,” antwoordde Nate uiteindelijk, Nina’s eerste opmerking maar negerend. Er verscheen een kleine glimlach op zijn lippen bij haar gefluisterde woorden, waarna hij zich ook naar haar toe boog. “Hetzelfde geldt voor jou.” Daarna boog hij zich weer terug, zodat ze op gepaste afstand van elkaar zaten.
          Na hun eerste ontmoeting waren ze snel naar buiten vertrokken, beiden niet erg happig op drukke feestjes als in de kelder. Nate had zich toch niet bepaald welkom gevoeld op het feest. Hij mocht dan wel deel uitmaken van de Gentleman’s Club, hij was niet een geliefd lid. Daarnaast stonden ze allemaal als kippen zonder koppen op elkaar gedrukt, terwijl Nate het liefst zijn personal space behield. De gedachte dat al die plakkerige, bezwete lichamen tegen die van hem aandrukte, gaf hem kriebels over zijn gehele lichaam. Later vanavond moest Nate maar een lange en warme douche nemen. In alle rust liet hij Nina naar de sterrenhemel kijken. Haar reactie verbaasde hem licht. Natuurlijk was het hier mooier dan elders, maar uiteindelijk was de lucht overal hetzelfde?
          “Ja, heftig als in drugs, onder andere.. Maar Klaus heeft ook gewoon aparte ideeën betreft feestjes. Hij kan niet normaal doen,” zei Nate, terwijl hij het meisje naast hem aanstaarde. Hij had zich nooit comfortabel gevoeld op Kahl’s feestjes. Er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht toen Nina zei dat ze zich liever buiten begaf. Daar was ze zeker niet de enige in. Het was daar immers veel vrediger en luchtiger. “Ik ben ook liever hier,” zei Nate vervolgens tegen haar. “Het matcht beter met mijn energie. Veel te druk en overweldigend anders.” Hij hoopte maar dat door deze woorden Nina hem geen zachtaardig dotje ging vinden, of daarop zou afkijken. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat vrouwen geen vrienden wilde zijn met een watje als hem.
          Nate staarde Nina voor enkele seconden aan, terwijl ze zijn blik naar het dak vonden. Zijn ogen werden groter. “Je.. Je wilt naar het dak?” vroeg hij beduusd. Waarom in godsnaam wilde ze naar het dak? Een twijfelachtige, angstige lach verliet zijn lippen. Wat voor een gek meisje was dit nu weer? “Laten we inderdaad eerst beginnen met het muurtje.” Hij zette zijn lichaam tegen de muur neer en vouwden zijn handen samen, zodat Nina haar voet erin kon zetten. Soepel duwde hij haar omhoog, waarna hij met behulp van haar hand en de muur zichzelf ook omhoog trok. Nate staarde weer omhoog naar het dak. Nee, verder dan dit zou hij absoluut niet gaan. Zelfs dit muurtje voelde al ongemakkelijk instabiel en hoog en hij had geeneens last van hoogtevrees.
          “Mijn sterrenbeeld is een stier, en mijn verjaardag is zeventien mei. Die van jou?” antwoordde Nate de vraag van Nina. Hij kon niet goed peilen waarom ze deze informatie wilde weten, maar hij snapte meisjes sowieso niet goed. In ieder geval hoopte hij maar dat zijn sterrenbeeld een goede was. Het zou jammer zijn als dit haar zou afschrikken. Hij grinnikte zachtjes toen Nina begon over hem en Klaus. Dat het duo geen goede combinatie was, was zacht uitgedrukt. “Die jongen is voor een geruime tijd de vriend geweest van mijn zusje. Hij ging niet bepaald goed met haar om. Daarnaast liggen onze persoonlijkheden elkaar sowieso niet,” vertelde Nate de blondine, terwijl hij haar aankeek. “Maar ja.. Je kan hem wel de opperheerser noemen. Zo ziet hij zichzelf ook wel, vraag is of hij het daadwerkelijk is. Zijn vriendjes, zeker Ryker, kunnen er ook wat van. Heb je hem al ontmoet?”



    [ bericht aangepast op 17 aug 2021 - 23:30 ]


    That is a perfect copy of reality.

    DAGMAR ELIN JØRGENSEN
    She would rather walk alone in darkness than follow anyone else’s shadow
    nineteen • hoofdredacteur newspaper • with inez, wolf, reiner • the dungeons

    “Ik wachtte eigenlijk op jouw preek,” gaf Inez voorzichtig toe, toen de twee meiden de bar hadden bereikt. Lichtjes fronste Dagmar even. “Mijn preek?” vroeg Dagmar haar beste vriendin en hield zich van de domme. Nonchalant poogde ze tegen de barkruk te leunen, wat in praktijk niet helemaal lekker tot zijn recht kwam. Voordat Dagmar door kon gaan over die preek waar Inez het over had, werd Inez’s blik echter getrokken door Ryker. De jongen stond een eindje verderop en leek niet echt de tijd van zijn leven te hebben. Inez ogen vonden kort die van Dagmar weer, waarna ze bezorgd terugschoten naar Ryker. “Denk je dat we. . . moet ik iets doen?” begon Inez, lichtelijk in paniek. Waarom wou ze iets doen? Niet begrijpend staarde ze haar vriendin even aan. Ryker was een grote jongen, die liep echt niet in zeven sloten tegelijkertijd, waarom was Inez dan in paniek? Dagmar, die eigenlijk het liefst ver uit de buurt van haar ex wou blijven, kon het nu niet laten om toch even een blik op de jongen te werpen. Meteen had ze spijt. Het bloed op zijn hand was ook voor haar niet onopgemerkt gebleven. Maar in plaats van medelijden met hem te hebben, voelde ze voor een milliseconde al het bloed uit haar gezicht wegtrekken. Beschamend sloeg ze snel haar ogen neer. Akelige herinneringen schoten door haar hoofd, er was namelijk een tijd dat dat haar eigen bloed was op Ryker’s hand.
    Inez leek het gelukkig niet op te merken, waarom zou ze ook? Ze wist immers niets over de duistere kant van haar relatie met Ryker. Dagmar had het niet over haar hart kunnen verkrijgen omdat ooit hardop uit te spreken. Zelfs Wolf wist van niets. Inez leek zich plots hun geschiedenis te realiseren en greep haar hand nog iets steviger beet.
          “Moest jij niet nog iets zeggen tegen Reiner, of iets dergelijks? Ik heb niet helemaal doorgehad wat Klaus nou precies van je vroeg, sorry?” Inez had haar blik losgerukt van Ryker en haar oog was gevallen op Reiner, die samen met Wolf aan de andere kant van de bar stonden. De kleur op het gezicht van Dagmar was weer volledig terug en bedenkelijk krabde ze even aan haar hoofd. Klaus had inderdaad genoemd dat Reiner haar wou spreken. “Dat is waar ook!” Dagmar grinnikte vrolijk en trok Inez wederom weer met zich mee. Niet van plan om haar kleine roodharige vriendin vanavond een moment uit het oog te verliezen na dat gedoe met Klaus.
          Aan de andere kant van de bar leek het niet erg gezellig te zijn. Wolf stond in gedachten verzonken naar zijn shotjes te staren, wat Dagmar niets van hem vond. Snel keek ze om zich heen, maar Nore was in geen wegen of velden te bekennen. Dat zou zijn humeur wel verklaren. Dagmar nam zich voor om hem zo meteen nog even op te zoeken om te kijken of alles wel oké was, maar eerst tikte ze met haar vinger op Reiner’s schouder. “Klaus zei dat je met me wou praten?” vriendelijk glimlachte ze naar haar vriend en wachtte zijn antwoord geduldig af.



    If we don't end war, war will end us


    someone out there feels better because you exist