-RPG- We know we're not like normal people. ~01~ - Speeltopics

Vijf kinderen, één gedachten...
Juni 1672, Mother's Child weeshuis, een gewone plek voor buitenstaanders, een gevaarlijke plek voor de kinderen die daar wonen. Het huis is omringd door zwarte magie. De kinderen die daar wonen echter niet. Zij beschikken over een gave die hun in leven houd. Maar toch hebben ze ieder een zwakke plek. Hun verzorgers hebben smede plannen met de kinderen; Ze willen ze gebruiken voor pijnlijke experimenten om er achter te komen hoé ze zo bijzonder zijn geworden. Maar de kinderen hebben ze door.
Zal deze strijd worden gewonnen door de kinderen? Of de verzorgers...

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Ken Wolters

Ik lach even als ze tot twee keer toe het raam probeert dicht te slaan. Uiteindelijk lukt het haar. Ik sta op en sla een arm om haar heen. "Wat is er?" vraag ik dan. Er is iets met haar, maar wat...
Ik weet ook wel dat het hier flut is en dat er niets te doen is. Ik zucht een keer. "Laat maar, ik weet hoe je je voelt." zeg ik dan en laat mijn arm van haar afglijden waarna ik weer ga zitten op de stoel.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Lynn Dragonheart
"Deze plek is deprimerend" zeg ik, maar dat was eigenlijk niet alles wat er was, ik dacht eigenlijk aan mijn vader. Ik zag mezelf als 4 jarig meisje met mijn vader op de wip zitten. Ik leun tegen de muur en kijk naar het plafon, "Ik verveel me" mompel ik

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Ken Wolters

"Je bent niet de enige." zeg ik dan en sta op waarna ik naar de deur loop. "Ik ga even wat halen." zeg ik en loop weg, in mijn kamer pak ik de tol die ik als enige nog van mijn ouders heb. Het is misschien wel voor kleinere kinderen, maar ik kan me er nog altijd goed mee vermaken. Ik loop terug naar de kamer van Lynn en kijk naar de tol. DAn loop ik naar binnen en druk hem in haar handen. "Probeer hem maar te laten draaien." glimlach ik naar haar.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Lynn Dragonheart
Ken drukt een tol in mijn handen. "Probeer hem maar te laten draaien." zegt hij. Ik kijk een beetje raar naar de tol, ik ga op de grond zitten en kijk weer naar de tol. Ik had ooit zo'n tol gezien, maar nooit aangeraakt. Ik zet de tol op de grond en probeer hem te laten draaien met een simpele draai, het is bijna het zelfde als met je vingers knippen maar dat kon ik ook niet. Ik steek mijn tong uit mijn mond door de concentratie als ik het nog eens probeer.

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Ken Wolters

Ik lach even en ga op mijn knieën voor haar zitten. "Je moet het touwtje eromheen winden." zeg ik dan en kijk naar hoe ze ermee prutst. Het ziet er grappig uit, ik kom me er vroeger zo mee vermaken. Nu nog altijd, ik zal nooit vergeten hoe blij ik was als de tol bleef draaien. Het leek wel alsof ik de hoofdprijs had gewonnen. Ik schreeuwde alles bij elkaar van blijheid.
Een klein glimlachje vormt zich op mijn gezicht, iets wat zich er allang niet meer had neergezet. Ik lachte wel, maar dat was anders. Een glimlach betekend meer voor mij...

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Lynn Dragonheart
Touwtje? vind je het gek dat het niet lukt.
Ik pak het touwtje en draai hem stevig aan. Ik glimlach, nou het is eerder een big smile, als het lukt. " Het werkt!" schreeuw ik opgewonden

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Ken Wolters

Ik kijk Lynn aan en glimlach weer even.
"Ik was vroeger altijd door het dolle heen als hij bleef draaien." zeg ik dan tegen haar en kijk naar de mooie kleurtjes die de tol geeft, en hoe snel hij draait. Eigenlijk wens ik dat die tollen voor altijd konden draaien, dat ze zich nergens zorgen over hoeven te maken. Dat ze alles kunnen doorstaan.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Lynn Dragonheart
ik kijk naar de draaiende tol, naar de kleuren, zo zorgeloos.
"dat snap ik" mompel ik en kijk een beetje sip als hij stopt met tollen.
De pootjes van de gouden Schorpioen prikken in mijn huid, ik beweeg met een hand het touwtje zodat de pootjes niet meer aan mijn huid zitten.

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Keb Wolters

Ik wil net wat zeggen als de deur ineens open zwaait.
"Ken, loop mee." zegt onze 'moeder' nors. Ik sta op en kijk even naar Lynn. Dan loop ik naar 'moeder' toe en ze blaft me haar te volgen. Dat doe ik ook, langzaam loop ik achter haar aan. We komen aan bij 'vader' zijn kantoor en ik moet naar binnen. "Vader," zeg ik en buig mijn hoofd naar voor, als teken van onderdanigheid en respect.
Ik ben bang, moet ik eerlijk zeggen, ik ben altijd al bang geweest voor deze mensen. Waarom weet ik niet, het is iets dat zich in mijn aderen heeft genesteld. Vader gebaard me te gaan zitten, wat ik ook direct doe. Vragend kijk ik vader aan.
"Jonge, vertel me eens, is er de afgelopen dagen iets gebeurd. Zijn er onverklaarbare dingen gebeurd?" ik schudt mijn hoofd.
"Niet dat ik mij kan herinneren vader." zeg ik dan.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Lynn Dragonheart
Ik schrok me dood van de openslaande deur, ik schrik nog erger van de gene die erin staat. 'Moeder'. "Ken, loop mee." ik zucht opgelucht als ik weet dat ze mij niet moet hebben. Ze zijn gewoon eng, je weet niet wat er in hun hoofd omgaat en altijd van die stomme strenge regels. Een rilling loopt over mijn rug, zou alles goed gaan met Ken? Ik pak mijn schorpioen stevig in mijn hand die gegind met tintelen, ik heb hem vast te stevig vast.

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Xavier gonzalez 15 jaar moet ik foto sturen dan stuur ik morgen zit op mobiel namelijk

Mijn geheim is geheim

(Dat moet in rollentopic)

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Ken Wolters

"Je kunt gaan, stuur Lynn." zegt vader en ik knik beleefd even, dan sta ik op en loop achter moeder aan de kamer uit.
"Spreek je de waarheid wel?" vraagt ze nors en pakt me bij de kraag. Meteen knik ik hevig. "Ja moeder, echt, ik spreek de waarheid." zeg ik en kijk haar bang aan. Ze laat me los en snel ren ik richting Lynn haar kamer, snel klop ik op de deur en wacht op antwoord.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Lynn Dragonheart
ik laat het beeldje los en kijkt de kamer rond, was ik dan zo erg in gezakt tijdens het denken? De stoel leek wel veel groter. Ik schrik en kijk met grote ogen naar mijn handen. er zat een klein vachtje op en de nagels staken eruit. "IK BEN EEN RAT!" squick ik en ren een hopeloos rondje. Nog geschokter kijk ik naar de deur waar luid op word gebonkt, tenminste zo hard klinkt het

[ bericht aangepast op 20 sep 2012 - 21:28 ]

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Terugblik Xavier Gonzalez

Ik had thuis altijd leuk en gezellig. Mijn ouders waren lief en aardig en ik werd altijd verwend. Tot die ene dag ik was 6 jaar en mijn ouders zeiden we gaan even boodschappen doen. Ze zijn nooit meer thuis gekomen. Onderweg naar de supermarkt heeft een dronken automobilist hun het water ingereden ze zijn beiden verdronken.

Heden Xavier Gonzalez

Ik stond voor de deur van het weeshuis ik had hier echt geen zin in. Ik wou terug naar het houd weeshuis dat helaas door brand niet meer bewoonbaar was. Daar had ik mijn vrienden maar die werden naar andere weeshuizen gestuurd en ik stond hier. Ik raapte al mijn moeder bij elkaar en stapte naar binnen.

Mijn geheim is geheim