[RPG] The habit. [2] - Speeltopics

[Meedoen kan altijd! Rollentopic.]
Jongere (12):
Mireille Amelia Scott.- Slang
Maud Fally- Kameleon
Caitlinn Morgana Camelot- Sneeuwuil
Gawain Marlon Iolani- Havik
Silver Madeline Rue Shaw- Zwarte Panter
Hayes Vukovic- Wolf
Mike kaimana- Orka
Cherie Beth Jones- Kat
Cedric Dean Dux- Aap
Dana Alexia Pippens- Pinguïn
Noah Morrigan- Hert
Eleanor Anthea Hope- Zwaan

Trainers (5):
Prixor Tapsanter Trainer/Oprichter TAP/Omroeper.
Sasha Afanasiy Filischkin Wapenexpert/ Leraar
Heather Knochenmus Lerares Plantkunde/Schoolarts
Valerie Savarin
Lily Haspers

Verdeling:
Prixor Tapsanter-
Caitlinn Morgana Camelot.
Cherie Beth Jones.
Silver Madeline Rue Shaw.
Eleanor Anthea Hope.

Valerie Savarin-
Gawain Marlon Iolani.
Mike kaimana.
Hayes Vukovic.
Dana Alexia Pippens

Lily Haspers-
Maud Fally.
Mireille Amelia Scott.
Cedric Dean Dux.
Noah Morrigan

Sasha Afanasiy Filischkin
Om de week een andere klas, verdeling:
Groen, Blauw, Rood

Heather Knochenmus
Om de week een andere klas, verdeling:
Rood, Groen, Blauw

Regels:
- Geen grote besluiten nemen zonder toestemming.
- Geen ruzie (in de 'rpg'mag dat natuurlijk wel), je word uit het topic gezet.
- Geen reclame voor andere dingen zonder toestemming
- Je moet lol hebben!

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 2 nov 2011 - 16:50 ]

---

"I have written you down. Now you will live forever, and all the world will read you."

Valerie Savarin

Teleurgesteld omdat ze er niet in geslaagd waren mij te pakken te krijgen blies ik hard op mijn fluitje en rende naar de rand van het bos. De jongeren stonden al te wachten. 'Jullie hebben me niet gevonden, ja ik ben teleurgesteld maar het is niet erg. Morgen doen we iets anders, iets simpels. Jullie mogen kiezen dan, oke?' Ze knikten met licht gebogen hoofd. 'Wel wat staan jullie hier nog te treuzelen, hup hup gaan omkleden. Het avondeten wordt zo opgediend.' Glimlachend liep ik achter hen aan naar het grote hoofdgebouw.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

-gawain-
ik krijg te horen dat we weer mogen gaan, waar ik heel blij om ben omdat ik niet veel zin had om nog iets te gaan doen. Ik loop terug naar binnen naar mijn kamer, het eten is pas straks waardoor ik nog even tijd heb om te douche.

-cedric-
We mogen weer gaan. ik hoop dat we morgen iets beters gaan doen. Ik loop richting het huis maar sla net achter de bosrand af. Mijn plan is om de laatste tijd te gebruiken om hier wat bekender te raken, dat is altijd handig.

[ bericht aangepast op 8 nov 2011 - 20:46 ]

---

Do it scared, but do it anyway.

Sowwy dat ik er een paar dagen niet was. School/uitwisseling.
heb ik veel gemist? o;

---

Me so good.

Eleanor Anthea Hope.
Het strekken was haar beter af gegaan dan de andere trainingen, maar dat kwam ook omdat ze erg lenig was en heel even was ze blij geweest dat haar ouders haar zo vroeg op ballet hadden gezet. Haar lichaam was soepel en ze kon zich bijna in alle hoeken en bochten wringen. Ze kon zonder enige moeite op de grond gaan zitten met gestrekte benen en dan dubbelklappen om met haar handen haar tenen aan te raken. Alleen zou haar lenigheid haar niet helpen bij het leren omgaan met een geweer. Na de training was ze, met het vreselijke geweer, teruggegaan naar haar kamer. Ondanks de situatie zag ze er nog wel graag goed uit en ze had nog even voor het eten, dus koos ze gauw een nieuw setje om aan te doen. Ze ging voor een rokje en topje, rokjes zaten lekker vond ze, beter dan zo'n strakke broek of iets dergelijks, en voor aan haar voeten koos ze ballerina's, voorlopig geen hakken voor haar. Ze haalde de vlecht uit haar haren en borstelde de klitten eruit, nadat dat gebeurd was stak ze ze op, ze wou net naar buiten stappen toen ze bij de deur bleef staan. Haar geweer, ze was hem bijna vergeten. Met tegenzin liep ze terug haar kamer in en pakte het geweer, ze wierp vlug een blik in de spiegel en werd treurig van wat ze zag. Het paste totaal niet bij haar, het geweer, het was eerder een lachwekkend dan een angstaanjagend gezicht. Met tegenzin liep ze haar kamer uit, al fleurde de heerlijke geur van de maaltijd haar wel een beetje op toen ze de eetzaal in liep. Er was nog bijna niemand en ze vroeg zich af of ze werkelijk zo vroeg was, maar toen ze een blik op de klok wierp leek dat wel mee te vallen, het was een paar minuten voor 7. Wat ongemakkelijk bleef ze staan, misschien kon ze beter wachtent ot er iemand anders kwam.

even gauw tussen kunstgeschiedenis PO door.. ;x

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Noah Morrigan

Aarzelend open ik zelf de deur. 'Gaat het lukken juffrouw?' ik knik naar de man en glimlach nog een keer naar de vrouw, voor ze iets kan zeggen open ik de deur en wandel de gang door. Hoe sneller, hoe liever. Halverwege de gang moest ik even een deurklink vastgrijpen maar na enkele seconden stilstaan ging het al een stuk beter. De deur, die per ongeluk opengegaan was liet ik open zonder ernaar te kijken. Het enige wat ik wou was naar mijn kamer. Een blik op de weg achter me vertelde me dat ik nog geen 10 meter vooruit was geraakt.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Tot mijn verbazing stapt het meisje helemaal zelf uit en loopt naar het hoofdgebouw, al is het ietwat wankel. Ik kijk nog even naar de chauffeur, om te zien of hij mijn verbazing deelt, maar hij haalt slechts zijn schouders op. Ik bedank hem dat hij ons heeft opgehaald en stap dan naar binnen. Het ruikt schoon in het gebouw, en de lange gangen zien er verzorgd en netjes uit. Ik kijk om me heen om te zien of ik de eetzaal ergens zie, maar alles wat me zo snel opvalt is Noah die een paar meter verderop door de gang heen strompelt. Ik zucht en loop op een drafje naar haar toe. Ze is er duidelijk slechter aan toe dan ik dacht. "Noah. Wacht even." zeg ik en ik leg een hand op haar schouder. Ze draait zich om en de pijn en vermoeidheid staan op haar gezicht af te lezen. "Het is duidelijk dat er echt iets aan de hand is. Het is onverstandig als je nu doet alsof je in orde bent. Laat me je helpen, oké?" Ik kijk haar fronsend aan, en hoop dat ze instemt. Ik wil niet meteen falen op mijn eerste dag als schoolarts, en bovendien zou mijn eerdere vermoeden van een hersenschudding nog best eens kunnen kloppen. In dat geval moet ze nu naar haar kamer en alleen maar rustig op bed liggen. Dan zorg ik wel dat ze daar kan eten, en niet naar de eetzaal hoeft. Dat zou dan veel te veel van haar eisen.

Noah Morrigan

Vermoeid en lusteloos draaide ik me om. Ik deed mijn best om de pijn die ik voelde zoveel mogelijk te verbergen maar na een aantal pijnscheuten gaf ik het op en liet mijn emoties de vrije loop. 'Ik...ik...oke.' Verslagen liet ik mijn schouders hangen. Misschien had ze wel gelijk en was het echt onverstandig om te doen alsof alles goed was. Een kleine, lichte zucht ontsnapte aan mijn lippen. 'Oke, ik ga wel met je mee.' Opgelucht keek ze me aan.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Cherie Beth Jones ~ Kat

Ik wist niet hoe snel ik weg moest komen. Gelijk toen ik hoorde dat ik weg moest, greep ik dat stomme wapen dat ik mee moest dragen vast en rende ik weg. Het wapen zorgde ervoor dat ik een stuk langzamer ging dan verwacht, maar ik kwam toch best snel vooruit.
Eenmaal in mijn kamer, vroeg ik me af of dat wapen ook mee onder de douche moest.. Na een lange, moeizame discussie met mezelf, besloot ik van niet. Ik gooide het misschien iets te hard in een hoekje van mijn kamer in mijn haast naar de douche te komen.
Door de warme stralen die op mijn hoofd kletterde, kwam ik tot rust. Onder de douche doezelde ik langzaam weg.

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Ik haal opgelucht adem en glimlach naar Noah als ze toestemt. "Mooi. Laten we je eerst maar naar je kamer brengen. Het is nu belangrijk dat je veel rust krijgt, dan kan ik later een betere diagnose stellen." Omdat ik er nog steeds van ben overtuigd dat ze een lichte hersenschudding heeft is het eerst belangrijk dat ze gaat liggen en rust krijgt. Die hobbelige rit in de auto zal het zeker niet beter hebben gemaakt. Ik leg een arm op haar rug en leid haar door de gangen. "Zeg het maar als we bij je kamer zijn." In de lege gangen klinkt het getik van mijn schoenen op de vloer nog harder, en als we verder lopen drijft de geur van het eten me al tegemoet. Ik slik en probeer het te negeren. Ik heb honger, maar nu moet ik eerst Noah naar haar kamer krijgen. "Ik zal zo meteen wel zorgen dat je op je kamer kunt eten, dan kun je in bed blijven liggen." informeer ik haar als het stil blijft. "Is er iets dat je niet lust? Dan houd ik daar namelijk rekening mee."

Noah Morrigan

Haar woorden dringen niet echt tot me door en gedachteloos laat ik me leiden door haar. We passeren de eetzaal maar de geur van eten maakte me alleen maar misselijk. Twijfelend werp ik een blik opzij en trek mijn mond open om iets te zeggen. Ze kijkt niet naar me en heeft dus niet gemerkt. Snel doe ik mijn mond terug dicht en kijk weer voor me. 'Ik zal zo meteen zorgen dat je op je kamer kunt eten dan kan je in je bed blijven liggen. Is er iets dat je niet lust? Dan houdt ik daar namelijk rekening mee.' Een beetje uit mijn gedachten gehaald kijk ik op. 'Eh, nee. Maakt niet uit.' Ik concentreer me zoveel mogelijk op mijn voetstappen zodat ik al zeker niet kan vallen. Voetje voor voetje loop de gang door die opeens wel eindeloos lijkt. "Einde van de gang, einde van de gang." hou ik mezelf in stilte voor. 'Hier is het.' Ik duw de deur open en kijk terug mijn kamer in. Ze zag er perfect hetzelfde uit als ik ze achtergelaten had. Wankelend liep ik naar het raam en trok aan de gordijnen om die te sluiten. Zonder nog op de vrouw in de deuropening te letten gooi ik de dekens van mijn bed open en ga op het bed zitten.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Meteen als we de kamer binnenstappen gaat Noah op haar bed zitten, en onzeker wat nu te doen kijk ik vlug de kamer rond. Hij is ruim en mooi ingericht. De TAP zal wel rijk zijn of gesponsord worden dat ze dit allemaal kunnen betalen. Ik richt mijn aandacht weer tot Noah, die lijkt te wachten tot ik eindelijk weg ga, zodat ze kan slapen. "Je hebt een mooie kamer, Noah. Ik zal zorgen dat er zo wat te eten wordt gebracht, dus voor nu welterusten en tot ziens." Ik glimlach nog één keer en sluit de kamerdeur. Ik haal opgelucht adem en sla mijn handen in elkaar. Tijd om de eetzaal te zoeken. Moeilijk is het niet, want al was het net stil in de witte gangen, er klinkt nu gelach en gepraat en de geur van eten is sterker geworden. Ik hoor mijn maag knorren en terwijl ik de richting uitloop van het geluid strijk ik mijn eeuwig los komende pluk haar weer achter mijn oor. Als ik een tijdje niet naar de kapper ben geweest is hij altijd te lang en ziet hij er niet mooi uit, maar als ik mijn haar laat knippen is die pluk altijd net te kort om goed achter mijn oor te blijven zitten. Het is ongelofelijk frustrerend. Gelukkig is het niet iets waar ik me lang zorgen om kan maken, en benieuwd naar het eten sla ik de hoek om. De deuren van de eetzaal komen in zicht. Er zijn al aardig wat mensen, en zo te zien niet alleen leerlingen. Het vooruitzicht dat ik mijn collega's ga ontmoeten bezorgd me weer een zenuwachtig gevoel, maar ik schuif het snel van me af. Eerst eten, de rest komt later. Als ik voetstappen hoor kijk ik even achterom. Ik zie de chauffeur van net lopen en glimlach naar hem. Hij glimlacht terug en blijft even staan. "Hoe gaat het nu met haar?" vraagt hij, doelend op Noah. "Ze ligt in bed. Ik ga haar straks wat eten brengen en later wat beter onderzoeken." Hij knikt en werpt een blik de eetzaal in. "Misschien kunt u beter eerst zelf gaan eten, anders hebben ze al het lekkere eten al opgegeten. Anders breng ik haar eten wel even langs, als u wilt?" stelt hij voor, en blij verrast knik ik. Ik zag er al tegenop weer weg te moeten gaan van al dat heerlijk ruikende eten. "Dat zou geweldig zijn. Ik zal een bord voor haar pakken." Hij knikt en terwijl hij buiten wacht tot ik terug kom loop ik snel de zaal in en schep wat dingen op een bord voor Noah. Niet te veel, van alles een klein beetje: Wat macaroni, wat groenten een stukje vlees en een flesje water. Het zijn kleine porties, maar ik denk niet dat het verstandig is als ze meteen al veel eet. Met het eten en het flesje loop ik terug naar de man. Met een glimlach pakt hij het aan en als ik hem het kamernummer heb verteld en nog eens heb bedankt loop ik naar binnen, om zelf te gaan eten. Omdat ik me net haastte om de man niet te lang te laten wachten had ik niet goed om me heen gekeken, maar nu laat ik mijn ogen over het interieur dwalen. De eetzaal is een ruim en licht, en heeft enorme glazen ramen die uitkijken over het strand en de rand van het woud. Bij het zien van de planten krullen mijn lippen weer tot een glimlach. Ze blijven prachtig. Ik kijk naar de groepjes mensen die gezellig zitten te eten en te praten als mijn ogen op een meisje dat wat buiten de groep staat vallen. Ze is slank en klein en heeft een knap gezicht, maar dat is niet waarom ik haar een paar seconden verbouwereerd aankijk. Het meisje, dat er lief en onschuldig uitziet, draagt een joekel van een geweer bij zich. Het past totaal niet in het plaatje van de gezellige eetzaal en ziet er ronduit bizar uit. Mijn nieuwsgierigheid, en tevens bezorgdheid, is gewekt, en ik besluit haar er naar te vragen. Ik loop op haar af en glimlach als ze opkijkt. Ik ben net iets groter, maar dat komt vooral door de hakken die ik aanheb, besef ik me al snel. "Hallo.." begin ik aarzelend. "Ik ben Heather Knochenmus, de nieuwe lerares plantkunde en schoolarts." Ik schud kort haar hand en glimlach dan voorzichtig. "Als ik zo brutaal mag zijn, waarom draag je dat geweer met je mee? Dat heb je hier toch niet nodig?"

Valerie Savarin

Rustig wandelde ik terug naar de eetzaal, het was bijna zeven uur dus had ik nog net genoeg tijd om me om te kleden en misschien een beetje op te frissen. zonder echt op te kijken liep ik de trainersgang door naar mijn kamer. Het was een mooie kamer, precies zoals ik ze graag had. Zonder al te veel prullen in. Gewoon handig en eenvoudig met een paar leuke rustige kleuren. Met een kleine glimlach trok ik een jeansbroek en een losse pull die mijn schouders vrijliet uit mijn kast en liep ermee naar de badkamer. Ik deed het bijna automatisch. Zin om na te denken had ik vandaag niet. Mijn haar liet ik gewoon in losse krullen over mijn rug vallen. De grijze pull hing scheef over mijn rechterschouder zodat de linker helemaal onbedekt was. De zijkanten waren redelijk open waardoor je het roze topje eronder kon zien. Een paar gewone zwarte sneakers maakten de outfit af. Tevreden ging ik naar de eetzaal die al aardig vol begon te lopen. Ergens op de hoek van de leidingtafel zat een man die ik hier nog nooit gezien had. Hij was knap, dat was niet te ontkennen maar hij zag er vreselijk streng uit. Onbewogen haalde ik voor mezelf mijn schouders op en liep op hem af. 'Valerie Savarin, trainster.' stelde ik mezelf voor terwijl ik beleefd mijn hand naar hem uitstak.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

ik zal na 't eten & leren reageren..

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Noah Morrigan

Ik bedankte de vrouw. Mijn kamer was inderdaad heel erg mooi, perfect mijn stijl maar toch wou ik gewoon dat ze wegging. Gelukkig deed ze dat ook nog redelijk snel. Moe laat ik me achterover zakken tegen mijn kussen en sluit mijn ogen. Er weerklink een lichte klop op de deur en ik verwacht de roodharige vrouw. Stil ga ik rechtop zitten. 'Ja?' mijn stem klinkt stil en zwak en ik haat er mezelf voor. De deur gaat open, maar het is niet haar. Ik deins een klein beetje achteruit als er een vreemde man binnenkomt maar dan herken ik hem als de chauffeur die ons naar het gebouw gebracht heeft. 'Hier, mevrouw Knochenmus heeft dit voor jou meegegeven.' Dus zo heette ze. Ik knikte even naar hem en keek toe hoe hij het eten op mijn nachtkastje plaatste. 'bedankt.' Hij schudde zijn hoofd. 'Het is niets, Noah? Was het toch?' Ik knikte een beetje timide en glimlachte naar hem. 'Heb je nog iets anders nodig?' 'Nee bedankt.' Hij glimlachte nog een keer breed naar me en verdween weer. Toen hij de deur achter zich dichttrok was de kamer weer gehuld in volledige duisternis. Het eten negeerde ik, hoe goed het ook mocht ruiken. Ik wou slapen tot ik niet meer kon.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Eleanor Anthea Hope.
Ze voelde zich vreselijk ongemakkelijk en bleef staan waar ze stond, twijfelend of ze ook maar gewoon wat te eten moest pakken en ergens aanschuiven, toen er plots een vrouw op haar afkwam. Eleanor gokte haar ergens midden twintig, ze bekeek haarkort, ze had knalrode haren en helderblauwe ogen. Eleanor merkte dat ze staarde en voelde haar wangen kleuren, bijna net zo rood als de vrouw haar haren. "Ik ben Heather Knochenmus, de nieuwe lerares plantkunde en schoolarts," vertelde de vrouw haar. "Eleanor Anthea Hope," stelde ze zichzelf voor terwijl ze kort haar hand schudde.
"Als ik zo brutaal mag zijn, waarom draag je dat geweer met je mee? Dat heb je hier toch niet nodig?"
Eleanor keek haar eerst verbaasd aan en zuchtte toen zachtjes. "Ordes van de kapitein, we moeten wennen aan ons wapen," legde ze haar ongelukkig uit. "Het voelt niet goed, maar wat moet dat moet, nietwaar?" zei ze in een poging dapper te klinken en glimlachte flauwtjes. "Trouwens, ik heb vreselijke honger, kan ik gewoon eten pakken..?" voegde ze er toen wat twijfelend aan toe, het idee hebbend dat ze een hele domme vraag stelde.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.