RPG || Project Morbid - Speeltopics

Een groep jongeren word uitgekozen voor een geheim project. Project Morbid. Ze zijn met niet veel maar ze zijn heel verschillend en afkomstig uit bijna alle werelddelen. Op het kleine eiland worden ze getraind en opgeleid zonder dat ze weten waarom, zonder te weten dat ze speciaal zijn, anders zijn. Want iedere mens heeft bepaalde Machten, ze moeten alleen maar tot uiting gebracht worden.

[ bericht aangepast op 18 maart 2012 - 19:21 ]

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Ahn Lynn Tsang
'Maakt niet uit hoor, kan iedereen gebeuren,' zei de jongen een beetje onverschillig. Ik glimlachte naar hem. Hij zag er niet alleen goed uit, hij was nog aardig ook! Ik trof het wel vandaag, zeg. 'Ik ben Ahn Lynn, noem me maar Lynn, het kan me trouwens niks schelen hoe dat wijf reageert,' zei ik tegen hem en ik knipoogde speels. Ik zei het expres hard, zodat het arrogante meisje het ook zou horen. Ik wist niet wie ze was, ik wist ook dat je beter geen ruzie met haar kon hebben, maar ik was absoluut niet bang voor haar en ik liet me zeker niet door zo'n iemand kleineren.

| Reality is for people that lack imagination |

Jayden Micah Rhodes:
Het meisje stelde zich voor en knipoogde daarna speels. Het maakt haar niet uit wat het meisje doet? Ze zei het ook hard zodat het meisje het zou horen. Hmm. Ik weet in ieder geval wel dat ze niet bang is te durven te zeggen wat ze kwijt wilt. ‘Ik ben Jayden Micah Rhodes.’ Ik draaide me helemaal naar haar toe en keek haar daarbij in de ogen. Ik hield graag oogcontact met mensen. ‘Om me even helemaal voor te stellen, maar je kan me als afkorting Jay noemen.’ Nu gaf ik haar een knipoog. ‘Als je dat ten minste wilt.’

[ bericht aangepast op 17 jan 2012 - 13:30 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ahn Lynn Tsang
Ik giechelde en ik zag dat een paar mensen geërgerd omkeken. 'Oké Jay, leuke naam. Weet je wat ik me afvraag, waarom we hier zijn. Ik kan me niks meer herinneren van hoe we hier precies gekomen zijn en waarom.'
'Ik weet het ook niet,' zei Jay en ik lachte. 'Dan ligt het dus voor het eerst niet alleen aan mijn geheugen. Kyaaaaaah ~!!' Ik rekte me uit en bleef vrolijk naast Jay lopen. Ik mocht hem wel. Heel erg eigenlijk.

| Reality is for people that lack imagination |

(Oké, waarom reageert hier niemand behalve wij? :'D Voel me op zich best een loner.)

Jayden Micah Rhodes
Het meisje begon te giechelen en gelijk kwam er ook een glimlach op mijn gezicht. Ze had een open glimlach, Ahn Lynn. Een paar mensen keken geïrriteerd om, maar dat maakte me niet zoveel uit, aangezien je hier wel met elkaar moet overleven. Wie weet wat je allemaal te wachten staat? Ze zei dat ze zich niet meer kon herinneren hoe we hier gekomen zijn en waarom we hier nu zijn. 'Ik weet het ook niet,' zei ik nu ietwat verward, maar nog steeds met een glimlach op mijn gezicht.
'Geen zorgen, we overleven het wel, hoor. Maar ik ben inderdaad nog steeds nieuwsgierig wat we hier doen. Als er anderen mensen zijn, mogen ze wel snel te voorschijn komen, niet waar?' Ze rekte zich uit en bleef vrolijk naast mij lopen. Ten minste één iemand blij gemaakt, nu nog de anderen. Al leken die wel veel meer moeilijker.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Otto Darmov

Het was beter om in de groep te blijven, dan alleen af te dwalen. Je kon het vergelijken met een groep schapen -een wat vreemde vergelijking, maar zo redeneerde Otto- Als je veilig, middenin de groep zat, werd je beschermd door de anderen rond je. Een plotse aanval zou je niet raken. Als je achteraan liep, was je het ideale slachtoffer om gevangen te worden en dat wou hij momenteel niet zijn. Hij was niet zo dapper, helemaal niet zelfs. Je kon hem eerder laf noemen. Het enigste wat hij wou was veilig zijn en dat gevoel had hij niet op het moment.
De duwende en kibbelende mensen, deden hem denken aan de metro in Londen. Hij was het meer dan gewoon om in deze omgeving te zitten, al zaten ze nu op een totaal andere plaats, met een totaal andere bedoeling. Hij wist niet wat hij hier deed of wat de bedoeling nou precies was. Er gingen vele vragen door zijn hoofd, maar op geen enkele vraag had hij een antwoord.

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

(Wordt het nog uitgelegd wat we daar doen of niet? Of gaan er nog andere mensen reageren in dit topic?.. Want anders moeten we telkens improviseren & opschrijven why the hell we daar nou zijn. Just sayin'.)

Jess(ica) Alexis Lane.
'Het kan me trouwens niks schelen hoe dat wijf reageert,' zei het meisje overdreven hard. En ik had het idee dat ze dat expres doet. Ze doet het er gewoon om. Ergens wilde ik echt wat er op terugzeggen, maar doe het niet. Dat meisje zei het expres zo hard; waarschijnlijk wil ze dat ik het zou horen en dat ik er wat op zou zeggen of zo. Niet dat het me veel boeit, want ik verdoe mijn aandacht niet aan haar.
Op dit moment wil ik gewoon roken, want ergens verga ik wel van de stress. Why the hell was ik eigenlijk hier? Wát doe ik hier? Ik kijk rond, en zie nog steeds de onwetende en gestreste gezichten van de mensen rondom me. Toen dacht ik opeens aan dat kind achter me. Tuurlijk, behalve dan van haar want zij is zo blij. Ugh, naïef kind.
Met mijn grote grijze tas die versierd is met een skull loop ik richting de uitgang. Ze roepen me maar naar binnen als ze beginnen. Nu wil ik echt gaan roken. Ik duw een paar mensen opzij, omdat we met zijn allen dicht bij elkaar staan als een stel schapen in een te klein schuurtje. Oké, lekkere vergelijking.. maar daar lijkt het echt op. Geen idee wie ik allemaal wegduw, maar dat maakt me niet uit.

[ bericht aangepast op 19 jan 2012 - 0:58 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

[het is, zoals eerder uitgelegd, eerst de bedoeling dat jullie naar binnen gaan en plaats nemen in de eetzaal.]

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

[Chips, wist niet dat we al begonnen zijn. Hoe kan ik het beste inspringen?]

[ bericht aangepast op 19 jan 2012 - 15:36 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Door gewoon net als de rest naar binnen te gaan, er zijn al aanmaningen gegeven door een trainster and that's it.]

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Thomas Farrel Ligh

Ik loop met de andere mee richting een groot gebouw, het is eigelijk best mooi. "Wow." Mompel ik zachtjes en bekijk het gebouw. Daarna loop ik achter iedereen aan naar binnen. Ik volg ze naar een zaal, volgens mij de eetzaal. Ik ga op een lege plek zitten en kijk wat om me heen, het is groot maar mooi.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Joachim Nowak
Ongeïnteresseerd schuif ik een willekeurige stoel achteruit terwijl ik de hele massa probeer te observeren. Vele van de meisjes lijken opgewonden door de hele tentoonstelling, terwijl andere niet eens de minste moeite deden om hun irritatie te verbergen. De hele mensenmassa kon niet snel genoeg plaatsgenomen hebben, ik had geen zin in de hele woordenstroom die straks op ons afgevuurd zal worden. Ik wil gewoon kennis hebben over waarom we hier zijn en wat er van ons verwacht wordt. Op een onbewaakt moment voelde ik heimwee mijn wezen al overvallen. Angstvallig greep ik naar mijn linkerbroekzak, aftastend of hetgeen er nog inzat. Mijn mond slaakte een zucht van opluchting toen ik voelde dat het kleine ringetje van Ewa er nog steeds inzat. Zonder het te merken werd ook een stoel naast mij geclaimd.

[ bericht aangepast op 19 jan 2012 - 21:00 ]

I can no longer keep my head up, above me it's empty. There are no kings watching over me

Carolina Maellis Sawyer

Soepel gleed ik vanachter mijn bureau en gebruikte de personeelgangen om in de eetzaal terecht te komen. Ik wachtte om binnen te gaan tot iedereen gearriveerd zou zijn, zou neerzitten en de trainers hun plek zouden ingenomen hebben. Ondertussen ging ik mijn hele riedeltje nog eens af in mijn hoofd. Het was kort en bondig met net genoeg informatie en daarna een aankondiging voor het eten en de uren.

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Otto Darmov

Een zachte kreun kwam uit zijn mond toen hij een elleboog in zijn maag kreeg. Zijn blik volgde het meisje die uit de groep liep. Hij haalde zijn schouders op en liep zonder iets te zeggen een grote ruimte in. Tafels stonden netjes aan elkaar geschoven, net als de witgeverfde stoelen. Hij schoof een willekeurige stoel achteruit en liet zich er met een zachte zucht op neervallen. Het was een lange en vermoeiende reis geweest. Een reis naar het onwetende. Het zou geen plezierreisje worden, dat kon je nu al afleiden aan de koele sfeer die er hing. Zijn gevoel zei dat het niet pluis was, al wou hij geen voordelen hebben.
Met een nuchtere uitdrukking liet hij zijn blik glijden over de andere jongeren in de zaal. Net als hem zaten ze vermoeid op een stoel. Hij was geen jongen die spontaan op een andere persoon zou ingaan. Hij keek liever vanaf een afstandje toe om alles in de gaten te houden, mensen te peilen.
Momenteel was de sfeer te snijden. Het was uiterst stil, buiten een paar fluisterende woorden en zenuwachtige ademhalingen. Hij vroeg zich af wat er zou gebeuren, wat ze hier in godsnaam deden. Met zijn vingers tikte hij een regelmatig deuntje op de tafel, ter afleiding. Hij kon er mensen mee irriteren, maar daar was hij zich niet bewust van.

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

Thomas Farrel Ligh.

Ik keek wat om me heen, stond op en ging weer zitten. Ik weet niet wat ik nu moet doen. Ik zucht luid en sta weer op, meteen ga ik weer zitten. Ik ben een beetje zenuwachtig. Ik hoor vlak bij me iemand met zijn vinger op de tafel tikken, ik concentreer me daar op en sluit me af van het geluid om me heen, alleen het tikkende geluid van zijn vingers op de tafel.
Ik draai me om en kijk zijn richting op en glimlach.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Jayden Micah Rhodes
Ik kijk even wat om me heen als we een zaal binnenkomen, wat de eetzaal leek te zijn. Ik schuif een stoel naar achteren en wenk naar het meisje galant dat ze daar kan gaan zitten, dan schuif ik haar aan en ga op de stoel naast haar zitten. Met een glimlach kijk ik een beetje de tafel rond, maar iedereen is een beetje geïrriteerd, waardoor ik me ook niet zo lekker voel. Toch blijft de glimlach op mijn gezicht, het geïrriteerde gevoel duw ik weg. Zoals altijd.

Quiet the mind, and the soul will speak.