[RPG] Dimension Travel O5 - Speeltopics

Wezens:
• Assassin - James.
• Nychta - Athan Romanescu
• Tortura | Hidan - Andrei Shade Vaughn / Lilith.

Meisjes:
• Neiva - Willow Nastya Reyes.
• Nychta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark

Jongens:
• Exasperated - Jack Rush.
• Oromis - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Tortura | Hidan. - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

[ bericht aangepast op 18 dec 2012 - 19:59 ]

---

†

No need to get angry...

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Xavier Hush Gray, wetenschapper
Willow knikt zonder iets te zeggen en leunt op mij, terwijl we langzaam terug beginnen te lopen. ‘Natuurlijk. Aangezien je de machine mooi aan het maken bent en je hulpertje ergens in het bos ligt te janken,’ zegt James sarcastisch, maar ik reageer er niet op, al wil ik dat wel heel graag. Waarom moet hij nou zo kut doen? Verdomme, zeg.
Na een tijdje lopen komen we weer bij de open plek. Zwakjes glimlacht Willow naar mij. ‘Dank je,’ fluistert zij, doelend op dat ik haar geholpen heb. Ik knik kort naar haar, een vaag glimlachje op mijn lippen. ‘Geen probleem,’ Het zou nogal aso van me zijn geweest als ik haar niet geholpen had, zo was ik niet. Aarzelend beet ze op haar lip, terwijl ze van mij naar James keek, die ons gevolgd was. ‘Heb jij haar vermoord?’ vraagt ze zo zacht dat het nauwelijks hoorbaar is.
Hierdoor kijk ik hem wel met een bepaalde blik aan, als teken dat ik het wist en nieuwsgierig naar zijn antwoord was. Anders zal ik Willow wel even de waarheid vertellen. Abrupt begint Willow in haar broekzakken te zoeken, terwijl ze met haar linkerhand nog wel mij vasthoud. Ze leek wel in paniek te raken. ‘Ik moet mijn foto terug,’ mompelt ze. ‘Ik m-moet terug,’ zegt ze zacht en half stamelend, waarop ik weer terug naar haar kijk.
‘Nee, je moet zitten,’ zeg ik haar, terwijl ik haar naar dezelfde steen als eerder begeleid. ‘Ik ga de foto wel zoeken, waar denk je dat het ligt en hoe ziet ‘ie eruit?’ vraag ik haar, voor even geef ik geen aandacht aan James, maar kijk Willow recht en belangstellend aan.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

James - wezen

Na een tijdje lopen komen we weer bij de open plek. Zwakjes glimlacht Willow naar Xavier. "Dank je." fluistert zij, Hij knikt kort naar haar met een vaag glimlachje op zijn lippen. Ik heb wel enorm het gevoel dat ik er buiten van, zoiets kan er niet echt vanaf als ik haar help, alleen maar sarcastische opmerkingen. "Geen probleem." zegt hij. Nou ja, het is ook logisch. Maar ja, ik heb ze beide geen haar gekrent. Ze zouden me dankbaar moeten zijn. Ik heb juist iemand anders opgegeten zodat ik hen niet kwaad zou doen, per ongeluk. Wat zeggen ze dan? Fuck you James, je bent te eng om bij ons rond te hangen.
Aarzelend bijt ze op haar lip, terwijl ze van Xavier naar mij kijkt. "Heb jij haar vermoord?" vraagt ze zo zacht dat het nauwelijks hoorbaar is. Hierdoor kijkt Xavier me wel met een bepaalde blik aan, als teken dat hij het weet en nieuwsgierig naar mijn antwoord is. Ik zucht even, nu weet ik wel zeker dat hij de waarheid niet zal vertellen als ik dat niet doe. Net als ik antwoord wil geven, begint Willow in haar broekzakken te zoeken. Ze lijkt wel in paniek te raken. "Ik moet mijn foto terug." mompelt ze. "Ik m-moet terug." zegt ze zacht en half stamelend.
"Nee, je moet zitten." zegt Xavier haar, terwijl hij haar naar dezelfde steen als eerder begeleid. "Ik ga de foto wel zoeken, waar denk je dat het ligt en hoe ziet ‘ie eruit?" vraagt hij haar, voor even geeft hij mij geen aandacht, maar kijkt Willow aan. Ik zucht wat geïrriteerd. "Ja, ik heb het gedaan." antwoord ik er dan gewoon tussen door. Hierna draai ik me abrupt om en begin ik weg te lopen. Ze zoeken het maar uit, ik heb niet eens meer zin in mijn spelletjes. Als ik ze tegen kom, zijn ze gewoon de klos voortaan. Geen medelijden met mensen, dat verdienen ze niet. Ik stap stevig door, de andere kant op als het lijk ligt. Al snel verdwijn ik tussen de bomen en spring ik omhoog zodat ik over de takken heen verder loop.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
Na mijn vraag aan James kijkt Xavier hem aan met een bepaalde blik die ik niet helemaal kan plaatsen.
‘Nee, je moet zitten,’ zeg hij dan tegen mij terwijl ik haar naar dezelfde steen als eerder begeleid. ‘Ik ga de foto wel zoeken, waar denk je dat het ligt en hoe ziet ‘ie eruit?’ vraagt hij en hij kijkt me belangstellend aan. Voordat ik antwoord kan geven, geef James antwoord op mijn vraag: 'Ja, ik heb het gedaan'. Met die woorden draait hij zich om en loopt hij weg, de andere kant op, niet richting de bosjes waar het lijk onderligt. Mijn mond valt een stukje op en mijn gezicht trekt bleek weg. Ik weet dat James een monster is, maar toch had ik op de één of andere manier gedacht dat hij dit niet zou doen, niet zo bruut tenminste. Stiekem had ik gehoopt dat Athan het gedaan, omdat als hij het had gedaan, ik James misschien enigszins zou kunnen vertrouwen, maar niet dus. Bij de gedachte dat hij dat ook gemakkelijk bij mij had kunnen doen loopt er een rilling over mijn rug. Ik bijt op mijn lip en kijk naar Xavier. 'Heeft hij het echt gedaan?' vraag ik zacht.
Dan bedenk ik me dat ik nog antwoord moet geven op Xavier's vraag over hoe de foto er uit ziet, maar daar over nadenken gaat nu moeizaam. 'De foto ligt ergens bij de bosjes,' mompel ik.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Amberlynn Jefferson.

Ik zuchtte en lag op mijn rug in het gras. Mijn ogen gesloten en handen achter mijn hoofdgeplaatst. Ik luisterde naar een van mijn Ipods en ik glimlachte terwijl de muziek me even wegbracht...tears don't fall. Ik hield van dat lied en op dit koment kon ik even geen beter liedje opzetten.
Damien was achter Sage aangegaan en ik had zuchtend toegekeken. Wat er ook met haar was. We hebben allemaal iets meegemaakt. De reden waarom we uitvluchtte toch? We hadden allemaal iets waar we afstand van wouden doen, allemaal waarvan we weg wilde rennen..maar het achtervolgde ons.
Iedere herinnering die we eraan hebben, ieder stemmetje dat zo bekend leek en ook ieder simpel schimmetje wat op de schaduw kan lijken van wie dan ook maakte ons gek.
We werden langzamerhand in een ingewikkelde situatie gedrongen van vriendschap, misschien wel liefde maar vooral angsten hindernissen en simpel wel de dood. Het overleven hier werd alleen maar moeilijker en als we wilde overleven moesten we wat anders hebben dan alleen vruchten en water..

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

[Khione --> Winchesterr]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Damien Hunter

Ik kwam weer bij het kamp aan en zuchtte eventjes, waarna ik bij Amberlynn ging zitten. "Ben ik weer." zei ik met een grijns. Ik keek haar aan en schudde mijn hoofd. "Sage is echt een apart geval." zei ik toen, half lachend, "Help je haar is het niet goed, doe je kut tegen haar is het ook niet goed. Volgens mij kun je het alleen maar fout doen bij haar." Ik schudde nog eens mijn hoofd en pakte een van de vruchten die nog op de grond lag. Ik nam een stevige hap en slikte het overheerlijke sap door. "Voor een andere dimensie is het eten hier toch erg lekker." grinnikte ik eventjes.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Amberlynn Lee Jefferson.

"Ben ik weer." hoorde ik en ik opende één oog. Ik glimlachte toen Damien weer bij me kwam zitten, maar hij schudde zijn hoofd. Ik fronste. "Whaddup?" zei ik met een geknepen stemmetje. "Sage is echt een apart geval." Hij lachte half en ik grinnikte. "Tja." - "Help je haar is het niet goed, doe je kut tegen haar is het ook niet goed. Volgens mij kun je het alleen maar fout doen bij haar." Ik zuchtte en haalde mijn schouders op. "Die tijd heb ik ook gehad." mompelde ik toen. "Er zal wat aan de hand zijn, maar wij kunnen haar er denk ik niet mee helpen.. Als ik genoeg mensen kennis heb moet ze er zelf overheen zien te komen."
"Voor een andere dimensie is het eten hier toch erg lekker." Hij grinnikte en ik knipoogde. "Zal wel moeten. Ze moeten hier ergens overleven." zei ik toen en keek hem aan.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Xavier Hush Gray, wetenschapper
James zucht wat geïrriteerd. ‘Ja, ik heb het gedaan.’ Antwoord hij er doodsimpel tussen door, doelend op wat ze eerder aan hem had gevraagd. Hierna draait hij zich abrupt om en begint weg te lopen. Ik kon het niet helpen en keek hem na hoe hij wegliep, ergens wilde ik hem achterna gaan om zijn arm te pakken en terug te trekken. Alleen dan zou ik het zwakke mensje zijn, en dat wilde ik absoluut niet.
Ik keek weer terug naar Willow, zo zag ik dat haar mond een stukje open valt en haar gezicht ietwat bleek wegtrekt. Vrijwel direct kniel ik bij haar neer om op soort gelijke hoogte te zijn, waarna ik een hand op haar arm leg. Ze bijt op haar lip en kijkt naar mij, ik kijk gewoonweg terug in haar ogen. ‘Heeft hij het echt gedaan?’ vraagt ze zacht, maar omdat ik de woorden niet luid op wil spreken, omdat ik dan denk dat ze helemaal flipt, knik ik enkel.
‘De foto ligt ergens bij de bosjes,’ mompelt ze, waarop ik weer knik, als teken dat ik het heb gesnapt en sta dan weer op om mijn hand vervolgens van haar arm te halen. ‘Gaat het weer een beetje dan?’ vraag ik voor de zekerheid aan haar. Je weet maar nooit, straks valt ze hier flauw of als ik net weg ben. Dat zou niet zo… handig zijn.

---

†

Willow Nastya Reyes
Xavier knielt bij me neer en legt zijn hand op mijn arm. Op mijn vraag knikt hij enkel en ik slik even. James is een wezen, of misschien beter gezegd een monster. Ik had gewoon moet weten en verwachten dat hij mensen vermoordt en eet, hoe zou hij anders moeten overleven? Voortaan trap ik niet meer in die zogenaamde bezorgde bedoelingen van hem. Hij probeert waarschijnlijk alleen maar mijn vertrouwen te winnen zodat het later makkelijker voor hem wordt om me ergens mee naar toe te lokken en bij hetzelfde te doen als bij het lijk in de bosjes. Er loopt een traan over mijn wang die ik snel wegveeg. Ik had me nooit op moeten geven voor dit en gewoon bij mijn broer moeten blijven. Oké, het is echt fijn dat ik “de echte wereld” even kan ontsnappen, maar hoe langer ik hier ben, hoe meer ik wil dat het mogelijk zou zijn om de tijd terug te draaien.
Nadat ik heb gezegd waar de foto ligt knikt Xavier en staat hij weer op en haalt hij zijn hand van mijn arm. 'Gaat het weer een beetje dan?' vraagt hij. Ik haal mijn schouders op en knik uiteindelijk. 'Zolang ik Athan of James maar niet zie wel,' mompel ik waarna ik ook opsta. 'Ik ga anders wel mee,' stel ik voor. 'Dan kom ik hun tenminste niet in mijn eentje tegen,' vervolg ik zacht.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Damien Hunter

Ze zuchtte en haalde haar schouders op. "Die tijd heb ik ook gehad." mompelde ze toen. "Er zal wat aan de hand zijn, maar wij kunnen haar er denk ik niet mee helpen.. Als ik genoeg mensen kennis heb moet ze er zelf overheen zien te komen." Ik knikte rustig. "Ik weet ook wel wat er is, maar goed. Maakt niet uit." zei ik en kapte hiermee dat gesprek af.
"Voor een andere dimensie is het eten hier toch erg lekker." grinnikte ik. Amberlynn keek me aan en knipoogde. "Zal wel moeten. Ze moeten hier ergens overleven." zei ze toen en ik grinnikte ook eventjes. "Nou, hierop kon ik voorlopig wel overleven. Zolang ik het maar niet te lang moet eten."

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

[Leven?]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Amberlynn Jefferson.

"Ik weet ook wel wat er is, maar goed. Maakt niet uit." zei hij en kapte hiermee dat gesprek af. Ik zuchtte en knikte. "We zien wel." kwam er nog vaagjes uit mijn mond. Ik draaide me op mijn buik zodat ik hem kon aankijken en ik glimlachte. "Op een één of andere manier ben ik toch blij dat we hier zijn gestrand.."
Ik trok mijn knieen op waardoor ik ging zitten en pakte even zijn om er mee te spelen. Ik beet op mijn lip. "Maar, ik ben nog blijer als we hier weg zijn." Terwijl ik mijn ogen op zijn hand had gericht voelde ik me ineens heel klein. Iets wat ik normaliter nooit had gevoeld. Deze plek, deze reis gaf me een ander gevoel. Ik gedroeg me anders, minder afstotelijk..maar toch. Ik had - hoe erg ik ook wist dat je wel mensen hier kon vertrouwen - geen vertrouwen in de mensen hier. In Damien misschien een beetje, maar toch. Ik vertrouwde hier niemand.

Athan Romanescu.

Ik gromde en had even gekeken naar Willow. Hoe had James het in hemelsnaam zo kunnen verpesten. Ik keek naar Willow en wist dat ik een andere manier moest gaan gebruiken.
Mijn hand ging naar het hangertje om mijn hals. De reden waarom ik zo ben geworden. Het kristal met de rode donkere vloeistof erin hield ik even stevig vast. Dit was mijn enige zwakke plek, misschien wel de reden waardoor ik vermoord kon worden en dat moest ik zien te voorkomen. Ik voedde me met de angsten van anderen.
Ik moest Willow maar de waarheid gaan vertellen. Wie weet wat James er wel niet heeft uitgegooid. Ik keek naar Willow en dook op uit het bos. "Willow?" ei ik toen maar en liep naar haar toe. Ze stond met Xavier en ik rolde even ongezien met mijn ogen. James was net vertrokken en ik kon zijn nek nu wel omdraaien.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

(Ik ben er een tijdje niet geweest Sorry voor het lange wachten. )

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Sage Evangeline Clark

Ik heb nog een tijdje zacht zitten snikken, uiteindelijk weer ik mezelf laten op te houden ermee en ga ik recht op zitten. Mijn natte wangen veeg ik weer af. Als hij een nog ergere versie van mij zou willen, heeft hij dat nu gekregen. Hierna zal ik voor niemand, nooit meer te genieten zijn. Als ik zeker weet dat mijn hele lichaam weer mee wilt werken, krabbel ik voorzichtig overeind en wandel ik terug het kamp in. Mijn ogen zijn rood en gezwollen, maar het boeit me nu weinig. Niemand zal er vast naar vragen en anders zullen ze er spijt van krijgen, dat weet ik wel zeker. Ik loop langs Damien en Amberlynn, langs Xavier, Willow en een jongeman die ik nog nooit eerder gezien heb. Ik zucht en bevind me uiteindelijk helemaal aan de andere kant en ga daar tegen een steen aanzitten, met mijn rug naar iedereen toe en mijn blik op de bomen gericht. Ik trek mijn lange benen op, tegen me aan en sla mijn armen er om heen. Uit mijn zak haal ik een pakje Lucky Strikes waar ik er één van op steek en op mijn dooie gemak ga zitten roken. Bwah, dat voelt nog eens goed na daarnet. Tegen Damien zal ik geen woord meer zeggen, behalve scheldwoorden dan, dat is het enige dat hij in mijn ogen verdient. Ik haat het als mensen mij zo proberen te breken, alleen Chris mag dat. God, ik mis die jongen zo erg. Ik zou wel willen dat hij nu hier is. Dan maakt het mij geen ene reet uit of hij me verrot scheld, me slaat of lief is. Zolang ik zijn stem maar hoor en hij me aanraakt dan is alles een stuk beter. Hij is de enige die het goed kan maken.

[ bericht aangepast op 8 nov 2012 - 14:06 ]

---

Your make-up is terrible