RPG || Project Morbid - Speeltopics

Een groep jongeren word uitgekozen voor een geheim project. Project Morbid. Ze zijn met niet veel maar ze zijn heel verschillend en afkomstig uit bijna alle werelddelen. Op het kleine eiland worden ze getraind en opgeleid zonder dat ze weten waarom, zonder te weten dat ze speciaal zijn, anders zijn. Want iedere mens heeft bepaalde Machten, ze moeten alleen maar tot uiting gebracht worden.

[ bericht aangepast op 18 maart 2012 - 19:21 ]

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Jess(ica) Alexis Lane.
'Eh.. pardon? Pardon?' Hoor ik een jongensstem wat vaagjes op de achtergrond. Ik schenk hier geen aandacht aan, omdat ik denk dat hij het tegen iemand anders heeft. Maar dan hoor ik het nog een keer. 'Pardon. Mijn excuses voor het onderbreken van dit gesprek, maar heeft een van jullie hier toevallig een koffiezetapparaat gezien?' De jongensstem komt steeds dichterbij ons.
Nee hé. Alsjeblieft, heb het niet tegen ons. Ik liet een diepe zucht. 'Pfft. We zijn in gesprek.' Begin ik fel, en draai me om.
Het aardige, luisterende karakter dat ik zojuist had veranderd in een flits en de vertrouwelijke gloed dat ik daarnet nog had is ook veranderd. Mijn felle (rebelse) beschermende gloed neemt het nu over. De gloed die ik normaal gesproken over me heen heb. Vooral als ik in een kamer met onbekenden zit. Dan kan het me helemaal niet schelen hoe ze reageren. Op de een of andere manier had ik dat niet bij Otto, en kijk dan om naar hem. Ik hoop niet dat hij nu heel anders over me denkt.
Dan komt het woord 'koffiezetapparaat' in mijn hoofd. Hij vroeg zojuist naar koffie. Mijn ogen hadden zijn uiterlijk heel snel gecheckt toen ik daarnet uitviel tegen hem. 'Nee. Anders had ik allang koffie gepakt.' Mompelde ik nu wat minder fel als antwoord. En dan was ik waarschijnlijk ook niet zo aangebrand als nu, dacht ik.

[ bericht aangepast op 28 feb 2012 - 18:50 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Val Gray.

Het blonde meisje draait zich om en neemt me even kort in zich op. Vervolgens zucht ze, duidelijk niet gewenst van mijn gezelschap.
'Pfft. We zijn in gesprek,' zegt ze fel en draait zich weer om, zodat ik alleen een hoofd blond haar zie.
'Oh eh.. sorry,' mompel ik en neem al afstand en wrijf in een oog. Het zal vast een soort overlevingsmechanisme van haar zijn. Immers; dit soort onbekende situaties doen een mens zijn gedrag behoorlijk veranderen. Het verbaast me dan ook dat ik nog zo kalm ben. Voor zover ik altijd heb geweten, heb ik nooit een fatalistische instelling gehad. Want zoiets gaat in mijn beleving altijd gepaard met het geloof in god. De gedachte dat een superieur, goddelijk wezen boven aan de touwtjes trekt is in mijn ogen niet geruststellend, maar juist beangstigend.
Dan draait het meisje haar hoofd weer even om, waardoor ik besef dat ik hier al die tijd heb gestaan met mijn gedachten.
'Nee. Anders had ik allang koffie gepakt.' Het klinkt niet vriendelijk, maar de agressieve ondertoon is weg. Ik glimlach even, steek de handen in de zakken en draai me dan om.
'Nogmaals mijn excuses voor het onderbreken,' mompel ik, buig kort en draai me om. Het buigen is een formaliteit die ik mezelf ooit heb aangeleerd. Ik loop de eetkamer door. Geen koffie, nergens. Dit is niet gunstig. Dan valt mijn oog op een verdwaalde fles cola en er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Perfect.
Met een glas cola in mijn handen ga ik weer op mijn plaats zitten en weet mezelf een bord rucola me eigen te maken.
'Ik heb het vermoeden dat niemand zich echt op deze reis heeft voorbereid, tenzij er goede acteurs tussen zitten,' zeg ik dan tegen niemand in het bijzonder en werk een hap sla naar binnen. Ik haal mijn mobieltje uit mijn zak. Net wat ik dacht. Geen bereik. Dus geen traceermogelijkheden voor de politie. Wie dit heeft uitgedacht, heeft zijn verstand op de juiste plaats zitten. Wie weet zullen we zijn of haar gezicht nooit zien. Maar wie weet hebben we het al gezien.
'Ik vraag me af of we te maken hebben met een geheim politiek project.' Ik draai me dan naar het meisje dat naast me zit.
'Ik ben Val,' zeg ik dan plotseling en steek mijn hand naar haar uit. 'En mag ik zo vrij zijn om te vragen of je de afgelopen periode informatie in handen hebt gekregen die je ogen niet zouden moeten zien?' Ik bijt onzichtbaar op de binnenkant van mijn lip. Want als dat zo zou zijn, dan is dat misschien alvast een aanknopingspunt.

No growth of the heart is ever a waste

(Met wie wil Celeste praten? 8D)

Quiet the mind, and the soul will speak.

Met ons . Val is atm soort van met Jess in gesprek.

No growth of the heart is ever a waste

Celeste
Ik kijk even om me heen en neem de omgeving in me op, mijn gedachten waren onrustig en alles was door elkaar, mede dankzij de jongeman die ik net sprak. Hij leek zo snel mogelijk weg te willen van mij, maar waarom? Zuchtend kwam er opeens een jongen met witte lokken haar in mijn beeld, alsof de kleur ervan mij aanstaarde en me niet meer los liet. Die kleur had ik nog niet eerder gezien, eigenlijk wel maar deze jongen had een andere uitstraling ermee. Veel anders. Ik zuchtte diep en merkte hoe hij een fles cola pakte en een glas in schonk, oh, wat verlangde ik naar cola. Ja, velen noemde haar zelfs 'cola-freak'. Zou ik op hem afgaan om te vragen? Technisch gezien kon ik dat wel doen, het was niet alsof ik er bang voor was. Ik stond op en ging naast de jongen met de witte lokken zitten, "Mag ik misschien een slok van je cola?" Grijnste ik ondeugend en mijn hand was al onderweg naar zijn cola glas.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Jess(ica) Alexis Lane.
'Oh eh.. sorry,' mompelt de jongen en neemt afstand. Ik zie hem denken, en ben benieuwd waarom hij zo het geduld heeft. Vooral met hoe ik net tegen hem reageerde. Ik doe mijn best om niet verbaasd te kijken. Waarom zou ik hiervan opkijken? Misschien is hij er zelf wel verbaasd om dat hij zo heeft geantwoord. Ik kijk hem nog eventjes goed aan. 'Nogmaals mijn excuses voor het onderbreken,' mompelt hij. Hij glimlacht even en steekt zijn handen in de zakken. Hmph, wat een rare jongen. Dan buigt hij kort en loopt weg. Ik kijk hem argwanend na, en draai me dan weer om richting Otto. Gelukkig, geen last meer. En een zucht ontsnapt uit mijn mond.
Na een tijdje is hij terug en mompelt hij tegen niemand in het bijzonder. Ik kan het niet goed verstaan, maar het kan me ook niet echt veel schelen wat hij zegt. Ik haal mijn schouders op, en probeer weer het gesprek verder met Otto. Tot dezelfde jongen van daarnet zich dan opeens omdraait en zijn hand naar me uitsteekt. 'Ik ben Val,' zegt hij plotseling. ''En mag ik zo vrij zijn om te vragen of je de afgelopen periode informatie in handen hebt gekregen die je ogen niet zouden moeten zien?' Ik schudt mijn hoofd verbaasd. Pardon? Waar heeft die jongen het over? 'Wathe-' Het scheldwoord kwam bijna helemaal mijn mond uit. 'Waar heb jij het over?' Ik kijk afkeurend naar zijn hand. 'Sorry, ik doe geen handen.' Zeg ik simpel. 'Trouwens,' vervolg ik. 'Ik weet nog helemaal niets wat er gaat gebeuren. Wat denk jij dan? Dat er wat monsters van ons worden genomen of dat er experimenten met ons gedaan worden?' vraag ik sarcastisch. Natuurlijk gaat dit niet gebeuren. Wat heeft die jongen een rijke fantasie.
Nadat ik dit gevraagd heb wordt er tegen de jongen gepraat die zich zojuist had voorgesteld. 'Mag ik misschien een slok van je cola?' Uch, nee he. Niet alweer iemand. Ik haat drukte, en dan al helemaal als iedereen rondom mij heen staat/zit.

[ bericht aangepast op 28 feb 2012 - 19:54 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Val Gray.

'Wathe-' Haar ogen flitsen van de hand naar mij. Heb ik iets ongepasts gevraagd? Even verbaasd kijk ik haar aan.
'Sorry, ik doe geen handen,' zegt ze dan. 'Oh,' zeg ik alleen maar en laat langzaam mijn hand zakken. Ik neem en slok cola.
'Trouwens,' gaat ze verder, 'ik weet nog helemaal niets wat er gaat gebeuren. Wat denk jij dan? Dat er wat monsters van ons worden genomen of dat er experimenten met ons gedaan worden?' Ik neem een hap rucola, die ik met alle kalmte doorkauw.
'Misschien,' zeg ik rustig en kijk even bedenkelijk voor me uit. Een zachte glimlach verschijnt op mijn mond. Dat meisje slaat de spijker op z'n kop. 'Dat is een reeele mogelijkheid. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ze, wie 'ze' ook mogen zijn, informatie over ons beschikken die niet zomaar te achterhalen is. Of tenminste over mij. Misschien houden 'ze' ons al jaren in de gaten.' Ik glimlach weer naar haar.
'Moet je je voorstellen, dat we jaren gevolgd zouden kunnen zijn zonder dat we het doorhadden. Ik vraag me af waarom iemand daar zo veel tijd en energie in steekt.'
Dan verschijnt er nog iemand die aan de andere zijde naast me gaat zitten. Een jonge vrouw met gitzwart haar. Wat contrasterend met het mijne. Fascinerend. Ik draai in een van mijn koppige witte lokken.
'Mag ik misschien een slok van je cola?' Ik kijk haar even verbaasd aan - mede door de enorme grijns waarmee ze het vraagt - en tegen de tijd dat ik wil antwoorden, voel ik haar vingertoppen tegen mijn hand die het glas vastheeft.
'Oh eh.. ga je gang.' Ik geef haar het glas in handen. 'Heb je hier toevallig een koffiezetapparaat gezien. Of een Senseo?' Dezelfde vraag die ik het andere meisje vroeg. Hoe heet ze eigenlijk? Misschien zou ik het niet moeten vragen omdat ik haar dan alleen maar in een slecht humeur zal brengen. Ik wrijf opnieuw in mijn ogen, waar zoals gewoonlijk flinke wallen onder zitten. Gelukkig heb ik mijn slapeloosheid min of meer kunnen accepteren.

No growth of the heart is ever a waste

Jess(ica) Alexis Lane.
De jongen laat zijn hand zakken. Hoe heet hij ook al weer? Val toch? Best een rare naam. Vooral voor een jongen. 'Misschien,' zegt hij rustig. 'Dat is een reeele mogelijkheid. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ze, wie 'ze' ook mogen zijn, informatie over ons beschikken die niet zomaar te achterhalen is. Of tenminste over mij. Misschien houden 'ze' ons al jaren in de gaten.' Hij glimlacht weer naar me. Ik wil wat terug zeggen, maar zie hem dan weer zijn mond openen. Ik laat hem wel even uitpraten, denk ik. 'Moet je je voorstellen, dat we jaren gevolgd zouden kunnen zijn zonder dat we het doorhadden. Ik vraag me af waarom iemand daar zo veel tijd en energie in steekt.' Meent hij dit nou serieus of maakt hij een grapje? Verbaasd kijk ik naar hem, en een enorme lachbui moet ik proberen binnen te houden. Met mijn ogen volg ik Val.
Het meisje dat het gesprek onderbrak vanwege Val's beker met cola, heeft de beker met cola al vast voordat Val kon antwoorden. 'Oh eh.. ga je gang.' zegt Val dan. Vervolgens stelt hij dezelfde vraag die hij daarnet aan mij stelde, maar dan aan 't meisje.
Dan houdt ik het niet meer, en begin te lachen. Zo hard, dat ik bijna van mijn stoel tegen Otto val. Met mijn hand sla ik hard op de tafel. 'Jij.. Jij bent zo..' Vanwege de lachkick die ik heb kan ik niet goed zeggen wat ik wil, en ik wacht tot ik klaar ben. Al denk ik dat dit nog wel een tijdje duurt. 'Grappig.' Kan ik er nog net uit persen, en ik lach weer verder.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Val Gray.

Ik werk opnieuw een paar happen sla naar binnen en sla de menigte gade. Het begint bijna op een gezellig etentje te lijken, op het feit na dat de stemming hier een stuk drukkender is. Ik heb gemerkt hoe sommigen aarzelend aan hun eten ruiken en zich afvragen of het vergiftigd zou zijn. Ik ben er echter van overtuigd dat ze het niet zullen vergiftigen. Ons helemaal hierheen laten reizen om ons on te brengen is niet logisch. Al helemaal niet na de toespraak van de vrouw die hier kennelijk een soort van leidende positie zal hebben.
Ineens hoor ik een klap op tafel, waardoor ik wat verbaasd opkijk. Ineens gaat het proesten van het meisje naast me over in een heuse lachbui.
'Jij.. jij bent zo..' proest ze en komt adem te kort om haar zin af te maken.
'Eh.. is alles..' begin ik aarzelend. Nog steeds komt ze niet bij, doet haar uiterste best de adem te vinden om haar zin af te maken.
'Grappig,' zegt ze uiteindelijk met moeite, waarna ze verder lacht. Wat verbaasd kijk ik naar het meisje naast me en haal mijn schouders op.
'Eh, dank je. Denk ik,' zeg ik dan als ik me omdraai. Nog steeds is ze niet bij gekomen. Ik gebruik de mogelijkheid om de rest van mijn sla op te eten.
'Mag ik vragen hoe je heet?' probeer ik dan toch maar, immers is haar bui op de een of andere manier een stuk beter dan eerst.

No growth of the heart is ever a waste

Jess(ica) Alexis Lane.
'Eh.. is alles..' Aarzelt Val als hij mijn lachbui ziet. Nadat ik mijn zin eindelijk heb kunnen af maken, ook al was het niet zo lang, probeer ik een beetje adem te halen en het lachen wat te dimmen.
Ik haat mijn lach verschrikkelijk. Sommige mensen hebben ook serieus aan me gevraagd of het wel mijn échte lach is, waardoor ik alleen nog maar meer begon te lachen. Het is een harde rauwe sarcastische lach. Telkens lijkt het alsof je wordt uitgelachen, maar dat is niet zo. Of nouja, niet altijd.
'Eh, dank je. Denk ik,' zegt hij als hij zich omdraait. 'Mag ik vragen hoe je heet?' Vraagt Val dan. Het lijkt net of hij hier wat enige moeite om moest doen om het te vragen.
Mijn lachbui was ondertussen al wat geminderd, en ik haal mijn schouders op. 'Ja, waarom niet?' Vraag ik hem terug. Ik snapte zijn hint ook wel. Hij wilde gewoon mijn naam weten. Soms is het wel grappig om mensen tot hun uiterste te drijven of je van 'den domme houden' waardoor ze van aardig naar geirriteerd veranderen. Zo merk je ook meteen hoe ze zijn, en zelf ben ik geen enkel iemand tegen gekomen die alleen maar rustig en aardig bleef antwoorden. Allemaal werden ze geirriteerd en/of chagrijnig'.
Het lachen was al een stuk minder, maar als hij weer begint over dat ze monsters van ons gaan nemen of dat soort dingen.. dan kan ik hem niet garanderen dat ik mijn lach kan inhouden. Een stukje blond haar was voor mijn gezicht gevallen, en ik propte dat stukje haar weer achter mijn haar. Ik schopte mijn zwarte ballerina's uit, die met een plof op de grond vielen. Mijn benen trok ik vervolgens op, zodat je nu ook de tweede tattoo tegen kwam op beide enkels.

[ bericht aangepast op 28 feb 2012 - 21:43 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

zou ik een kleine samevatting mogen

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

jdbfann schreef:
zou ik een kleine samevatting mogen

Don't walk. Run, you sheep, run.

-

[ bericht aangepast op 28 feb 2012 - 22:06 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

ja thanks

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

Val Gray.

Een paar seconden was ik er bijna heilig van overtuigd dat ze zou gaan stikken. Nog steeds ben ik er niet uit wat ik gezegd zou kunnen hebben wat zo grappig was. Ik veeg een lok haar aan de kant, zodat men ook daadwerkelijk mijn ogen kan zien. Ik stroop de mouwen van mijn te grote witte blouse op en zoek de tafel af naar iets voedzaams. Al gauw vind ik een fruitschaal, nog net binnen handbereik, en gris er een paar mandarijnen uit. Ik ben niet echt een grote eter.
'Ja, waarom niet?' reageert ze als ze is bijgekomen. Ik glimlach zacht als ze zich opkrult in de stoel. Kort laat ik mijn ogen over de tattoo op haar enkels glijden. Dat zal vast zeer hebben gedaan. Dan kijk ik weer op naar haar gezicht.
'Goed, hoe heet je?' vraag ik dan. 'Het zou namelijk veel makkelijker zijn je bij je naam te noemen dan je aan te spreken met een zelf bedachte term. Rebels lachkickmeisje lijkt me te lang.' Ik heb dit alles zonder enige vorm van spot uitgesproken.
Ik kijk om me heen. Er is al een aardige tijd overheen gegaan sinds de toespraak van de vrouw. Zouden ze ons observeren? Is dit een psychologisch experiment waarbij ze kijken wanneer we in een totale staat van chaos komen en wat we allemaal zullen doen? Zou het mogelijk kunnen zijn dat alleen degenen die dat experiment overleven of aan de karaktereigenschappen voldoen, mee worden genomen voor een hoger doel.
'Ooit de film Killing Room gezien? Op de een of andere manier doet me deze situatie er aan denken, op het lekkere eten na,' zeg ik tegen de jonge vrouw.
'Jammer dat bijna niemand het in die film overleefde, maar ze hadden op z'n minst een kop koffie bij aanvang.' Ik gluur om me heen, als zoveelste poging om een koffiezetapparaat te vinden.

No growth of the heart is ever a waste