• ̷ᗯEᒪᑕOᗰE
    to      Sommervale



          Somewhere, tucked away in America, there's a quaint town called Sommervale. It's the perfect place for those who want to escape the noise of the big city.
          Or those who want to bury their secrets.

    Here, we do not judge you for your past actions. Heck, we might even share some skeletons in the closet. Because behind those mowed lawns, white picket fences, and helpful neighbors, terrible things have been happening. If you don't watch your back, you might be the next to vanish without a trace.

          And, remember – be a good neighbor, or all the things you tried so desperately to hide, will storm out before you get a grip of yourself. Because, here in Sommervale, nothing is what it seems.

          We hope you enjoy your stay, here in Paradise!
         
    ̷IᑎᖴOᖇᗰᗩTIOᑎ
    De RPG draait om het dorpje Sommervale. Sommervale heeft mooie natuur met grote bossen rond zich, samen met wat meertjes. Langs de centrale weg vind je wat winkeltjes, een bureau voor de hulpdiensten, een kerkje met community center, een arcade met bioscoop, een ouderwetse diner, en toeristeninformatie. Verder zijn er de Sommervale Elementary School, Sommervale Middle School, en Sommervale High School, die elk aan een eigen zijstraat liggen.
          Jarenlang heeft het op rij bekend gestaan als de ‘veiligste plek van Amerika’, wat toeristen heeft getrokken ― eveneens door de prachtige plek waar het zich bevindt. De afgelopen twee jaar echter, zijn er steeds meer dubieuze dingen gaande, waaronder verdwijningen. De goede naam van het dorpje is nu aangetast, en enkele weken geleden heeft het nieuws zelfs gewaarschuwd hier vandaan te blijven.
          Wat alleen de lokale bevolking verder weet, is dat Sommervale is opgedeeld in twee kampen: North en South. In het noordelijke gedeelte zijn de wijken duidelijk opgeknapt in tegenstelling tot het zuidelijke gedeelte, waar ze strijden met armoe en bendes zich gevestigd hebben.
          Ondanks de recente gebeurtenissen, is het er vrij rustig. Het is een dorpje waar iedereen elkaar kent en niemand geheimen heeft. . . Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van het kleine dorpje?



    ''HAVE YOU
    SEEN HER?
    ''


    ̷𝚃𝙷𝙴 𝙶𝙸𝚁𝙻
    De mysterieuze verdwijningen zijn alweer twee jaar gaande. Het is het "nieuwe normaal" voor de inwoners van Sommervale. De nodige maatregelen zijn genomen om iedereen zich toch enigszins beschermd te laten voelen. De rust leek eindelijk weder te keren in het kleine dorpje, tot twee maanden geleden; toen de beeldschone Laurel Madden spoorloos verdween. Het zeventienjarige meisje was niet op komen dagen bij haar baantje als serveerster bij de Diner.
          Ondanks dat haar vader in alle staten was, werd hier in eerste instantie niet zoveel aandacht aan besteed. Het was immers goed te begrijpen als ze plotseling vertrokken zou zijn uit het dorpje. Zeker een ambitieuze dame als zij.
    Ondanks dat grotendeels van de bewoners nog altijd vrij sceptisch waren, is er toch een zoektocht opgezet. Nadat het meisje na ruim ander halve maand nog niet was gevonden, zijn de grootschalige zoekacties gestaakt. De politie en haar familie en vrienden zijn echter nooit gestopt met zoeken.
          Exact twee maanden nadat Laurel vermist raakte werd ze door een lokale visser gevonden in het bos, aan de oever van het meer. Helaas was het meisje al overleden. Dit liet de alarmbellen opnieuw afgaan. De opgelaten sfeer duidelijk te merken aan de bewoners. Om de veiligheid van Sommervale en haar bewoners voorop te stellen is er een avondklok ingezet en het nadrukkelijke advies om ramen en deuren op slot te doen.
          De RPG speelt zich drie weken na de vondst van Laurel af, een nationale feestweek in Sommervale: namelijk het begin van de zomer. Om de mensen hoop te geven is er besloten de festiviteiten door te laten gaan. Echter wel met extra beveiliging afkomstig uit nabij gelegen dorpjes, gezien de avondklok nu ook tijdelijk niet van toepassing is. Maar wees op je hoede, want wie weet ben jij de volgende...

    ̷ᖇOᒪEᔕ
    x      Naam:
    x      Leeftijd:
    x      Status: (Wat voor reputatie heb je in het dorpje? Woon je in North of South Sommervale?)
    x      Baan:
    x      Innerlijk:
    x      Uiterlijk:
    x      Verleden: (Heb je een partner of ben je single? Hoeft niet heel uitgebreid te zijn, gewoon een paar zinnen is goed genoeg. Het is wel handig om te weten wat er allemaal met deze persoon is gebeurd.)
    x      Geheim(en):
    x      Relaties:
    x      Extra:
    ✑      Evangelina Sánchez | the fun-loving Baker (North) | Mabon | 1,1
    ✑      Richard Ellis | The Mayor and professional douchebag (North) | Motion | 1,4
    ✑      Joel Elijah Ellis | son of the Mayor (North) | Motion | 1,1
    ✑      Celeste Howard | The troubled teen girl (North) | glowfaery | 1,4
    ✑      Vincent "Vince" Madden | Henry Cavill (North) | Ken_
    ✒      Jack Summers | the Sheriff (South) | Motion | 1,2
    ✒      Christopher "Kit" Kiefer Hall/Stacy Rect | Friendly neighborhood Drag Queen (South) | Tolkien | 1,1
    ✒      Jacqueline "Jack(ie)" Summers | (South) | Tolkien | 1,3
    ✒      Tobias "Tobi" Madden | Henry Cavill (South) | Ken_
    ✒      Nikolas Angelov | the Good Samaritan (Neutral) | Venkman | 1,3
    ✑      Name | Role | User
    ✒      Name | Role | User
    ✑      Name | Role | User
    ✒      Name | Role | User

    ̷ᗰᗩᕈ



    1. Kerk.
    2. Begraafplaats.
    3. Gemeente kantoor.
    4. North school.
    5. Politie bureau.
    6. Bakkerij.
    7. Kledingwinkel.
    8. Bloemist.
    9. Giftshop/Toeristenbureau.
    10. Supermarkt.
    11. Apotheek.
    12. Dokterspraktijk.
    13. Bibliotheek.
    14. Bioscoop.
    15. Arcade.
    16. Kermis.
    17. Diner.
    18. Bar/Club.
    19. Trailerpark.
    20. Garage.
    21. GYM.
    22. South school.
    23. Strand bar.
    24. Surplank/boten verhuur.
    25. Sunnyside beach.
    26. Windermere lake.
    27. Place where Laurel her body was found.
    28. Squire mountains.
    29. Lovers Lane.

    Houses,

    A. Penrose Place.
    - Nr. 10 - Fam. Ellis/Howard

    B. Ironstate Street.
    - Nr. 29
    - Nr. 30 - Fam. Jeremiah Ellis
    - Nr. 31
    - Nr. 32

    C. Arcadia Street.
    - Nr. 14
    - Nr. 15
    - Nr. 16 - Fam. _Ken
    - Nr. 17 - Fam. Judah Ellis

    D. Parkside Avenue.
    - Nr. 111
    - Nr. 113
    - Nr. 115
    - Nr. 117
    - Nr. 119
    - Nr. 121

    E. Ivory Lane.
    - Nr. 66
    - Nr. 68
    - Nr. 70
    - Nr. 72
    - Nr. 74
    - Nr. 76

    F. Vermillion Boulevard.
    - Nr. 120
    - Nr. 122

    G. Bridgewater Street.
    - Nr. 42 - Fam. Hall
    - Nr. 44
    - Nr. 45
    - Nr. 46
    - Nr. 47
    - Nr. 48 - Fam. Summers
    - Nr. 49

    H. Copper Row.
    - Nr. 66
    - Nr. 67
    - Nr. 68
    - Nr. 69

    i. Juniper Street.
    - Nr. 88
    - Nr. 89
    - Nr. 90
    - Nr. 91
    - Nr. 92
    - Nr. 93
    - Nr. 94
    - Nr. 95

    J. Lumber Lane.
    - Nr. 202 - Fam. _Ken
    - Nr. 204
    - Nr. 206

    ̷ᖇᑌᒪEᔕ
    — In deze RPG gelden de huisregels van Quizlet.
    — Minimaal 200 woorden per post.
    — Deze RPG is samen met Motion.
    — Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's, hou het zo realistisch mogelijk.
    — We schrijven in het Nederlands, maar voor degenen die dit willen, mogen dialogen wel in het Engels.
    — 16 / 18 + is toegestaan, maar zet er wel een waarschuwing in het rood boven.
    — Karakters mogen in de RP ruzie krijgen, maar probeer geen ruzie te maken buiten de RP. Sluit niemand buiten.
    — Er is een max van 3 karakters, waaronder één man. Meer personages zijn, met overleg, mogelijk nog toegestaan.

    [ bericht aangepast op 8 okt 2023 - 11:37 ]


    How far is far

    Het is inmiddels precies drie weken geleden dat Laurel Madden is gevonden. De schrik zat er merkbaar bij de bewoners goed in. In het dropje hangt nog altijd een rouwige sfeer. Ondanks dat is er besloten de geplande festiviteiten toch door te laten gaan in de hoop men een hart onder de riem te steken. Dit betekent echter niet dat de veiligheidsmaatregelen komen te vervallen; integendeel zelfs. De avondklok is verschoven naar één uur s'nachts en tot dan is het dorp bezet met agenten, zowel afkomstig uit Sommervale als omliggende dorpjes.
    De komende twee weken staan in het teken van het aanbreken van de zomer en er zijn dan ook verschillende festiviteiten rondom gepland: een grote kermis, verschillende marktjes en iedere avond een groot feest in een grote tent naast het kermisterrein.
    Het is nu vrijdag 21 juni, de eerste dag van de zomer en tevens de eerste dag van het festival. Sommigen zijn nog druk bezig met het afronden van de laatste voorbereidingen en anderen zijn al een kijkje gaan nemen op het terrein.


    How far is far

    MT ✌🏻


    --

    Mt


    help




    EVANGELINA SÁNCHEZ
    ▪ ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ ▪



    MIDDAY — AT THE FAIR
          Drie weken. 21 dagen.
    Zo kort, en tegelijkertijd zo lang geleden, was Laurel gevonden door een lokale visser. Haar lieve meisje had tussen aarde, vuil, en water gelegen, alsof ze niets was. Tobias' meisje. Iemand had haar ontvoerd en God weet wat aangedaan. Ze had zich één enkele keer eerder zo machteloos gevoeld, zo onbeheerst en gescheurd — het ogenblik dat ze het levenloze, kleine lichaampje van haar kind vast had gehad. Eén keer was al te veel.
    En voor wat? Wat was het doel van al dit leed? Wie had het überhaupt in zich om een ander dit aan te doen? Want in Evangelina's ogen was degene geen mens, het was een beest. En net zoals jaren geleden, maakte ze met zichzelf een overeenkomst. Het monster dat dit gedaan had uiteen te scheuren, mocht ze deze vinden. Die van haar zoontje was hen helaas uit handen geglipt, maar de belofte bleef. Ze hadden langer door moeten zoeken voor Laurel, voor Tobias, en in plaats daarvan waren ze nu feest aan het vieren. Alsof er niets was gebeurd.
    Maar Evangelina herinnerde zich nog altijd de angstige stem van Tobias aan de telefoon. Ze had zich naar hem toe gehaast en haar armen om hem heen gegooid, hem geholpen met zoeken, en hem te eten gegeven. En ze herinnerde zich de doodsangst en de wanhoop, die zich in de komende maanden in haar lijf genesteld hadden. Een feest was nu wel het laatste waar ze aan dacht.
          Haar vingers knepen in de stof die ze rond de rand van de bakplaat had geslagen. Met een aanzienlijk geluid kletterde het op de stenen tafel, terwijl ze de oven dicht klapte. Kijkende naar de verschillende zoeternijen kon ze niet bedenken waarom ze überhaupt had voorgesteld voor voedsel te zorgen. Misschien doordat Vincent haar telkens had geboden te lachen en de schone schijn op te houden. Misschien doordat ze zelf afleiding nodig had van alle nare gedachten en gevoelens. Alleen wilde ze het liefste in haar bed liggen, zonder verwachtingen of mensen die zouden zeggen dat alles goed zou komen.
    Met perfectie plaatste ze de gebakken zoeternijen op een dienblad, veinsde een glimlach op haar lippen en liep ermee naar buiten. Ze had voor de mensen die eerder waren gekomen, om te helpen met de voorbereidingen, wat te eten gemaakt. In haar ooghoeken trok echter iets haar aandacht: krullende lokken en een bekend figuur.
          "Laurel", fluisterde ze, haar kijkers gefixeerd op het drogbeeld. Bang dat ze uit haar zicht zou verdwijnen, duwde ze het dienblad in iemands handen en ging haar achterna. "Wait!" Het meisje bewoog zich sneller voort dan Evangelina, waardoor ze vlak voor een snel-aankomende auto schoot, langs de Diner rende — en zo het bos in. "Laurel!" Haar stem klonk gejaagd toen ze nergens meer te vinden was. Radeloos draaide ze opnieuw om haar as, in de war over waar ze terecht was gekomen. "Laurel!"
    Op het moment dat ze zich neer liet vallen, trok een tak haar jurk kapot. Maar het enige wat ze bewust meemaakte, waren de tranen die als een vloedstroom op kwamen zetten en hoe haar handen zich in de aarde hadden gewroet terwijl de naam steeds opnieuw over haar lippen rolde als een koortsachtige hartenwens. Laurel, Laurel, Laurel. . . Als ze het vaak genoeg herhaalde, zou ze wel tevoorschijn komen. Het enige wat haar aanstaarde echter, was het monument dat speciaal voor haar was neergezet. "Please, please. . . come back." Op haar knieën tussen de aarde en de bladeren boog ze zich voorover, waar de zachte wind haar tragische wensen met zich meenamen.

    [ bericht aangepast op 13 okt 2023 - 16:55 ]


    [ heaven knows ]

    Mon topicss


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    𝐽 𝑂 𝐸 𝐿      𝐸 𝐿 𝐼 𝐽 𝐴 𝐻      𝐸 𝐿 𝐿 𝐼 𝑆







    Gepaard met een diepe zucht sloot ik mijn ogen, om me vervolgens met mijn rug tegen de diberr aan op de grond te laten zakken. Er was niet veel wat ik had gemist aan Sommervale, maar de rust was daar misschien toch een van. De geluiden van de stad maakte me onrustig, ze zorgden ervoor dat ik er aan deel wilde nemen, mezelf wilde laten zien. En ondanks het feit dat ik nu illegaal was in mijn eigen huis, had ik beter geslapen dan in maanden.
    De wind die door de bladeren ritselde, het fluiten van de vogels, de stem van mijn vader. Ik fronste diep en draaide mijn hoofd nijdig richting de kant waarvan het schelle echoënde geluid vandaan was gekomen. Het veld waar het festival op plaats vond was zeker nog wel een stukje lopen vanaf de diner, helaas voor mij hadden ze dit jaar besloten te investeren in een goede geluidsinstallatie.
    Wederom verliet een diepe zucht mijn mond, alvorens ik een sigaret tussen mijn lippen plaatste en aanstak. Het liefst had ik een stel oordoppen opgezet, maar mijn pakje sigaretten leek voor nu mijn enige optie te zijn. Ik hoorde de stem van die man 's ochtends in alle vroegte al galmen door de hal, ik hoefde het niet ook nog eens in surroundsound te horen.
    Lichtelijk geërgerd nam ik een flinke hijs van mijn sigaret en keek hoe de rook die ik uitblies zich langzaam oploste. Het was niet ongewoon voor mij om modieus te laat te zijn, nu was ik echter flink te vroeg.
    Nadat ik mijn sigaret had opgerookt besloot ik uit pure verveling mijn telefoon er maar weer bij te pakken. Uit gewoonte wilde ik de diner binnenlopen, maar helaas had ik een verbod gekregen op de diner voor wanneer Celeste haar shift aan het afronden was. Schijnbaar praatte ik teveel en hield ik haar van haar shift af. Typisch.
    Dus focuste ik me maar weer op een scherm. Instagram was ik vandaag al honderden keren afgegaan en wat ik zag liet me zo vaak met mijn ogen rollen dat ik bijna kramp had gekregen. Van spelletjes raakte ik alleen maar meer geïrriteerd. Nu zweefde mijn duim besluiteloos boven het scherm, tot deze eindigde boven een welbekende datingapp. That could be fun...
    In New York moest er echt iets goed mis zijn met je profiel wilde je niemand aan de haak weten te slaan. Hier was er dus iets goed mis met het gemiddelde profiel. Ik had geen idee voor de hoeveelste keer ik links swipete na de zoveelste midden zestigjarige visser met een zielig beetje haar. Toen ik eindelijk een interessant ogend profiel tegenkwam, liet ik bijna mijn telefoon op de grond stuiteren toen ik me realiseerde wie het was. Natuurlijk was het Kit.
    Er borrelde een vreemd gevoel op; een combinatie tussen euforie en pure afgunst. Woede gemixt met verlangen. Ik merkte hoe mijn ademhaling was versneld en mijn hartslag was verhoogd. Ik beet hard op de binnenkant van mijn lip, alvorens ik me weer op het scherm focuste. Ik deed een koortsachtige poging tot inzoomen op zijn foto's. Hij zag er... gelukkig uit. Iets wat diep vanbinnen voor opluchting zorgde, maar iets wat tevens voelde alsof mijn hart doorboord werd met een dolk. Hoewel ik het in alle toonaarden zou ontkennen, was het met mij enkel bergafwaarts gegaan. Kit had dit gapende gat achtergelaten waar geen opvulling voor te vinden was, hoe ik ook probeerde. Hij leek mij echter niet nodig te hebben…
    Toen ik bij zijn laatste foto aan was gekomen beet ik hard op mijn onderlip, waarna ik op schrok van een paar benen welke recht voor mijn neus stopten. Het plotselinge bezoek had ervoor gezorgd dat mijn telefoon nu echt op de grond was beland. Hoewel ik helemaal niets spannends aan het doen was, voelde ik me betrapt. Behendig viste ik het ding van de grond af, en net toen ik hem weg wilde stoppen zag ik tot mijn schrik dat ik Kit had gesuperliked. Out of all the people, Kit.
    "For fuck's sake..." mompelde ik onder mijn adem alvorens ik een hand over mijn gezicht haalde. Ik was de ex wie er een sport van maakte stiekem te lurken op socials en blijkbaar was ik nu ook de ex wie zijn ex dood leuk superliked op Tinder. Desperate much? Elke vezel in mij wilde zo snel mogelijk die hele app eraf gooien, maar ik kon niet ontkennen dat ik stiekem toch ook wel heel benieuwd was naar zijn reactie. Als ik er al een zou krijgen, that is.
    Ik besloot het voor nu van me af te zetten en me to focussen op mijn daadwerkelijk gezellige gezelschap. Ik kwam wat krampachtig omhoog van de grond, waarna ik Celeste in een omhelzing trok. Deze hield een aantal seconden aan voordat ik haar zonder enig pardon op tilde en zo een rondje rondom mijn as draaide.
    Ik zette haar weer veilig met beide benen op de grond en keek haar breed grijnzend aan. “There she is, my favorite person in the whole wide world.”
    En dat meende ik oprecht. Er was eigenlijk niets te lachen aan mijn situatie, maar Celeste liet het minder zwaar voelen.
    Het voelde alsof ik stappen terug had gedaan in plaats van dat ik beter was geworden. Het terugkeren naar Sommervale deed meer met me dan ik in eerste instantie had gedacht. Ik had het geprobeerd achter me te laten. Helaas leek er geen manier te zijn je geschiedenis te ontlopen, hoe graag je dat misschien ook wilde.
    "You smell like grease, let's go do something about that." sprak ik, alvorens ik mijn tong kort naar haar uitstak en haar hand beet pakte. "Kidding. We all know I am the one who is in desperate need of a makeover." sprak ik dramatisch, waarna ik haar weer mee de diner introk, wetend dat ze het een en ander aan make-up in haar kluisje had liggen.
    Ik had er de afgelopen dagen bij gelopen als een vuilniszak, me dood zitten vervelen op Celeste haar kamer. Gelukkig had ze een rijk gevulde boekenkast en had ik Beau de kamer op weten te smokkelen. Het was pas mijn vijfde dag en ik werd nu al helemaal gek.
    Ik was er echter nog niet klaar voor geweest me buiten te begeven. Ik had geen behoefte aan al die brandende blikken op me en de vragenvuren. Het voelde wel weer goed om wat aan mijn uiterlijk te doen. Ik voelde me meteen een stuk beter eenmaal ik de ijdeltuit had uitgehangen. En gezien ik er vanavond op mijn best uit wilde zien, kon ik wel wat van Celeste haar magie gebruiken. Je wist maar nooit wie je tegen het lijf zou lopen. Ik wilde in ieder geval de indruk wekken dat het goed met me ging. De schrijnende waarheid dat ik eigenlijk een zielig hoopje mens was op het moment verbergend.
    "So, what do you say? Care to use some of your magic on your darling brother?" glimlachte ik overdreven. "He sure would appericiate it."


    How far is far

    × local problem child × outfit × at the dinner w/ Joel ×


    ‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵

    CELESTE
    HOWARD

    ‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵


          Celeste was moe, ze wist het niet eens meer anders samen te vatten dan dat. Nu de schoolvakantie gestart was, nam ze zoveel mogelijk extra diensten bij de diner op. Alles om maar niet te veel thuis te zijn. Dat terwijl ze graag meer tijd doorbracht met Joel, juist nu het zo lang geleden was dat ze langer samen waren.
          Maar ze was ook bang dat als ze thuis was, haar stiefvader opeens zou willen binnen komen of iets, en juist omdat Joel daar was wilde ze dat risico ook niet nemen. Ze wilde niet ontdekken wat de gevolgen waren voor beide als Richard erachter kwam dat ze zijn jongste zoon in haar kamer verstopte. Ze hoopte dat de kans groter was dat ze binnen zouden komen als ze niet thuis was. Hoewel het zeker niet de eerste keer zou zijn dat haar kamer doorzocht werd zonder reden.
          Haar werk leek zoveel meer energie te kosten dan ze gewend was. De laatste drie maande ongeveer leek het steeds erger te worden. Waar normaal Laurel haar wist op te peppen, en haar met gemak de shift door wist te krijgen, begon ze nu steeds meer te beseffen hoe erg ze dat miste, en hoe erg ze dat nodig had gehad.
          Als ze niet met Joel en Jackie had afgesproken vanavond, dan was ze ook gewoon direct naar huis gegaan, en haar bed niet meer uit gekomen tot ze morgen weer moest haasten om op tijd op werk te zijn. Ze stuurde daarom ook snel nog Jackie een berichtje dat ze nu klaar was met haar dienst, en dat ze haar persoonlijk thuis zou ophalen als ze niet kwam opdagen.
          Zodra ze naar buiten stapte bleef ze een staan om zeker te weten dat ze het goed hoorde en niet aan het door draaien was. Maar nee, ze hoorde echt de burgemeester zijn stem, van de richting van het festival terrein komen. Opeens wilde ze echt meteen naar huis. Maar ze wilde ook niet dat hij ook deze avond ging verpesten voor haar. Dus ze probeerde het geluid te negeren, zelfs al klonk het als nagels over een krijtbord voor haar.
          Een lichte grijns danste op Celeste haar lippen terwijl ze richting Joel liep. Haar vingers kamde door haar haren, het iets te ordenen na het dragen van een staart voor uren. De jongen leek zo gefocust op zijn telefoon, dat hij niet leek door te hebben dat ze naar buiten was gelopen. Normaal keek hij meteen op, dat was ze tenminste gewend van hem.
          Ze kwam tot stilstand voor de heer, en ze had ergens wel verwacht dat hij haar ondertussen wel had gehoord. Maar zijn telefoon viel uit zijn handen, zijn hele houding veranderend alsof hij van haar schrok. Celeste sloeg haar armen over elkaar, haar gewicht naar één been verplaatsend terwijl ze naar hem keek met een opgetrokken wenkbrauw.
          ”For Fuck’s sake,” hoorde ze hem mompelen, zijn hand over zijn gezicht wrijven. Ze hield haar lippen op elkaar, afwachtend tot hij overeind gekrabbeld was. Een zachte lach rolde over haar lippen zodra hij zijn armen om haar heen sloeg. Celeste sloeg haar armen rond zijn nek, zoveel mogelijk op haar tenen staand om er nog een beetje bij te kunnen.
          De lach veranderde snel in een zachte gil zodra hij haar met gemak optilde. “Joel zet me neer!” klaagde ze meteen, haar hand sloeg tegen zijn schouder aan, in de hoop hem te overtuigen. Het geklaag stopte niet terwijl hij een rondje draaide, het viel pas stil toen haar beide voeten de grond weer raakte.
          ”There she is, my favorite person in the whole wide world,” grijnsde de jongen breed. Het meisje rolde met haar ogen.
          ”You’re just saying that because you can sleep on my floor,” zuchtte ze overdreven, hoewel er een glimlach op haar lippen danste. Ze kon zeuren wat ze wilde over de jongen soms, zoals vanochtend de bende in haar badkamer. Het nam niet weg dat ze zo gelukkig was dat hij terug was. Zelfs al was het verre van ideaal op deze manier.
          ”You smell like grease, let’s go do something about that,” sprak hij, zijn tong kort uitstekend. De schrik was eventjes op het meisje gezicht te zien, terwijl Joel haar hand pakte. Haar vrije hand bracht ze naar haar haren, kort ruikend aan de lokken.
          “You fuckin’ liar,” jammerde ze. “I’m not even near the damn fryer, I hate the smell,” jammerde ze door.
          ”Kidding. We all know I am the one who is in desperate need of a makeover,” sprak de jongen dramatisch. Een pruil ontstond op haar lippen, haar vrije hand tegen zijn bovenarm slaand.
          ”You can’t just say that I smell like grease, like that,” mopperde het meisje nog door, terwijl hij haar weer mee richting de diner trok. Gelukkig was de diner ondertussen bijna uitgestorven, vooral met het festival wat bijna begon. Daarom hoefde ze dus gelukkig geen blikken van klanten te overleven, terwijl ze hem mee naar achter nam, de kleine ruimte die als een combinatie van de pauze ruimte en kleed ruimte diende.
          ”So, what do you say? Care to use some of your magic on your darling brother?” glimlachte hij, iets overdreven. ”He sure would appreciate it,”
          ”I think we need a whole army of fairy god mothers to have enough magic to fix you up,” grijnsde het meisje, voor ze naar haar locker draaide, zijn hand loslatend. “Are we feeling gold or silver today?” vroeg ze vervolgens, terwijl ze de make up tas uit de kleine locker haalde. “Or perhaps more of a rainbow?”
          Het meisje was nooit van de make-up geweest, maar op een of andere manier leek haar moeder dat niet te accepteren. Ze snapte oprecht niet waarom de vrouw steeds met nieuwe dingen aan kwam voor haar, misschien was het omdat ze gewoon niet wist wat ze met het geld moest ofzo. Het had er wel voor gezorgd dat het meisje wat make-up droeg, maar pas toen ze Joel zijn make-up begon te doen kon ze iets snappen van het plezier erin.
          In New York had ze meer make-up gedragen, toen had het veel meer gevoeld als een manier om zichzelf uit te drukken. Allen zodra ze terug kwam in Sommervale, had ze simpelweg de energie er niet meer voor. Het uit bed komen koste haar al genoeg energie, tijd besteden aan make-up kon ze niet er nog bij hebben.
          ”Sit your ass down, unless you want me to paint on your chin instead of your face,” zuchtte ze, zodra ze terug gedraaid was naar hem. Want nu had ze een hele trap nodig om in de buurt van zijn ogen te komen. Ze plaatste de make up tas op de kleine tafel, voor ze zichzelf op de tafel duwde, plaats nemend op het houten blad.
          ”What got you all shocked at your phone?” vroeg ze, terwijl ze door de make-up tas zocht naar wat ze wilde. “I swear to god, if it because you received a dickpic, I’m going to poke your eye out,” waarschuwde ze hem, voor ze zijn kin vast greep, en zijn hoofd naar het licht kantelde. Zorgvuldige smeerde ze de eyeshadow base over zijn oogleden, voor ze hem weer losliet en begon te zoeken naar de juiste kleuren en glitters.


    --

    𝙹 𝙰 𝙲 𝙺      𝚂 𝚄 𝙼 𝙼 𝙴 𝚁 𝚂



    Het was geen geheim dat ik ouder begon te worden. Ondanks het feit dat ik regelmatig trainde om mijn conditie een beetje op pijl te houden, kon ik duidelijk merken dat deze niet was wat het ooit geweest was. En natuurlijk was daar mijn lieftallige dochter wie mij regelmatig met alle liefde aan mijn leeftijd herinnerde.
    Het was de nieuwe standaard geworden dat ik af en toe een pauze in moest lassen, weliswaar met de nodige tegenzin.
    Jackie had me dan zojuist ook met gemak ingehaald tijdens ons rondje hardlopen.
    Met mijn rug gebogen en mijn handen op mijn knieën was ik even aan het uit puffen.
    Ik had Jackie geleerd dat ze niet op haar fossiel van een vader hoefde te wachten. Des te verder ze verdween, des te meer er een grijns op mijn gezicht kroop.
    Ik raapte al mijn opnieuw gewonnen energie bij elkaar en zette me schrap om een eindsprint te trekken. Eenmaal ik dochter lief gepasseerd was, keek ik met een ondeugende grijns over mijn schouder. “Kom op slome, we hebben niet de hele dag de tijd.”
    Ondanks dat ik wat aan het dollen was, zat er wel een kern van waarheid in. Er stonden vandaag meerder plannen op het schema, de eerste eentje waar ik liever zo snel mogelijk mee begon; Tobi zijn grot uitslepen.
    Ik had het te doen met mijn beste vriend. Ik kon me niet voorstellen hoe hij zich moest voelen. Bij het idee alleen al dat ik Jackie zou verliezen kromp mijn hart ineen. Het verliezen van een kind was iets wat je voor altijd tekende. Ik had het vaak genoeg tijdens mijn werk gezien, maar het van zo dichtbij meemaken was toch weer een compleet ander verhaal. Waar je het op je werk moet leren af kunnen sluiten, liep dat toch wat anders wanneer het binnen je eigen kringen gebeurde.
    Ik begreep heel goed dat hij nergens puf voor had en dat alles hem gestolen kon worden. Toch wist ik ook dat dit niet de oplossing was. Het was immers niet wat Laurel had gewild, dat haar vader had weg zitten kwijnen.
    Ik voelde me verantwoordelijk voor Tobi en wilde er voor hem zijn. Daar hoorde ook de nodige afleiding geven bij.
    “We hebben dingen te doen; zoals een grote beer uit bed hijsen.” zei ik tegen Jackie eenmaal ze weer naast mij liep. Ik was blij dat ik haar aan mijn zijde had. Het was met waarschijnlijk nooit alleen gelukt Tobi tot iets aan te zetten.

    Na mezelf opgefrist en omgekleed te hebben en Tobi daar nog net iets meer rust mee gegund te hebben, riep ik naar boven. "Ik draai de koude kraan open hoor!" niet dat dreigementen over het algemeen hielpen met Jackie. Ze was net zo koppig als haar vader. Terwijl ik op Jackie wachtte, ging ik alvast op zoek naar de huissleutel van Tobi welke ergens rond moest zwerven. Ik had als sheriff nu eenmaal een enorme sleutelbos, en het hielp niet dat ik de geen die ik niet meer gebruikte nooit weggooide.
    Eenmaal ik compleet was met zowel sleutel als dochter, vertrokken we richting het huis van de grote knuffelbeer.
    Zoals verwacht zat het huis nog pot dicht, met alle gordijnen gesloten. Ik schonk Jackie een veel zeggende blik voor we ons naar binnen verplaatsten. Waar Tobi normaal erg net was op zijn huis, lag het er nu rommelig bij. Iets wat direct op mijn gevoel inspeelde. Ik had het zo met hem te doen.
    Het opruimen kwam later wel, eerst moesten we er voor zien te zorgen dat hij gevoerd zou worden en wat frisse lucht zou krijgen. Eenmaal ik zijn kamer binnen gelopen was, opende ik zonder pardon de gordijnen. Dat zou hem vast wakker krijgen.
    Vervolgens stond ik stil naast zijn hoofdeinde en haalde mijn hand speels maar vooral liefelijk door zijn haar. "Come on big guy..." mompelde ik, waarna ik hem zijn bed uit probeerde te werken. "Het is tijd om je op te kalefateren. Of was je onze date misschien vergeten?" hield ik het gesprek zo luchtig mogelijk. Ik wist nooit zo goed wat ik met dit soort situaties aan moest. Ik wist dat Tobi veelal door middel van humor dealde met zijn problemen en heftige gevoelens. Echter ging het hier nu wel om het verlies van zijn dochter, het moeilijkste onderwerp wat er bestond. Maar ik vertrouwde er op dat hij mij en Jackie genoeg vertrouwde duidelijk zijn grenzen aan te geven. Hij had een verschrikkelijke tijd achter de rug en was er nog lang niet uit, hij verdiende een leuke avond. Ik hoopte maar dat hij hier hetzelfde over dacht.


    How far is far

    Wrong topic bc im an idiot

    [ bericht aangepast op 29 sep 2023 - 13:00 ]


    help

    𝐽 𝑂 𝐸 𝐿      𝐸 𝐿 𝐼 𝐽 𝐴 𝐻      𝐸 𝐿 𝐿 𝐼 𝑆









    Gelukkig wist ik het gênante voorval van mijn Tinder avontuur even van me af te zetten toen Celeste haar entree had gemaakt. Onze omhelzingen waren altijd een beetje ongemakkelijk. Niet omdat ik haar niet graag in een knuffel trok, maar omdat het lengteverschil ervoor zorgde dat ik mezelf in een ongemakkelijke positie moest bewegen. Haar optillen was daarom een stuk gemakkelijker, iets waar ze luidkeels tegen protesteerde.
    Eenmaal ze weer met beide benen op de grond stond, zette ik mijn meest charmante glimlach op en vertelde ik haar dat ze mijn favoriete persoon was. Iets wat in dit geval niet eens gelogen was. ”You’re just saying that because you can sleep on my floor,” zuchtte ze dramatisch. Hoe erg onze manieren op elkaar leken liet me soms oprecht afvragen of we niet ergens per ongeluk toch aan elkaar gerelateerd waren.
    Ik haalde nonchalant mijn schouders op en sloeg mijn armen over elkaar. "I'm just saying that because I want to be able to still snatch your make-up and jewellery, duh." nog een voordeel aan een zusje hebben. Soms vond ik het jammer dat we niet ook dezelfde maat kleding en schoenen deelde.
    De schrik die van het meisje haar gezicht af te lezen was toen ik aan het grappen was dat ze naar frituurvet stonk, liet me in de lach schieten. Ik kon het gewoon niet laten, het was zo verleidelijk haar te plagen. Ik had immers nog een jaar aan plagerijen om in te halen. En haar reactie maakte het steeds weer waard. Ik weet niet hoe ze het voor elkaar kreeg, maar ze rook altijd lekker. Als ik de hele dag had staan ploegen in een diner had je me echt wel geroken.
    Waar ik nog volop aan het lachen was, sloeg ze me tegen mijn arm aan. "Aw, no need to get agressive like that..." mompelde ik, waarna ik over mijn arm wreef. Niet dat het pijn had gedaan, maar ik moest er wel voor zorgen dat mijn "overdramtic gay" act intact bleef.
    In mijn voorbijgaan zwaaide ik naar de vaste medewerkers, voor ik Celeste volgde naar de kleine ruimte welke als zowel opslag als kantine diende. ”I think we need a whole army of fairy god mothers to have enough magic to fix you up,” was haar antwoord op mijn vraag, waardoor ik met een geschokte uitdrukking en mijn mond open mijn hand op mijn borst legde. "Please remind me why I am taking you with me to the fair."
    “Are we feeling gold or silver today?” vroeg ze me terwijl ze in de kleine locker aan het graven was naar haar spullen. “Or perhaps more of a rainbow?” Een kleine grijns verscheen rond mijn lippen. "Hmm," mompelde ik, alsof ik diep aan het nadenken was, mijn outfit in de tussentijd bestuderend. "How about some pink with silver glitter?" stelde ik voor, terwijl ik over haar schouders mee aan het kijken was.
    ”Sit your ass down, unless you want me to paint on your chin instead of your face,” sprak ze toen ze zich weer had omgedraaid naar mij. "Yes ma'am." verliet mijn lippen en ik volgde haar orders op, waarna ze zelf plaats nam op het tafelblad. Ik vond het altijd heerlijk wanneer er aan me gefrutseld werd. Ik kon helemaal wegdromen wanneer ik bij de kapper zat of wanneer ik in mijn nek of op mijn rug gekriebeld werd. Die laatste gedachte liet me nog verder wegdromen. Het deed me denken aan hoe de vingertoppen van Kit zich veder licht over mijn huid bewogen, iets waardoor ik altijd zo was vertrokken naar dromenland.
    Tijdens dit hersenspinsel had ik dan ook vredig mijn ogen gesloten terwijl Celeste haar make-up tas aan het doorspitten was. ”What got you all shocked at your phone?” waren de woorden welke me uit deze trance haalde. Ik opende één oog, waarmee ik haar bewegingen volgde. “I swear to god, if it because you received a dickpic, I’m going to poke your eye out,” een misschien iets te harde lach verliet mijn lippen waarna ik mijn hoofd schudde en mijn gezicht even in mijn handen verstopte. Ik schaamde me nog steeds dood.
    "I wish it would've been a dickpic." zuchtte ik, waarna ik op de binnenkant van mijn wang begon te kauwen. "Maybe hen I would've at least had some fun." mompelde ik. Voor een moment dacht ik na of ik mijn ongelukje op wilde biechten, druk op mijn onderlip kauwend. Celeste en ik vertelde elkaar praktisch alles. Zelfs als het tmi was. Ze was inmiddels wel gewend aan mijn... af en toe wat bijzondere verhalen. Maar ik wilde niet die persoon zijn wie het wéér over zijn ex had. Tevens zou het indirect verraden dat ik me nog steeds met hem bezig hield. Ik wilde me voordoen alsof het me niets deed, maar daarmee hield ik eigenlijk enkel mezelf mee voor de gek.
    Inmiddels had ze mijn kin beet gepakt en was ze aan het smeren gegaan. "I did something pretty dumb," mompelde ik uiteindelijk. Het voelde niet fair het niet aan Celeste te vertellen. Zeker sinds ik eigenlijk vanaf het begin alles met haar had gedeeld over mijn relatie. "I was killing time by looking on Tinder, as one does, and stumbled upon... youknowwho." Het was een verademing dat Celeste mijn codetaal begreep, dat maakte alles een stuk makkelijker. "And as if that wasn't already bad enough, guess what this fucking dumbass did?" ratelde ik door, waarna ik een dramatische pauze aanhield voor het effect. "I superliked him..."
    Het liefst zakte ik meteen door de grond. Bij de gedachte aan zijn reactie alleen al...


    How far is far


    TOBIAS JACOB MADDEN

    She was my World



    De bomen ristelden in stilte tegen het raam aan terwijl de wind diep zuchtte. De gordijnen als een laatste geest ronddwalend al had het huis nog nooit zo leeg gevoeld. Mijn gezicht verdoken in de sweater van mijn dochter terwijl ik me krampachtig vastklampte aan alles die me aan haar deed denken.
    Het was donker in de met bloemen beschilderde kamer- enkel het raam waar ze tak triest naar me zwaaide verlichte de heilig geworden ruimte. Haar bed- die kraakte onder mijn bewegingen, nog steeds onopgemaakt- zoals ze hem die laatste dag had achtergelaten. Met moeite was ik rechtop gaan zitten op het ding waar ik mezelf had in slaapgewiegt- de vuilroze sweater nog steeds tegen mijn gezicht aangedrukt als ik poogde diep adem te halen.
    Een zucht.
    En tranen.

    Schokschouderend nestelde ik me dieper in het stukje Laurel die ik in mijn handen had- Ik schreeuwde – verstikte me in heimwee en vervloekingen waarna ik de stof langzaam liet zakken en als een lappenpop voor me uitstaarde. De kleuren die ooit zo vibrant leken, waren nu grauw van kleur- de tientallen posters en foto’s die op de muren gingen keken net zo droef. Mijn tranen inhoudend dwong ik mezelf om mijn lippen op elkaar te persen- als mijn blik gleed over de kleine polaroid foto’s die ze had rondgehangen in haar kamer. Zo vlak tegenover het bed ging er eentje van ons tweetjes met Rufty- de hond die nu ook trouw doch triest aan de deuropening van haar kamer lag. Zijn bruine oogjes op mij gericht. “ A-Als ik nou haar had komen ophalen… Dan-“ begon ik- mijn stem schor en wegstervend terwijl ik tegen mijn makker sprak- en luisterend oor die eens niet zei ‘Dit is niet jouw fout’ ‘verkeerde plek verkeerde tijd’, ‘Het is gods wil…’ mijn vingers klauwden zich angstig vast in de sweater als een luide snik opnieuw mijn lippen verliet. “Ik- ik zou haar vastnemen weet je, Rufty. Haar nooit meer loslaten- Niet opnie- ieuw- ik-“ wilde schudde ik mijn hoofd- de langgeworden krullen op mijn hoofd koppig meespringe “Ik wil-“ mijn adem stokte als de tranen zonder tegenhouden over mijn wangen rolde. “GODVERDOMME IK WIL-“ Ik brak. Wil met mijn vuist slaand om de roze sweater waarna ik het nog net niet uitbrulde- de viervoeter naar me toe trippelend om troostend zijn kop op mijn schoot te leggend terwijl ik door mijn gemijmer naar adem kon happen. “Mijn kleine meid-“ Mijn handen- (de rechterhand nog steeds de sweater vastklampend) verborgen mijn gezicht opnieuw- me tot rust sussend met Rufty’s ademhaling en zachte gejammer die me als een zachte ‘het is oke’ wist te bedaren “Ik wil haar terug-“ smeekte ik als ik hem weer in zijn bruine oogjes aankeek. “Ze is alles wat ik had-“

    Warme water kletterden als zachte regen op mijn schouders terwijl ik mijn hoofd iets tegen de koele douchetegels leunde. De zon liep stilaan ten onder - de tijd was me ontnomen. Zo'n uur geleden had ik de kleine moed gevonden om me op te frissen al was ik terug vastgelopen in gedachten- wat voor de ene een revelatie kon zijn was voor mij enkel een toelating van doemgedachten en het energie nemende deken van eenzaamheid die over me streek. Mijn ademhaling versnelde iets, en na mijn voeten waadden zich ongemakkelijk in het achtergelaten schuim. Voor ik een nieuwe inzinking zou krijgen, sloot ik de kraan, mijn hoofd nogsteeds tegen de tegels als ik mijn borstkas onder controle poogde te houden. De handdoek wikkelde ik om mijn heupen en keek voor enkele seconden naar de bedoomde spiegel. De man die ik voor me zag, was een geest. Ingevallen kaken, een verwilderde baard en krullen- en een paar trieste stormachtige kijkers. Ik wende mijn blik af- nam een teug adem en besloot mezelf terug in mijn kleren van voorheen te hijsen- Dit was me teveel.

    De uren verstreken al had mijn lichaam op automatische piloot me naar mijn eigen kamer weten te slepen. het laken over mijn hoofd getrokken. Maar echt de slaapvatten kon ik niet- niet zonder de laatste flitsen van Laurel voor mijn ogen te zien flitsen. Niet zonder tranen.
    En dan rust. Na dagen had ik werkelijk een diepe slaap weten te vinden, dat moment waar je wegzakte in een duisternis en het gewoon kon toelaten- waar vallen geen angst meer leek. Al leek ik de grond te bereiken eens een licht voorbij flitste. Licht opschrikkend opende ik langzaam mijn kijkers om daar Jack te zien staan die mijn gordijnen open aan het gooien was. "Grrghm" bromde ik licht koppig , waarna ik mijn deken weer oer het hoofd trok. "Come on big guy...", Jack woelde even door mijn krullen in een poging me iets op te beuren en hoewel ik altijd blij was om hem te zien wist ik niet of ik nog wel mee wilde naar het festival.
    Begrijp me niet verkeerd- ik was graag onder de mensen. Praatjes maken, luisteren naar de vele verhalen en ronduit een gezellige avond ervan maken. Maar – net als de vele bloemen die voor mijn deur gezet werden, de mooie steunbetuigingen die voor Laurel kwamen- de trieste meelevende blikken. Mensen die wilden weten hoe het ging terwijl je gewoon van de aardbol wil verdwijnen. Ik zuchtte even en opende kleintjes mijn ogen, opkijkend naar mijn beste maat- achter hem zijn dochter Jackie.
    Mijn adem stokte even- de opwellende tranen wegknipperend, waarna ik mezelf dwong een klein glimlachje te tonen- al leek het meer als een mislukte poging om gewoon niet weer in huilen uit te barsten. “E-ehm” mijn stem stierf weg. “Jack- ik weet niet- “ begon ik al wist ik niet echt de woorden te vinden. Ik wist mezelf met wat moeite overeind ik kon mijn gewrichten horen kraken. “ Ik wil geen last zijn vanavond Jack- ik “ ik schraapte mijn keel even. “Ik denk niet dat ik aangenaam gezelschap ben.” Ik wreef even vermoeid over mijn gezicht. Mijn geluk was uitgedoofd- mijn hoop kapot. Ik wist niet of ik ooit nog mij zou kunnen amuseren. “ Maar jullie mogen heus gaan? “ poogde ik mezelf er onschuldig onderuit te muizen. “Oh en Jackie- als je wil Eva had gebak gemaakt er is vast nog wat in de keuken.” En trieste glimlach poogde ik de twee te paaien zodat ik me weer kon verschuilen in mijn lakenhol.

    [ bericht aangepast op 30 sep 2023 - 21:52 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH



    VINCENT JAMES MADDEN

    I want to rule it all - The woods- Kneeling down next to Evangelina



    Met mijn wijsvinger tegen mijn slaap wrijvend en mijn rechterarm leunend tegen het portier terwijl ik met de rechtste laks het stuur vasthield. Rond festivaltijd was Sommervale één grote chaotische boel en leek alles in het 100 te lopen sedert ik niet meer de officiële assistent van Richard was. “Maar Mr.Madden- we krijgen vanavond nooit optij-“ begon de dame al onderbrak ik haar koeltjes. “Lillian. Als je er zo zeker van bent dat ze te laat gaan zijn, dan hef je zelf maar je luie kont op en ga er zelf achter. Het is niet mijn probleem dat je te laat bent met bestellen en dan de problemen op een ander schuift.” Zuchtte ik waarbij ik overdreven met mijn ogen rolde als ze afkwam met haar ‘ja maar’ “ Het is hoogseizoen met het toerisme- ik ga niet aan de bars gaan eisen om hun drank af te geven terwijl het daar eveneens gaat boomen. JIJ bent verantwoordelijk- het is JOUW probleem. JIJ moet je fout oplossen wat kan mij het boeien dat je financieel er niet door komt.” Siste ik met op elkaar geknarste tanden, waarna ik de meid hoorde huilen en smeken aan de andere kant van de lijn. Jezus dramaqueen. Ik zuchtte diep en liet haar zo’n goeie minuut afzien terwijl ik Sommervale centrum inreed en de bakkerij van Eva passeerde. Even stopte ik de wagen terwijl mijn blauwe kijkers het pand bestudeerden, en voornamelijk zochten naar een glimps van mijn vrouw Eva. Helaas- zag ik geen teken van haar, wat me mijn ogen deed neerslaan, en ik verder door reed “Kijk Lillian.” Begon ik weer. “ Ik ga niet beloven dat Richard hier niet achter gaat komen. Maar ik zal het transpo-“ voor ik goed en wel de straat uitgereden was, vlamde er een persoon vlak voor mijn auto, waardoor ik bruusk op de rem duwde en zelf geschrokken naarvoren schoot met een luid gevloek “SHIT-“ mijn remmen piepten en wat beduusd keek ik na hoe de bekende bruine krullen voorbij holde. Angelina?
    Ik hoorde Richards assistente nog mijn naam vragend stellen in de hoop dat ik mijn zin zou afmaken al wimpelde ik het weg met een ‘ik bel je straks terug’, waarna ik snel een plekje zocht om mijn auto te parkeren zodat ik mijn vrouw achterna kon gaan. Gehaast opende ik mijn autodeur en liep met een sprintje richting de Diner waar ik haar naartoe zag sprinten “Lina?!”
    Ik vond het vreselijk om te lopen in kostuum, maar op dit moment was dat het minste van mijn zorgen. Takken kraakten onder mijn nette schoenen als ik nu ook een gedeelte bos tegenkwam en even verloor ik de moed- verdwaalt tussen de hoge bomen. Maar dan hoorde ik haar stem- net zzoals ik het jaren geleden ook gehoord had. Mijn borstkas voelde zwaar en mijn vingers zichten meteen naar de gouden ringband om mijn vingers. Iets wat ik vaker deed om mezelf gerust te stellen. “Lina? “ begon ik voorzichtig als ik mijn vrouw vond – haar knieën in de aarde gevroet en haar handen op haar bovenbenen. “ Lina, What are you doing here? You can’t just run in front of cars into the woods.” Hoewel er een lichte strikheid in mijn woorden te vinden waren, stond mijn blik op bezorgd. Ik benaderde haar voorzichtig- haar niet kwaad willend maken, maar mijn hart brak als ik haar zo zag zitten. Mijn gedachten op nul zetten, knielde ik me naast haar- mijn dure kostuumbroek hierdoor vernielend. Ik twijfelde even- niet wetend wat te doen met de vreemde opwelling van gevoelens en terugkerende herinneringen, maar ik besloot om voor deze ene keer mijn gevoel te volgen. Mijn hand voorzichtig doch teder op haar schouder te rusten als ik me iets neer boog in de hoop haar mooie bruine kijkers terug te ontmoeten. “Hé- hé it’s okay- you are going to be okay. I am here for you when you need me.”

    [ bericht aangepast op 1 okt 2023 - 11:23 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH




    EVANGELINA SÁNCHEZ
    ▪ ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ ▪



    “You care so much
    you feel as though
    you will bleed to death with
    the pain of it.”


    (FLASHBACK)
    A couple days after the heartbreaking funeral, she’d knocked on his door. Mind you, Tobias his bedroom door –he’d trusted her with his key for quite some years now. The practical matter of it was that it’d been easier to offer one’s help, to fill the fridge with food, cook or bake together, and bring Laurel to school. . . or pick her up.
    Even though a small grumble had given her permission, she rested her forehead against the door before opening it. She had attempted to brace herself for whatever the sight would confront her with, though. . . It still hit her like a truck –never could they spend any more time with Laurel again.
          Biting her bottom lip to control her crying – one of them should stay strong –, she observed his sorrowful form, covered in blankets. With a pained stare and a heavy sigh, she wandered into the pitch-dark room, crawled onto the bed, pressed a kiss on his temple and wrapped her arms around him. Pulling him closer, she laid her face on his reliable back, closing her saddened eyes.
          Oh, Tobes. . .
    It hurt her to see her best friend like this. Someone who’d even give the shirt on his back to a person who would need it. He had given everything, and life had taken his everything. His beacon of light. Unfair was a word that didn’t even fully describe what came with it. Evangelina wondered whether he’d thought the same back when Vincent was struggling. Or her for that matter. As if one’s life was suddenly thrown into a deep abyss, devoid of any light and happiness. She remembered the endless tears, the screaming, and, most of all, the deadness inside – spreading throughout, eating away at every organ, emotion, numbing the pain even. It had taken days, weeks, months, and it still felt like it happened yesterday.
          For a little while they didn’t say anything, heard only each other’s breathing, whimpers or silent curses. Until there was a knock on the front door –hard enough for both of them to hear. Though, whereas Tobias made it apparent not to move a single inch, Evangelina stepped towards the sound. Wondering who'd have knocked this late at night, she opened it and almost immediately quirked an eyebrow seeing the one in question. With this, she silently inquired what his intentions were. And Vincent seemed to be quite flabbergasted, as well, not expected to see his wife at this moment. This didn't stop him to ask if he could talk to his brother, however. Didn’t prevent him from exploring if Tobias was okay – and she appreciated him trying to be there for his brother, especially with all the rocky roads they’d had. The way she was raised, she’d seen, felt, and known, you were always supposed to be there for your family. Family was everything, and yet. . . who was she to judge Vincent? She was the one still not mending with her sister, the one who was her friend more than anything.
          She sighed, opening the door invitingly. “Wait here, I’ll go ask him.” And she did. Talking to him in a comforting tone, she let him realize the bond with his brother was to be protected. Thus, she had managed to get Tobias out of bed, and truly perceiving the two brothers together – however awkward they may be – she understood that everything, eventually, would work out just fine. With a small smile, she brushed a strand of hair behind her ear, “I’ll get something to drink."
    Cola or coffee Vince said, instead of the whiskey Tobi had suggested, and she nodded. Understanding the reason behind it – Vincent always was the sensible one, it had kept her feet on the ground more than once. Without a word she disappeared into the kitchen, preparing the coffee and preheating the oven before sliding in a tray of chocolate chip cookies. Within 15 minutes she came back with a plate of baked goods, a thermos filled with coffee, and two mugs – placing either respectively in front of them.
          “Eat it when it is still warm. I will leave you boys to it – only call me in dire need.” A slight smile played on her lips as she stood straight, hoping the innocent joke was not in ill-taste, before leaving the living room.
    Evangelina did not know how much time had passed, but she was able to take a shower in the meantime and clean up some things in Tobias’ bedroom. (Actually opening a window helped most of it.) Now, she really had to go to the toilet – so she made her way downstairs, wishing not to bother them too much with this. However, after she apologized and was about to head upstairs again, she got told to stay.
          “I think it’s time for me to go. . .” Vincent announced, whilst Tobias passed her to return to his room, and she looked back at her husband. “Eva, take good care of Tobi? And if you want – can we talk some time? You have my number.” He nodded once, turned around and left.
          “Wait”, she called after him, “I’ll walk with you.” Hastily, the woman grabbed the plate of cookies, hurried to place them in a plastic container, and joined him at the front door. Her eyes wandered over his features, noticing how tired he in fact looked, a distant expression in his cobalt pools. “Thank you, Vincent, for coming – and. . . about our fight, you won’t have to worry about anything happening between Tobi and I.”
          “I know”, sounded his voice, softer than usual, “and I’m sorry.” Evangelina drifted her gaze away from him, biting her lower lip, playing with the container in her hands. The silence dragged on, not knowing exactly what to say – they both had said everything already, after all.
          “I can’t forgive you. . . You truly hurt me by accusing me of that. But, I do appreciate you’re here for your brother.” Mindful of her actions, she gave him the container with cookies. “Let’s talk when the timing is right.”
          Staring at the sky behind them, which had turned pitchblack, she grabbed his sleeve when he started to walk away. Standing on her toes, Evangelina had laid her free hand on his neck, carefully pressing a kiss on his cheek. She whispered, “Be safe. It’s dark out.”

    EVENING — FOREST — VINCENT
          Zonder dat zij het doorhad, was er iemand haar op de voet gevolgd. Hoewel het niet heel moeilijk was haar te vinden, daar ze een spoor van verdriet en doodsangst achterliet — zich vestigend in het duister tussen de bomen, waar geen straaltje licht doorheen scheen te komen. Zelfs de vogels leken zich hier niet durven te vertonen.
          Het gekraak van de takken kondigde zijn aanwezigheid aan, maar Evangelina was te diep verloren in herinneringen en oud zeer om het daadwerkelijk op te merken. Haar ogen rood, haar wangen besmeerd met tranen, en haar knieën zwart van de aarde. Pas toen hij naast haar neer knielde en een hand op haar schouder neerlegde, keek ze op —een glinstering van druppels stopte langzaamaan.
          “Vincent?” Haar stem brak lichtelijk toen ze zachtjes probeerde te praten, haar keel genoodzaakt de tonen op een andere wijze te gebruiken dan het hartbrekende gehuil van daarstraks. De achterkant van haar rechterhand gebruikte ze om de overblijfselen op haar gezicht weg te strijken, een veeg van aarde achterlatend. Een wazig figuur werd zichtbaar, eentje in z’n dure pak geknield in het zand naast haar.
          “Hé- hé it’s okay- you are going to be okay. I am here for you when you need me.”
          “It’s. . .okay?” Een scherpe toon scheen door haar anders warme stem heen. Ze schudde haar hoofd, duidelijk van haar à-propos af, alsof ze de woorden probeerde te ontcijferen. Fronsend dwaalde haar diepbruine poelen over de grond, zoekend naar een antwoord in de chaos van haar gedachten. “¡Ay, Dios mío, Vincent! It’s not okay! Laurel died, our little one died, and it broke Tobias and me. . .” Tanden vonden haar onderlip, beten hierin tot het diep genoeg was dat het rood zag. Niet huilen, niet huilen. . . Ze wilde hem beschuldigen dat het werk ook nu bij hem op de eerste prioriteit zou staan, dat hij zijn gevoelens achter slot en grendel sloot en haar niet vertrouwde, maar. . . ze slikte de woorden in die hen geen van beide gelukkiger zouden maken, en fluisterde in plaats daarvan: “They are never coming back, are they? Are they?” Haar stem brak opnieuw terwijl haar ogen de zijne zochten, hierin drongen en hoopte op één van zijn zorgvuldige leugens. Zoals wanneer hij iets hoorde te regelen en het vergeten was, maar vertelde dat hij er druk mee bezig was geweest. Of wanneer de tranen nog net niet over zijn wangen liepen door haar pittig-gekruide eten en hij alsnog vol wist te houden dat het niet heet was. Of dat zijn vader haar heus wel mocht. Ze had nooit het nut ervan ingezien, en het nooit zeer gewaardeerd, tot nu.
          Evangelina gooide haar armen over zijn schouders heen, trok zich naar hem toe en hoopte te verdwijnen in de veiligheid ervan. Toch — toch voelde ze zich eenzamer dan ooit tevoren. “I miss them. It feels as if I’m being pulled under and left to my own demise. Why are the innocent ones taken? They should’ve taken me instead. . .” Vingers klampten zich vast in het nette pak, al snel smeren achterlatende, en ze rook de dure cologne die hij standaard droeg. Vroeger had het haar rust gegeven, spendeerde ze het liefste alle dagen en nachten in zijn armen, wilde ze hem niet meer loslaten eens hij naar zijn werk moest. . . Nu beangstigde haar het doffe gevoel in haar lichaam.
          “Your favorite suit. . . it’s dirty”, mompelde ze vlak, alsof haar ziel weg was genomen, eens ze zich uiteindelijk van hem wegtrok. Op automatische piloot zakte ze neer en trachtte het zo goed mogelijk weg te wrijven, om het enkel nog erger te maken. Een vermoeide zucht rolde over haar lippen eens ze weer recht stond, zijn ogen vermijdende, “I'll grab another suit from the closet. I know how you like to look presentable. Just. . . wait at the Bakery, you have the key.” Zonder na te denken, strompelde ze al weg.

    [ bericht aangepast op 13 okt 2023 - 17:05 ]


    [ heaven knows ]

    × local problem child × outfit × at the dinner w/ Joel ×


    ‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵

    CELESTE
    HOWARD

    ‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵


          Het was niet Celeste haar probleem dat Joel zo achterlijk lang was. Maar telkens als hij haar optilde, maakte hij het wel ineens haar probleem. Ze hield er niet van om haar voeten niet op de grond te hebben, tenzij ze op muziek aan het springen was of iets. Maar dat was een hele andere situatie.
          “I’m just saying that because I want to be able to still snatch your make-up and jewellery, duh,” ging Joel tegen haar in. Het meisje rolde haar ogen, ze wist zeker dat haar kleding kast niet meer veilig was geweest als ze dezelfde maat hadden gehad. Dan had ze echt een slot moeten gaan kopen om het veilig te stellen.
          Zodra hij begon over een frituur geur vertrok haar gezicht meteen. Ze had veel borden in haar handen, maar hoefde gelukkig nooit zelf met de frituur aan de gang. Dat was waarschijnlijk ook maar beter voor haar eigen veiligheid, intrusive thoughts enzo. Het idee van dat ze naar frituur zou reuken was een van haar grootste nachtmerries. Vooral aangezien ze nu geen tijd had om nog thuis te douchen en haar haren te wassen.
          Het gelach van Joel maakte het alleen maar erger. Celeste kneep haar ogen samen voor ze tegen zijn arm sloeg. “Aw, no need to get aggressive like that,” mompelde hij, over zijn arm wrijvend.
          “You are so whiny,” jammerde ze, voor ze weer de diner in vertrokken. En eerlijk gezegd was ze heel blij dat ze nog een excuus hadden om niet al naar het festival terrein te gaan. Vooral omdat ze nu al gestoord werd van Richard zijn stem over de speakers. Ze wilde die man absoluut niet tegen komen vanavond. Het was al erg genoeg dat ze hem thuis niet altijd kon ontwijken.
          Het meisje schoof haar vest weer van haar schouders, deze over het deurtje van haar locker hangend. “Please remind me why I am taking you with me to the fair,” sprak Joel met een geschokte uitdrukking op zijn gezicht, zijn hand op zijn borst alsof hij haar opmerking in zijn hart had gevoeld.
          “So you don’t have to go alone and be a loner?” sprak ze, meer een statement dan een vraag. “I’m the one doing the charity work tonight, not you.” Niet dat ze nou veel vrienden had, of ooit gehad had. Verder dan Laurel en Jackie kwam ze niet met tellen. Haar blik schoot kort opzij, naar de locker die vorige week pas leeg gehaald was. Hoewel de stickers nog steeds op het metaal geplakt waren.
          Celeste richtte zich weer op waar ze mee bezig was, haar spullen uit de locker halen, terwijl ze aan Joel vroeg wat zijn voorkeur vandaag had. Als ze nu te lang bij Laurel zou stilstaan, zou ze in huilen uit barsten. En dat kon ze nu niet hebben, niet als ze nog de hele avond van huis zou zijn. De huilbuien probeerde ze te bewaren tot ‘s avonds in bed, of onder de douche ergens waar ze de rust had en niemand haar ging vragen of het ging.
          “Hmm,” mompelde Joel achter haar, terwijl ze met moeite haar werk kleding op zij geschoven kreeg om de make-up tas eruit te trekken. “How about some pink with silver glitter?” stelde hij vervolgens voor. Celeste knikte voor ze zich omdraaide naar hem toe. Terwijl ze hem bijna beval om te gaan zitten, knikte ze richting de stoelen die om de kleine tafel stonden. “Yes ma’am,” sprak hij, voor hij plaats nam.
          Het meisje hees zichzelf op de tafel zodat ze er het best bij kon, haar spullen naast haar neer gezet. Nu kon ze pas echt in het tasje zoeken, de spullen die ze nodig had plaatste ze naast het tasje. De jongen had zijn ogen al gesloten, toen ze sprak. Maar de woorden wisten ervoor te zorgen dat hij één oog opende, voor hij begon te lachen. Celeste keek automatisch om naar de deur van de ruimte. Het was al zo vaak voorgekomen dat haar baas was binnen gekomen om haar en Laurel te waarschuwen omdat ze te luid aan het lachen waren in hun pauze, dat het een automatisch reactie was geworden.
          Maar de deur bleef gelukkig dicht, dus Celeste richtte haar blik weer op Joel, die kort zijn gezicht in zijn handen had verstopt. “I wish it would’ve been a dickpic,” zuchte de jongen. Het meisje haar gezicht vertrok meteen, alsof ze iets vies had gegeten. “Maybe then I would’ve at least had some fun,” mompelde hij verder.
          “Joeeel,” jammerde Celeste, voor ze een kokhals geluid maakte. Ze had wel erger van hem gehoord, maar dat nam niet weg dat ze graag erover klaagde. “Absolute sicko,” mompelde ze nog zacht klagend, terwijl ze zijn kin pakte en hem naar het licht draaide.
          “I did something pretty dumb,” mompelde Joel uiteindelijk. Haar wenkbrauw schoot wat vragend omhoog, terwijl ze op zijn make-up focuste, zorgvuldig alles aanbracht.
          “That is nothing new,” lachte ze zachtjes, haar vrije hand sloeg ze om het tafelblad zodat ze iets verder naar hem toe kon leunen zonder voorover te vallen.
          “i was killing time by looking on Tinder, as one does, and stumbled upon.. Youknowwho.” Celeste was al begonnen te jammeren bij het benoemen van Tinder, een van de meest achterlijke apps naar haar mening. Ooit had ze het een kwartier volgehouden, een krappe vijftien minuten had ze er met Laurel om kunnen lachen voor de rare pickuplines begonnen en ze de app maar gewoon helemaal had verwijderd.
          “And as if that wasn’t already bad enough, guess what this fucking dumbass did?” ratelde hij door. Maar zelfs de dramatische pauze gaf haar niet genoeg tijd om zijn vraag te beantwoorden. “I superliked him..”. Celeste duwde haar lippen stevig op elkaar om haar lach in te houden, maar het zorgde er alleen voor dat het als een proest geluid eruit kwam.
          “Oh Joel,” sprak ze, terwijl ze de glitters heel zorgvuldig aanbracht. “Why is this something that would only happen to you?” grinnikte ze zachtjes. “Just delete the entire app, go for the old-school route. Like, I don’t know, speeddating or whatever the fuck they do.”
          “Tinder is already outdated anyway, it’s for the elderly,” ging ze verder. “Oh wait, that’s why you are still on there, you grandpa,” grijnsde ze. “Well atleast we can now wait and see if youknowwho likes you back or swipes left.”



    --

    𝐽 𝑂 𝐸 𝐿      𝐸 𝐿 𝐼 𝐽 𝐴 𝐻      𝐸 𝐿 𝐿 𝐼 𝑆










    Voor mijn oren daadwerkelijk begonnen te bloeden, baanden we ons snel een weg naar de knusse kantine. Hoe hard ik die man ook probeerde te ontlopen, hij leek overal op te doemen. Zijn stem echode door mijn hoofd, als nagels op een schoolbord.
    Ondanks dat Celeste ergens misschien wel een klein beetje gelijk had, moest ik haar laten weten dat ik diep geraakt was door haar woorden. Er leken permanent donkere kringen onder mijn ogen te hangen en mijn eigen poging tot opmaken was een grote blamage.
    “So you don’t have to go alone and be a loner?” ik rolde dramatisch met mijn ogen en sloeg mijn armen over elkaar. Plotseling wist ik mezelf geen houding meer te geven, me er maar al te goed bewust van zijnde dat ze gelijk had. Ik had nooit veel vrienden gehad in Sommervale, wellicht een voorbode. De vrienden die ik op school had gemaakt waren enkel relaties gebaseerd op codependentie. En dan was er nog Kit. Hij was niet enkel mijn partner geweest, maar ook mijn beste - al niet enige - vriend. Ik mocht van geluk spreken dat ik Celeste had. Mijn relaties leken nu eenmaal gedoemd om te mislukken.
    "Right, my bad Ms. Populair." mompelde ik, alvorens ik mijn hoofd brak over welke kleur oogschaduw mijn outfit zou accentueren.
    Als een echte artieste gaf me aanwijzingen, welke ik nauwlettend op volgde. Waar ik in de tussentijd af was gedwaald in mijn eigen gedachten, had Celeste me terug geroepen door te vragen naar wat er buiten voor was gevallen. Celeste was Celeste niet geweest als ze niet al haar eigen conclusie had getrokken. Ik deelde vrijwel alles met haar, soms zelfs misschien iets téveel. Het was misschien zelfs een beetje triest dat ze er vanuit ging dat het een dickpic was.
    Het was niet bepaald een geheim dat ik niet vies was van een avontuurtje, maar sinds het gedoe met Kit was de rem er een beetje af. Het was één van de weinige dingen wat me nog een beetje oké liet voelen. Het was een copingmechanisme geworden. Een manier om me toch nog iets waard te voelen.
    “Joeeel,” jammerde Celeste. Het geluid wat ze erbij maakte liet me in de lach schieten. Het feit dat ze er zo op reageerde maakte het alleen maar aanlokkelijker te provoceren.
    In New York waren dickpics niet ongewoon en soms misschien iets té makkelijk te verkrijgen. Hier moest ik er daadwerkelijk iets voor doen wilde ik een leuke avond beleven... Natuurlijk was de enige vis die ik aan de haak wist te slaan mijn ex, en zelfs dat zat nog in een wijde zak. Hij had nu in ieder geval een notificatie ontvangen dat ik hem erg zag zitten.
    Terwijl Celeste mijn make-up deed, deed ik mijn beschamende verhaal, haar bijdehante commentaar negerend. Zelfs met mijn oogleden stijf op elkaar kon ik haar reactie voor me zien, het geluid dat ze produceerde hier precies bijpassend.
    “Oh Joel, why is this something that would only happen to you?” grinnikte ze. En alweer had ze gelijk. Permanent ongeluk hebben leek inmiddels een van mijn karaktereigenschappen te zijn, iets wat niet lang had geduurd voor Celeste hier achter was gekomen. “Just delete the entire app, go for the old-school route. Like, I don’t know, speeddating or whatever the fuck they do. Tinder is already outdated anyway, it’s for the elderly,” gaf ze me haar wijze advies. “Oh wait, that’s why you are still on there, you grandpa,”
    "Yeah, yeah, laugh all you want..." mopperde ik "I've had plenty of luck on there before..." Iets wat Celeste van dichtbij had meegemaakt toen ze drie weken lang bij mij had gewoond. "Hold up-" kwam ik terug op haar woorden. "- speeddating? Just how old do you think I am, jesus. And, besides, where do you suppose I'd do that? You want to start up a charity? The "get Joel a boyfriend" foundation?" lachte ik. "I mean, I am accepting donations. Although, I don't know how much I'd trust your judgement..." mompelde ik het laatste. Hoewel Celeste en mijn smaak erg overeen kwamen op het vlak van mode, konden we niet meer van elkaar verschillen wat betrof type man.
    “Well atleast we can now wait and see if youknowwho likes you back or swipes left.” was haar eindvonnis toen ze klaar was met mijn oogleden beschilderen, waardoor ik weer terug geconfronteerd werd met de harde realiteit.
    "Do I dare look at my phone...?" sprak ik zacht, terwijl ik zenuwachtig aan mijn nagels begon te kluiven. Van de barsten in het beeldscherm af te leiden, was vandaag niet de eerste keer geweest dat het ding een smakkerd op de grond had gemaakt. Net toen ik mijn toegangscode in wilde voeren lichtte mijn scherm op. Een Tinder notificatie.
    Ik deed een schietgebedje, alvorens ik de app opende. Tot mijn verbazing was het daadwerkelijk Kit wie had gereageerd. Voor ik ook maar kon lezen wat hij terug had gestuurd, had ik mijn telefoon weer op tafel gelegd. "I can't, I can't, I can't..." sprak ik semi paniekerig terwijl ik spastische bewegingen met mijn handen maakte. Maar zoals gewoonlijk won mijn nieuwsgierigheid het.
    Ik pakte de telefoon weer van tafel, maar in plaats van het bericht te lezen overhandigde ik het ding aan Celeste. "You read it for me,"


    How far is far