[RPG • 0] Experium || 45 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven • Rai •Electriciteit •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •Cherry • Voedsel toveren

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •8167 • [Onbekend] •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • Binding

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 19 juli 2021 - 16:58 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Het was al avond geworden. Nish hing nog steeds een beetje rond op het buitenterrein. Hij durfde niet zo goed naar de campus van de Panthers te gaan en overwoog om een nachtje bij Damon te crashen. Het was best een tijd geleden dat ze samen een filmpje hadden gekeken – hij had de laatste weken iets te veel tijd aan Onyx besteed. Niet dat zijn vriend daar moeite mee had, maar Damon was wel degene waar hij de laatste jaren op had kunnen bouwen en hij waardeerde hun vriendschap meer dan hij ooit tegen hem zou kunnen zeggen – want zulke zoetsappige dingen zeggen paste nou niet echt bij hun relatie.
      Daarbij was er eigenlijk nog iets wat aan hem knaagde en wat hij eigenlijk niet echt aan iemand anders kwijt kon. Onyx was een slecht luisterend oor zo zonder gevoelens en Yrla…
      Nou ja, hij had toch liever niet dat de jongen wist dat hij een mes in iemands hart had gedreven. Veel keuze had hij dan misschien niet gehad, maar het was nou ook weer niet iets waar hij trots op was en hij had geen flauw idee hoe zijn vriend erop zou reageren. Het ging nu dan wel verrassend goed tussen hen, maar het bleef nog wel fragiel en hij wilde het gewoon niet verpesten.
      Damon wist daarentegen al dat hij Tony had gedood.
      Misschien wist hij ook een manier om Klaus de mond te snoeren.
      Door de schemering heen liep hij naar de campus van de Rhino’s toe. Voor hij naar binnen stapte, liet hij zich onzichtbaar worden. Zoals verwacht, trof hij Damon in zijn slaapkamer aan. Hij plofte op het andere bed neer en liet de onzichtbaarheid weer wegtrekken.

[ bericht aangepast op 19 juli 2021 - 22:17 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Jester heeft ervoor gezorgd dat je eruit werd gestuurd?’ herhaalde Kris, die dat nog niet helemaal kon rijmen met het beeld van Jester dat hem tot nu toe geschetst was. Al was hij natuurlijk samen met Onyx, dus hij moest toch ergens wel wat ruwe randjes hebben. Hij grinnikte toen hij Fox aankeek. ‘Dus jij was stiekem een beetje verliefd op een pestkop?’
      Er trok een blos over Fox’ wangen – precies zoals vroeger altijd gebeurd was als Kris hem er op wees dat hij onbewust met iemand aan het flirten was.
      ‘Toen was hij al geen pestkop meer,’ wierp Fox tegen. ‘En ik was niet… Ik was niet écht… Wacht – hoe weet jij dat?’
      Kut.
      Hij haalde zijn schouders op. ‘Fayr en ik zaten uren samen in een cel. Ik heb zo’n beetje ieders levensverhaal gehoord. Het was nogal een ingewikkeld verhaal over Onyx en Jester en jou.’
      Het liefst wilde hij over wat anders beginnen, maar hij was bang dat dat alleen maar opviel.
      Fox sloeg zijn ogen neer. Had hij gehoopt dat er een herinnering was losgekomen? Zo onder de neus van de drie jonge Panthers durfde hij niet zo goed naar Fox’ hand te reiken, bang dat zij wel doorhadden dat hij dat alleen deed om Fox af te leiden.
      ‘Maar dat is allemaal goed gekomen, begreep ik,’ ging Kris maar verder. Hij wierp een blik op Merrin en Adam. ‘Over jullie heeft Fayr niet veel verteld. Jullie zitten hier zeker nog niet zo lang op school?’
      ‘Ik ongeveer tien weken, Nenya drie weken langer en Merrin bijna anderhalf jaar,’ antwoordde Adam.
      ‘Adam hoorde ik eens viool spelen,’ zei Fox. ‘Toen ben ik gaan luisteren. En Merrin heb ik dus bij het nablijven ontmoet en Nenya was mijn date tijdens een feest – of nou ja, ik was vergeten wie ik als date had gevraagd dus het was een soort last minute-date.’ Hij keek vluchtig naar de twee jongens. ‘Maar dat was een stom feest, dus laten we het daar maar niet over hebben.’ Hij keek Kris weer aan, zijn blik vulde zich met pijn. ‘Jij hebt al in geen jaren een feestje gehad hè? Nou – we moeten binnenkort maar wat kleinschaligs organiseren. Een boys night!’ Hij keek Nenya aan. ‘Sorry.’ Hij grijnsde scheef. ‘Maar een girls night is vast ook leuk voor jullie!’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Er was iets mis, en Fayr werd er wakker van. Het was schemerig in de kamer. Ze knipperde met haar ogen en haar blik viel op de muur voor haar neus en het dekbed waar ze onder had geslapen. En van de ene op de andere seconde bonsde haar hart in haar keel. Waar was ze? Ze was niet thuis- Voor een paar duizelingwekkende seconden kon haar versufte brein niet bij elkaar puzzelen waarom de kamer zo wereldvreemd was, maar die kast tegelijkertijd zo ontzettend bekend en haast exact dezelfde was als de hare.
      Precies dezelfde, eigenlijk. Want ze was teruggehaald, herinnerde ze zich ineens weer. Geruild voor Romeo, op het dak, samen met Kris. Ze sliep bij Jester op de kamer, daarom zag alles er zo verdraaid uit. Fayr draaide haar hoofd opzij, zoekend naar donkere silhouet van de roodharige jongen aan de overkant van de kamer. Die lag ook te slapen. Nog steeds, of misschien alweer. Maar hij was er, en de kamer leek er onveranderd uit te zien. Fayr werkte zichzelf overeind en trok het gordijn een stukje opzij. Het terrein van de school baadde in een miezerig zonnetje. Ze was nog steeds op Experium. Langzaamaan daalde haar hartslag weer een beetje.
      Iemand had een bord met twee broodjes en fruit op het nachtkastje naast haar neergezet. Ineens realiseerde Fayr zich hoe erg ze rammelde van de honger. Wat Vienna haar vanochtend ook gegeven had, het was lang niet genoeg geweest. Ze stak haar hand uit naar de banaan--en bevroor direct toen ze de donkere vlekken op haar huid zag. Bloed. Nog steeds. Haar maag draaide zich om.
      Eerst haar handen wassen. Eindelijk. Ze duwde de deken met haar voeten iets verder van zich af en liep met knikkende knieën naar de wasbak in de hoek. Vijf minuten lang bleef ze haar vingers schrobben, tot haar handen eindelijk weer een beetje als van zichzelf aanvoelden. Het vest had ze ergens al op de grond achtergelaten, maar Vienna was al verdwenen voor ze haar vriendin had kunnen vragen een nieuwe nachtjapon mee te nemen.
      Fayr bleef even aarzelend voor de kast staan, maar het idee dat er nog steeds spetters bloed op de stof zaten deed haar de rillingen over de rug lopen en ze trok de kast toen toch maar open. Het voelde nogal ongemakkelijk om tussen iemands kleren rond te snuffelen terwijl die nog geen twee meter van haar weg lag te slapen, maar Jester werd gelukkig niet wakker. Fayr pakte uiteindelijk maar gewoon een donker-uitziend shirt van een de stapel en probeerde zichzelf te overtuigen dat niemand dat toch erg zou vinden. Zodra ze het uitvouwde werd al meteen duidelijk dat die in ieder geval niet van Jester was, maar het was schoon en droog en rook naar wasmiddel, en was honderd keer beter dan wat ze nu zelf aanhad.
      Zo zachtjes als ze kon glipte Fayr de gang op naar de wc. Haar blaas voelde aan als een enorme waterballon, voor de tweede keer vandaag. Het shirt was haar te groot en viel tot over haar billen, en haar armen pasten er ook makkelijk drie keer in. Waarschijnlijk dus ook niet van Fox, maar van Onyx. Net zo zachtjes, maar ondertussen drie keer zo moe glipte ze de kamer weer in. Haar smerige nachtjapon schoof ze maar op een hoopje bij het voeteneind van het bed waar ze op sliep. Het allerliefste zou ze zijn gaan douchen, maar van het idee alleen al vielen haar ogen al dicht. En dan moest ze naar beneden, want haar spullen stonden daar. En daar zou niet zomaar een jongen binnenlopen. En... daar moest ze dan alsnog haar eigen kamer in, voor schoon ondergoed en iets voor haar haren. In haar eentje.
      Dus ze ging niet. Ze vond het afschuwelijk laf van zichzelf, maar ze kon het gewoon écht niet. Op het randje van het bed werkte ze langzaamaan het eten weg, en dronk weer een heel glas water leeg. Straks kwam Vienna vast wel weer kijken. Dan kon ze het aan haar vragen. Dat idee stelde haar ietsje gerust, en ondanks dat ze zich nog steeds ontzettend vies voelde, was ze ook te moe om er heel veel meer aandacht aan te besteden. Het liep nu tegen elven, wat betekende dat ze pas zo'n vier uur had geslapen. Haar gave voelde misselijkmakend fragiel onder haar vingers.
      Tegenover haar had Jester geen spier vertrokken sinds ze wakker was geworden, en zag er zelfs in dit schemerdonker eerder dood uit dan levend. Het was dat ze hem kon horen ademen, anders was ze eraan gaan twijfelen. De necrose was er nog steeds. In de tussentijd dat ze was verdwenen hadden ze het niet kunnen oplossen zonder haar. Maar ze konden ook niet eindeloos wachten, een deel van zijn lichaam was gewoon... dood, en stond nu nog in contact met het levende deel. Fayr stond langzaam op. Haar vingers prikten venijnig, maar toch raakte ze voorzichtig even Jester's hand aan. En hoewel zelfs alleen een lezing al niet lukte, dacht Fayr niet dat het heel veel uit zou maken.
      Nog even en hij werd letterlijk ziek van zichzelf.

[ bericht aangepast op 20 juli 2021 - 22:32 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Nenya haalde haar schouders op, toch wel een tikje ongemakkelijk. 'Weet het niet hoor, de vorige girls night eindigde met mijn voorspelling dat Onyx stierf,' zei ze. 'Maar als we het nou tegelijk doen dan kan iedereen gewoon op elkaar letten en hoef ik geen enge dingen te zien.'

[ bericht aangepast op 19 juli 2021 - 23:56 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Het voelde als een eeuwigheid geleden dat Fox een feestje had georganiseerd – dat verschrikkelijk was geëindigd – dus hij had er meteen zin in. Na de heftige week die ze achter de rug hadden, kon iedereen vast wel weer wat afleiding gebruiken. Natuurlijk mocht niet iedereen wat dat Kris er was, maar het kon in elk geval met alle Panther-jongens en Fire kon ook wel komen. En Emil vertrouwde hij ook wel. En als hij dan een leuk thema bedacht… ja dat werd vast geweldig!
      ‘Dan doen we het gewoon op dezelfde avond – kan er niets misgaan!’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Damon keek niet meer op of om van plotselinge rare geluiden of bewegingen in zijn kamer. Als hij erop reageerde werden ze toch alleen maar erger, had hij geleerd. Daardoor merkte hij dan ook pas halverwege zijn volgende zin die hij stoïcijns gewoon was gaan lezen, dat hij niet meer alleen was. Hij had niemand door de deur naar binnen zien wandelen, maar nu zat er iemand tegenover hem op het andere bed. Damon liet zijn boek zakken, en zijn blik gleed bestuderend over Nish' gezicht.
      Sinds woensdagnacht had hij de jongen niet meer gesproken. En dat had niet aan hem gelegen, want hij was twee keer zelf maar naar de campus van de Buffalo's toegegaan, om daar vervolgens beide keren enkel een lege kamer aan te treffen, en geen Nish. Ook niet na een halfuur in zijn eentje op de Playstation van zijn vriend gespeeld te hebben, in de hoop dat die binnenkort nog terug zou komen. En dat was toch ook wel een beetje de maximale hoeveelheid moeite die hij kon doen om de jongen te vinden, want teruggrijpen naar je iNet als laatste redmiddel om iemand te vinden maakte je lachwekkend wanhopig. Misschien dat hij morgen een neutraal appje zou sturen. Gewoon om te vragen of Nish zin had samen te chillen. Niemand hoefde te weten dat het hem in werkelijkheid best wel dwarszat dat hij zijn vriend niet kon vinden, al helemaal omdat hij wist wat Nish gedaan had en wat Experium daarvan zou vinden.
      'Spetterende entree man,' zei hij droogjes. 'Leuk dat je nog bestaat.' Hij legde het boek weg.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Er klopte iets niet aan wat Kris zei. Met samengeknepen ogen keek hij naar de jongen naast Fox en om een of andere reden vond hij de jongen nog steeds niet aardig, ondanks dat er weinig gezegd was. Hij had wel heel spontaan een opmerking gemaakt tegenover Fox, die daar niet van op leek te kijken. Hij zei dan wel dat hij dat onthouden had van Fayr haar verhaal, maar als Fayr echt van iedereen een levensverhaal had verteld, dan was dat wel iets specifieks om te onthouden over iemand die je niet kende. Merrin herinnerde van zijn eigen geheugenverlies dat de eerste uren heel verwarrend waren geweest, maar goed. Hij had niemand herinnert, misschien was dat anders als het maar een iemand was. Of misschien had Kris gewoon een beter geheugen dan hem. Had Jester iets gezegd over wanneer het geheugen van Kris was gewist? Dat kon hij zich helaas niet herinneren. Hoe lang zat de jongen al zonder geheugen? Het leek bijna cru als Kris al drie-en-een-half jaar Fox vergeten was en Fox zo verdrietig was geweest om iemand die hem niet eens meer kende. Hij wilde het ergens vragen, hoe lang hij al niet meer aan Fox dacht, maar die vraag kon Kris zelf natuurlijk niet beantwoorden. En kijkende naar Fox durfde hij de vraag niet te stellen en besloot het te vergeten. Fox was zo gelukkig en dan stond hij hier stom te doen over een opmerking. Misschien was hij gewoon argwanend en op zoek naar iets. Dat vond hij wel iets voor zichzelf.
      "Klinkt goed. Wanneer gaan we dit doen?"

[ bericht aangepast op 20 juli 2021 - 12:35 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Nish glimlachte flauwtjes. Had Damon naar hem gezocht? Op zich was dat niet zo vreemd – na het begraven van twee lijken. Hij aarzelde. Werd het niet tijd dat hij zijn vriend wat meer in vertrouwen nam? Hun vriendschap was altijd al wat oppervlakkig geweest, maar hij geloofde wel dat er meer voor hen in kon zitten. Vrienden die zonder vragen te stellen hielpen om twee doden te begraven, vond je niet overal. Met Onyx was het makkelijk gegaan om een diepe vriendschap op te bouwen, met name omdat Onyx al met zo veel shit zat. Daarna was het met Yrla ook vrij makkelijk gegaan. Als het met die jongens kon – waarom dan niet met Damon? Hij wist dat Nish zijn beste vriend was en dat zijn andere contacten dus nóg oppervlakkiger waren. Waarschijnlijk was het slechts een kwestie van tijd voordat Zebediah wilde kijken of hij de jongen voor zijn karretje kon sparren, dus Nish had hem veel liever aan zijn kant staan. Daar kwam nog bij dat hij Onyx’ broertje was. Het was sowieso ontzettend kut als Zebediah hem eerder vertrouwde dan dat zij dat deden.
      ‘Ik heb tegenwoordig een kamer bij de Panthers.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Zodra Jester en Fayr weer een beetje op krachten zijn?’ stelde Fox voor. ‘En Jester weer een beetje kan lopen enzo.’ Hopelijk kon dat snel. Het leek hem verschrikkelijk om in een rolstoel te zitten – in elk geval voor iets anders dan voor de gein. ‘Dat kan vast wel volgend weekend!’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Emil wist niet waar hij zijn blik op moest richten toen hij Fire zag fronsen. Tuuli was Fires ex – een gevoelig onderwerp. Hij beet op zijn lip terwijl hij zijn blik neersloeg. Hij had Fire in vertrouwen willen nemen omdat de jongen nu ook met zijn problemen naar hem toe was gekomen. Het voelde verkeerd om wel Jesters hulp te vragen – zeker nu Fire zijn twijfels over de leider van de Panthers had gedeeld. Dat hij Fire wílde vertrouwen, voorkwam echter niet dat zijn hart als een razende tekeerging.
      ‘Hoe weet je dat het Tuuli is?’ vroeg Fire zacht. ‘En – wat zegt ze dan?’
      Emil kneep zijn lippen op elkaar terwijl hij de moed verzamelde om te vertellen wat er die avond was gebeurd. Hoewel hij het verhaal al met Nenya had gedeeld, was de schaamte niet minder geworden.
      ‘Die avond dat Fox als beer naar binnen rende… raakte ik in paniek. Ik… vluchtte.’ Hij haalde moeizaam adem. ‘Ik liet mijn beste vriendin achter – en zij stierf.’ Hij kneep zijn ogen stijf dicht toen de herinneringen door zijn hoofd spookten. ‘En sindsdien kruipt ze soms in mijn hoofd. Dan krijg ik afschuwelijke hoofdpijn… en dan zegt ze nare dingen. Dat ze het me kwalijk neemt dat ik wegvluchtte… Dat ik het niet verdien om vrienden te hebben. Dat ik een lafaard ben, een egoïst, dat ík die avond had moeten sterven…’ Zijn onderlip begon te trillen en hij concentreerde zich op zijn ademhaling om de tranen in bedwang te houden.
      ‘Maar hoe weet je dat het echt Tuuli is?’ vroeg Fire zacht. ‘En niet… je eigen schuldgevoel.’
      Hij gelooft me niet.
      ‘Dat weet ik gewoon. Ik vóél een aanwezigheid op zulke momenten, alsof er tentakels om mijn bovenlijf worden geslagen en alle lucht uit me persen.’ Hij duwde zijn duimnagels tegen elkaar aan. ‘En de hoofdpijn is echt ongelofelijk. Maandag, op het feest… Viel ik bijna flauw van de pijn.’
      Er viel een gespannen stilte.
      Schichtig keek Emil op. Hij werd misselijk toen hij de twijfel op Fires gezicht zag.
      ‘Laat maar,’ mompelde hij.
      ‘Nee wacht,’ zei Fire voor hij kon opstaan. ‘Ik geloof wel dat er iets is… Ik vraag me gewoon af…’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik was bij Tuuli, toen ze stierf. En ze was niet wraakzuchtig – zelfs niet op Fox. Ze was juist kalm – we praatten juist nog over onze breuk en dat het haar speet hoe het verlopen was. Ik kende haar heel goed, Emil, maar jij ook. Kun je je echt voorstellen dat zij iemand zijn ángst zou kwalijk nemen? Zo… zo was ze echt niet. En ik ontken niet dát er een aanwezigheid of een stem is – maar zou het niet iets of iemand kunnen zijn die zich voordoet als Tuuli? Zou het niet Maaya kunnen zijn, dat ze je dat laat hallucineren?’
      ‘Maar waarom zou ze dat doen?’
      ‘Ik weet het niet.’ Fire keek hem aan. ‘Maar Rhino’s misbruiken hun gaven wel vaker op anderen. Het zou kunnen. Misschien moeten we eerst achterhalen of het écht Tuuli is. Je kunt eens met Klaus gaan praten – die weet misschien wel of ze in de buurt is. En anders… kun je haar misschien een vraag stellen waarop maar weinig mensen het antwoord weten? Vraag naar haar favoriete bloemen, bijvoorbeeld.’
      ‘Haar favoriete bloemen? Maar ik zou niet weten wat dat zijn.’
      Fire glimlachte flauwtjes. ‘Precies. En ik wel. Als je haar antwoord hebt, zal ik je vertellen of het echt Tuuli is. Als dat echt zo is, kunnen we met Klaus gaan praten. Als dat niet zo is… dan moeten we erachter komen wie je écht lastigvalt.’
      Emil knikte langzaam. ‘Bloemen,’ herhaalde hij. Zijn mondhoeken krulden op in een dankbare glimlach. ‘Dat is een goed plan.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Damon trok verrast zijn wenkbrauwen op. 'Want je was je privacy ineens zat ofzo?'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Zoiets.’ Nish voelde de ijsklont die sinds dinsdag nog geen moment écht was weggeweest, weer toenemen. Hij wendde zijn blik af. ‘Zebediah leeft nog. Bouwt een leger om de school binnen te vallen.’ Hij dacht terug aan het moment dat hij door de mand was gevallen. Het bewijs van Onyx’ woede was nog steeds op zijn gezicht te zien. Zijn vingers gleden langs een korst vlak naast zijn wenkbrauw. ‘Hij chanteerde me met Onyx, liet me dingen voor hem doen en toen ik tot de slotsom kwam dat hij de tering kon krijgen, viel dat niet echt in goede aarde. Dus eh, ik slaap sindsdien niet meer in mijn eigen kamer.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

David tikte onophoudelijk met de achterkant van zijn pen tegen zijn been aan, terwijl hij de deuropening van zijn lokaal scherp in de gaten bleef houden en in de tussentijd de schijn probeerde op te houden diep in een dossier verzonken te zijn. Noah was te laat. Al zesentwintig minuten en eenenvijftig seconden, en het onbehaaglijke gevoel in zijn maag steeg met elke tik van de klok. Waar bleef die jongen? Hij was nog nooit zo laat geweest.
      Hij sloeg toch niet ook deze lessen over? David verwisselde de pen van hand. Navkar was er gisteren pas mee gekomen, tijdens de lunch. Dat Noah niet in zijn les gezeten had op dinsdag. En Williams en Gates hadden tussen neus en lippen door opgemerkt dat hij er bij hen ook niet geweest was, wat Moreau neutraal had onderstreept door mede te delen dat ze Noah vanochtend ook niet gezien had. In eerste instantie had het niet heel zorgelijk geklonken. Iedere student miste wel eens een les, of spijbelde wel eens. Natuurlijk zou 4184 de wind van voren hebben gekregen zodat hij het voortaan wel uit zijn hoofd zou laten, maar dat was meer uit principe dan dat het echt een gat in zijn opleiding was.
      Maar het was niet één les. De hele donderdag kwam hij niet opdagen, en zelfs Yara had hem niet gezien. En sinds David dát nieuws gehoord had, was de knoop in zijn maag begonnen. Er waren de afgelopen tijd twee leerlingen al spoorloos verdwenen, zonder dat Experium er iets mee te maken had gehad. Twee Rhino's, een naamloze en een veel oudere student. En donderdag was het aantal absenties ineens de lucht in gevlogen. Het van een paar uur geleden vermeldde dat geen van de vijf in de eetzaal gezien was, die ochtend.
      6107, Lion.
      4685, Panther.
      4667, Panther.
      4184, Panther.
      1694, Panther.
      Maar het was maar een dag en een ochtend. Wie weet zaten ze nu allemaal gewoon rustig in de les en maakte hij zich druk om niks. Hij wisselde de pen nog eens van hand. Noah was er nog steeds niet, en ondertussen al bijna een halfuur te laat. Of de anderen er wel waren interesseerde hem eerlijk gezegd geen moer. Zijn zoon was er niet en dat was het enige wat echt belangrijk was. Resoluut sloeg hij het dossier dicht en kwam overeind. Hij ging het wel gewoon controleren en de jongen desnoods zelf maar ophalen.

Er was iets mis. Hij wist het gewoon. Voelde het aan zijn botten terwijl hij met een stevige pas naar de campus van de Panthers beende. Noah had aardrijkskunde gehad moeten hebben, en natuur- en scheikunde. Maar beide docenten hadden al hun hoofd geschud voordat hij de vraag had kunnen stellen. Maxwell had nog een vaag excuus gekregen van 1694, die vandaag wel was komen opdagen. Overbelaste gaven, voor Noah, een leerling van Maxwell, en nog een van de vijf. Maar de mentorleerling van Maxwell kwam vijf minuten later met een heel andere uitleg alsnog aanzetten, en Noah niet.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Er kroop een bezorgde frons tussen Damons wenkbrauwen terwijl hij luisterde. Wat hij er precies van vond dat Zebediah nog leefde wist hij niet, maar het klonk hem wel meer dan een beetje vreemd in de oren dat hij een leger aan het opbouwen was om de school mee binnen te vallen. Niet per se onkarakteristiek (want legde er maar eens een vinger op wie Zebediah nou precies was), maar wel een beetje paranoïde en ook wel gewoon gestoord. De gast was met een reden verwijderd. Hij had drie doden op zijn geweten, en god wist wat nog meer. Het was niet iemand die je bewust dwars ging zitten.
      Zoals Nish, dus blijkbaar.
      Was die wond op zijn wenkbrauw ook Zebediah's werk? Hij had er afgelopen woensdag ook al gezeten, maar in het donker was Damon er eigenlijk vanuit gegaan dat het een verse klap was geweest. Maar deze korst zag er al wat ouder uit dan net meer dan een dag. En enkel grof geweld was ook niet echt Zebediah's stijl--en in ieder geval niet die van Romeo.
      '...Shit gast, alles oké?' Damon was ondertussen op de rand van zijn bed gaan zitten. 'Wat is er gebeurd?'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Nee, niet echt.’ Nish kauwde op zijn lip. Eigenlijk was alles gewoon helemaal kut. Eerst Onyx die toch liever Jester had. Toen Zebediah met zijn walgelijke opdracht. Vervolgens Dezi en Tony, en Onyx die compleet instortte toen Jester stierf, en daarna kwam Kris terug – wat natuurlijk positief was maar wat hem wél met een torenhoog schuldgevoel opzadelde… Hij had verdomme nog nooit zo’n heftige week meegemaakt en het enige wat hem erdoorheen sleepte was het feit dat hij er niet meer alleen voorstond.
      Hij zou Damon reageren als hij vertelde wat Zebediah had gedaan?
      Zou hij er een kutopmerking over maken, zorgen dat morgen de hele school ervan wist?
      Dat zou hij verdienen. Dat was wat hij Vienna had aangedaan.
      Misschien wílde hij dat ergens wel, als boetedoening.
      Nish keek vluchtig op naar zijn vriend. Ze hadden nooit diepe gesprekken gehad en ergens was hij een beetje verbaasd door de zorgzame blik in zijn ogen.
      Iets wat hij niet verwacht had – net zoals hij dat van Onyx nooit had verwacht.
      Opeens voelde hij de drang om hem te vertellen dat hij een geweldige broer had, maar hij wist dat het niet aan hem was om dat te doen.
      ‘Hij eh, kwam midden in de nacht naar me toe,’ mompelde hij met een afgewend hoofd. ‘Hij deed me een halsband om en droeg me op… om dingen bij hem te doen.’ Hij kneep in zijn vingers toen de beelden langsflitsten, toen hij hem weer kon vóélen. Onbewust streek hij langs zijn keel, maar de pijn die hij toen had gevoeld zat aan de binnenkant. Hij slikte de opkomende tranen weg. ‘Hij zei dat hij nog wel terugkwam voor meer,’ mompelde hij. ‘Ik wil m’n kamer niet meer in – en ik wilde ook niet meer alleen slapen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.