Ik opende mijn ogen en keek om me heen. Het was donker hier en er waaide een zacht briesje in mijn gezicht. Het sneeuwde en ik had niet zoveel aan, dus het was best koud. Ik rilde en had kippenvel. Maar zodra ik alles op een rijtje had, schoten mijn ogen meteen naar de maan. Hij was vol, rond en bloedrood. Het was slecht om tijdens mijn eerste Bloedmaan alleen op een vreemde plek te zijn. Ik wist niet of hier dieren of misschien zelfs sterfelijken waren, die niet veilig waren, zodra mijn lichaam zou veranderen. Zodra mijn lichaam ook door had dat het volle maan was, voelde ik de haren op mijn armen al groeien. Ik hoopte maar dat de transformatie goed zou gaan. Mijn voeten plantten zich diep in de aarde en er begonnen onmiddellijk lange nagels uit te schieten. Mijn handen klampten zich aan een besneeuwde boomstronk vast en klauwden zich erin. Mijn kop schoot omhoog en ik kon de verschrikkelijke grom, die uit mijn diepste binnenste kwam, niet onderdrukken. Voordat ik het wist, was ik volledig een wolf geworden. Mijn kleren lagen uit elkaar gerukt op de grond en ik huilde naar de bloedrode maan. Het was allemaal zijn schuld. Mijn witte haren golfden op de koude wind. Overal lag sneeuw en hierdoor viel ik niet op.
Er brandde een verschrikkelijke dorst in me, een dorst naar bloed. Ik kon mezelf niet meer in bedwang houden en volgde mijn neus. Hij rook vers bloed, hier dichtbij. Ik schoot door het onbekende bos in mijn wolvengedaante, terwijl ik de besneeuwde takken van de hoge dennenbomen ontweek. Dennenbomen, ik was dus ergens boven in de aarde. Mijn lichaam deed niet meer wat ik wou en alleen mijn geest was er nog volledig bij. Die scheurende pijn diep in me schreeuwde nog steeds om vers bloed, want ze wist dat het hier dichtbij was. Ik rook iets vreemds, een onbekende wolf, als ik mijn neus moest geloven. Ik beval mijn poten om te stoppen en draaide mijn kop in de richting waar het vandaan kwam.
Mijn ogen zagen een inktzwarte wolf achter de witte bomen staan. Hij zag er een beetje triest uit. Ik gromde naar hem en beval hem weg te gaan. Hij schudde zijn kop en zei dat hij mijn wou beschermen. Ik lachte sarcastisch. “Je denkt dat jij me kan beschermen! Haha, ik bescherm mezelf wel. Ga maar naar huis,” grauwde ik naar hem. Hij moest weg gaan, ik wou hem niet aanvallen. Niet dat ik medewolven aanviel, maar als er niks anders was om mijn honger en dorst te stillen, was ik bereid tot bijna alles. “Alstublieft,” gromde hij treurig. “Ik ben door de Miahn gestuurd. Ik moest u helpen, prinses.” Ik nam hem in me op. Hij zag er niet uit als een list én hij noemde me prinses. Ik had aan het volk vertelt dat ik het niet leuk vond als ze me zo noemden, maar aan zijn vacht en zijn houding te zien, was hij niet een van mijn onderdanen. Hij zag er ouder uit als ik, maar het scheelde waarschijnlijk niet veel. Ik hoopte dat hij er nog was na de Bloedmaan, zodat ik zijn menselijke gedaante kon zien.
“Hoe heet je?” gromde ik. Zijn ogen begonnen te glinsteren en hij gromde opgewekt dat hij Gabriel heette. Ik probeerde mij zoveel mogelijk in bedwang te houden en ik volgde mijn neus weer om op zoek te gaan naar wat te eten. Gabriel volgde me op de voet. Toen gromde ik: “Wacht eens even, Gabriel? Is dat niet meer een naam voor een van de Ganoi?” “De Ganoi…” Gabriel stond even stil en ik keek om. “Ja, eigenlijk wel.”
We vervolgden ons pad en vonden een paar kippen in een hok. Ik liet Gabriel eventjes achter en beloofde dat ik ook wat voor hem mee zou nemen, maar hij stond erop dat ik dat niet deed. Ik ging het toch doen. Hij viel te veel op met zijn pikzwarte vacht. Ik sloop richting het ijzeren hek en gelukkig was het niet beveiligd. Ik klauwde het met mijn nagels open en greep een paar kippen vast. Het boeide me niet echt hoeveel, als het er maar meer als twee waren, want anders moest ik met Gabriel één kip delen. Ik schoot weer terug naar Gabriel en duwde met mijn neus een kip naar hem toe. Hij wees hem eerst af, maar zodra ik hem met mijn zieligste blik aankeek, nam hij er toch een hapje van. Het begon al bijna dag te worden en ik voelde mijn lichaam weer veranderen. Gabriel ging naar het dorp, met kleren, omdat hij die ergens in de buurt neer had gegooid, om een jurk voor mij te zoeken. Het duurde best lang voordat hij terug was, maar toen hij er eindelijk was, had hij toch wel een geweldig mooie jurk gevonden. Hij legde hem netjes ergens op een stronk en liep toen weer weg, zodat ik me in alle rust kon omkleden. De jurk was wit, kort en was precies mijn maat. Ik vroeg me af hoe Gabriel dat wist. Er zat kant aan en was van soepele stof. Gabriel kwam zodra hij zeker wist dat ik klaar was, terug en ik nam zijn menselijke gedaante in me op.
Hij had golvend zwart haar, donkere ogen en een getinte huid. Zijn jukbeenderen staken een beetje uit, waardoor zijn gezicht een bijna perfecte vorm kreeg. Hij droeg een groene, zachte broek en een van wit zijde gemaakte soort bloes. Het flodderde een beetje om hem heen en zijn prachtig gevormde mond vormde een schamel glimlachje.
dat dus...
xx
I'd rather have you, cursed or not.
13 mei 2012 - 22:28
Ledecky
