[RPG - 200] Courage and Conviction — Cold War • Speeltopic - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek
  • 5 jan 2022 - 16:20   darkurge is offline
    darkurge
    darkurge 3074

    Courage and Conviction
    “I can deal with Stalin. He is honest, but smart as hell.”
    — President Harry Truman, diary entry, July 17, 1945.
    Propaganda I II III
    Rollentopic Praattopic Speeltopic

    		      
    Berlin. End of WW2.
    Met de onvoorwaardelijke capitulatie van het nationaalsocialistisch Duitsland op 8 mei 1945 werd de Tweede Wereldoorlog in Europa beëindigd. De belangrijkste overwinnaars, de Sovjet-Unie, de Verenigde Staten en Groot-Brittannië namen op 5 juni 1945 de regeringsmacht in Duitsland officieel over en stelden de bezettingszones in Duitsland in. Later werd ook een zone aan Frankrijk toegewezen. De gebieden ten oosten van de Oder-Neissegrens werden toegewezen aan Polen en de Sovjet-Unie en maakten geen deel meer uit van Duitsland. Het is nooit de bedoeling geweest dat het resterende deel van Duitsland verdeeld zou worden. De vier bezetters zouden met elkaar samenwerken, maar de samenwerking met de Sovjet-Unie bleef niet lang standhouden.

    Midden in de Sovjet-bezettingszone van Duitsland lag Berlijn, dat na de overwinning van de geallieerden op nazi-Duitsland was opgedeeld in een Amerikaanse, een Britse, een Franse en een Sovjet-sector. Toen op 20 juni 1948 in de westelijke bezettingszones de nieuwe munt de D-mark werd ingevoerd, verklaarde Stalin dat dat in strijd was met de gezamenlijke afspraken. Als reactie hierop sloot hij de toegangswegen af en startte daarmee de blokkade van Berlijn.

    Op 24 juni 1948 blokkeerden de Sovjetautoriteiten de westelijke sectoren in de hoop de hele stad te annexeren. Het was voor mensen uit de drie westelijke sectoren verboden door de sector van de Sovjet-Unie te reizen. Omdat de sectoren van het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en de Verenigde Staten als een eiland in de Sovjetsector lagen, was het niet mogelijk deze gebieden over land van goederen te voorzien. De westelijke geallieerden reageerden daarop door een luchtbrug in te stellen: alle goederen die de stad nodig had werden met vliegtuigen aangevoerd. Op 12 mei 1949 werd de blokkade opgeheven.

    Huidige Skip
    Welcome to Berlin
    “Too many people here and in England hold the view that the German people as a whole are not responsible for what has taken place – that only a few Nazis are responsible.
    That, unfortunately, is not based on fact. The German people must have it driven home to them that the whole nation has been engaged in a lawless conspiracy against the decencies of modern civilization.”
    — Franklin Roosevelt, August 1944.

    		      
    die betrunkene Katze, East Berlin.
    Wednesday. 30 juni 1948. 21:23
    De zon gaat onder. Berlijn is al maanden chaotisch. Na de val van het Derde Rijk is Berlijn een ruïne vergeleken met de levendige hoofdstad van Hitler's Arische droom. Maar sinds 2 september 1945 maken de nationaal socialisten de dienst niet meer uit. De Amerikanen, Britten, Fransen en Soviets hebben hun plek ingenomen en de spanningen tussen deze naties loopt steeds hoger op. Te midden van deze chaos komt een groep vrienden samen in een café genaamd die betrukene Katze, welke gerund wordt door de Duits-Amerikaanse Gail Evans. Een pokerclub werd opgericht door schoonzussen Josie Rosler en Freya Rosler-Scholtz en de wekelijkse bijeenkomsten bieden een ontsnapping aan het dagelijkse leven in de gevallen stad. Familie en vrienden werden uitgenodigd voor de wekelijkse pokeravondjes. Het is een bond gezelschap geworden; een weerspiegeling van de stad buiten het café. Bankmedewerker en zusje van een van de oprichters Charléne Rosler, Duitse verzetsstrijders Alexander Dahlinger en Lorelei Meminger, Duitse verpleegster Odette Hartmann, de gewonde Duitse soldaat Ludovic Müller, kampbewaker Heinrich Hoffmann en Nazi sniper Michael Blumenthal, Soviet Night Witch Darya Ivashkova, hospik Liliya Romanova en grensbewaker Ilya Sokolov in Oost-Berlijn, de Amerikaanse grensbewaker James Morgan uit West-Berlijn, de Joodse Isaac Goldmann en Jesse Sherman, de Italiaanse Giovanni Pellegrino, Aloisia Lehmann die haar weeshuis staande probeert te houden, psychologiestudente Lina Steiner en zelfs de verloren IRA-strijder Paddy Mac Lochlain maakt onderdeel uit van de groep. Vanavond voegt zich daar exotisch danseres Rouge de Sauvage bij op verzoek van laatstgenoemde Ier.

    De sfeer is broeierig. Het is warm in Berlijn en door de blokkade van de Soviets is er steeds minder eten in het Westerlijk deel; drank is er daarentegen in overvloed in die betrunkene Katze. Om elkaar te helpen heeft de pokerclub eten verzameld voor de leden die woonachtig zijn in West-Berlijn; het minste wat ze voor elkaar kunnen doen in deze moeilijke tijden. Sommige leden zullen al aanwezig zijn in Gail haar café, anderen komen net aan of zijn nog onderweg. Maar wees gewaarschuwd; te lang om dit tijdstip op straat blijven rondhangen is niet verstandig. Niet alle grensbewakers willen een oogje dichtknijpen zoals Jimmy en Ilya bereid zijn om te doen voor een pokerclubje. Het bier staat koud, Gail gaat over de bar, Josie en Freya gaan over de potjes poker en vergeet je niet aan de huisregels te houden!

    Haast je naar binnen, de tap is open. Pokeren maar.

    die betrunkene Katze
    • Kroeg in Oost-Berlijn
    • bar met tap
    • kelder
    • verschillende tafeltjes met stoelen, maar één grote tafel te midden van de ruimte waaraan gepokerd wordt
    • open haard
    • dartbord en oude pooltafel die lichtelijk is beschadigd en er missen een paar ballen
    • platenspeler met uitgebreide platencollectie
    • voorraad sterke drank achter de bar
    • gescheiden wc's: 1 mannen wc en 1 vrouwen wc
    • ramen zijn afgeplakt
    • ruimte wordt verlicht door lampen en kaarsen
    • oude piano in de rechterhoek van de kroeg
    • kleine verhoging met een oude microfoon, paal/pilaar, welke dient als podium
    • iedereen komt binnen via de achterdeur in een afgelaten steegje, de voordeur wordt niet gebruikt en is al tijden dichtgetimmerd

    Huisregels - Gail
    1. Kotsen is Ruimen
    2. Slopen is nieuwe kopen - of heel hard rennen en maken dat je weg komt.
    3. Blijven pitten is afwas doen/vloer boenen.
    4. Voor niks gaat de zon op.
    5. Wapens inleveren bij de deur, op medische spullen daargelaten.
    6. Onderhandelen kan en mag altijd (wil niet altijd iets zeggen)
    7. Vechten -> buiten.
    8. Weddenschappen mogen gelegd worden.

    Extra informatie over de setting.
    Ter informatie over de hele setting is dit filmpje top!
    Samengevat:
    - Soviets blokkeren alle wegen, spoorwegen en alle waterwegen op 23 juni. Ook de elektriciteit is afgesloten.
    - De geallieerden hebben genoeg eten voor 36 dagen, daarna zal de bevolking verhongeren.
    - Op 26 juni arriveren de eerste vliegtuigen met rantsoen.
    - Rpg start op 30 juni, 1 week na de blokkade door de soviets, 4 dagen na de eerste vliegtuigen zijn aangekomen.
    - De precieze afsluiting is een beetje onduidelijk voor 'gewone burgers', dus daarvoor geldt:
    • alleen met een paspoort en bewijs van werk mag je over de grens (dus alleen als je en paspoort hebt en bewijs dat je moet werken in oost-berlijn mag je de grens over en vice versa. Joden zullen geen paspoort hebben en er kunnen genoeg reden zijn waarom je char ook geen paspoort heeft; als je dat een leuke verhaallijn vindt voor jouw boy or gal.)
    • grenswachters moeten dus streng controleren en bewaken
    • schoten mogen worden gelost.
    • de gehele grens wordt bewaakt met barbed wire, cementblokken en grenswachten, (geen muur die wordt pas later gebouwd).

    Voor onze chars is van belang:
    - het café waar ze elkaar ontmoeten staat in Oost-Berlijn
    - West-Berlijn heeft een te kort aan eten, drinken, fuel en geen elektriciteit en geen gas.
    - In heel Berlijn is de situatie erbarmelijk: 80% van de city centre is in ruins

    Character wehereabouts
    Character overview
    • Gail & Josie - at the bar - die betrunkene Katze
    • Darya & Heinrich - at the bar - die betrunkene Katze
    • Jimmy & Isaac - outside, backdoor - die betrunkene Katze
    • Aloisia & Misha - outside - somewhere in Berlin
    • Charléne & Ludovic - outside - somewhere in Berlin
    • Ilya & Lorelei - outside - borderpost
    • Paddy & Rouge- inside - the Lollipop

    [ bericht aangepast op 10 jan 2022 - 12:35 ]

    27 jan 2022 - 14:38   darkurge is offline
    darkurge
    darkurge 3074

    卐 Heinrich Heydrich Hoffmann ϟϟ
    30 • mason • East-Berlin • at the bar • with Darya

    		       Darya haar handen hadden Heinrich zijn gezicht omvat, maar het voelde eerder alsof ze hem bij zijn ballen had gegrepen.
          Vroeger, in betere tijden, was het altijd andersom geweest. Letterlijk, maar ook figuurlijk. Nog altijd was het wennen om niet langer in een samenleving te leven waarin hij de bovenhand had. Heinrich was het zo gewend om te kunnen zeggen wat hij wilde, dat op momenten als dit het als een klap in zijn gezicht aankwam wanneer hij besefte dat dat niet langer het geval was. Niet langer had hij vrijspel om te doen en laten wat hij wilde. Om zijn wil op te leggen aan hen die minder waren dan hijzelf. Vrouwen, Soviets, homo’s, Joden, gehandicapten... Iedereen moest naar hem luisteren, ze hadden simpelweg geen keuze. Maar nu was het deze Russische heks die hem in de houdgreep hield.
          Haar groene ogen waren op die van hem gericht en Heinrich hield met moeite zijn gezicht in de plooi. Sinds 1945 was Heinrich nog maar één keer zo dicht bij het gezicht van een vrouw geweest. Vlak voor de afsluiting door de barbaren had hij Odette meegenomen op date de stad in. Ze hadden gegeten, gewandeld en toen Heinrich Odette naar huis had gebracht had hij zich niet langer kunnen inhouden. In een opwelling had hij de blonde schone gezoend en haar in zijn armen genomen. Het had fantastisch gevoeld. Maar de situatie waarin hij zich nu bevond was alles behalve dat.
          Darya haar scherpe opmerkingen lieten zijn hart sneller kloppen. Haar zogenaamde dreigementen waren het probleem niet. Maar de woorden ‘Dat jij mannen afzuigen moet om iets te bereiken in je leven, betekent niet dat ik dat ook doen moet’ waren ingeslagen als een bom. Ze had hem een schouderklopje gegeven, Ik vrees wel dat je dan niet erg goed in bent… Papiertjes werk deed je tijdens de oorlog, ja? gezegd en toen zijn gezicht gepakt.
          Heinrich glimlachte nog steeds. Al liepen zijn gedachten op topsnelheid. Had Lene haar mond voorbij gepraat? Had zij met deze Russin gesproken over hem? Hadden ze hem uitgelachen achter zijn rug om? Of had Alex lopen speculeren over zijn verleden tegenover deze Russische bezetter? Hij had de jongen nooit meer gezien sinds hun jeugd in Neurenberg, maar wie weet waar hij zelf had uitgehangen tijdens de gloriedagen van het Derde Rijk. Heinrich was hem in ieder geval nooit tegen gekomen en dat maakte hem verdacht. Als hij de partij niet hielp, wat spookte hij dan wel uit? Al had Heinrich wel zo’n vermoeden. Zwakke types als Alexander Dahlinger besmeurde de Duitse nationaliteit.

    Darya opende haar mond weer. “Houd je kop,” fluisterde ze. “Of pas beter op je woorden.”
    Hij kon haar adem voelen, de geur van wodka kwam zijn neus tegemoet. Heinrich wilde zo min mogelijk aandacht op hun gesprek vestigen, maar het zou er vast vreemd uit moeten zien: Darya die hem zo vast hield en hij die roerloos bleef zitten op zijn kruk. Hij moest een einde maken aan deze vreemde vertoning, voor er vragen werden gesteld. Heinrich schraapte zijn keel, trok zijn hoofd terug uit Darya haar handen en schoof zijn kruk naar achteren.
          “Oh, Dasha,” noemde Heinrich de vrouw naast hem liefkozend. Om zichzelf enigszins gerust te stellen nam hij een slok van zijn drank. Gail had een wodka ingeschonken en hem met een veel betekende blik aangekeken. Hij had naar haar geknipoogd en had nu spijt dat hij niet met Gail een gesprek was begonnen, dan had Darya nooit zo dichtbij kunnen komen.
          “Ik wist niet dat Russen zo weinig humor hadden.” Grapte Heinrich en hij glimlachte verontschuldigend. “Het spijt me als ik je heb gekwetst,” Even keek hij Darya aan, maar verbrak hun oogcontact sneller dan hij normaliter zou doen. Met één arm reikte Heinrich naar het potje sigaretten dat op de bar stond uitgestald. Hij nam er één voor zichzelf en stak deze tussen zijn lippen aan. Heinrich ademde de rook in, blies deze langzaam in de richting van Darya uit en vroeg “Kun je me vergeven?” De sigaret en de drank deden hem meer op zijn gemak voelen. Zijn hartslag keerde terug naar een normaal tempo en kalm sloeg Heinrich zijn benen over elkaar heen.
          Vervolgens bood hij ook Darya een sigaret aan. Het liefste zou hij zijn opgestaan, was hij weglopen van deze confrontatie en de Russin. Maar dat was wellicht nog verdachter dan hun ongemakkelijke gesprek voortzetten en dus besloot Heinrich zich niet te veel uit het veld te laten slaan.
          “Vertel eens, Dasha, hoe oud ben je eigenlijk?” Heinrich wees met de sigaret tussen zijn vingers naar de dame haar handen. “Niet getrouwd?” vroeg hij geïnteresseerd. “Je gaat me toch niet vertellen dat ze in Матушка Россия* niet in de rij stonden voor een vrouwelijke piloot?” Heinrich knipoogde.

    *Mother Russia

    [ bericht aangepast op 27 jan 2022 - 14:49 ]

    29 jan 2022 - 16:59   Tad is offline
    Tad
    Tad 3475

    Josephine Rosler

    SHOW ME YOUR EYES AND YOU MIGHT AS WELL SHOW ME YOUR CARDS
    ♠ ♠ ♠ ♠




    Op momenten als deze stond Josephine er regelmatig bij stil hoe gelukkig ze zich mocht prijzen dat een vrouw als Gail haar pad was gekruist. De twee vrouwen hadden aan een half woord genoeg om elkaar te begrijpen en konden openlijk praten over hun opvattingen zonder een veroordelende blik toegeworpen te krijgen. Buiten de muren van het café was het een mannenwereld, maar het was er een waar de elegante vrouwen zich feilloos staande wisten te houden. De reactie van de café-eigenaresse toen Josie vertelde hoe ze ongeschonden langs de grenswachters was gekomen, verraste haar dan ook niets.
          “Die zijn onbestaand, zo simpel is dat,” hoorde ze het antwoord van de blondine aan. Josie nam traag een trek van haar sigaret en haalde haar schouders op, waarbij ze instemmend humde. Het feit dat mannen doorgaans zo gemakkelijk te doorgronden waren maakte het leven inderdaad eenvoudiger. De vrouw trok echter kort haar wenkbrauw op toen ze Gail had gevraagd hoe ze het uithield sinds de situatie de afgelopen dagen was verslechterd.
          “Ik red me wel,” luidde het antwoord van haar vriendin. Gracieus blies Josie de rook uit en met de vingertoppen van haar vrije hand volgde ze in gedachten verzonken de rand van het glas voor haar op de bar. Ze kende Gail langer dan vandaag en wist dat de duivel zelf haar er nog niet onder zou krijgen, maar het moest alles behalve eenvoudig zijn.
          “Daar twijfel ik niet aan,” glimlachte ze, al lag er een blik van ernst in haar diepbruine ogen verscholen. “Maar weet dat je op me kunt rekenen mocht dat nodig zijn.” Het was niet eenvoudig, maar gedurende de jaren had de oudste dochter van huize Rosler behoorlijk wat connecties gemaakt, die al dan niet vrijwillig iets voor haar konden betekenen.
          Toen het gespreksonderwerp veranderde in iets luchtigers, luisterde Josephine geamuseerd naar de kijk van Gail op de avond die zou volgen, vol anticipatie op welke verrassing de verloren Ier voor hen in petto had. “Hm,” humde de blondine. “Ik zou zeggen op een mannelijke stripper, maar iets zegt me dat geen een van de mannen dat ook maar een klein beetje in zijn hoofd haalt. Ze hebben veel te graag de aandacht voor henzelf.”
          Een warme lach verliet Josies lippen. “Laat ze die aandacht maar op zichzelf gericht houden,” antwoordde ze. “Dat betekent enkel dat wij onverstoord onze gang kunnen gaan.” Ze wierp haar vriendin een veelbetekenende blik toe en proostte op het feit dat geen man hen kon tegenhouden om te doen wat ze wilden.
          “Ze mogen het wellicht een keer proberen. Op ons,” besloot ook Gail, waardoor Josie met een instemmende hum van haar glas nipte. “Waar is Freya? Ze komt ook, toch?” Zwijgend knikte de brunette als antwoord op Gails vraag.
          “Om Freya maak ik me geen zorgen,” antwoordde ze, nadat ze nog een trek van de sigaret had genomen die ze sierlijk tussen haar vingers balanceerde. Haar vriendin en schoonzus woonde immers in Oost-Berlijn, maar ze verschilde bovendien niet veel van de twee dames die nu met elkaar in gesprek waren bij de bar. Als Freya er al voor had gekozen om de grens over te steken, dan was Josephine ervan overtuigd dat de vrouw zichzelf wel zou redden. “Denk je dat er vanavond mensen problemen ervaren met de oversteek?”
    w/ Gail @ the bar
    “Waar is die Ier en z’n verrassing? Ik kan niet wachten tot deze avond begint.” De euforische toon waarmee de woorden werden uitgesproken kon maar van één iemand afkomstig zijn en kort was Josie afgeleid toen Heidi binnenstapte. Ze richtte haar blik op en zag inmiddels dat Freya zoals verwacht ook binnen was gedruppeld. De brunette knikte vriendelijk naar het tweetal. Ze zou niet kunnen ontkennen dat ze een oogje in het zeil hield wat Misha’s jongere zusje betrof, zelfs al zag ze de blondine liever op de pokeravonden dan de Duitser zelf. Daarbij wist ze hoe het was om met een oudere broer op te moeten groeien. Meer dan eens had ze zich afgevraagd hoe Marcus over het kleinschalige imperium van Freya en haar zou hebben gedacht. Of zou denken. Steeds vaker dacht ze in de verleden tijd over haar vermiste broer. Ze zou het nooit hardop toegeven aan Charley of Freya, maar haar hoop om haar broer ooit nog eens in levende lijve terug te zien keren was naarmate de tijd verstreken was zo goed als vervlogen.
          Bidden om zijn terugkeer had ze in ieder geval al een lange periode niet meer gedaan. Als er ooit al een god was geweest, dan had hij deze plek al lang verlaten. Hier, in Duitsland, was al tijden geen hogere macht meer die zich over de sterflijken ontfermde. Vanaf het moment in haar leven dat Josie bloed had vergoten, voelde ze aan alles dat god een man was. Niet langer voelde ze in kerken dat haar gebeden werden gehoord. In plaats daarvan was er een kilte die haar had doen geloven dat ze zonder haar daad te kunnen verdedigen was afgeschreven; voor een vrouw die een man ombracht kende god geen genade. Sinds de oorlog was ze er echter van overtuigd geraakt dat god elk van hen verdoemd had. Het was een man die de wereld zag branden en zag dat het goed was. Te onverschillig om er nog naar om te kijken. Josephine kon er niet rouwig om zijn. In een goddeloze wereld waar sommige mannen vochten voor macht en de anderen voor hun leven was er terrein te winnen voor vrouwen. Wanneer niemand naar hen omkeek, handelden ze met een lieflijke glimlach rond hun lippen volgens hun eigen verborgen agenda. De brunette had weliswaar zonder berouw meer dan eens een man rond haar vinger gewonden met het enkele doel om hogerop te komen, maar aan het einde van de rit hoefde ze geen god of man te danken voor waar ze nu in het leven stond.
          Josephine zorgde voor zichzelf. Het was een les die Marcus haar had meegegeven en ze wist dat hij aan de praktijk daarvan meer waarde zou hechten dan aan het verloop van haar rouwproces, voor zover men al kon rouwen om iemand die spoorloos was.
          Het was deze onafhankelijkheid en eeuwige dorst naar controle die ervoor zorgden dat ze met een calculerende blik in haar ogen de mensen in het café in zich opnam, terwijl Gail de binnengedruppelde gasten van drank voorzag. Nog lang niet iedereen was aanwezig. Enkele maanden terug was het gezelschap nog beperkt geweest tot mensen die door Freya, Gail of haarzelf waren goed bevonden en waren uitgenodigd. Maar mensen kenden mensen en vandaag de dag verschenen er gezichten tijdens de wekelijkse pokeravonden die Josie in het bijzonder in de gaten hield. Ze had al langer de intentie gehad om het met Freya over de exclusiviteit van de club te hebben. De brunette hield er niet van erop te moeten vertrouwen dat het oordeel van anderen gegrond was. Het was dan ook niet voor niets dat ze graag een troef in handen had om er zeker van te kunnen zijn dat mensen hun mond niet voorbij zouden praten.
          Ludovic, die tot haar misgenoegen in gezelschap van Charley verkeerde, was zo’n persoon. Ze hoefde inmiddels niet meer bang te zijn dat de man iets zou doen wat de pokerclub of de Roslers zou schaden. Niet als zijn eigen geheimen hem dierbaar waren. De twee hadden elkaar schaakmat. De Russische die verderop bij Alexander zat was echter een ander verhaal. Het zat Josie niet lekker dat ze nog nauwelijks iets van haar wist. Weliswaar wilde ze het oordeel van Darya niet in twijfel trekken, maar het was onvoldoende om erop gerust te zijn. Ze besloot dat het later op deze avond maar eens tijd was om een praatje met Lilliya te gaan maken. Praten. Josephine was zich al evengoed bewust van de man die verderop aan de bar zat. Het was niet lang terug dat ze Heinrich net iets te veel het achterste van haar tong had laten zien. Ook dat was een voorval waarvan de plooien nog glad zou moeten strijken.
          “Denk je dat de avonden te druk bezocht worden de laatste tijd?” vroeg ze de blondine achter de bar om haar mening, waarbij ze zonder haar blik af te wenden van de Russische haar Old Fashioned naar haar rood gestifte lippen bracht. “In tijden als deze is het laatste wat we kunnen gebruiken iemand die z’n mond niet kan houden.” Het was uiteraard gunstig enkele grenswachters aan hun kant te hebben. Ergens was Josie geïntrigeerd geraakt door alle Amerikaanse bravoure van de charmante James Morgan, ervan overtuigd dat er veel meer achter zijn bruingroene ogen lag verscholen dan zijn grootse woorden deden vermoeden. In ieder geval geloofde ze niet dat de Amerikaan voor problemen zou zorgen, wat betekende dat ze zijn status konden gebruiken. Hetzelfde gold voor Ilya. Hij was in haar ogen niet anders dan andere mannen: iemand waarvan ze er vertrouwen in had hem rond haar vinger te kunnen winden zolang ze hem maar het gevoel gaf dat hij de macht had. Desondanks was ze er niet gerust op dat ze niet iedereen kon peilen. Ze sloeg haar ogen naar Gail op, benieuwd wat haar mening hierin was.

    LIFE IS LIKE A POKER GAME
    ONE SHOULD ALWAYS BE READY FOR A BLUFF

    She's imperfect but she tries

    29 jan 2022 - 22:13   Sev is offline
    Sev
    Sev 19203

    Rouge "Rou" de Sauvage
    "Yes, my name is Rouge. My parents figured I'd make a great fucking stripper one day.""
    • fomer shop owner, current exotic dancer (east) • w. paddy • theme: stromae - l'enfer

          "Beledigt het je?”
          “Tsk.” Niet onder de indruk van zijn tegenwoord, gooide Rouge haar haren naar achteren. Beledigt het je. Dacht de beste man dat ze alleen maar hoffelijke heren voor zich kreeg om voor te dansen? Hoewel ze extreem respectloos gedrag niet tolereerde en mannen wegstuurde die te ver gingen, wist ze dat ze als nachtdanseres nu eenmaal veel moest slikken. Figuurlijk dan. Neerbuigende benamingen of denigrerende opmerkingen die daadwerkelijk beledigend waren, hoorden simpelweg bij het werk dat ze deed. Rouge had een dikke huid. Je moest van goede huize komen om haar daadwerkelijk pijn te doen met woorden.
          “Geloof me… Ik ben niet gemaakt van sucre,” reageerde ze daarom simpelweg. Het was niet alsof ze haar eigenwaarde liet afhangen van de aandachtspanne die een kerel voor haar lichaam had. Wat een grap. Daarnaast leek Paddy nog helemaal geen genoeg van haar te hebben, aangezien hij haar meevroeg naar een after party. Biljet na biljet werden tevoorschijn getoverd. En dus herinnerde ze de man eraan dat ze een danseres was, geen prostituee.
          “Vergelijk je me nu met een hitsige Brit die z’n filthy cock achterna loopt?" reageerde de Ier. “Je breekt m’n hart, Rouge.”
          “Beledigt het je, ja?” humde Rouge op haar beurt. Ze vergeleek hem met niemand - enkel met alle mannen die ze gedurende haar hele leven al tegen was gekomen. Hoewel er in Frankrijk ook veel klootzakken rondliepen, waren er ook goede mannen geweest. Mannen zoals haar vader. Haar buurman. Haar vrienden van school. In Berlijn was ze er echter nog geen één tegengekomen. Ze leken allemaal hetzelfde te zijn. Koud, manipulatief, afgestompt en seksbelust.
    Al mocht zij eigenlijk niets zeggen. De ironie wilde dat zij al die dingen zelf ook was geworden sinds ze naar de Duitse hoofdstad was gevlucht. Misschien was het Oost-Berlijn zelf. Was ze een plek die mensen genadeloos veranderde in lege hulzen zonder passie. Zonder doelen, zonder toekomst. Een stad vol dolende zielen geteisterd door trauma en ongeluk, naarstig op zoek naar verzetjes om toch maar iets te kunnen voelen.
    Rou kon daarom ook niet ontkennen dat Paddy’s mysterieuze aanbod haar nieuwsgierig maakte. Als hij geen seks wilde… wat wilde hij dan?
    Nadat ze hem onder andere had gevraagd of deze after party bij hem thuis zou plaatsvinden, stond de Ier plotseling op om om haar heen te lopen.
          “Mijn huis?” herhaalde hij.
    Behoedzaam, maar met een verleidelijke glimlach op haar rode lippen, volgde ze Paddy met haar ogen terwijl hij de kamer rondliep en een nieuwe peuk opstak. Haar blik ving de zijne toen hij naast haar kwam staan en zijn arm nonchalant over haar schouders sloeg.
          “Als dat het geval was dan zou je zo overtuigd zijn. Wilde natuur in plaats van verpulverde bakstenen. Pubs op elke straathoek. Guinness en Ierse whisky in plaats van piswater. Het echte leven.”
    Het kwam niet vaak voor dat Rouge oprecht glimlachte om de woorden van een klant, maar Paddy had het met zijn kleurrijke vertelling voor elkaar gekregen. Hij had het duidelijk niet over zijn woning in Duitsland. Nee, de man had heimwee naar zijn echte thuis. Zijn liefde voor Ierland, deed haar denken aan haar liefde voor Frankrijk. Hoewel ze niet dacht dat ze ooit nog terug zou kunnen keren naar haar geboorteland, zou ze het altijd meedragen in haar ziel. Haar hart brak wanneer ze dacht aan de schoonheid van Normandie. Van daar geboortedorp, waar niets meer van over was.
          “Maar ik vrees dat we die stage in onze relatie nog niet hebben bereikt, Frenchie,” vervolgde Paddy terwijl hij zijn arm terugtrok en zich weer voor haar positioneerde. “Daar is wel meer dan een paar dansjes voor nodig. Is een royale bonus niet voldoende om je te overtuigen, hm?”
    Rouge schonk hem een melancholische glimlach voordat ze haar hoofd schudde.
          “Je mist het,” concludeerde ze toen met een hum terwijl ze haar zwoele stem voor een moment liet varen. Of hij het nu zo bedoeld had of niet; zijn woorden hadden een snaar geraakt. Ze had zich in hem herkend. Voelde zich gezien, op een bepaalde manier.
          “Ik mis Normandie ook. De kust, de zon, onze taal…” Ze keek Paddy aan. “L’Allemange is een.. shithole naast ma France,” vervolgde ze resoluut met een Franse tongval.
    Ze nam zijn sigaret aan om een hijs te nemen voordat ze de rook weer uitblies. Geduldig hoorde ze zijn verhaal aan terwijl ze hem in zijn jongensachtige, helderblauwe ogen keek. Ze zou wel gek zijn om met deze man mee te gaan. En toch. Hij wist deze spannende plek goed te verkopen. Ze werd zowaar een tikkeltje nieuwsgierig.
          “En ik maar denken dat ik alle exclusieve plekjes in dit… bruisende Oost-Berlijn al wel verkend had,” humde ze half-sarcastisch.
          “Al is mijn uitnodiging misschien iets te voorbarig geweest. We kunnen geen coppers of rats gebruiken. Dus vertel op… kan ik je vertrouwen?”
          “Ha,” Rouge trok geamuseerd een wenkbrauw op en bekeek hem van top tot teen voordat ze zijn blik weer ving. Hij schoot haar dezelfde uitdagende, avontuurlijke blik. Dit kon nog wel eens leuk worden.
          “Overtuig me,” sloot hij zijn zin af, zijn hoofd lichtjes kantelend.
    Rouge nam een laatste trekje voordat ze de bijna opgerookte sigaret weer tussen Paddy’s lippen duwde. Vervolgens kwam ze een stapje dichterbij staan zodat ze, dankzij haar duizelingwekkend hoge stiletto’s, vrijwel oog in oog met de man kwam te staan.
    Langzaam blies ze de rook uit in zijn gezicht.
          “Mijn hart kleurt blauw-wit-rood. Ik ben Française, mon trèfle. Dat zou je alles moeten vertellen wat je weten moet,” sprak ze toen zachtjes met haar lagere stem. “Les boches hebben me alles afgenomen. Het laatste wat ik zou doen, is hen helpen met het oprollen van een…” Ze kantelde haar hoofd zelf een stukje terwijl ze aanwijzingen zocht in Paddy gezichtsuitdrukking. “…exclusief Iers clubje?”
    Ze tuitte haar lippen even en liet haar vingers langs het expressieve gezicht van de man glijden. Met haar gelakte nagel kraste ze zachtjes in de dunne huid van zijn nek terwijl ze een rechte lijn naar beneden trok.
          “Wat doen jullie daar bij dat clubje van jou?” humde ze terwijl ze haar eigen vinger volgde met haar ogen. “Dingen die het daglicht niet kunnen verdragen..?”
    Ze deed een stap achteruit en wierp kort een blik op de klok. Hij was haar laatste klant deze shift. Als ze wilde, kon ze met hem meegaan…
    Merde. Wat had ze eigenlijk ook te verliezen? Precies, helemaal niets meer. In het ergste geval had ze het zakmes dat ze altijd tegen haar been meedroeg in haar hoge, latex laarzen dichtbij zich. En dus wandelde ze rustig naar de hoek van het kleine kamertje om haar wollige, dieprode jas van de haak te nemen. Voordat ze dat deed, draaide ze zich nog een keer om naar l’Irlandais. Ze nam een speelse maar sensuele pose aan voordat ze naar haar lingeriesetje gebaarde.
          “Denk je dat dit te… preuts is voor je vrienden?” vroeg ze plagerig. “Of moet ik dansen voor iemand in het bijzonder…?”

    🇫🇷
    * Sucre: suiker
    * l’Allemange: Duitsland
    * ma France: mijn Frankrijk
    * Les boches: de moffen
    * mon trèfle: mijn klavertje





    @ The Lollipop

    ars moriendi

    30 jan 2022 - 2:11   Iotte is offline
    Iotte
    Iotte 928

          Odette had zich bij Giovanni verontschuldigd dat ze verlaat was, haar excuses wuifde de Italiaan echter onmiddellijk weg. Hij nam plaats op één van de stoelen in de kamer, waarna Odette zijn schouder inspecteerde. Ze vroeg hem of hij wel voldoende rust hield. Dat had ze hem immers opgedragen. Een retorische vraag, want ze wist het antwoord eigenlijk wel. Ze kende Giovanni langer dan vandaag. “Rust houden” stond niet in zijn woordenboek, al was het in zijn geval enorm essentieel voor een goed herstel.
          ’Ik werk in een bar. Ik kan moeilijk met één hand bedienen, toch?' Was zijn brommende antwoord. Een tikkeltje afkeurend schudde Odette kort met haar hoofd en grinnikte zachtjes. ‘Ik weet het, Gio. Maar je probeert het wel, toch?’ Met haar blauwe ogen keek ze de man voor haar doordringend aan. Ze wisten beiden het antwoord wel.
          'En het geneest al vier jaar niet, dus ik heb weinig hoop meer.' Ging Giovanni verder. Odette kon de frustratie maar al te goed begrijpen. Deze man moest al vier jaar met deze fysieke pijn leven, zonder dat het na al die jaren beter leek te gaan. Voorzichtig liet Odette haar vingers langs de huid rondom zijn wond glijden. Ze voelde hoe hij iets in een kromp onder haar aanraking. ‘Sorry,’ fluisterde Odette zachtjes, terwijl ze snel maar zorgvuldig de zalf aanbracht. Dit moest de pijn in ieder geval een klein beetje voor hem verzachten. Ze had gewild dat ze wat meer voor hem kon betekenen. ‘Nou, kleed je verder aan, ze wachten op ons!’ Ging Odette vervolgens luchtig verder, waarop Gio kort lachte, haar bedankte en met enige moeite zijn overhemd aantrok, gevolgd door zijn jasje. Ze had hem willen helpen, maar had zich ingehouden. Mannen zoals Giovanni wilden niet graag met zulke dingen geholpen worden. Iets wat Odette snel genoeg door had gehad en hem daarom zoveel mogelijk zelfstandig liet doen.
          ’Kom, we gaan,' Hij stond op, liet haar voorgaan en sloot de deur achter hen. De warmte van de zomeravond sloeg haar voor de tweede keer die avond in het gezicht op het moment dat het tweetal over de drempel van Giovanni zijn appartementencomplex stapte. Zonder al te veel woorden te wisselen baande ze zich een weg tussen de mensen door, op weg naar die betrunkene Katze, één van de enige dingen in Odette haar leven waar ze optimaal van kon genieten.
          'Waar was je, voor je hierheen kwam?' Doorbrak Gio uiteindelijk de stilte die tussen hen in hing. Toen zijn ogen die van haar vonden, glimlachte hij waarop zij hem ook een glimlach schonk. Ze had Gio nooit verteld over Wilhelm. Ze zou het hem nog wel eens vertellen, maar vanavond niet. Vanavond moest in het teken van gezelligheid staan, zware onderwerpen over de oorlog zaten ze vast beiden niet op te wachten. ‘Ik had met vriendinnen afgesproken,’ legde ze de man daarom uit. ‘Eens in de zoveel tijd komen we samen, gewoon om te kletsen enzo.’ Het was de halve waarheid.
          De kroeg van Gail kwam vervolgens snel in beeld. De twee glipte het steegje in die uiteindelijk leidde naar de achterdeur van die betrunkene Katze, waarvan de voordeur en ramen al tijden waren dichtgetimmerd en afgeplakt. Gezellig leek het van af de buitenkant alles behalve, maar het was valse schijn. De kroeg had zijn charmes en dat kwam vooral door de mensen.
          Zo herkende ze de gedaantes van Jimmy en Isaac, die vlak bij de entree een sigaretje rookten, toen ze de deur naderde. Kort begroette ze de twee heren, die druk in gesprek leken te zijn, waarna ze samen met Gio het café instapte.
          Gail haar kroeg was op dit tijdstip al druk bezocht. Het gezellige geroezemoes klonk Odette als muziek in de oren. Ze was thuis. Ze draaide zich naar Gio toe. ‘Eerst maar een drankje doen?’ Stelde ze voor.

    ODETTE ADELE HARTMANN
    I remember all of them
    zesentwintig • verpleegkundige • oost-berlijn • with gio • at die betrunkene Katze


    "Remember why you started."

    [ bericht aangepast op 30 jan 2022 - 2:13 ]

    someone out there feels better because you exist

    31 jan 2022 - 16:50   Sev is offline
    Sev
    Sev 19203

    James "Jimmy" Morgan
    "Only the dead get to see the end of war."
    theme • former US lieutenant, current border guard (west) • w. Isaac

    Radeloos vonden Jimmy’s olijfkleurige ogen de blik van Isaac.
          “Maar het is wel Libby… Wat moet ik doen man?”
          “Wat wil je?” kaatste zijn beste vriend zijn vraag terug, een serieuze uitdrukking in zijn ogen. Het was fijn dat Isaac hem niet veroordeelde of uitlachte om zijn wijven-reactie. James besefte zelf ook wel dat het vrij idioot was hoe die vrouw mijlen- en mijlenver weg nog steeds zoveel macht op hem uitoefende. Liberty was alles voor hem geweest. Hij zou een kogel voor die vrouw vangen - nog steeds. Dat was nu juist het hele probleem.
          “Maar ik vertel je dit-“
          “Gentlemen!”
    Jimmy voelde een golf van irritatie over zich heen spoelen toen een kirrende stem hen luidkeels onderbrak. Heidi was gearriveerd, met haar standaard quasi-naïeve lach schaamteloos op haar gezicht.
          “Miss Blumenthal,” reageerde James koeltjes. Met zijn sterk Texaanse accent wist hij de naam niet juist uit te spreken, maar het kon hem niets schelen. Een glimlach gunde hij haar niet. De Amerikaan hoefde niet eens naar Isaac te kijken om te weten dat de spanning van zijn gezicht af te lezen zou zijn. Hij haatte Heidi, en met goede reden. Jimmy draaide zijn hoofd net weer richting zijn Joodse vriend toen Freya, het tweede moffen-meisje, haar intrede maakte. De blondine glimlachte hooghartig en vond hen blijkbaar te min om zelfs maar te begroeten. Ze opende de deur om het café te betreden.
          “Good evening, ma’am,” beet Jimmy haar daarom sarcastisch toe voordat hij op de grond spuwde en de deur achter haar dichtviel. Hij had een hekel aan arrogante vrouwen, maar erger nog waren arrogante nazi-vrouwen. “Can you believe those nazi whores?” Die brief had hem al opgefokt genoeg gemaakt. Deze typjes kon hij er echt even niet bij hebben.
          “Het is belachelijk dat al die Nazi-Arschlecker hier welkom zijn,” was Isaac het met hem eens, zijn gezicht verstrakt in woede. Jimmy sloeg hem gebroederlijk op zijn schouder.
          “Ze zouden die twee hun haren af moeten scheren. Ik heb het zien gebeuren tijdens de bevrijding, in Holland,” knikte hij vervolgens. Fronsend nam hij een trek van zijn sigaret. “Aan de lange blonde haartjes meetrekken naar het stadsplein en scheren maar. Dat is wat die wijven verdienen; vernedering en uitsluiting. Geen vergeving en een fucking plekje aan de pokertafel.”
    Hij durfde er zijn hand voor in het vuur te steken dat die misselijke slangen ten tijde van de Tweede Wereldoorlog veel meer hadden geweten dan ze nu toegaven. Achter elke sterke man stond een nog sterkere vrouw, had hij iemand ooit horen zeggen. Hij had het een bullshit uitspraak gevonden, maar misschien had die persoon toch een punt gehad. De NSB-dames hadden rustig meegenoten van de weelde waarin hun hooggeplaatste nazi-mannen hadden geleefd. Ze hadden zich kleine arische koninginnetjes gewaand aan de zijde van hun walgelijke maar machtige echtgenoten. Nu veel van die kerels gestraft, gevlucht of dood waren, probeerden ze hun zogenaamd onschuldige positie als vrouw te misbruiken, hopend dat de rest van de wereld in hun gespeelde onschuld zou geloven. Het was om te kotsen. En hoewel het Jimmy vooral irriteerde, wist hij dat het Isaac’s bloed daadwerkelijk liet koken. Wie kon hem dat in godsnaam kwalijk nemen?
    Isaac snoof en vouwde de brief weer netjes op.
          “Ik weet niet wat je moet doen, man,” vertelde hij Jimmy eerlijk. “Maar ik weet wel dat dit geen liefde is. Jouw liefde naar haar is dan wel oprecht, maar ik weet niet waar zij mee bezig is.”
    Jimmy’s blik werd naar zijn hond Duke getrokken. Het was het antwoord dat hij stiekem al verwacht had, maar niet wilde horen. Absent beet hij even op de nagel van zijn duim, een diepe frons op zijn gezicht.
          “Maar je moet je leven niet opnieuw door haar overhoop laten halen. Niet nu je dingen aan het opbouwen bent. Zij heeft haar keuze al een lange tijd geleden gemaakt, misschien wordt het tijd dat jij de jouwe maakt.”
    Jimmy keek hem weer aan.
          “Definitief,” voegde Isaac er nog aan toe.
          “Maar ze wil me terug,” sputterde hij, een moedeloze toon in zijn stem. “Ik zou haar over kunnen laten komen hiernaartoe. Ze zou-.. nee, shit, dat kan niet met dat kind.”
    Hij zuchtte diep. Dat stomme kind had alles zoveel complexer gemaakt. Wáárom had ze niet gewoon op hem gewacht? Wáárom had ze er niet op kunnen vertrouwen dat hij terug zou komen en tot die tijd haar benen niet dichtgehouden?
    Een derde blonde dame arriveerde bij de kroeg. In tegenstelling tot de andere twee, gaf de Amerikaan haar een knikje en een knipoog zodra ze hen begroette. Odette was een Duits-Franse verpleegster die haar verstand gelukkig nooit aan het nazi-gedachtegoed verloren had.
          “We waren samen sinds high school, Goldmann,” sprak hij zijn gedachten weer uit zodra het meisje binnen was. “En nu heeft ze een fout gemaakt en wil ze mij terug. Dat kan ik toch niet zomaar weggooien…?” Het idee dat hij haar zou kunnen ophalen en haar weer in de armen kon sluiten, bracht een gekke kriebel teweeg in zijn buik. Hij kon niet goed plaatsen of het een gevoel van spanning, enthousiasme of complete misselijkheid was. Jimmy had zich er bijna bij neergelegd dat het voorgoed over was tussen hen. Bijna. En toen kwam die brief.
          “Vertel me over jouw Frieda,” zei hij toen. “Hoe ze was, met jou. Zou zij—” Hij dacht even na over wat hij precies wilde vragen. Hij zocht bevestiging dat het kleine sprankje hoop dat hij in zijn lichaam voelde, niet op een luchtkasteel gebaseerd was. Dat de onvoorwaardelijke liefde die hij diep van binnen nog steeds voor haar voelde, niet volledig berustte op een complete leugen. Ze waren zo goed geweest samen. Zo ontzettend goed. Er moest wel sprake zijn van een misverstand. Dit moest iets zijn wat elk koppel zou kunnen overkomen. Dat was in elk geval wat hij zichzelf in dat moment wijs probeerde te maken, koppig en tegen beter weten in.
          “Wees eerlijk met mij. Zou zij zo’n fout kunnen maken?” Hij keek Isaac aan, een onzekere blik in zijn gebruikelijke onbevreesde ogen.





    w. Isaac, behind die Betrunkene Katze

    ars moriendi

    31 jan 2022 - 21:46   reguluswife is offline
    reguluswife
    reguluswife 37248

    LORELEI MARLENE MEMINGER
    twentyseven • german • works at Alte Nationalgalerie • soundtrack • at the border post • with ilya
    Haar hersens maakten overuren om een manier te verzinnen hoe ze de aandacht van de andere grenswachters kon trekken, al zou dat haar situatie niet veel goeds. Het zou enkel de kans kleiner maken dat ze grens over kon steken. Zouden ze haar geloven als ze hen vertelde dat ze iets in de Alte Nationalgalerie vergeten was? Waarschijnlijk niet. Ze zouden haar vertellen dat ze maar tot de volgende dag moest wachten. De gedachte om te doen alsof ze zich vergist had, dat ze eigenlijk niet langs grensde hoefde, doolde ook nog altijd rond in haar hoofd. Als de pokerclub ontmoeting van de vorige week wel was doorgegaan, dan had ze dat wellicht sterker overwogen. Echter, nu met de maatregelen die de Soviets genomen hadden wilde ze voor haar eigen gemoedsrust weten of iedereen van de club nog oké was, van een paar wat meer dan een aantal anderen. Zacht stamelend had ze Ilya begroet, wensend dat haar stem op dat moment sterker klonk. Een vrouw als Josie of Gail zou dit niet zomaar laten gebeuren. Het was niet de eerste keer dat ze hoopte meer zoals hen te zijn. Haar hand trilde lichtelijk toen ze haar paspoort aan de Soviet gaf, waarna ze haar handen snel achter haar rug verstopte, haar ogen op Ilya’s gezicht gericht.
          De man boog zich naar haar toe en Lore probeerde er enige voldoening uit te halen dat hij moest bukken om met zijn lippen haar oor te bereiken, maar het enige waar het voor zorgde was dat haar lichaam compleet verstrakte. Ze hield er niet wanneer mensen te dichtbij kwamen, zeker niet mannen, en absoluut niet mannen als Ilya. Verwoed probeerde ze te bedenken wat Paddy haar verteld had na het incident van een tijd terug. Duim in of buiten de vuist? De Ier had het haar meerdere malen uitgelegd – had er zelfs opgestaan dat ze het op hem uitoefende, wat hem in een ander licht had geworpen. Uiteindelijk had ze het halfhartig gedaan, al had Paddy er nog niet eens een minuscule blauwe plek aan overgehouden. Niet dat ze ooit het lef zou hebben om Ilya een klap te verkopen, als ze zelfs maar haar lichaam in beweging kon krijgen. Zwak.
          ”Denk je echt dat je paspoort je gaat redden?” Zijn warme adem tegen haar huid liet haar misselijk voelen en vrijwel alle kleur was uit haar gezicht getrokken. “Je weet toch dat je meer nodig hebt.” Pas toen Ilya weer recht op stond durfde ze weer adem te halen. Haar blik had ze nog altijd niet afgewend, alsof ze voorbereid wilde zijn op onverwachte bewegingen van hem.
          Nee, ze had zeker niet verwacht dat hij haar er zo maar langs zou laten. Daar was hij niet het type voor. De volgende keer, als ze weer ’s avonds de grens over moest steken, zou ze er voor zorgen dat ze samen met iemands zou gaan. Of ze zou via een andere grenspost gaan, een waar Ilya hopelijk niet aan het werk was. Al was de vraag maar of andere Soviet grenswachters veel beter waren dan hem. Het antwoord was nee. “Dat weet ik.” Haar stem trilde en ze betwijfelde haast of Ilya het geluister gehoord had. Er waren niet veel dingen die ze bedenken kon die hij zou willen. De enkele dingen waar ze wel op kon komen kwamen uit de donkerste hoeken van haar gedachtes en drukte ze gelijk weer weg. Uiteindelijk liet ze de keuze aan de Soviet zelf over.
          Opnieuw verscheen er een grijns op zijn gezicht die haar ijskoud liet voelen, ondanks dat het een broeierige avond was. Op dat moment was hij het soort man waar ouders hun dochters voor waarschuwden, of voor zouden moeten waarschuwden. Ze had zojuist een fout gemaakt. “Tut, tut, tut, laat je me nu echt zelf kiezen?” Adem in, adem uit. Lore visualiseerde de warmte van de club om haarzelf enigszins kalm te houden. “Ik wil volgende week een fles goede whiskey, je verzint zelf maar hoe je eraan komt.” Ilya haalde zijn schouders op. “'Als je het niet hebt, weet ik je te vinden en zullen de meeste grenswachten je niet meer doorlaten.”
          Ze probeerde zichzelf voor te houden dat hij haar niet zou makkelijk kon vinden, hij wist niet waar ze woonde, in het cafe zelf zou hij – hopelijk – niks durven, en fles whiskey zou die moeite niet waard zijn, maar de blik in zijn ogen maakte het moeilijk om die hoop op te houden. Wat er onder een goede fles whiskey viel bleef nog de grote vraag. Ze zou niet af kunnen doen met dat ze het niet wist en per ongelijk met iets van lage kwaliteit komen aan zetten, daar zou Ilya geen voldoening aannemen. Paddy zou het waarschijnlijk wel weten, of Gail. “Volgende week, een goede whis-whiskey,” herhaalde ze. Het was minder erg dan ze had verwacht van hem, maar ze bleef op haar hoede. “Ik zal het regelen.” Ze hoopte dat zijn dienst nu betekende dat hij die avond niet aanwezig zou zijn bij de pokerclub. “Kan ik je w-woord er op krijgen dat dat het is, een fles whiskey?” Voor zover de man op zijn woord te vertrouwen was. Haar ogen vielen op haar paspoort die nog altijd tussen zijn vingertoppen bungelde. “Mag ik… mag ik die terug?” Ze knikte richting het boekje. “En kan ik gaan?” vroeg ze vervolgens. “Alsjeblieft?”

    [ bericht aangepast op 31 jan 2022 - 21:47 ]

    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    3 feb 2022 - 17:57   reguluswife is offline
    reguluswife
    reguluswife 37248

    DARYA ALEKSANDRA IVASHKOVA
    and then, as darkness descended, they became killing machines
    twentysix • soviet • night witch • soundtrack • at the bar • with hein
    Hij glimlachte. Hij glimlachte nog steeds, maar bleef bewegingloos zitten. Subtiel verstrakte ze haar grip op zijn wangen iets, haar groene ogen op zijn gezicht gericht. Ze wist niet wat voor mensen Heinrich gewend was in zijn leven, zowel nu als voor de oorlog, maar Darya was het niet type om zijn denigrerende woorden zo maar te slikken. Vroeger, in de jaren voor de oorlog, voor ze de stap had gemaakt om bij het regiment te gaan, had ze dit nog wel gedaan. Een opmerking richting de betreffende persoon was er wel uitgekomen, de achttienjarige Darya had echter nooit het gezicht van een man zo durven vast te pakken, maar net als vele anderen had de oorlog haar ook veranderd. Elke keer dat er weer een opmerking kwam over malen'kiye printsessy had ze het minder goed getrokken – tot de keer dat ze behoorlijk was gesnapped.
          Uiteindelijk schraapte de man zijn keel en trok hij zijn hoofd los uit haar grip. Zijn kruk verschoof terug naar de plek waar deze oorspronkelijk stond, zoals het hoort. Ze werd er allesbehalve vrolijk van dat hij eerder de afstand had verkrijgt, maar ze weigerde om hem de voldoening te geven om haar eigen kruk te verplaatsen, nu was dat niet maar nodig. “Oh, Dasha.” Hein’s stem was haast liefkozend, wat nog erger was dan de neerbuigende toon die hij eerder gebruikt had. Met een frons op haar wenkbrauwen keek ze hem aan. “Ik wist niet dat Russen zo weinig humor hadden.” De verontschuldigende glimlach op zijn gezicht kwam weinig overtuigend over. “Het spijt me als ik je heb gekwetst.” Hij had haar even aangekeken maar al snel zijn blik weer afgewend. Zijn aandacht verschoof richting de sigaretten op de bar. Hij blies de rook richting haar uit, maar ze gaf geen kik. “Kun je me vergeven?”
          Voor het eerst die avond grinnikte Darya om een opmerking van Hein. Als ze op dat moment een slok vodka had genomen, had ze zich daar met honderd procent zekerheid in verslikt. “Kijk, dat is wel goed grapje. Jij mij kwetsen. Nee.” Ze schudde haar hoofd. Als hij haar daadwerkelijk wilde kwetsen moest hij met meer komen aanzetten dan een onorigineel aan hoeveel lullen ze gelebberd had. Dacht hij dat ze zulke opmerkingen niet eerder gehoord zou hebben? Het was een trieste waarheid, maar nogal altijd de waarheid. “Russen hebben niet veel humor, is waar,” antwoordde ze met laconiek opgehaalde schouders. “Vergeven ook niet, dus nee. Als jij dat al meende.” Ze trok een wenkbrauw op en nam de uitgestoken sigaret aan.
          ”Vertel eens, Dasha, hoe oud ben je eigenlijk?” Hein gebaarde richting haar ringloze handen. “Niet getrouwd? Je gaat me toch niet vertellen dat ze in Матушка Россия* niet in de rij stonden voor een vrouwelijke piloot?”
          ”Heeft je mama je niet geleerd dat dame om leeftijd vragen onbeleefd is? Misschien jij daarom ook niet getrouwd,” kaatste ze gelijk terug. Het was een vraag die ze verachte. Waarom ben je niet getrouwd? Gezien het type mannen dat voornamelijk op de aardbol rondliepen leek haar het antwoord daarop vrij duidelijk. Mannen waren varkens. De andere optie was niet eens een daadwerkelijk optie en zou ze voor haar eigen veiligheid ook niet voor uit kunnen komen. De enige die er ooit van wist was Alina. Ze zou Hein niet aan zijn neus hangen dat de mannen in Krasnaya Armiya neerkeken op de vrouwen. “Rusland ouderwets… mijn vader heeft niet genoeg schapen en tarwe voor, ik weet woord niet, pridanoye,” vertelde ze Hein op een doodserieuze toon. “Maar is niet erg. Ik wil niet vastzitten aan idioot tot ik doodga. Heb betere dingen te doen.” Haar gezicht betrok bij de gedachte alleen al. Over babies nog niet gesproken. De kinderen in Aloisia’s weeshuis kon ze wel aan, maar daar hoefde ze dan ook niet al haar tijd aan te besteden. “En jij, Heinuska, jij ook geen ring. Waarom niet? Te veel onbeleefde vragen? Vrouwen in Duitsland niet houden van metselaars?” Darya nam een lange trek van de sigaret en blies de rook uit. Sigaretten waren de enige verslaving die ze haarzelf kon permitteren. Leunend met haar elleboog op de bar bestuurde ze Hein. Je zou denken, met al zijn praatjes, dat er wel een arm schaap zou zijn die er voor zou vallen.

    malen'kiye printsessy – little princesses
    Матушка Россия* – Mother Russia
    Krasnaya Armiya – Red Army
    Pridanoye – dowry

    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    4 feb 2022 - 12:43   Tahani is offline
    Tahani
    Tahani 10513

    Freya Rosler-Scholtz
    26 — German — founder of the poker club — lives in East Berlin — possible war widow / husband is still missing — die Betrunkene Katze — Heidi — outfit

    8)-gthumb-gwdata1200-ghdata1200-gfitdatamax.jpg" style="max-width:350px; margin: 5px auto;display:inline;" />

    sometimes it feels as if all the men I ever danced with are dead
    'Op een onvergetelijke avond!' zei Heidi luid, nadat de twee vrouwen elkaar hartelijk hadden begroet. Het was nogal een wereld van verschil met hoe Jimmy en Isaac op Freya hadden gereageerd. Je hoefde niet hoogopgeleid te zijn om te weten dat die mannen Freya niet konden luchten of zien. Het kon haar eigenlijk weinig schelen. Ze hadden recht op hun mening, en Freya had recht op haar eigen mening. Ze had wel gehoord hoe mensen over haar spraken sinds het einde van de oorlog. Moffenmeisje, collaborateur... Noem het maar op. Die mensen hadden nooit wat gezegd terwijl Hitler nog aan de macht was, maar nu hij was verslagen, stonden ze ineens allemaal aan de 'goede', winnende kant. Tegen de Duitsers, vooral. En Freya haatte het. Haar man had waarschijnlijk haar leven gegeven voor een goed doel, en hij werd afgezet als een verrader. Het zorgde ervoor dat haar bloed ging koken.
          'Wat zie je er prachtig uit. Hoe is het met jou? Hoe is het met de club?' Heidi's uitbundigheid sierde haar en Freya was er blij mee, al was het alleen al zodat ze even niet meer aan Marcus of de heren buiten dacht. 'En vertel me alsjeblieft dat jij weet wat we vanavond gaan doen.'
          Freya grijnsde kort, nam een slok van haar drankje en tikte met haar roodgelakte nagel tegen het glas aan. 'Ik heb geen idee wat Paddy van plan is,' gaf ze eerlijk toe. Ze wist het oprecht niet, en zelfs als ze het wel had geweten, had ze het niet verklapt. Het was af en toe gewoon veel leuker om geheimen te bewaren. 'En hoe het met de club gaat?' Freya zette een stap achteruit en spreidde haar armen even. Het was druk in Gails club en Freya's oog viel op Josie, die even verderop met de eigenaresse van de bar stond te praten. Freya glimlachte naar haar schoonzus, hief haar glas op en knipoogde. Toen draaide ze zich weer terug naar Heidi. 'Je ziet het. Het loopt storm.' Ze liep terug naar de bar en nam op een van de barkrukken plaats.
          'Hoe is het met jou?' vroeg Freya toen aan de blondine tegenover haar. Heidi was al een tijd een van de vaste leden van de club, en bracht, net als heel veel anderen, leven in de brouwerij.

    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

    4 feb 2022 - 19:12   Tahani is offline
    Tahani
    Tahani 10513

    Giovanni Salvatore Pellegrino
    28 — Italian — former soldier for the nazis — turned bartender — lives in East Berlin — die betrunkene Katze — Odette — outfit

    is he from heaven or from hell?
    and does he know
    that granting me my life today?
    this man has killed me, even so
    'Ik weet het, Gio. Maar je probeert het wel, toch?' had Odette nog gevraagd. Haar ogen keken veelbetekenend Giovanni's kant op, en hij knikte braaf. Beiden wisten ze dat hij helemaal niet zo voorzichtig was en rust wilde houden, maar hij had ook geen zin in nog meer strenge blikken en ongeruste woorden van haar. Hij was haar allang dankbaar dat ze iets probeerde.
          Even later liepen ze samen vanaf zijn appartementengebouw richting de kroeg van Gail. Het duurde niet lang voor het in beeld kwam. Buiten zag Gio Jimmy en Isaac staan. Veel contact had hij niet met de twee mannen. Niet heel gek, want tijdens de oorlog hadden ze letterlijk lijnrecht tegenover elkaar gestaan. Gio was daar niet open over, maar bij de mannen bij de deur was het wel duidelijk wij zijn steunden. Gio hoopte maar erg dat ze nooit zeker zouden weten dat hij aan Duitse kant vocht.
          'Guten Abend,' begroette hij de twee mannen in zijn beste Duits en hij knikte vriendelijk naar ze. Snel volgde hij Odette naar binnen, voordat hij een langer gesprek moest aanknopen. Hij had daar echt geen behoefte aan.
          'Eerst maar een drankje doen?' hoorde hij Odettes stem toen ze samen aan de bar stonden. Giovanni knikte gretig en bestelde meteen een biertje. Hij had zin in alcohol, zoals altijd. Thuis had hij al wat gedronken, zoals hij altijd deed. Moed indrinken, wellicht. Of drinken zodat hij in ieder geval veel dingen zou vergeten. De Amerikaanse soldaat, zijn broer, zijn familie thuis, hij wilde aan niets anders denken dan aan drank, gezelligheid en poker. Nadat hij zijn drankje had gekregen, klinkte hij het glas tegen dat van Odette aan, proostte hij en nam hij direct een slok.
          'Dus, je was met vriendinnen?' ging hij door op het gesprek dat hij op straat had aangeknoopt. Hij had nooit meer op haar antwoord gereageerd, maar vond het wel zo gepast om toch even te vragen naar haar bezigheden als ze niet druk was met het verzorgen van zijn schouder. Gio leunde even met zijn linkerarm op de bar, maar zijn gezicht vertrok meteen toen hij er ook maar iets van gewicht op plaatste. Snel haalde hij zij arm weg, hopend dat Odette het niet had gezien. 'Waar hadden jullie afgesproken?' Nog een slok. En nog een. Voor hij het wist, was zijn glas halfleeg. Rustig aan, Gio, sprak hij zichzelf verbeten toe. Het moest niet opvallen. Hij kon straks altijd nog even wegglippen...

    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

    5 feb 2022 - 17:25   Tad is offline
    Tad
    Tad 3475

    Paddy Mac Lochlainn

    May you be in heaven a full half hour before the devil knows you're dead

    “Tsk. Geloof me… Ik ben niet gemaakt van sucre.”
          Hij grijnsde. De Française voor hem leek in niets op de Ierse lasses van thuis, en toch leken ze een en dezelfde. Het antwoord dat Rouge hem gaf op zijn vraag of zijn wandelende gedachten haar beledigde, bewees dit wederom. Ze had een scherpe tong en dat beviel hem wel, al moest hij toegeven dat hij haar leuker vond wanneer ze haar lippen gesloten hield en haar lichaam slechts wulps mee liet deinen op de sensuele muziek. In welke cultuur dan ook leken vrouwen veel waarde te hechten aan woorden, maar ze leken soms te vergeten dat mannen visueel waren ingesteld. Woorden waren verwaarloosbaar. Soms, dan, want toen de danseres insinueerde dat hij op seks uit was, had hij protesterend zijn mond geopend.
          “Beledigt het je, ja?” humde de schone enkel als respons. Paddy snoof. Iedereen zou het zich aan moeten trekken om vergeleken te worden met het uitschot van de samenleving. Met hun mooie praatjes en hooghartige blikken. Alsof ze beter waren dan anderen. Alsof ze meer recht hadden op zijn land, terwijl ze er niets te zoeken hadden.
          “Ja,” antwoordde hij kortaf. “Sucre of niet.” Hij kon haar Franse accent niet nabootsen; deed zijn best er niet eens voor. Er werd een eigenzinnig Ierse versie van gemaakt. “De dag dat die tans aan de hoogste boom worden gehangen, sta ik op de eerste rij.” De Ier stak zijn mening niet onder stoelen of banken en iedereen die het wilde mocht het horen. Hier likten ze dan misschien hun wonden na de oorlog en ondernamen ze een poging om aan wederopbouw te doen, maar die vorm van luxe was hem nog lang niet gegund. En hij zou niet rusten totdat elke tan ooit zijn verdiende loon had gekregen. Behalve nu dan even… maar het was niet alsof hij een andere optie had.
          Het was dan ook maar goed dat Rouge zijn aandacht wist af te leiden door te vragen waar hij haar naartoe zou nemen. Als ze hem de tijd zou hebben gegeven verder uit te weiden, zou hij binnen de kortste keren in gedachten op de barricades hebben gestaan. Er was echter één ding waar hij het liever over had dan over zijn haat voor Britten: zijn liefde voor zijn vaderland. Joviaal had hij een arm om de Française heengeslagen, om mijmerend in de verte te turen en haar mee te nemen op de reis die zijn gedachten maakten. Zijn verhaal trof doel.
          “Je mist het,” was de conclusie die de danseres trok. Paddy herkende de melancholische glimlach op haar gezicht. Het was er een die verlangde naar alles wat had kunnen zijn, maar nu verder weg was dan ooit. Hij humde dan ook instemmend, wellicht wat donker. Als het aan hem had gelegen was hij nooit naar de krochten van Berlijn afgezakt. “Ik mis Normandie ook,” gaf de brunette prijs toen hij zijn arm eenmaal van haar schouders had laten zakken. “De kust, de zon, onze taal… L’Allemange is een… shithole naast ma France.”
          De Ier kon zich moeilijk voorstellen dat de Franse kust mooier was dan wat hij thuis gewend was, maar voor het eerst hier in Berlijn had hij het idee dat iemand hem snapte. Met zijn wijsvinger drukte hij op de plek waar haar hart zat. “En dáárom was het voorbestemd dat onze paden elkaar kruisten, Frenchie,” betoogde hij vurig, alsof er daadwerkelijk een diepere reden voor was dat hij The Lollipop in was gelopen en dat hij niet gewoon met z’n kruis had gedacht. “Mensen als wij snappen wat het is om een thuis te hebben dat niet compleet verdorven is. En voordat we het weten… vechten we terug. Zijn we terug.” Hij dacht er niet bij na dat de situatie in Frankrijk anders was dan in zijn Ierland en dat hij geen flauw idee had van de reden dat Rouge hier was. Dat het niet vrijwillig was, bleek echter wel toen hij haar warm probeerde te krijgen voor de pokerclub.
          “En ik maar denken dat ik alle exclusieve plekjes in dit… bruisende Oost-Berlijn al wel verkend had.” Geheimzinnig haalde hij zijn schouders op, waarbij hij uitdagend zijn wenkbrauw optrok. Meer zou hij er niet over loslaten voordat ze haar zaak had bepleit. De wijze waarop ze dat deed zou uiteraard geen enkel verschil meer maken: hij had al voordat hij de exotische schoonheid het aanbod had gedaan voor zichzelf duidelijk gemaakt dat zij die avond voor zijn pokervrienden zou dansen in die Betrunkene Katze. De Ier was een man van z’n woord en hij kon niet met lege handen aankomen. De Française stelde hem echter niet teleur. Misschien was het de reden waarom hij tijdens zijn verblijf in Berlijn op haar gesteld was geraakt, wat dat voor Paddy ook mocht betekenen: ze ging geen uitdaging uit de weg.
          “Ha,” reageerde ze, alvorens ze de afstand tussen hen overbrugde. Met haar hakken stond het tweetal vrijwel oog in oog, maar het intimideerde de man niet. Hij klemde zijn sigaret weer tussen zijn lippen toen ze deze voorhield en nam zelf een trek, terwijl hij tegelijkertijd de rook die ze in zijn gezicht uitblies inhaleerde. “Mijn hart kleurt blauw-wit-rood. Ik ben Française, mon trèfle. Dat zou je alles moeten vertellen wat je weten moet.” Een korte lach verliet zijn mond, al bleef zijn blik gevangen door de hare. Haar diepe stem zouden hem bijna doen besluiten verstek te laten gaan bij de pokeravond en de afterparty daadwerkelijk bij zijn stulpje hier voort te zetten. Als hij na dagenlang rondzwerven dan toch weer terugkeerde naar die gevangenis, dan maar beter met Rouge. Maar: hij kende de regels – en met de gulle beloning die hij haar aanbood, had hij hard geld nodig. Hij hoopte maar dat Ludo er vanavond zin in had.
          “Les boches hebben me alles afgenomen,” vervolgde de brunette haar betoog. “Het laatste wat ik zou doen, is hen helpen met het oprollen van een… exclusief Iers clubje?” De wijze waarop ze haar vinger langs zijn kaaklijn liet glijden vertroebelden zijn gedachten voor een moment, maar hij was een man met een missie.
          “Als je hoopt meer van m’n thuis te zien, dan moet ik je teleurstellen. Het enige wat Iers is aan die club, ben ik,” hielp hij haar uit haar droom, de woorden mompelend met de sigaret nog in zijn mond. Zacht kraste haar nagel in zijn hals en hij moest moeite doen zijn hoofd erbij te houden en de wensen van z’n kruis te negeren. “En van wat wij Ieren weten, is dat blauw-wit-rode harten bij het minste beetje weerstand met de witte vlag zwaaien en zich overgeven,” sprak hij, al waren dit misschien niet de verstandigste woorden vanaf deze afstand. "Maar ik ben de moeilijkste niet."
          “Wat doen jullie daar bij dat clubje van jou? Dingen die het daglicht niet kunnen verdragen?” vervolgde de Française. Paddy kon pas weer ademhalen toen de danseres eindelijk weer een pas naar achteren zette.
          “Wat we doen? Hoe denk je dat ik aan al dat geld kom, Frenchie?” grijnsde hij. Hij moest moeite doen niet op te scheppen hoe hij alle andere pokerspelers een rad voor de ogen wist te draaien door vals te spelen, maar hij wilde de verrassing niet verpesten. “Mensen van de nacht doen niet aan een hersendodend kantoorbaantje, of wel?” Er ontstond een jongensachtige fonkeling in zijn ogen toen ze haar wollen jas pakte en een pose aannam die vergezeld ging met woorden die hem gaven waar hij op gejaagd had: ze ging mee.
          “Denk je dat dit te… preuts is voor je vrienden? Of moet ik dansen voor iemand in het bijzonder…?” Hij wuifde haar woorden weg, drukte zijn sigaret uit en klapte uitgelaten in zijn handen.
          “Minder praten en meer dansen,” wierp hij terug. “Jimmy kan wel 'n verzetje gebruiken, maar hij mocht willen dat ’t alleen voor hem was. G’wan, we hebben haast.” Hij wachtte niet meer op haar reactie, maar schoof met een ruk het zwarte gordijn opzij en liep voor haar uit richting de uitgang zonder te kijken of de brunette überhaupt volgde. Een gentleman zocht ze maar in haar vrije tijd.









    w/ Rouge @ The Lollipop

    ☘      ☘      ☘

    She's imperfect but she tries

    5 feb 2022 - 23:43   MeIinoe is offline
    MeIinoe
    MeIinoe 1432

    〚      Don't bleed on my floor      〛

    Lilliya Evelina Romanova
          28      ✦      Soviet      ✦      Combat medic Soviet Army, Major      ✦      With Alexander      ✦      die betrunkene Katze


          Na door de straten van Oost-Berlijn te hebben gelopen, stapte ze de die betrunkene Katze binnen. Het duurde niet lang voordat ze Alexander zag zitten aan een van de tafeltjes. Liliya begroette hem met een simpele 'hey', drukte vlug een kus op zijn wang ter begroeting ook en nam vervolgens plaats tegenover hem. Haar tas naast haar neerzettende.
    “Hey,” begroette hij haar terug met een kleine glimlach alvorens hij haar vraag beantwoordde of hij goed de grens over was gekomen. Van sommige Sovjet soldaten had ze de afgelopen dagen vernomen hoe zijzelf of collega's soms onnodig, en expres, moeilijk deden. Mannelijke soldaten en de sneue ambities om meer macht te bezitten. Het had haar meer dan eens hoofdpijn gegeven. “geen gedoe deze keer, of een grenswachter die me bewust ophield. Het is een wonder.”
    ''Attent van de grenswachters,'' zei ze, met een vleugje sarcasme in haar stem.
          “Mijn eten en bepaalde hygiënische producten zijn aan het opraken, maar het is nog niet gevaarlijk laag. Ik houd het nog wel vol, in ieder geval tot het volgende vliegtuig. Dat hoop ik althans, maar dat laat ik je wel weten, oké?” antwoordde Alex op haar vraag of hij spullen te kort had.
    ‘’Oké, ook echt doen alsjeblieft.’’ zei ze knikkend na een korte stilte. ''
    “Het komt wel goed, ze kunnen dit toch niet voor eeuwig volhouden. Dat is onmenselijk en zorgt voor nog meer onnodig leed en doden. Alsof het nog niet genoeg is geweest,” ging hij verder.
    Bedenkelijk keek ze hem aan. Als de Sovjet leiders het wilden, konden ze het volhouden. ''Ik hoop het,'' besloot Liliya uiteindelijk maar te zeggen.

          “Wat heb je in de tas zitten, Lili?” Hij had zijn ogen kort gericht op de tas die ze niet veel eerder naast haar op de grond gezet had. “En wil je wat drinken trouwens? Dan loop ik even naar de bar.”
    ''Ja, graag,'' antwoordde ze licht glimlachend op of ze wat te drinken wilde. ‘’En eten,’’ zei ze, doelende op Alex zijn eerste vraag. ‘’ik ben voor jou en Aloisia gaan koken en bakken. En voor de anderen heb ik brood, blikken met eten en flessen water.’’
    Als jong meisje had ze nooit verwacht dat ze nu, jaren later, nog steeds een liefde zou hebben voor koken en bakken. Al helemaal niet dat ze het zou doen als een manier om met stress om te gaan.
    Het was een tijdsbesteding die haar moeder in ieder geval wel goedkeurde. Veronika Romanova zag haar dochter liever met een zelfde toekomst als zij: huisvrouw met tenminste twee kinderen. Wat ze liever niet zag, was het nu. Haar dochter werkende als combat medic in Berlijn. Zonder echtgenoot of kinderen. In de jaren van de oorlog ging de communicatie met haar moeder in hun brieven ook voornamelijk over de keuze die ze gemaakt had toen ze zich had aangemeld enkele jaren ervoor. Vermoeiend was het. Vooral omdat Liliya wist dat haar vader trots op haar was geweest.
    Misschien was het maar beter ook dat ze nog niet terug was gekeerd richting Leningrad. Thuis.
    Als ze Leningrad nog thuis noemen mocht. Ze had haar thuisstad verlaten voor Moskva toen ze zeventien was. Vier jaar later brak de oorlog uit. En toen dat voorbij was, was ze in Duitsland gaan wonen – dit was nu haar thuis, of dat moest het in ieder geval worden.
          “Maar.. Hoe is het met jou dan? Hoe gaat het op werk?”
    Even haalde ze haar schouders op. ''Het gaat prima, ik heb niets te klagen.'' Zij was niet degene die zonder elektriciteit, stromend water of wat dan ook zat. ''Werk is afwisselend druk. Afgelopen nacht was het iets chaotisch, maar normaal loopt het goed.'' Met de details hoefde ze Alex niet lastig te vallen. Niet dat ze nota bene veel details geven mocht of kon zonder in problemen te komen. ''En bij jou op werk? Nog belangrijker, hoe gaat het met jou?''

    [ bericht aangepast op 5 feb 2022 - 23:44 ]

    Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

    6 feb 2022 - 19:16   Elentiya is online
    Elentiya
    Elentiya 12359

    Aloisia Lehmann
    Family is not always who you are born with. It's who you die for.
    ⇝ 27⋅ Founder of the Orphanage ∞ On her way to the café ⋅ w/ Misha ⇜

    Aloisia bijt zachtjes op haar onderlip, deze haast martelend met haar tanden, zodra Misha haar erop wijst dat ze haar rust moet nemen. Dat de kinderen er niet bij gebaat zijn als zij gebukt gaat onder te weinig slaap of de vermoeidheid die het zo nu en dan onopgemerkt overneemt. Hoe vaak was ze al in slaap gevallen tijdens een dutje met een van de kleintjes? Of kreeg ze simpelweg op de late uurtjes haast niets meer mee van wat er om haar heen gebeurden, puur omdat te moe was? Om hulp vragen was echter ook een ding, iets dat Aloisia niet gauw deed omdat ze andere eveneens niet te veel wil belasten. Toch weet de brunette dat Misha een punt heeft, dat ze zichzelf er niet van moet weerhouden om eens iemand aan zijn of haar mouw te trekken. Vooral degene die zich al binnen hun vertrouwde omgeving bevinden.
          ”Ik zal er op letten,” reageert Aloisia dan ook oprecht — ze zou het in ieder geval proberen, om eens een keer haar bezwaarde gevoel aan kant te schuiven en gewoon haar mond te openen wanneer ze het echt even niet trok. “Mocht ik hulp nodig hebben, dan ben je een van de eerste die ik zal vragen,” vervolgt ze haar woorden, eveneens naar waarheid gesproken. Het is Aloisia tenslotte niet onopvallend gebleven hoe de meeste kinderen uit het huis naar hem opkijken, of naar Alex wanneer deze eens op bezoek komt.
          Wanneer ze terug naar de papieren in haar hand kijkt, de documenten die haar probleemloos toegang zullen verschaffen over de grens heen, lukt het Aloisia niet om zichzelf in te houden. Voor het eerst in tijden laat ze zich dan ook leiden door haar gevoelens door zichzelf op haar tenen iets omhoog te duwen en een kus op Misha’s wang te drukken. Een warm gevoel glijdt door haar lichaam heen, waarop een zachte gniffel klinkt als ze het verbouwereerde gezicht van de man spot. In al die tijd dat hij nu al bij het weeshuis kwam had Aloisia zich altijd in weten te houden, vooral wanneer ze de loskomende gevoelens weet op te merken, waarvan ze zichzelf toegezegd heeft dit niet zomaar meer te laten gebeuren. Niet na alles wat ze al heeft moeten doorstaan — welke verliezen ze geleden heeft en niet nog eens wenst te doorstaan.
          ”Het is niks, Aloi,” verzekerd Misha haar ondertussen, doelend op de papieren die hij voor haar geregeld heeft. “Als je alsnog problemen blijft houden met de oversteek… laat je het dan weten?” Halfjes knikt de brunette een keer, niet helemaal zeker van het feit of ze hem hiermee wel kan lastigvallen. De enige die haar nu nog van problemen kon voorzien tijdens het oversteken van de grens, was Ilya. En hem hielp ze al meerdere keren per week uit in zijn huishouden — of vergezelde ze hem wanneer hij daar om vroeg. Aloisia had er niets tegenin te brengen, niet als ze de grens zonder problemen wil blijven oversteken, wetende dat er thuis 13 kinderen op haar vertrouwen. Om over haar ouders nog maar niet te spreken. Aloisia knikt daarom ook maar slechts een keer.
          ”Misschien moet ik maar vaker zulke dingen voor je doen als dat je reactie is,” klinkt het in een plagende reactie. “Maar een drankje klinkt goed, dankje.” Zachtjes, en met een lach op haar lippen, kijkt Aloisia terug naar de documenten terwijl zachte blossen haar wangen kleuren. Hij wil niet weten hoe vaak ze al op het punt had gestaan hem wel te kunnen zoenen door al wat hij voor haar — maar het allerbelangrijkste nog wel — voor de kinderen doet. De beelden van Misha op de grond, met de meisjes voor hem zodat hij hun haren kon vlechten, of de jongens rondom hem wanneer hij ze hielp met iets, bleven haar op vertederende wijze achtervolgen.
          ”Ik zou zeggen, probeer het uit,” zegt Aloisia geamuseerd, waarop ze nog eenmaal naar Misha opkijkt, alvorens ze samen de weg verder afleggen richting de grens. Behoedzaam glijdt haar blik rust, ondanks dat ze er van verzekerd is voor vanavond geen verdere problemen meer te hebben. “Jij had ook niks van Heidi gehoord, toch?” vraagt Misha dan. Voor luttele seconden fronst Aloisia bedenkelijk haar wenkbrauwen terwijl ze in gedachten nagaat wanneer ze voor het laatst iets van de jonge vrouw gehoord heeft. Het werkelijke antwoord vermoedelijk een die Misha niet graag gaat willen horen, wetende hoeveel zorgen hij om zijn zusje maakt. Lichtjes schudt Aloisia dan ook met haar hoofd, een verontschuldigende blik zichtbaar in haar lichte poelen als zijdelings naar hem opkijkt.
          ”Ik heb helaas helemaal niks van haar gehoord. . .” Hoewel Aloisia het liefst van alles zou willen dat ze een ander antwoord kan geven, is deze er niet. “Heb je zelf ook helemaal niks meer vernomen?” vraagt Aloisia, hoewel ze antwoord op de vraag zelf al heel goed kan bedenken. Ondertussen nadert het koppel de grensovergang, waarop de zenuwen ondanks de papieren in haar hand desondanks de kop opsteken. Enige verlichting vindt plaats als het niet Ilya is die op de wacht staat, maar een ander wachter. Een waarvan Aloisia iets minder onzeker wordt als ze hem de papieren moet overhandigen.



    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    6 feb 2022 - 19:17   Elentiya is online
    Elentiya
    Elentiya 12359

    Gail Evans
    Beauty may be dangerous but intelligence is lethal
    ♠ 26 ♦ Café Owner ♣ At the Café, w/ Josie ♥
    Bij het spotten van Hein’s vlugge knipoog wanneer de bareigenaresse zijn kant op kijkt, schieten Gail’s mondhoeken miniem iets naar omhoog, het oogcontact slechts verbroken wanneer de man zelf weer wegkijkt. Ze hoeft niet bij hem en zijn gezelschap te staan om precies te weten waar het gaande gesprek tussen hem en Darya overging, de manier waarop het tweetal in elkaars aanwezigheid verkeerde — de aangenomen houdingen dat ze jegens elkaar vertonen — vertelde al boekdelen genoeg. Gail kon alleen maar hopen voor Hein dat de Russische schone het hem niet al te heet onder de voeten wist te maken.
          ”Daar twijfel ik niet aan,” glimlacht Josie ondertussen, de ernst echter zichtbaar in haar donkere kijkers. Op haar eigen manier tracht Gail enige zorg hiervan te verlichten door slecht een bemoedigende glimlach terug te werpen. Net als de meeste van hen wil de blondine haar eigen problemen niet in de schoot van een ander werpen, al helemaal niet dat van haar beste vrienden — wetende maar al te goed dat Josie haar zonder aarzelen zou helpen. “Maar weet dat je op me kunt rekenen mocht dat nodig zijn.”
          ”Dat weet ik,” brengt Gail uit, onderwijl ze haar glas optilt zodat ze een slokje van haar drankje kan nemen. “En dat geldt andersom even goed zo, je weet me tenslotte te vinden.” Een zweem van een glimlach glijdt over Gail’s lippen heen, waarna ze in de richting van de deur blikt die opnieuw open en dicht gaat. Nog meer mensen die naar binnen de komen, waardoor het café langzaam steeds voller wordt. Gail klaagt niet, niet zolang ze de boel heel lieten en zich aan de regels houden die ze vooraf opgesteld had. Ondertussen speculeert de blondine erop los, haar gedachten vrijgelaten over wat het precies gaat zijn waarmee de Ier op de proppen gaat komen. Een mannelijke stripper? Ze mocht het wensen misschien, maar nee. Zover zou geen enkele kerel gaan die die betrunkene Katze betradt, simpelweg om de redenen die zelf al meteen prijsgeeft. Misschien moest ze er een van hen anders zelf maar voor aanwijzen. Het zou de nodige vermaak opleveren ook.
          “Laat ze die aandacht maar op zichzelf gericht houden,” antwoord Josie. “Dat betekent enkel dat wij onverstoord onze gang kunnen gaan.” Een veelzeggende gloed poelt door Gail’s ogen heen als de dames proosten. De heren mochten het proberen wellicht, maar met de huidige stand van zaken waren zij beslist niet aan de overhand. Niet alleen Gail had er hard genoeg voor gevochten om haar positie van nu te bereiken, maar ook de twee dames aan haar zijde hadden evengoed hun porties gehad. Met die gedachten in haar hoofd vraagt de bar eigenaresse dan ook naar Freya — wie ze tot op heden nog niet heeft binnen zien komen, ondanks de verschillende gezichten tot nu toe.
          ”Om Freya maak ik me geen zorgen,” reageert Josie, alvorens een trek van haar sigaret te nemen. De rook kringelend wanneer ze deze weer uitblaast, alvorens het naar omhoog zweeft en verdwijnt in de lucht. “Denk je dat er vanavond mensen problemen ervaren met de oversteek?” Lichtjes perst Gail haar lippen op elkaar. Hoewel ze hoopte dat er zich geen problemen zouden voordoen, gezien ze zelf ook een vrij rustige oversteek heeft gehad, was Gail er ergens toch een beetje bang voor. Een paar had ze namelijk nog niet zien binnenkomen en bij het laten rondgaan van haar blik, spotte ze hen nog altijd niet. Van sommige weet Gail dat ze hun mannetje wel stonden, maar enkele waren daar niet zo zelfverzekerd in. Echter, wanneer de blondine deze zorgen wil delen met haar beste vriendin gaat de deur opnieuw open.
          “Waar is die Ier en z’n verrassing? Ik kan niet wachten tot deze avond begint.”
          Gail had een van de ander dames verwacht, hopende zelfs, gezien de laatste die nog niet gearriveerd was juist degene was waar ze zich het meeste zorgen om kon maken, maar het is in plaats daarvan Heidi die naar binnenstapte — al gauw gevolgd door Freya. Met haar hoofd miniem een stukje gekanteld neemt Gail de zojuist binnengekomen jonge vrouw in zich op, iemand wie ze al enige tijd niet gezien heeft en nu met alle vrolijkheid de bar betreedt. Gail herkent de eerste tekenen van beneveling vaak al gauw, gezien de ervaringen die ze inmiddels gehad heeft als bar eigenaresse, maar ook in de tijd daarvoor waar ze slechts werkzaam was als serveerster. Nu vond ze het echter twijfelachtig, te vroeg om er direct al op te letten — of er voor te waken. Zorgvuldig gaat Gail daarom te werk en voorziet ze moeiteloos de nieuwe gasten van hun gewenste drankjes, of dat nu simpel fris is of een met rijkelijk gevuld alcohol drankje.
          “Denk je dat de avonden te druk bezocht worden de laatste tijd?” vraagt Josie plots. “In tijden als deze is het laatste wat we kunnen gebruiken iemand die z’n mond niet kan houden.” Wederom kijkt Gail een keer rond, ditmaal met haar beide handen op het oude gladde hout van de bar geplaatst. Tussen alle benen door ziet ze hoe Max zich richting een iets rustiger plekje begeeft, waarbij hij zijn blik desondanks waakzaam houdt — zijn oren overeind, bewegend op de verschillende geluiden om hem heen. Was het druk? Ja. De afgelopen weken was het aantal mensen in de bar aanzienlijk wat meer toegenomen. De vraag was nu echter, hadden ze een grens bereikt die ze wellicht niet verder moesten overschrijden? Van sommige was Gail niet bang dat ze hun mond zouden voorbij praten en bij degene waar ze wel die twijfel ondervond had de blondine er voor gezorgd haar oren en ogen goed open te houden. Mede daarom wist ze over de meeste van hen dan ook wel wat te verspreiden als het echt nodig mocht zijn.
          ”Ik denk dat diegene de club nog niet betreden heeft, maar de vraag is inderdaad hoe lang we de deuren nog open moeten houden voordat wel het geval is.” Onbewust schuift Gail lichtjes een keer heen en weer, haar voeten glijdend over de houten planken heen, tot de neus van haar schoen zachtjes tegen de oude knuppel aan stoot. “Misschien is het niet onverstandig eens te bekijken of een ledenstop niet gunstig is,” brengt ze vervolgens uit, waarbij ze haar ogen rustig terug richt op Josie’s donkere kijkers. “Het zekere voor het onzekere in deze tijden.”

    [ bericht aangepast op 6 feb 2022 - 19:17 ]

    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    6 feb 2022 - 20:35   darkurge is offline
    darkurge
    darkurge 3074

    ✡ Isaac Chaim Goldmann ✡
    30 • jobless • East-Berlin • outside, backdoor • with Jimmy

    		 In de beginjaren van het Nationaal Socialisme en de oorlog had één ding Isaac hoop gegeven. Wanneer hij de barbaren aan het werk zag in Berlijn en later in de kampen waar hij had gezeten, beeldde Isaac zich diezelfde mannen in die ‘s avonds niet konden slapen. Hij zag voor zich hoe ze achterna gezeten werden door de gruwelen van hun daden wanneer ze eenmaal in het donker alleen in bed lagen. Dat hun geweten op het moment dat ze probeerden te ontspannen hun achtervolgde. Dezelfde wens had hij voor de vrouwen van de nazi-monsters. Isaac wenste vurig dat ze niet naar hun eigen kinderen konden kijken, zonder te denken aan de Joodse kinderen die met tientallen tegelijk werden vergast of dood geschoten om vervolgens in een van de vele massagraven in het Derde Rijk te worden gedumpt.
          Maar nu Heidi, Freya en Alexander zo vredig langs hem liepen en zich klaar maakten voor een avondje ontspanning bij de pokerclub, betwijfelde Isaac of ook maar één van hen last had van gewetenswroeging en de schuld die ze met zich meedroegen. Ze zouden er vast zijn, Nazi’s met spijt, maar tot nu toe had Isaac ze nog maar weinig gezien. Wanneer mannen toegaven dat ze inderdaad iets te maken hadden met Hitler’s regime zeiden ze meestal dat ze ‘slechts orders opvolgde’. Orders volgen mein Arsch.
          Gelukkig was Jimmy even onenthousiast om de twee nazivrouwtjes te zien als Isaac zelf. Heidi werd koeltjes begroet en nadat hij Freya een goedenavond had gewenst had Jimmy afkeurend op de grond gespuugd.
    “Can you believe those nazi whores?”
    Met opgetrokken wenkbrauwen bracht Isaac zijn hoofd iets schuin. Nee, hij kon ze niet geloven. Wat hij ook moeilijk te verkroppen vond was dat de anderen van de club de voormalige partijleden toestonden lid te zijn van hun pokerclub. De aanwezigheid van de nazivrouwtjes en mannen zoals Alexander was een klap in het gezicht van Isaac. Het ergste was nog wel dat ze het waarschijnlijk niet eens door hadden. Want terwijl hij zat te verhongeren in Dachau en zijn volk vermoord zag worden, zaten zij hoog en droog in de huizen van Joodse mensen te genieten van de gestolen welvaart van zijn diezelfde gezinnen. Isaac vroeg zich wel eens af hoeveel van de jurken die Heidi en Freya droegen waren betaald met Joodse vermogens, maar waarschijnlijk was hij de enige die die vraag stelde.
          “Het is belachelijk dat al die Nazi-Arschlecker hier welkom zijn,” deelde Isaac zijn gedachten met Jimmy.
    “Ze zouden die twee hun haren af moeten scheren. Ik heb het zien gebeuren tijdens de bevrijding, in Holland,” vertelde zijn beste vriend. “Aan de lange blonde haartjes meetrekken naar het stadsplein en scheren maar. Dat is wat die wijven verdienen; vernedering en uitsluiting. Geen vergeving en een fucking plekje aan de pokertafel.”
    Isaac grinnikte. Dat klonk goed, maar het was te mooi om waar te zijn. Het was geen Holland hier, ze waren in Duitsland en de personen die zijn volk hadden kapot gemaakt bevonden zich gewoon onder de normale burgers.
          Toen Jimmy en hij weer alleen waren na de aankomst van Liliya, Alex, Odette en Ludovic kwam de brief weer ter sprake. Isaac drukte zijn vriend op het hart dat het misschien tijd werd om een definitieve keuze te maken over de dame die hem al zolang in een impasse hield.
    “Maar ze wil me terug,” sputterde Jimmy tegen. “Ik zou haar over kunnen laten komen hiernaartoe. Ze zou-.. nee, shit, dat kan niet met dat kind.”
    Geduldig luisterde Isaac naar de gedachtegang van zijn beste vriend en vervolgens naar diens diepe zucht.
    “We waren samen sinds high school, Goldmann,” ging Jimmy verder. “En nu heeft ze een fout gemaakt en wil ze mij terug. Dat kan ik toch niet zomaar weggooien…?”
    “Het kan me niet schelen of jullie sinds de luiers samen waren.” Zei Isaac wat gevoelloos, maar de hoeveelheid tijd die je met iemand had doorgebracht kon nooit opwegen tegen het verraad dat door de Amerikaanse was gepleegd. Door Liberty haar keuzes had ze al hun tijd samen uitgewist, als je het Isaac vroeg.
          “Vertel me over jouw Frieda,” zei Jimmy toen. Bij het horen van haar naam vulde Isaac zijn borst zich met een warm en gezegend gevoel. “Hoe ze was, met jou. Zou zij—”
    Langzaam nam Isaac een hijs van zijn sigaret en dacht na over de liefde van zijn leven. Hij kon haar nog zo voor de geest halen. Na haar dood was Isaac bang geweest dat hij zou vergeten hoe Frieda eruit zag. Hij was bang om haar optimistische glimlach te vergeten en haar vurige en met passie gevulde ogen, maar die angst kwam niet uit.
          Nog altijd kon Isaac zijn vrouw levendig voor zich zien. Haar lichtroze lippen, welke meestal in een liefdevolle glimlach stonden wanneer ze naar hem keek. De grappen die ze maakte en haar oneindige kracht waar Isaac zoveel bewondering voor had. En Isaac herinnerde zich ook haar woede. Hoe strijdlustig ze was wanneer het ging om het onrecht dat anderen werd aangedaan. De frons in haar voorhoofd, de levenslustige blik in haar ogen en de daadkrachtigheid van haar woorden. Frieda was absoluut natuurgeweld, erop gebrand om bergen te verzetten als dat was wat nodig was om het recht te laten zegevieren.
          “Wees eerlijk met mij. Zou zij zo’n fout kunnen maken?” Jimmy keek Isaac aan met een onzekere blik in zijn ogen.
    Maar de vraag van zijn beste vriend was bijna lachwekkend. Alleen als Jimmy Frieda zou hebben gekend dan zou hij zich kunnen beseffen wat voor absurde vraag hij zojuist had gesteld. Jimmy zou zijn vrouw hebben gemogen, daar was Isaac van overtuigd. Hij had ze graag aan de keukentafel gezien, discussiërend tot in de late uurtjes over de toekomst van Europa en welke keuzes er zouden moeten worden gemaakt voor de zwakkeren in de samenleving. Maar dat zou nooit gebeuren. Frieda was dood.
          Isaac kon een korte schampere lach niet onderdrukken. “Nee,” zei hij daarna snel en hij schudde zijn hoofd glimlachend. “Nee, Frieda zou zo’n fout niet kunnen maken.” Vertelde hij dan ook aan zijn beste vriend. “Terwijl ik opgesloten zat in een of andere Berlijnse cel was Frieda niet aan het aanpappen met de buurman of de winkelbediende. Toen ik weggestopt was voor wie ik was, stond Frieda met gevaar voor haar eigen leven in de straten van Berlijn voor mij te protesteren.” Vertelde Isaac en hij blies zijn rook uit, terwijl hij naar de sterren keek. “Dat had ze niet hoeven doen; ze was Duitse, niet Joods, ze had me kunnen laten wegrotten en haar leven kunnen oppakken. Ze had kunnen trouwen met een of andere hoogstaande nazi,” Isaac keek Jimmy glimlachend aan. “Je had hun koppen moeten zien, wanneer ze erachter kwamen dat Frieda met een Jood was getrouwd,” Isaac grinnikte. “Ze snapten er niks van, zo’n blonde schone met mij.”
          Het was tegelijkertijd grappig en triest, maar Isaac dacht voornamelijk met trots terug aan zijn vrouw. Nog altijd was ze zo’n grote bron van inspiratie voor hem en de drijvende kracht achter zijn eigens levenslust na de oorlog. Zonder Frieda te hebben gekend wist hij niet zeker of hij nog wel had geleefd, wellicht had hij zichzelf na Dachau dan wel van zijn eigen leven beroofd. Maar over zulke situaties filosoferen was niet nodig; hij had Frieda wel gekend, ze was de zijne geweest en dat zou niemand hem ooit kunnen afnemen. Het was misschien wel waardevoller dan zijn leven. Frieda was alles.
          “Hoe dan ook,” herpakte Isaac zich, na even te zijn afgedwaald in zijn eigen wereld. “Nee, Frieda zou nooit zo’n fout kunnen maken.” vatte hij zijn verhaal samen. “Het spijt me, Jim, maar ik ga niet tegen je liegen. Deze vrouw houdt niet van je. Niet op een manier die jij verdient. Jij verdient het om het middelpunt te zijn voor iemand; iemands Noorderster. Niet slechts een maan die in een elliptische baan om haar wereld draait, soms dichterbij, soms verder weg.” zei Isaac. “Dat is geen liefde, dat is gevangenschap.” ging Isaac verder. “The choice is yours, but just know that you’re worth more than being someone’s back up plan.” De woorden verlieten Isaac zijn mond genadeloos en hij lurkte verder aan de sigaret tussen zijn vingers.

    8 feb 2022 - 10:21   Iotte is offline
    Iotte
    Iotte 928

          Bij die betrunkene Katze aangekomen begroette Gio en Odette de twee heren die voor de deur stonden te roken kort, waarbij er vriendelijk over en weer geknikt werd. Snel vervolgde het tweetal hun weg naar binnen. Binnen was het al gezellig druk. Het geroezemoes van stemmen klonken vertrouwd en veilig.
          ’Eerst maar een drankje doen?’ Had Odette Giovanni gevraagd, waarna ze samen naar de bar liepen. De Italiaan had gretig geknikt en vervolgens een biertje voor zich zelf besteld. Odette haar ogen hadden die van Gail gezocht, haar ter begroeting warm toegelachen, waarna ze om een glas witte wijn had gevraagd.
          Nadat Gail haar en Giovanni van hun drankjes had voorzien, klinkte hij zijn glas tegen dat van Odette aan, proostte en nam een flinke slok.
    ‘Waar proosten we op?’ Grinnikte Odette, waarna ook zij van haar glas nipte. De wijn smaakte haar goed. Beter zelfs dan gewoonlijk. Wat was ze hier, na een dag als vandaag, aan toe geweest.
          'Dus, je was met vriendinnen?' ging Giovanni vervolgens door op het gesprek dat ze onderweg hadden gevoerd. Ze knikte. ‘Ja, eens in de zoveel tijd spreken we wat af. Dan doen we een drankje en kletsen we bij.’ Antwoordde ze luchtig. ‘Het is altijd erg gezellig.’ Voegde ze er nog aan toe. Het nieuws dat ze vandaag echter gekregen hadden was alles behalve gezellig geweest. Maar het was niet iets waar ze Giovanni mee lastig wou vallen. Of iemand in het algemeen. Ze hield het liever voor zichzelf dat ze nog altijd hoopte op een bericht van haar Wilhelm. Of het nou een goed bericht of een slecht bericht was, dat maakte na al die jaren niet eens zoveel meer uit. Afsluiten kon ze het alleen niet. En schuldig had ze zich ook gevoeld, zeker tijdens haar recente afspraakjes met Heinrich. Zowel tegenover Hein als tegenover Wilhelm.
          Gio had haar geïnteresseerd aangestaard, waarbij hij met zijn linkerarm op de bar leunde. Even leek zijn gezicht te vertrekken, waarna hij zijn arm snel weghaalde. Had hij pijn? Ongerust nam ze hem in zich op.
    ‘Gaat het wel?’ vroeg ze hem zachtjes.
    ‘Waar hadden jullie afgesproken?’ Omzeilde Gio vervolgens haar vraag, waarna die een aantal gulzige slokken van zijn bier dronk. Ze begreep de hint. Hij wou er niet over praten en dat moest ze respecteren.
    ‘In een café niet ver van jouw appartementencomplex af.’ Antwoordde Odette daarom ook met een stalen gezicht, alsof er niets aan de hand was. Als de pijn Giovanni echt ondragelijk zou worden, wist hij haar te vinden. ‘Wat heb jij vandaag gedaan?’ Vroeg ze hem vervolgens, waarna ze het glas wijn naar haar lippen bracht.

    ODETTE ADELE HARTMANN
    I remember all of them
    zesentwintig • verpleegkundige • oost-berlijn • with gio • at die betrunkene Katze



    "Remember why you started."

    someone out there feels better because you exist




Index RPG Actieve Topics Zoek