• IN TIMES OF PEACE, PREPARE FOR WAR
    “Be careful, only those you trust can betray you”



    VOLGORDE
    Nathanaël > Suze > Nina — Outside
    Anna > Serilda > Benjamin — Kerkers
    Eleonore > Wolfgang — Room 808
    Aurora > Ryker — Room 802
    Reiner > Johann — Room 803
    Dagmar > Salvatore — Hallways


    ALONE
    Lorenzo — Room 801
    Inez — kerkers
    Klaus — Hallways


    NOG NIET IN HET VERHAAL
    Pascale, Anastasiya, Eva, Isolde, Finlay, Ingvar


    HET VERHAAL
    First of September, 1938
    Na het einde van de eerste wereldoorlog in 1918 bleef het onrustig in Duitsland. De verloren oorlog en het aftreden van Keizer Wilhelm II zorgde voor veel ontevredenheid onder de Duitse bevolking. Daar maakte de Nationaalsocialistische Duitse Arbeiderspartij (NSDAP) dankbaar gebruik van. Hun leider Hitler wist met zijn spreektalent steeds meer leden te werven, waarna hij in 1923 door middel van een mislukte staatsgreep de macht probeerde te grijpen. Nadat Hitler met een relatief lichte straf vrijkwam wou hij de macht op een legale manier veroveren middels politieke wegen en deed dit met veel succes. In de jaren die volgden is Hitler steeds machtiger geworden, waardoor hij zelfs in januari 1933 verkozen werd tot rijkspresident, wat vrijwel direct leidde tot een verdeeldheid in Nazi-Duitsland tussen zijn voor- en tegenstanders. Langzaam maar zeker veranderde Hitler Duitsland van een beginnende democratie in een totalitaire staat, met hemzelf als absolute dictator.

          Ergens op het platteland op de grens van Duitsland en Zwitserland, ver weg van de politieke machtspelletjes, staat Montreuxe; een chique kostschool voor jongens en meiden tussen de 12 en 21 jaar. Montreuxe staat bekend om haar uitstekende educatie en haar excellente leerprogramma's. Al generaties lang worden studenten vanuit heel Europa daardoor naar Montreuxe gestuurd. In deze RPG richtte we ons op de achtstejaars, die na een turbulente zomer thuis - al dan niet geïndoctrineerd, terugkeren naar Montreuxe voor een nieuw schooljaar. Hitler wordt met de dag voelbaar sterker, wat zorgt voor een gespannen sfeer. Toch heeft er al die jaren binnen de muren van Montreuxe rust en vrede geheerst. De ligging van het internaat in the middle of nowhere heeft hierbij een grote rol gespeeld. De studenten hebben daardoor al die tijd maar weinig meegekregen over wat zich in de buitenwereld afspeelt. Technologie is in deze tijd nog amper ontwikkeld, waardoor de leerlingen afhankelijk zijn van de krant en de brieven van hun geliefden die eens in de zoveel tijd worden geleverd.
          De kostschool heeft altijd gefungeerd als veilige haven, maar met een aankomende oorlog in het vooruitzicht lijken de spanningen tijdens de zomer hoog op gelopen te zijn. Er hangt iets in de lucht, dat niemand kan negeren. Iedereen bereidt zich, bewust of onbewust, voor op wat er komen gaat. Zo keren niet alle studenten dit schooljaar terug en worden vriendschappen meer dan ooit op de proef gesteld. Wie is er nog te vertrouwen?

    Ondanks dat onze characters aan de vooravond van de tweede wereldoorlog staan, blijft het een internaat vol tieners, die midden in hun pubertijd zitten, dus drama gegarandeerd.


    ACHTSTEJAARS


    • Eleonore Madeline de Marigny — Ester Expósito — Varian — 1.2
    Monika Eberhardt Nina Helene Ackermann — Kristine Froseth — Varian — 1.4
    • Dagmar Elin Cohen Jørgensen ✡ — Renee Murden — Iotte — 1.1
    • Anna Pradl — Imogen Poots — Livgardet — 1.1
    • Suze Mae Polak ✡ — Bogdan Kadritskaya — Reeses — 1.4
    • Aurora Camorra — Cindy Kimberly — calice — 1.4
    • Inez Renata Borghesius — FC — Mazu — 1.5
    • Pascale Sophie Mulder — FC — Mazu — 1.5
    • Anastasiya Pelagiya Belova — FC — Epione — 1.5
    • Serilda Marie LaRue — Scarlett Leithold — Rionach — 1.5
    • Eva Mina Maria Reiss — FC — Dimitrescu — 1.6
    • Isolde Lorelei Adler — Romee Strijd — Iotte — 1.6



    • Wolfgang Theodore Schultze — Froy Gutierrez — Iotte — 1.1
    • Frederick Ryker Aschenburg — Thyme Stidworthy — Amren — 1.4
    • Johann Franz Voss — Janis Ancens — Livgardet — 1.2
    • Klaus Kahl — Lucky Blue Smith — calice — 1.3
    • Lorenzo Andrea Cavallo — FC — Epione — 1.2
    • Benjamin Adrian Ziegler — Daniel Brühl — Zemo — 1.3
    • Reiner Artur Birchenfelt — Chris Evans — Dimitrescu — 1.4
    • Nathanaël Izja Borghesius — Maxence Danet-Fauvel — Amren — 1.5
    • Finlay Docherty — FC — Varian — 1.6
    • Ingvar Gustav Sernander — Philip Kamper — Livgardet — 1.6
    • Salvatore Camorra — Tom Cornelisse — calice — 1.6
    • Moritz Peer König Jr. — FC — Reeses — 1.6

    REGELS
    • Er is een minimum van 150 woorden
    • De hoofdregels van Quizlet gelden ook hier
    • 16+ is toegestaan, gelieve wel boven je post vermelden
    • Houdt het gezellig en leuk voor iedereen
    • Bij voorkeur minimaal 1 keer in de week de mogelijkheid hebben om te kunnen posten, mocht dit niet lukken, laat me dit dan alsjeblieft van te voren weten, bij twee weken radiostilte is er een kans dat je uit de RPG wordt gezet
    • Indien je niet meer met deze RPG mee wil doen, gelieve jezelf uit te schrijven bij Iotte
    • Vermeld de naam van je char, de plek waar hij/zij is en het gezelschap boven je post





    KAMERINDELING

    Jongens
    Kamer 801 — Nathanaël Izja Borghesius & Lorenzo Andrea Cavallo
    Kamer 802 — Wolfgang Theodore Schultze & Frederick Ryker Aschenburg
    Kamer 803 — Johann Franz Voss & Reiner Artur Birchenfelt
    Kamer 804 — Benjamin Adrian Ziegler & Klaus Kahl
    Kamer 805 — Valentino Camorra & Felix Hubert Keller

    Meisjes
    Kamer 806 — Dagmar Elin Jørgensen & Inez Renate Borghesius
    Kamer 807 — Nina Helene Ackermann & Suze Mae Polak
    Kamer 808 — Eleonore Madeline de Marigny & Anna Pradl
    Kamer 809 — Lucrezia Dulce De Angelis & Adalyn Viktoria Kühn
    Kamer 810 — Muriel Ada Durchdenwald & Aurora Camorra




    ROOSTER

    Montag
    08:30 - 09:40       Duits, Herr Werner

    09:45 - 10:55       Wiskunde, Herr Müller

    11:00 - 12:10       Biologie, Frau Zimmermann

    12:10 - 12:55       Pauze

    13:00 - 14:10       Geschiedenis, Herr Köning

    14:15 - 15:25       Muziek, Herr Seidel

    15:30 - 16:40       CKV, Frau Keller


    Dienstag
    08:30 - 09:40       Engels, Herr Schmid

    09:45 - 10:55       Verzorging, Frau Weiß

    11:00 - 12:10       Economie, Herr Walter

    12:10 - 12:55       Pauze

    13:00 - 14:10       Scheikunde, Herr Kaiser

    14:15 - 15:25       M&O, Herr Berger


    Mittwoch
    08:30 - 09:40       CKV, Frau Keller

    09:45 - 10:55       Aardrijkskunde, Herr Günther

    11:00 - 12:10       Natuurkunde, Herr Krämer

    12:10 - 12:55       Pauze

    13:00 - 14:10       Frans, Frau Vogt

    14:15 - 15:25       Filosofie, Herr Bergmann



    Donnerstag
    08:30 - 09:40       Techniek, Herr Dietrich

    09:45 - 10:55       Informatica, Herr Schreiber

    11:00 - 12:10       Duits, Herr Werner

    12:10 - 12:55       Pauze

    13:00 - 14:10       Wiskunde, Herr Müller

    14:15 - 15:25       LO Jungs, Herr Becker
                                  LO Mädchen, Frau Meyer


    Freitag
    08:30 - 09:40       Engels, Herr Schmid

    09:45 - 10:55       Kunst, Frau Brandt

    11:00 - 12:10       Verzorging, Frau Weiß

    12:10 - 12:55       Pauze

    13:00 - 14:10       Informatica, Herr Schreiber

    14:15 - 15:25       Levensbeschouwing, Herr Vogt

    15:30 - 16:40       LO Jungs, Herr Becker
                                  LO Mädchen, Frau Meyer

    inclusief NPC docenten
    LESOVERZICHT
    AARDRIJKSKUNDE
    Dagmar Elin Jørgensen
    Johann Franz Voss
    Klaus Kahl
    Benjamin Adrian Ziegler
    Reiner Artur Birchenfelt
    Nina Helene Ackermann
    Lucrezia Dulce De Angelis


    BIOLOGIE
    Frederick Ryker Aschenburg
    Lorenzo Andrea Cavallo
    Muriel Ada Durchdenwald
    Reiner Artur Birchenfelt


    ECONOMIE
    Wolfgang Theodore Schultze
    Dagmar Elin Jørgensen
    Eleonore Madeline de Marigny
    Lorenzo Andrea Cavallo
    Klaus Kahl
    Benjamin Adrian Ziegler
    Frederick Rycker Aschenburg
    Reiner Artur Birchenfelt
    Aurora Camorra
    Lucrezia Dulce De Angelis
    Valentino Camorra
    Inez Renata Borghesius


    FILOSOFIE
    Muriel Ada Durchdenwald
    Suze Mae Polak
    Aurora Camorra
    Valentino Camorra


    FRANS
    Benjamin Adrian Ziegler
    Frederick Rycker Aschenburg
    Suze Mae Polak
    Lucrezia Dulce De Angelis
    Inez Renata Borghesius


    GESCHIEDENIS
    Dagmar Elin Jørgensen
    Anna Pradl
    Eleonore Madeline de Maringy
    Lorenzo Andrea Cavallo
    Klaus Kahl
    Benjamin Adrian Ziegler
    Frederick Rycker Aschenburg
    Suze Mae Polak
    Aurora Camorra
    Lucrezia Dulce De Angelis
    Reiner Artur Birchenfelt
    Inez Renata Borghesius


    KUNST
    Anna Pradl
    Eleonore Madeline de Marigny
    Lucrezia Dulce De Angelis


    LEVENSBESCHOUWING
    Dagmar Elin Jørgensen
    Aurora Camorra


    MAATSCHAPPIJLEER
    Reiner Artur Birchenfelt


    M&O
    Eleonore Madeline de Marigny
    Lorenzo Andrea Cavallo
    Klaus Kahl
    Frederick Rycker Aschenburg
    Inez Renata Borghesius


    MUZIEK
    Anna Pradl
    Valentino Camorra


    NATUURKUNDE
    Lorenzo Andrea Cavallo
    Muriel Ada Durchdenwald
    Reiner Artur Birchenfelt
    Nina Helene Ackermann


    SCHEIKUNDE
    Wolfgang Theodore Schultze
    Johann Franz Voss
    Lorenzo Andrea Cavallo
    Muriel Ada Durchdenwald
    Frederick Rycker Aschenburg
    Reiner Artur Birchenfelt
    Nina Helene Ackermann


    TECHNIEK
    Benjamin Adrian Ziegler
    Wolfgang Theodore Schultze
    Johann Franz Voss


    S P O R T T E A M S


    HOCKEY
    Captain Dames: Eleonore Madeline de Marigny
    Dagmar Elin Jørgensen (midmid)

    Captain Mannen: Frederick Rycker Aschenburg



    KORFBAL
    Captain Dames: Inez Renata Borghesius
    Johann Franz Voss


    PAARDRIJDEN
    Anna Pradl


    SCHAKEN
    Eleonore Madeline de Marigny
    Johann Franz Voss
    Muriel Ada Durchdenwald
    Aurora Camorra
    Valentino Camorra
    Reiner Artur Birchenfelt


    TENNIS
    Anna Pradl
    Muriel Ada Durchdenwald


    VOETBAL
    Captain Heren: Wolfgang Theodore Schultze (linksback)
    Lorenzo Andrea Cavallo (links mid)
    Klaus Kahl
    Benjamin Adrian Ziegler (spits)
    Reiner Artur Birchenfelt (spits)
    Valentino Camorra

    E X T R A

    DAMES BAKCLUB VOOR THEEKRANSJES
    Voorzitter: Anna Pradl
    Aurora Camorra


    DEBAT CLUB
    Voorzitter: Benjamin Adrian Ziegler
    Frederick Ryker Aschenburg
    Dagmar Elin Jørgensen
    Eleonore Madeline de Marigny


    ETIQUETTE
    Dagmar Elin Jørgensen
    Anna Pradl
    Klaus Kahl
    Lucrezia Dulce De Angelis


    GENTLEMEN'S CLUB
    Voorzitter: Klaus Kahl
    Rechterhand: Wolfgang Theodore Schultze
    Bestuur
    Benjamin Adrian Ziegler
    Frederick Rycker Aschenburg
    Reiner Artur Birchenfelt
    Valentino Camorra


    GODSDIENS
    Reiner Artur Birchenfelt


    GYM
    Reiner Artur Birchenfelt


    GYMNASTIEK
    Suze Mae Polak


    JOODSE CLUB
    Voorzitter: Suze Mae Polak
    Dagmar Elin Jørgensen


    KLASSIEKE TAAL
    Dagmar Elin Jørgensen
    Eleonore Madeline de Marigny
    Lorenzo Andrea Cavallo
    Muriel Ada Durchdenwald
    Aurora Camorra


    NEWSPAPER CLUB
    Voorzitter: Dagmar Elin Jørgensen
    Lorenzo Andrea Cavallo
    Nina Helene Ackermann
    Lucrezia Dulce De Angelis


    POLITIEKE WETENSCHAP
    Reiner Artur Birchenfelt

    Nog geen vakken opgegeven: Adalyn, Felix
    VERJAARDAGEN
    JANUARI




    APRIL



    JULI
    4 juli – Suze Mae Polak

    OKTOBER
    11 oktober – Wolfgang Theodore Schultze
    28 oktober – Reiner Artur Birchenfelt

    FEBRUARI
    7 februari – Adalyn Viktoria Kühn



    MEI
    17 mei – Nathanaël Izja Borghesius


    AUGUSTUS


    NOVEMBER
    14 november – Frederick Ryker Aschenburg
    17 november – Eleonore Madeline de Marigny

    MAART
    7 maart – Klaus Kahl
    18 maart – Muriel Ada Durchdenwald
    22 maart – Felix Hubert Keller

    JUNI
    10 juni – Dagmar Elin Jørgensen
    17 juni – Benjamin Adrian Ziegler

    SEPTEMBER


    DECEMBER
    19 december – Lorenzo Andrea Cavallo
    22 december – Lucreia Dulce De Angelis


    geen verjaardagen: Anna, Johann, Nina, Aurora, Valentino, Inez
    RELATIELIJSTJES

    [ bericht aangepast op 1 nov 2021 - 21:03 ]


    someone out there feels better because you exist

    MONIKA EBERHARDT
    NINA HELENE ACKERMANN
    always have an escape plan
    nineteen • outside on a wall • with nate

    “Borghesius,” herhaalde ze. Hij had gelijk, het klonk inderdaad vrij pretentieus, maar het was bij verre niet de meest bekakte achternaam die ze ooit gehoord had. “Hmm, het kan zeker erger, ik vind het wel leuk klinken.” Ze zou het hem in elk geval besparen om hem bij zijn voor-en achternaam aan te spreken. Net zoals haar, maakte het hem niet uit waar mensen vandaan kwamen. Toch wist ze dat ze op haar hoede moest zijn. Daden zeiden meer dan woorden. Uit de situatie met haar vader had wel gebleken dat lang niet iedereen te vertrouwen was, ook al dacht je van wel. Nog altijd wisten ze niet wie van zijn collega’s hem en zijn team verraadden had. Er was slechts één ding zeker: het was iemand uit het team zelf. Mensen konden vergaan wanneer ze onderdruk stonden of wanneer ze hun eigen hachje moesten redden. Het was soms moeilijk om boos over te worden, al helemaal in de huidige situatie. Haar vader had eerst grote twijfels gehad om contact op te nemen met zijn oude schoolvriend, Jonas Ackermann, maar ze hadden niet veel keuze. Tot nu toe had het goeduitgepakt.
          Het was al snel dat de twee naar buiten gingen, weg uit de broeierige en bedompte lucht van de kerkers, en naar de plek waar ze het liefste was: buiten. Het was nu al moeilijk om niet te weten hoe het met haar ouders ging, maar het uitzicht van op de omringende bergen was een vertrouwd gezicht. Dat haar oude woonplek hier, op de schaal van dingen, niet eens heel ver bij Montreuxe verwijderd kwam binnen als een mokerslag. De bergen maakten praktisch deel uit van dezelfde keten. Ze duwde de gedachte weg uit haar hoofd. Het was niet iets waar ze nu iets aan kon doen, zich er om druk maken had geen zin. Ze trok haar gezicht in de plooi en keek weg van de bergen en de sterrenhemel, terug naar Nate. Het onderwerp was aangekomen bij Klaus en zijn aparte gedrag. Drugs waren klaarblijkelijk niet de enige vreemde dingen die de blonde jongen uitspookte op feestjes. “Gezien het feestje in de kelders is, dat zegt ook wel iets over hem. Volgens mij hoopte hij zo mensen een beetje bang te maken.” Ze had hetzelf tijdens hun gesprek als een grapje gezegd, maar Klaus was er serieus op ingegaan. Tot nu toe had ze niet de indruk dat de jongen erg goed was in het snappen van grapjes en sarcasme. Hij leek alles letterlijk te nemen. Nu moest ze zelf ook toegeven dat een feestje in een kelder haar meer aansprak dan een feestje in één of andere standaardzaal. “Dat is prima toch? De wereld zou saai zijn als iedereen dezelfde dingen leuk vindt. Ik doe graag met je mee,” glimlachte ze. Het was niet eens zo zeer dat ze de drukheid onprettig vond, mensen in het algeheel waren vaak gewoon vervelend. Er waren maar weinig die ze echt leuk vond of genoeg uit kon staan om langer dan een uur met te kunnen dealen. Nate leek tot nu toe een uitzondering hier op te worden.
          De bruinharige jongen was lichtelijk verbaasd toen ze hem vertelde dat ze eigenlijk naar het dak had gewild. Ze moest zachtjes lachen en haalde haar schouders op. “Het dak, inderdaad. De plek met het beste uitzicht.” Over de jaren heen had ze onstabieler uitziende dingen beklommen. “Het is wat geklauter, maar zeker de moeite waard.” Ze wilde Nate niet nu al wegjagen en stelde voor om met het muurtje te beginnen. Met zijn hulp klom ze omhoog, waarna ze hem ook omhoog trok. Ze waren slechts enkele meters boven de grond, maar Nate zag er nu al benauwd uit. Ze boog naar hem toe en pakte zijn hand om er zacht in te knijpen. “Geen zorgen. Ik zorg er voor dat je niet valt, okay?” Vervolgens leunde ze naar achter, met haar blik op de lucht gericht en vroeg ze Nate naar zijn sterrenbeeld. Haar ogen speurden de hemel af. Met de juiste sterren in zicht, schoof ze dichter naar Nate. “Als je dit lijntje volgt…” Zo goed als het kon probeerde ze de sterren aan te wijzen. “Ram, je sterrenbeeld.” Ze viel kort stil bij zijn vraag. Niet haar eigen verjaardag, maar die van Nina. Wat was het. “16 januari, dus een steenbok.”
          Ze schoof weer iets naar achteren om hem meer ruimte te geven. Met zijn gepraat over Klaus was ze er nieuwsgierig naar geworden waarom ze elkaar niet mochten. Het antwoord ging gepaard met zacht gegrinnik. “Op wat voor manier ging hij niet goed met haar om?” Hij was niet bepaald een onschuldig zonnestraaltje, maar zag er ook niet uit als iemand met losse handjes. Dat Nate, met zijn zachtaardige uitstraling, hem niet lag, was niks verbazingwekends. “Ik zal hem maar niet opperheerser noemen waar hij bij is, vindt hij veel te leuk denk ik.” Ze schudde haar hoofd. “Dat klinkt ook niet alsof ik Ryker wil ontmoeten.” Nate leek haar een vrij goede judge of character. “Is hij hetzelfde soort type als Klaus?”


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

          REINER ARTUR BIRCHENFELT     
    "Oh, the bliss will set you free, the bliss is gonna make you see"


    W. Aurora, Wolf & Suze • - in the dungeons -> biology class




    tw; drugs
    Een geroerde glimlach verscheen op Dagmar’s gezicht.
    “Dat is lief van je, Rein. Echt. Jij bent ook een hele goede vriend van me. Als jij iets kwijt wil, weet je mij ook te vinden toch?”
    “Hmm-hmm,” beloofde Reiner haar braaf met een knikje. Hij wist hoe overdreven zijn woorden waren geweest, maar toch, hij zou ze niet terugnemen. Ze waren gemeend. Alsof het pilletje werkte als een soort waarheidsserum waarmee je precies kon uitleggen hoe je je diep van binnen voelde over mensen.
    Hij vond Dagmar een geweldig meisje, maar vanavond zei hij het ook echt.
    Het liet hem realiseren dat hij misschien maar geluk had gehad dat het gesprek met Wolf redelijk negatief was verlopen… Straks had hij hem nog verteld over zijn gevoelens.
    Nee.
    Nee, dat nooit.
    Zelfs een Reiner on drugs zou niet zo stom zijn om dat te doen.
    Zodra zijn ogen die van Suze hadden ontmoet, nam hij vriendelijk afscheid van Dagmar en stapte hij richting het clubje. Het was hem niet eens direct opgevallen dat Wolf zich bij de latina en zijn ex-vriendin had gevoegd.
    Hij had eigenlijk alleen oog voor Suze, nu hij niets liever wilde dan met haar praten.

    “Hoi,” zei ze met een opgelaten stem. Ze leek duidelijk een beetje van haar stuk gebracht nu hij naar hen toe was gekomen. Hij hoopte niet dat ze het vervelend vond dat hij er nu bij stond.
    Ze gebaarde naar zijn outfit.
    “Je ehm.. ziet er goed uit,” knikte ze. Reiner voelde dat ze haar best deed om casueel over te komen, maar vanavond had hij behoefte aan meer dan slechts oppervlakkige beleefdheden.
    “Dankjewel,” antwoordde hij daarom terwijl hij naar haar keek. Ze droeg de jurk waarin hij haar het mooist vond. Zijn hart begon sneller te kloppen - heftige gevoelens van schuld, onmacht en genegenheid vochten met elkaar om de overhand te krijgen.
    Oké. Even rustig blijven nu.
    Hij kon Suze straks alles vertellen wat hem op het hart lag. Privé.
    Hij verschoof zijn aandacht naar de latina die hem onderzoekend aankeek. Zij moest een nieuwe leerlinge op school zijn. Ze had de uitstraling van een dame van stand met de ogen van een panter. Zij was een hartenbreker, dat zag hij meteen. Zelf was hij niet zo into dit soort vrouwen, maar één blik op de dame vertelde hem dat de mannen hier wel voor haar op mochten passen.
    Meine Dame,” begroette hij haar hoffelijk. Hij nam haar hand om er een lichte kus op te drukken. “Reiner Birchenfelt. Jou heb ik nog niet eerder gezien. Vermaak je je een beetje?”
    Zijn blik kruiste met die van Wolf. Hm. Reiner wilde niet dat zijn vriend wist dat hij een dieper gesprek met Suze wilde voeren. Het brak zijn hart, maar hun opstootje van daarnet had hem doen twijfelen aan de loyaliteit van zijn oudste vriend. En dus moest hij zichzelf indekken hier, net zoals Wolf dat zelf deed. Ryker en Klaus hielden hem al nauwlettend in de gaten wanneer het op Suze aankwam, en ook voor Benjamin en zijn eng-radicale ideeën moest hij tegenwoordig uitkijken.
    Wolfgang hier vertelde me net aan de bar dat ik een Jodenzone moet afbakenen hier, dus ik kom je meenemen, Suze. Ik vind het heel vervelend om je weg te halen bij je vriendin, maar ik moet je toch echt vragen om even met me mee te lopen,” sprak hij daarom. Hij voelde Wolf's ogen branden, maar vertikte het om de jongen aan te kijken.
    Wel schoot hij Aurora nog een vriendelijke glimlach. “Fijne avond nog. We zien elkaar vast wel weer in de klas.”
    Vervolgens verlegde hij zijn focus op Suze en ging hij haar voor, door de mensenmenigte heen, tot ze uit het zicht van Wolf en Aurora verdwenen waren.

    Zijn ogen schoten de ruimte door om Ryker, Ben en Klaus te lokaliseren.
    Ben stond met zijn rug naar hen toe, dansend met Anna. Ry was nergens te bekennen. Tenslotte stond zijn neefje stond temidden van de dansvloer, duidelijk verdwaald in zijn eigen wereld.
    Had Reiner deze kans niet met beide handen willen aangrijpen, was hij naar Klaus toegegaan om te kijken of alles oké was. Maar hij wist dat het lastig ging worden om samen met Suze alleen te zijn zonder de prikkende ogen van zijn klasgenoten in zijn rug. Dat ging alleen maar erger worden. Hij moest dit doen, vanavond.
    “Kom. Ik wil met je praten,” siste hij naar haar met een kleine twinkeling in zijn ogen.
    Vervolgens klom hij de trap op om de kelder te verlaten.



    Reiner nam Suze mee, door de uitgestorven gangen van de school. Hun voetstappen weergalmden door de oude, hoge hallen van het imposante internaat. Terwijl ze verschillende klaslokalen passeerden, probeerde hij meerdere deuren te openen, zonder geluk - totdat hij het biologielokaal probeerde. Na nog een keer achterom te hebben gekeken om zeker te weten dat de gangen leeg en stil waren, liet hij Suze voorgaan en sloot hij de deur achter hen.

    Dit was het moment dat de stilte buiten de kelder pas echt tot hem doordrong. Direct miste hij de muziek en de hoeveelheid mensen om hem heen.
    Gelukkig was het hier ook donker, net zoals beneden. Enkel het zwakke maanlicht dat door de gotische ramen van het lokaal naar binnen scheen, gaf hen de mogelijkheid om iets te kunnen zien. Felle lichten zouden nu echt funest zijn voor zijn hoofd.
    Het ruime biologielokaal voelde zo anders 's nachts. De houten bureaus waren leeg, het gebruikelijke geroezemoes ontbrak en Hein het skelet in de hoek van de ruimte zag er grimmiger uit dan ooit.
    Nu hij hier stond met Suze, wist hij niet zo goed de juiste woorden te vinden. Hij ging op het bureau van Frau Zimmermann zitten.
    “Je ziet er mooi uit, Mäuschen. Die jurk was altijd al mijn favoriet,” besloot hij uiteindelijk te zeggen. “Ik wilde niet de hele avond doorbrengen zonder op zijn minst met je gepraat te hebben. Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik je even heb meegenomen.” Hij krapte op zijn achterhoofd.
    “Het ehm… Die idiote Jodenzone, dat heb ik niet verzonnen. Dat moet ik echt doen. Idee van the Gentlemen’s Club. Wolfgang herinnerde me er net aan…”
    Dat moet ik echt doen. Goede Hemel, wat klonk dat zwak.


    ars moriendi

    AURORA CAMORRA
    Being a bitch is my kink, what the fuck else did you think?
    W. lovecouple #234230 • Kerkers


    Ongeduldig staarde Aurora de kerkers in. Van haar broer was nog geen enkel teken. Wolfgang leek ook in geen velden en wegen te bekennen en zijn vriendinnetje was er met dreamy german boy ervan tussen gegaan. Dat de blondine concurrentie ging vormen dit jaar was wel duidelijk. Dat maakte een vriendschap met de dame lastig, aangezien Aurora niet hield van vriendinnen zijn met haar directe concurrentie. Dan moest ze rekening gaan houden met hun wensen wanneer ze allebei dezelfde jongen leuk vonden. En laat dat nou niet Aurora haar sterkste kant zijn. Wanneer zij iemand wilde, kreeg ze die. Wat daarvan ook de consequenties waren.
    “Nee, helaas… Sommige mensen lijken echt een bord voor hun kop te hebben,” verzuchtte Suze.
    Aurora rolde haar ogen en keek Suze aan. “Ja, toch!” bracht ze dramatisch, maar instemmend uit.
    “Ik hoop voor hem dat het niet opnieuw gebroken is… Maar dat hadden we dan wel gemerkt. Toch?” Vroeg Suze.
    Die vraag wuifde Aurora meteen weg. Uit ervaring wist ze dat er heel wat meer nodig was dan een simpele barkruk om een arm te breken. Niet dat zijzelf anderen geweld aan deed, maar ze was er vaak genoeg getuige van geweest. “Nee joh, maak je maar geen zorgen. Lorenzo wordt echt niet doormidden gebroken door een barkruk.” Verzekerde ze Suze, Aurora hoopte dat ze daarmee gerustgesteld was en dat ze niet de rest van haar avond zou laten verpesten door dit incident. Snel veranderde Aurora het onderwerp, in de hoop de sfeer erin te houden. Lorenzo was toch al weg, het had geen zin om nog lang over hem te zitten mokken. Suze vertelde dat de feestjes meestal in de kerkers werden gehouden.
    “Deze illegale feestjes. De echte schoolfeesten worden uiteraard boven gehouden. Maar hier kunnen de leraren niet zeuren over drank.” Grinnikte ze.
    Een grinnik die aanstekelijk was, want kort lachte Aurora. Hun gelach verdween echter als sneeuw voor de zon toen Suze vroeg naar de reden waarom Aurora en haar twin waren overgeplaatst naar Montreuxe. Aurora voelde geen enkele aandrang om te liegen over de beweegredenen van haar ouders en dus vertelde ze Suze dat ze op Montreuxe zaten uit angst voor de oorlog.

    Begrijpend knikte Suze, terwijl ze luisterde naar Aurora haar verhaal. “Mijn broers hebben hier ook onderwijs gevolgd,” vertelde het meisje. “Hoewel mijn ouders in eerste instantie vanwege de goede naam voor deze school hebben gekozen, gaat het hen nu vooral om de veiligheid…” Kort zweeg ze. “Het is erg grimmig in Duitsland, tenminste vooral bij ons in Berlijn. Mijn moeder wilde me thuis houden, maar mijn vader zei dat Zwitserland veiliger is dan op het moment in Duitsland…”
    “Mijn welgemeende excuses dat het zo lang duurde,” Onderbrak Wolfgang hun gesprek. Grazie Dio, de jongen leefde nog en Aurora hoefde hem niet als vermist persoon op te geven.
    Wolf overhandigde de drankjes aan Aurora en Suze. Het was irritant dat zijn uiterlijk zijn lange afwezigheid meteen goedmaakte.
    “Geen enkel probleem.” Glimlachte Aurora en ze meende het, helaas. Wolfgang zijn blauwe ogen waren hypnotiserend en onmogelijk om teleur te stellen door te zeggen dat het inderdaad wel wat lang duurde. Het feit dat hij nu weer naast haar stond, was voor Aurora goed genoeg. Voor nu dan.
    “We dachten al dat je verdwaald was,” grinnikte Suze en Aurora wist niet wat ze hoorde. Ook zij grinnikte, maar probeerde een echte lach in te houden. Nu was het zeker. Suze moest ze bij zich houden.
    Wolfgang vroeg naar Lorenzo en het was Suze die hem op de hoogte stelde van de jongen zijn aftocht. “Het zag er behoorlijk pijnlijk uit, hè?,” vroeg ze Aurora.
    “Oh, absoluut!” Haakte Aurora in. “Maar niks echt ernstigs.”
    “Hebben jullie het een beetje naar je zin deze avond?” vervolgde Wolf het gesprek, waarop Suze knikte. “Ja, prima. Het ziet er allemaal geweldig uit, we waren elkaar wat beter aan het leren kennen. Familie, en we hadden het net over naschoolse activiteiten. Aurora is…” Maar Suze staakte haar zin. “Nog geen lid van een club.” Zei ze wat afgeleid en Aurora volgde haar blik. Ze trof een voor haar nog onbekende jongen.
    “Hoi,” zei Suze opgelaten tegen de nieuwkomer.
    Vergeleken met Wolfgang was de nieuwkomer een beetje een tegenvaller. De jongen was lang, blond en had een bepaalde plichtsgetrouwe uitstraling welke Aurora bijzonder oninteressant vond. Maar zo te zien dacht Suze er heel anders over.
    “Je, eh, ziet er goed uit,” Aah, dus dít was haar type. Vriendschap bevestigd.
    Aurora luisterde naar hun uitwisseling van beleefdheden. Als dit Suze haar manier van flirten was, dan zouden zij en de nieuwe nog geen handen vast houden voor ze van school waren. Ze moest Suze duidelijk wat technieken bijleren.

    Haar blik gleed naar Wolf, wie ze vragend aankeek en nam vervolgens een slok van haar drankje. Awkward. Vervolgens keek Aurora vragend naar de nieuwkomer. Had hij ook al geen manieren? Ze was toch echt op een peperduur internaat en niet op de boerderij op het Italiaanse platteland?
    “Meine Dame,” begroette nieuwkomer haar uiteindelijk en hij kuste haar hand. Dat had van Aurora niet gehoeven. Wanneer ze zich niet fysiek aangetrokken voelde tot iemand, was lichamelijk contact volledig overbodig. “Reiner Birchenfelt. Jou heb ik nog niet eerder gezien. Vermaak je je een beetje?”
    Aurora glimlachte beleefd, maar trok haar hand terug. “Aurora Camorra, leuk je te ontmoeten. Zijn Suze en jij vrienden? En ik vermaak me kostelijk, dankje, volgens mij heb ik zojuist mijn eerste vriendin gemaakt.” Ze glimlachte naar Suze en hoopte dat zij er hetzelfde overdacht.
    Maar Reiner keek haar al niet meer aan, zijn blik was op Wolfgang gericht.
    Wolfgang hier vertelde me net aan de bar dat ik een Jodenzone moet afbakenen hier, dus ik kom je meenemen, Suze. Ik vind het heel vervelend om je weg te halen bij je vriendin, maar ik moet je toch echt vragen om even met me mee te lopen,” Zei Reiner. Aurora wist niet hoe snel ze een frons op haar voorhoofd moest toveren. Hoorde ze dat nu goed? Een Jodenzone? Was dit een of andere ziekelijke grap? Of was ze in een weirde fetisj van de twee beland?
    Vriendelijk glimlachte Reiner naar Aurora, wie nog steeds met stomheid was geslagen. “Fijne avond nog. We zien elkaar vast wel weer in de klas.”

    Verwilderd keek ze Wolfgang aan. “Mi scusi?” zei ze, nog steeds verward over het geheel. “Dat was een grapje toch?” Maar Aurora vond het moeilijk om het gezicht van de jongen naast haar te lezen. Misschien was het wel serieus.. en dan waren die Duitsers nog gekker dan Aurora al dacht dat ze waren. Wat het ook was, het moest niet tussen haar en Wolf in gaan staan. “Je bent trouwens net te laat!” besloot Aurora het over een andere boeg te gooien. Ze nam een slok van haar drankje en keek over de rand van haar glas naar Wolfgang. Zou hij weten dat zijn vriendin momenteel genomen werd door een andere gast? “Ik zag je vriendinnetje net de kerkers verlaten!” En ze wees naar de deuren van de kerkers waar ze Nore had zien verdwijnen. “Ze is echt een knap meisje.” Maar in plaats van dat Aurora haar ogen die van Wolf weer vonden, trof ze de blik van Benjamin vanaf de andere kant van de kerkers. Heel even was ze hem vergeten...
    Aangezien Wolfgang blijkbaar jaloers gemaakt moest worden, besloot Aurora binnen een split second dat de twee jongens op het perfecte moment haar aandacht hadden getrokken.
    Wolf,” Aurora pakte Wolfgang zijn arm vast. “Je moet me vergeven, Benjamin had me een welkomst cadeau beloofd, en voordat hij er met zijn vriendinnetje vandoor gaat moet ik hem dus gesproken hebben.” Ze glimlachte naar Benjamin en keek daarna weer naar Wolf. “We spreken elkaar later, oké?” Ze leunde naar hem toe en kuste zijn wang.

    Benjamin en girlfriend stonden nog altijd samen. Aurora trok haar jurk recht en maakte haar weg door de leerlingen op de twee af.
    Anna!” Met haar vrije hand pakte ze Anna haar arm vast en kuste vervolgens haar wang als begroeting. “Je ziet er prachtig uit.” complimenteerde ze de dame, waarna ze haar focus verlegde naar haar vriendje.
    “Benjamin.” En ook hem kuste ze op zin wang. “Mijn rondleider!” lachte ze.
    Anna, je moet me je geheim vertellen! Hoe houd je je handen van je vriend af als hij er zo goed uit ziet in een pak!” lachte ze en ze keek naar Anna. “Hoe zijn jullie niet allang naar een donker hoekje verplaatst?” Ze keek de jongen in zijn ogen aan. Uitdagend trok ze haar wenkbrauwen even naar de jongen op.

    [ bericht aangepast op 2 sep 2021 - 20:15 ]

    WOLFGANG THEODORE SCHULTZE
    Some days, I feel everything at once. Other days, I feel nothing at all.
    20 • captain soccerteam • rechterhand gentlemen's club • with aurora alone • at dungeons

    .“Geen enkel probleem.” Had Aurora geglimlacht op zijn excuses. “We dachten al dat je verdwaald was,” grinnikte Suze en ook Wolfgang lachte zijn witte rij tanden bloot.
          Op de vraag waar Lorenzo was gebleven, gebaarde Suze in de richting van de uitgang. “Die is net weg. Hij kreeg een barkruk tegen zijn arm aan.” Suze trok een pijnlijk gezicht. “Ouch, dat klinkt pijnlijk,” beaamde Wolf. “Het zag er behoorlijk pijnlijk uit, hè?,” richtte ze zich vervolgens tot Aurora. “Oh, absoluut!” Haakte Aurora in. “Maar niks echt ernstigs.”
          ”Gelukkig maar.” Klonk Wolf opgelucht.
          Vervolgens wuifde Wolfgang Suze’s complimentje over hoe geweldig alles eruit zag lachend weg. Het was niet zíj́n feest dus het zou niet eerlijk zijn om hier en nu met de eer te gaan strijken, maar het deed Wolf goed om te horen dat de twee meiden het deze avond naar hun zin hadden gehad en dat ze elkaar daadwerkelijk hadden beter leren kennen. Even haperde Suze’s stem. Reiner. De jongen had zich bij hun gevoegd en eiste meteen alle aandacht van Suze op. Wat aandoenlijk en tegelijkertijd heel begrijpelijk was. Toch maakte Wolf zich zorgen. Hij had Reiner toch duidelijk gewaarschuwd. Klaus zou not amused zijn. Ietwat nerveus keek hij om zich heen, maar van zijn vrienden ontbrak ieder spoor.
          “Hoi,” bracht Suze uit. “Je, eh, ziet er goed uit,” gebaarde ze toen naar Reiner’s outfit. Ietwat opgelaten stond Wolf het tafereel te aanschouwen. Ook Aurora leek zich wat ongemakkelijk te voelen en haar blik gleed vragend naar Wolf toe. Om zichzelf een houding te geven nam ze een slokje van haar drankje en Wolf volgde haar voorbeeld.
          “Meine Dame,” begroette Reiner Aurora uiteindelijk en kuste haar hand. “Reiner Birchenfelt. Jou heb ik nog niet eerder gezien. Vermaak je je een beetje?” Aurora glimlachte terwijl ze haar hand terug trok. “Aurora Camorra, leuk je te ontmoeten. Zijn Suze en jij vrienden? En ik vermaak me kostelijk, dankje, volgens mij heb ik zojuist mijn eerste vriendin gemaakt.” Vervolgens glimlachte ze naar Suze. Dat was goed om te horen. Sowieso was het belangrijk dat de nieuwe studenten zich snel thuis zouden voelen, maar hij was oprecht ook blij voor Suze dat ze er een échte vriendin bij had. Dat was veel beter dan dat hij haar in al die jaren had kunnen bieden.
          “Wolfgang hier vertelde me net aan de bar dat ik een Jodenzone moet afbakenen hier, dus ik kom je meenemen, Suze. Ik vind het heel vervelend om je weg te halen bij je vriendin, maar ik moet je toch echt vragen om even met me mee te lopen,” vervolgde Reiner zijn verhaal. Verbijsterend gaapte Wolf zijn vriend aan. Het was wel duidelijk dat Reiner zijn subtiele adviezen niet had begrepen. Jammer. Hij had de jongen slimmer ingeschat, maar nog voordat hij kon reageren had Reiner zich alweer tot Aurora gericht en glimlachte vriendelijk. “Fijne avond nog. We zien elkaar vast wel weer in de klas.” En weg was hij. Suze met zich mee trekkend de mensenmenigte in.
          Verwilderd zocht Aurora vervolgens Wolf’s ogen. “Mi scusi?” bracht ze verward uit. “Dat was een grapje toch?” Hij zou willen dat het een grapje was. Met afkeer in zijn ogen keek hij weg en staarde even kort naar zijn glas in zijn handen. “Je kan maar beter niets vragen.” Mompelde hij beschamend. Niet in staat om Aurora nu in haar ogen aan te kijken. Hij kon zichzelf amper recht in de ogen aan kijken, laat staan Aurora. Was het walgelijk wat er hier op dit moment op Montreuxe en in heel Duitsland gebeurde? Absoluut. Maar wat kon hij doen? Zijn familienaam en eer stonden op het spel.
          “Je bent trouwens net te laat!” gooide Aurora het plotseling over een andere boeg. Weer nam ze een slok van haar drankje en keek over de rand van haar glas hem aan. Hij trok zijn wenkbrauwen vragend op. “Pardon?” Vroeg hij verward.
          “Ik zag je vriendinnetje net de kerkers verlaten!” En ze wees naar de deuren van de kerkers waar ze Nore had zien verdwijnen. “Je hebt Nore ontmoet?” Even twinkelde zijn ogen en verscheen er een enthousiaste grijns op zijn gezicht. Ze was dus niet meer samen met Ryker. Hij moest haar vinden. “Ze is echt een knap meisje.” Was Aurora’s antwoord.
          “Wolf,” Aurora pakte zijn arm vast. Iets wat hem verraste. De meeste meiden die hij kende waren niet snel van het lichamelijke contact. Zeker niet met een vreemde die je net hebt leren kennen. Toch moest Wolf toegeven dat hij het niet heel vervelend vond. “Je moet me vergeven, Benjamin had me een welkomst cadeau beloofd, en voordat hij er met zijn vriendinnetje vandoor gaat moet ik hem dus gesproken hebben.” Ze glimlachte naar Benjamin, die samen met Anna wat verder op stond, en keek daarna weer naar Wolf. “We spreken elkaar later, oké?” Ze leunde naar hem toe en kuste zijn wang. Even schraapte Wolf zijn keel en vond zijn stem terug. “Heel begrijpelijk! Maak je geen zorgen, we spreken elkaar.” Nam hij van haar afscheid, waarna Aurora in de richting van Benjamin en Anna verdween. Wolf nam de laatste slok van zijn drankje en zette het lege glas op een van de staantafels en verlaatte de kerkers. Aurora had Nore gezien, wat betekende dat het gesprek met Ryker op zijn einde was gelopen. Hij moest zich inhouden om het niet op een rennen te zetten. Hij wou zo snel mogelijk naar Nore’s kamer om zich eindelijk weer met zijn geliefde te kunnen herenigen. Het had lang genoeg geduurd.


    There are two things from which to choose: profit or loss

    [ bericht aangepast op 3 sep 2021 - 11:32 ]


    someone out there feels better because you exist

    BENJAMIN ADRIAN ZIEGLER
    20 • Kerkers • With Anna and Aurora





    'Zolang het slechts bij flirten blijft.' Ik knik bij deze woorden. ''Natuurlijk, maak je geen zorgen darling. Het is alleen maar leuk doen.'' zeg ik vervolgens. Natuurlijk was Aurora een hele interessante verschijning, ik kon er niet omheen. Maar het was ook aan mij om Anna's eer te bewaken en de trots te bewaren. Het was niet lang voor ik Anna mee had genomen naar de dansvloer en hier een paar nummers met haar mee deed. Ik besloot om haar te checken en te vragen of ze nog iets nodig had. 'Dat weet ik.' Glimlachte ze oprecht waardoor de glimlach op mijn lippen nu ook breder werd. 'Voor nu ben ik slechts tevreden met een goede dans,' Ik knik en plaats hierbij mijn hand weer op haar middel. ''Dan een dans, is wat je krijgt.'' glimlach ik.
    Veel verder kwam ik niet, want een wel heel bekende stem onderbrak ons. Ik zou er niet over klagen, maar ik weet nu al dat Anna het niet helemaal gaat waarderen. “Anna!” Ik keek toe hoe Aurora haar arm pakte en een kus op haar wang drukte. “Je ziet er prachtig uit.” complimenteerde ze Anna vervolgens, terwijl mijn hand langzaam haar middel weer verlaat zodat ze net wat meer ruimte hebben. “Benjamin.” Ik kijk op en weet net op tijd de kus op mijn wang in ontvangst te nemen. “Mijn rondleider!” lachte ze en een brede grijns ontstaat op mijn lippen. ''Is dat alles wat ik voor je ben? Auch..'' plaag ik haar met een speelse knipoog. ''Maar het is goed om je te zien, je had het maar druk vanavond.'' vervolg ik met een glimlach.
    “Anna, je moet me je geheim vertellen! Hoe houd je je handen van je vriend af als hij er zo goed uit ziet in een pak!” lachte Aurora die haar blik weer op Anna richte. Uh oh, laten we eens zien hoe dat gaat vallen. “Hoe zijn jullie niet allang naar een donker hoekje verplaatst?” Nu valt haar blik op mij en ik heb geen moeite deze vast te houden. Kort haal ik mijn wenkbrauw wat op en slik dan even. Ik mocht het dan wel hebben over een spel spelen, de dame voor me kon er ook aardig wat van. Oh Anna kon dit zo niet waarderen, ik vrees bijna voor de preek die eraan komt. Uiteindelijk weet ik licht mijn schouders op te halen. ''Hmh, wil je ons zo graag weg hebben?'' weet ik speels te brengen en ik grijns uitdagend, mijn hoofd wat schuin terwijl ze weer kort over haar heen gaan. ''Maar als ik er zo goed uit zie, dan wil ik wel eens weten wat ik tegen jou moet zeggen.'' weet ik in soepel Italiaans te brengen, een onschuldige glimlach op mijn gezicht. Dan kijk ik naar Anna, en dan naar beide dames voor me. ''Dus dames, ik heb nog een hele goede fles klaar staan, hoe klinkt een proost op een mooie avond?''

    [ bericht aangepast op 3 sep 2021 - 0:13 ]


    El Diablo.

    Suze Mae Polak
    ✡ ✡ ✡ ✡ ✡ ✡


    ▫ Negentien jaar
    ▫ Jewish student @Motreuxe

    "I wish I could wake up to the fact that it was only a nightmare"


    ✡ ✡ ✡ ✡ ✡ ✡

    Suze had het oprecht naar haar zin op het feestje, ondanks dat ze door de meeste leden van de Gentlemen’s Club werd gemeden alsof ze aan een besmettelijke ziekte leed. Daar was Suze inmiddels zo aan gewend, dat ze het probeerde te negeren en zich liever op haar échte vrienden concentreerde. En tot Suze’s vreugde kon ze een nieuwe naam aan het lijstje toevoegen.
          Haar eerste indruk van de Italiaanse nieuwe dame was enkel positief te noemen en Suze had het idee dat dat gevoel wederzijds was. Iets dat ze niet direct had verwacht. Hun gesprek kabbelde voort, toen Wolf zich bij hen voegde met hun eerder op de avond bestelde drankjes. Maar het was niet alleen Wolf die zich bij hen voegde, enkele minuten later voegde Reiner zich eveneens bij hen. Hij beantwoordde haar compliment met een “Dankjewel” toen hij zich tot de nieuwe studente richtte. “Meine Dame,” begroette hij haar. “Reiner Birchenfelt…” Zoals gewoonlijk bracht zijn naam een kriebel bij Suze teweeg. “Jou heb ik nog niet eerder gezien. Vermaak je je een beetje?”
    “Aurora Camorra, leuk je te ontmoeten,” was Aurora’s reactie. “Zijn Suze en jij vrienden? En ik vermaak me kostelijk, dankje, volgens mij heb ik zojuist mijn eerste vriendin gemaakt.” De Italiaanse schonk Suze een glimlach, die Suze beantwoordde door eveneens terug te glimlachen.
          “Wolfgang hier vertelde me net aan de bar dat ik een Jodenzone moet afbakenen hier, dus ik kom je meenemen, Suze. Ik vind het heel vervelend om je weg te halen bij je vriendin, maar ik moet je toch echt vragen om even met me mee te lopen.” De woorden die Reiner vervolgens uitsprak kwamen harder aan dan Suze wilde toegeven. Of misschien kwam het juist doordat haar ex-vriendje ze uitsprak en niet een willekeurige jongen. Toch knikte Suze, daar ze Reiner ook niet in de problemen wilde brengen als hij inderdaad een Jodenzone moest afbakenen. Met een verontschuldigende blik richtte Suze zich tot haar nieuw verworven vriendin. “Sorry. We komen elkaar straks vast nog wel tegen.” Dat hoopte de brunette in ieder geval. Of zou Aurora op haar afknappen omdat ze Joodse was, zoals zoveel vrienden de afgelopen jaren hadden gedaan?


    Met de nodige tegenzin volgde Suze de jongen, al brachten zijn later toegesiste woorden wel enige nieuwsgierigheid teweeg. Hij wilde met haar praten? Zodra ze eenmaal de kelder hadden verlaten, liepen ze door de doodstille gangen die het internaat te bieden had. Nadat Reiner tevergeefs had geprobeerd verschillende deuren van klaslokalen te openen, had hij dan toch geluk. Biologie. Met een mengeling van nieuwsgierigheid en een tikkeltje achterdochtig stapte Suze het lokaal binnen.
          “Je ziet er mooi uit, Mäuschen. Die jurk was altijd al mijn favoriet,” sprak hij, nadat hij plaats had genomen op het bureau van de biologiedocente. Dat wist ze en in het donker toonde Suze een beginnend glimlachje. “Ja,” antwoordde ze. “Het liefst zag je me elke avond in deze jurk. Je moeder dacht waarschijnlijk dat ik maar een beperkte garderobe had.” Suze grinnikte zachtjes. “Jij ziet er ook goed uit, Rein. Je bent zeker de hele zomer druk aan het trainen geweest?,” vroeg Suze hem.
          De sfeer tussen haar en Reiner leek minder bedrukt dan toen ze elkaar die morgen spraken, in het bijzijn van eerst Klaus en daarna Ryker. “Ik wilde niet de hele avond doorbrengen zonder op zijn minst met je gepraat te hebben. Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik je even heb meegenomen.” Suze schudde al haar hoofd toen Reiner vervolgde: “Het ehm... Die idiote Jodenzone, dat heb ik niet verzonnen. Dat moet ik echt doen. Idee van the Gentlemen’s Club. Wolfgang herinnerde me er net aan…”
          Wolf. Juist. Het gekke was dat Suze niet boos op hem kon zijn. Of op Reiner. Ze geloofde simpelweg niet dat dit idee van één van hen kwam, ondanks dat ze lid waren van die club. Suze verwachtte eerder dat dit iets was waarmee een Klaus of Ryker mee aan kwam zetten. Ze was een poosje stil, maar schudde toen haar hoofd. “Je hoeft je niet te verontschuldigen,” zei ze zachtjes, haar toon sussend. “Echt, voel je niet schuldig. Laat ze maar in de waan dat je hebt gedaan wat ze vroegen,” voegde ze er vervolgens aan toe. Suze zou het vervelend vinden als Reiner in de problemen kwam vanwege haar.
          Ze zette een stapje richting de lessenaar, terwijl haar hand lichtjes heen en weer zwaaide. Aarzelend. “Wist je dat je smoking ook míjn favoriet was?,” vroeg ze toen. “Het staat je echt heel goed,” prees ze hem toen en glimlachte opnieuw. “Maar ehm, was er iets speciaals waarom je met me wilde praten?” Boaz. Alsjeblieft, heb nieuws over Boaz, smeekte Suze hem in gedachten.

    Inez Renate Borghesius
    19 years      —      Voorzitter Vrouwen Korfbalteam / Vice-voorzitter News Paper Club      —      Dungeons Party      —       w. Johann      —       Dress



    Waar ik eerst vanuit mijn ongemakkelijke positie Johann toch een bepaalde mate van comfort poogde te bieden, voelde ik nog altijd zijn onrust terwijl hij zich van me losmaakte. Natuurlijk had ik ook een knuffel nodig – of in ieder geval waardering en erkenning dat ik nog steeds oké was, maar het voelde alsof er meer achter zat. Zeker omdat ik Johann zo niet kende. Tenminste, niet in de manier waarop hij me bij Reiner en Dagmar wegtrok. Zelfs toen hij uiteindelijk een rustig plekje gevonden had, bleef zijn hand op mijn schouder liggen. Voorzichtig legde ik mijn hand over de zijne heen en kneep hier zachtjes in – niet wetend wat ik anders zou kunnen doen. Wat er zojuist gebeurd was met Klaus, Ryker en Eleanore bevond zich nog te veel op de voorgrond.
          Ik probeerde als eerste van ons twee contact te zoeken door aan te geven dat ik het ontzettend lief vond dat hij me een knuffel kwam geven. Echter zodra ik hem vroeg of hij het niet een tikkeltje onbeleefd vond hoe hij zich gedragen had tegenover mijn vrienden steeg het schaamrood naar zijn wangen. Zijn gestamelde ‘Sorry’ liet me onmiddellijk overspoelen met schuldgevoelens. “Ik dacht even niet na. En ik heb ruzie met Reiner.”
          Zonder na te denken sloeg ik mijn armen nogmaals om zijn middel en begroef mijn gezicht in zijn blouse. “Nee, geen sorry zeggen. Ik moet sorry zeggen. Ik flapte het eruit zonder na te denken.” Ik bleef even zo staan totdat de vloed aan schuldgevoel voorbij was en ik Johann weer aan kon kijken. “Maar. . . ruzie met Reiner? Wat is er gebeurd? Kan ik iets voor je doen?” Een bezorgde rimpel verscheen tussen mijn wenkbrauwen terwijl ik mijn ogen over zijn gezicht liet glijden. “En als je er niet over wilt praten en gewoon een knuffel wilt, mag dat ook,” voegde ik resoluut toe waarna ik Johann meer ademruimte gunde door mijn armen te laten zakken.
          Niet veel later stelde mijn neef voor om weer terug te gaan naar Dagmar. Ik richtte mijn blik weer op de feestende mensen en voelde het lood in mijn schoenen zinken. Weer terug gaan in het feestgedruis betekende weer mijn glimlachende masker op zetten. Ik wist niet of ik mijn vrolijke zelf weer te pakken kon krijgen, zeker na de overstroming aan emoties die ik zojuist had doorlopen.
          “Als jij naar Dagmar wilt gaan, dan mag dat. Ik ga denk ik weer terug naar mijn kamer. Het was een slecht idee om naar dit feest te komen, zeker na wat ik Klaus aangedaan heb.” Kortstondig liet ik mijn hoofd hangen waarna ik eenmaal diep ademhaalde en mijn kin in de lucht stak. Vervolgens blies ik alle ingehouden adem weer uit waardoor ik inzakte als een plumpudding. Ik grinnikte om mijn eigen actie – alles voelde beter dan in huilen uitbarsten. “Je mag ook mee komen. Ik heb je gemist deze vakantie. Natuurlijk was Nathan er voor me maar jij bent ook belangrijk voor mij.” Ik glimlachte en stootte hem lichtjes aan mijn heup.

    [ bericht aangepast op 5 sep 2021 - 1:58 ]


    I have seen my own sun darkened

          REINER ARTUR BIRCHENFELT     
    ”So follow me, and we will write our own history.”

    W. Suze • - in biology class











    tw; drugs
    Suze schonk hem een bescheiden lachje nadat hij haar jurk gecomplimenteerd had.
    “Ja,” antwoordde ze toen. “Het liefst zag je me elke avond in deze jurk. Je moeder dacht waarschijnlijk dat ik maar een beperkte garderobe had.”
    “Geen idee,” antwoordde hij, zijn blik op het skelet in de hoek van de ruimte. “Ze vond je wel altijd mooi en goed gemanierd.”
    Maar wat zonde dat ze Joods is, waren haar woorden geweest. Niet dat hij dat nu tegen Suze ging zeggen. Alsof dat meisje niet wist dat Lena Birchenfelt zonder er ook maar twee keer over na te denken was meegebogen met wat haar man vond en dacht.
    “Jij ziet er ook goed uit, Rein. Je bent zeker de hele zomer druk aan het trainen geweest?” vervolgde Suze.
    Hij lachte verlegen naar haar voordat hij zijn blik weer afwendde.
    “Ja, vind je?” vroeg hij toen, een licht-trotse ondertoon in zijn stem. “Ik eh… ben wel wat breder geworden volgens mij.”
    Hij werkte hard om zijn lichaam in perfecte staat te houden. Een soldaat moest altijd in topconditie zijn, zelfs een soldaat in spé. Met de dreigende oorlog die dichterbij leek dan ooit, kon elke ochtend de dag zijn dat zijn geliefde vaderland hem nodig had. Wat er ook gebeurde, hij was er klaar voor om voor zijn land op te komen - en de mensen te beschermen die hij liefhad.

    En wat was het gemakkelijk geweest, had het meisje dat hier voor hem stond niet een conflict veroorzaakt tussen die twee belangrijke doelen.

    Haar beschermen, betekende verraad.

    Zijn ogen vonden haar diepe, donkere kijkers en zijn hart maakte een klein sprongetje.
    Hoe konden mensen haar zien als een gevaar? Dit kleine, zorgzame meisje met haar fragiele lichaam?
    Hoe werd zij gezien als de duivel? Als sub-mens?
    Hij had het antwoord verwoed proberen te vinden de afgelopen periode, op een bijna obsessieve manier.
    Wat zag hij niet dat Benjamin, Klaus, Ryker, zijn vader, Herr Hitler en bijna alle andere mensen in zijn bubbel wel zagen?
    Er was nog geen enkel persoon geweest die hem een bevredigend antwoord had kunnen geven. Het maakte hem bang. Bang om de connectie met zijn volk, zijn land en de mensen die om hem gaven te verliezen. Bang voor het onbegrip dat steeds prominenter tussen hem en de rest in begon te staan.
    Hij wilde hier niet alleen in staan.
    Lieve God, waarom stond hij hier zo alleen in?

    “Ik wilde niet de hele avond doorbrengen zonder op zijn minst met je gepraat te hebben. Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik je even heb meegenomen,” sprak hij toen.
    Ze schudde haar hoofd toen hij haar vertelde dat de Jodenzone niet zijn idee was geweest.
    “Je hoeft je niet te verontschuldigen,” zei ze zachtjes, haar toon sussend. “Echt, voel je niet schuldig. Laat ze maar in de waan dat je hebt gedaan wat ze vroegen.”
    Natuurlijk zei ze dat. Alles om de ander zich beter te laten voelen, dat was nou eenmaal de persoon die zij was. Het maakte zijn schuldgevoel er niet minder op. Hij verdiende haar zachtheid niet.
    Het bleef een kort momentje stil voordat Suze aarzelend een stap naar voren zette.
    “Wist je dat je smoking ook míjn favoriet was? Het staat je echt heel goed.”
    Maar Reiner kon niet lachen dit keer. Het overmannende schuldgevoel voelde even te groot en allesomvattend.
    “Was er iets speciaals waarom je met me wilde praten?” vroeg het meisje toen.
    Eindelijk keek Reiner weer op. Ze stond nu tegenover hem terwijl hij nog steeds op het bureau zat
    “Ik.. ik weet het niet zo goed,” mompelde hij toen.
    Hij keek haar recht in haar ogen aan. Het kon niet anders dan dat Suze zag dat zijn pupillen sterk verwijd waren.
    “Ik denk dat ik gewoon even met je wilde praten. Over je zomer, je familie. Boaz… Of er überhaupt nog wel Polak boekwinkels open zijn.”
    Hij drukte zijn lippen op elkaar en wendde zijn blik af.
    “Ik heb je gemist. Deze zomer, bedoel ik,” zei hij toen met een mompel. Hoewel hij het niet aan zijn familie had laten merken, had hij zich zorgen gemaakt om Suze. Elk krantenartikel over de rechten van de Joodse gemeenschap, elke antisemitische uitspraak, elke gemene grap waar aan de eettafel smakelijk om werd gelachen… Elke keer gingen zijn gedachten naar Suze en haar familie. Hoe het met haar was. Of ze het allemaal wel volhield.
    En hij miste niet alleen haar.
    Hij miste de interessante gesprekken over politiek en de wereldgeschiedenis met haar vader.
    De heerlijke gremsjelies en Joodse boterkoek die haar moeder maakte.
    De grappen van David, de boekaanbevelingen van Adam waar hij met veel passie over kon vertellen, de sterke verhalen van Boaz…
    Suze had een hechte familie die een stuk warmer was dan de zijne. Hij had zich vanaf dag één welkom bij hen gevoeld. Altijd waren ze goed voor hem geweest, ondanks zijn gebruikelijke afstandelijke persoonlijkheid.
    Boaz’ vermissing maakte hem ziek.
    “Jou, en je familie.”
    Zijn hand speelde gedachteloos met het zilveren kruisje dat hij om zijn nek droeg. Zijn blik werd wederom naar het educatieve skelet in de hoek van de ruimte getrokken.
    Wat als Boaz niet meer leefde? Wat als de oorlog achter de schermen stiekem al begonnen was? Wat als er geen tijd meer was voor de familie Polak om in veiligheid te komen?
    Wat… wat als ze straks allemaal vermist zouden zijn?

    Het euforische gevoel dat hij eerder die avond nog had gevoeld, had plaatsgemaakt voor een diep gevoel van paniek, misselijkheid en machteloosheid.
    Klaus had hem ooit verteld dat het pilletje dat ze vanavond allebei genomen hadden, emoties uitvergrootte. Bij goed gebruik, betekende het een zorgeloos gevoel van puur genot - hetgeen dat hij eerder op de avond ervoer. Maar de angstgedachtes die maar bleven opkomen, versterkten zijn gevoel van wanhoop nu op een ongekend overheersende manier.
    Het skelet in de hoek van de kamer lachte hem uit, met zijn boosaardig grijnzende tanden.
    Alsof hij Reiner probeerde uit te lokken.
    Hij begon zich draaierig te voelen.
    Oh man.. dit ging niet goed..
    “God maakt geen fouten. Dat.. dat weet iedereen,” sprak hij toen zijn gedachten uit. Hij slikte de opgekomen brok in zijn keel weg en pakte haar handen stevig vast. Vervolgens keek hij haar weer aan, de paniek in zijn ogen.
    Mäuschen, als God geen fouten maakt… Waarom zijn de Joden dan niet goed zoals ze zijn?”
    Zijn stem brak. Hij voelde tranen opwellen in zijn ogen. “Waarom moet iedereen jullie dan hebben, Suze? Wat gebeurt er allemaal, met iedereen? Waarom is de wereld knettergek geworden?”


    ars moriendi

    FREDERICK RYKER ASCHENBURG
    nazi • student • zijn blauwe ooghis suit •19 • kelder • with Klaus

    Nore maakte gevaarlijke beloftes, zei dingen waar ze beter langer over had nagedacht. Ryker toezeggen dat ze er altijd voor hem zou zijn was lief, maar niet gezond voor haar. Niet dat hij haar dit ging vertellen. Hij vond het alleen maar leuk dat Nore nog steeds zo gehecht aan hem was, ondanks alles wat ze hadden doorstaan. “Oké, aan deze woorden houd ik je,” zei Ryker tegen haar, terwijl hij lichtjes glimlachte. Het deed hem goed om te weten dat hij de blondine nog altijd om zijn vingers gewikkeld had. Iemand om op terug te vallen als zijn leven in de knel kwam te zitten. Al mocht dat ook wel, gezien het feit dat ze drie jaar samen waren geweest en veel met elkaar hadden meegemaakt.
          In de stilte die viel bekeek Ryker zijn hand, naar de theedoek die langzaam rood kleurde. Hij vermoedde dat het eronder erger uitzag dan het daadwerkelijk zou zijn. Dat was in dit soort gevallen vaak zo. Zodra Nore de stukjes glas had weggehaald, was het allemaal weer oké. “Ik praat niet slecht over Klaus, ik zeg gewoon de waarheid. Hij mag dan wel mijn beste vriend zijn, die jongen is alsnog compleet gestoord,” zei Ryker, waarna hij zijn schouders ophaalde. Hij snapte niet wat er verkeerd was aan de slecht spreken over mensen, zeker als het de waarheid was. Mensen verdienden het nu eenmaal niet om altijd geprezen te worden, zeker iemand als Klaus niet. “Maar goed, meer zal ik niet over hem zeggen als je dat niet wilt.”
          Ryker’s wenkbrauw ging omhoog in een vraag bij haar gedurfde opmerking. Alsof er iemand in de buurt was die hem in haar plaats kon helpen. Iedereen die hij waardig achtte om hem te helpen, bevond zich op dit moment in de kelder en de jongere jaars lagen al in bed. “Dat betekent niet dat je het glas dieper in mijn hand moet duwen, Eleonore,” zei Ryker tegen haar, terwijl hij zijn ex-vriendin voor enkele seconden aan bleef staren, peilend of er nog meer nutteloze woorden uit haar mond gerold kwamen. “Daarnaast zou je toch niet toelaten dat iemand anders het doet, daar je - jezelf het meest capabel vindt hiervoor.” Misschien was dit niet helemaal waar, maar Nore was toch zeker wel erg te spreken over haar talent in vaardigheden als helpen bij verwondingen.
          “Ja, zal ik doen, maar ik ben vooralsnog niet duizelig, of het aan het worden,” zei Ryker, terwijl hij naar de muren van de hal waarin ze liepen staarde. Hij vroeg zich af hoe erg hij er als een zielig hoopje uitzag met zijn blauwe oog. Het had in ieder geval Nore’s medeleven gewekt, al had deze dame sowieso nog een zwak voor hem. Of Wolfgang dat nou leuk vond of niet. Bij de gedachte aan haar vriend krulde zijn mondhoek licht omhoog. Die jongen maakte zich waarschijnlijk gek van zorgen. Het feestje was al ruim een uur bezig en Nore was nog nul keer in zijn armen geweest. In plaats daarvan spendeerde ze haar tijd met haar ex. Als Ryker nog haar vriend was geweest, had hij Nore allang opgehaald en meegetrokken.
          Een kort gebrom verliet zijn lippen toen de dame verkeerd prikte met haar pincet, afgeleid door zijn vraag. “Jeetje Nore, ik weet dat we niet bepaald de beste relatie met elkaar hebben op dit moment, maar dan hoef je mij niet expres méér pijn te doen. Eerst de theedoek en nu dit?” zei Ryker, terwijl hij haar voor enkele tellen intimiderend bleef aanstaren. Daarna verscheen er een grijns op zijn gezicht, die weer verdween bij het zien van Nore’s gezicht. “Grapje. Het is oké, kan gebeuren.” Ryker fronste zijn wenkbrauwen even, vroeg zich af waarom ze keek alsof hij haar elk moment kon slaan. In stilte luisterde hij naar haar volgende woorden, over hoe ze nog steeds om hem gaf, dat ze niet wilde dat zijn vader hem pijn deed omwille van haar. Het waren lieve woorden, alleen jammer dat ze - ze niet meende. Of wellicht dat Nore wel oprecht achter haar woorden stond, zich niet realiserend dat ze het bijna nooit liet zien.
          “Gelukkig maar,” antwoordde Ryker uiteindelijk, omdat hij niet meer wist te zeggen. Er waren genoeg gedachtes in zijn hoofd langsgekomen, maar elk van deze zou alleen maar voor gedoe zorgen. “Je weet dat ik ook nog steeds om jou geef, toch?” Voor enkele tellen bleef hij Nore aankijken, waarna hij weer op zijn hand focuste, waar ze nu efficiënt alle splinters eruit viste. Zoals verwacht zag het, op de vele kleine snedes na, er veel minder erg uit. Er was weer paniek om niks geweest. Ryker bewoog zijn verwonde hand lichtjes. Het bloedde nog altijd flink, zeker nu de wonden open waren door het weggehaalde glas. “Dankje,” zei hij zachtjes, terwijl hij in stilte Nore haar werk liet doen. Hij keek toe hoe zijn hand gewassen, gedroogd en verbonden werd.
          “Dat is geen probleem toch?” vroeg Ryker. Hij snapte niet helemaal waarom ze zich gedroeg alsof het zo vreselijk was. Als ze elkaar gewoon in de ochtend voor school troffen, en Nore zijn verband nakeek? Hij bewoog zijn hand zacht op en neer, waarna hij de dame nogmaals bedankte voor haar hulp. Een glimlach volgde en Ryker applaudiseerde zichzelf voor zijn goede gedrag van de avond, gezien hij zowaar drie keer iemand bedankt had binnen een uur. Hij moest oppassen, straks gingen mensen nog denken dat hij een lief persoon was. Ryker rolde licht met zijn ogen bij Nore’s goedbedoelde, maar overbodige advies. Het was niet alsof hij voor zijn plezier glas kapot kneep? Of dat hij zijn vader uitlokte voor een blauw oog? Voor een slim meisje was ze soms echt heel dom.
          “Suze vroeg erom,” zei Ryker, terwijl hij zijn schouders ophaalde. Hij voelde totaal geen spijt voor zijn acties van deze ochtend. De Jood moest haar plek leren kennen, had hem niet moeten uitdagen. Al sinds het eerste jaar dat ze hier was vroeg ze om problemen. Alleen nu was Ryker zo lief om deze wens voor haar in vervulling te laten gaan. “Maar goed, de volgende keer zal ik haar wel in privé tackelen. Is beter voor mijn reputatie toch?” Hij rolde nogmaals subtiel met zijn ogen, het was iets wat hij steeds vaker deed in de buurt van Nore. Was ze tijdens hun relatie ook al zo irritant? Ryker kon het zich niet herinneren. Waarschijnlijk niet, dan was het al veel eerder uitgegaan.
          Zodra Nore de badkamer uitgelopen was om zich om te kleden, gezien haar jurk besmeurd was met bloed van twee verschillende jongens, bleef Ryker nog enkele minuten zitten. Hij bekeek zichzelf in de spiegel die boven de wasbak hing en fatsoeneerde zijn haren. Daarna stond hij op en streek hij zijn pak recht. Het was tijd om Klaus weer op te zoeken. Die jongen moest hem nog laten zien wat hij van plan was met homo Johann, iets wat Ryker absoluut niet mocht missen. Voordat hij de gang op liep zei hij Nore gedag, zonder haar aan te kijken. Eenmaal buiten haalde hij diep adem en zette hij grote stappen richting de kelder. Hij hooptde dat er nog niks was gebeurd, dat hij niet de show had gemist. Hoewel, Klaus kennende zou hij wachten op zijn beste vriend.
          Terug in de kelder liep Ryker direct op hem af. Hij vond de jongen ergens alleen, proberend een gat door Johann te branden met zijn ogen. Een beetje gek was hij wel, maar daarom waren ze ook beste vrienden. “Je weet dat je geen magische krachten hebt waarmee je hem op afstand kan vermoorden, hè?” vroeg Ryker grappend aan hem, waarna hij hem een klap op de schouder gaf. Enkele seconden lang bekeek hij Klaus, om zijn humeur te peilen, gezien er niks zo snel kon omschakelen als dat. Vooralsnog leek hij in een goed humeur. “Maar goed, vertel eens, wat ben je van plan te doen met Johann? Ik ben nu voor de rest van de avond vrij om een goed feestje op te bouwen.”





    [ bericht aangepast op 7 sep 2021 - 0:45 ]


    That is a perfect copy of reality.

    Suze Mae Polak
    ✡ ✡ ✡ ✡ ✡ ✡


    ▫ Negentien jaar
    ▫ Jewish student @Motreuxe

    "I wish I could wake up to the fact that it was only a nightmare"


    ✡ ✡ ✡ ✡ ✡ ✡

    Zijn blik keek langs haar heen. Suze zag het aan zijn ogen. “Geen idee,” was het antwoord op haar opmerking. “Ze vond je wel altijd mooi en goed gemanierd.”
    Maar daar was ook alles mee gezegd, wist Suze. Reiner’s moeder was inderdaad aardig tegen haar geweest, beleefd. En dat in tegenstelling tot haar man. Maar dat ze Joodse was… Suze vermoedde dat die aardigheid er enkel was omdat zij het vriendinnetje van haar zoon was. Slik. Geweest.
          Voor de sombere gevoelens de overhand namen, complimenteerde Suze de jongen tegenover haar. De trotse ondertoon niet te missen. “Ja, vind je? Ik eh… ben wel wat breder geworden volgens mij.” Dat liet Suze doen grinniken. “Volgens jou?,” zei ze hem, half plagend. “Ik weet het wel zeker. Je bent enorm geworden. Nu lijk ik helemaal zo klein.”

    Afwachtend keek Suze Reiner. Waarom wilde hij haar spreken?
    Was er nieuws over Boaz? Had hij zijn vader gevraagd wat ze met haar broer wilde?
    Suze vermoedde dat het een behoorlijk risico voor Reiner moest zijn om haar te spreken. Dat zou lang niet iedereen kunnen waarderen. Dat was ook één van de reden waarom hun relatie was gestrand.
          “Ik.. ik weet het niet zo goed.” Het antwoord was gemompeld, maar onbewust was Suze een stapje naar voor geschoven. Hij was nu zo dicht bij… In het maanlicht kon ze het moedervlekje vlak naast zijn neus haast onderscheiden. Zijn lichtblauwe ogen…
    “Ik denk dat ik gewoon even met je wilde praten. Over je zomer, je familie. Boaz. Of er überhaupt nog wel Polak boekwinkels open zijn.” Reiner verbrak hun oogcontact, waardoor de realiteit weer tot haar doordrong. Als ze zo samen met Reiner was, leek alles weer even oké. Alsof de problemen er niet waren.
    “Ik heb je gemist. Deze zomer, bedoel ik,” vervolgde de jongen toen en Suze gaf een langzaam knikje. Zij had hem ook gemist. “Ik jou ook,” prevelde Suze hem toe, haar stem wat heser dan anders. Heel erg zelfs. Hij was geen seconde uit haar gedachten geweest deze zomer.
    “Jou en je familie,” vervolgde hij waarop een flauw glimlachje rond Suze’s lippen opspeelde. “Zij jou ook,” bekende Suze toen. “Ze, ehm, snapten waarom je het had uitgemaakt,” deelde Suze hem mee, al was het nu zijzelf die haar blik afwendde. “Mijn moeder wilde nog een stukje boterkoek voor je meegeven,” zei ze toen, al wist ze niet goed waarom. Verontschuldigend voegde ze daaraan toe: “Maar ze dacht niet dat het goed zou blijven, gedurende de treinreis.”
          Toen Suze zichzelf weer voldoende vertrouwde, geen tranen voelde, richtte ze zich weer tot Reiner. “Rein,” zei ze zachtjes. “Dat zijn niet de meest… Vrolijke onderwerpen.” Een diepe zucht volgde. “Het gaat niet zo goed. Met mijn ouders. De boekwinkels – mijn vader heeft er al een aantal moeten sluiten.” Ze was een poosje stil, haar stem haperde. “En Boaz... We zijn bang. We weten niet of hij nog leeft of misschien staat ons hetzelfde lot te wachten.” Suze beet op haar lip, probeerde op die manier haar tranen tegen te houden, tot ze zijn handen rond de hare voelde.
          “God maakt geen fouten. Dat.. dat weet iedereen,” zei Reiner, waar Suze niet direct op reageerde. Haar geloof wankelde, al een tijdje. Ze wist niet goed of ze op Hem kon vertrouwen, nu er zoveel gebeurde in de wereld? Waar was Hij? Waarom liet Hij dat toe? “Mäuschen als God geen fouten maakt… Waarom zijn de Joden dan niet goed zoals ze zijn? Waarom moet iedereen jullie dan hebben, Suze? Wat gebeurt er allemaal, met iedereen? Waarom is de wereld knettergek geworden?”

    “Sshhht,” zei Suze sussend. Eén hand haalde Suze uit die van Reiner en ze legde haar wijsvinger tegen zijn lippen. “Ik weet het niet,” vervolgde ze zachtjes. “Misschien doen we wel iets fout. Of zijn we inderdaad niet goed genoeg voor Duitsland. Of misschien is het wel allemaal onzin.” Lichtjes haalde Suze haar schouders op. “Maar Rein.” Nu fluisterde Suze, terwijl ze haar vinger van zijn lippen. “Probeer het los te laten. Jij moet voor je vaderland vechten. Maak je vader trots – ik red me wel. En als je gemeen moet zijn, of die Jodenzone… Alsjeblieft, doe dat. Ik wil niet dat je problemen krijgt door mij.” Ze liet haar vingers over zijn arm glijden, en pakte ditmaal zíjn hand vast. “Ik zal altijd van je blijven houden, wat er ook gebeurt.”

    ANNA      Pradl
    20 — Voorzitter Dames bakclub voor theekransjes — with Ben — at the dungeons

    Act brutal with no pity. Be harsh, show no remorse.



         
    Ben's interesse in Aurora bleef haar niet lekker zitten, maar momenteel kon Anna er weinig aan doen, behalve dan maar stellen waar haar grens lag. In dit geval dat haar vriendje het beperkt moest houden tot flirten. Iets wat ze alsnog absoluut niet leuk vond, maar ze kon hem ook niet alles verbieden. 'Natuurlijk, maak je geen zorgen darling. Het is alleen maar leuk doen,' probeerde Ben haar vervolgens gerust te stellen. Niet dat ze daadwerkelijk gerust was, ze had meer van hem gehoopt, maar ze moest het er maar mee doen. Ze kon nu niet zo openbaar op het feest de jaloerse bitch gaan uithangen, dat zou daarna moeten komen.
          Dus sleepte ze hem mee om te dansen, zodat ze in ieder geval zijn aandacht een beetje van Aurora kon afleiden. Zodat ze haar eigen aandacht van Aurora kon afleiden. Ze was hier gekomen voor een feestje en om plezier te hebben, niet om zich druk te maken of haar vriendje wel loyaal aan haar zou blijven nu er een nieuwe knappe dame op hun school was gearriveerd. Ben onderbrak hun dans even om haar wat kussen te kunnen geven en om aan te geven dat ze alles kon krijgen wat ze wilde. Nu wilde ze gewoon alleen maar verder dansen. Verder even haar stress kunnen vergeten.
          'Dan een dans, is wat je krijgt,' vertelde hij haar gelukkig, al kwamen ze er niet aan toe om ook daadwerkelijk hun volgende dans in te zetten. Daarvoor had Aurora precies het verkeerde moment uitgekozen om hen lastig te komen vallen. Anna kon het dan ook niet laten om een vuile blik over haar schouder te werpen voor ze Ben losliet om zich naar Aurora te kunnen omdraaien.
          'Anna!' riep Aurora uit, terwijl ze Anna's arm vastpakte. Gauw plakte Anna een glimlach op haar gezicht, ze moest natuurlijk wel een beetje netjes op deze beleefdheid reageren. 'Je ziet er prachtig uit!' riep de Italiaanse nog uit nadat ze een kus op haar wang had gedrukt.
          'Dank je wel, jij ook!' Ze probeerde het enthousiasme in haar stem te brengen en hoopte dat ze hier Aurora mee om de tuin kon leiden. Goede vrienden van haar zouden wel horen dat het nep was, maar een nieuwelinge hopelijk niet. Ze gaf de dame gauw nog een kus op haar wang, want het was wel zo netjes om haar op dezelfde manier te begroeten. Aurora's aandacht bleef alleen niet lang bij haar.
          'Benjamin, mijn rondleider!' riep ze naar hem uit en ook hij kreeg een kus op zijn wang. Anna trok heel even haar wenkbrauw hierbij op, maar in Italië zou het vast normaal zijn om ook een man zo te begroeten. Hoopte ze dan toch.
          'Is dat alles wat ik voor je ben? Auch...' nam Ben haar begroeting in ontvangst, het geflirt overduidelijk hoorbaar. Echt, die jongen greep elk beetje vrijheid dat ze hem gaf. Het liefst had ze hem een subtiele trap of por gegeven, maar ze had zich voorgenomen om hem vanavond maar te laten, zolang hij het inderdaad bij geflirt liet. Niet dat hij er later niets over zou horen. 'Maar het is goed om je te zien, je had het maar druk vanavond.'
          'Anna, je moet me je geheim vertellen! Hoe houd je je handen van je vriend af als hij er zo goed uit ziet in een pak!' bestookte Aurora haar vervolgens weer. Nou, waar dacht ze dat haar handen het grootste gedeelte van de avond hadden gezeten? Om zijn middel natuurlijk tijdens het dansen, tssk. 'Hoe zijn jullie niet allang naar een donker hoekje verplaatst?' volgde daarna de volgende vraag. Kon ze haar neus alsjeblieft in haar eigen zaken steken?
          'Anderen prijzen mij altijd om mijn zelfbeheersing,' vertelde ze Aurora met een brede glimlach. Die van jou is duidelijk niet aanwezig, had ze er het liefst achteraan willen gooien, maar het was beter als ze nu nog de lieve vrede probeerde te bewaren met Aurora. De hint was zo vast al duidelijk genoeg.
          'Hmh, wil je ons zo graag weg hebben?' vroeg Ben nog aan Aurora, een grijns op zijn gezicht die haar niet helemaal aanstaat. Waarna hij er nog een zin aan toevoegde in een taal die Anna niet verstond, vast Italiaans gezien de afkomst van Aurora. Nu zette ze wel even de punt van haar hak op zijn voet. Niet zo hard dat het echt pijn zou doen, maar hard genoeg om ongemakkelijk te zijn.
          'Het zou fijn zijn als ik het hele gesprek zou mogen volgen,' zei ze quasi onschuldig, maar ze wierp Ben wel even kort een boze blik toe. Ze had er al een hekel aan als ze werd buiten gesloten bij mannen onderling, maar bij een vrouw kon hij dit echt niet maken, hoe graag hij ook indruk op haar wilde maken met zijn talenkennis. Dat deed hij maar bij anderen die niet overduidelijk interesse in hem hadden.
          'Dus dames, ik heb nog een hele goede fles klaar staan, hoe klinkt een proost op een mooie avond?' stelde hij uiteindelijk nog voor, zowel haar als Aurora verwachtend aankijken. Oh, nee, ze zou het niet toelaten dat hij alleen met haar en Aurora zou zijn. Ze hield deze gesprekken liever in het openbaar, zowel voor haar eigen veiligheid als die van de andere twee. Ze kon er niet voor instaan welke woorden haar mond zouden kunnen verlaten als ze al haar frustratie over deze situatie kon uiten, of Aurora er nu bij was of niet.
          'Als jij die fles nou gaat halen, dan vermaak ik Aurora wel in de tussentijd.' Ze glimlachte liefelijk en hield Ben strak in de gaten. Als hij slim was zou hij gewoon meegaan met haar voorstel. Geen gedoe, gewoon proberen de avond door te komen zonder dat haar vriendje en deze meid aan elkaar zouden kunnen gaan zitten. Ze was ook zeker niet van plan om niet altijd een oog op één van de twee te hebben.


    Stenenlikker

    Johann      Voss
    19      •      Alone With Inez (and Dagmar, Reiner & Wolf)      •      the dungeons

    Who will stop all this madness that has consequences no man understand?





         
    Zonder dat hij het doorhad, was Johann per ongeluk in Inez schouder gaan knijpen, maar zodra hij haar hand op de zijn voelde, ontspande hij zijn grip weer. Niet dat dat drukkende gevoel op hem daarmee ook verdween. Het bleef net zo intens aanwezig, zorgde dat hij wilde vluchten, maar hij kon nu niet vluchten. Hoe graag hij dit ook wilde na Inez haar woorden die hem een intens schuldgevoel gaven. Sinds wanneer gaf hij zo weinig om anderen?
          De plotselinge omhelzing die hij opeens van Inez kreeg na zijn excuses, verraste hem dan ook een beetje. Haar daarop volgende woorden nog meer. 'Nee, geen sorry zeggen. Ik moet sorry zeggen. Ik flapte het eruit zonder na te denken.' Nee, hij was fout geweest, ze had groot gelijk gehad. Hij had op zijn minst even moeten vragen of hij Inez mocht meenemen, ook al had hij daarvoor Reiner onder ogen moeten komen. Een 'huh?' kwam dan ook even uit zijn mond, maar hij sloeg zijn armen wel weer om Inez heen, probeerde weer rust te halen uit hun knuffel. Lichamelijk contact was nu duidelijk het enige dat hem tijdelijk weer even rustig kon krijgen, al bleef de paniek altijd wel op de loer liggen.
          'Maar. . . ruzie met Reiner?' vroeg ze hem toen ze weer opkeek. 'Wat is er gebeurd? Kan ik iets voor je doen?' Twijfelend keek hij haar aan, zijn armen nog steeds losjes om haar schouders geslagen. Hij had haar überhaupt niet willen vertellen dat hij ruzie had met Reiner, niet nu. Hoe kon hij het hier uitleggen zonder zichzelf weer te verraden? Hij vertrouwde zichzelf momenteel niet met woorden. 'En als je er niet over wilt praten en gewoon een knuffel wilt, mag dat ook,' voegde Inez er gelukkig al gauw aan toe.
          'Gewoon een knuffel,' gaf hij uiteindelijk toe, zich ietwat gesterkt voelend door haar woorden. 'Ik vertel het je later wel.' Het was misschien wel belangrijk dat Inez wist wat er gebeurd was, gezien zij ook goed bevriend was met de jongen. Hij kon het haar nu alleen niet vertellen. Niet hier, niet nu. Hij trok zijn nichtje dan ook weer even tegen zich aan, al voelde hij op precies dat moment Klaus' ogen weer in zijn rug branden. Inez was ook zijn ex, hij zou het vast niet waarderen dat Johann hier nu met zijn ex stond te knuffelen, ook al waren ze familie. Dus hield hij de knuffel kort om dan voor te stellen terug naar Dagmar te gaan. Reiner was weg, dus de kust was nu veilig, er was geen confrontatie met hem nodig. En Johann had Klaus om tevreden te stellen.
          'Als jij naar Dagmar wilt gaan, dan mag dat,' vertelde Inez hem. 'Ik ga denk ik weer terug naar mijn kamer. Het was een slecht idee om naar dit feest te komen, zeker na wat ik Klaus aangedaan heb.' Vooral dit laatste deed Johann een wenkbrauw optrekken. Ze had hem niets aangedaan, ze was tegen het einde van hun relatie duidelijk ongelukkig geweest. Het was eerder de vraag wat Klaus haar had aangedaan. Het was haast de vraag wie Klaus niet iets had aangedaan. Ze leek zelf ook niet helemaal overtuigd, gezien ze zichzelf ineen liet zakken. De grinnik die dit opleverde snapte hij dan weer niet. 'Je mag ook mee komen. Ik heb je gemist deze vakantie. Natuurlijk was Nathan er voor me maar jij bent ook belangrijk voor mij.'
          'Jij hebt hem niets aangedaan,' sputterde hij dan ook tegen. 'Jij hebt ook het recht om ongestoord te genieten van een feestje.' Al had Klaus hier duidelijk andere ideeën over, gezien wie hij tot nu toe al allemaal had lastiggevallen, wiens feestjes hij tot nu toe al verpest had. De rest van haar woorden vertederde hem dan wel weer en heel even trok hij haar weer tegen zich aan. 'Ik moet nog iets doen, maar anders was ik graag meegekomen.' Hij probeerde een glimlach op zijn gezicht te plakken. Hij voelde zich helemaal niet in staat om te glimlachen, maar hij wilde Inez geruststellen. Haar lieve aanbod hielp hem er wel een beetje bij. 'Ik heb je ook gemist deze vakantie.'
          Het liefst had hij haar even een kus op haar voorhoofd gegeven om zijn genegenheid voor haar te kunnen tonen, maar nu Klaus hem bleef nastaren, leek hem dit geen goed idee. De jongen kon behoorlijk jaloers zijn en nu zijn pijlen op Johann gericht waren, durfde hij weinig. Hij wilde niets doen dat Klaus een verkeerd idee kon geven. Dus liet hij zijn handen twijfelend van haar schouders afglijden.
          'Ik zoek je later wel weer op, oké?' vroeg hij haar. Misschien dat hij na het ontvluchten van dit feest nog de energie zou hebben om bij zijn nichtje langs te gaan. Anders sprak hij haar morgenochtend wel. Hij had nu alleen eerst Dagmar om op te zoeken. Hopelijk wilde ze hem uit zijn problemen helpen.


    Stenenlikker

    AURORA CAMORRA
    Being a bitch is my kink, what the fuck else did you think?
    W. lovecouple #23423 • Kerkers


    Suze was verdwenen. Samen met signor patata*. De jongen zag eruit alsof hij nooit schold. Alsof hij nooit zijn zelfbeheersing verloor. Nooit buiten de lijntjes kleurde. Nooit eens kut zei wanneer hij zijn teen stootte. En je al helemaal nooit aan je haren trok wanneer dat nodig was. Zo spannend als een geschilde, gewassen, aardappel welke te drogen lag op een keukenpapiertje. Maar aan Suze haar blik en manier van doen te merken dacht zij er heel anders over. Het waren echter de worden van Reiner Birchenfelt welke Aurora verwarden. Was hij serieus geweest over die Jodenzone? En als dat zo was, was Suze dan joods? Hoe kon ze dan alsnog zo’n blik in haar ogen hebben wanneer ze naar blonde boring boy keek? Aurora moest iemand vragen hoe dit zat, maar wie?
    Wolfgang was ook niet langer in Aurora haar gezelschap, dus aan hem kon ze het ook niet vragen. Nee, in plaats van bij Wolfgang stond Aurora bij Benjamin en zijn Anna. De jongen was haar eerste doelwit geweest, voordat ze zich had beseft dat de school was afgeladen met verschillende soorten snoepjes.
    ''Is dat alles wat ik voor je ben? Auch..'' klonk Benjamin zijn stem speels en hij knipoogde naar Aurora. Hij had wel lef zeg. Zo in het bijzijn van zijn vriendin. ''Maar het is goed om je te zien, je had het maar druk vanavond.'' glimlachte hij.
    Aurora wendde zich tot Anna om haar te complimenteren. “Hoe zijn jullie niet allang naar een donker hoekje verplaatst?” Ze keek Benjamin aan in zijn brutale donkerbruine ogen. Hij wende zijn blik niet af. In plaats daarvan bleef hij Aurora aankijken en trok kort één wenkbrauw op. Aurora bracht haar hoofd schuin en keek de jongen met een kleine glimlach aan. Vastberaden om hun oogcontact niet als eerste te verbreken.
    “Anderen prijzen mij altijd om mijn zelfbeheersing,” zei Anna, maar Aurora keek haar niet aan.
    Benjamin was de eerste die zwichtte en haalde zijn schouders op. “Hmh, wil je ons zo graag weg hebben?” vroeg hij. “Maar als ik er zo goed uit zie, dan wil ik wel eens weten wat ik tegen jou moet zeggen.” ging hij over in het Italiaans. Aurora lachte. De sneaky bitch. Als het mijn vriend was, had hij allang een tik gekregen, dacht Aurora. Maar blijkbaar waren Duitse vrouwen iets minder oplettend of streng voor hun geliefden.
    “Het zou fijn zijn als ik het hele gesprek zou mogen volgen.” zei Anna. Aurora haar blik schoot vliegensvlug naar Anna en ze glimlachte verontschuldigend.
    “Natuurlijk, sorry.” zei ze. “Ik wil wel voor je vertalen. Ben zei dat als het aan hem lag hij je allang had meegenomen van dit feest naar een meer privé onderkomen.” Loog Aurora, ze haalde haar schouders op en keek een beetje ongemakkelijk weg.
    '”Dus dames, ik heb nog een hele goede fles klaar staan, hoe klinkt een proost op een mooie avond?” Opperde de jongen.
    “Als jij die fles nou gaat halen, dan vermaak ik Aurora wel in de tussentijd.” Anna glimlachte liefelijk.
    Aurora liet deze kans niet aan haar voorbij gaan. Het spelletje met Benjamin was leuk, maar ze was niet stom. Openlijk flirten met iemands vriend was leuk voor even, maar ze ging zichzelf niet in de vingers snijden. En dus deed Aurora een stap richting Anna en ging aan het meisje haar zijde staan. “Dat klinkt als een heel goed plan. Ik heb sowieso een paar dingetjes die ik aan Anna wil vragen.” zei Aurora en ze keek verwachtingsvol naar Benjamin, nieuwsgierig naar zijn volgende move.

    *meneer aardappel

    [ bericht aangepast op 9 sep 2021 - 18:23 ]

          REINER ARTUR BIRCHENFELT     
    ”So follow me, and we will write our own history.”

    W. Suze • - in biology class









    "Ik jou ook,” antwoordde het meisje zachtjes, gevolgd door een klein knikje. “Zij jou ook. Ze ehm.. snapten waarom je het had uitgemaakt.”
    Reiner zag niet hoe ze haar blik afwendde. Hij kon haar gewoon even niet aankijken. Haar volgende woorden voelden als messteken in zijn borst.
    “Mijn moeder wilde nog een stukje boterkoek voor je meegeven. Maar… ze dacht niet dat het goed zou blijven, gedurende de treinreis.”
    Kort kneep hij zijn ogen dicht. Ze leek zoveel op haar moeder. Sarah en Suze deelden dezelfde zachtheid. Dezelfde zorgzaamheid.
    Wat was het toch makkelijker geweest als haar familie boos op hem was geworden. Als ze hem thuis vervloekt hadden, hadden gespuugd op de lafaard die hij was. Maar nee. De familie Polak had begrip. De mensen die niemand ook maar een greintje medeleven verschuldigd waren, met de situatie zoals deze nu was, hadden begrip voor hem en zijn privileges. Het was onvoorstelbaar.
    Deze familie verdiende zoveel beter.
    Dit volk verdiende zoveel beter.
    Hij keek eindelijk weer op toen ze zijn naam zei.
    “Dat zijn niet de meest… Vrolijke onderwerpen. Het gaat niet zo goed. Met mijn ouders. De boekwinkels – mijn vader heeft er al een aantal moeten sluiten.”
    Ze nam een momentje om zich te vermannen. Haar groen-blauwe ogen leken met moeite haar tranen te bedwingen.
    Ze mocht huilen. Het gaf niet. Huilde ze maar. Ze had er alle recht toe.
    “En Boaz... We zijn bang. We weten niet of hij nog leeft of misschien staat ons hetzelfde lot te wachten.”
    Reiner schudde langzaam zijn hoofd terwijl hij haar handen pakte. Zijn hersenen draaiden overuren. Hij probeerde alle prikkels en alle woorden op een normale manier te verwerken, maar het was veel voor een brein onder invloed.
    “God maakt geen fouten. Dat.. dat weet iedereen,” sprak hij zijn gedachten uit. “Mäuschen, als God geen fouten maakt… Waarom zijn de Joden dan niet goed zoals ze zijn? Waarom moet iedereen jullie dan hebben, Suze? Wat gebeurt er allemaal, met iedereen? Waarom is de wereld knettergek geworden?”
    Ze trok één van haar handen uit zijn greep om haar wijsvinger op zijn lippen te leggen. Oh, wat voelde haar huid zacht… Zachter dan ooit.
    “Sssht,” suste ze hem, als een moeder die haar kind wilde troosten. “Misschien doen we wel iets fout. Of zijn we inderdaad niet goed genoeg voor Duitsland. Of misschien is het wel allemaal onzin.”
    “Natuurlijk doen jullie niets fout,” reageerde Reiner verontwaardigd. “Jullie hebben nog nooit een vlieg kwaad—“
    “Maar Rein.”
    Hij hield meteen stil. Haar woorden waren van veel meer waarde dan de zijne in dit gesprek. Wat zij voelde, wat zij dacht… dat deed ertoe. Hij was niets anders dan een bevoorrechtte, arische man in een militaire familie. Wat snapte hij nou van wat zij doormaakte?
    “Probeer het los te laten. Jij moet voor je vaderland vechten. Maak je vader trots – ik red me wel. En als je gemeen moet zijn, of die Jodenzone… Alsjeblieft, doe dat. Ik wil niet dat je problemen krijgt door mij.”
    Reiner klemde zijn kaken op elkaar en volgde haar slanke vingers met zijn blauwe ogen. Ze gleden naar beneden voordat ze haar hand op de zijne legde.
    “Ik zal altijd van je blijven houden, wat er ook gebeurt.”
    Haar stem was zo genadig en haar woorden zo liefdevol.
    “Je bent de sterkste vrouw die ik ken,” mompelde hij toen, ingevend wat zijn hart hem zei. “Ik ga mijn vader vragen wat er met Boaz is gebeurd. Hij zit in het bestuur, binnenkort zie ik hem toch weer. Ik beloof je dat ik het zal doen zodra ik hem zie.”
    Zijn vader zou alles behalve blij zijn met die vraag, maar die avond kon het Reiner geen barst schelen.
    “Het spijt me dat ik niet de persoon kan zijn die je nu nodig hebt. Maar ik zal doen wat ik kan. Je helpen, in hoeverre dat voor mij mogelijk is.”
    En dat meende hij, vanuit de grond van zijn hart.
    Ze snapte dat hij het spelletje tot op zekere hoogte mee moest spelen, en ze snapte dat hij ook aan zichzelf en zijn doelen moest denken. Ze keek hem er niet eens op aan. Maar toch, hij zou proberen een oogje in het zeil te blijven houden, zolang als dit alles mocht duren. Het was het minste wat hij voor Suze en de familie Polak kon doen.
    Het ging ontzettend lastig worden, en hij moest zelf niet in een positie komen waarin hij haar niet meer zou kunnen helpen omdat mensen hem niet meer vertrouwden. Dit valse spelletje moest heel delicaat en voorzichtig gespeeld worden.
    Hij keek haar recht in haar ogen aan en veegde een donkere lok haar uit haar gezicht.
    “Mensen mogen absoluut niet weten waar wij vanavond over gepraat hebben. Wat ik jou zojuist beloofd hebt,” zei hij zachtjes. Hij legde zijn handen voorzichtig op haar wangen en gaf haar een lange kus op haar voorhoofd.
    “En als ik je ooit moet kwetsen, dan.. spijt dat me,” voegde hij eraan toe. “Ik wou dat het anders was."
    Hij bracht beide armen om het kleine meisje heen en trok haar tegen zich aan voor een lange, betekenisvolle knuffel.
    Hij hield ook van haar. Natuurlijk hield hij van haar. Maar samenzijn was geen optie nu, en dus had hij haar liefdesverklaring niet beantwoord. Het zou alles alleen maar moeilijker voor haar maken. Hopelijk vond ze een jongen die haar wel kon beschermen en onvoorwaardelijk voor haar op kon komen. Een jongen die een stuk sterker was dan hij, eentje die niet bang was om al zijn eigen toekomstdromen, familie en vrienden om hem heen te verliezen.
    Maar tot ze die persoon gevonden had… Tot die tijd zou hij proberen over haar te waken, zo goed als hij kon.


          “The true soldier fights not because he hates what is in front of him, but because he loves what is behind him."
    - G.K. Chesterton
         


    [ bericht aangepast op 10 sep 2021 - 0:40 ]


    ars moriendi

    Mine.


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'