RPG — 200 I Sommervale - Speeltopic 01 - Speeltopics

24 sep 2023 - 23:49 Baxter is offline

Baxter 4988

̷ᗯEᒪᑕOᗰE
^{^{to Sommervale}}

❝ Somewhere, tucked away in America, there's a quaint town called Sommervale. It's the perfect place for those who want to escape the noise of the big city.
Or those who want to bury their secrets.

Here, we do not judge you for your past actions. Heck, we might even share some skeletons in the closet. Because behind those mowed lawns, white picket fences, and helpful neighbors, terrible things have been happening. If you don't watch your back, you might be the next to vanish without a trace.

And, remember – be a good neighbor, or all the things you tried so desperately to hide, will storm out before you get a grip of yourself. Because, here in Sommervale, nothing is what it seems.

We hope you enjoy your stay, here in Paradise! ❞

̷IᑎᖴOᖇᗰᗩTIOᑎ
De RPG draait om het dorpje Sommervale. Sommervale heeft mooie natuur met grote bossen rond zich, samen met wat meertjes. Langs de centrale weg vind je wat winkeltjes, een bureau voor de hulpdiensten, een kerkje met community center, een arcade met bioscoop, een ouderwetse diner, en toeristeninformatie. Verder zijn er de Sommervale Elementary School, Sommervale Middle School, en Sommervale High School, die elk aan een eigen zijstraat liggen.
Jarenlang heeft het op rij bekend gestaan als de ‘veiligste plek van Amerika’, wat toeristen heeft getrokken ― eveneens door de prachtige plek waar het zich bevindt. De afgelopen twee jaar echter, zijn er steeds meer dubieuze dingen gaande, waaronder verdwijningen. De goede naam van het dorpje is nu aangetast, en enkele weken geleden heeft het nieuws zelfs gewaarschuwd hier vandaan te blijven.
Wat alleen de lokale bevolking verder weet, is dat Sommervale is opgedeeld in twee kampen: North en South. In het noordelijke gedeelte zijn de wijken duidelijk opgeknapt in tegenstelling tot het zuidelijke gedeelte, waar ze strijden met armoe en bendes zich gevestigd hebben.
Ondanks de recente gebeurtenissen, is het er vrij rustig. Het is een dorpje waar iedereen elkaar kent en niemand geheimen heeft. . . Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van het kleine dorpje?

''HAVE YOU
SEEN HER?''

̷𝚃𝙷𝙴 𝙶𝙸𝚁𝙻

De mysterieuze verdwijningen zijn alweer twee jaar gaande. Het is het "nieuwe normaal" voor de inwoners van Sommervale. De nodige maatregelen zijn genomen om iedereen zich toch enigszins beschermd te laten voelen. De rust leek eindelijk weder te keren in het kleine dorpje, tot twee maanden geleden; toen de beeldschone Laurel Madden spoorloos verdween. Het zeventienjarige meisje was niet op komen dagen bij haar baantje als serveerster bij de Diner.
Ondanks dat haar vader in alle staten was, werd hier in eerste instantie niet zoveel aandacht aan besteed. Het was immers goed te begrijpen als ze plotseling vertrokken zou zijn uit het dorpje. Zeker een ambitieuze dame als zij.
Ondanks dat grotendeels van de bewoners nog altijd vrij sceptisch waren, is er toch een zoektocht opgezet. Nadat het meisje na ruim ander halve maand nog niet was gevonden, zijn de grootschalige zoekacties gestaakt. De politie en haar familie en vrienden zijn echter nooit gestopt met zoeken.
Exact twee maanden nadat Laurel vermist raakte werd ze door een lokale visser gevonden in het bos, aan de oever van het meer. Helaas was het meisje al overleden. Dit liet de alarmbellen opnieuw afgaan. De opgelaten sfeer duidelijk te merken aan de bewoners. Om de veiligheid van Sommervale en haar bewoners voorop te stellen is er een avondklok ingezet en het nadrukkelijke advies om ramen en deuren op slot te doen.
De RPG speelt zich drie weken na de vondst van Laurel af, een nationale feestweek in Sommervale: namelijk het begin van de zomer. Om de mensen hoop te geven is er besloten de festiviteiten door te laten gaan. Echter wel met extra beveiliging afkomstig uit nabij gelegen dorpjes, gezien de avondklok nu ook tijdelijk niet van toepassing is. Maar wees op je hoede, want wie weet ben jij de volgende...

̷ᖇOᒪEᔕ

̷ᗰᗩᕈ

̷ᖇᑌᒪEᔕ
— In deze RPG gelden de huisregels van Quizlet.
— Minimaal 200 woorden per post.
— Deze RPG is samen met Motion.
— Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's, hou het zo realistisch mogelijk.
— We schrijven in het Nederlands, maar voor degenen die dit willen, mogen dialogen wel in het Engels.
— 16 / 18 + is toegestaan, maar zet er wel een waarschuwing in het rood boven.
— Karakters mogen in de RP ruzie krijgen, maar probeer geen ruzie te maken buiten de RP. Sluit niemand buiten.
— Er is een max van 3 karakters, waaronder één man. Meer personages zijn, met overleg, mogelijk nog toegestaan.

[ bericht aangepast op 8 okt 2023 - 11:37 ]

How far is far

4 okt 2023 - 16:26 Vanparys is offline

Vanparys 27613

┌── •✧❁✧• ──┐

Kit Hall
_{26 | BAR | NIKO}

└── •✧❁✧• ──┘

🅜🅐🅚🅔🅤🅟 🅞🅤🅣🅕🅘🅣 🅝🅐🅘🅛🅢

Kit was on his third Diet Coke and he was tempted to throw the bottle out the window. He’d done his makeup, had spent about an hour picking out an outfit that made him look hot but not desperate, had spent the entire morning doing his nails (he'd even kept them short!), and… was currently being stood up. Kit hated plenty of things – mismatching eyebrows, bad contour, the colour beige, old straight cis white men, Joel Ellis, overcooked steak, broken nails, sad one-inch heels – but there was little he hated more than being stood up. Except maybe Joel. Even after four years, he wasn’t entirely sure.
Kit threw back his third Diet Coke and checked his phone. Will was forty minutes late, and Kit wondered why he’d even wondered to wait that long. Maybe it had been the dick pic of this morning that had nearly made him choke with longing. He’d nearly messed up his nails – it had been a long time since Tinder had provided him with a dick pic that left him flustered.
Kit wondered if he was desperate, wondered if he should ask the bartender for a third Coke, wondered if he should look at the picture from this morning again to remind himself why he was still waiting (or if he should just go home, smoke some weed, and relieve himself with his left hand) when a notification popped up on his screen. Somebody Super Liked you! Find out who. He tapped the screen and nearly threw his phone out the window. His annoyance increased tenfold, and he nearly slammed his phone down on the bar, facedown. Kit ordered virgin mojito because Diet Coke wouldn’t rinse the bad taste it left in his mouth and nearly drank the whole glass in one go before he picked up his phone again and furiously started typing a message. He didn’t even notice he was angrily chewing on the straw.

To: Future-Lung-Cancer-Patient CeCe
Can u burn ur idiot brother’s phone and tell him to go fuck a cactus but like be subtle about it and not mention my name?

He hit send and put his phone back down again, harsher than was necessary, and the bartender looked up with a start.
“You okay?”
Kits glare resembled death itself when he shot the man a look, closing his lips around the straw again and drinking the last bit of the mojito, though the dregs were mostly pure cane sugar. He didn’t mind though. He liked sweet things.
The bartender raised an eyebrow and turned back to rinsing glasses. Kit sucked on his teeth after he’d sucked up the last of the cane sugar with the straw and the girl next to him shot him an annoying glance because of the slurping sound. He picked his phone up again, and took about half a second to think. He could just ignore it, pretend like it never happened, pretend like Joel hadn’t broken his heart into a million tiny little pieces and was now apparently enjoying stomping on it – but Kit wasn’t one to simply ignore things without making it obvious he was ignoring the thing (or the person). (And, though he refused to admit it, Joel looked very hot in his pictures, which Kit couldn’t help checking out.) He supposed swiping left would be decently obviously ignoring the thing/person, but to Kit’s tastes, it wasn’t exactly the amount of petty he was used to.
So, he started typing, the tips of his nails clicking against the screen, his front teeth digging into his bottom lip because he didn’t need to have perfect lip-gloss anymore anyway because he’d be kissing literally no one tonight.

To: Joel
Hi, sorry, thanks for the super like, but I just checked ur photo’s and I’m sorry but I’m not into ridiculously long dudes with blonde hair and baby blue eyes because they remind me too much of the asshole who broke my heart and then stomped on it for fun. He might be ur type tho? Could put u in touch. Hope u understand! <3

With one satisfying wave and a tap on the send-button, Kit’s anger dissipated. He put his phone back down and absentmindedly put his lips over the straw again, though all that came through it was melted ice cubes. He looked sideways when someone slid back the barstool that was two seats over to his right, his eyes automatically sliding down to the man’s butt. Kit raised an eyebrow in appreciation and impulsively hopped off his own stool, only to go and sit on the one on the man’s right side as he ordered his drink.
Kit put his elbow on the bar and cupped his hand around his chin, studying the man’s face. He was cute, but in a handsome, lowkey hot-ish way. He seemed familiar – probably a Sommervale resident he’d seen around sometimes. He gestured at the bartender.
”Put that on my tab, will you, Julian?” Kit said, his eyes still on the man’s face. When his gaze dropped down, however, he nearly wished he hadn’t said anything at all. Kit’s smile wavered at the sight of the beige shirt, but he forced himself to look back up and keep smiling. It’s what’s under the shirt that matters anyway, he told himself, trying to blink away the grimace he could feel burning the muscles in his cheeks. Great, he’d probably ruined his chance and would have to retreat home to spend the rest of his evening with his left hand, after all.
Kit took a deep breath and tried again, smoothing his features. “Sorry,” he said with a bashful smile, trying desperately not to look at the beige shirt. “I didn’t expect anyone interesting to show up here tonight – with the whole festival going on outside. You took me off-guard.”

[ bericht aangepast op 4 okt 2023 - 16:28 ]

help

4 okt 2023 - 20:06 glowfaery is offline

glowfaery 1525

× local problem child × outfit × at the diner w/ Joel ×

‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵

CELESTE
HOWARD
‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵

“Right, my bad Ms. Populair,” mompelde Joel, en het wist het meisje zachtjes te laten grinniken. Al haar vrienden waren op een hand te tellen, en dan had ze zelfs nog vingers over. Op school was ze verre van populair, hoewel ze zich altijd had kunnen vermaken met wat mensen over haar zeiden. Maar zelfs de drugs roddels werden saai na een tijdje. Kom op, verzin eens wat nieuws.
Terwijl ze met zijn make-up bezig was luisterde ze aandacht naar het verhaal, haar mening duidelijk delend terwijl hij praatte. Op een of andere manier verbaasde het haar ook niks dat hij Kit perongeluk een superlike gaf, van alle mensen was de kans nou eenmaal het grootste dat het bij Joel zou gebeuren.
“Yeah, yeah, laugh all you want,” mopperde Joel. Het getril van haar eigen telefoon leidde haar kort af van haar werk. Ze pakte het apparaat op, zonder te kijken, haar blik nog op haar kunstwerk gericht. “I’ve had plenty of luck on there before.” ging hij nog door, en Celeste rolde haar ogen terwijl ze haar telefoon ontgrendelde, ze had gehoopt op een berichtje van Jackie, en ze wist met moeite een teleurgestelde zucht te onderdrukken toen ze zag wie het was.

From: nastiest skank bitch i ever met
Can u burn ur idiot brother’s phone and tell him to go fuck a cactus but like be subtle about it and not mention my name?

“Hold up-,” Joel woorden brachten haar weer terug naar het gesprek. “-Speeddating? Just how old do you think I am, jesus.”
“Leave our Lord and Savior out of this conversation,” she warned him, a shocked look playing on her face for a few seconds. “Jesus died for your sins and you repay him buy slutting around on tinder,” jammerde ze wat overdreven, alsof het een misdaad was wat hij deed. Wat het vast was in de ogen van sommige mensen in dit hellhole.
“And, besides, where do you suppose I’d do that? You want to start up a charity? The “get Joel a boyfriend” foundation?’ lachte de jongen verder. “I mean, I am acception donations. Although I don’t know how much I’d trust your judgement..” het laatste werd gemompeld.
“First of all, a charity is way too much work,” sprak Celeste. “Do I look like I even know how a non-profit works? I don’t even follow the classes I need to make that work,” ging ze door, met haar duim streek ze voorzichtig wat verdwaalde glitter weg. “Second, I have great judgement, it is not my fault that you can’t handle my impeccable taste.”
Ze plaatste haar make-up kwasten weer neer, kort het resultaat bekijkend, en ze was tevreden genoeg voor nu. Het was een festival in deze shithole dus het zou al snel de beste look worden die er was. Haar telefoon vond haar hand weer, haar zwart gelakte nagels snel tikkend tegen het scherm

To: nastiest skank bitch i ever met
will deff tell him that u said it, i will namedrop u so much, its gonna be a new worldrecord.
xoxo

To: nastiest skank bitch i ever met
wont say ur name if u buy me cigarettes, xo
To: nastiest skank bitch i ever met
will mention the cactus if u buy 2 packs, ly

“Do I dare look at my phone…?” sprak Joel, en Celeste keek op van haar telefoon, hem tegen zijn hand tikkend zodra hij op zijn nagels begon te kluiven.
“Don’t you dare ruin your nails,” waarschuwde ze, zijn hand kort vast houdend zodat ze zijn nagels kon bekijken, maar de schade leek gelukkig nog beperkt. Het koste haar teveel concentratie om zijn nagels netjes te lakken, ze zou hem oprecht iets aandoen als hij het weer zou verpesten. Ze liet zijn hand los zodat hij zijn telefoon kon oppakken. Haar wenkbrauw omhoog schietend zodra de notificatie oplichtte.
Het meisje plaatste haar eigen telefoon weer op de tafel, nieuwsgierig met hem meekijkend. Een teleurgesteld gejammer rolde over haar lippen toen hij de telefoon weer op de tafel legde. “I can’t, I can't, I can't..” zijn stem klonk semi paniekerig, zijn handen wat wapperend alsof hij zijn paniek zo uit zijn lichaam kon krijgen.
“Joeeeel,” klaagde Celeste, in de hoop hem wat aan te moedigen. Vooral omdat het op deze manier alweer veel te lang duurde voor haar. Eerder had ze net zo hard met hem mee kunnen doen op deze manier, maar de laatste tijd wist zelfs dat niet het permanente doffe gevoel uit haar lichaam te halen. Ze had het geduld er niet voor, wilde gewoon sneller tot het punt komen.
De telefoon werd in haar handen geduwd. “You read it for me,” sprak Joel. Ze schonk de jongen een dodelijke blik, voor ze het toestel ontgrendelde. Haar ogen dwaalde kort over de tekst, zonder het echt te lezen, voor ze de telefoon tegen haar borstkas drukte.
“I will only read it if you buy me a pack of cigarettes,” sprak ze. “I’m not putting myself inbetween this whole drama without proper compensation,” waarschuwde ze hem nog, de telefoon nog tegen haar borstkas drukkend zodat hij ook niks van het scherm kon zien. “The guy who used to buy for me has a girlfriend now, so suddenly he can’t text me back,” jammerde ze.
Celeste wist dat ze te jong was begonnen met roken, en te veel rookte. Vooral de laatste tijd. Waar het eerst meer casual was en ze gewoon zonder kon, hunkerde ze nu naar haar pauzes om te kunnen roken. Op dit tempo was de kans groot dat ze op haar dertigste geen longen meer zou over hebben, maar het meisje was er nooit vanuit gegaan dat ze oud zou worden, en daar had ze vrede mee. Elke verjaardag voelde ondertussen als een prestatie, hoewel soms meer als een straf.
“Okay, if you are ready. And I don’t wanna hear you nag,” sprak ze, het toestel weer ophoudend zodat ze het scherm kon lezen. Ze schraapte haar keel kort wat overdreven.
“Hi, sorry, thanks for the super like, but I just checked your photos and I’m sorry but I’m not into ridiculously long dudes with blonde hair and baby blue eyes because they remind me too much of the asshole who broke my heart and then stomped on it for fun. He might be your type though? Could put you in touch. Hope you understand,” las ze op. “And then the arrow thingy and a three to form a heart,”
Ze gaf de telefoon meteen weer terug aan Joel. “Well at least he didn’t tell you to go to hell, so I think you might still have a chance,” sprak ze, de stilte doorbrekend. “I mean, not a huge chance, but it’s something,” ging ze verder, haar schouders ophalend.
Het meisje gooide al haar spullen weer in de make-up tas, voor ze op de grond sprong. De tas duwde ze weer tussen al haar andere spullen in haar locker, voor ze met moeite de deur wist dicht te krijgen.

[ bericht aangepast op 4 okt 2023 - 20:14 ]

4 okt 2023 - 20:36 Mijita is offline

Mijita 2622

·· ·· · ·
NIKOLAS
ANGELOV
·· ·· · ·

· KIT · BAR ·

For the umpteenth time Nikolas had paced down the hallway, phone in hand. Exactly two hours ago he'd received a memorable phone call —a man saying he knew more about the murders. Even the missing cases in Sommervale. Nikolas didn't know what to do. Of course, the man who called was someone he’d seen a couple of times before — you might say they’re in the same boat, seeing that he was the one who sent him to Sommervale after the murders happened in the first place.
There was no doubt in his mind that he wouldn’t go to the Tipsy Crow, the bar where the meeting would take place. After all, this might be the breakthrough he needed — answers would be given, peace would fill his otherwise empty life again. And yet, yet his mind told him to either ignore it or go to the police (this may as well be a trap of some sort). Anyhow, if he was planning to go, he should really leave. The meeting would be in less than half an hour, and it might take some time to get there. Nikolas had never been at that specific bar, thus did not know what to expect — and if there was something he misliked, it was the obscure. It made him anxious.
Arriving, he parked his car next to the diner. Navigation told him it was nearby and looking around, he did notice the building intended for this purpose. Walking towards it, his train of thought got cut off due to a distressed woman running past him. And not long after a man as well. Nikolas frowned —he’d seen them somewhere before but could not place it. Shaking his head, the man decided to focus on his goal, which was to get the promised information.
This was obvious this wasn’t his scene. He felt somewhat exposed, as if he stood there without any clothes and everyone was watching. And laughing. With a sigh, Nikolas tried to ignore it.
After what seemed ages, he stood up and wandered towards the bar, sliding onto one of the stools, ordering yet another non-alcohol drink. He was about to look around the room (again) when the gesture from the person next to him distracted the man enough to look up. Straight into clouded, misty-colored orbs. After a second or two, Nikolas managed to pull himself together.
"Don't. I can pay for it myself, thank you." Though his wording was quite straightforward, his voice had a soft undertone — as if you could make him happy with the crappiest gift ever and he still wouldn't complain. (Because, truthfully, he wouldn't.) To put words into action, he collected some money from his pocket and placed it on the bar.
“I'm actually waiting for someone.” A quick glance on his watch told him it was almost an hour over time, and a low grumble rolled over his lips. “However, he was already supposed to be here. I do dislike it when someone wastes my time.” In a different situation, he'd have stood up and walked away without waiting for his drink, yet this was not such a case. He'd been here for a reason, and who knows – the man might still turn up if he waited a bit longer. . . Right?
“It depends on what you find interesting. In my eyes, there are a lot of interesting people here tonight.” He smiled, more out of kindness than flirtation. Glancing at the young man in question, he doubted whether he could be easily taken off-guard — he seemed to march to the beat of one’s own drum.
“Then, if I may ask, are you here for a specific reason?”

[ bericht aangepast op 13 okt 2023 - 17:42 ]

[ heaven knows ]

9 okt 2023 - 15:53 Baxter is offline

Baxter 4988

𝐽 𝑂 𝐸 𝐿 𝐸 𝐿 𝐼 𝐽 𝐴 𝐻 𝐸 𝐿 𝐿 𝐼 𝑆

Het was duidelijk dat Celeste maar met een half oor luisterde naar hoe ik mijn hart aan het uitstorten was. Het was iets waar ik inmiddels wel aan gewend was geraakt, heel eerlijk, ik zou ook verveeld raken over de eeuwige dramatische verhalen over mijn liefdesleven.
Maar nu zat ik echt in de rats, en het irriteerde me enorm. Het was gewoonweg stom dat een confrontatie met mijn ex me zoveel deed. Het had me van de kaart gebracht. Hij was mijn ex om een reden, maar ik kon het niet voor elkaar krijgen hem uit mijn hoofd te krijgen. Zodra ik weer voet in Sommervale had gezet, waren mijn gedachten vrijwel meteen naar hem afgedwaald.
Zodra de druk van de make-up kwast van mijn ooglid verdween, opende ik deze. Toen ik zag dat ze bezig was met haar telefoon, prikte ik haar in haar zij. "Hello, I'm pouring my heart out here," sprak ik op een plagende toon, alvorens ik mijn kin in mijn handen liet rusten en haar geïnteresseerd aan staarde. "Who are you talking to anyway? Does my little sister have a secret admirer maybe?" gepaard met deze woorden wiebelde ik met mijn wenkbrauwen.
De neiging om haar telefoon uit haar handen te grissen was groot, maar ik wist me in te houden. Onze gesprekken gingen geregeld over mijn avonturen in de liefde, maar een stuk minder over die van haar, iets waar ik stiekem wel heel erg benieuwd naar was.
"Leave our Lord and Savior out of this conversation. Jesus died for your sins and you repay him buy slutting around on tinder," sprak ze zogenaamd geschokt, alsof ik een misdaad aan het begaan was. De overdreven blik op haar gezicht liet me grinniken.
"Now you've done it, you sound exactly like my dad. Like dear old Richard." lachte ik, wetende hoe erg ze deze man verafschuwde. "You know what? Your Lord and Savior can suck it. I am only doing as the Bible says; love should be shared and multiplied... or whatever."
Ons geloof, of eerder het gebrek hieraan, was nog iets wat Celeste en ik met elkaar gemeen hadden. Ik geloofde in veel dingen; in de positieve effecten van alcohol en drugs, in de emotioneel helende werking van muziek en in de heilige Tindergod. Momenteel sprak ik mentaal een schietgebedje uit naar de laatste of Kit zijn reactie mee mocht vallen.
"You won't even do that for your darling brother?" was mijn reactie toen ze het liefdadigheid idee af had geslagen. Gepaard met deze woorden trok ik kort een pruillip. Niet dat ik er daadwerkelijk op zat te wachten. Ik had na mijn relatiebreuk geen enkel probleem gehad mensen te vinden om het bed mee te delen, al had dat het laatste jaar op een laag pitje gestaan.
Of ik daadwerkelijk weer toe was aan een vriendje? Waarschijnlijk niet. Ik had genoten van mijn vrije bestaan. Ik hoefde met niemand rekening te houden en ik kon doen wat ik wilde wanneer ik het wilde. Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik hebben van een vriendje niet had gemist. Ik had wel wat vrienden gemaakt in New York, en ik had altijd Celeste gehad. Maar dat waren hele andere verhoudingen. Het was iets heel anders om die ene persoon te hebben wie zo dicht bij je staat, wie alles van je weet. Die persoon waar je veilig en geborgen kunt voelen.
"Second, I have great judgement, it is not my fault that you can't handle my impeccable taste." Het leek me verstandig haar maar in deze waan te laten, dus rolde ik enkel kort met mijn ogen voor ik haar er lustig op los hoorde tikken op haar beelscherm. De kwasten die ze op tafel had gelegd was ik intussen nauwkeurig aan het bestuderen, tot mijn eigen beeldscherm oplichtte. Natuurlijk was het een Tinder-notificatie.
Celeste probeerde me nog aan te moedigen, maar ik kon het gewoon niet. Het was ruim vier jaar geleden sinds ik Kit voor het laatst had gesproken, en daar wilde ik liever niet aan terugdenken. Dat nam niet weg dat ik enorm nieuwsgierig was naar zijn reactie, dus liet ik Celeste zijn antwoord maar lezen. Mijn blik week geen seconde van haar af, en ik hing inmiddels helemaal naar voren, met smart wachtend op het antwoord. Echter waren de woorden die uit haar mond kwamen niet waar ik op had gehoopt. “I will only read it if you buy me a pack of cigarettes. I’m not putting myself inbetween this whole drama without proper compensation,” ik keek haar geschokt met open mond aan. "I can't believe you're trying to bribe me..."
The guy who used to buy for me has a girlfriend now, so suddenly he can’t text me back,”
"Fine," zuchtte ik, alvorens ik mijn pakje uit de binnenzak van mijn blazer haalde en voor haar op tafel gooide. Voordat ze de kans kreeg het pakje te pakken, legde ik mijn hand erop. "Share though, I'll get you your own later."
Ze had mazzel dat er pas een stuk of drie uit waren gehaald. Waar ik vroeger overal wel een pakje had rondslingeren, deed ik het nu slechts met één. Een gewoonte die blijkbaar was blijven hangen vanuit het "gesticht". Daar was het niet geoorloofd te roken, dus had ik het stiekem moeten doen.
Natuurlijk had ik liever gehad dat ze de slechte gewoonte van roken niet had opgepikt, maar ik had geen recht van spreken. Er waren tijden geweest dat ik makkelijk door ander half pakje per dag was gegaan. “Okay, if you are ready. And I don’t wanna hear you nag,” ik sloeg mijn ogen ten hemel. "Yeah, yeah, yeah... just start already." mompelde ik nerveus.
Ik verstopte mijn gezicht wederom achter mijn handen. Aan de ene kant voelde ik me nog altijd beschaamd over wat er tussen ons was voorgevallen, aan de andere kant was ik alleen maar kwaad. Het was gewoon een combinatie geweest van mijn slechte keuzes en onze slechte communicatie. Met ieder woord wat Celeste uitsprak boorde ik mijn tanden dieper in mijn onderlip.
“Well at least he didn’t tell you to go to hell, so I think you might still have a chance,” ze had mijn telefoon weer naar me toegeschoven, en ik keek tussen mijn vingers door naar haar. Well, dat was beschamend.
“I mean, not a huge chance, but it’s something,” ik schudde mijn hoofd en zuchtte. "It definitely could've gone worse..." mompelde ik, alvorens ik haar voorbeeld volgde en van mijn plek kwam. "But I don't need a chance, I'm over him." ik hoopte dat de woorden overtuigender overkwamen dan hoe ik me er daadwerkelijk bij voelde. Ik was namelijk glashard aan het liegen. Ik was nooit echt over hem geraakt. "There's plenty of other fish in the sea, just gotta find them." poogde ik mezelf op te beuren.
Ik volgde Celeste naar haar locker, om in haar spiegel te kijken. "At least I have a great sister who does my make-up for me," grijnsde ik ondeugend. "...and steals my cigarettes."
Vervolgens pakte ik mijn telefoon er weer bij, sloeg ik een arm rond haar nek en trok ik een overdreven duckface om een selfie van ons te maken via de spiegel. "I don't need boys anyway," sprak ik overdreven, waarna ik een kus op haar kruin drukte.
Stiekem was ik in mijn hoofd druk bezig met bedenken wat ik terug moest sturen naar Kit. Of ik überhaupt wel iets terug moest sturen. "Come on, let's go."

How far is far

9 okt 2023 - 21:36 Vanparys is offline

Vanparys 27613

JACK SUMMERS
^{𝔼𝕚𝕘𝕙𝕥𝕖𝕖𝕟 | 𝕋𝕠𝕓𝕚'𝕤 | 𝕋𝕠𝕓𝕚 & 𝕁𝕒𝕔𝕜}

■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■

Jackie voelde zich de laatste twee weken een beetje alsof ze niet helemaal in haar eigen lichaam zat. Ze was wel vaker stil, had wel vaker de neiging om gewoon voor zich uit te staren terwijl haar gedachten alle kanten op gingen, maar de laatste tijd waren ook de gedachten stil. Ze wist niet zo goed wat er precies aan de hand was, wist niet zo goed of ze het erg vond of niet.
Hardlopen deed haar weer een beetje tot zichzelf komen; deed haar weer voelen alsof haar geest wel degelijk haar lichaam bezat in plaats van ergens anders rond te zweven. Ze schrok op toen haar vader langs haar heen rende, maar staarde hem emotieloos na toen hij iets riep dat te laat tot haar doordrong om er nog op te reageren. Misschien was ze inderdaad best sloom. In ieder geval kon ze haar zomer zorgeloos beginnen nu ze zeker wist dat ze haar elfde jaar niet nog een derde keer moest overdoen.
"We hebben dingen te doen," vervolgde haar vader toen Jackie hem weer had ingehaald, "zoals een grote beer uit bed hijsen."
Ze was niet precies bang dat ze de foute reacties zou geven, maar Jackie was er zich wel van bewust dat ze niet altijd zo sociaal voelend was. Ze begreep niet helemaal waarom Tobi in zijn bed bleef liggen het nu toch al even geleden was dat Laurel gevonden werd, maar Jackie was wel slim genoeg om dat niet luidop te zeggen. Ze had als kind genoeg vreemde blikken gekregen voor haar vreemde vragen. (En eigenlijk wilde ze vooral haar vader niet teleurstellen of boos maken door de foute reactie te geven; daar was ze wel bang voor.)
Na een snelle stop thuis waarbij Jackie nog eens goed met haar ogen rolde toen ze met natte haren de trap af hupte, gingen ze op weg naar Tobi. Hoewel ze het niet helemaal begreep, vond ze de situatie wel triestig. Ze had gezien wat het met Celeste gedaan had - die ze ook niet altijd helemaal begreep, maar die ze toch op de één of andere manier was gaan mogen het afgelopen jaar. Het meisje leek het dichtst in de buurt te komen van wat Jackie gelezen en gezien had over 'beste vriendinnen', en ergens was ze het toch ook belangrijk gaan vinden om toch wat beter haar best te gaan doen empathisch te zijn - want hoewel haar vader steeds zijn best gedaan had haar zo op te voeden, bleven gevoelens voor Jackie steeds iets vreemds. Ze wist best wel hoe mensen verwacht werden zich te gedragen, maar sterke emoties van anderen deden haar steeds wat voelen alsof ze een alien was die zich voordeed als mens. Ze werd er ongemakkelijk door. Objectief en rationeel zijn was makkelijker - cijfers waren makkelijker.
Terwijl haar vader naar Tobi's slaapkamer liep, nam Jackie even de tijd om al het vuile servies te verzamelen dat in de woonkamer en keuken rond lag te slingeren en het in de vaatwasmachine te stoppen. Ze vond geen afwasmiddel om in de machine te doen en hem aan te steken, maar ze was zelf toch van mening dat het vieze servies beter lag te stinken achter de gesloten klapdeur dan op het aanrecht. Ze veegde de kruimels van het keukenblad en passeerde met een natte vod, zette het raam open en stal twee gebakjes van de cakeplaat die er veel te zonnig uitzag in de trieste staat van de woning. Met haar mond vol heerlijke kruimels volgde Jackie uiteindelijk haar vader naar boven, waar ze stil aan de deurpost bleef staan en haar gsm uit haar broekzak opdiepte om een berichtje te sturen naar Celeste.

To: Cinderella
Nu bij Tobi. Waar spreken we af?

"Oh en Jackie," deed Tobi's stem haar plots opschrikken. Ze liet bijna haar gsm vallen. "Als je wil, Eva had gebak gemaakt, er is vast nog wat in de keuken." Schaapachtig wierp ze het laatste stukje van het eerste cakeje in haar mond en deed ze en poging tot een aanmoedigende glimlach, al schoten haar ogen naar haar vader voor ze er erg in had. Help. Niet dat zij degene was die hulp nodig was - dat was duidelijk. Tobi zag er als een wrak uit, en iets wat misschien medeleven had kunnen zijn, nestelde zich in Jackies maag. De kamer stonk en ze gooide de tweede cupcake in zijn richting voordat ze haar neus kon ophalen.

[ bericht aangepast op 9 okt 2023 - 22:30 ]

help

10 okt 2023 - 22:22 glowfaery is offline

glowfaery 1525

× local problem child × outfit × at the diner w/ Joel ×

‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵

CELESTE
HOWARD
‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵

Een gejammer rolde over Celeste haar lippen toen Joel in haar zijde prikte. “Hello, I’m pouring my heart out here,” klaagde de jongen. Het meisje rolde met haar ogen.
“I am amazing at multi tasking,” sprak ze, terwijl ze haar telefoon weglegde, en opkeek naar hem. De jongen liet zijn kin in zijn handen rusten. “Don’t worry, I hear every single word,” ging ze verder, en zo lief mogelijke glimlach op haar lippen.
“Who are you talking to anyway? Does my little sister have a secret admirer maybe? de jongen wiebelde met zijn wenkbrauwen, terwijl hij sprak. Celeste fronste haar wenkbrauwen als antwoord. Ze zou de jongen op school nog niet eens aanraken met handschoenen en een gasmasker op. Sowieso was er niemand in deze hellhole die der aandacht trok. Ze snapte oprecht niet dat Joel überhaupt zijn tijd verspilde met Tinder op een plek als deze.
“Please, I have better things to do than entertain admirers,” zuchtte ze, haar haren uit haar gezicht strijkend terwijl ze haar telefoon weglegde. Normaal zou ze hem zonder twijfel vertellen met wie ze sprak, maar het lag opeens wat gevoeliger als het de ex in kwestie was.
“Now you’ve done it, you sound exactly like my dad. Like dear old Richard,” begon Joel zodra ze overdreven geshockeerd had gereageerd toen hij Jesus had genoemd.
“I need a trigger warning before you mention Satan,” jammerde Celeste snel voor hij verder kon praten. Ze had niet eens de woorden hoe erg ze die man haatte. Ze was overtuigd dat ales wat mis was aan haar leven direct naar hem toe te leiden was.
“You know what? Your Lord and Savior can suck it. I am only doing as the Bible says; love should be shared and multiplied... or whatever,” ging Joel nog verder.
“Love each other as I have loved you. Greater love has no one than this: to lay down one’s life for one’s friends,” noemde ze op zonder te twijfelen. “Oh my god, bible study is getting to my head,” zuchte ze vervolgens. Het was een marteling waar ze niet meer onderuit leek te komen. Vroeger had ze er nog vaak kunnen zeggen dat ze het druk had met school en dat - dat echt voorrang had. Maar sinds New York, was het een verplichting die ze niet wist kwijt te raken. Tot het punt dat haar moeder bij de diner had aangegeven dat ze op zondag niet kon werken. Zodat ze dat ook niet meer als excuus had kunnen gebruiken. Ze haatte elke seconde die ze daar doorbracht en iedereen met wie ze die doorbracht.
“You won’t even do that for your darling brother?” pruilde Joel toen ze zijn idee voor een charity afwees.
“If you want me in prison for accidental tax fraud,” lachte ze zachtjes, voor ze haar eigen smaak ging verdedigen. Het meisje mompelde nog wat na dat hij nog wat kon leren van haar smaak, terwijl ze Kit snel terug antwoordde.
Zodra ze klaar was met typen was het Joel zijn scherm welke oplichtte, het Tinder logo in beeld. De telefoon werd al snel in haar handen geduwd, want opeens was zij een onderdeel van deze hele situatie. Het meisje wierp een blik op het scherm, voor ze de telefoon tegen haar borstkas drukte, een tegeneis stellend.
“I can’t believe you are trying to bribe me,” klaagde Joel met opengevallen mond. Het meisje rolde met haar ogen.
“It is not a bribe,” verdedigde ze zichzelf. “It’s proper compensate for my services,” ledge ze hem verder uit. De jongen zuchtte wat, voor hij een pakje sigaretten uit zijn binnenzak haalde. Een glimlach verscheen meteen op haar lippen, terwijl hij deze op de tafel legde. Haar hand schoof er al naar toe, maar de jongen was haar voor.
“Share though, I’ll get you your own later,” waarschuwde hij, en ze knikte netjes als teken dat ze zich eraan ging houden. Ze was nooit een zware roker geweest, had er altijd op gelet dat ze niet teveel sigaretten per dag afwerkte. Maar het laatste jaar, vooral de laatste paar weken, was ze die controle langzaam kwijt geraakt. Het resultaat was dat ze steeds sneller een nieuw pakje nodig had, en steeds minder manieren had om hier aan te komen.
Ze richtte haar blik weer op het scherm, nadat Joel haar had aangespoord om te beginnen. Ze liet heel kort haar ogen over het bericht gaan om te checken dat er niks stond wat ze niet wilde lezen, voor ze het bericht oplas. Tijdens het oplezen wierp ze kort een blik op Joel, zijn gezicht verstopt in zijn handen.
Nadat ze het had opgelezen, stopte ze hem weer zijn telefoon toe. Als hij wilde zou ze nog een reactie typen voor hem ook, maar of het dan ooit nog goed ging komen tussen de twee betwijfelde ze. Dat was zeker niet haar sterkte kant. Vervolgens sprong ze van de tafel af om haar spullen op te ruimen.
“It definitely could’ve gone worse,” mompelde Joel, voor ze hem ook overeind hoorde komen. “But I don’t need a chance, I’m over him,” ging hij verder, en ze was blij dat ze met haar rug naar hem toe stond zodat hij niet de blik op haar gezicht kon zien. Het hele date-gedoe was dan niet haar sterkte kant, maar ze wist vrij zeker dat als hij echt over Kit heen was, hij niet zo gestresst had gereageerd over een reactie. “There’s plenty of other fish in the sea, just gotta find them.”
“Too bad Sommervale is more like a pond, with barely any fish, just tadpoles and ugly toads,” lachte Celeste zachtjes, voor ze naar hem toe draaide. “But, the world is bigger than this stinking pond,” glimlachte ze hem vervolgens toe.
Ze boog iets aan de kant zodat hij in de spiegel kon kijken die ze met moeite in de binnenkant van haar locker had weten te plakken maanden terug. “At least I have a great sister who does my make-up for me,” sprak hij met een grijns. Celeste wierp hem een lucht kusje toe, terwijl ze haar vest weer aantrok. “.. and steals my cigarettes.”
“At least that is a theft the police won’t arrest me for,” lachte ze, voor Joel zijn arm om haar nek sloeg en het meisje tegen hem aan trok. Snel wist ze nog op tijd haar vingers op te houden in een peace sign voor hij een selfie maakte.
“I don’t need boys anyway,” sprak de jongen vervolgens, zijn toon wat overdreven. Een gejammer klonk van Celeste zodra hij een kus op haar kruin drukte, haar vingers meteen door haar haren laten gaan alsof dat der kapsel had kunnen verpesten.
“You definitely don’t need boys,” stemde ze wel met hem in, voor ze haar locker dicht maakte, wat moeilijk ging met de hoeveelheid bende die ze verzamelde in het kleine ding. Ze pakte haar telefoon op van de tafel, het berichtje van Jackie snel lezend, voor ze terug typte.

To: blue magic worm on a string
gaan nu richting festival, bij reuzenrad? roep maar als je er bijna bent!

Ze schoof haar telefoon weer in haar zak, gevolgd door het pakje sigaretten in de zak van haar vest. “Come on, let’s go,” sprak Joel. Uit gewoonte wierp ze een korte blik door de ruimte, om zeker te weten dat ze het netjes achter liet, voor ze hem naar buiten volgde. Het meisje riep nog snel een gedag naar de mensen die er nog wel waren, voor ze de buiten deur achter zich liet dichtvallen.
Buiten haalde ze meteen het pakje sigaretten weer tevoorschijn, eentje aan Joel overhandigde voor ze haar eigen pakte en het pakje weer weg stopte. “So, have you figured out what you wanna text back to hewhomustnotbenamed yet?” vroeg ze, een grijns op haar lippen, voor ze die sigaret er tussen liet balanceren en deze aanstak.
“I know we have an ocean of fish waiting for you, but we both know you want to text him back.”

.・。.・゜✭・.・✫・゜・。.

[ bericht aangepast op 10 okt 2023 - 22:25 ]

12 okt 2023 - 22:39 Ken_ is offline

Ken_ 18286

VINCENT JAMES MADDEN

I want to rule it all - The woods- Kneeling down next to Evangelina

Een benauwd gevoel drukte op mijn ribben als ik Evangelina tegemoet kwam ik het woud- haar knieën in de wakke aarde, haar schouders schokkend terwijl zacht gejammer haar lippen verliet. Het bracht me terug naar zoveel jaren geleden, waar ze ook op haar knieën zat bij Cain’s grafzerk. Hoe haar gesnik door merg en been ging, hoe ik haar toen ook nooit volledig kon troosten. Ik had nog nooit zo’n groot verdriet gevoeld als toen- een pijn die een man kapot maakt. Een pijn die ik nog steeds na al die jaren poogde te ontvluchten, mijn rauwe emoties die ik maar niet begreep poogde weg te stoppen al bleef Lina haar verdriet een constante reminder van mijn fouten. Hoe – als ik beter opgelet had- een perfect leven met haar en mijn kleine Cain kon hebben.
Een verdriet die nu- sinds de dood van Laurel zich weer diep in mijn middenrif gekerfd had en ik het liefde opnieuw wilde ontvluchten net als toen. Net als toen mijn vrouw met haar eigen verdriet achterlatend terwijl ik alles weg probeerde te wuiven.
Dat kon ik niet meer- Lina – mijn Lina had me nogsteeds niet vergeven voor wat er met Cain gebeurd was- en we waren hem kwijt. Maar ik wilde mijn Angie ook niet kwijt- het is een pijn die ik er niet bij wilde hebben- er niet bij kon hebben.
Dus deed ik wat ik al die jaren terug had moeten doen… Er voor haar zijn.
Naast haar geknield in het drassige aarde legde ik mijn hand op haar ranke schouder en poogde de vrouw lichtelijk gerust te stellen- ze kon immers nota bene door haar paniek onder mijn wagen beland geweest zijn. Haar vertellend dat alles oke is al keken haar grote bruine betraande ogen me ongeloofwaardig aan.
“It’s. . .okay?” de Latina verhoogde haar stem scherp en ik wist dat ik de verkeerde woorden genomen had. “¡Ay, Dios mío, Vincent! It’s not okay! Laurel died, our little one died, and it broke Tobias and me. . .” Haar bruine kijkers oierceten door me heen en even had ik moeite om niet weg te willen gaan kijken terwijl een groot schuldgevoel zich in mijn onderbuik nestelde.Alsof ze al kon ruiken dat ik geen andere woorden kon vinden, - schudde ze teleurgesteld haar hoofd- haar bruine lokken heen en weer schuddend, daarna keek ze weg van me. Met zware longen poogde ik een teug adem te halen al waren haar volgende woorden een zoveelste vuistslag in mijn maag.
“They are never coming back, are they? Are they?” Haar bruine kijkers zochten die van mij weer op- al had ik nu laf mijn blik naar de aarde gericht. Ik kon haar niet het antwoord geven die ze wilde horen. En godverdomme wat wilde ik dat ik dit wel kon. Wat wilde ik zo graag alles ongedaan maken terug in de tijd keren en mijn zoon terug in d armen nemen. Dat ene telefoontje niet opgepakt hebben zodat ik al mijn onvoorwaardelijke liefde en aandacht kon geven aan hem. Hoeveel keren ik wel niet wilde schreeuwen maar het gewoon niet kon.
Zoals nu. Ik kon Angelina niet het antwoord geven die ze wilde horen- hoe zeer ik het ook wilde. “Lina.” Begon ik zacht- voorzichtig al werden mijn woorden tegengehouden door haar armen om mijn nek, haar zoete geur terug dichtbij haar warmte die ik meer dan 6 maanden had moeten missen. Ik was sprakeloos maar van die luttele seconden dat ik haar in mijn amren had, verborn ik mijn gezicht in haar hals- in haar donkere wilde haren waar ik iedere ochtend in hoopte wakker te worden. Nu kon ik niet liegen.
Voorzichtig sloeg ik mijn armen nu ook om de hartgebroken Engel heen die nog breekbaarder aanvoelde in mijn armen dan ooit tevoren. “I miss them. It feels as if I’m being pulled under and left to my own demise. Why are the innocent ones taken? They should’ve taken me instead. . .”
“Linda don’t say that.” Mijn stem klonk schor in haar hals aan al probeerde ik sterk te blijven. “I -I miss them too. But there is nothing we can do to change this..” ik schraapte mijn keel iets en trok me terug van de gebroken verschijning voor me. Dit was niet de plek om in huilen uit te barsten- wie weet wat Lauren in de rivier gesleept had of wie. “Easy now, let us –“ ik wilde voorstellen om samen hier weg te gaan, een theetje te drinken om haar te kalmeren al bleven haar bruine kijkers wazig op mijn pak gericht. “Your favorite suit. . . it’s dirty”, een beetje verbijsterd knipperde ik een keer en keek naar beneden, waar ik een kleine vlek op mijn overhemd zag en mijn broek die inderdaad naar de vaantjees was- al boeide me da top dit moment bitter weinig . Akkoord- dit armani kostuum was geen goedkoop linnengoed, maar Evangelina was me zoveel meer waard dan wat dan ook, lievelingspak of niet. Mijn blauwe kijkers trachtten nu haar kijkers te vinden al werd ik enkel begroet door een neergeslagen gordijn van wimpers. Zichzelf voor me afsluitend alsof ik niet meer toegelaten was om haar emoties te lezen. Ze duwde zich iets van me af, rechtopstaand, waardoor ik mezelf ook van mijn knie afzette. “Really it’s nothing – Lina we should –“
“I'll grab another suit from the closet. I know how you like to look presentable. Just. . . wait at the Bakery, you have the key.” Voor ik er erg in had was de brunette al weer doelloos weg aan het wandelen. Niet lusiterend naar wat ik te zeggen had- dus lichtelijk gefrustreerd en voornamlijk overbezorgd duwde ik mezelf overeind en overbrugde de afstand tussen ons met brede stappen tot ik haar binnen armbereik had en nam dan zonder aarzelen haar hand beet. “Angelina please.”
Ik nam een diepe teug adem “I don’t care about this suit or any other suit. You are not doing okay- I get that.” Pleitte ik nu, mijn wenkbrauwen fronsend en mijn stem met moeite nog onder controle krijgend. “I almost ran you over and you are concerned about my suit- no Love please. Come home . I’ll make you some tea, O..Or get you a blanket you are freezing.” Ik hield mijn hand even kort tegen haar voorhoofd waar ze inderdaad ijskoud aanvoelde. “All i need is you safe and inside right now. Can you do that for me, please?” ik zette een stap naar haar toe al horode ik wat kraken onder mijn schoenen. Met een licht verwarde frons liet ik Lina haar hand ook los en poogde het metaal achtig iets kort van mijn schoen af te vegen, waardoor een metalen naamkaartje met de naam ‘Celeste’ onder de aarde vandaan kwam.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

13 okt 2023 - 20:33 Baxter is offline

Baxter 4988

𝙹 𝙰 𝙲 𝙺 𝚂 𝚄 𝙼 𝙼 𝙴 𝚁 𝚂

Mijn hart kromp ineen toen ik Tobi als een hoopje ellende in zijn dekens verstrikt zag. Het was overduidelijk dat al zijn energie uit ging naar het proberen de dag door te komen - de rest was bijzaak. Ik wilde me niet inbeelden hoe hij zich voelde, wetende dat dan ook de aarde onder mijn voeten zou verdwijnen. Zo ver moest ik het niet laten komen, ik moest sterk zijn. Ik moest er voor hem zijn, en dat deed ik niet door mee te gaan in dit verdriet.
Er was weinig tot niets wat hem echt opbeurde, wat begrijpelijk was. Maar ik moest het proberen. Ik moest zijn schouder zijn om op te leunen, dat was wel het minste wat ik voor hem kon doen.
Zijn huis was een bende en hij had zichzelf, ondanks dat het laat op de middag was, in een duistere slaapkamer verscholen. Zonder pardon had ik de gordijnen geopend, iets wat voor een klagelijk gebrom had gezorgd. Het felle licht wat plots rond de kamer deinsde had er tevens voor gezorgd dat Tobi de deken weer over zijn hoofd trok. Tobi had waarschijnlijk het liefst gezien dat ik de stille hint had begrepen, en dat ik zou verdwijnen. Echter had ik andere plannen. Wat zou ik voor een vriend zijn om hem te laten verdrinken in zijn eigen verdriet? Natuurlijk had hij tijd nodig om te rouwen, maar wanneer dit te lang duurde kon het er ook voor gaan zorgen dat hij er in zou blijven hangen. En dat gunde ik hem al helemaal niet.
Ik woelde wat door zijn krullen en deed een poging hem het bed uit te werken. In eerste instantie leek dit weinig zoden aan de dijk te zetten, maar uiteindelijk kwam hij iets overeind en kwamen er langzaam maar zeker wat woorden. Mijn blik dwaalde af na mijn dochter, wie in de deuropening een cakeje soldaat aan het maken was. Ik was blij dat Tobi geen direct zicht had op mijn gezicht, gezien ik mijn glimlach niet kon onderdrukken na dit aanzicht. Het maakte me des te dankbaarder dat ik Jackie nog bij me had. Het geen wat ze daarna deed zorgde er voor dat ik het liefst in de lach was geschoten, maar ik wist me in te houden. Met grote ogen volgde ik hoe de cupcake door de ruimte vloog, en uiteindelijk op de dekens landde. Ik schraapte mijn keel lichtelijk ongemakkelijk. "Zo te zien heeft ze de cakejes al gevonden," iets wat me absoluut niet verbaasde. Ze was net zo goed in spoorzoeken als haar vader en tevens was ze net zo dol op eten als hij. Het was in huize Summers traditie (minstens) één dag van de week in te wijden als cheatday. Een dag waarop we ons beiden te goed deden aan de meest uiteenlopende snacks onder het genot van een blockbuster of twee.
"Ze heeft gelijk, Tobi, beter eet je wat. Ze zien er verrukkelijk uit." probeerde ik mijn vriend aan te moedigen. Hij was altijd een bonk van een man geweest, maar als ik me niet vergiste dacht ik te zien dat zijn wangen wat in begonnen te vallen. Het baarde me zorgen, net als dat de enorme zwarte kringels onder zijn ogen deden. "Jack, wil je anders even een kop koffie voor ons zetten?" vroeg ik aan mijn dochter, haar een veelzeggende blik schenkend. Jackie en ik waren zo goed op elkaar ingespeeld dat we elkaar konden begrijpen zonder daadwerkelijk woorden te wisselen. In dit geval wilde ik Tobi de ruimte gunnen zijn hart te luchten, iets waarvan ik wist dat hij het niet zomaar zou doen met Jackie in dezelfde kamer. "Oh, en, be a dear en neem ook een cakeje mee voor je oude vader." met de laatste woorden zond ik haar een knipoog. Over het algemeen was ik meer van her hartige dan van het zoete, maar een cupcake van Evangelina zou ik nooit weigeren.
Ik wist mijn gezicht weer in de plooi te krijgen na Jackie haar optreden, en nam met een diepe zucht plaats naast Tobi, op de rand van het bed. Ik had moeite met de juiste woorden vinden. Ik vroeg me af of die in zo'n situatie überhaupt wel bestonden. Ik ging op de rand van het bed zitten, en legde mijn hand op zijn schouder, om hier een bemoedigend kneepje in te geven. "Tobi, natuurlijk ben je ons niet tot last. Ik kan me niet beginnen voor te stellen hoe je je moet voelen, maar je verschuilen gaat ook niet helpen." ik glimlachte begripvol naar hem. "Het lijkt me goed eens wat afleiding op te zoeken. En als het echt niet gaat brengen we je gewoon weer naar huis." stelde ik voor als compromis. Ik wilde hem niet het idee geven dat ik hem niet hoorde of dat ik hem wilde pushen. Het enige wat ik wilde bereiken was wat ruimte in zijn hoofd creëren, sterk een idee hebbende wat er zich momenteel in af moest spelen.
"Dus, wat zeg je ervan? Zal ik Jack vragen of ze die koffie's to go maakt?" deed ik poging tot cool klinken. Ik probeerde mee te gaan met de tijd, minder een "boomer" te zijn. Al had ik als ik Jackie moet geloven nog een lange weg te gaan...

How far is far

13 okt 2023 - 21:23 Vanparys is offline

Vanparys 27613

┌── •✧❁✧• ──┐

Kit Hall
_{26 | BAR | NIKO}

└── •✧❁✧• ──┘

🅜🅐🅚🅔🅤🅟 🅞🅤🅣🅕🅘🅣 🅝🅐🅘🅛🅢

"Don't," the man said, and Kit pursed his lips through his smile. He was aware it made his face look as if he were taking a shit, but he was honestly already incredibly surprised he hadn't yet given up on making... something of this night after all instead of slouching down at the bar and pouring his heart out to Julian as Julian poured him more Diet Cokes. "I can pay for it myself, thank you." He paused for a moment, taking some change from his pocket and putting it on the bar. "I'm actually waiting for someone."
Before the man could slide the money towards Julian, Kit stopped him by putting his own hand over his, caught his eye and quirked up an eyebrow.
"I'm not offering to pay," he clarified, because Kit wasn't technically a customer even if he wasn't working downstairs tonight. The tab Julian kept was more a formality to keep track of stock. "I enjoy sharing free gifts."
Kit pushed the man's hand away from Julian, back towards him, gave it a small pat on the back, and apologised to the stranger, giving him a glimpse of the boredom that was currently boring him.
"It depends on what you find interesting," the stranger replied. Kit shifted his head, his chin still resting on his hand, and tapped his temple with his middle finger in contemplation. "In my eyes, there are a lot of interesting people here tonight." The stranger smiled, a genuine smile that lit up his entire face and that made Kit relax his face (even though he was trying very hard not to look at the monstrous beige hue of the man's shirt). It made a genuine, unforced smile appear on his own face, and he had to take a moment to look away, just as his phone lit up. Three messages in a row popped up on the screen, almost too fast for Kit to fully grasp.

From: Future-Lung-Cancer-Patient CeCe
will deff tell him that u said it, i will namedrop u so much, its gonna be a new worldrecord.
xoxo

From: Future-Lung-Cancer-Patient CeCe
wont say ur name if u buy me cigarettes, xo

From: Future-Lung-Cancer-Patient CeCe
will mention the cactus if u buy 2 packs, ly

"Then, if I may ask, are you here for a specific reason?" Kit looked back at the stranger when he heard the question and turned his phone facedown on the bar. The sparkly pink case glittered in the low light as Kit shrugged.
"I was supposed to get laid tonight by a very strapping man with a glorious di-" Kit started, then paused for a second because he realised he was doing that thing again where he was being overly vulgar to a complete stranger who was possibly not even gay. "Ass," he corrected himself, because 'ass' seemed less vulgar than 'dick'. "But I got stood up. And now I'm drowning my sadness in Diet Cokes because I can't drink alcohol because I've been sober for four years and I can't lose that streak, you know?" He looked the man straight in the eye, sighed dramatically, and made a gesture at Julian. "Could I get a virgin mojito?"
"That's a little dangerous, don't you think, Kitty?" the bartender replied with a wink. Kit pouted at him, before looking back at the stranger with the beautiful eyes and the ugly beige shirt.
"But," Kit added with a smile, "at least now I can drown my sadness with a beautiful stranger." He winked - then wondered if the wink was too much, and grabbed his phone to type a reply to CeCe.

To: Future-Lung-Cancer-Patient CeCe

To: Future-Lung-Cancer-Patient CeCe
U really wanna lose that last braincell u have? Twice?

To: Future-Lung-Cancer-Patient CeCe
Can I interest u in some weed instead? Will still kill ur last braincell bc ur stupid and a child, but not as badly as cigarettes will.

[ bericht aangepast op 13 okt 2023 - 21:34 ]

help

13 okt 2023 - 22:15 Baxter is offline

Baxter 4988

𝐽 𝑂 𝐸 𝐿 𝐸 𝐿 𝐼 𝐽 𝐴 𝐻 𝐸 𝐿 𝐿 𝐼 𝑆

Helaas kreeg ik niet veel intel over Celeste haar liefdesleven. Het enige wat ik hierover wist was dat ze zowel op mannen als op vrouwen viel. Iets waar ik achter was gekomen na het pride event in New York, waar we samen heen waren gegaan. Na afloop waren we naar een gay club gegaan samen met wat van mijn vrienden, welke allemaal stuk voor stuk weg waren van Celeste. Erg veel kon ik me niet meer herinneren van die bewuste avond, enkel dat ik Celeste het wel erg gezellig zag hebben met Liv, één van deze vrienden. De alcohol had rijkelijk gevloeid die avond, iets waardoor ik niet zeker wist of ik me het had ingebeeld of dat het werkelijk gebeurd was. Echter duurde het niet lang voor ik de bevestiging van Celeste zelf kreeg; namelijk een dag later, toen ik aan het proberen was mijn hangover zo goed mogelijk te verbergen.
Ik voelde me vereerd dat ze mij genoeg vertrouwde het te vertellen en ik had het al helemaal voor me gezien: Celeste in een relatie met mijn beste vriendin. Helaas was het nooit zover gekomen en helaas had ik haar het advies moeten geven dat ze het in Sommervale beter voor zich kon houden. For obvious reasons. Ik gunde haar niet hetzelfde gevecht als wat ik jarenlang had moeten ondergaan met de grootste homofoob ooit als biologische verwekker.
“Please, I have better things to do than entertain admirers,” was haar uiteindelijke antwoord, wat mij wederom dramatisch met mijn ogen liet rollen. "You're damn right, like entertaining me for instance." grijnsde ik breed, terwijl ik toe keek hoe ze haar telefoon weer achterwegen liet.
“I need a trigger warning before you mention Satan,” een schampere lach verliet mijn mond na deze woorden. "Satan looks like a care bear in comparison to Richard."
Ik vroeg me af of het mogelijk was Richard meer te haten dan ik deed, maar Celeste kwam aardig in de buurt. Nu hij mij niet meer had om het leven zuur te maken, was hij dit maar eens extra bij Celeste gaan doen. Het was allemaal zoveel beter geweest als ze gewoon bij mij in New York had kunnen komen wonen. In plaats daarvan bevond ik me nu weer hier, in Sommervale, helemaal aan de afgrond.
Vervolgens werd ik bekritiseert op mijn overmatig gebruik van Tinder, waarop ik uitlegde dat ik enkel deed wat er in de bijbel beschreven stond. Of zoiets.
“Love each other as I have loved you. Greater love has no one than this: to lay down one’s life for one’s friends,” citeerde ze perfect een stuk uit de Bijbel. Er liep een rilling over mijn rug. "Please stop that, it's giving me the creeps." jammerde ik. "As long as you're not actually starting to believe in that shit. I don't need another copy of Satan walking around."
Het was mijn vader nooit gelukt mij naar bible study te krijgen. Hij had het uiteraard geprobeerd, ik vond echter altijd wel een manier om er onderuit te komen of om gewoon simpelweg te verdwijnen. Uiteindelijk had hij het maar opgegeven. Hij had liever dat ik niet kwam dan dat ik hem en het gezin ten schande maakte. Al deed ik liever de rest van mijn leven bible study dan nog een keer naar conversie therapie te moeten gaan. De gedachte hieraan alleen al liet mijn maag omkeren.
“If you want me in prison for accidental tax fraud,” deze woorden brachten weer een grijns op mijn gezicht. "Please don't, who will come and visit me then?" grapte ik, doelend op wat er plaats had gevonden in New York zo ongeveer een jaar geleden.
Toen het scherm van mijn telefoon oplichtte, werd ik opnieuw geconfronteerd met mijn blunder. Plotseling zakte de moed me in de schoenen, en schoof ik mijn probleem af op Celeste. Wie mij op haar beurt weer chanteerde door middel van sigaretten. Met lichtelijke tegenzin gooide ik mijn pakje sigaretten op tafel. Haar gretige handjes kwamen al mijn kant op, en ik legde snel mijn eigen hand weer op het pakje om haar te waarschuwen dat ze wel nog moest delen. We wisten allebei dat dat wel zo verstandig was, gezien mijn humeur wanneer ik te lang geen nicotine binnen kreeg.
Zodra ze was begonnen met lezen, wenste ik eigenlijk al dat ik het nooit had gevraagd. Het was beschamend. En tegelijkertijd wekte het zowel woede als verdriet op. Stiekem had ik het er zelf naar gemaakt, maar dat betekende niet dat ik het leuk vond.
Zodra Celeste van tafel sprong, volgde ik haar voorbeeld door van mijn stoel af te komen. Om vervolgens de grootste leugen ooit te vertellen; dat ik over Kit heen was. Ik geloofde mezelf niet eens, hoe moest Celeste me dan in vredesnaam serieus nemen?
“Too bad Sommervale is more like a pond, with barely any fish, just tadpoles and ugly toads,” deze woorden wisten weer een lach op mijn gezicht te toveren. "You're damn right about that..." mompelde ik, denkend aan de gezichten die ik voorbij had zien komen op Tinder eerder vandaag.
Al snel kwam ik tot de conclusie dat ik helemaal geen jongens nodig had, zeker niet met een zus als Celeste aan mijn zijde. Het feit dat we stiekem beiden wisten dat ik dat geen week ging uit houden ter zijde.
Ik wachtte geduldig tot Celeste alles weer op had geborgen, om vervolgens de diner achter ons te laten. Eenmaal buiten werd het heilig pakje sigaretten meteen weer uit haar zak getoverd. Ik gaf haar een dankbaar knikje toen ze er uit gewoonte een in mijn handen duwde, alvorens ik deze gretig tussen mijn lippen stak.
“So, have you figured out what you wanna text back to hewhomustnotbenamed yet?” ondanks het feit dat ik al jarenlang rookte, maakte deze woorden dat ik plotseling de moord stikte. Voor in hoeverre mogelijk had ik het hoofdstuk Kit voor nu afgesloten. Blijkbaar vond Celeste het nodig dit onderwerp opnieuw aan te snijden. “I know we have an ocean of fish waiting for you, but we both know you want to text him back.” Ik voelde me betrapt. Anders kon ik het niet omschrijven. Ze kende me beter dan ik aanvankelijk had gedacht. Ik was goed in acteren, maar blijkbaar zag Celeste daar inmiddels dwars doorheen.
Ik beet hard op mijn onderlip, waarna ik langzaam rook uitblies. "Pfff," ik maakte mijn wangen bol. "To be fair, I haven't got the slightest idea yet..." mompelde ik. "Because, I mean, what am I supposed to do?" ratelde ik door, gepaard met de nodige handgebaren zoals ik altijd deed wanneer ik druk aan het praten was. Normaal gesproken rende ik altijd weg voor dit soort situaties. De kans was groot dat ik hem gewoon geghost had als Celeste er niet weer over was begonnen.
"Should I be an asshole? Should I tell him to go to hell? Should I apologize? Should I flirt?" vuurde ik de vragen op haar af. "Ugh, why is this so hard..."

How far is far

14 okt 2023 - 20:32 Mijita is offline

Mijita 2622

EVANGELINA SÁNCHEZ
▪ ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ ▪

EVENING — ~~FOREST~~ — VINCENT
A C H T jaar geleden was de vrouw met hem het huwelijksbootje ingestapt. Zijn charmante voorkomen, tedere vraag, en warme stem waren het perfecte recept geweest voor haar om volmondig ‘ja’ te verkondigen — ze had hem geloofd en vertrouwd dat hij haar altijd zou beschermen, dat ze veilig was. Ze was hem glunderend in zijn armen gesprongen, waardoor ze op het zand terecht waren gerold, en Evangelina had in alle liefde gezegd, “I thought you’d never ask.”
En het was duidelijk dat ze een hopeloze romanticus was — in elke relatie had ze zichzelf verloren, maar Vincent. . . Vincent was een ander verhaal. Vanaf het eerste moment dat ze elkaar in de ogen keken, had hij al grip op haar gehad. Hij was haar kryptoniet. Haar achilleshiel. Nog nooit had ze zich zo zwak en sterk tegelijkertijd gevoeld. Nog nooit had ze zich met volle overgave aan iemand gegeven zoals hem — en daar geen seconde over getwijfeld. Zelfs in het diepe water, waar ze risico hadden om te verdrinken. Wellicht was dat hetgeen wat haar zuster had gezien toen ze Evangelina verweet van het verliezen van haar vrijheid, haar ziel. Dat realiseerde ze zich pas echt de eerste keer dat ze volledig was gebroken na Cain’s sterven, en zij en Vincent aan de rand van een klif stonden. De eerste keer dat ze zo’n knallende ruzie hadden gehad dat ze haar spullen had gepakt en naar haar ouders was vertrokken. Geen enkele liefde hiervoor had haar zo’n pijn gedaan als op dat moment — haar kloppend hart lag in zijn handen, het lot compleet aan hem overlatend.
Daar was nu amper iets aan veranderd. Al pijnigde hij haar meer dan vroeger — haar hart bloedde, hunkerde, en trachtte zich te verlossen van hem, allemaal tegelijkertijd. Zijn doornen hadden zich om het hart gewikkeld, en zich met hem in zijn duisternis meegetrokken. Al jaren geleden was ze bewust geworden van de eenzaamheid die ze voelde wanneer ze zich in zijn armen bevond, het was een emotie die enkel was geïntensiveerd. Maar — hij was de enige die naar dennen, citroen en fris beddengoed rook. Naar de sterke geur van zwarte koffiebonen in de ochtend. En, hoe vreemd het ook klonk, naar kantoorbenodigdheden en potloden. Het was een combinatie die ze door de jaren heen niet meer kon missen. Pendejo.
Wat hij ook had gezegd, Evangelina wilde het niet aanhoren. Waar zijn logica hem de baas werd, waren emoties dat bij haar, en toch scheen het nu omgekeerd te zijn. Ze verdronk in het sentiment en de herinneringen, haar dromen en verwachtingen — en haar longen hadden zich langzaam maar zeker met water gevuld. Het laatste wat ze nodig had, was een zoveelste preek van haar man — dus sloot ze zich af. Hij had altijd de waarheid in haar ogen kunnen zien, daar deze een open boek waren, een boek dat ze wilde sluiten. Rechtopstaand onderbrak ze hem opnieuw, om vervolgens weg te lopen met haar schouders en zicht naar beneden. Alleen haalde hij haar in, en het gevoel van haar hand in de zijne overrompelde haar.
“Angelina, please. I don’t care about this suit or any other suit. You are not doing okay- I get that.” Hoewel haar lichaam volledig bevroor, vertrok haar gezicht alsof ze zojuist iets bitters had gegeten. Ze snoof. Meende hij dit nu? Aangezien ze er nog geen woord tussen kon krijgen, perste ze haar lippen op elkaar. Haar hand lag slapjes in de zijne, alsof ze een pop was die ieder moment kon omvallen.
Ze zuchtte diep. Opnieuw ontweek ze zijn blik, “Oh? And what gave it away? Is it all the times I mentioned being unhappy? Or perhaps my pitiful appearance threw you off-guard?”

— ❛I am a museum full of art but you had your eyes shut.❜ —

Ongeacht het feit dat ze deze conversatie het minst van al met hem wilde bespreken, kon Evangelina niet ontkennen hoe goed haar naam op zijn lippen had geklonken. Ze slikte de brok in haar keel door en drong haar blik in de zijne. Echter, het vervolg werd onderbroken door een gekraak.
Een frons speelde op haar voorhoofd, zeker toen ze het naamkaartje zag. Met een diepe teug adem liet ze zich op de grond neervallen om voorzichtig de aarde eraf te vegen. Celeste. Dit — dit kon verschillende dingen betekenen! Dit. . . Haar blik flitste van het naamkaartje naar waar Laurel gevonden was en weer terug. Haar kleding aftastend, kwam ze erachter dat haar mobiel nog in de bakkerij lag, wat in een zacht gevloek resulteerde. Zichzelf omhoog worstelend, begon ze (zonder schaamte) Vince zijn zakken af te tasten, waar ze zijn mobiel uit haalde. Alleen bellen deed ze niet — twijfelend staarde ze naar het oproepscherm, beet op haar onderlip om de telefoon in Vincent zijn handen te drukken. Was het respectloos om degene met wie je flirtte te bellen in zo’n situatie? Was het. . .?
"Call Jack —I mean, the Sheriff. He should know." Ze schudde al snel haar hoofd weer, greep het mobieltje en zocht naar zijn nummer. Na de zoveelste keer overgaan, eindigde het in zijn voicemail. Vrij ongeduldig hing ze op en belde opnieuw, die na eventjes wachten werd opgenomen.
“Jack? It’s Evangelina”, bracht ze ratelend uit, “Listen, Vincent and I are in the woods, at Laurel’s memorial, and we found something. Get over here, quickly. Oh, and bring a small, plastic bag with you. I’ll wait in the parking lot.” Zonder hem aan te kijken, gaf ze Vincent zijn mobiel terug, terwijl ze al aanstalten maakte om weg te lopen. Toch draaide ze zich weer naar hem terug, dezelfde energie van eerder terugbrengend — ze wilde het gesprek afmaken voor Jack zou komen. Ze wilde voor eens en altijd duidelijk zijn.
“I have no desire to come ‘home’, it has lost its meaning the moment Cain was buried. No — you molded me into your perfect woman, but realized I was too much to handle when damaged.” Een vreugdeloos lachje rolde over haar lippen. “What, are my broken pieces not to your liking, mi corazon?” De bittere glimlach verdween, plaatsmakend voor dezelfde vermoeide, gepijnigde expressie als voorheen. “Don’t pretend to care now, Vincent — you made it perfectly clear that I’m nothing but a nuisance to you. So, excuse me for learning from my mistakes and not wanting to participate in your chess games anymore.” Ze likte over haar droge lippen heen, dwaalde haar ogen bij hem vandaan, en keerde zich een kwart van hem af.
“You merely want to build me up to mold me again. And I’m done. I’m done being tired and sad all the time. I’m done with expectations. I’m done with everything. . .” Ditmaal zette ze de voortgang van haar wandeling door met de hoop niet gestopt te worden. De opgedroogde tranen veegde ze ruw weg, hopend dat de sporen ontraceerbaar waren op haar wangen. Zelf realiseerde ze ook wel dat Vincent echt niet één van de slechtste was, alleen zijn uitvoering liet nogal wat te wensen over— en Evangelina zag door de bomen het bos niet meer.
Ze liep door totdat ze op de parkeerplaats aankwam, waar de diepe zucht van opluchting veranderde in ergernis toen haar hak afbrak. Een hak van haar lievelingsschoenen. De schoenen die ze tijdens één van haar eerste uitjes met Vincent van hem gekregen had. In de tijd dat ze nog dacht dat een cadeautje geen kwaad kon, waar ze nog niet voelde alsof ze eigenlijk afgekocht werd.
Met haar ogen gesloten naar de steeds donker-wordende lucht fluisterde ze scheldwoorden in het Spaans, alsof het een geheimpje was tussen haar en de Hemel. Enigszins grof trok ze haar hakken uit en gooide deze — met fellere woorden en gebaren — in de dichtstbijzijnde vuilnisbak, om vervolgens op een bankje (aan het begin van het bos) neer te ploffen. Wachtend op Jack Summers sloeg ze haar poelen neer, viel haar blik op het zwart van haar handen en knieën, die ze meedogenloos trachtte af te vegen. Toen het niet lukte, zochten haar reebruine ogen op automatische piloot naar zijn auto —en vond deze. Zou ze ooit in zijn wereld passen — met haar vuile knieën en vrijgeestige ziel? Ze zou zijn auto alleen maar bevuilen met modder, sneeuw, of regenwater — ze was een vlek in zijn perfecte leven.

[ bericht aangepast op 10 nov 2023 - 16:40 ]

[ heaven knows ]

16 okt 2023 - 19:52 glowfaery is offline

glowfaery 1525

× local problem child × outfit × at the diner w/ Joel ×

‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵

CELESTE
HOWARD
‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵

“Please stop that, it’s giving me the creeps,” jammerde Joel zodra Celeste iets té makkelijk een bijbel vers wist op te noemen. “As long as you’re not actually starting to believe in that shit. I don’t need another copy of Satan walking around.”
“Listen I have two hours of bible study every fucking sunday,” klaagde ze. “And whenever they feel like it, also during the week,” jammerde ze verder. “I’m only making it out alive of those because it’s quite entertaining when you read it as a fiction. Otherwise I would be brain dead by now.” Als ze toch door al die versen en pagina’s moest ploeteren, dan kon ze er net zo goed naar kijken zoals ze haar eigen boeken zou lezen. Pure fantasie en een andere wereld. Het zorgde ervoor dat ze tenminste niet in slaap viel.
Ze had zich niet echt ingesteld deze avond om volledig in Joel’s liefdesleven, of het gebrek daar aan, getrokken te worden. Het pakje sigaretten wat ze ervoor wist te krijgen, was het tenminste waard. Ze was tenminste blij dat Kit niks heel raars of vulgars geschreven had, want dan had ze de telefoon gewoon weer terug gegeven zonder een woord opgelezen te hebben. En ze wilde heel graag mee doen in Joel’s nerveuze gedrag, maar ze had daar de energie gewoon niet meer voor. Het voelde al alsof het haar zoveel energie kosten om niet zichzelf af te sluiten en hem gewoon te negeren. Hoewel het soms per minuut leek te verschillen, alsof ze zo weer de hele wereld aan kon.
Ze overhandigde de telefoon weer aan Joel, en ze wist niet of ze verwachtte dat hij meteen wat terug zou sturen of er nog dagen over zou doorgaan. Ze gokte eerder op het laatste. Maar voor nu had ze teveel uur doorgebracht in de diner, en keek ze teveel uit naar het festival, in de hoop dat ze daar weer een beetje zou opleven. Ze ruimde snel haar spullen op, wist het met moeite in de locker te krijgen. Met haar werkkleding en haar tas erin gepropt zat het ding gewoon iets te vol. Maar het deurtje ging gelukkig dicht.
Na een lange shift was Celeste altijd al blij als ze de buitenlucht weer kon ademen, zelfs als ze meteen naar een sigaret reikte. Het was meer iets in haar hoofd ondertussen. De speaker leek ook stil ondertussen, of in ieder geval hoorde ze niet meer Lucifer’s stem vanaf de richting van het festival terein komen. Als hij nou ook nog besloot naar huis te gaan voor Celeste en Joel aan zouden komen, dan was haar dag compleet. Maar dat zou haar vast niet gegund worden.
Ze balanceerde de sigaret tussen haar lippen voor ze deze aanstak, de aansteker vervolgens overhandigd aan Joel. Hij had vast zijn eigen, maar het was zo een gewoonte geworden om het ding meteen door te geven.
Zodra ze had gesproken leek de jongen bijna te stikken in de rook. Het klonk zo erg dat het haar liep opkijken, proberen in te schatten of hij nou echt levensgevaar liep. Ze had geen ehbo gehad of iets, dus hij zou aan haar weinig hebben. Het enige wat ze kon doen was iemand halen. Maar gelukkig leek het niks serieus.
“To be fair, I haven’t got the slightest idea yet..” mompelde de heer. Celeste liet de aansteker naast het pakje sigaretten in de zak van haar vest vallen. “Because I mean, what am i supposed to do? ratelde Joel verder, de handgebaren niet echt zijn verhaal ondersteunend.
“Should I ben an asshole? Should I tell him to go to hell? Should I apologize? Should I flirt?” ging hij op hoog tempo verder. Celeste rolde haar ogen even, een korte blik op haar telefoon werpend waar berichtjes van Kit binnen kwamen. “Ugh, why is this so hard..”
“It is only hard because you are overthinking it,” sprak ze, zodra hij uit geraast was. “Just text him something like, I don’t know, like that you have changed, and it’s been a long time and that you just wanna grab a coffee or whatever,” ging ze verder. Niet dat zij degene was die relatie advies moest geven. Ze had nul ervaring. Het enige meisje wat ze ooit leuk had gevonden had nu een relatie en had ze al bijna een jaar niet gesproken. Maar dat ging haar niet tegenhouden van Joel advies geven.
“Or let me type the message,” opperde ze vervolgens, een onschuldige glimlach op haar lippen. “All my texts are absolutely bangers, peak comedy, so nothing can go wrong,” vervolgde ze, voor ze een haal van haar sigaret nam, de rook langzaam tussen haar lippen laten ontsnappen.
“Jackie is still at Laurel’s house,” sprak ze, terwijl ze haar telefoon ontgrendelde. “If she doesn’t hurry up, I will buy cotton candy without her,” mompelde ze, kort een berichtje naar Kit typend, voor ze het toestel weer weg stopte.

To: nastiest skank bitch i ever met
u are gonna buy me weed?? u are so on track to be one of my fav people xoxo

To: nastiest skank bitch i ever met
also jokes on u, i dont have a braincell left to lose x

"I said Laurel's house, didn't I?" vroeg Celeste vervolgens, haar wenkbrauwen iets gefronst. Het waren van die dingen die ze er niet uit kreeg. Ze kreeg het niet voor elkaar om de verleden tijd te gebruiken als ze het over Laurel had. En haar moeder zei dat iets was wat vanzelf met de tijd zou gaan. Maar dat wilde Celeste helemaal niet, ze wilde geen verleden tijd gebruiken, of dingen niet meer als 'van Laurel' benoemen.

.・。.・゜✭・.・✫・゜・。.

[ bericht aangepast op 16 okt 2023 - 19:52 ]

18 okt 2023 - 20:05 Mijita is offline

Mijita 2622

·· ·· · ·
NIKOLAS
ANGELOV
·· ·· · ·

· KIT · BAR ·
▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁

❛ You blossom under
kindness
don't ― y o u? ❜
▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁

If the stranger did find something of his refusal, he did not show it. Or perhaps, Nikolas wasn’t looking. His eyes scanned the bar instead — hoping to still find the appointment he was waiting for, but alas. The many noises and sounds distracted him from the patron next to him, whom stopped him from paying. Jerking his head back to the one, he caught his eye — and Nikolas had not truly expected this action. But then again, he wasn’t one to stipulate what might happen, yes or no. Though he did interest himself in behavioral patterns — noticing how he kept checking his phone, fiddling with things, it made him seem quite restless and agitated. And for Nikolas himself it was . . . somewhat of a defense mechanism, as he was feeling quite uncomfortable being in a place like this.
“I’m not offering to pay”, he declared. And this time it was Niko who quirked an eyebrow, waiting for the end of it. “I enjoy sharing free gifts.” Yet, the man wasn’t fond of being indebted to anyone — least of all someone he did not even know the name of. And it would hardly surprise him if his name turned out not to be Kitty.
He sighed. The warmth of his hand disappeared with a simple pat on the back. The same warmth that had him flinch just a tiny bit, the muscles in his jaw tightened. Not used to — or more likely: avoiding — affection of any kind, the man withdrew his hand, hereby taking the coins with him. There wasn’t any movement to put it back in his pocket, though. Keeping silent, the moment was soon over, releasing the tension in his body as he continued the conversation. This let him shift his head, and as the young man did, Nikolas was taken aback. Not by any physical affection, but due to the color of one’s eyes and the genuine smile on his face. Well, I’ll be damned.
Nik cracked a smile. His eyes soaking in the grey and blue of his pools — reminding him of a stormy sky, streaming delicate ribbons of cobalt. Until his phone lit up and they both looked away. Him to his phone and Nikolas to whatever was going on in the bar ; the wooden stools lined up along the counter, strangers laughing with one another or staring into their drinks, and lastly — his drink, which he still hadn’t taken a sip of. And just as he did, his question got answered.
“I was supposed to get laid tonight by a very strapping man with a glorious di-”
Next thing he knew, the sip of soda he just took splashed back on the bar. Frantically coughing, he tried to prevent himself from choking, but this seemed rather the challenge. “What?” Once again, he glimpsed at his eyes, as if to determine whether he was joking or not — but the boy continued unbothered. “But I got stood up. And now I'm drowning my sadness in Diet Cokes because I can't drink alcohol because I've been sober for four years and I can't lose that streak, you know?”
Nikolas blinked. He wasn’t joking. And of course, he surely did not look like he was joking, too, but. . . he’s fairly blatant. At least when it came to. . . physical interactions. It almost seemed as if they were both from different worlds. Perhaps they were. Nonetheless, the man found himself somewhat intrigued by him.
“I —I see”, he stuttered, his voice hoarse from earlier, as he wiped his mouth clean. He must look like a complete idiot. As he asked the bartender for a virgin mojito, Nikolas cleared his throat and scratched his neck shakily. “It’s certainly not very polite that you got stood up. Admittedly, I don’t trust he was worth your presence in any way — no matter how glorious his, well, rod, might’ve been. Anyone treating another like that has no respect for your time.” Glancing at him, Nikolas surely hoped his cheeks hadn’t reddened so much and that the rawness in his voice had ceased.
Sliding his stool a bit closer, this time it was him putting a warm hand over his — as to bring the attention from the phone back to him. Leaning forward, his tone softened, “As both of our appointments won’t be attending anymore, would you care to interest my evening?” Without specifically waiting for an answer, he stood up, straightened his shirt, and held out his hand. With a subtle twist at the corner of his mouth, he continued, “Perhaps you wish to vent your thoughts? I can assure you, I am a great listener — and probably a better companion to spend your time with than the bartender.” Now, he grinned, audaciously. “Unless you have other plans of course.”

[ bericht aangepast op 18 okt 2023 - 20:16 ]

[ heaven knows ]

20 okt 2023 - 17:00 Vanparys is offline

Vanparys 27613

┌── •✧❁✧• ──┐

Kit Hall
_{26 | BAR | NIKO}

└── •✧❁✧• ──┘

🅜🅐🅚🅔🅤🅟 🅞🅤🅣🅕🅘🅣 🅝🅐🅘🅛🅢

Through all of his blabbering, Kit barely noticed how the man spit his drink back out, though he did gently pat his back (and kept talking) while the man coughed his lungs out.
"I - I see," the man stuttered as Kit hit send on his last message to Celeste. He looked back up, lowkey expecting the man to get up and run away. Instead, though, he cleared his throat and scratched his neck. "It's certainly not very polite that you got stood up. Admittedly, I don't trust he was worth your presence in any way - now matter how glorious his, well, rod, might've been."
Kit couldn't help the laugh that bubbled up his throat. He wondered where this man had come from - because it definitely couldn't have been Sommervale.
"Anyone treating another like that has no respect for your time," the stranger continued as Julian plopped down Kit's virgin mojito with a wink. The latter took a sip, and this time he was almost the one who spit it back out when the stranger moved closer. He managed to keep his composure, though, even when he felt the warmth of the man's hand on his own. Just slurped on the straw. Blinked at the stranger in front of him. He had never expected anyone in a beige shirt returning his advances.
Kit paused for a second, remembering to breathe in between his sips, and chewed on the straw in contemplation, studying the man's face. He really was cute, and despite his bashful smile, warm green eyes and red-tinged cheeks, Kit found it hard to read the man. Maybe he was just a little lonely (maybe he had been a little lonely ever since the breakup with Joel had left him with crippling attachment issues), or maybe it was the giddy atmosphere in town that had somehow intoxicated Kit with optimism (ew), but somewhere, somehow, he did feel hopeful that this night would still turn out to be a fun one. Fun in the way that didn't leave him stranded in a creepy alley; shitfaced drunk in a pool of his own binge-induced vomit after having stuck his own fingers down his throat because he felt bad about having eaten too many mozzarella sticks.
Or maybe the stranger was just really good at pretending to be kind, and he was actually a two-faced lying homophobe who was trying to lead Kit away from his safe space and then break his face against the pavement as soon as he'd dropped his guard.
Was it worth the risk? There was a reason why Kit always met his dates at the Tipsy Crow. The last time he'd actually gone out with a stranger hadn't ended well. At least he had Julian here, his dad and a couple of security guards downstairs who'd have his back if things went wrong. Still... even though the beige of the stranger's shirt itched Kit's urge to stick his fingers down his throat and puke anyway, he didn't seem like a bad person. Quite the opposite, really. He wasn't exactly Kit's type (proof: beige), but he did seem genuine, his face was undeniably handsome, his eyes made Kit feel like getting lost in the woods, and his ass (even though it was seated, so Kit couldn't really see it decently) was glorious. And still... Kit narrowed his eyes when he leaned forward and said, "As both of our appointments won't be attending anymore, would you care to interest my evening?"
The man got up from his chair and Kit was momentarily startled by the giant he was - about Joel's height. Joel can go fuck a cactus. He held out a hand. Kit stared at it, his own hand still wrapped around the mojito that was freezing his fingers. "Perhaps you wish to vent your thoughts? I can assure you, I am a great listener - and probably a better companion to spend your time with than the bartender. Unless you have other plans, of course."
The grin he gifted Kit nearly made him fall off his chair. Instead, he put his lips around the straw of his mojito again, grabbed a hold of his phone and blessed Celeste in silence for giving him a moment of distraction.

From: Future-Lung-Cancer-Patient CeCe
u are gonna buy me weed?? u are so on track to be one of my fav people xoxo

From: Future-Lung-Cancer-Patient CeCe
also jokes on u, i dont have a braincell left to lose x

He didn't realise he was only slurping left-over water from the melting icecubes while he replied, his nails clicking on the screen.

To: Future-Lung-Cancer-Patient CeCe
my dads grow weed in the stock room of the cage u idiot why do u think im so chill all the time

To: Future-Lung-Cancer-Patient CeCe
yea i can see that. disappointing.

To: Future-Lung-Cancer-Patient CeCe
tho i guess ur used to that

To: Future-Lung-Cancer-Patient CeCe
ur so on track to be one of the most annoying people i know

He put the phone back down and released his mouth's tight grip on the straw, then looked up at the stranger, who was waiting for him. He nearly had to fold his neck in half to see him.
"Did you just insult Julian?" he said, way too late, with a frown. "No one insults Julian." Kit paused for a second. "Though I suppose I can forgive you if you buy me mozzarella sticks at that food truck near the park. I've dreamt about those for a year straight since last year's fair."

[ bericht aangepast op 20 okt 2023 - 17:01 ]

help

21 okt 2023 - 0:00 Ken_ is offline

Ken_ 18286

TOBIAS JACOB MADDEN

She was my World

Mijn woorden lieten de jonge Summers dochter iets opschrikken- betrapt haast met haar bolle kaken en stille geknabbel die me al vertelden dat ze het zoete gebak van mijn Evangeline al gevonden hadden. Even leek ze niet goed te weten wat te doen, dus in een haast slowmotion achtige manier gooide ze het tweede cakeje met een boogje de lucht in, botste het tegen mijn borstkas aan en viel hierdoor met nog een veerachtige sprongetje het bed op. Hmm.
Met een tikje hield ik mijn hoofd iets schuin, mijn ene wenkbrauw verrast doch vragend optrekken en zonder het goed en wel te beseffen was een oprecht glimlachje om mijn mondhoek geschoten. Laurel had vast al lachend op de grond gezeten bij het aanzicht dat ik door muffins bekogeld werd.
"Zo te zien heeft ze de cakejes al gevonden," merkte Jack geamuseerd op waardoor ik even naar mijn beste vriend opkeek en lichtelijk geamuseerd mijn hoofd schudde. “Blijkbaar.” Ik plukte het cakeje van het bed af en bestudeerde het kort terwijl Jack me aanspoorde om hem op te eten. Natuurlijk waren Eva haar gebakjes heerlijk- alle tijd en liefde die ze erin stak maakte ze daarom ook zo uniek- maar iets binnenkrijgen- nu? Dat zou er gauw weer uitvliegen. Met een rustige beweging zette ik het gebakje terug op mijn nachtkastje en luisterde hoe Jack zijn dochter vroeg om eventueel wat koffie voor ons te zetten. Een kleine zucht verliet mijn lippen, waarna ik de matras onder me iets voelde neerbuigen- indicerend dat Jack zich naast me gezeteld had. Zijn hand op mijn schouder als een troostend gebaar al wist ik gewoon niet meer hoe ik op die ‘spijtbetuigingen’ moest reageren. "Tobi, natuurlijk ben je ons niet tot last. Ik kan me niet beginnen voor te stellen hoe je je moet voelen, maar je verschuilen gaat ook niet helpen." Met een gepijnigde blik draaide ik me iets om naar Jack.
"Het lijkt me goed eens wat afleiding op te zoeken. En als het echt niet gaat brengen we je gewoon weer naar huis." De man keek me met een bemoedigende glimlach aan en iksnaptezijn punt wel – heck als iemand anders in de put zat was ik de eerste persoon om die op te beuren door een kleine activiteit te organiseren. Daarbij was Jack ook een man van zijn woord- als het niet meer zou lukken dan bracht hij me terug thuis. "Dus, wat zeg je ervan? Zal ik Jack vragen of ze die koffie's to go maakt?" Nog even in Dubio liet ik mijn handen bedenkelijk overmijn gezicht wrijfen alsof het me zou helpen bij het maken van mijn keuze waarna ik uitiendelijk dan toch mijn vriend beantwoordde door een zacht klopje opzijn rug te geven. “Heel even dan- “ begon ik met een zwakke glimlach op mijn lippen als ik naar mijn beste maat opkeek “Maar ik kan wel wat sterkers dan koffie gebruiken.” Ik poogde te doelen op onze vroegere avondjes gezellig aan de bar. Pratend over de NLF of hoe oud we wel niet aan het worden zijn. “ Jack-“ begon ik voor ik mezelf nog overeind duwde. “Hou je vooral niet in voor mij- you know. “ ik wilde geen woorden er meer aan vuil maken ik was geen hulpeloze puppy- wilde de meelevende blikken niet vanavond.
Als ik persé het huis moest verlaten- dan liefst met het minste hartzeer en constante reminders. Met enige moeite was ik uit bed geklommen en maakte ik aanstalten met Jack om naar beneden te gaan. En eens beneden wist ik na enkele minuten mijn schoenen te vinden welke ik dichtknoopte. Als ik op dat moment ook en telefoontje opving tussen Jack en aan de andere lijn een erg paniekerige stem die klonk als Evangeline. Mijn wenkbrauwen fonsten zich samen, waarna ik de sheriff naderde. “ Was dat Eva? Jack- wat is er aan de hand?” ik voelde mijn tikker als een razende tekeer gaan en mijn vuisten balden zonder nadenken samen. Als er iets zou gebeuren met eender wie ik nog liefhad- dan zou alle hel gaan losbreken

[ bericht aangepast op 21 okt 2023 - 0:00 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Index RPG Actieve Topics Zoek