[RPG] Dimension Travel O5 - Speeltopics

Wezens:
• Assassin - James.
• Nychta - Athan Romanescu
• Tortura | Hidan - Andrei Shade Vaughn / Lilith.

Meisjes:
• Neiva - Willow Nastya Reyes.
• Nychta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark

Jongens:
• Exasperated - Jack Rush.
• Oromis - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Tortura | Hidan. - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

[ bericht aangepast op 18 dec 2012 - 19:59 ]

---

†

Oké mooi, mwhahahaha. Dat was mijn plan eerst ook, maar ik wist 't niet zeker.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Done.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

James - wezen

Zijn blik vertrekt iets, maar verhard vervolgens, om lichtelijk te grauwen. "Nee, liever ik dan hun." zegt hij erop, met een vastberaden, maar woedende blik. "Dat kan geregeld worden." antwoord ik er kil op. Als hij het zo wilt spelen, kan dat geregeld worden. Hij rolt kort met zijn ogen, maar kijkt me dan eer even hard aan, terwijl zijn nagels zich in het vlees van zijn bovenarmen dringen. "Je maakt je helemaal geen zorgen om haar, je bent gewoon jaloers als een ander wezen haar heeft." gromt hij, dit keer beschuldigend naar mij, waarna er echter een lichtelijk jaloers toontje in komt. "En je vermoord haar nog wel: spelletje, seks en dan is het etenstijd voor jou toch?" Zijn kaken verharden zich weer en ik grinnik opnieuw kort. "Dat heb je goed onthouden zeg. Waarschijnlijk zal het zo ook wel gaan ja. Bij jou zijn we al een stuk verder gevorderd, is het niet?" vraag ik sarcastisch.
"Ik heb het gehoord, maar ik heb ervoor gekozen het te negeren, aangezien Sage klaarblijkelijk dingen veel beter wist. En ik was nog lichtelijk in shock hoe je dat meisje haar vlees eraf rukte, alsof ze niets was." gromt hij expres naar mij. "Ze was ook niks." antwoord ik koel. Dan klinkt echter een harde gil door het kamp heen. Ik hoor gelijk dat het Willow is. Mijn ogen vliegen over de open plek, maar ze is er niet meer. Zonder mij nog een blik waardig te keuren, smeert hij hem al gehaast naar haar toe en ik volg hem. Ze ligt met haar ogen dichter op de grond en ik kijk even om mij heen. Er is niets hier, behalve dan... Natuurlijk. Voorzichtig, maar wel gehaast, zet Xavier een paar passen richting haar. "Willow, wat is er? Gaat het?" In zijn stem was bezorgheid te horen, terwijl hij zijn hand op haar schouder legde, als teken dat hij er is en om gerust te stellen. Ik rol met mijn ogen, nu kan hij het ineens wel.
Ik zucht, sla mijn armen over elkaar en blijf op een afstandje staan. Ik hou de boel goed in de gaten, mijn ogen schieten heen en weer en mijn gehoor staat op scherp. Je weet meer nooit wie of wat hierop af komen. Ik had de overblijfselen ook een stuk verder moeten verstoppen. Wie weet laat Athan nu wel zijn ware aard zijn als hij komt, dat moeten we absoluut niet hebben.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
Zelfs met mijn ogen dicht zie ik het nog voor me, maar toch doe ik mijn ogen niet open. Ik probeer mezelf te kalmeren door aan andere dingen te denken maar door de vieze lucht wil dat niet lukken.
'Willow, wat is er? Gaat het?' hoor ik een stem ineens zeggen waardoor ik op schrik. Xavier. Het lijkt alsof er bezorgdheid in zijn stem te horen is maar de kans is groot dat ik me daar in vergis. Zijn hand legt hij op mijn schouder wat me ietsjes laat kalmeren maar niet veel, omdat ik het raar vind dat hij ineens zo doet.
'De bosjes,' is het enige wat ik op een zachte toon mompel. Het kan best zijn dat het lijk, als je het nog zo mag noemen, wat in de bosjes ligt bij onze groep hoorde, maar ik zou niet weten wie en dat maakt hij alleen maar erger. Voor een paar seconden open ik mijn ogen en zie ik dat James op een afstandje staat. Dan valt mijn blik op het rode in de bosjes en knijp ik gelijk mijn ogen weer dicht. Met mijn hand pak ik Xavier's hand die op mijn schouder ligt vast zodat ik die als steun kan gebruiken om onhandig omhoog te krabbelen. Als ik zeker weet dat ik met mijn rug naar de bosjes toe sta open ik voorzichtig mijn ogen. Er dansen zwarte vlekken voor mijn ogen en ik leun tegen een boom om te zorgen dat ik niet omval of in elkaar zak. 'Er ligt iemand in de bosjes,' piep ik. Mijn onderlip begint te trillen en er springen tranen in mijn ogen. 'Ik wil hier weg,' zegt ik zacht, niet alleen doelend op deze plek, maar ook uit deze dimensie, waar ik geen idee heb wie ik en wel en niet kan vertrouwen.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Xavier Hush Gray, wetenschapper
‘Dat kan geregeld worden.’ Antwoord hij er kil op, waar ik hem enkel een harde, spottende blik op geef. Hij grinnikt opnieuw kort na mijn woorden, hij moet het wel heel vermakelijk vinden, zeg. ‘Dat heb je goed onthouden zeg. Waarschijnlijk zal het zo ook wel gaan ja. Bij jou zijn we al een stuk verder gevorderd, is het niet?’ vraagt hij sarcastisch, waarop ik grom. ‘Godver,’ schold ik, terwijl ik mijn blik kort afwendde, ‘Ik zei nog zo dat je me kon vermoorden, maar je deed het niet.’ gromde ik naar hem, waarbij ik hem een flinke duw tegen zijn borstkas gaf. ‘Ze was ook niks.’ Antwoordde hij koel, nog op het meisje dat hij vermoord had. Hierna rende ik al snel naar Willow toe, te walgend om James ook maar aan te kijken.
Willow schrik lichtelijk wanneer ik tegen haar begin te praten. ‘De bosjes,’ is het enige wat ze mompelt en ik knik, ook al kan ze het niet zien. Ik weet het, had ik willen zeggen, maar het leek me geen goed antwoord, dus deed ik het niet. Na een paar seconden opent ze haar ogen, waarna ze haar ogen over een gestalte achter me laat glijden, James, om vervolgens haar blik weer te richten op de overblijfselen in het bosje. Hierdoor knijpt ze gelijk haar ogen weer dicht. Ze pakt abrupt mijn hand vast die op haar schouder ligt, zodat ze deze als steun kan gebruiken om, onhandig, omhoog te krabbelen. Ik span mijn spieren kort aan om haar zo omhoog te helpen. Nu staat ze met haar rug naar de bosjes, waardoor ze haar ogen weer opent. Even leunt ze tegen een boom aan, alsof ze elk moment in elkaar kan storten, waarbij ik gelijk mijn hand op haar rug leg en haar arm vastpak, zodat ze nog wat steun heeft.
‘Er ligt iemand in de bosjes,’ piept ze, terwijl haar onderlip begint te trillen en er tranen in haar ogen springen. ‘Amelia Stonewood,’ mompel ik dan zachtjes, als teken dat ik het weet wat ze bedoeld en ook wie het is. Ze hoorde bij ons groepje. ‘Ik wil hier weg,’ zegt ze zacht, niet enkel doelend op deze plek, maar ook de dimensie. Ik zucht even diep, maar ga wel direct op actie over. ‘We gaan terug naar het kamp goed?’ zeg ik haar dan, een bezorgde en geruststellende toon in mijn stem, terwijl ik haar voorzichtig met het lopen help en James niet aan kijk, maar mijn kaak verstrakt iets wanneer we hem passeren. ‘Alles komt goed…’ fluister ik zachtjes. Ooit…

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

James - wezen

Op mijn kille antwoord geeft hij me alleen een harde, spottende blik. Natuurlijk, wat anders. Hij gromt. "Godver." scheld hij, terwijl hij zijn blik kort afwend. "Ik zei nog zo dat je me kon vermoorden, maar je deed het niet." gromt hij naar me, waarbij hij me een flinke duw tegen mijn borstkas geeft. Het doet mij toch niets, ik blijf gewoon staan. Willow schrik lichtelijk wanneer Xavier tegen haar begint te praten. "De bosjes." is het enige wat ze mompelt en hij knikt, ook al kan ze het niet zien. Ze weet het, alleen niet wie het gedaan heeft. Athan is op het moment een makkelijk doelwit om de schuld te geven, tenzij Xavier anders in zijn hoofd heeft, wat me erg waarschijnlijk lijkt. Na een paar seconden opent ze haar ogen, waarna ze haar ogen over mij te laten glijden. Ik richt mijn ogen een enkele seconde om haar, om vervolgens weer om mij heen te kijken.
Ze krabbelt omhoog met behulp van Xavier en leunt tegen een boom aan. Ik maak me nu wel lichtelijk zorgen om haar, het lijkt net alsof ze elk moment in kan storten. Dat allemaal van een beetje bloed en vlees? "Er ligt iemand in de bosjes." piept ze en rol met mijn ogen. Natuurlijk, wat anders? "Amelia Stonewood." mompelt Xavier dan zachtjes, als teken dat hij weet wat ze bedoeld en ook wie het is. "Ik wil hier weg." zegt ze zacht, niet enkel doelend op deze plek, maar ook de dimensie. "We gaan terug naar het kamp goed?" zegt hij haar dan, een bezorgde en geruststellende toon in zijn stem, terwijl hij haar voorzichtig met het lopen helpt en mij niet aan kijkt, maar zijn kaak verstrakt iets wanneer ze me passeren. "Alles komt goed…" fluistert hij zacht.
Ik zucht en wandel op mijn gemak erachter aan. "Natuurlijk. Aangezien je de machine mooi aan het maken bent en je hulpertje ergens in het bos ligt te janken." merk ik sarcastisch op achter hem. Ik krijg wat van hem, eerst is alles lief en aardig, dan word hij zelfs jaloers en nu... Schijnheil. Ik zeg er toch ook niets van als zij dieren eten. Ik brom wat chagrijnig als ik achter ze aan loop, al heb ik niet echt een idee waarom ik dat doe

[Sowwy, ik moet echt weg nu. Ben morgen terug.]

---

Your make-up is terrible

(Ik heb genoeg gemist. Eindelijk op mijn laptop en VAKANTIE. Maar dus kan iemand me een samenvatting geven? )

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

[Ik heb Sage gebroken en ben dingen over haar te weten gekomen en dat was het wel zo'n beetje voor mijn personage. Damien is nu weer op weg naar het kamp.]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

(Aha)

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

[Eh oké samenvatting. Willow liep terug naar het kamp met James maar struikelde waardoor ze last heeft van haar hoofd en pols. Ze was haar tas vergeten dus James ging die voor haar halen. Onderweg kwam hij Amelia tegen en voedde zich van haar, Xavier heeft dat allemaal gezien. Toen James weer bij Willow stond wilde Xavier met James praten en vertelde hem dat hij weet dat James dat meisje heeft vermoord. Willow vond het irritant dat ze haar er weer buiten hielden en ging een stukje lopen. Ze vond de restjes van Amelia, moest gillen en is nu overstuur, Xavier probeert haar te helpen en James, tsja weet ik niet echt xd En Sage en Xavier hebben ruzie.

Volgens mij is dit het ongeveer]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Willow Nastya Reyes.
Xavier had gelijk zijn hand op mijn rug gelegd en mijn arm vastgepakt, wat fijn is omdat ik nu wat steun heb. Nadat ik heb gezegd dat er iemand in de bosjes ligt mompelt Xavier een naam, wat moet betekenen dat hij al wist dat ze daar ligt, en misschien ook wel weet wie heeft gedaan, wie weet hij het zelfs gedaan. Ik probeer de vraag over mijn lippen te krijgen wie het heeft gedaan maar het lukt niet. Vanuit mijn ooghoeken zie ik James met zijn ogen rollen. Zou hij het gedaan hebben? Of misschien toch Athan?
Xavier slaakt een diepe zucht. 'We gaan terug naar het kamp goed?' vraagt hij, met een bezorgde en geruststellende toon in zijn stem. Ik knik zonder iets te zeggen en leun op hem terwijl we langzaam begin te lopen. Xavier's kaak verstrakt als we langs James lopen. Zal dat zijn omdat hij heeft gezien of weet dat James misschien de dader is, of hebben ze net ruzie gehad om iets, toen ze zo nodig met z'n tweeën moesten praten? 'Alles komt goed,' fluistert Xavier. 'Natuurlijk. Aangezien je de machine mooi aan het maken bent en je hulpertje ergens in het bos ligt te janken,' zegt James sarcastisch. Ik werp een blik naar achteren, op James. Waarom doet hij nu ineens weer zo? Net was hij nog aardig. Ik zucht zacht en kijk dan weer voor me, zodat ik kan zien waar ik loop en niet weer struikel.
Na een tijdje lopen komen we weer bij de open plek. Ik glimlach zwakjes naar Xavier. 'Dank je,' fluister ik, doelend op dat hij me geholpen heeft met het lopen. Liever zou ik hem nu loslaten maar ik ben er niet zeker van of ik dan wel overeind blijf staan en blijf Xavier vasthouden. Aarzelend bijt ik op mijn lip en kijk ik van Xavier naar James, die ons blijkbaar gevolgd is. 'Heb jij haar vermoord?' vraag ik zo zacht aan James dat het nauwelijks hoorbaar is.
Net wilde ik mijn ogen niet open doen maar nu wil ik ze niet meer dichtdoen, omdat ik dan het beeld weer voor me zie. Er staan nog steeds tranen in mijn ogen en mijn gedachten dwalen af naar Noah, mijn broer en William, mijn vader, zover ik hem mijn vader kan noemen. Er glijdt een traan over mijn wang die ik snel wegveeg. Dan realiseer ik me iets: waar is de foto? Ik kijk naar mijn handen maar daar zie ik de foto niet. Ik voel met mijn rechterhand in mijn broekzakken terwijl ik met mijn linkerhand nog steeds Xavier vast houd, maar ik vind niks. Ik begin nu lichtjes in paniek te raken. Die foto is haast de enige foto die ik heb van me broer en mij samen. 'Ik moet mijn foto terug,' mompel ik. Waarschijnlijk, en hopelijk, ligt die ergens in het bos...straks ligt die bij de bosjes! Gelijk krijg ik het beeld weer in mijn hoofd en schud ik snel met mijn hoofd, in een poging het weg te krijgen, wat deels lukt. Ik wil niet terug daarnaar toe, maar ik wil die foto al helemaal niet kwijt. 'Ik m-moet terug,' zeg ik zacht en half stamelend.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Little bump

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Er is gister nog gepost..
Ik ben nu even met een andere RPG bezig, waar ik eerst de gehele tijd geen inspiratie voor had.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Het was alleen maar om hem op mijn eerste pagina van mijn topics te houden

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Dat hoeft niet, is onnodig.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.