Geen weg meer terug [4] - Forum spelletjes

===oud

[ bericht aangepast op 6 juni 2016 - 18:57 ]

No growth of the heart is ever a waste

'Auwtch. Touché...' complimenteerde hij met zijn hand op zijn hart, alsof iemand er een onzichtbare pijl door had geschoten. Toen ze echter weer serieus keek, hield hij op met lachen. 'Ze hebben je echt verkloot, hé...' Hij wist dat hij een risico nam door iets dergelijks te zeggen, maar het was er uit voor hij erg in had. Snel herstelde hij zich. 'Wil je er nog één?' haastte hij zich, met een vaag gebaartje naar de smeulende peuk tussen hen in. Hij verwachtte half en half dat ze het zou afslaan, haar eerste rookervaring leek niet over rolletjes te zijn gelopen. Deed hem denken aan zijn eerste keer. Ook in het leger, waar hij al zijn slechte gewoontes had opgepikt overigens. Als groentje was hij doodsbang toen ze voor de eerste keer in actie kwamen, maar was uiteindelijk enorm gekalmeerd toen een ander naast hem in hun schuttersputje zat te smoren. Daarop begon hij de gewoonte overnemen, zonder veel problemen. Hij was een natuurtalent op dat vlak. Met een zucht tikte hij de askegel van zijn witte vriend af en blies een kringetje de nachtlucht in. Hij voelde zich merkwaardig rustig om in Odiles bijzijn te vertoeven. Vooral nu hij niet de constante stress had om Dewi uit haar klauwen te houden. Het was een- op z'n minst- verfrissende ervaring.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Yue
"Oke, let's go." Met zijn drieën lopen we naar boven. "Ik weet niet of het handig is om bij Dewi te gaan zitten, misschien maken we haar wakker."

Savoy
Ik haal mijn schouders op. "We kunnen ze wel even begraven. Krijgen we in ieder geval geen shit als er nog meer mensen langslopen. Als die ze hier zien liggen komt er natuurlijk een groot politie onderzoek. Heeft het gesmaakt, trouwens?"

Odile - Slechte vampier.

Ik zwijg en reik mijn hand uit voor een nieuwe peuk. Al het gedonder heeft me wel harder gemaakt maar hetgeen wat ik zo zeer vreesde is ook in mijn geval bevestigd: ik ben hetzelfde monster geworden dat ik zo graag dood. En het is gebeurd voor ik er erg in had. Dat was het meest vieze manipulatiespel van allemaal. Ik wist tijdens mijn dagen in die clan niet wie de waarheid sprak en wie loog. Ik breng het verbazend makkelijker naar buiten dan ik heb gedacht, misschien doet het minder zeer na al die jaren. Ik dacht dat die verkrachting het einde was, maar het was pas het begin. Ik heb mezelf toegestaan dat ik werd wie ik geworden was en achteraf denk ik dat het de enige optie was. Het was slikken of stikken. Maar nu vraag ik me af of de oude ik nog ergens begraven ligt en op de kist bonkt om eruit gelaten te worden. Eigenlijk vraag ik me af of sie oude ik uberhaupt nog bestaat.
'Ja,' zeg ik zacht als antwoord op zijn opmerking.

No growth of the heart is ever a waste

'Hier,' Hij gooide de aansteker in haar schoot en leunde zijn hoofd achteruit tegen een boomstam. Niet helemaal zeker van wat hij hoorde te zeggen, bleef hij maar gewoon de sigaret op roken. Delicate situaties waren niet zijn vakgebied, dus zweeg hij maar en keek naar de vreemde vormen die de rook creëerde in het maanlicht. Odile was wie ze was om redenen die hem voorbij liepen. Ze was verstrikt geraakt in zaken die waarschijnlijk te slecht waren om het daglicht te aanschouwen en Lew wist niet goed hoe hij daarop moest reageren. Vooral de manier waarop ze over de verkrachtingen sprak, verontrustte hem. Hij had een flauw vermoeden dat ze dat bewuste onderwerp veel beter kende dan ze liet uitschijnen. 'Hoe gaat 't met dat jonkie van je ?' vroeg hij refererend naar Yue, in een poging de sfeer, die daarvoor beladen was met de gevoeligheid van Odile's verleden, wat te verlichten. 'Ben je 'r goed aan het opvoeden?' Het klonk dom, zeker na wat ze hem verteld had, maar hij wist niet wat hij anders moest. Hij was verre van een psycholoog.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Slechte vampier.

Onhandig steek ik de peuk aan en prop hem in mijn mond. Deze keer inhaleer ik hard en diep - zodanig dat het zeer doet - en kuch nog een paar keer. Hij heeft gelijk, het wordt minder erg na verloop van tijd.
Ik trek een brede grijns als hij over de nieuweling Yue praat.
'Ze leert wat ze moet leren. En de rest zal ze bijleren door ervaring.' Het dringt nu pas tot me door dat ik eigenlijk Yue's mentor ben. Ik leer haar de zaken in de vampierenwereld die ze nodig zal hebben om te overleven. Toch zou ik het nooit op dezelfde manier aanpakken als Fjodor. Ik mag dan wel een harteloos wezen zijn zonder enig eergevoel, haar trek ik niet mee in de ellende. Dat verdient ze niet. Ze heeft al genoeg mazzel dat ze niet in een clan is opgenomen. Vampiers hebben verschillende redenen om een mens vampier te maken. Clans vergroten is een reden, geliefden meenemen is een ander ding. Alletwee even egoistisch en aangezien ik er altijd heilig van overtuigd ben geweest dat mensen beter dood kunnen gaan dan vampier kunnen worden laat ik de mensen die ik gebeten heb nooit leven. Ik kijk Lewis aan.
'Had jij er een?' Even kijkt hij me wat verward aan. 'Een mentor, bedoel ik,' voeg ik toe.

No growth of the heart is ever a waste

Hij schudde langzaam zijn hoofd terwijl hij zich zijn laatste moment als mens weer voor de ogen haalt. 'Het ene moment schiet er één of andere verdomde Jap mijn darmen overhoop het volgende word ik wakker met tanden van drie centimeter. Ik weet niet of het vriend of vijand was, maar ik heb nooit meer iets van een andere vampier gemerkt...' Op een vreemde manier had die klootzak zijn jonge leven gered, maar Lew vroeg zich tot op de dag van vandaag nog steeds af of degene die hem gebeten had, wist dat hij hem een vergiftigd geschenk gaf. Als jonge vampier was hij er van overtuigd geweest dat het een Amerikaan was die hem dit vervloekte leven in stuurde, iemand die een kameraad probeerde te redden. Maar hoe ouder hij werd, hoe meer hij begon te denken dat het de vijand geweest was, die half en half hoopte dat hij zijn peleton zou uitmoorden. Het was een geniaal plan geweest, als dat het geval was. Misschien was hij zelfs een ongelukje.

[ bericht aangepast op 2 feb 2011 - 20:58 ]

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Slechte vampier.

'Vreemd,' mompel ik en neem nog een trek. 'Zo zijn er van die vragen waar je nooit antwoord op krijgt.' Ik begin een lied te neurieen terwijl ik de sterren tel en zo af en toe trekjes neem van de peuk, die al snel op raakt. Het voelt goed om eens lekker in het koude gras te liggen en hoe vreemd het ook zij, ik voel me op mijn gemak bij Lewis, ook al had hij eerder deze dag nog een mes door m'n keel geramd. Ik weet dat hij er niet over zal aarzelen om het nog eens te doen mocht ik zijn geliefde sterveling weer om zeep willen helpen, maar daar valt prima mee te leven.
Ik leg de armen weer achter mijn hoofd en sluit mijn ogen. Ik weet dat ik dan het risico heb om in slaap te vallen en er daarmee voor te zorgen dat de nachtmerries terug komen. In mijn slaap hebben alle herinneringen vrij spel. Toch heb ik door dat ik langzaam mijn contact met de werkelijkheid begin te verliezen en ik heb er vrede mee. Ik ben werkelijk doodop.

No growth of the heart is ever a waste

'Hmmm,' deed hij bij wijze van antwoord. Het was ongelofelijk hoe hypnotiserend haar geneurie was geweest aangezien hij bijna -weinig charmant- tegen de boomstam in slaap was gevallen. Toen het echter stil werd aan haar kant, werd hij met een schok weer terug naar de realiteit gezogen. Wat eigenlijk inhield dat hij 's nachts in het midden van een bos dat hij niet kende zat te keuvelen over het vampirisme met een meisje dat hij eerder nog had willen vermoorden. Soort van. En hetgeen waar hij eigenlijk zijn hoofd over had willen breken - het hele gedoe met Dewi-, was hij vergeten. 'Nice one, Triggs,' mompelde hij geïrriteerd tegen zichzelf terwijl hij opstond en de verdorde blaadjes van zijn kleren begon te kloppen. Toen hij opzij keek naar Odile, merkte hij dat die naar een andere wereld vertrokken was. Hij controleerde of ze echt sliep door een paar keer met zijn vingers voor haar ogen knipte. Er kwam echter geen reactie waaruit hij concludeerde dat ze enorm moe moest zijn, aangezien vampier nooit écht slapen. Even overwoog hij om haar in het bos te laten slapen, maar hij kon het niet over zijn hart krijgen. De niet-moordlustige Odile was een persoon die hij nog wel sympathiek vond. 'You're not so bad,' mompelde hij terwijl hij haar vanop een afstandje bekeek. In haar slaap zag ze er stukken minder angstaanjagend uit. 'Kom op,' Voorzichtig schoof hij een hand onder haar schouder en andere onder haar knieën, waarna hij in de donkerte van het woud verdween, half en half hopend dat hij het huis wel op zijn weg tegen zou komen.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Slechte vampier.

Een zwarte straat en een oude bekende. Hij laat zich niet stoppen. Ik voel me klein en kwetsbaar.
"Je denkt toch niet werkelijk dat je je voor je verleden kunt verschuilen? Het is een deel van je, Odile Lavossa! En het zal altijd terugkomen! Hé, waar ga je heen! Ik ben nog niet klaar met jou!" "Laat me met rust. Ga weg, ga weg!" "Kijk! Ken je deze nog? Ja he? Hij heeft haar vermoord. En hem, ken je hem nog? Ook morsdood! En jij zou de volgende zijn. Maar ik heb je gered. Je bent het me verschuldigd, Odile. Kom terug. We hebben je nodig." "Nee. Ik kom nooit meer terug! Maak me maar af. Hier en nu!" "Fout geantwoord." Wat doet Kazinsky hier? Ren, ren! Het is te laat. "Laat me gaan, laat me gaan! Laat me los!"
'Nee!' schreeuw ik met pure doodsangst in mijn stem.
Ik word al trappend wakker en besef in een fractie van een seconde dat ik word gedragen. Als reflex gil ik de longen uit mijn lijf, worstel me hard los en grijp vanaf de grond met een ongelofelijke snelheid naar het been van de belager en haal hem onderuit. Met een geoefende beweging haal ik vliegensvlug mijn mes tevoorschijn, zet zijn lichaam klem en druk het tegen zijn keel terwijl ik hem met mijn gewicht op de grond hou. Als ik zijn gezicht nu pas voor de eerste keer in me opneem dringt het tot me door dat ik Lew zojuist hardhandig tegen de grond heb gewerkt. Ik word plotseling heel zwak. Wat beschaamd haal ik het mes van zijn keel en ga van hem af. Er dringen te veel gedachtestromen door mijn hoofd om uberhaupt iets zinnigs te zeggen. Hij heeft me gedragen, denk ik dan. Hij wilde me niet achterlaten in dat bos. Dat besef maakt ongelofelijk veel impact op me.
'Een.. een nachtmerrie,' zeg ik dan met een hese stem als slechte verklaring voor mijn gedrag. Ik schaam me er ogenblikkelijk voor. Een nachtmerrie, denk ik zelfspottend. Verdomme, Odile! Nerveus begin ik in een lok haar te draaien.

[ bericht aangepast op 2 feb 2011 - 23:27 ]

No growth of the heart is ever a waste

Haha, Odiel toch :'D Tututu (';

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Kon 't niet laten :'D

No growth of the heart is ever a waste

Zijn eerste gedacht was holy shit. Hij voelde dat zijn ogen zo groot als schoteltjes en dacht serieus dat zijn laatste uur geslagen had, al was dat misschien een tikje overdreven. 'Geen probleem?' zei hij twijfelend op haar uitleg. Hij wist dat nachtmerries heel levendig konden lijken, maar was dit niet een beetje teveel? Then again, dromen waren een manier om zaken te verwerken en hij had het gevoel dat ze nog heem wat te verwerken had, dus besloot hij er verder niet op in te gaan. Met een soepele beweging stond hij alweer op zijn voeten en sloeg hij opnieuw de bosgrond van zijn kleren die nu dringen een wasbeurt nodig hadden. Zijn T-shirt stond stijf van het bloed en zijn broek had een eerder zwarte kleur. Hij zuchtte zachtjes en trok dan één mondhoek omhoog. 'Dan kun je nu zelf wel lopen, I guess...' Mompelde hij ongemakkelijk. Hij had gehoopt dat hij haar ergens in huis achter had kunnen laten zodat hij zich niet moest schamen om het feit dat hij haar rond had gedragen. He's just funny like that.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Slechte vampier.

'Ja,' fluister ik, alsof ik bang was dat de nacht me zou horen. Twijfelend kijk ik om me heen. Het heeft weinig gescheeld of ik had Lew gevragen of hij nog anderen had gezien. Ik kan mezelf wel voor m'n kop slaan. Hoe kun je het verdomme in je achterlijke kop halen in slaap te vallen?! Ik bijt hard op mijn lip als bestraffing. 'Die kant op,' zeg ik emotieloos en werp met een vluchtige handbeweging naar een klein paadje, waar ik vervolgens heen loop. Mijn benen zijn van lood. Mijn orientatievermogen was altijd goed geweest en dat heeft me in bepaalde situaties het leven gered. Ik ruik even aan mijn korte leren jack. Je hoeft echt geen vampier te zijn om op te merken dat ik naar rook ruik. Ik heb behoefte om te gaan douchen en op het dak te gaan zitten denken. Wat weet Lewis? Heb ik rare dingen gezegd terwijl ik sliep? Ik weet uit eigen ervaring dat ik soms geneigd ben dan te praten. Ik vervloek mezelf nogmaals terwijl het huis voor ons opdoemt in de verte. Een deel van mij vindt het zonde dat we weer terug zijn, een ander deel beseft al te goed dat wat ik heb gedaan onvergefelijk is. Ik zal altijd veroordeeld worden door het aantal doden dat op mijn naam staat. Ik kijk even heel subtiel tussen een pluk haar naar Lewis en open de deur, waarna ik zwijgend naar binnen stap en de gang op loop. Hij heeft me gedragen.
'Thanks,' zeg ik dan tegen Lew met iets waarvan ik niet zeker weet of het een flauw glimlachje of een knikje is. Ik kijk hem niet langer aan en glip mijn kamer in.

No growth of the heart is ever a waste

Odile leek een beetje paranoia na het hele nachtmerriedebacle, waardoor hij meer en meer begon te vermoeden dat er iets niet juist was. Of ze was gewoon van je lotje getikt, wat nog niet zo gek leek na wat zij allemaal had meegemaakt. Hij had niet geantwoord nadat ze hem bedankt had, gewoon een licht sceptisch knikje, waarna hij een beetje doelloos in de gang was blijven staan. Uiteindelijk besloot hij zichzelf maar eens te gaan opfrissen en ging naar zijn kamer waar hij zijn propere boxershort wilde op pikken. Zijn aandacht werd getrokken door de bloederige bajonet die nog steeds eenzaam en luguber op de grond lag. Hij staarde er een tijdje naar, trok dan zijn T-shirt uit en begon het hout schoon te maken. Ook wreef hij Odile's bloed van het mes af waarop hij het op een eenzaam tafeltje achterliet, snel de broek greep en wegvluchtte naar de badkamer waar hij eerder op Dewi had gewacht.
Hij kleedde zich langzaam uit, gooide de vuile kleren in de douche en stapte er uiteindelijk zelf ook bij. Mulitasking op zijn best, dacht grijnzend terwijl hij zijn lichaam begon in te zepen en naar het vuilen van de kleren keek dat in het doucheputje verdween.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Slechte vampier.

Na even een mistroostige blik door de kamer te hebben geworpen, schuif ik het raam open en klim via de regenpijp naar het dak. Eenmaal boven schijnt de maan helder en ik neem plaats op de koude dakpannen. Ik hoor het geroep van een uil in de nacht en ik slaak een diepe zucht. Hoewel ik het graag zou willen ontkennen, hebben de afgelopen gebeurtenissen - het afgelopen gesprek - een indruk op me achter gelaten die ik niet zomaar kan vergeten, hoe zeer ik het ook zou willen. Ik weet al vijftig jaar lang hoe waardeloos mijn leven is en hoe waardeloos ik het heb laten worden, maar voor het eerst krijg ik het gevoel dat het ook anders kan. Of dat ik het op z'n minst kan proberen. Ik heb nooit geleerd mijn honger naar mensenbloed onder controle te houden, deze honger werd juist aangemoedigd door de vampiers waarvan ik dacht dat ze om me gaven. Er is niks zaligers in de wereld dan mensenbloed en ik was altijd overtuigd geweest dat ik geen berouw had om de mensen die ik doodde. Volgens mij zit ik fout. Waarom liet ik Dewi leven toen de wegen open en bloot lagen? Om mezelf ervan te overtuigen dat ik het kon? Deels. Ook omdat ik niet wilde dat ze stierf. Ik stond in een ongelofelijke tweestrijd en die smeult nog steeds door.
Ik trek mijn knieën op en maak van mezelf een bolletje terwijl ik weer naar boven kijk, elke krater van de maan in me opnemend. Ik ben een eerloze moordenaar en dat al vijftig jaar lang. En toch nam hij me in zijn armen en droeg me richting huis. Hij beschermde mij en nota bene zonder me op de één of andere ellendige wijze pijn te doen en als dank snij ik bijna z'n keel door. Nice work, Odile. Ik zucht. Ik ben slecht in bedanken omdat ik het bijna nooit heb hoeven doen, maar ik ben het hem verschuldigd. Ik spuug een klodder slijm uit - waarschijnlijk van het roken - en begin opnieuw in mijn haar te draaien als teken van nervositeit.
Ik haat schuldgevoelens.

No growth of the heart is ever a waste