[RPG] Pirates -Exchange- 3. - Speeltopics

Tristan
'Hoe erg is het? Mijn rug bedoel ik' Ik heb net het potje weer opgepakt en me omgedraait.
'Het verbaast me eigenlijk dat je nog kan lopen,' zeg ik serieus. 'Doe het de komende week maar rustig aan, maar je zal het wel voelen als je te zwaar werk doet.' Inwendig lach ik. Hoor mij nu, Tristan Wright de dokter. Een eerlijk beroep. Over een carrièreswitch gesproken.
Ze geeuwt en kijkt me aan. Ik glimlach, natuurlijk is ze moe. Ik begin het ook te voelen trouwens en aangezien geeuwen aanstekelijk werkt, moet ik ook gapen, wat me een beetje doet lachen. Als ze me niet meer nodig heeft, zal ik haar laten slapen zo gauw we klaar zijn met het verband. Heel voorzichtig begin ik haar in te wikkelen, met de bedoeling haar zo min mogelijk . Bij haar borsten moet ik al met creativiteit gebruiken om ook dat stuk rug bedekt te krijgen, maar het lukt. Mooie bh heeft ze trouwens aan, in mijn lievelingskleur. Ik doe mijn best er zo weinig mogelijk naar te kijken. Ik zet het verband vast en bekijk mijn werk. Al bij al ziet het er nog wel deftig uit. Mooi egaal en geen open plekken. Ik ben best trots op mezelf. En dan vraagt ze waarom ik zo lief voor haar ben. Ik kijk haar aan en ze slaat haar ogen neer.
'Ten eerste omdat jij zo vriendelijk was om bedankt tegen me te komen zeggen. En ten tweede...' Ik zwijg even, denkend over mijn antwoord. 'Nevermind. Omdat ik wilde dat je dat zalfje opdeed. Het ruikt niet echt aangenaam, dus ik dacht dat je het niet zou aanraken.'
Ze heeft nauwelijks iets gegeten en ik houdt haar het bord weer voor. 'Hier, ik ben beledigt als je iets laat liggen.' Ze zal zelf wel een hemd nemen zeker? Het lijkt me nogal onbeleefd om zomaar in haar kasten te gaan snuffelen en bovendien geniet ik stiekem best van het uitzicht.

[ bericht aangepast op 6 mei 2011 - 22:02 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Abby (Abigail) ~ Pirate.
'Het verbaast me eigenlijk dat je nog kan lopen,' zei hij me en het klonk nogal serieus, geweldig. Hij zei me dat ik het rustig aan moest doen en ik knikte, alhoewel ik wist dat ik toch wel door zou zetten en proberen alles te doen. "Trouwens, zeg de Kapitein hier maar niks over.. Hij wou me hetzelfde behandelen als alle andere bemanningsleden en als hij dit weet, weet ik zeker dat hij dat niet meer doet." Ik was bang dat hij dan wat voorzichtiger met me zou zijn, iets wat de rest van de bemanning vast niet aanstond. Ik zag dat hij ook gaapte, arme gozer, ik weerhield hem van zijn slaap.. Ik zou het nog wel goed maken met hem sprak ik met mezelf af. Hij begon het verband bij me om te doen en ik voelde mijn wangen toch weer kleuren naarmate hij hoger kwam, hij stond nu ook best dichtbij en ik wist even niet waar ik moest kijken, dus keek ik maar schuin naar beneden, naar de vloer die ineens wel heel interessant was. Toen hij klaar was bekeek ik het resultaat voor zover dat ging. "Het ziet er stukken beter uit dan toen ik het even gauw gedaan had, bedankt," zei ik tegen hem en liep naar mijn kastje, ik trok een la open en zocht tussen mijn kleren. 'Ten eerste omdat jij zo vriendelijk was om bedankt tegen me te komen zeggen. En ten tweede...' antwoordde hij op mijn vraag. "Iemand bedanken is vrij normaal toch?" mompelde ik terwijl ik een hempje tevoorschijn haalde wat ik aantrok, de pijn in mijn arm probeerde ik te negeren. Ik moest er toch even mee leren leven namelijk. 'Nevermind. Omdat ik wilde dat je dat zalfje opdeed. Het ruikt niet echt aangenaam, dus ik dacht dat je het niet zou aanraken.' Ik fronste even en keek hem aan. "Zo'n tut ben ik niet hoor, zoals ik al zei, wat moet dat moet.. Alleen ik had het nooit zelf op mijn rug kunnen doen." Opeens hield hij me het bord met eten voor, mijn maag voelde inderdaad nog steeds leeg aan, maar ik was zonet even afgeleid dat ik het nog amper voelde. "Geen zorgen, het komt wel op," zei ik met glimlach en nam het bord aan, ik ging op mijn bed zitten en keek hem aan. "Wil je ook nog wat? Ik heb genoeg," zei ik met grijnsje terwijl ik er zelf een appel vanaf nam. Ik betrapte me zelf erop dat ik nog enkel links gebruikte, straks dan werd mijn rechterarm nog helemaal lam van het niet gebruiken.. Daarom nam ik met mijn rechterhand de appel over uit mijn linkerhand en nam een grote hap.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tristan
'Haha, ik had het nooit opgesmeerd als ik een andere keus had gehad. Je wil niet weten wat er in zit.' Ik kan niet laten te beginnen lachen. Ze trekt een hemd aan en ik trek mijn jas uit omdat het hier binnen toch warm genoeg is. Vervolgens zet ik me weer op de grond tegen de deur, recht tegenover haar op haar bed. Een beetje afstand bewaren kan nooit kwaad. Ze heeft een kleine patrijspoort in de muur, merk ik op, maar je kan niets zien want het is buiten te donker. Als ze vraagt of ik ook wat wil, kan ik niet weigeren. Wat ik in de keuken had gesnoept, was lang niet genoeg om mijn maag mee te vullen. 'Mmmmh, wat lust je niet?' Hopelijk gooit ze een kippenbout.

[ bericht aangepast op 6 mei 2011 - 22:37 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Wow, je wordt sneller Ö

Abby (Abigail) ~ Pirate.
"Sorry, je houdt nog wat van me te goed," zei ik toen hij begon over dat ik niet wilde weten wat erin zat en dat hij 't niet opgesmeerd had als hij een andere keus had. Ik keek toe hoe hij weer op de grond ging zitten, zo was het net alsof hij minder was, iets wat me wat ongemakkelijk liet voelen. "Mmmmh, wat lust je niet?' vroeg hij me en ik grinnikte zachtjes. "Joh, ik ga je niet opzadelen met de zooi die ik niet lust." Ik liep naar hem toe en ging voorzichtig naast hem zitten. "Hier," zei ik en zette het bord naast hem neer. Opnieuw nam ik een hap van mijn appel en leunde voorzichtig ietsjes naar achteren dat ik met mijn rug tegen de muur leunde, het deed behoorlijk pijn.. Maar als ik vannacht wilde slapen zou ik toch ook op mijn rug kunnen liggen. Zwijgend keek ik voor me uit terwijl ik de rest van mijn appel at. "Heb je touwens een eigen kajuit of slaap je bij de rest?" vroeg ik nog nieuwsgierig.

[ bericht aangepast op 6 mei 2011 - 22:56 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tristan
Ze zet zich naast me en ik heb veel zin om op te staan en met haar op het bed te gaan zitten, maar aangezien ze er niets over zegt, besluit ik dat ook niet te doen. Onwaarschijnlijk hoe taai ze is, ik kan er haar alleen maar om bewonderen. 'Kom.' Ik duw Abby zachtjes bij haar goede schouder voorover en vouw mijn jas tussen haar en de deur. Dat moet toch iets helpen. Vervolgens neem ik een kippenboutje en begin er in een ontspannen stilte van te eten. Ik heb niet het gevoel dat er veel moet gezegd worden: ze wil niet vertellen over hetgene waar ze die wonden aan heeft opgelopen en dat respecteer ik, maar ik heb naar goede gewoonte ook niet de neiging om iets over mezelf te vertellen. Mijn geschiedenis is mijn zaak. Het kippenboutje is op en ik neem nog een viertal druiven. Oké, nu sta je op en ga je weg, Tristan, beveel ik mezelf.

Home is now behind you. The world is ahead!

omfg lol, hoor nu pas dat ze in soundtrack 'crew of drunken pirates' zingen x'D

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Haha, daarom vond ik hem er juist goed bij passen :']
Ik heb hem ook op mijn mobiel (die ik gebruik als mp3 X]), en elke keer als ik hem luister zie ik zo'n "Filmpje" voor me met alle mensjes uit de rpg :'D
Dat zij het zeg maar zingen :x Dat vind ik gewoon leuk om te bedenken ofzo

Josephine
Ik kijk om het hoekje van de deur. Abby? Ik vernauw mijn ogen en tuur tussen mijn wimpers door. Ik dacht dat ze aan boord was.. Wat is er gebeurd? Uiteindelijk loopt iedereen weg, en verbaasd blijf ik nog even kijken. Vreemd.. Maar ach, ik hoor later wel wat er is gebeurd. Ik draai me om en onderdruk met moeite een gaap. Het is laat.. En ik heb geen slaapplaats. Zal ik een Ace zoeken om om hulp te vragen? Nee, ik moet zelf maar wat vinden.

Olivier
Stilletjes kijk ik hoe Abby en Tristan weglopen. Ik zucht en kijk naar de horizon. Ik ben ontzettend blij dat Abby weer terug is, maar toch voel ik me er vreemd bij. Ik heb mezelf, en haar, beloofd dat ik haar niet anders zou behandelen dan de rest. Maar.. ik heb het gevoel dat dat steeds moeilijker zal worden. Abby betekent meer voor me dan ik zou willen, en dat mag ik niet toelaten. Ik draai me om en wrijf in mijn ogen. Misschien kan ik beter gaan slapen. Of eerst nog even kijken hoe ze het maakt. Dat is niet vreemd toch? Het is normaal dat ik wil weten hoe het gaat met mijn bemanning. Ik zucht en loop naar binnen, op weg naar haar hut. Ik klop op de deur en open hem zacht. Ik stap om het hoekje en zie Abby en Tristan, die naast elkaar op de grond zitten. Een vreemd gevoel vormt zich in mijn buik, en ik slik. Het is logisch dat hij meeging.. want hij moest haar helpen met de zalf en haar verband. Maar waarom is hij blijven eten? Ik neem een hap adem en begin te praten. "Ik kwam even kijken of alles goed met je ging.. Maar zo te zien heb je al gezelschap. Dus.. Eet smakelijk." Ik pers een glimlach op mijn gezicht en sluit de deur weer. Waarom ben ik in gods naam zo.. idioot bezig? Waar sloeg dat op? Ik verberg mijn gezicht in mijn handen en loop mijn kamer in.

Whoeh, twee pagina's verder alweer. Bijna deel vier!

Maxime - Dame.

Nadat Felix had gezegd dat ik terug kon naar de kajuit, was ik er inderdaad braaf naartoe gelopen. En daar lig ik nu dus, in mijn bed. Ik hoop dat Felix snel terugkomt, want ik heb het gevoel alsof ik de hele boot heen en weer voel gaan op de golven. Ik weet niet eens of het wel kan, maar zo voelt het wel en dat is niet echt prettig. Dat mensen hier kunnen slapen, zeg.
Ondanks dat ik blij ben dat Abby terug is, kan ik niet ontkennen dat ze een prachtmoment heeft verstoord. Het lag heerlijk in Felix zijn armen, het was er warm en veilig. En niet te vergeten kalmerend, kalm, iets wat ik nu totaal niet ben. Klote water.

everything, in time

omfg, ik dacht dat mijn klik dingetje nog in dit vakje zat en drukte op backspace en toen ging ik naar vorige pagina o-o dus ik zo; NOOOOOOOEZ En toen drukte ik weer op volgende en was mijn tekst er gelukkig weer.

En lol, dat jij dat dan voor je ziet, droooog xd

Abby (Abigail) ~ Pirate.
Ik glimlachte dankbaar toen Tristan zijn jas tussen mij en de deur vouwde, het verzachtte de pijn iets. Tristan zei verder niet veel, dus ik nam aan dat hij weinig zin had in een gesprek dus hield ik ook mijn mond maar, ookal vroeg ik me af hoe hij op het schip terecht gekomen was en nog veel meer. Ik at nog wat van het bord en na een tijdje zat ik dan toch vol, heerlijk dat dat lege gevoel in mijn maag weg was. Net toen ik Tristan toch wilde vragen hoe hij op het schip terecht gekomen was, ging de deur open. Toen ik de Kapitein zag hield ik gauw mijn rechterarm een beetje achter me, hij hoefde niet te zien dat mijn hele arm in het verband zat. "Ik kwam even kijken of alles goed met je ging.. Maar zo te zien heb je al gezelschap. Dus.. Eet smakelijk," zei de Kapitein, ik keek hem verbaasd aan. Hij glimlachte als een boer met kiespijn en vertrok weer. Ik vroeg me af waarom hij zich zo vreemd gedroeg en had het idee dat er wat met hem was. "Ik ben zo terug," zei ik tegen Tristan terwijl ik opstond, de pijn in mijn rug was minder dan toenstraks, maar alsnog deed het behoorlijk pijn en ik beet op de binnenkant van mijn wang. Ik trok gauw mijn jas weer aan, zodat de kapitein al het verband niet zou zien, en liep naar de teurg. Ik legde mijn hand op de klink en keek naar Tristan. "Ik ben zo snel mogelijk terug, maar als het je te lang duurt mag je wel gaan hoor, dan zie ik je morgen weer," zei ik hem, "nogmaals bedankt he," voegde ik er nog aan toe en liep toen naar buiten. Misschien was het niet slim om een jongeman in mijn hut te laten, alleen, omdat ik hem nog maar net kende, maar ik vertrouwde hem. En het waren misschien ook mijn zaken niet, maar ik maakte me gewoon zorgen om de Kapitein. Hij had me toen gered en was aardig voor me. Ik zag dat de Kapitein net zijn kamer in wilde gaan. "Kapitein!" Ik liep naar hem toe en keek hem aan. "Is er soms iets?" viel ik maar gelijk met de deur in huis.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Arthur-Pirate
ik had de vorige tijd doorgebracht op een nabijgelegen eiland,omdat ik tijdens een gevecht zwaar gewond was geraakt. nu ik me weer wat beter voelde kwam ik in een roeibootje terug naar ons schip. ik merkte meteen dat er iets niet klopte,er was iets anders... maar wat precies wist ik niet. ik roeide door tot vlak bij het schip en riep omhoog,hopend dat iemand me zou horen.

why is always london so far away when you need it?

Felix – Piraat
Ik grinnik zacht als Abby nogal op haar tenen getrapt, naar haar kajuit beent. Ik had haar nerveus gemaakt met een staaltje uitstekend gokwerk, iets waar ik overigens alleen van genoot. Nu Abby, Tristan en de Kapitein verdwenen zijn in hun kamers of het ruim, sta ik nog alleen op het dek. Het is verbazend stil om me heen, iets wat ik eerder kalmerend dan griezelig vind. Het is stikdonker, afzien van een flauw lichtje boven de deur van de kapiteinshut en het minieme maanlicht dat het op de kolkende zee weerspiegelt. Mijn gehoor registreert dat een piraat in het kraaiennest wat ligt te rommelen. Het feit dat ik dat kan horen bewijst maar eens hoe muisstil het is. Ik vraag me even af waar May zichzelf te slapen heeft gelegd en realiseer me dan dat ik haar al een tijd niet meer heb gezien. Met een beetje geluk is ze overboord gekiept, denk ik met een grijns, terwijl ik terug naar het ruim been. Ik zou de mooie Maxime niet willen laten wachten…
Zacht klop ik op deur nummer vier en glip zonder op antwoord te wachten naar binnen. ‘Maxime?’ fluister ik zacht, iets wat nogal leeg klinkt in het kleine hokje. ‘Slaap je al?’ Wat een stomme vraag ook.

Frankly my dear, I don't give a damn.

*Arthur-Piraat

de duisternis laat me bijna mijn moed verliezen. nogmaals schreeuw ik omhoog,het is stil,ze zouden me toch moeten horen.
zachtjes dijnt mijn bootje op de golven,een gevoel wat ik als ik niet zo graag aan boord wilde van het grote schip zeker had gewaardeerd.
ik ga staan en hoor het geklots van de schommeling die mijn bootje maakt. nog altijd geen reactie. ik sta op en schreeuw nogmaals.
nu is het hopen dat iemand me heeft gehoord

why is always london so far away when you need it?

Maxime - Dame.

'Maxime, slaap je al?' Felix, eindelijk, godzijdank. 'Nee, dat lukt niet als jij nog boven bent.' Oh shit, daar gaat het bloed weer naar mijn wangen. 'Niet dat je nu nog boven bent, maar je snapt het wel. Afijn, kom,' lach ik zachtjes terwijl ik weer naast me op het bed klop. Nu ben ik wel echt moe. Ik heb geen idee of Felix dat ook is, ik moet zeggen dat hij er nog niet moe uitziet, maar je weet maar nooit. Hoe dan ook, het zal niet lang meer duren, of de slaap wint het van me.

everything, in time

Felix - Piraat

Snel gesp ik mijn wapenriem los, trek mijn laarzen uit en laat me opnieuw naast Maxime in het bed glijden. Meteen sla ik mijn armen om haar lichaam heen en trek haar tegen me aan, waarbij ik dat spannende gevoel van eerder opnieuw terug krijg. 'Ik ben er nu,' zeg ik zacht en druk mijn lippen op haar voorhoofd. 'Je kan gerust slapen,' Voorzichtig streel ik over haar rug en luister naar haar ademhaling. Dat ritmische, kalmerende geluid zorgt ervoor dat ik niet lang daarna mijn oogleden zwaar voel worden en verzink in de welbekende trance die aan een diepe slaap voorafgaat.

Frankly my dear, I don't give a damn.

een laatste schreeuw verlaat mijn mond. nu ook deze niet word beandwoord val ik in een reeks scheldwoorden. wat zijn ze onvoorzichtig! hoe komen ze erbij om het schip onbewaakt achter te laten!?
"YOU BLOODY BASTARDS! LAAT ME ERIN,EH HOE DE BLOODY FUCKING HELL KOMEN JULLIE ERBIJ HET SCHIP ZO ACHTER TE LATEN!@%*&+&%@$^*&@&!"
het lijkt geen zin te hebben,dit gaat een lange nacht worden.
onderin mijn bootje vind ik een touw,wat ik behendig om de aanmeerpalen op het dek weet te gooien en zet me schrap op te klimmen.


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

why is always london so far away when you need it?