Project Morbid || 3 - Speeltopics

Een groep jongeren word uitgekozen voor een geheim project. Project Morbid. Ze zijn met niet veel maar ze zijn heel verschillend en afkomstig uit bijna alle werelddelen. Op het kleine eiland worden ze getraind en opgeleid zonder dat ze weten waarom, zonder te weten dat ze speciaal zijn, anders zijn. Want iedere mens heeft bepaalde Machten, ze moeten alleen maar tot uiting gebracht worden.

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Liberty Summers

'Trusten.' Zei hij en ik nestelde me nog tegen hem aan. De regen tikte zachtjes tegen het raam aan en ik glimlachte.
Ik gloeide helemaal van binnen en moest letten om niet al te snel te gaan. Ik vond het fijn dat hij vanavond bij me wasen dat ik zo in zijn armen lag.
Ik legde mijn hoofd op zijn borst en legde mijn ene hand onder mijn hoofd terwijl de andere op zijn borst rustte. De vervaagde deodorant en parfum lucht drong mijn neus binnen en het gaf me vaag genoeg een veilig gevoel. Het gevoel dat hij er was.
Mijn ogen waren gesloten en de beelden van vandaag kwamen één voor één voorbij. De beelden van de ruzie tussen mij en Jace, de ruzie van mij en Elin en die van mij en Carolina. Eigenlijk maakte ik veel ruzie, misschien moest ik daar op gaan letten.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Morticia > Frey.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Jace Dagget.
Ik hoorde hoe het steeds harder begon te regenen, want de tranen van de hemel lieten zich hard tegen de ramen vallen.
Liberty nestelde zich tegen mij aan en legde haar hoofd op mijn borst. Mijn rechterhand had ik nu om haar middel heengeslagen en mijn andere hand legde ik onder mijn hoofd als steun.
De lichte bliksemschichten die nu ver van ons vandaan zijn kon ik zien. Ik wist zeker dat het zo hard begon te bliksemen en we de bliksemschichten goed konden zien. Het zou waarschijnlijk ook hard gaan waaien en nóg harder gaan regenen.
Mijn ogen heb ik nu gesloten en ik liet de dag even tot me door werken. Ik zag hoe ik alles weer opnieuw herbeleefde.
Liberty's prachtige bruine, golvende haren lagen deels op mijn borst en ik maakte mijn andere hand vrij om zich hierover te strelen. Ik vond het best fijn om te weten dat ik iemand nu dicht bij mijn hart had. Letterlijk en figuurlijk gesproken.
Het hartstochtelijke gevoel, dat net zoiets voelde als een soort drug, raasde door mijn lichaam en het voelde fantastisch, maar ik wist ook dat ik hierdoor niet kon slapen. Ik was zelf een enorme slechte slaper, dus ik was niet meer dan dit gewend. Het maakte ook niks uit, dan kon ik opletten of er wat zou gebeuren.
Ik opende mijn ogen en keek naar Liberty. Ze had haar ogen dicht en ik wilde haar niet wakker maken, dus ik zei niets meer tegen haar. Ga maar lekker slapen, lief.
Maar ik hoorde de bliksemschichten dichterbij komen.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Liberty Summers

Zijn hand streelde door mijn haar en ik kalmeerde.
Ik viel al bijna in slaap en zou weer in een nachtmerrie volle slaap terecht komen.
De regen tikte iets harder tegen het raam aan en Jace haalde rustig adem.
Ik werd steeds lichter en kreeg steeds meer slaap tot dat ik een bliksemflits door mijn oogleden zag die een vijftien seconden later donderde.
Mijn ogen sprongen meteen open en ik schrok. Ik zag een flashback van de laatste dag en schrok toen ik Jace zag. Die blik in zijn ogen leek zo erg op die van Luca tot ik Jace prachtige donkere ogen zag. Het stelde me gerust. Luca's ogen waren goud/grijs en licht. Die van Jace waren soms zwart.
'Kan je niet slapen ?' Vroeg ik toen heel zacht. Ik glimlachte even tot er nog een donder geluid kwam en ik me even verstopte in zijn greep. Zijn geur stelde me gerust en ik kreeg meteen het veilige gevoel.
Ik zag iets in zijn ogen. Iets wat ik niet kon plaatsen en vroeg zachtjes wat er was.
Ik plaatste een kus op zijn kin omdat dat nou eenmaal het enige was waar ik hij kon. Ik gaf hem een zwak glimlachje en keek in zijn diep donkere ogen.

The duty of youth, is to challenge corruption.

-Drake-
Al snel was ik te diep in slaap om nog iets van de buitenwereld te merken. Niet dat Celeste tegen me aan kwam liggen of dat het begon te stormen. Dat was over het algemeen wel van me bekend, als ik moe was en sliep, sliep ik ook echt vast en merkte ik de hardste dingen niet. Wel was ik dan wakker te maken, heel raar, maar mijn wekker of iemand anders die me wakker maakte merkte ik dan wel, alsof ik wist dat ik dan wakker moet worden. Langzaam verwikkelde ik in een droom. Om de een of andere reden droomde ik altijd veel als ik ergens was waar ik niet gewend was. Deze keer viel het wel mee, in vergelijking met andere dromen dan. Ik was in een oud huis, niet thuis dat wist ik zeker. De wind gierde door de spleten en nam de regen mee naar binnen. Snel begon ik te lopen, dit was niet goed, maar ik wist niet waarom. De kamer werd in een keer verlicht door de bliksem. Er was niemand meer in het huis geweest voor jaren zo te zien. Het behang kwam van de muren en de schimmel hing aan het plafond. Alleen de haard was nog een beetje in takt. Niet veel later hoorde ik een harde donderslag gevolgd door nog een flits. De tweede donderslag werd overstemd door een scherp gegil. Een paar flinke pijnscheuten trokken door mijn lichaam. Ik zakte op mijn knieën in de hoop dat het zou stoppen. Een tweede gil! Zo snel als het kon probeerde ik op te staan en het geluid te volgen. Het was best ver weg geweest. Hoe dichterbij ik kwam hoe heviger alle pijn werd. Toen ineens stopte alles. Elk gevoel in mijn lichaam van pijn was weg. De wind bleef regen in mijn gezicht blazen. In mijn bed begon ik te woelen en te murmelen. 'nee,' murmelde ik. 'ik kom.' ik rende door de gangen, trap op en door een aantal kamers. Eindelijk klonk het gegil zo hard dat ik er wel moest zijn. 'rustig, ik ben er,' murmelde ik en draaide in de dekens. er zat een meisje op de vloer, ik schatte haar een jaar of 12. Voor haar lag nog iemand. Snel rende ik naar het meisje, zonder een blik op het liggende figuur te werpen. Voorzichtig ging ik op de natte vloer zitten en sloot haar in mijn armen. 'rustig maar,' zei ik zacht en klemde mijn hele lichaam om de dekens. een nieuwe flits verlichtte de kamer. Nu pas zag ik wie er op de grond lag en zag het meisje wie haar vast had. Meteen hoorde ik haar gillen, terwijl ik verstijfd naar het lijk bleef kijken. Het was alsof ik in de spiegel keek, alleen was het spiegelbeeld bleker en doffer. Hoe? Wat? Waarom? 'kan niet,' mompelde ik en ondertussen verslapte mijn grip op de dekens.

[ bericht aangepast op 3 aug 2012 - 13:05 ]

Val Gray.

Zwijgend trommel ik wat met de vingers op de rand van het bed. Mijn gave.. verledens zien. Het was te verwachten dat het niet iets zou zijn waarmee ik een gevecht zou kunnen winnen, maar dit..? Deze gave haalt alle verrassingen uit het leven weg. Ik wil dit niet. Ik wil niet iemand zijn die mensen bang maakt. Meer dan ooit verlang ik ernaar om weer thuis te zijn. Het is lang geleden dat ik me voor het laatst zo eenzaam heb gevoeld. Ik krul me op en sluit de ogen. Langzamerhand maar zeker merk ik dat ik wegdwaal uit de echte wereld en de vermoeidheid z'n grip op me krijgt. Uiteindelijk val ik in een rusteloze slaap.
Ik schrik wakker, badend in het zweet. Ugh.. waar ben ik? Mijn hoofd bonkt en mijn haar plakt aan mijn hoofd. Ja..! Ik weet alles weer. Liberty, Jess, Drake. Mijn ogen schieten nerveus de kamer door. Ik moet tot mezelf komen. Ik neem een diepe teug adem en kom langzaam overeind.
Koffie.

No growth of the heart is ever a waste

Celeste Artemis Dubois.
Gapend sloeg ik mijn armen om de middel van Drake en nestelde me nog iets dichter tegen hem aan. Mijn ogen waren al halfdicht en terwijl ik in de foetushouding ging liggen en mijn hoofd op zijn borstkas legde, gaapte ik even en was ik al vertrokken naar dromenland.
Eigenlijk deed ik vrij stomme dingen als ik moe was en nu ben ik gewoon kapot, dus dat zegt wat. Als ik de volgende dag wakker word, zou ik mentaal (en misschien ook wel fysiek) voor mijn hoofd slaan en zeggen dat het een stomme actie was, maar voor nu ben ik gewoon doodmoe.
Ik was al naar dromenland vertrokken toen ik opeens heel vaagjes voelde hoe Drake begon te woelen en te murmelen, waardoor ik automatisch mijn greep verstevigde, omdat ik dacht dat hij weg zou gaan of iets.
“Nee, ik kom…” murmelde hij, wat er bij mij voor zorgde dat ik recht ging liggen en me zo tegen hem aan nestelde. Zijn deken trok ik dichter over ons beide heen en rilde lichtjes aangenaam toen ik de warmte voelde, die nu door mijn lichaam stroomde.
Mijn bewustzijn was er niet meer en ik leefde helemaal op in mijn dromen die ik creëerde, het waren echter, zoals bijna altijd, dromen over mijn vader en moeder. Het waren natuurlijk geen leuke dromen, die had ik waarschijnlijk weer eens niet verdiend. Toch verslapte mijn grip rond de middel van Drake, alleen ik had wel zijn shirt vastgegrepen alsof ik niet wilde dat hij ging. Al was het allemaal onbewust.

[ bericht aangepast op 5 aug 2012 - 0:30 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Jace Dagget.
Ik had gezien hoe Liberty was geschrokken door de bliksemflits. Hierdoor hield ik haar nog wat steviger vast, zodat ze zou weten dat ik hier was bij haar om haar te beschermen. Ze was toch niet bang voor onweer he?
Ze keek naar me en schrok nogmaals. Nou zeg, zo eng ben ik toch ook weer niet.
Of had ik misschien wat verkeerds gedaan? Ik stopte abrupt met het over haar haar strelen.
Toen ik nogmaals in de ogen van Liberty keek, leken deze wat geruster. Misschien had ik het me maar verbeeldt dat ze van me schrok. Anders had ze me allang haar bed uitgegooid en juist niet gevraagd of ik wou blijven. Ja, Jace, dat is het. Er is helemaal niks aan de hand.
'Kan je niet slapen?' Hoorde ik haar zachtjes vragen.
Ik schudde mijn hoofd en wilde antwoord geven tot nog een bliksemschicht dit kwam verstoren. Toen ik naar Liberty keek ving ik een glimp op van een glimlachje en kort hierna verstopte ze zich nog meer in mijn omhelzing. Mijn lippen bracht ik naar haar hoofd en zachtjes drukte ik een kus op haar hoofd. Ze is echt lief.
En dan te bedenken dat we eerder op de dag ruzie hadden gemaakt. Ik had gedacht dat het niet meer goed zou komen en ze me voor altijd zou haten of zelfs bang zou zijn, maar geen van beiden was waar.. want hier lag ik dan. Of nee, hier lagen wij beiden in haar bed. Ik kreeg automatisch een glimlach op mijn gezicht door deze gedachte.
Ik schrok lichtelijk op uit mijn gedachte toen ik Liberty aan me hoorde vragen wat er was. Ze plaatste een kusje op mijn kin en keek met haar prachtige ogen mij diep in de ogen aan met een zwak glimlachje op haar gezicht. Ze moet vast moe zijn.
"Er is niks," zei ik haar op een zachte toon. "Ik dacht gewoon ergens aan."
Het gedonder van de bliksemschichten werden steeds erger en luider. Nu was mijn aandacht er door getrokken en ik hief half mijn hoofd op om te kijken naar de snelle flitsen.
"Ben je bang voor onweer of niet?"

Don't walk. Run, you sheep, run.

Liberty Summers

'Ben je bang voor onweer of niet?' Vroeg hij toen.
Ik knikte en zuchtte. 'De laatste paar jaar vooral.' Zei ik op een normale toon. Sinds die laatste dag eigenlijk. Ik glimlachte. 'Vroeger vond ik het fijn, was het gedonder mijn slaapliedje en de flitsen met nachtlampje, maar toen werd ik ineens bang.' Zei ik toen. Het begon keihard te regenen en het viel met bakken uit de hemel.
Het was niet ineens. Ik wist heel goed waardoor mijn angst was opgewekt, maar Jace hoefde dat nog niet te weten. Nóg niet nee. Ik wou eerst weten als ik hem echt zo goed kon vertrouwen. Ik wou het nog even aanzien. Ik wist dat hij héél anders was, maar tegelijkertijd ook zo hetzelfde. Toch had ik bij Jace een veilig gevoel. Bij Luca mocht ik dat echt wensen. Bij een enorm felle flits en zwaar en hard gedonder kroop ik weer ineen met een kreun vol afkeur. Ik sloot even mijn ogen en opende ze weer.
Het was fijn om te weten dat dit geen droom was.
Ik sloeg de deken een stukje van me af en zuchtte even. Goddamn, wat was het warm! Ik hoorde daarnet Jace gedachte. De reden waarom ik glimlachte, het voelde zo fijn te weten dat hij zo over me dacht terwijl ik het tegelijkertijd ook zo verwarrend vond dat ik dit kon. Het was deels ook zware privacy schending, maar ja. Laat ik me daar niet druk over maken.
Ik keek weer in Jace' ogen en hees mezelf een stukje op in zijn armen zodat ik hem een kus op zijn mond kon geven. Ik glimlachte en keek de kamer rond. Ik voelde me hier niet echt hoe zal ik het zeggen thuis, maar dat heb ik me eigenlijk nergens ooit gevoeld. De reden hoe ik hier ben belandt en waarom ? Dat is voor mij nog altijd een vraag.
Vroeger, toen ik nog in het tehuis woonde zong ik altijd als kleine Elisabeth niet kon slapen. Zij was acht en ik was vijftien. De enige voor wie ik ooit echt heb gezongen én de enige waarom ik deels niet weg wou. Hoe zou het nu met haar gaan? Ik beet even ook mijn lip. Soms zou ik willen dat ik alles maar dan ook alles goed kon maken. Mama terug, Elisabeth bij ons, Jace bij mij en pa nooit te hebben gekend.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Drake
Verdwaasd schrok ik wakker. Het was donker op de kamer en het onweerde. Hoe laat het was, wist ik niet, maar ik was klaar wakker. Rustig probeerde ik rechtop te gaan zitten, maar een arm om mijn middel hield me tegen. Toen mijn ogen eenmaal gewend waren aan het donker, zag ik dat Celeste langs me lag en haar arm om me heen had geslagen, haar vingers hadden mijn shirt vast. Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht. Dat moet mij ook weer gebeuren. Voorzichtig pakte ik Celeste vast en kroop het bed uit. Nog voorzichtiger legde ik haar neer en haalde haar vingers van mijn shirt. Snel legde ik de dekens over haar heen en gaf er een stuk van terug aan haar vingers zodat ze dat konden vasthouden. Ik had geen idee hoe Celeste in mijn bed was gekomen, maar dat boeide niet zoveel. Zacht liep ik naar de badkamer en waste mijn gezicht. Daarna liep ik zo zacht mogelijk de kamer uit, naar buiten en ging onder het afdakje op de grond zitten. Het was donker, het enige licht kwam van de maan. Het regende en onweerde best hard, maar ik vond het fijn om naar de kijken en luisteren. Het maakte me rustig.

Celeste Artemis Dubois.
      Vaag voelde ik enige beweging wat niet van mij kwam, maar ik was verder zo diep in slaap dat ik er geen aandacht aan gaf en me verdiepte in de droom die ik had. Mijn vader was net overleden en ik huilde, terwijl ik zijn hand vasthad. Ik vond huilen altijd heel zwak en deed het daarom ook bijna nooit, al helemaal niet in iemands bijzijn, maar nu huilde ik zo hard dat ik wazig zag.
      Mijn moeder zat op de bank toe te kijken, wazige blik in haar ogen en een fles Jack Daniels in haar hand, waar ze om de seconde een slok van nam. Ze huilde niet eens, ze rolde alleen haar ogen een keer en bleef maar drinken, drinken… zoals ze altijd had gedaan. Hierna had ik niets meer van haar vernomen, de trut dat het is, maar mijn vader had ik nog een propere begrafenis gegeven. Ik had geen verdere familieleden, niet dat ik ervan wist ten minste.
      Opeens werd ik weer langzaam wakker en merkte dat ik het dekbed heel stevig vast had, zelfs mijn nagels had ik erin gedrukt. Mijn wangen waren warm en er zaten natte plekken onder mijn ogen, waar ik voor onderstelde dat ik onbewust gehuild had om de droom. Met één hand liet ik deze afdwalen in bed en veegde heen en weer over het matras, waarom ik het deed wist ik niet, maar soms moest ik gewoon wat doen. Een warme plek was er nog op het matras, maar het was niet van mij, dus fronste ik en ging normaal op het bed zitten.
      Het was donker en ik moest er dus even aan wennen voordat ik de kamer rond kon kijken, Drake was er niet. Waar was hij naartoe? Ik zuchtte en liet het dekbed los, waarna ik pas doorhad dat het onweerde. Een vaag glimlachje kwam er op mijn lippen terecht en ik deed dit keer wel gelijk mijn slaapkleding aan, waarna ik mijn lange ravenzwarte haren borstelde en deze over één schouder deed.
      Ik keek even de kamer rond en liep toen weg. Nu het onweerde wil ik best naar buiten om hierna naar te kijken, dat deed ik zo vaak, het stelde me altijd gerust. Wanneer ik buiten was, zag ik vaag iemand in het donker zitten. ‘Drake.’ Mompelde ik mijn gedachten hardop en keek hem aan. Op de een of andere manier was er een rustige sfeer tussen ons, eentje die ik kon waarderen, maar ook een waardoor ik in zijn armen wilde kruipen. Niet dat ik het deed, dat zou absurd zijn.

Quiet the mind, and the soul will speak.

[ Celeste en Liberty hebben een soort van zelfde verleden xd alleen is bij haar haar moeder overleden en haar vader had hun al verlaten toen ze vier was. en haar moeder overleed toen liberty 14 was xd ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

Jace Dagget.
Ik hoorde haar zuchten en ze knikte. 'De laatste paar jaar vooral.' Zei ze normaal en glimlachte. 'Vroeger vond ik het fijn, was het gedonder mijn slaapliedje en de flitsen met nachtlampje, maar toen werd ik ineens bang.'
Verbaasd en vol ongeloof kijk ik haar aan. Zo opeens? Lieg je nu tegen mij, lief? Ja, dat wilde ik haar zeggen, maar deed 't niet. Ze is er nog niet klaar voor om het te zeggen, dus ik zeg er niets over. Voor nu zal ik doen of ik het geloof. “Oef, dat is niet zo fijn lief. Maar weet ik ben er voor je,” mompelde ik het laatste wat zachter. Niet zo zeer vanwege het feit dat ik niet wilde dat ze het hoorde, maar omdat het een zwak punt is bij me. Het is een onzeker puntje.
Er kwam een enorm felle flits en een zwaar hard gedonder volgde er kort achter. Ik zag hoe Liberty zich in elkaar kroop en een kreun vol afkeer liet horen. Ze sloot haar ogen en opende ze weer. Op de een of andere manier wou ik haar graag helpen om ervoor te zorgen dat ze er niet meer bang voor was, maar dit kon moeilijk. Als het kon deed ik het, maar ze moet er zelf overheen komen.
Ze sloeg de deken een stukje van haar af waardoor ik haar bovenlijf nu beter kon zien. Ik grinnikte en keek beschaamd naar het plafond. Een beschaamd gevoel kwam bij me naar boven. Het was beter als ik nu naar 't plafond bleef kijken in plaats van naar Liberty. Anders ging ik echt veels te snel en dat wil ik afleren.
Toen voelde ik opeens hoe Liberty zichzelf een stukje ophees en een kus op mijn mond gaf. Ik kneep mijn ogen snel dicht, zodat ik niet naar d'r hoefde te kijken en gaf haar een lieflijke kus terug. Ze liet los, maar dat wilde ik niet. Het was een te fijn gevoel, dus ik plantte mijn mond weer op die van haar. Lieflijk, maar hartstochtelijk en zwoel zoende ik haar.
Dit bewees het dan maar weer. Dat ik al zoveel gevoelens heb bij haar die ik al een hele lange tijd niet gevoeld had. Zelfs zolang niet meer dat het net leek of het helemaal bedekt was met spinnenwebben en stof. Bij wijze van spreken dan, niet letterlijk.
Mijn ogen had ik nog steeds dicht en tussen het zoenen door had ik haar met een zwoele stem wat gezegd, want ik kon gewoon niet meer stoppen. Het kon gewoon niet. Het voelt gewoon zo goed. Houdt je nou in, Jace. Kom op! “Ik.. moet..” Mompelde ik haar tussen het kussen door. “Stoppen.”

Don't walk. Run, you sheep, run.

Liberty Summers

Ik hoorde zijn gedachten. Hij wist dat ik iets verborgen hield, maar had er begrip voor. Ik glimlachte even.
'Oef, dat is niet zo fijn lief. Maar weet ik ben er voor je,' mompelde hij en zijn stem zwakte af.
Toen ik mijn lippen van die van hem had afgehaald had hij ze weer lieflijk op die van mij geplant, alleen voelde ik niet alleen het lieflijke, maar ook het zwoele en hartstochtelijke.
Hij had zijn ogen gesloten en ik sloot die van mij ook. Ik slikte even, het voelde zo verschrikkelijk goed en ik had mijn handen op zijn borst laten rusten.
Ik kuste hem teder, maar tegelijkertijd ook zo vurig terug terwijl ik mijn gevoelens lastiger onder controle kon houden.
'Ik.. moet..' Hoorde ik hem tussen het kussen door mompelen. 'Stoppen.' Ik sperde mijn ogen meteen open en ik kon een grijns niet onderdrukken.
Dus ik was niet de enige hier met een paar kleine probleempjes? Ik hield mijn lippen van hem af, hoe graag ik ze ook weer op die van hem had willen drukken, ik hield mezelf tegen. Ik wou niet dat dit net als die andere zou gaan gebeuren. Afdankertjes.
Ik had gemerkt dat ik mijn nagels lichtjes in zijn borstkas had gewerkt en ik slikte even terwijl mijn ademhaling langzaam iets sneller werd.
Ik moest grijnzen en keek in zijn donkere ogen. Ik wou wat zeggen, en het lag op het puntje van mijn tong maar ik kon het niet uitspreken.
De woorden je hebt gelijk. kon ik maar niet over mijn lippen krijgen en ik glimlachte terwijl ik mijn lippen langzaam naar die van hem bracht, maar voordat ze elkaar raakte grijnsde ik.
Ik kon het niet laten, pesten was altijd één van mijn favoriete dingen geweest.
'Je hebt gelijk.' perste ik toen met moeite uit. 'We moeten stoppen.'

[ bericht aangepast op 14 aug 2012 - 0:51 ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

Prisoner --> Sirens

The duty of youth, is to challenge corruption.