RPG De wolven stam RPG - Speeltopics

VOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOL

Er zijn legendes over stammen in het bos, de mensen daar kunnen veranderen in wolven. Niemand mag ooit weten dat deze waar zijn...

Het is een grote gemeenschap en iedereen gaat goed met elkaar om, maar er zijn regels. De jongens moet een gezellin (vriendin) vinden voor het einde van de zomer en dat is nog maar 1 week! Geen van hem heeft de moed gehad een van de meiden te vragen, maar als ze het niet doen worden ze verbanne dus de tijd dringt...

Dit RPG speeld zich af in een tijd van jagen en verzamelen, houd daar rekening mee. Dit betekend: Geen mobiel, Geen ipod, ect.


meiden: 3/3
May
Tarah April Christison
Renn



jongens 3/3
Jayy
Kilian
Skull Seraph

[ bericht aangepast op 29 okt 2012 - 16:22 ]

yeaaaahh!

Tarah

Het vel van een of ander everzwijn knarste tussen mijn puntige snijtanden. Het was al een tijdje geleden dat ik nog everzwijn had gegeten, waardoor ik nogal ongeduldig het vel van het beest probeerde af te trekken.
Toen ik eindelijk een gat had gemaakt begon ik goedkeurend te eten, terwijl het bloed langs mijn wangen afliep en aan de haren bleef hangen.
Het was een nogal koude nacht voor een zomernacht te zijn, het naar schatting al bijna ochtend. Volgens mij kon het elk moment gaan regenen.
Ik deed mezelf tegoed aan het beest tot mijn maag gevuld was, ook al was er nog geen twee vierde van opgegeten. Misschien moest ik het ding mee naar de stam sleuren, maar ze hielden daar niet van rauw vlees, net zo min als ik ervan hield om vlees op te warmen. Het nam gewoon veel te veel tijd in beslag en ik had wel wat beters te doen.
Toen ik aan de rand van het bos kwam, begonnen de eerste druppels te vallen. Ik veranderde terug en sloop terug de tent in om nog even te slapen. Starend naar het dak liet ik me op de hooibalen vallen en trok ik het deken over me heen.

[Hoeveel dagen trouwens nog tot het einde van de week? Ik ben de tel een beetje kwijt ]

[ bericht aangepast op 26 nov 2012 - 17:10 ]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

{ I dunno o.o Zullen we er gewoon 2 dagen nog van maken ofz? }

Skull

Ik zucht even,
Mijn maag begon nu te erg te knorren,
Ik verander waarna ik mijn neus de rest laat doen,
Al snel had ik een nieuwe prooi gevonden,
Ik lik langs mijn lippen waarna ik erop af sprint,
Als ik het tussen mijn tanden heb merk ik pas dat het een hond was,
JAGERS!!
Ik grijns even,
Jagers.... Hoe makkelijk wil je iets als prooi hebben,
Ik neem een hap van de hond waarna ik het tegen een boom gooi,
Ik lik het bloed deels van mijn vacht af waarna ik in een van de vele bosjes spring en mijzelf verstop in de duisternis,
Door mijn vacht was dit te makkelijk.
Als ik de groep jagers langs zie lopen grijns ik,
5 jagers in totaal en ze stonden alle vijf dicht bij.
Ik spring uit de bosjes waarna ik met mijn klauwen het bloed alle kanten op laat schieten,
Als ik ze allemaal vermoord heb lik ik mijn klauwen even af,
Dat was heerlijk rustgevend.
Ik verander terug waarna ik rustig naar de stam loop,
De regen die deels op mijn half naakte lichaam valt zorgt ervoor dat het bloed meer en deels van mijn lichaam af is.
Als ik bij de stam kom kijk ik even rond en klim dan de boom in naast Tarah en mijn tent,
Ik wilde vannacht weer op de oude manier slapen, in de boom.

[Is goed!]


Tarah

Ik klom de tent weer uit toen het nog harder was beginnen te regenen.
Volgens mij was het wel al ongveer ochtend.
Toen ik me uitrekte hingen er twee geuren in de lucht; die van Skull en die van bloed. Met andere woorden: Skull had iets of iemand vermoord. Maar waar hing hij dan uit?
Ik draaide een beetje roekeloos om mijn as. Toen ik nog steeds niets kon vinden liep ik verder en legde ik me neer bij het kampvuur.
De stortregen doorweekte mijn kleren en mijn haar. Waarschijnlijk zou ik morgen wel verkouden zijn, maar dat kon me niet schelen. Het voelde goed om zo te liggen, terwijl de regen mijn zicht vertroebelde en alle geuren die er hingen wegspoelde. Enkel die van Skull bleef hangen. Hij moest echt in de buurt zijn, dat kon niet anders.

[ bericht aangepast op 27 nov 2012 - 23:02 ]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

De geluiden vanuit de tent deden mij deels opkijken,
Tarah was blijkbaar wakker geworden,
Ik zucht alleen even en klim wat hoger de boom in,
Als ze buiten de tent ietsjes rond kijkt en ik deels dr neus zie snuffen glimlach ik even,
Ze had mijn geur dus opgevangen.
Ik bekijk dr vanuit de boom, de bewegingen die ze maakte, de manier waarop ze liep, alles wat ze deed was magisch.
Als ze bij het kampvuur gaat liggen glimlach ik even,
Ze bleef mijn geur ruiken, ik merkte het gewoon aan de manier waarop dr neus bewoog.
Ik spring geruisloos uit de boom waarna ik rustig richting Tarah loop.
'Lekker geslapen schoonheid?' fluister ik in dr oor terwijl ik glimlach.

Tarah

'Dus daar zat je de hele tijd,' ik glimlachte. 'En ja, jij?'
Eerlijk gezegd was ik nog steeds moe, maar dat was ik altijd na mijn nachtelijke uitstapjes.
Ik kon mijn ogen niet van zijn goddelijke bovenlijf houden. Hoe hard ik ook probeerde naar zijn mooie gezicht te kijken, ik kon het niet.
De littekens maakten het af, het gaf hem iets ruigs en iets wijs.
Hoewel hij er niet ouder uitzag dan hij was, zag hij er ook wijs uit, zelfs met zijn shirt aan.
'Lekker gegeten?' vroeg ik met een glimlach. Hij had iets neergehaald, dat kon ik nog steeds ruiken, ik kon alleen niet plaatsen wat.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even en ga naast dr zitten,
'Ja ik heb deels geslapen' ik gaap even en leg mijn arm om Tarah heen,
'En ja ik heb ook heerlijk gegeten, maar wees maar niet bang, ik heb mijzelf onder controle' ik glimlach even en geef dr een zoen op dr wang,
'Misschien was ik te snel van stapel gelopen toen ik bij je ouders zat, het spijt me Tarah' ik zucht even en kijk naar de lucht,
De nacht was het mooiste wat er was, de stilte, de rust, en helemaal niemand die je stoorde.

Tarah

"Misschien," zei ik zacht. "Maar ze staan toch aan jou kant."
Ik duwde hem met zijn rug tegen de grond en nestelde me in zijn warme armen.
Het was een heldere nacht, sterren fonkelden aan de hemel terwijl de regen met bakken uit de lucht viel en ons beide zeiknat maakte.
Ik had geen idee waarom we hier zo lagen, in de felle regen, maar moest daar een reden voor zijn? Het was leuk, gezellig en het was eens iets anders dan die clichématige zonsondergangen.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik grijns even,
Misschien was het wel beter zo,
De rust die de nacht bracht was helpende aan de woede die ik altijd kreeg door het bloed,
Ik speel met Tarah dr haren waarna ik dr zachtjes in dr nek bijt,
Ik grijns even waarna ik weer rustig ga liggen,
'Als het ooit werkelijk mis gaat, zou je dan hier blijven of weg gaan?' ik kijk dr even aan terwijl mijn hoofd op het hout leunt,
Ik wist van de jagers, dat ze nu werkelijk op jacht waren naar ons, maar hoe lang zou het duren voordat ze ons gevonden hadden....

Tarah

"Hangt er vanaf..." Ik draaide mijn hoofd zodat ik hem kon zien. "Maar ik zou sowieso altijd bij jou blijven."
Met hem blijven betekende niet dat ik het altijd met hem eens zou zijn, maar ik zou altijd trouw aan hem blijven.
Ik glimlachte en keek terug voor me uit. De maan begon langzaam te zakken. Het zou niet lang meer duren voor de zon op zou komen. De regen viel nog steeds met bakken uit de lucht en we waren beiden drijfnat. Ik zou straks of morgen vast ziek worden, maar daar kon ik wel tegen.

[ bericht aangepast op 30 nov 2012 - 16:39 ]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even,
Zou ik het haar vertellen?
Nee... Waarschijnlijk zou ze dan naar de oudere gaan en het hun vertellen,
Of te minste aan dr ouders.
Ik zucht even diep en kijk dan naar de lucht,
'Tarah, beloof mij een ding. Als de hel hier los breekt, ren dan, ren zo hard als je kan en kijk niet terug' ik ga met mijn hand door dr haren,
Waarschijnlijk zou ze schrikken, zou ze bang worden of zeggen dat ze bij mij blijft,
Maar het liefste zou ik willen dat ze luisterde naar de woorden,
Als de jagers werkelijk deze stam vonden,
Dan kwamen ze met hun hele dorp om het uit te roeien.

Tarah

Ik maakte mezelf van hem los.
"Denk maar niet dat ik ooit weg zou gaan zonder je."
Zelfs als hij zou beloven dat hij achter me aan zou komen. Zelfs al zou ik het beloven, dan zou ik de belofte nog breken. Ik gaf te veel om hem om hem hier zo maar achter te laten. Hoe graag hij het ook zou willen. Zoals Skull waren er geen twee. En ik wilde ook niemand anders.
Ik wreef mijn natte haren voor mijn ogen uit en ging recht zitten. Mijn kleren plakten aan mijn lijf en volgens mij kon je mijn ondergoed zelfs een beetje zien, maar dat was niet belangrijk nu.
"En als het als de hel al losbarst. Laat het maar komen. Ik kan het wel aan." Ik nam zijn hand beet en verstrengelde mijn vingers in de zijne. Ik duwde hem voorzichtig omver en ging op zijn buik zitten. Langzaam boog ik me naar zijn oor. "Ik weet dat er jagers in het bos zijn geweest. Ik kan het aan je ruiken."

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even,
Maar achter de glimlach zat bezorgdheid,
Ik wilde dr niet kwijt raken,
Maar als ze hier zouden komen, dan had ze geen andere keus,
Al moest ik dr zelf gooien zodat ze veilig was,
Ik zou het doen, zolang zij veilig was, zou ik het overleven,
Hoe erg het ook zou worden,
'Dan weet je ook wat ik als avond eten had' ik grijns even,
'Maar de hond was toch het lekkerst' ik glimlach naar dr waarna ik dr haren achter dr oor doe.

Tarah

"Ik hoop dat het je gesmaakt heeft." Ik probeerde te glimlachen, maar het lukte niet. Ik had nog nooit mensen gegeten, maar eigenlijk was ik ook helemaal niet nieuwsgierig naar de smaak.
"Skull, ik weet dat je alles zou doen om me veilig te stellen, maar zonder jou kan ik niet leven." Ik drukte mijn lippen op de zijne. Toen ik terug trok bleef ik in zijn ogen kijken. "Maar zonde jou is er geen leven voor mij. Of te wel gaan we samen weg of we blijven hier. Maar voor mij is er geen andere optie."

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlachte even naar dr,
'De mensen smaken altijd wel lekker' ik grijns,
Als de woorden uit dr mond komen zucht ik even,
'Tarah... Ik snap best dat je samen met mij wilt leven, maar als ik merk dat er ooit maar iets gebeurd met jouw...' ik stop even in mijn zin en zucht,
'Als er ooit iets gebeurd met jouw, dan zal ik het nooit over mijn hart krijgen.... Daarom heb ik je liever veilig ergens weg van hier, dan hier wanneer het gebeurd' ik zucht weer even en kijk dan naar dr,
Hoe wel ik haar snap, wil ik niet zien hoe een jager zijn kogels lost in haar,
Hoe het bloed van haar prachtige lichaam over de grond vloeit,
Hoe alles waar ik van houd zomaar weg vaagt.

Tarah

'Ik ben niet zwak, Skull, zoals de andere vrouwen hier.' Een diepe zucht ontsnapt uit mijn mond. 'Zou je dan wel kunnen leven met de pijn die je achterlaat als ik blijf leven en jij niet.'
Ik laat mezelf van hem afrollen en ga recht zitten. Daarna schudde ik afkeurend mijn hoofd.
'Die zal ondraaglijk zijn. Je weet dat ik dan... Mezelf zal doden, toch?'
Ik zuchtte. Wat er ook gebeurde, hij moest mijn instincten vertrouwens zoals ik ze vertrouwde, want ik was echt niet vanplan weg te gaan zonder hem.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov