RPG De wolven stam RPG - Speeltopics

VOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOL

Er zijn legendes over stammen in het bos, de mensen daar kunnen veranderen in wolven. Niemand mag ooit weten dat deze waar zijn...

Het is een grote gemeenschap en iedereen gaat goed met elkaar om, maar er zijn regels. De jongens moet een gezellin (vriendin) vinden voor het einde van de zomer en dat is nog maar 1 week! Geen van hem heeft de moed gehad een van de meiden te vragen, maar als ze het niet doen worden ze verbanne dus de tijd dringt...

Dit RPG speeld zich af in een tijd van jagen en verzamelen, houd daar rekening mee. Dit betekend: Geen mobiel, Geen ipod, ect.


meiden: 3/3
May
Tarah April Christison
Renn



jongens 3/3
Jayy
Kilian
Skull Seraph

[ bericht aangepast op 29 okt 2012 - 16:22 ]

yeaaaahh!

Tarah

Wat had hij?
Ik veranderde en beet in zijn been nog voor hij de man losliet. Natuurlijk waren ze beiden in fout, maar ik wist dat Skull sowieso zou winnen en als ik niets zou doen er sowieso doden zouden vallen.
Ik veranderde terug en liet hem mijn tanden zien - een vreemd wolventrekje.
'Tegen ouderen kun je wel, he,' siste ik, 'als je wil vechten, kom maar op dan.'
Ik wist niet of dat hem zou afkoelen, maar hij moest bij zinnen gebracht worden.
Ik veranderde terug en stond grommend voor hem. Ik kon hem wel aan.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik kijk naar Tarah en laat de oudere los,
Een duivels glimlachje vult mijn gezicht,
Een verandering van gedachtes lieten mij deels bij zinnen komen,
Ik zou Tarah nooit pijn doen, ik zou dr beschermen....
Ik grijp mijn hoofd vast waarna ik op mijn knieën val, een grom verlaat mijn mond,
Ik sprint de tent uit waarna ik verander en het bos in ren, ik had een konijn rauw gegeten, dat was mijn fout.
Het bloed van het beest en het bloed van die oudere, dat was wat mij weer zo duister had gemaakt.

Tarah

Wat had hij nu toch?
Ik schoot achter hem aan het bos in.
'Ga je nog vechten of wat?' liet ik hem via mijn gedachten weten.
Ik kon zijn zwarte staart nog net voorbij een rots zien glippen, waardoor ik er moeiteloos overheen sprong en voor hem landde.
Ik had mijn bovenlip opgetrokken en keek hem zo nog boos aan. 'Wat zal het zijn?'

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik kijk dr aan en verander terug.
'Ik vecht niet met jouw' ik loop langs dr waarna ik bij het meer kom,
Ik loop er langzaam in waarna ik het water langs mijn lichaam laat gaan.
'Je bent beter af zonder mij, je kent mijn volledige verleden niet, waarom ik anders ben' ik draai mij even naar dr toe,
'Misschien dat ik inderdaad gewoon beter af ben als ik dood ben' ik glimlach even waarna ik het water in duik,
Ik zwem richting de waterval waarna ik de grot in ga, ik klim op de rand en begin tegen de wand aan het einde te slaan,
stukken steen kwamen los en de grot werd weer iets groter,
Zoals het elke keer werd als ik mijzelf verloor in mijn woede en de duisternis.
Ik blijf op de wand inslaan tot er allemaal stukken steen naast mij liggen en mijn vuisten met bloed bedekt zijn.

Tarah

'Ben ik niet goed genoeg of wat?' riep ik toe toen ik terug veranderde.
Hij mompelde nog iets over hoe ik beter af zou zijn zonder hem en iets over dood.
Hij verdween achter de waterval, de grot in.
Ik zakte als een zielig hoopje in elkaar en de tranen liepen over mijn wangen. Hij kon me waarschijnlijk toch niet horen door die muur van water die ons scheidde.
Wat moest ik nu doen? Wat als hij iets stoms zou doen in die grot. Ik zou het mezelf nooit vergeven. Maar als er hij niets deed kon ik hem beter alleen laten. Dus ik bleef zitten en huilen.
Hij wist niet half hoeveel beter mijn leven was nu hij er deel van uit maakte.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik laat mijzelf tussen de rotsblokken zakken,
Ik merkte dat de grot een stuk groter was geworden,
Het was begonnen met een riggel, maar nu was het een hele grot waar je zowat in kon leven.
Ik zucht even en begin langzaam de rotsblokken in het water te gooien,
Als ze allemaal weg zijn sprint ik zelf het water in, ik zwem onder de waterval door waarna ik in het midden van het meer omhoog kom.
Ik merk Tarah op, dat ze er nog zat, ik zucht even en zwem rustig naar dr toe.
'Het... Het spijt me, ik... Ik verlies mijn controlle soms nog wel is....' ik zucht even en ga naast dr zitten.

Tarah

'Maakt niet uit, Skull.' Ik veegde mijn tranen weg. 'Het is niet jou schuld, althans niet helemaal.'
Ik wierp een blik op zijn bebloed handen en nam ze in de mijne.
'Doe dit jezelf toch niet aan... Je weet dat als er iets is, dat je altijd bij me terecht kan, toch?'
Ik wreef met mijn hand het haar uit zijn gezicht.
Ik hoopte toch dat hij dat wist. En anders kon ik nog altijd dreigen met dat gevecht.
Ik drukte mijn lippen zacht tegen zijn wang en keek vervolgens even naar de grond. Een klein zuchtje verliet mijn lippen.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even naar dr,
'Wees maar gerust, het gebeurd alleen als ik bloed proef' ik kijk dr even aan.
Ik zucht even 'Maar dat gebeurt telkens als ik zelf even niet oplet of erge honger heb' ik kijk naar de lucht waarna ik een deuntje fluit.
Vogels in de omgeving fluiten terug en ik glimlach even.
'Ik ben juist weg gegaan bij de stam omdat jij wilde vechten tegen mij, dat is een ding wat ik nooit zal doen, jouw pijn doen' ik glimlach even naar dr.

Tarah

Een grijns verscheen op mijn gezicht. 'O ja? Mij pijn doen? Is het misschien in je opgekomen dat ik jou óók pijn zou kunnen doen?'
Ik draaide even met mijn ogen. Geen idee hoe ik ook dit moest gaan uitleggen aan mijn ouders. Wat kon ik zeggen: 'Sorry, maar Skull wordt gek als hij bloed proeft.'
Dacht het niet. Het kon me ergens niet echt schelen wat ze van hem dachten. Ik wist waarom hij zo was en dat hij er niet veel aan kon doen. En ik hield van hem.

(Ik ga slapen, slaapwel.)

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even,
'Misschien, maar dat is voor later' ik geef dr een kus op dr wang,
'En je ouders, daar praat ik wel mee. Ze weten al deels hoe ik ben' ik glimlach waarna ik op sta.
'Misschien is het beter als ik vannacht niet bij de stam slaap' ik kijk even naar de lucht,
Misschien was het inderdaad beter als ik vannacht ergens anders sliep, even in de buiten lucht,
Misschien was het donkere bos de perfecte plek voor nu, het was er rustig, vredig en het beste van allemaal, donker.
Ik glimlach even naar Tarah 'Voor jouw is het beter als je gewoon naar de stam gaat zometeen, of vannacht pas' ik glimlach even,

Tarah

"Wat? Nee, dat wil ik niet," beaamde ik. "Het kan allemaal wel beter zijn maar ik laat jou hier niet alleen. Als ze jou weg willen, moeten ze er maar mee leren leven dat ik ook weg ga."
Ik beet even op mij onderlip en ging op een dichtbij staande rots zitten. Hij kon zeggen wat hij wou, maar ik ging hem hier niet alleen laten. Er kon altijd wat gebeuren. Wie weet kregen de jagers opeens het geweldige idee om vannacht de boel eens op stelten te zetten.
Ik was overbezorgd en ik wist dat ik dat niet moest zijn, hij was tenslotte Skull en hij kon een nachtje alleen wel aan, maar ik waarschijnlijk niet. Ik had zo'n voorgevoel dat als ik alleen terug ging, ze mij daar zouden houden en Skull zouden verjagen. Of toch iets in die aard.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even en draai me naar Tarah toe,
'Zorgen maken om iemand die meer dingen op zijn geweten heeft dan een normaal persoon, dat is niet het slimste Tarah' ik glimlach even,
Ik haal mijn hand door dr haren heen en geef dr een zoen op haar voorhoofd,
'Voor vannacht is het slimmer als je bij je ouders slaapt, als ze mij willen verstoten dan kom ik je zekers halen, dat beloof ik je' ik glimlach weer naar dr.
Misschien was het voor vannacht wel beter dat de stam mij even niet in hun midden had.
'En vertrouw mij Tarah, al moet ik die hele stam uitroeien om samen te zijn met jouw, dan doe ik dat, hoeveel bloed er ook moet vloeien, ik zal er altijd zijn voor je' ik glimlach en draai mijzelf weer om waarna ik rustig wegloop.

Tarah

"Zo ver hoef je nu ook weer niet te gaan, hoor," lachte ik. "En ik weet het. Maar ik heb gewoon geen zin in gezeur van wie dan ook, terug in de stam."
Ik zuchtte. Hij had waarschijnlijk gelijk, misschien was het beter zo. Voor vannacht dan. Maar ik miste hem nu al naast me.
"Dus," zei ik. "Geen rauwe dingen meer voor jou, he?"
Spijtig, want ik was al niet de beste kok. Dingen opwarmen kon ik misschien nog net. Ik raapte wat takken bijeen en gooide ze op een hoopje, zodat hij een vuur kon maken, mocht hij willen.
Ik plantte nog een kus op zijn wang. Het was nog maar net middag, dus ik kon nog een halve dag bij hem zijn.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even,
'Wees maar gerust, ik doe dat soort dingen alleen als ik werkelijk honger heb' ik kijk even naar de lucht,
De stam zou waarschijnlijk in rep en roer zijn maar dat kon mij op het moment niks schelen,
Ik weet dat een van de oudere het opneemt voor mij omdat die voor mij gezorgd had het laatste jaar.
Ik glimlach even en kijk dan naar de takken, ik pak ze bij elkaar waarna ik een vuur maak.
'Wees maar gerust, ik kan koken' ik glimlach even waarna ik een tak pak en hem met een van mijn nagels scherper maak.
Ik duik het water in waarna ik een paar minuten later met was vissen eraan weer aan de kant kom.
Ik leg de tak boven het vuur waarna ik naast Tarah ga zitten en mijn arm om dr heen sla.
'Ik hou van je' zeg ik waarna ik dr een kus op dr wang geef.

Tarah

Ik keek naar de grond. "Ik ook van jou," fluisterde ik.
Ik leunde zacht met mijn hoofd tegen zijn schouder aan en begon een deuntje te neuriën. Muziek was een van de weinige dingen die me vrolijk maakte.
Ik stopte abrupt met neuriën en kuchte. De zin om terug naar de stam te gaan ontbrak, maar een hele namiddag niets doen zat er ook niet in.
"Skull..." Ik wrong me uit zijn greep en stond recht. "Ik denk dat ik maar eens terug ga. Kijken hoe het daar zit en zo. Ik kom straks nog wel eens terug."
Ik bukte en drukte een kus op zijn voorhoofd. Straks kon laat zijn, maar ik moest nog een paar dingen regelen. Bijvoorbeeld de situatie uitleggen aan mijn ouders, zorgen dat iedereen bedaarde en vooral dat Skull niet overal de schuld voor kreeg. Hij was niet begonnen.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov