[RPG] Dimension Travel O5 - Speeltopics

Wezens:
• Assassin - James.
• Nychta - Athan Romanescu
• Tortura | Hidan - Andrei Shade Vaughn / Lilith.

Meisjes:
• Neiva - Willow Nastya Reyes.
• Nychta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark

Jongens:
• Exasperated - Jack Rush.
• Oromis - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Tortura | Hidan. - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

[ bericht aangepast op 18 dec 2012 - 19:59 ]

---

†

Sage Evangeline Clark

Hij gaat op de grond zitten en legt zijn hand voorzichtig op mijn schouder. Ik heb niet eens meer de kracht om die er van af te schudden. "Nee, dat vind ik niet leuk." zegt hij zachtjes, "Maar ik wilde wel dat je kapt met je gedrag en dat kan alleen zo. Je bent zo geworden door hem, dus moet ik dat weer omhoog halen." Hij zucht eventjes. "Ik vind het gemeen wat hij je heeft aan gedaan. Ik weet zeker dat je zoiets niet verdient hebt. En nee, ik zal niks door vertellen als je daar bang voor bent."
Nu wellen de tranen zacht in mij op en voor ik het weet ben ik aan het snikken. De tranen lopen over mijn arm heen en ik krimp in elkaar. "Het komt niet door hem dat ik zo geworden ben." zeg ik met een trillerige stem. "Rot gewoon godverdomme op, Damien. Dit zijn jouw zaken helemaal niet, dus bemoei je er gewoon niet mee." probeer ik hem toe te snauwen.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
James schudt met zijn hoofd. 'Hij is daar niet meer. Als hij hier is, doe je alsnog alsof je van niets weet hé,' leest hij me wat bezorgd de les. 'Ja ja, papa. Dat zal ik doen,' mompel ik met een lichte grijns op mijn lippen. 'Ik ben zo terug'. Voordat ik nog iets kan zeggen sprint James het bos in.
Ik zucht even, trek mijn knieën op en leun daar verveeld met mijn hoofd op. Mijn ogen beginnen zwaar te worden en niet veel later val ik in een lichte slaap. Als ik stem hoor schrik ik op. 'Kijk eens aan,' grinnikt James. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en zie mijn rugzak op de grond liggen. 'Dank je,' glimlach ik naar James. Ik pak de tas op, rits hem open en haal de flessen water er uit die ik op de grond zet. Daarna ga ik opzoek naar de aspirientjes, die ik helemaal op de bodem van mijn tas vind. Ik stop een aspirientje in mijn mond, draai van één van de flessen de dop eraf, neem een slok water en slik met een vies gezicht het aspirientje door. 'Gatver,' mompel ik.
Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat Xavier op James en mij af komt gelopen. Geweldig. ‘Kan ik je even spreken?’ vraagt hij emotieloos nadat hij James op zijn schouder heeft getikt. 'Was te verwachten,' mompel ik.

[ bericht aangepast op 18 okt 2012 - 19:46 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Tortura schreef:
Xavier Hush Gray, wetenschapper
Ik doe net mijn ogen dicht, tijd om rust te vinden, als iemand die rust verstoord en ik wanhopige voetstappen hoor. Een diepe, geïrriteerde zucht slaak ik terwijl mijn ogen alweer langzaam open gaan, aangezien mijn rust weer verstoord word en ik nu in staat van moord bevind. Diegene die dat veroorzaakt, wil ik dan ook uitschelden, als ik abrupt een hele bekende stem hoor. ‘Hey meiske. Ben je verdwaald?’ James, waardoor mijn ademhaling versnelt en ik zo stil mogelijk zit, omdat ik niet wil dat hij me opmerkt. Mijn ogen dwalen zich af naar wat er beneden gebeurd, naar James en een meisje met donker haar, volgens mij heette ze Amelia Stonewood, maar ik kon er ook naast zitten. Ik zat nu eenmaal in een boom, vlak boven hen. Ze hoorde in elk geval wel bij onze groep en hoewel ik naar hun toe wilde schreeuwen, deed ik het niet, nu was het beter om stil te blijven en kijken wat er zou gebeuren.
      Het meisje knikt, James grijnst. ‘Je hoort zeker bij die groep met mensen die hier eerder aankwam. Ze zijn al weer terug gegaan.’ Mijn gezicht werd doods toen hij dit zei, want het was helemaal niet zo! Om het nog eens erger te maken, ze was best vlakbij het kamp, helaas dat ze nu James tegen moest komen. Haar ogen worden groot en op dat moment verander James zijn gezicht lichtelijk. Zijn mond lijkt te groot voor zijn gezicht te zijn geworden, de tanden erin zijn een stuk scherper en dodelijker. Mijn mond zakt een stuk open als ik naar het tafereel staar, niet in staat ook maar iets te doen, aangezien ik als versteend zat toe te kijken. James schiet op haar af, drukt haar tegen de boom aan waarin ik zit en zet de rij puntige tanden in haar nek, om vervolgens een stuk vlees eraf te scheuren. Mijn hart hoor ik te keer gaan, terwijl mijn ademhaling versnelt en ik mijn hand voor mijn mond sla. Ondertussen zijn ook mijn ogen groter geworden, van schrik en walging.
      Terwijl James zich al schrokkend zich tegoed doet aan het meisje, houd ik me nog steeds muisstil. Ik wist dat hij zich tegoed deed aan mensen, hun bloed en vlees, maar nu ik dit zag… ik voelde me misselijk worden, en dan te bedenken dat ik hem nog gevoed had met mijn bloed! Fijn, hoe dom kun je wezen Xavier? James is eindelijk klaar, waarna zijn gezicht weer terug schiet in zijn oude vorm en de resten van het meisje onder een struik sleept. Alles kijk ik analyserend toe, al had ik op sommige momenten liever weggekeken. Hij sprint weg, maar nog steeds kijk ik met grote ogen naar de plek waar het net allemaal gebeurd is, om vervolgens toch behendig uit de boom te springen en de struik iets weg te duwen zodat ik de overblijfselen van het meisje zag. Het stonk verschrikkelijk, waardoor mijn neus begon te rimpelen en het mij begon te duizelen. Godver, godver, godver, kon ik enkel denken, terwijl ik weer afstand nam en terugliep naar het kamp. Toen ik daar vlakbij echter James en Willow tegenkwam, verhardde mijn gezicht even. Denk na, Xavier, wat kan je doen? Je moet iets doen! Willow weet van niets en ze zou zeker van haar stokkie gaan, mocht ze het weten en zien.
      Ik moest James niet aanvallen hiermee met Willow in de buurt, ze mocht me al niet en dit zou het enkel erger maken. Er moest een andere manier hiervoor zijn en wanneer ik een plan had bedacht, liep ik dus ook op hen af. Emotieloos tikte ik James aan, waarna mijn armen over elkaar gingen. Zijn gezicht en het monstergezicht dat ik net zag, verwarde elkaar telkens, waardoor ik dus het vertrokken gezicht van James zag. Opnieuw, opnieuw en opnieuw, ook al probeerde ik het weg te knipperen, het werkte maar voor een enkele seconde, toch probeerde ik zo emotieloos mogelijk te doen. ‘Kan ik je even spreken?’

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Damien Hunter

Ze begon te trillen en volgens mij zag ik tranen over haar arm heen lopen. Ze kromp iets in elkaar. "Het komt niet door hem dat ik zo geworden ben." zei ze met een trillende stem. "Rot gewoon godverdomme op, Damien. Dit zijn jouw zaken helemaal niet, dus bemoei je er gewoon niet mee." probeerde ze me toe te snauwen. Ik bleef zitten en bewoog geen meter. Ik begon heel voorzichtig en zachtjes haar rug te aaien. "Je wilt niet dat ik er iets over zeg, omdat je bang bent dat ik erachter kom of niet?" zei ik zachtjes. Ik had nu echt medelijden met haar. Ik vond het trouwens wel goed van mezelf dat ik haar niks aangedaan heb, anders was ik nu nog niet zover geweest. "Als je echt wilt dat ik weg ga, dan ga ik. Maar je hebt nu je kans om dingen van je ziel te praten."

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

[Aangepast, ik had Xavier's reactie over het hoofd gezien]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Willow was blijkbaar in slaap gevallen, nu wrijft ze de slaap uit haar ogen en kijkt ze even naar haar rugzak. "Dank je." glimlacht ze en ik glimlach terug. Ze pakt de tas op, ritst hem open en haalt de flessen water er uit die ze op de grond zet. Ze haalt er een wit pilletje uit, stopt die in haar mond en draait van één van de flessen de dop af, waarna ze met een slok water het ding doorslikt en een vies gezicht trekt. "Gatver." mompelt ze en ik moet er alleen maar zacht om lachen. "Niet lekker?" vraag ik, vooral omdat ik geen idee heb hoe het smaakt of wat ik ervan moet denken. Haar gezicht zei eigenlijk wel genoeg erover.
Op dat moment word er op mijn schouder getikt en nog met een glimlachje op mijn lippen draai ik me om. Dan zie ik dat het Xavier is, waardoor mijn gezicht lichtelijk vertrekt. Hij heeft zijn armen over elkaar heen geslagen en kijkt me zo emotieloos mogelijk aan, terwijl hij een paar keer knippert. "Kan ik je even spreken?" vraagt hij. Ik frons even terwijl ik probeer te bedenken waarover hij me nou weer zou willen spreken, maar ik kan niets bedenken. Ik haal losjes mijn schouders op. "Tuurlijk, brand maar los." zeg ik, erop doelend dat hij het net zo goed mag doen waar Willow bij is.

Sage Evangeline Clark

Hij blijft gewoon zitten en beweegt niet. Wel begint hij heel voorzichtig en zacht mijn rug te aaien. "Je wilt niet dat ik er iets over zeg, omdat je bang bent dat ik erachter kom of niet?" zegt hij zachtjes. "Als je echt wilt dat ik weg ga, dan ga ik. Maar je hebt nu je kans om dingen van je ziel te praten." Ik zucht haperig en trillerig. "Ik wil nergens over praten. Er hoeft niets van mijn ziel af. Laat me alsjeblieft gewoon met rust." Het laatste zeg ik wat smekerig. "Ik ben niet zoals jullie, ik heb echt geen behoefte om dingen te delen. Ik heb geen zielig leventje, oké?"

---

Your make-up is terrible

Damien Hunter

Ze zuchtte haperend en trillend. "Ik wil nergens over praten. Er hoeft niets van mijn ziel af. Laat me alsjeblieft gewoon met rust." Het laatste zei ze een beetje smekend. "Ik ben niet zoals jullie, ik heb echt geen behoefte om dingen te delen. Ik heb geen zielig leventje, oké?" Ik knikte en stond toen op. "Goed, wat jij wilt Sage." zei ik rustig en op een vriendelijke toon, "Maar ik waarschuw je wel, de volgende keer als je zo tegen me doet, zal ik niet zo aardig zijn als ik nu ben geweest." Ik draaide me om en stond op het punt om weg te lopen. "En ja, dit is aardig. Ik had je ook terug kunnen slaan toen je me aanviel, maar dat heb ik niet gedaan. Dat wilde ik niet."

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Sage Evangeline Clark

Hij knikt en staat op. "Goed, wat jij wilt Sage." zegt hij rustig en op een vriendelijke toon. "Maar ik waarschuw je wel, de volgende keer als je zo tegen me doet, zal ik niet zo aardig zijn als ik nu ben geweest." Hij daait zich om om we te lopen. "En ja, dit is aardig. Ik had je ook terug kunnen slaan toen je me aanviel, maar dat heb ik niet gedaan. Dat wilde ik niet." Ik zucht zacht.
"Ik had je niet eens gevraagd om aardig te doen of achter me aan te lopen hoor." antwoord ik er op. Ik rol me ondertussen op mijn zij en probeer de tranen weg te vegen, om ermee te stoppen. Ik wil dit helemaal, het is zijn schuld. "Ik heb ook niet gevraagt om me uit te lokken en me aan het janken te maken. Hou je nou maar gewoon bezig met jezelf. Ik red mezelf heus wel hoor." Ik veeg mijn tranen nu helemaal weg en ga weer rechtop zitten.

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper
‘Was te verwachten,’ mompelt Willow, maar dit is de eerste keer dat ik er niet op wil reageren, omdat ik nu James nodig moet spreken. Mijn ogen haal ik dan ook niet van zijn, nu toch wel ietwat, intimiderende gestalte af, al laat ik dit niet aan mijn blik zien. Met een glimlachje op zijn lippen draait hij zich om, maar als hij ziet dat ik het ben, vertrekt zijn gezicht lichtelijk. Nu vroeg ik me eigenlijk af of hij wist dat ik er was op een bepaald punt, misschien dat zijn gezicht daarom vertrekt? Of het komt gewoonweg door de seks die ik met hem had gehad. Nu ik daaraan terugdacht, bedacht ik me dat het helemaal niet zo’n goed idee was, James heeft me gewoon verleid met zijn lichaam, daar laat ik het maar op. Het was gemakkelijk hem de schuld te geven, al wist ik niet zo zeer of ik dat wilde, maar goed. Het was niet alsof hij mijn gedachten kon lezen.
James fronst even, waarna hij losjes zijn schouders ophaalt. ‘Tuurlijk, brand maar los.’ Zegt hij, erop doelend dat ik het net zo goed mag doen waar Willow bij is. Ja, dat zou hij wel willen hé, ons tegen elkaar opzetten. Willow mag me toch al niet, als zij zo graag dat monster wil geloven. Er kwam een sadistisch, kil gegrinnik over mijn lippen gerold, maar het klonk over het algemeen zeer humorloos. Ik was nu in een staat waar ik bijna nooit in te vinden was, het beangstigde mijzelf bijna. ‘Ik denk niet dat het handig is voor jou,’ zei ik tegelijkertijd, waarna er op mijn lippen een sluwe grijns te vinden was, waarna ik zijn gespierde bovenarm stevig vastpakte en hem vervolgens mee trok, bij Willow vandaan. Het ging moeilijker dan eerder en dan ik verwacht had, maar toen we uiteindelijk een stukje verderop stonden, sloeg ik mijn armen weer sterk over elkaar. Mijn ogen boorden zich kil, wantrouwend in die van hem.
‘Blijf bij Willow vandaan,’ meldde ik hem alleen. Hij zou eigenlijk moeten weten dat ik het gezien had, hoe zijn gezicht helemaal vertrokken was en hoe hij het meisje vermoordde door haar vlees eraf te scheuren. ‘Snel het bloed eraf gewassen, hé?’ vervolgde ik hem toen maar, mijn blik veroordelend.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

James - wezen

Er komt een sadistisch,kil gegrinnik over zijn lippen gerold, wat mij best vebaasd. Het klinkt vooral zeer humorloos. "Ik denk niet dat het handig is voor jou." zegt hij tegelijkertijd, waarna er op zijn lippen een sluwe grijns te vinden is, waarna hij mijn gespierde bovenarm stevig vastpakt en me vervolgens mee trekt, bij Willow vandaan. Ik werp nog even een korte blik op Willow. Natuurlijk laat ik hem niet gelijk denken dat ik maar gewillig mee met hem ga, maar uiteindelijk staan we dan toch een stukje verder op. Hij slaat zijn armen weer sterk over elkaar en ik bekijk hem vragend. Zijn ogen boren zich kil en wantrouwend in die van mij. Nu mag hij best wel eens gaan opbiechten wat er is.
"Blijf bij Willow vandaan." meld hij me alleen, waardoor ik mijn wenkbrauw optrek. Even snap ik niet waarom, is hij nog altijd zo jaloers bezig dan?
Snel het bloed eraf gewassen, hé?" vervolgt hij dan, zijn blik veroordelend. Je kan zien dat het nu tot mij doordringt en ik moet zacht lachen. In mijn ogen is een vermakelijke blik te zien. "Je weet toch dat ik ook moet eten, Xavier. Dat heb ik nu al zovaak gezegd. Liever haar dan Willow, niet?" vraag ik hem dan. "Maak je nou maar geen zorgen om haar, ik had haar ook allang kunnen opeten toen ik haar in het bos oppikte. Maar dat heb ik niet gedaan. Ik heb haar zelfs terug gebracht omdat ik me zorgen maakte om een ander wezen dat om haar heen sluipte. Ze is trouwens gevallen en heeft haar hoofd gestoten, pas maar op haar." Dit laatste zeg ik nogal beschuldigend, omdat hij niet goed op de jongeren hier past.
"Trouwens, hoor jij nou echt niets van dat geschreeuw van die twee die elkaar half aan het aanvallen zijn verder op?" vraag ik daarna en ik sla nu ook mijn armen over elkaar heen. De vermakelijke blik staat nog wel in mijn ogen, maar mijn mond is vertrokken in een harde streep, die gelijdelijk aan kleurloos word en ik hem afwachtend aan blijf kijken. Eens zien wat hij hier nu weer op te vertellen heeft. Dan dacht ik dat ik me als een verradelijke klootzak kon gedragen, met hem vergeleken ben ik nog erg aardig geweest.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
James haalt losjes zijn schouders op. 'Tuurlijk, brand maar los." zeg ik, erop doelend dat Xavier het net zo goed mag doen waar ik bij ben. Xavier grinnikt kil en sadistisch waardoor er een lichte rilling over mijn rug loopt. 'Ik denk niet dat het handig is voor jou,' zegt hij en er verschijnt een sluwe grijns op zijn lippen. Daarna pakt hij James bovenarm vast en trekt hem bij mij vandaan. Natuurlijk, ik mag het weer eens niet horen. James werpt nog een korte blik op me die ik negeer, ook al weet ik wel dat hij er niks aan kan doen dat Xavier met hem wil praten.
Wat geïrriteerd begin ik in mijn tas op zoek te gaan naar een foto van mij en mijn broer, als het goed is heb die meegenomen. Hopelijk. Ik mis eigenlijk niks uit onze eigen dimensie, alleen hem. Als ik de foto heb gevonden vloeit mijn irritatie deels weg en klem ik de foto in mijn vuist. De foto is al erg vaak opgevouwen geweest, dus dit maakt niet veel uit. Ik kijk nog even richting James en Xavier en loop dan het bos in, gelukkig niet meer echt wankelend omdat het aspirientje wel heeft geholpen. Ik heb nog maar een paar meter gelopen als ik iets roods onder een bosje zie liggen. Fronsend loop ik er naar toe en duw ik wat takjes opzij. Als ik zie wat er onder ligt slaak ik een luide gil, knijp ik mijn ogen dicht en loop ik naar achteren waarbij ik over mijn eigen voeten struikel en op de grond val. Mijn ogen houd ik nog steeds stijf dicht geknepen, ik heb nooit goed tegen bloed gekund en wat ik net zag zorgt ervoor dat ik me weer licht in mijn hoofd begin te voelen.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Damien Hunter

Ze zuchtte zacht. 'Daar gaan we weer' dacht ik bij mezelf, 'Nu gaat ze weer zeiken op me. Echt een vrouw.' "Ik had je niet eens gevraagd om aardig te doen of achter me aan te lopen hoor. Ik heb ook niet gevraagd om me uit te lokken en me aan het janken te maken. Hou je nou maar gewoon bezig met jezelf. Ik red mezelf heus wel hoor." Ik wuifde alles wat ze zei met mijn hand weg. "Ja, ja. Wat jij wilt Sage. Maar ik weet nu wel waarmee je zit en waarmee ik je kan pakken, dus hou je gedeisd tegenover mij." antwoordde ik hard terug, "Ik heb geen zin meer in je spelletjes." Met deze woorden liep ik weg van haar. Terug naar het kamp.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Sage Evangeline Clark

Hij wiuift alles weg wat ik zeg met zijn hand. "Ja, ja. Wat jij wilt Sage. Maar ik weet nu wel waarmee je zit en waarmee ik je kan pakken, dus hou je gedeisd tegenover mij." antwoord hij hard terug. "Ik heb geen zin meer in je spelletjes." Met deze woorden loopt hij weg van mij, terug naar het kamp. "Klootzak!" roep ik hem na, waarna de tranen weer over mijn gezicht rollen. Nu is het over, of ik gedraag me naar hem toe, of iedereen weet het. Ik weet niet wat nou erger is. Ik trek mijn knieën op en probeer mijn tranen wanhopig weg te vegen. Opstaan lukt nog niet helemaal, ik waag me er gewoon even niet aan. Misschien blijf ik hier wel de hele tijd, zitten en slapen. 's Nachts eten stelen van de rest. Ik kruip tegen naar de boom en ga er weer tegen aan zitten, ik heb er genoeg van. Hij kan niet verwachten dat dit me minder chagrijnig maakt.

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper
Hij bekijkt mij vragend, maar ik kan het niet naar de achtergrond zetten dat ik telkens zijn vertrokken wezen gezicht zie. Het jaagt me nog steeds iets aan. James trekt een wenkbrauw op, door wat ik heb gezegd. Het is duidelijk te zien dat hij het daarna snapt, want hij moet zacht lachen. In zijn ogen is een vermakelijke blik te zien. ‘Je weet toch dat ik ook moet eten, Xavier. Dat heb ik nu al zo vaak gezegd. Liever haar dan Willow, niet?’ Vraagt hij mij dan. Mijn blik vertrekt iets, maar verhard vervolgens, om lichtelijk te grauwen. ‘Nee, liever ik dan hun.’ Zeg ik erop, met een vastberaden, maar woedende blik.
‘Maak je nou maar geen zorgen om haar, ik had haar ook allang kunnen opeten toen ik haar in het bos oppikte. Maar dat heb ik niet gedaan. Ik heb haar zelfs terug gebracht omdat ik me zorgen maakte om een ander wezen dat om haar heen sluipte. Ze is trouwens gevallen en heeft haar hoofd gestoten, pas maar op haar.’ Dat laatste zegt hij nogal beschuldigend, alsof het mijn schuld is dat zij haar hoofd gestoten heeft. Mijn ogen rol ik kort, maar kijk hem dan weer hard aan, terwijl mijn korte nagels zich in het vlees van mijn bovenarmen dringen. ‘Je maakt je helemaal geen zorgen om haar, je bent gewoon jaloers als een ander wezen haar heeft.’ Grom ik, dit keer beschuldigend naar hem, waarna er echter een lichtelijk jaloers toontje in kwam. ‘En je vermoord haar nog wel: spelletje, seks en dan is het etenstijd voor jou toch?’ Mijn kaken verharden, terwijl ik de woorden van hem herinner. Dus hij zal nog wel seks met Willow hebben, nu maar hopen dat ze er niet, net zoals ik, intrapt.
‘Trouwens, hoor jij nou echt niets van dat geschreeuw van die twee die elkaar half aan het aanvallen zijn verder op?’ vraagt hij daarna en slaat nu ook zijn armen over elkaar heen. De vermakelijke blik staat nog wel in zijn ogen, maar zijn mond is vertrokken in een harde streep, die geleidelijk aan kleurloos word en hij mij afwachtend aan blijf kijken. ‘Ik heb het gehoord, maar ik heb ervoor gekozen het te negeren, aangezien Sage klaarblijkelijk dingen veel beter wist.’ Dacht zij ten minste, maar ik wist wel beter. ‘En ik was nog lichtelijk in shock hoe je dat meisje haar vlees eraf rukte, alsof ze niets was.’ Gromde ik expres naar hem. Toen er echter een harde gil het kamp over kwam, spitste ik mijn oren en keek in de richting waar Willow net nog zat. Weg. Zonder James nog een blik waardig te gunnen haaste ik me weg naar haar, om haar vervolgens op de grond met haar ogen dicht aan te treffen. Voorzichtig, maar wel gehaast, zette ik een paar passen richting haar. 'Willow, wat is er? Gaat het?' In mijn stem was bezorgheid te horen, terwijl ik mijn hand op haar schouder legde, als teken dat ik er was en om gerust te stellen. De plek herkende ik van het tafereel met James en het meisje.

[ bericht aangepast op 18 okt 2012 - 22:10 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Doe maar van wel ;p Heb ik ook wat te doen ^^]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered