[ RPG ] No Way Out [1] - Speeltopics

Verhaal : 6 jongens en 6 meisjes worden op een ochtend allemaal wakker in hun eigen cel. Ze weten niet hoe ze daar zijn belandt en hebben een vermoeden waarom ze daar zitten wanneer ze erachter komen waar ze precies zijn. Iedereen heeft zijn eigen verleden, zijn eigenverhaal waardoor e hier kunnen zijn belandt. In feite is dat ook de reden waarom ze daar zitten, alleen niet op de manier waarop ze denken.
In feite is dit een grote test, gemaakt door één persoon die zijn identiteit geheim houdt. Zo kunnen er zomaar eens messen uit de muur komen vliegen, de grond in eens verdwijnen en al dat soort gevaarlijke dingen. De jongeren zullen zich moeten bewijzen doormiddel van hun eigen vaardigheden.

Rollen :

Meisjes :

- Prisoner: Amare Felicity Johnson
- xFreedom: Fay Nina Llyod
- Szcarlett: Amory Lee Johnson
- Bisous: Alex Lilith Jackson
- Kaien: Amy Whitemore
- Samhain: Alyssa Dawn Sinder Zegt 18

Jongens :

- Drugsforsale: Jake Justin Srevinoz
- Prisoner: Cameron Alexander Clayman
- Kaien: Austin McCall
- Y0L0: Daan Thomas Davison
- Chapters: Daniël Parels
- Meknesiaa: Sylvester Adrian

Regels:

- OOC schrijf je tussen [] () of {}
- Geen one liners, als het toch moet niet te vaak aub.
- 16+ mag qua geweld etc. Alleen hou het een soort van netjes.
- Max. 2 personage's per persoon, en dan een jongen en een meisje.
- Sluit niemand buiten, je hebt elkaar uiteindelijk toch wel nodig.
- Volledige naam van je personage schrijven boven aan je stukje.
- Lange tijd afwezig zonder een melding is automatisch uitgeschreven.
- Naam verandering doorgeven.
- Alleen Prisoner en Szcarlett openen nieuwe topics.
- Reserveringen blijven max. 1 dag staan .

Ze hebben allemaal een bepaalde vaardigheid, alleen deze worden door Prisoner en Szcarlett uitgekozen.

1. Erg snel - Daan Thomas Davison
2. Telepathie - Amy Withemore
3. Empathisch - Daniël Parles
4. Levitatie - Alyssa Dawn Sinder
5. Erg slim - Cameron Alexander Clayman
6. Verschrikkelijk sterk - Fay Nina Llyod
7. Lenig - Austin McCall
8. Fotografisch geheugen - Sylvester Adrian
9. Overgevoelige zintuigen - Amory Lee Johnson
10. Manipulatie door stem - Amare Felicity Johnson
11. Ontzichtbaar worden - Jake Justin Srevinoz
12. Elementen beheersen - Alex Lilith Jackson

Rollenstory

Begin : Iedereen wordt wakker in zijn eigen cel, je bent opgesloten en zal de sleutel moeten vinden. Je breekt uit en gaat verder op zoek. Niemand weet hoe je er bent belandt. Maar iedereen denkt te weten waarom. [Niet de echte reden ]

© Prisoner en Szcarlett

[ bericht aangepast op 25 juni 2012 - 21:15 ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

[Mijn topics]

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

[Sorry dat ik er een tijd niet was! Kwam toch goed uit, want nu heb ik de gave empathisch die ik ook gekozen zou hebben als ik een keus had, haha. Ik schrijf zo mijn stukje!]

Amare Felicity Johnson

Met bonkende koppijn wordt ik wakker. Als ik rol val ik op een harde vloer. 'Auw.' roep ik dan grommend. Als ik een koude, harde stenen vloer lig schiet ik in één keer wakker waardoor ik mijn hoofd stoot tegen een stenen bed. 'Godver.' sis ik dan. Ik open mijn ogen in één keer en zie dat ik in een één of andere ruimte zit. Als mijn ogen gewend zijn aan de belichting schrik ik me rot. Ik zit in een cel. Meteen schiet ik naar de deur van tralies en trek eraan. Godver, het is gesloten. Hoe kom ik hier nou weer uit!? Ik begin hevig te zoeken naar iets waardoor ik eruit kan komen, maar tevergeefs. Ik neem een kort aanloopje en ga met volle gewicht tegen de deur aan beuken. Mijn schouder doet verschrikkelijk veel pijn maar het helpt niet. Als ik de cel door kijk zie ik boven aan een raam iets glimmends zitten. Ik frons en klim waarna ik het pak. 'De sleutel!' roep ik dan waarna ik snel de cel open probeer te maken. Jammer genoeg zijn er meerdere sleutels hier. Ik grom en werd ongeduldig. 'Kom op!' roep ik dan waarna ik de juiste sleutel heb en de celdeur open heb. 'En nu eruit zien te komen.'

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

[ Hahah mooi ^^ ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Kaien schreef:
[Mijn topics]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Cameron Alexander Clayman

Ik schrik op uit een nachtmerrie. Ik beleefde het weer opnieuw en ik slikte. Samantha, het spijt me. Ik zuchtte en toen ik uiteindelijk door had dat ik niet in mijn fijne oude kamer was begon er lichte paniek zich een weg te banen door mijn gedachte. Ik zit in een cel. Hoe ben ik hier belandt?! Ik grom. 'Hallo!?' roep ik dan. Geen reactie. Ik grom en begin chagerijnig te worden. 'Haal me hieruit!?' roep ik weer. Dezelfde stilte volgt en ik begin tegen de deur aan te beuken. Het zit op slot. Ik zoek om me heen naar een scherp voorwerp, maar vind niks. Als ik op de muur voel als er toevallig losse stenen zijn voel ik er één. 'Yes.' zeg ik dan met een triomfantelijke uitdrukking op mijn gezicht. Ik haal de steen moeizaam weg en er verschijnt een sleutel. Hmm, dit werkt ook. Ik pak het op en zoek de juiste om het slot open te maken. Als ik er uit ben grijns ik. 'Eitje.' Ik kijk om me heen en begin te lopen. 'Hallo!?' roep ik nog eens maar krijg geen gehoor terug. 'Uitweg, uitweg, uitweg.' mompel ik dan.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Daniël Parles.
Het zal een vrijdagavond geweest moeten zijn. Of een zaterdagochtend. Of een zondagmiddag. Ach, het had net zo goed een donderdag kunnen zijn. Ik leek het me maar niet te kunnen herinneren. Maar goed, dat deed er op dit moment niet toe. Ik had wel andere prioriteiten op het moment, namelijk de vraag; waar was ik? Waarschijnlijk had ik weer eens schandalig veel gedronken, en was ik nu op een onbekende plek beland. Hoewel dat wel een vreemde verklaring zou zijn aangezien ik altijd de gene was die meisjes mee nam. Wat het nog onmogelijker maakte was dat ik haast nooit zo verschrikkelijk dronken was dat ik me niets meer kon herinneren van de avond daar voor. Ik had ook een keiharde klap voor mijn harses gekregen kunnen hebben, wat een klap zou zijn waar ik duizenden geldige redenen voor had. Maar iets zei me dat het beiden niet het geval was. Het leek wel een cel waar ik in beland was, hoewel het niet het soort cel was als in een gevangenis. Dit wist ik omdat ik door mijn domme daden natuurlijk wel eens het pech had gehad om zelf in zo'n cel terecht te komen, twee keer. Gelukkig niet voor lang, door mijn geld. Geld loste werkelijk alles op, behalve een gebroken hart. Maar goed, waar sloeg dit op. Ik geloofde niet in gebroken harten. Ik geloofde niet in liefde. Bah, bah wat een onzin.
Mijn fantasie was niet erg groot, het helderste idee waar ik op kon komen was dat ze op een of andere manier achter de ware geschiedenis van de gebeurtenis die zich enkele maanden geleden had afgespeeld gekomen waren. Misschien vonden ze het zo erg dat ze een uitzondering namen en toch nog even gezellig mij de doodstraf veroordeeld hadden, hoewel dit verboden was. Ach, ook dit sloeg nergens op. Dit sloeg net zo nergens op als liefde. Jezus, wat lulde ik allemaal? Was ik nog steeds dronken? Ik lulde niet eens. Ik lag onbewogen op de grond van mijn - naar mijn ingeving - cel, doelloos naar het plafond te staren, alsof dit zou helpen. Als ik écht zou willen weten waar ik was, moest ik actie ondernemen. Maar ik had geen zin. Ik had gewoon geen zin. Ik had nergens zin in. Ik had zin in niks. Nee zelfs in niks had ik geen zin.
Het was dat het plafond me verveelde, anders had ik me nooit op mijn zij gedraaid en een sleutel zien liggen die lachwekkend slecht verstopt zat, als het de bedoeling was dat verstopt zat, tenminste.

Amory Lee Johnson

Ik wordt wakker met een raar gevoel. Een soort van misselijkheid. Langzaam ga ik overeind zitten. Oke, ik was er wel aan gewend om op straat te slapen maar dit voelde heel anders aan. Met een slaperig hoofd kijk ik om me heen. Alles is nog een beetje wazig, ik knipper een paar keer met mijn ogen en kijk nu weer om me heen. ´SHIT!´ Waar ben ik?! Ik begin te roepen. 'Is er iemand?' Geen antwoord. Ik sta op en loop naar de celdeur. Ik probeer door de tralies te kijken en zie een lange donkere gang met nog meer cellen. Hoe kom ik hier nu weer uit? Ik ga weer op de grond zitten. Een sleutel. Die zou toch wel ergens moeten zijn? Ik kijk in alle hoekjes maar vind niks. Op het bankje? Ook niks. Net als ik het wil opgeven zie ik vanuit mijn ooghoek iets onder het bankje liggen. Een soort glimmend steentje. Ik kruip weer dichterbij en pak het op. Hebbes. Ik ga staan en steek de sleutel in het slot.

---

Shit Could Be Worse.

Sylvester Adrian

Het is koud, ik weet niet waarom. Ik zoek naar een deken maar ik vind niks. Ik open mijn ogen ... ''wat is dit waar ben ik in beland!'' even word het zwart voor mijn ogen. Ik val op de grond. Iets later word ik wakker. ''wat moet ik nu doen wat doe ik hier ik begrijp het niet wat heb ik misdaan ..'' Ik voel aan de tralies van de cel, ze zijn verschrikkelijk koud. Het is hier koud. ''ik moet hier uit komen'' ik kijk om me heen en ik zie wat glimmen maar het ligt te ver weg. ''oke, oke rustig blijven hoe moet ik dit doen'' Ik herinner me een scene uit een film.. met natte stof kan ik misschien de tralies naar elkaar tekken, dan moet ik erbij komen. Mijn shirt is zijknat door het zweet, ik geef het een kans beter dan niks. Ik trek mijn shirt uit rol het om de tralies en ''het lukt !!'' ik rijk naar het glimmende voorwerp en ''Een sleutel !'' Ik trek mijn shirt weer aan doe de deur open en loop weg, nu een weg naar buiten..

---

No Need To Be Easy , Be Worth It x

Amy Whitemore

Met barstende koppijn werd ik wakker. Als eerste viel me het slechte ondergrond onder mij op. Het lag verschrikkelijk! Ik ging rechtop zitten en wreef in mijn ogen. Ik kon me niet meer herinneren hoe ik hier werd gebracht. Ik keek om mij heen. Ik zat in een klein ruimte. Drie muren waar ik niet door heen kon kijken. Mijn ademhaling versnelde en ik liep naar de tralies toe. Gelukkig kon ik de gang door kijken, maar het idee dat ik hier, in dit kleine ruimte opgesloten zat beviel me totaal niet. 'Haal me hier uit!' gilde ik met angst.

[Kan iemand mij wel straks helpen met haar? ;d Claustrofobisch. Ik denk niet dat haar hersens de idee krijgen om op zoek te gaan naar de sleutel ]

[Ik doe zo mijn andere poppetje wel]

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

[ Ik laat Cameron haar wel helpen ]

Cameron Alexander Clayman

'Hall me hier uit!' hoor ik een hoge meisjesstem gillen. Ik loop naar het geluid toe en zie een blond harig meisje haast huilen. 'Rustig het komt goed.' roep ik dan. Ik kijk haar aan. 'Zoek een sleutel.' roep ik dan snel. 'Je moet kalmeren en naar een sleutel gaan zoeken.' Ik kijk het meisje aan en probeer de deur door weer eens in te beuken deels losser te maken. Als een sleutel van het hek af valt en voor haar voeten neervalt grijns ik. 'Pak de sleutel.' zeg ik nog en kijk haar aan.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

[Mijn topics.]

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Erin Lilith Jackson
Nog steeds half slapend open ik mijn ogen, maar als ik zie dat ik niet in mijn eigen bed lig kom ik gelijk overeind.
'What the...' mompel ik in mezelf.
Ik zwaai mijn benen over de bed rand heen en wil opstaan maar glij gelijk alweer onderuit. Ik bijt op mijn lip om te voorkomen dat een hele reeks aan scheldwoorden uit mijn mond komt. Met een pijnlijk gezicht wrijf ik over mijn achterste. Dat wordt een blauwe plek.
Als ik overeind kom kijk ik waarover ik uit gegleden ben. Een sleutel. Over knullig gesproken. Serieus, als dit een gevangenis is, is dit wel de raarste ooit. Waarom zouden ze ooit de sleutel van de cel, in de cel zelf leggen? Ik raap de sleutel op en maak daarmee de deur open. Als ik de gang oploop onder druk ik de neiging om hard hallo te roepen.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Amy Whitemore

'Rustig het komt goed,' hoorde ik een jongen roepen. Schichtig keek ik om mij heen. Ik keek naar de tralies en zag aan de andere kant de jongen staan die had geroepen. 'Zoek een sleutel,' zei hij. Ik keek om mij heen maar ik zag niet veel. Wat nou zoeken? Mijn adem ging weer sneller. 'Je moet kalmeren en naar een sleutel gaan zoeken,' zei hij. Ik gromde lichtjes. Kalmeren. Ik moet.. Hier weg.. Ik schrok op toen ik wat hoorde vallen vlak bij mijn voeten. 'Pak de sleutel,' zei hij. Even keek ik naar hem en toen naar de sleutel. Eventjes bleef ik verstijfd staan, maar pakte uiteindelijk toch gauw de sleutel met trillende handen. Naar eventjes te hebben gekloot bij het sloot kreeg ik hem uiteindelijk op en liep ik gehaast naar buiten. Ik ging op de grond zitten en ademde nog steeds vlug. Ik keek naar de jongen. 'Dank je,' hijgde ik zachtjes.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Austin McCall

Ik werd wakker en rekte mij eens flink uit. Ik stond op om weg te lopen. Het duurde een tijdje voordat het tot mij door drong dat ik niet thuis was of waar dan ook. Ik was in een klein ruimte. Ik keek een beetje om mij heen. In de muur zat een steen iets verder uitgestoken dan de rest. Ik friemelde er wat aan en eventjes later had ik diezelfde steen in mijn hand. In de muur zat nu een gat. Ik ging er met mijn hand er in en vond een sleutel. Zou het? Ik probeerde de slot van de tralies te openen met de sleutel. En ja hoor, de slot ging open. Fronsend keek ik er naar. Waarom zou je iemand opsluiten met de sleutel erbij?

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you